หยวนหย่งอี้มิได้มาพร้อมกับพวกนาง เกรงว่าพวกนางสองคนพี่น้องคงจะเพิ่งออกมาจากตำหนักของฮองเฮากระมัง หากแต่ หยวนชิงหลิงพลันทำเป็นไม่เห็นพวกนาง พร้อมทั้งกำลังเดินผ่านไปนั้น

ฉู่หมิงฉุ่ยพลันเอ่ยเรียกหยวนชิงหลิงใดยพลัน “พระชายาฉู่อ๋องรอก่อนเพคะ”

หยวนชิงหลิงจึงหันหลังไปหานาง “พระชายาฉีอ๋องมีเรื่องอันใดหรือ ?”

ฉู่หมิงฉุ่ยพลางเดินก้าวเข้ามา พร้อมเอ่ยคำขอโทษว่า “ข้าขออภัยที่น้องรองของข้ามักจะเอ่ยวาจาตรงไปตรงมา หากแต่นางมิได้มีเจตนาร้ายอันใดเพคะ ขอพระชายาฉู่อ๋องอย่าได้ไปสนใจในคำพูดของนางเลยเพคะ”

“ไม่หรอก!” ฉู่หมิงหยางมิได้มิได้มีเจตนาร้ายอันใด นางมีแต่ความอาฆาตพยาบาทเลยต่างหาก

ฉู่หมิงฉุ่ยจึงพ่นลมหายใจออกมาด้วความโล่งอก “เช่นนั้นก็ดีไปเพคะ โชคดีที่พระชายาฉู่อ๋องใจกว้างมิได้ถือโทษโกรธเคืองนาง นับว่าภายภาคหน้าพวกเรายังพอมีวันคืนที่ดีต่อกันได้”

มาอีกแล้ว หยวนชิงหลิงพลันขมวดคิ้วลง หากแต่นางก็มิได้โต้กลับแต่อย่างใด “ข้าไม่ยอมให้นางแต่งเข้ามาได้ เรื่องนี้เจ้าคงรู้กระมัง?”

ฉู่หมิงฉุ่ยตกตะลึงไป “เจ้าไม่ยินยอม ? หากแต่เรื่องนี้กำลังจัดการกันอยู่ หยวนชองกล่าวว่า “พี่ฮ่าวของเจ้าไม่รู้เรื่อง”

ฉู่หมิงฉุ่ยแสดงออกมาด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจเล็กน้อย พร้อมทั้งหันหน้ากลับไปมองที่ฉู่หมิงหยาง มือไม้ราวกับอ่อนแรงโดยฉับพลัน

ฉู่หมิงหยางพลันยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ผู้ที่มือจิตใจคับแคบเช่นนี้ เหมาะสมที่จะเป็นพระชายาได้อย่างไรกัน ?”

หยวนชิงหลิงหันไปประจันหน้ากับฉู่หมิงหยาง “ข้าจำได้ว่า ข้าไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับเจ้า”

“อย่าถาม รีบขึ้นรถม้าก่อน” ซีมามากล่าวออกมาด้วยความร้อนรน

เมื่อขึ้นมาบนรถม้าแล้ว สีหน้าของหยวนชิงหลิงพลันซีดขาวขึ้นมาในทันใด พร้อมทั้งพยายามจับหน้าท้องของตนเองแล้วจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“มิต้องกังวล หายใจเข้าออกช้าๆ มันจะไม่เป็นอันใดเพคะ อีกครู่หนึ่งก็จะถึงจวนแล้วเพคะ” ซีมามาพยายามกล่าวปลอบใจ

หยวนชิงหลิงรู้ดีว่าตนเองมิได้มีผลกระทบอันใดมากนัก เพียงแค่นางรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก นางจึงพยายามค่อยๆปรับลมหายใจของตนเอง เพียงแค่ครู่หนึ่งก็รู้สึกดีขึ้นมาในทันใด เมื่อรถม้าเดินทางกลับมาถึงจวนแล้วนั้น ซวีอีจึงรีบไปเรียกหมอหลวงมา ลู่หยาและมามาช่วยกันประคองพระชายาคนละข้างเพื่อพาหยวนชิงหลิงกลับไปที่หอเซี่ยวเยว่

หยวนชิงหลิงพลันเอ่ยออกมาด้วยความหงุดหงิด “นางเพียงแค่ยั่วโมโหเท่านั้น ข้าไม่น่าไปสนใจนางเลย”

ซีมามาจึงกล่าวว่า “เป็นผู้ใดได้ฟังคำพูดของนาง ย่อมอดไม่ได้ที่จะต้องโกรธออกมาหรอกเพคะ”

หยวนชิงหลิงที่ล้มตัวนอนลงนั้น ค่อยๆหายใจเข้าลึกๆ “เมื่อครู่ ข้าควบคุมอารมณ์โกรธของข้าไม่ไหวจริงๆ หากมิได้มามาขวางไว้ละก็ เกรงว่าข้าจะปรี่เข้าไปตบนางแล้ว”

การตั้งครรภ์ยังถือว่าเป็นภาระที่เหน็ดเหนื่อยสำหรับนาง เพียงแค่ถูกคนด่าไม่กี่ประโยคเท่านั้น ก็สามารถทำให้ทุกอย่างผิดแผนไปหมดเช่นนี้ เสมือนตุ๊กตากระเบื้องที่ผู้คนไม่สามารถแตะต้องได้เลยเสียจริง ซีมามารู้ว่าพระชายาพร้อมที่จะลงมือแล้ว หากแต่ไม่ว่านางจะลงมือไปที่ผู้ใด ผลลัพธ์ย่อมหันกลับมาทำร้ายตัวนางเอง ซีมามาพลันรู้สึกว่าเรื่องมันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้ ฉู่หมิงหยางก็เป็นเหมือนแมลงวันที่น่ารังเกียจตัวหนึ่งที่กำลังจับจ้องพระชายา พร้อมทั้งใช้ฝีปากที่นางมีเป็นกลยุทธ์ในการต่อสู้ พระชายาไม่สามารถด่านางกลับได้ อีกทั้งยังไม่สามารถลงมือตอบโต้ได้อีก ช่างเสียเปรียบยิ่งนัก เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ภายในใจของซีมามาพลันรู้สึกโกรธจัด นางจำเป็นต้องคิดหาหนทาง มิเช่นนั้น เรื่องนี้มิมีทางจบได้แน่

หมอหลวงพลันมาถึงในทันที พร้อมทั้งค่อยๆตรวจจับชีพจร เป็นเพราะอารมณ์กรุ่นโกรธที่ไปส่งผลกระทบกับครรภ์ หยวนชิงหลิงที่อุตส่าห์เฝ้าบำรุงตนเองมานานหลายวัน กลับต้องถูกลากให้ไปนอนบนเตียงเฉกเช่นเดิมอีกแล้ว

ซีมาพลันหันมาสั่งฉีมามาและลู่หยาให้คอยดูแลพระชายา แล้วตนเองจึงกลับห้องไปเปลี่ยนอาภรณ์แล้วจึงออกจากจวนไป

เมื่อฉู่หมิงหยางเห็นว่าฉู่หมิงฉุ่ยมาขวางทางไว้นั้น อีกทั้งยังบอกกล่าวกับซีมามาอีกว่าจะไปขอโทษถึงหน้าประตูจวน พลันรู้ว่าตนเองโดนขัดใจไปในทันที พร้อมทั้งกล่าวออกมาด้วยความเย็นชาว่า “เจ้าให้ความเคารพกับนางกำนัลเพียงผุ้เดียวเช่นนั้นหรือ ทำให้ข้ารู้สึกขายหน้าเสียจริง”

“ซีมามาเป็นคนสนิทของไท่ซั่งหวง ไม่สามารถทำเรื่องบาดหมางอันใดได้” ฉู่หมิงฉุ่ยกล่าวออกมาด้วยท่าทีเฉยเมย ฉู่หมิงหยางยิ่งหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นไปอีก แม้แต่กระทั่งพี่สาวของตนเองก็ยังไม่ไว้หน้าเช่นกัน

“แล้วอย่างไรกัน ? มิใช่เป็นเพียงแค่ข้ารับใช้คนหนึ่งงั้นหรือ ?” ฉู่หมิงหยางกล่าวออกมาด้วยท่าทีที่เย็นชา

“มิใช่ว่าเจ้าไม่รู้ ท่านตากับนางมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน” ฉู่หมิงฉุ่ยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญน้องสาวผู้นี้ “ข้าทำเพื่อตัวของเจ้าเอง หากเจ้ายังพูดเช่นนี้ เจ้าช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”