หยวนชิงหลิงตกใจ “มาแต่เช้าเลยหรือ? เช่นนั้นรีบเชิญไปที่ห้องโถงรองเร็วเข้า ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้”

บรรยากาศของห้องโถงใหญ่ค่อนข้างเป็นทางการ ดังนั้น เมื่ออวี่เหวินฮ่าวต้องการพบแขกจึงจะใช้ห้องโถงใหญ่ เมื่อนางจะพบแขกที่เป็นสตรี ส่วนมากจะใช้ห้องโถงรอง การตกแต่งของห้องโถงรองดูจะสบายตาสบายใจกว่ามาก

สาวใช้เอ่ยอย่างลำบากใจ “เกรงว่าห้องโถงรองจะนั่งกันไม่พอน่ะสิเพคะ”

หยวนชิงหลิงตะลึง “นั่งไม่พอ? พวกนางมากันกี่คนล่ะ?”

สาวใช้รายงาน “มองเผินๆก็น่าจะมี 20-30 คนเพคะ หรือไม่ก็ 30-40 คน? หรือไม่ก็มากกว่านั้นเพคะ”

หยวนชิงหลิงถึงกับอึ้ง

พระชายารองหยวนไม่ได้บอกว่าจะพาหยวนฮูหยินมาหรอกหรือ? แล้ว 30-40 คนนี้มันหมายความว่าอย่างไร? คงไม่ได้เชิญมาทั้งตระกูลหรอกกระมัง?

ซีมามารีบสั่งการในทันที “ให้คนครัวรีบออกไปซื้อวัตถุดิบ ซื้อเนื้อสัตว์มาเพิ่ม เฮ่อ ข้าจะจดรายการไปให้ก็แล้วกัน”

หยวนชิงหลิงเดินนำหน้าเฉียนมามากับลู่หยาและฉีโหลวออกไปต้อนรับ เมื่อเดินมาเกือบถึง นางรู้สึกแปลกใจ คนตั้ง 30-40 คนมารวมตัวกัน จะไม่พูดไม่จากันเลยหรือ? หากพวกนางต่างคนต่างพูด ก็คงจะพาให้ห้องโถงนั้นครึกครื้นยิ่งนัก แต่นี่กลับเงียบเป็นเป่าสาก!

“ท่านพี่หญิง!” ร่างของหญิงสาวนางหนึ่งปรากฏขึ้น นางจับมือหยวนชิงหลิงไว้ แก้มของนางแดงระเรื่อ ขนตางอนยาว ดวงตาที่กลมโตสุกสกาวมองมาที่หยวนชิงหลิง บ่งบอกถึงความรู้สึกปิติยินดีจากภายใน

ทุกครั้งที่หยวนชิงหลิงได้พบนาง ก็มักจะรู้สึกว่านางดูเหมือนกับแอปเปิลลูกหนึ่งที่ห้อยอยู่บนกิ่งไม้ เป็นแอปเปิลลูกแดงใหญ่ที่มีน้ำค้างอยู่ด้านบน ดูสดใหม่ สวยงาม เนื้อแน่นและอุดมไปด้วยน้ำ ชวนให้ใครต่อใครอดใจไม่ได้ที่จะกัดแก้มแดงๆของนางเข้าสักคำ

“ใช่แล้วเพคะ ท่านย่าบอกว่าการจะมาแวะเยี่ยมคนอื่น ก็ต้องมาแต่เช้า และห้ามอยู่รบกวนนาน เพราะถึงอย่างไรจวนอ๋องก็คงไม่อาจให้คนจำนวนมากเช่นนี้เข้ามาพักได้อยู่แล้ว”

หยวนชิงหลิงไม่ค่อยเข้าใจ เข้ามาพัก? ดังนั้น วันนี้จะพากันมาอยู่ที่นี่ทั้งวันเลยงั้นหรือ? แต่ว่า นางยังประคองสติและถามกลับไปว่า “ท่านย่าของเจ้าก็มาด้วยหรือ?”

เท่าที่คาดคะเนด้วยสายตา ดูๆแล้วก็ประมาณ 30-40 คนจริงๆด้วย

ฮูหยินท่านหนึ่งลุกขึ้นยืนและทำความเคารพหยวนชิงหลิง “หม่อมฉันขอบพระทัยพระชายาที่ได้ช่วยชีวิตหม่อมฉันไว้เพคะ”

หยวนชิงหลิงจำนางได้ นางก็คือฮูหยินที่ถูกโจ๊กลวกจนมือได้รับบาดเจ็บในวันนั้น นางเป็นคนพันแผลให้

นางยิ้มและเอ่ยขึ้นมาว่า “ท่านฮูหยิน อย่าได้พูดถึงบุญคุณเรื่องการช่วยชีวิตเลย มือของท่านหายดีแล้วใช่หรือไม่?”

“ทูลพระชายา หายดีแล้วเพคะ” หยวนฮูหยินรู้สึกซาบซึ้ง นางกล่าวเสียงดังฟังชัด เหมือนกับนักเรียนที่ลุกตอบคำถาม

หลังจากนั้น แต่ละคนก็ได้แนะนำตัวเอง คนจำนวนมากเช่นนั้นแนะนำตัวเองทีละคนๆ หยวนชิงหลิงได้แต่ยิ้มและพยักหน้า นางยิ้มจนหน้าชา แต่ว่า นางเองก็จำได้เพียงแค่ไม่กี่คน เอาเป็นว่าพวกนางก็คือบรรดาหยวนฮูหยินและบรรดาคุณหนูหยวน หากไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้อง ก็เป็นท่านป้าท่านอา หยวนชิงหลิงสังเกตเห็นว่าพวกนางแต่ละคนดูทะมัดทะแมง การก้าวเท้าของพวกนางดูหนักแน่น ราวกับว่าแต่ละคนล้วนมีวิทยายุทธ

นางถึงกับแอบถามเฉียนมามาที่ยืนอยู่ข้างๆ “สตรีตระกูลหยวนล้วนมีฝีมือเชิงการต่อสู้งั้นหรือ?”

“แต่ละนางล้วนฝีมือดีมากเพคะ!” เฉียนมามากระซิบตอบ หยวนชิงหลิงรู้สึกชื่นชมยิ่งนัก

นางมองดูเหล่าคุณหนู ผู้ที่อายุน้อยสุดก็คงจะ 7-8 ขวบ อายุมากสุดก็แค่เพียง 15-16 ปี พวกนางดูคล้ายคลึงกับหยวนหย่งอี้ ใบหน้ากลมมนน่าเอ็นดู เมื่อแนะนำตัวกันเสร็จแล้ว ก็เป็นการมอบของกำนัล

แต่ละคนก็ได้เตรียมของกำนัลมาให้หยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงถึงกับพูดไม่ออก

ในห้องโถงใหญ่มีศัสตราวุธวางเรียงรายอยู่มากมาย ทั้งดาบเล่มยาว หอก คันธนูพร้อมลูกศร ง้าว ขวาน กล่องเก็บอาวุธ……

“ดาบเล่มนี้หม่อมฉันสั่งคนทำขึ้นมาโดยเฉพาะ ทำมาจากเหล็กบริสุทธิ์ มีความคมเป็นเลิศ พระชายาลองทดสอบดูสิเพคะ!” ฮูหยินอาวุโสกล่าวพลางยกของขึ้นถวาย

“ท่านย่า พระชายากำลังทรงพระครรภ์ ไม่อาจทดลองได้หรอกค่ะ” หยวนหย่งอี้กล่าวเตือน

ฮูหยินอาวุโสจึงนึกขึ้นมาได้ และได้กล่าวคำขอโทษ “หม่อมฉันช่างเสียมารยาทจริงๆ”

หยวนชิงหลิงโบกมือเป็นการปฏิเสธพลางฝืนยิ้ม “ข้าไม่สะดวกจริงๆ เอาไว้คราวหน้าข้าจะลองทดสอบดูนะคะ”

“ข้าเอง!” คุณหนูน้อยแห่งตระกูลหยวนเดินออกมาข้างหน้า นางก็คือคุณหนูวัย 7-8 ขวบนั่นเอง มือข้างหนึ่งถือดาบ เมื่อชักดาบออกมาจากฝักแล้วนางก็ตั้งดาบเอาไว้ตรงหน้า นางยิ้มให้หยวนชิงหลิงอย่างเหนียมอายแล้วถอยหลังไปราวๆ 10 เมตร เมื่อไปถึงประตูแล้ว นางก็ดีดเท้าแล้วทะยานตัวขึ้นมาในอากาศพลางยื่นดาบออกมา ไม่รู้ว่าข้อมือของนางมีการเคลื่อนไหวอย่างไร หยวนชิงหลิงเห็นแสงสะท้อนจากคมดาบสะท้อนไปสะท้อนมาอยู่ท่ามกลางอากาศ แสงสะท้อนจากคมดาบดูราวกับดอกไม้ที่เบ่งบาน คุณหนูตัวน้อยค่อยๆย่อตัวลงสู่พื้น ดาบเล่มยาวถูกฟันลงไปกลางฉากบังลมของห้องโถงใหญ่ มีเสียงแขวกดังขึ้น ฉากบังลมแยกออกเป็น 2 ฝั่ง แล้วล้มลงไปกองอยู่กับพื้น