ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง - ตอนที่ 190 แต่งฉู่หมิงหยางเป็นชายารอง

“หยวนชิงผิง!” อวี่เหวินฮ่าวกล่าวเสียงเย็น

กู้ซือทำหน้างอ “อ้อ ใช่ นางใช่ นางทำไมหรือ?”

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวด้วยโทสะ “เมื่อวานนางนำแม่นางผู้หนึ่งมาที่จวน แม่นางผู้นี้ช่างบังอาจนัก อาจหาญบุกเข้าไปยั่วข้าถึงสระปีศาจ แต่ถูกข้ามองออก พอคาดคั้นเข้าก็ได้ความว่าพระชายาจี้อ๋องเป็นคนแนะให้นางทำเช่นนี้ เดิมคิดว่าเรื่องจะจบลงด้วยดี แต่คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้ไทเฮาจะรู้เรื่อง แล้วยังถูกบิดเบือนความจริงอีก บอกว่าข้าบังคับขืนใจสาวใช้ไปที่สระปีศาจแล้วถูกน้องหยวนพบเข้าจึงเกิดเป็นเรื่องราวใหญ่โตจนทำให้นางเกือบแท้งลูก”

“สร้างข่าวลืองั้นหรือ?” พระชายาฉีอ๋องต้องการสร้างข่าวลืองั้นหรือ? แต่ว่าเรื่องนี้พระชายาจี้อ๋องเป็นผู้บงการ ทำไมจึงได้เปลี่ยนเป็นพระชายาฉีอ๋องเข้าวังมาบอกไทเฮาไปได้เล่า?”

อวี่เหวินฮ่าวครุ่นคิดเล็กน้อย “ข้าคิดเป็นร้อยครั้งก็ไม่เข้าใจ”

กู้ซือกล่าวว่า “เรื่องครั้งนี้ต้องทำให้ไทเฮาต้องการหาชายารองให้ท่านแน่ๆ”

ใบหน้าหล่อเหลาของอวี่เหวินฮ่าวแปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งทันที “กู้ซือ หุบปากอัปมงคลของเจ้าไปเถอะ”

กู้ซือกล่าวอย่างหดหู่ใจ “ข้าคนนี้พูดเรื่องดีๆ ไม่ค่อยตรงนัก แต่หากพูดเรื่องอัปมงคลละก็มักจะเป็นจริงไปเสียหมด หากท่านอ๋องแต่งชายารองแล้วก็อย่าลืมเชิญข้าไปดื่มเหล้าด้วย”

“กู้ซือ” อวี่เหวินฮ่าวกล่าวอย่างจริงจัง “ชาตินี้เจ้าอย่าคิดว่าจะได้แต่งงานกับหยวนชิงผิงเลย” ยิ้มกว้างแล้วกล่าวว่า “ท่านอ๋องนี่จริงๆ เลย ข้าเพียงล้อเล่นเท่านั้นเอง บรรยากาศอึมครึมเช่นนี้ไม่ดีเลย เรื่องนี้ท่านวางใจเถอะ ข้าจะต้องช่วยท่านสอบถามให้ชัดเจน ท่านเพียงแค่รอข่าวอยู่ในจวนก็พอแล้ว

กู้ซือผู้นี้ หากลงมือทำงานแล้วก็รวดเร็วทันใจ หลังจากที่ออกจากวังมาในคืนนี้ก็ได้ข้อมูลมาเป็นปึกและรีบไปสร้างผลงานที่จวนอ๋องอย่างรวดเร็ว

เขากลับพบหยวนชิงผิงอยู่ที่ลานบ้านหลัก ทันใดนั้นจู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าตนเองสร้างผลงานได้ทันเวลาพอดีเลย

“แม่นางรอง” กู้ซือสาวเท้าเข้าไปทักทาย หลังจากผ่านเรื่องเมื่อครั้งก่อนมา นางคงจำเขาได้แล้ว

หยวนชิงผิงมองเขาเล็กน้อย กู้ซืออดทนต่อความรู้สึกใจสลายและแนะนำตัวเอง “ข้าชื่อกู้ซือ เป็นเพื่อนสนิทของพี่เขยเจ้า”

หยวนชิงผิงอึ้งงัน แล้วจึงนึกถึงเรื่องเหตุการณ์ที่นอกเมืองที่นางเข้าไปทักทายแต่ไม่รู้ว่าทำไมคนผู้นี้กลับกลับหลังหันเดินจากไปทันที

“ที่แท้เป็นใต้เท้ากู้นี่เอง ข้าเสียมารยาทแล้ว” หยวนชิงผิงมีสีหน้าเคร่งขรึมแฝงแววเคารพ

หยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนั้นก็กล่าวออกมาว่า “แต่เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยเจอกับน้องรอง…”

“แกล้งทำน่ะ” อวี่เหวินฮ่าวตอบ

หยวนชิงหลิงกล่าวเสียงเย็น “เช่นนั้นก็น่าต่อยจริงๆ แต่เบาหน่อยก็แล้วกัน อย่าทำร้ายน้องเขยในอนาคตของข้า”

อวี่เหวินฮ่าวส่ายศีรษะ “ยากหน่อยนะ หากต้องการแต่งกับน้องรอง บิดามารดาของกู้ซือต้องคัดค้านแน่ มิฉะงั้นกู้ซือก็คงไม่ต้องดื่มเหล้าแก้ทุกข์”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ ผู้ที่มีชาติตระกูลจะแต่งงานกับผู้ที่มีชาติตระกูลเหมือนๆ กัน นี่เป็นสังคมที่แบ่งชนชั้นอย่างชัดเจน แม้จวนจิ้งโหวจะมีบรรดาศักดิ์เป็นถึงโหว ฟังดูแล้วก็น่าฟัง แต่ในเมืองหลวงนี้มีใครเห็นจิ้งโหวอยู่ในสายตาบ้าง? เมื่อพูดถึงจวนจิ้งโหวแล้วก็มักจะมาพร้อมแววเสียดสีดูถูกและเหยียดหยามเสมอ

แน่นอนว่าหยวนชิงหลิงคิดว่าเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียงนี้เจ้าของร่างเดิมก็เป็นเหตุผลหนึ่ง ในเมืองหลวงแห่งนี้จะมีใครไม่รู้บ้างว่าตำแหน่งพระชายาฉู่อ๋องของนางได้มาได้อย่างไร? แม้ตอนนี้นางกับอวี่เหวินฮ่าวจะรักกันดี แต่อดีตอันมืดดำก็ถูกคนขุดค้นอยู่ตลอด เรื่องช่วยคนที่นอกเมืองนั้นให้นางสร้างชื่อเสียงอันดีงามกลับมาได้บ้างเล็กน้อย แต่ก็คงจะยังไม่อาจลบล้างได้จนสะอาดหมดจด

อวี่เหวินฮ่าวตะโกนเสียงดัง “กู้ซือ!”

กู้ซือหันมามองเขา ใบหน้าฉายแววขุ่นเคือง ทำอย่างไรดี? เขาอยากต่อยท่านอ๋องสารเลวนั่นอีกแล้ว

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวว่า “ไปคุยกันในห้องเถอะ”

กู้ซืออดทนอดกลั้นไม่เสียกิริยาต่อหน้าสาวงาม เขายิ้มออกมาเผยให้เห็นฟันสีขาวพลางมองหยวนชิงผิง “แม่นางรอง แล้วเจอกัน”

“แล้วเจอกันเจ้าค่ะ” หยวนชิงหลิงรู้สึกว่ากู้ซือผู้เป็นถึงราชองครักษ์ช่างอบอุ่นและอ่อนโยนนัก ไม่มีท่าทีวางอำนาจใดๆ เลย

กู้ซือตามอวี่เหวินฮ่าวและหยวนชิงหลิงเข้าไปในห้อง เขานั่งลงและเหล่มองอวี่เหวินฮ่าว “ทำท่าวางอำนาจท่านอ๋องกับข้าหรือ ไม่ไว้หน้ากันสักนิด รอให้ถึงตาท่านขอร้องข้าบ้างเถอะ”

อวี่เหวินฮ่าวเล่นถ้วยน้ำชาพลางกล่าวอย่างราบเรียบ “ได้ยินมาว่าพ่อตาที่ไร้ความสามารถของข้าบอกว่าเรื่องแต่งงานของน้องรองข้าเป็นผู้มีอำนาจตัดสินใจครึ่งหนึ่ง”

กู้ซือมองเขาอย่างไม่ปิดบัง “ท่านอย่าได้เอาเรื่องนี้มาข่มขู่ข้า”

“ใครข่มขู่เจ้า? เจ้าจะพูดไม่พูด ดูท่าทางขี้โม้ของเจ้านั้น ห่วงใยประเทศรักษาประชาชน รีบร้อนช่วยคน? อายหรือไม่?” อวี่เหวินฮ่าวแค่นเสียง

กู้ซือพูดอย่างหน้าไม่อาย “ข้าพูดเรื่องจริง วันนั้นข้าช่วยคนตั้งหลายคน ท่านก็ไม่ใช่จะไม่รู้”

หยวนชิงหลิงฟังบุรุษทั้งสองเย้าแหย่กันไปมาก็รู้สึกรำคาญ “กู้ซือ ได้ข่าวอะไรมาบ้าง?”

พี่สะใภ้ในอนาคตออกปากพูดย่อมไม่เหมือนกัน เขาเก็บสีหน้าและกล่าวว่า “เรื่องนี้เป็นพระชายาฉีอ๋องไปกราบทูลจริงๆ จากนั้นฮองเฮาก็ไปบอกเรื่องนี้แก่ไทเฮาและไปหาฝ่าบาทด้วย นางเสนอเรื่องแต่งฉู่หมิงหยางเป็นชายารอง เรื่องนี้แม้แต่ฉู่โส่วฝู่ก็รับอย่างเงียบๆ คาดว่าฝ่าบาทพิจารณาเล็กน้อยก็คงออกราชโองการ”

หยวนชิงหลิงตกใจ “แล้วฉู่หมิงหยางเล่า? ฉู่หมิงหยางนางคิดอย่างไร?”