หยวนชิงหลิงไม่เห็นการแสดงออกที่ไม่มีความสุขใดๆของนาง ทุกๆการแสดงออกที่ละเอียดอ่อนของนางนั้นเหมาะสมยิ่ง เป็นความจริงที่ว่า นางเป็นคนเตรียมการทั้งหมดด้วยตัวเองในการให้ฉีอ๋องแต่งชายารอง

หยวนชิงหลิงได้ยินข่าวซุบซิบของพระชายาซุนอ๋อง โดยบอกว่าฉีอ๋องทรงไม่ตกลงที่จะแต่งชายารอง เป็นนางที่ไปขอให้ฮองเฮาตัดสินพระทัย

ฉู่หมิงฉุ่ยมองไปที่หยวนชิงหลิงที่เข้ามาและยิ้มเล็กน้อย “พระชายาฉู่อ๋องมาแล้วหรือ เชิญนั่งเร็วเถอะ”

“ขอบคุณพระชายาฉีอ๋อง!” หยวนชิงหลิงกล่าว

เพราะนี่เป็นครั้งแรกสำหรับหญิงตั้งครรภ์ที่จะออกมา หยวนชิงหลิงได้รับการปฏิบัติเหมือนแพนด้าที่เป็นสมบัติของชาติ เหล่าองค์หญิงและเหล่าพระชายาคอยดูแลนางดียิ่ง หลังจากเชิญนางนั่งลง น้ำชาและขนมทุกชนิด ล้วนต้องดูละเอียดก่อนถึงจะนำมาให้นางทาน

เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนาง ผู้คนที่อยู่ในที่นี้ เกรงว่าคงจะหนีไม่พ้น

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่านางอยู่ที่นี่จะทำให้ทุกคนอึดอัดมาก จึงพูดว่า “เชิญทุกท่านเชิญนั่งตามสบาย ข้าจะออกไปเดินเล่น”

พระชายาซุนอ๋องยิ้มและยืนขึ้น “ข้าก็จะไปเดินเล่นด้วย จริงสิ เจ้ายังไม่ได้แสดงความยินดีกับพระชายาฉีอ๋องเลยนะ”

นี่ไม่เหมาะสม นางมองไปที่พระชายาซุนอ๋อง แต่นางไม่ได้แสดงว่าล้อเล่นหรือเสียดสีบนใบหน้าของนาง เพราะพักหลังนางถูกคนวางแผนตลอด ดังนั้น จึงระวังตัวและพูดว่า “ประเดี๋ยวข้าได้พบฉีอ๋อง ค่อยยินดีกับเขาในภายหลัง”

ฉู่หมิงฉุ่ยพูดอย่างเฉยเมย “เมื่อคนได้มาร่วมงานก็คือการให้เกียรติ ส่วนการแสดงความยินดีหรือไม่นั้น สิ่งที่อยู่บนปาก มิได้สนใจ”

หยวนชิงหลิงตกตะลึงจริงๆ ในฐานะที่เป็น พระชายา วันนี้ควรเป็นวันที่นางไม่มีความสุขที่สุด ทำไมนางถึงไม่ใส่ใจสักนิด? หรือว่านางไม่มีความรู้สึกต่อฉีอ๋องแม้แต่น้อยจริงๆหรือ? หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจความรู้สึกที่บิดเบือนเช่นนี้ หันหลังเดินออกไป  พระชายาซุนอ๋องตามนางออกไป ในจวน แขกเป็นเหมือนกลุ่มก้อนเมฆ ดูเหมือนว่าจะมีเสียงมนุษย์ทุกที่ที่พวกนางเดินไป

ลู่หย่าและซวีอีติดตามพวกนางอยู่ห่างๆ มิได้เข้ามารบกวนพวกนาง

“พระชายาฉีอ๋องดูเหมือนจะไม่ใส่ใจนัก”หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะพูด

หลู่หยาพูดอย่างตื่นตกใจ “พระชายาทรงรู้สึกไม่สบายหรือไม่เพคะ”

“ไม่…” เมื่อคำพูดนั้นมาถึงริมฝีปาก หยวนชิงหลิงก็เก็บคำพูด โดยจับหน้าผากของนางแล้วพูดว่า “รู้สึกไม่สบายเล็กน้อย แต่มิจำเป็นต้องบอกท่านอ๋อง ให้ซวีอีส่งข้ากลับก่อนก็พอ”

พระชายาไม่สบาย มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่แจ้งท่านอ๋อง อวี่เหวินฮ่าวได้ยินว่าหยวนชิงหลิงไม่สบาย กระโดดลุกขึ้นทันที เกือบจะพลิกโต๊ะทิ้ง และรีบออกไปโดยไม่สนว่าคนอื่นจะมองอะไร

ผ่านไปสักพัก ก็เห็นเขาค่อยๆ ประคองหยวนชิงหลิงออกจากจวน ถ้าไม่ใช่เพราะหยวนชิงหลิงยืนกรานว่าจะเดินคนเดียว เขาคงจะอุ้มนางขึ้นแล้ว พอขึ้นรถม้าแล้ว เขากวาดหลังและขมวดคิ้วด้วยความวิตกกังวล

หยวนชิงหลิงจับมือของเขาและพูดว่า “ข้าไม่ไม่ไม่สบาย ข้าแค่คิดว่าสถานที่นั้นทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจ”

“มีคนใช้คำพูดน่ารังเกียจกับเจ้าใช่หรือไม่” อวี่เหวินฮ่าวถาม

หยวนชิงหลิงส่ายหัวและมองไปที่อวี่เหวินฮ่าว “ข้าแค่ไม่เข้าใจ ทำไมเจ้าเจ็ดถึงแต่งชายารองด้วย? เขารักฉู่หมิงฉุ่ยอย่างสุดซึ้งเช่นนั้น ข้าขออธิบายให้ชัดเจนก่อนว่า ข้าไม่ได้เรียกความเป็นธรรมให้ฉู่หมิงฉุ่ย ข้าแค่คิดว่าความรักไม่ควรเป็นเช่นนี้”

“เจ้านี่นะ” อวี่เหวินฮ่าวถอนหายใจเบาๆ ถูฝ่ามือของนาง “เป็นเพราะตั้งครรภ์แล้วมักคิดมาก สิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับเรา เราไปร่วมงานเพื่อความสนุกสนาน อย่าได้ทุกข์ใจเพื่อใครเลย”

“ข้าไม่ได้ทุกข์ใจเพื่อใครจริงๆ ข้าแค่ไม่เข้าใจ” หยวนชิงหยุดและเลิกอธิบาย บางทีเขาอาจจะพูดถูกจริงๆ เป็นความจริงที่ว่าตั้งครรภ์แล้วมักคิดมาก

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวว่า “ที่จริงข้ารู้สึกดีใจแทนเจ้าเจ็ด ข้างกายเขาควรมีคนที่จริงใจอยู่ด้วย และคนนี้ เป็นการดีที่สุดที่จะปราบปรามคนที่วางแผนอย่างลึกๆได้”

หยวนชิงหลิงตอบรับด้วยเสียงอืม “ข้าเข้าใจ”

“เจ้าอย่าคิดมากเลย เรื่องนี้ ไม่ง่ายอย่างที่เราเห็น รอก่อนเถอะ อีกสองวัน เจ้าเจ็ดจะมาคุยกับข้า” อวี่เหวินฮ่าวพูดด้วยความมั่นใจ

“มาคุยกับเจ้าอะไรหรือ?”

“ทุกอย่าง” อวี่เหวินฮ่าวพูด

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่ามันอาจเป็นไปไม่ได้ ฉู่หมิงฉุ่ยคงจะไม่ให้เขาติดต่อกับจวนฉู่อ๋องอีก หากทุกอย่างเป็นไปตามที่พระชายาซุนอ๋องกล่าว ฉู่โสวฝู่ต้องการสนับสนุนฉีอ๋องให้เป็นรัชทายาท เช่นนั้น ฉู่หมิงฉุ่ยก็จะหยุดเขาไม่ให้เขาเปิดเผยข่าวใดๆที่ไม่เป็นผลดีต่อตัวนาง

ปากฉีอ๋องไม่มีประตู ฉู่หมิงฉุ่ยรู้ว่า เมื่อเขามาถึงจวนฉู่อ๋อง เกรงว่าเขาจะสลัดทุกอย่างออกมาหมด