หลังจากที่คนอื่นออกจากตำหนักไปหมดแล้ว อดีตองค์จักรพรรดิก็มองฉางกงกงอย่างไม่มีความสุข ทำไมมันนิ่งเหมือนไม้ไม่ขยับเลย? ไม่รู้จักแยกแยะสถานการณ์เลยหรือไง?

ฉางกงกงเหลือบมองหยวนชิงหลิงอย่างเศร้าสร้อย ตั้งแต่มีพระชายามารับใช้อยู่ที่นี่ เขาก็ไม่มีความสำคัญต่ออดีตจักรพรรดิเสียแล้ว แต่เห็นแก่ที่นางและฉู่อ๋องช่วยฝูเป่าแล้วก็เอาเถอะ

ฉางกงกงออกไปพร้อมกับไล่คนรับใช้ในวังที่รออยู่ข้างนอกออกไป ในตำหนักจึงไม่มีเสียงอีกต่อไป

อดีตจักรพรรดิเหลือบมองหยวนชิงหลิง "มีอะไรอยู่บนท้องของฝูเป่า"

"ตะขาบ…มั้งเพคะ!" หยวนชิงหลิงพูดเบาๆ

เมื่อครู่ไม่มีใครจับจ้องไปที่ท้องของฝูเป่าเพราะอย่างไรทั้งตัวฝูเป่าก็เต็มไปด้วยเลือด

เฉพาะเจ้าของที่รักมันเท่านั้นจึงจะมองเห็น

"ยังไม่พูดความจริงอีก? หรือต้องให้ลงโทษองค์ชายห้าเสียก่อน?" อดีตจักรพรรดิกล่าวเสียงเย็น

ลงโทษเขาเกี่ยวอะไรกับนางเล่า? เป็นการดีที่สุดที่จะให้เขาถูกโบยสามสิบที เช่นนี้จึงจะถือว่าได้ชำระแค้นของนาง

อย่างไรก็ตามนางไม่กล้าพูดเช่นนั้น ภายใต้ดวงตาที่เฉียบคมของอดีตจักรพรรดิที่จ้องมองนางอยู่ นางกล่าวว่า "ฝูเป่าม้ามแตกและจำเป็นต้องได้รับการเย็บ ที่ดูเหมือนตะขาบอันนี้ก็คือแผลที่ข้าเย็บ"

อดีตจักรพรรดิหุบปากลง อยากจะถามจริงๆว่ามันทำยังไง แต่… ศักดิ์ศรีของเขาไม่อนุญาตให้เขาถาม อย่างไรก็พูดออกมาไม่ได้ว่าเขาไม่เคยได้ยินวิธีการรักษาแบบนี้มาก่อน

"ใครกินยาเม็ดจื่อจิน?" อดีตจักรพรรดิถามขึ้นอีกครั้ง

หยวนชิงหลิงกล่าวว่า "ข้ากินเองเพคะ"

"องค์ชายห้าปฏิบัติต่อเจ้าไม่เลวเลย" อดีตจักรพรรดิพยักหน้า

ต้องขออภัยที่หยวนชิงหลิงไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ อะไรนิดหน่อยก็โบย พูดว่าจะตบก็ตบ นี่ยังเรียกว่าไม่เลวอีกหรือ?

"อาการบาดเจ็บของเจ้าเป็นเรื่องอะไรกันแน่?" องค์อดีตจักรพรรดิถามอีกครั้ง

คราวนี้หยวนชิงหลิงไม่กล้าบอกความจริง "ข้าล้มจริงๆเพคะ"

"ปากแข็งพูดไม่จริงเช่นนี้ก็สมควรที่จะถูกโบย นี่ยังโบยน้อยไปด้วยซ้ำ" อดีตจักรพรรดิแค่นเสียงก่นด่า

หยวนชิงหลิงก้มหน้าลง "เรื่องจริงมักไม่ค่อยน่าฟังนัก"

"ชีวิตของข้าฟังเรื่องดีๆมาน้อยหรือไง? แต่ชั่วชีวิตข้าไม่ได้ยินความจริงบ้างเลย เจ้าจะพูดหรือไม่?"

หยวนชิงหลิงยืนนิ่งค้างอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดเบาๆ "ถูกโบยเพคะ"

"เจ้าทำอะไรผิดล่ะ?"

หยวนชิงหลิงส่ายหัว "ข้าไม่รู้"

"งั้นเจ้าก็กำลังกล่าวหาว่าหลานของข้าโบยเจ้าโดยไม่มีเหตุผล?" คิ้วหนาเลิกขึ้น

หยวนชิงหลิงไม่สามารถล่างรู้ถึงสิ่งที่อดีตจักรพรรดิกำลังคิดอยู่ได้ แต่รู้สึกว่าเขาบีบนางแต่ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร นางตอบไปผ่านๆ เขากลับบังคับให้นางพูดความจริง พอพูดความจริง เขาก็กลับไม่พอใจ คนตระกูลอวี่เหวินช่างเอาใจยากเสียจริง

"ได้เวลากินยาแล้วเพคะ!" หยวนชิงหลิงเปลี่ยนเรื่อง นางเดินเข้าไปในม่าน หยิบยาออกมาแล้วเดินไปที่เตียงพร้อมน้ำ

อดีตจักรพรรดิฮึดฮัด "อายุยังน้อยแต่เจ้าคิดเจ้าแค้นเสียจริงนะ"

แม้ว่าเขาจะบ่นพึมพำ แต่ก็ยังยอมกินยา

หลังจากกินยาแล้ว อดีตจักรพรรดิก็นอนลง เขาถอนหายใจอย่างสบายใจและกล่าวว่า "เรื่องใดๆต่างก็ไม่มีครั้งที่สาม นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่ข้าถูกช่วยกลับมาจากประตูนรก หากยังมีครั้งหน้าอีก เกรงว่าข้าคงจะได้ไปจริงๆแล้ว ชายาฉู่อ๋อง ช่วยข้าสู้กับวิญญาณชั่วร้าย เจ้าอ่อนแอไร้กำลัง ตายอย่างไรก็ยังคงไม่รู้"

หยวนชิงหลิงตกใจเล็กน้อย นางมองไปที่ท่าทางการแสดงออกของเขา

ชายชราคนนี้ในใจยังมีสติแจ่มชัดนัก

เขารู้ว่ามีคนต้องการทำร้ายเขา

หยวนชิงหลิงพูดอย่างเรียบเฉย "ชีวิตแค่ชีวิตเดียว หากอยากได้ก็เอาไป"

อดีตจักรพรรดิรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แววตาที่เขามองดูหยวนชิงหลิงค่อยๆเปลี่ยนเป็นชื่นชม แต่ปากของเขาก็ยังคงร้ายอยู่ "เกรงว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะตาย จะทรมานเจ้าอยู่ก็ไม่ได้ตายก็ไม่ได้เลย"

"นั่นข้าก็ไม่กลัว!" หยวนชิงหลิงกล่าว

ไม่ใช่ว่าไม่กลัว แต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะกลัว

"เมื่อครู่ในตำหนักมีคนมากมายขนาดนั้น ใครเป็นคน ใครเป็นผี เจ้าดูออกไหม?" อดีตจักรพรรดิถาม

หยวนชิงหลิงส่ายหัว "ข้ามองไม่ออก"

"งั้นจงมองให้ดี ตราบใดที่ใจสงบพอ สายตาเฉียบคมพอ เหล่าภูติผีปีศาจก็จะค่อยๆโผล่ออกมา ความทะเยอทะยานนั้นไม่สามารถซ่อนได้ รอจนเจ้าเข้าใจแล้ว ข้าจะบอกวิธีรับมือกับพวกมัน"

หยวนชิงหลิงงุนงงจริงๆ "ในเมื่อท่านรู้ว่าใครเป็นคนหรือเป็นผี ทำไมท่านไม่จัดการเองล่ะ?"

"เพราะมันกำจัดไม่หมดน่ะสิ" หากกำจัดผี พวกที่เป็นมนุษย์ก็จะค่อยๆกลายเป็นผี ความทะเยอทะยานจะกลืนกินหัวใจคนและข้าเป็นคนที่เท้าข้างหนึ่งเหยียบลงไปในโลงแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว อีกทั้งพวกเขาต่างก็เป็นคนตระกูลอวี่เหวิน ต่างก็เป็นลูกหลานของข้า ฆ่าคนหนึ่งก็เจ็บครั้งหนึ่ง"

อดีตจักรพรรดิพูดประโยคนี้แล้วหลับตาลงช้าๆ

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าคำพูดนี้น่าเศร้าเล็กน้อย เขาเป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์นี้และมีตำแหน่งสูงส่งน่านับถืออย่างที่สุด แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถจัดการกับคนที่ทำร้ายเขาได้

"องค์ชายห้าเป็นคนฉลาด แต่น่าเสียดายที่เขาตาบอด!" อดีตจักรพรรดิหลับตาและพึมพำอีกครั้ง

หยวนชิงหลิงห่มผ้าห่มให้เขา "นอนเถอะเพคะ"

แต่อดีตจักรพรรดิกลับลืมตาขึ้นและคว้าข้อมือนาง "ข้าหวังว่าฝีมือแพทย์ของเจ้าจะสามารถรักษาอาการตาบอดของเขาได้"

หยวนชิงหลิงมองสายตาของอดีตจักรพรรดิที่มองมาด้วยความกังวลและร้อนใจ นางจึงพูดเบาๆว่า "หัวใจที่ตาบอด ไม่ว่าฝีมือแพทย์จะสูงแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์"

อดีตจักรพรรดิหลับตาลงอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเห็นด้วยกับคำพูดของนาง

ผ่านไปสักพักก็มีเสียงกรนเล็กน้อย อดีตจักรพรรดิผล็อยหลับไปแล้ว

แต่ฝูเป่ากลับตื่นขึ้น มันขยับเล็กน้อยและทำเสียงเห่าโฮ่งๆ

หยวนชิงหลิงย่อตัวลงและลูบหัวของมัน "บอกข้าทีว่าใครทำร้ายเจ้า?"

ฝูเป่าเห่าสามครั้ง ชื่อนั้นหยวนชิงหลิงฟังเข้าใจ

"เด็กดี ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไร นางทำร้ายเจ้าไม่ได้อีกแล้ว" หยวนชิงหลิงปลอบโยน

ฝูเป่าเลียมือของนาง แววตาของมันพึ่งพานางเป็นอย่างมาก

หลังจากนั้นไม่นาน หยวนชิงหลองก็เดินออกจากตำหนักไป ฉางกงกงกำลังรออยู่ข้างนอก

"อดีตจักรพรรดิหลับแล้ว ต้องลำบากกงกงเฝ้าแล้ว"

ฉางกงกงรับคำ "พระชายา ข้าสั่งให้คนเตรียมอาหารไว้แล้ว ท่านไปกินหน่อยเถอะ"

"ลำบากกงกงแล้ว!"

"อาหารอยู่ที่หอซีนวล ท่านอ๋องก็น่าจะอยู่ที่นั่นด้วย"

"พระชายาฉีอ๋องออกจากวังไปหรือยัง?" หยวนชิงหลิงถาม

ฉางกงกงพูดว่า "ก็น่าจะอยู่ที่หอซีนวลด้วยพ่ะย่ะค่ะ ฉีอ๋องก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน"

หยวนชิงหลองรีบสาวเท้าไปที่หอซีนวล

เมื่อนางมาถึงหอซีนวลแต่กลับไม่เห็นอวี่เหวินฮ่าวกับฉีอ๋อง มีเพียงฉู่หมิงฉุ่ยเท่านั้นที่ยืนอยู่ที่ระเบียง

นางมองมาที่หยวนชิงหลิง แววตาของนางแข็งเย็น มุมปากของนางยกขึ้น แต่มันกลับเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน

เมื่อหยวนชิงหลิงเดินเข้าไปใกล้ ฉู่หมิงฉุ่ยก็กระซิบว่า "เจ้าคิดว่าเจ้าได้หัวใจของเขาจริงๆหรือ? ฝันไปเถอะ เขาไม่สามารถลืมข้าได้ เขาจะไม่มีวันตกหลุมรักเจ้าไปตลอดชีวิต แม้แต่ตัวสำรองเจ้าก็ไม่ได้เป็น"

หยวนชิงหลิงมองนางเงียบๆ ฉู่หมิงฉุ่ย หญิงสาวผู้เพียบพร้อมแห่งเมืองหลวง กิริยามารยาทงดงามทั้งยังมีความรู้ ทุกคนต่างก็ยกย่องนาง

แต่ตอนนี้นางเบ้ปากประชดประชัน ความทะเยอทะยานของนางถูกเผยออกมา นางช่างดูน่าเกลียดมาก

"เจ้าโยนฝูเป่าลงมาใช่ไหม?" หยวนชิงหลิงถามอย่างสงบ

อดีตจักรพรรดิตรัสว่าตราบใดที่ใจนางสงบเพียงพอ ทุกอย่างก็จะมองเห็นได้ชัดเจน

ฉู่หมิงฉุ่ยเย้ยหยันและพูดว่า "จิตใจของผู้หญิงนั้นอ่อนไหวจริงๆ เจ้ารู้ว่าข้าและฉู่อ๋องอยู่บนเจดีย์เหวินชางด้วยกัน น่าเสียดายที่เป็นเพียงการคาดเดาของเจ้าเท่านั้น ไม่มีใครเชื่อเจ้า พวกเขาจพคิดว่าเจ้ากำลังใส่ร้ายข้าเท่านั้น และฉู่อ๋องแม้ตายก็ต้องปกป้องข้าแน่"

"ข้ารู้ว่าไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่ข้าพูด ข้าเพียงต้องการพิสูจน์ว่าการคาดเดาของข้าถูกต้องหรือไม่ เจ้าเป็นคนโยนฝูเป่าลงมาใช่ไหม?" หยวนชิงหลิงถามอีกครั้ง

ฉู่หมิงฉุ่ยเอนตัวมากระซิบข้างหูของนางและกระซิบอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องเบาๆ "เจ้าเดาไม่ผิด เป็นข้าเอง เจ้ายังอยากรู้ไหมว่าข้ากับฉู่อ๋องคุยอะไรกันบนเจดีย์นั่น? เขาบอกว่า เขารู้สึกว่าเจ้าสกปรก น่ารังเกียจ แม้จะแตะต้องเจ้าก็ต้องดื่มยา"

"เขาบอกเจ้าเหรอ?" หยวนชิงหลิงถาม

"หากไม่ใช่เขาบอกข้า เจ้าคิดว่าข้าจะรู้ไหม?" ฉู่หมิงฉุ่ยยิ้มอย่างเอาแต่ใจ นางมองดูหยวนชิงหลิง รอดูปฏิกิริยาของนาง ตามนิสัยของนางแต่ก่อน นางต้องคลั่งแน่