อวี่เหวินฮ่าวพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีที่ลังเลใจ "เสด็จพ่อ มิใช่ว่าลูกไม่อยากไปปราบกองโจรนะพะยะค่ะ ทว่า พระชายาของลูกเพิ่งจะตั้งครรภ์ได้ไม่นาน อีกทั้งหมอหลวงยังกล่าวว่าเป็นครรภ์ที่ไม่มั่นคงอีก มีสัญญาณการแท้งบุตร กระหม่อมจึงไม่สะดวกใจที่จะไปยังเมืองถิงเจียง"

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้พลันเงยหน้าขึ้นมองอวี่เหวินฮ่าวในทันที "เจ้าพูดอันใดกัน? พระชายาฉู่อ๋องตั้งครรภ์งั้นหรือ ?"

" ตอบเสด็จพ่อ ใช่พะยะค่ะ!" อวี่เหวินฮ่าวพลางกล่าวเสียงดังออกมา ด้วยความภาคภูมิใจที่ตนเองกำลังจะเป็นบิดา

"ยินดีด้วยพะยะค่ะ ท่านอ๋อง" ขันทีฝ่ายในซุนถิงฟางพลันยกยิ้มออกมาพร้อมทั้งโค้งคำนับ

"ขอบพระทัยท่านซุน!" อวี่เหวินฮ่าวพลันแย้มยิ้มเล็กน้อย

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้พลันลุกขึ้นยืน น้ำเสียงเจือไปด้วยความกังวลเล็กน้อย "เชิญหมอหลวงไปจับดูชีพจรแล้วหรือ ?"

อวี่เหวินฮ่าวต่อบกลับ "ตอบเสด็จพ่อ เมื่อคืนได้เชิญหมอหลวงไปที่จวนแล้วพะยะค่ะ หลังจากตรวจดูชีพจรแล้ว พบว่าตั้งครรภ์ หากแต่เป็นเพราะเหตุการณ์ครั้งที่นางถูกลอบสังหาร จึงส่งผลให้เกิดครรภ์ไม่มั่นคง ฉะนั้นลูกจึงไม่วางใจที่จะปล่อยให้นางอยู่ผู้เดียว เสด็จพ่อเลือกคนอื่นนำทัพไปปราบกองโจรเถิดพะยะค่ะ"

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้พลันตัดสินใจออกมาอย่างเฉียบขาดในทันที "ครรภ์ไม่มั่นคง เจ้ายิ่งไม่สามารถอยู่ห่างกายจากนาง เรื่องปราบกองโจรนั้น ให้ส่งต่อไปให้พี่ใหญ่ของเจ้าเป็นคนจัดการเสีย มู่หยูออกคำสั่งไปถึงสำนักหมอหลวงให้หมอหลวงเฉาไปประจำการที่จวนฉู่อ๋องเพื่อดูแลการตั้งครรภ์ของพระชายาฉู่อ๋อง"

มู่หยูกงกงพลันรับคำสั่งแล้วจากไป

เรื่องปราบกองโจรนั้น ได้ถูกกำหนดให้เป็นจี้อ๋องเป็นผู้ไปปราบมานานแล้ว

ทว่า เมื่อจี้อ๋องรู้ข่าวคราวที่หยวนชิงหลิงตั้งครรภ์ตั้งแต่เมื่อคืน วันนี้จึงรีบเข้าวังมาเพื่อที่จะเป็นคนแนะนำให้อวี่เหวินฮ่าวรับหน้าที่นี้ไป. พร้อมทั้งแสดงเจตนารมณ์จนเสด็จพ่อยินยอมแล้ว เขาจึงใช้ข้ออ้างที่พระชายายองหลิวตายไปเพื่อผลักหน้าที่นี้ให้พ้นทาง ไม่คาดคิดว่า เมื่อเสด็จพ่อรู้ข่าวเรื่องที่หยวนชิงหลิงตั้งครรภ์ขึ้นมานั้น จึงได้เปลี่ยนเป้าหมายมาให้เขาเป็นคนนำทัพออกไปแทนเช่นนี้

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อยามนี้ เขาย่อมต้องอยู่ภายในเมืองหลวงเพื่อดำเนินแผนการขั้นต่อไป เขาจะออกไปจากเมืองหลวงหลายเดือนได้อย่างไรกัน ? หากแต่ ในเมื่อพระราชโองการออกมาเช่นนี้แล้ว เขาก็ทำได้เพียงแต่ต้องรับไว้เท่านั้น

จักรพรรดิหมิงหยวนตี้พลันเอ่ยกับอวี่เหวินฮ่าวว่า "ข่าวดีเรื่องพระชายาของเจ้าตั้งครรภ์เช่นนี้ เจ้าไปบอกกับไทเฮาและแม่ของเจ้าเถอะ. เพื่อให้เขาได้ดีใจกันเสียหน่อย"

"พะยะค่ะ !" อวี่เหวินฮ่าวพลันรับคำแล้วจึงจากไป

แต่เดิมไทเฮายังคงไว้ทุกข์ให้กับการจากไปของพระชายารองหลิวอยู่นั้น. เมื่ออวี่เหวินฮ่าวนำข่าวคราวพระชายาฉู่อ๋องตั้งครรภ์ไปบอก ไทเฮาพลันปกปิดความดีใจไม่มิดเลยทีเดียว ทว่า เมื่อได้ยินถึงเรื่องครรภ์ไม่มั่นคงแล้วนั้น นางจึงขมวดคิ้วออกมาในทันที "เหตุใดครรภ์ถึงไม่มั่นคงได้กัน ?หมอหลวงได้พูดถึงเหตุผลหรือไม่ ?และได้สั่งยาสำหรับผดุงครรภ์ไว้หรือไม่?"

"เสด็จย่าวางใจเถิดพะยะค่ะ หมอหลวงได้ออกใบสั่งยามาแล้ว เรื่องที่ครรภ์ของนางไม่มั่นคง

นั้น เป็นความผิดของหลานเอง" อวี่เหวินฮ่าวพลางกล่าวออกมาด้วยท่าทีที่รู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง

"ความผิดของเจ้า ? " ไทเฮาพลันมองมาที่อวี่เหวินฮ่าว พร้อมทั้งยังเข้าใจผิดไปอีก ไทเฮาจึงกล่าวออกมาด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวว่า "เจ้าจะบอกว่า.ช เจ้าไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเองได้อย่างไร เจ้ามิใช่เคยร่วมห้องกับสาวใช้ห้องข้างมาสองสามคนแล้วหรือ? เป็นอย่างที่พ่อเจ้าพูดไม่ผิด ว่าเจ้ามันโง่!"

อวี่เหวินฮ่าวพลันกล่าวออกมาด้วยท่าทีที่เฉยชา "เสด็จย่า ท่านคิดไปถึงเรื่องใดกันพะยะค่ะ? ความหมายของหลานก็คือ ที่นางตั้งครรภ์ไม่มั่นคงนั้น เป็นเพราะหลานเกิดความเข้าใจผิดเกี่ยวกับนาง จึงได้ลงมือโบยนางไปสามสิบไม้ จึงได้ทำร้ายพลังชีวิตของนางเข้า อีกทั้งยามที่นางเข้ามาในวังเพื่อรักษาอาการให้กับเสด็จปู่นั้น ก็ได้ให้นางกินร้ำแกงจื่อจินเข้าไป"

ไทเฮาพลันลุกขึ้นยืนในทันที พร้อมดวงตาที่เบิกโพลง "น้ำแกงจื่อจิน? พระเจ้าื นางกินน้ำแกงจื่อจินเข้าไปแล้ว เหตุใดยังสามารถตั้งครรภ์ได้อีกเล่า? นี่มิใช่คำอวยพรที่พระเจ้าประทานลงมาให้หรอกหรือ อย่างไรก็ตามต้องเก็บครรภ์นี้ไว้ได้ หากเกิดผิดพลาดอันใดขึ้นมา ข้าจักไปลงโทษหมอหลวงพวกนั้นแต่โดยดี!"

ทางฝั่งของพระสนมเซียนเฟย เมื่อได้ยินว่าหยวนชิงหลิงตั้งครรภ์แล้วนั้ . ก็เกิดอาการดีอกดีใจเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่านางจะไม่ค่อยชอบหยวนชิงหลิงก็ตาม หากแต่ในยามนี้รู้สึกชื่นชอบขึ้นมาบ้างแล้ว ในยามนี้นางเป็นพระชายาฉู่อ๋องอย่างไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงจุดนี้ไปได้ ถึงแม้ว่าภูมิหลังครอบครัวพระชายาจะไม่ได้ดีมากนัก ทว่าก็ยังเป็นบุตรที่เกิดจากชายาเอก อีกทั้งยังตั้งครรภ์เช่นนี้อีก ในตอนนี้จวนชินอ๋องทั้งหลาย ก็ยังไม่มีผู้ใดมีบุตรออกมาเลยสักคน

"ช่วงเวลานี้ เจ้าต้องปกป้องครรภ์ในท้องของหยวนชิงหลิงให้ดี ลมภายในพระราชวังจะเป็นเช่นไร เจ้าคงรู้ดีกระมัง หากว่าในครรภ์ของหยวนชิงหลิงเป็นบุตรชายแล้วละก็" พระสนมเซียนเฟยพลันก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูอวี่เหวินฮ่าว "เจ้าย่อมมีสิทธินั่งในบัลลังค์องค์รัชทายาทมากกว่าผู้ใด"

แต่เดิมพระสนมเซียนเฟยคิดว่าลูกห้าของตนจะไม่มีสิทธิในการแย้งชิงบัลลังค์องค์รัชทายาทได้แล้วเสียอีก หากแต่ ในเมื่อหยวนชิงหลิงตั้งครรภ์ขึ้นมาเช่นนี้แล้ว นั่นถือเป็นขวัญกำลังใจที่ดีสำหรับนางเป็นอย่างยิ่ง ทั่วร่างของพระสนมเซียนเฟยเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น สถานการณ์ภายในพระราชสำนักที่เปลี่ยนไปเช่นนี้ ผู้ใดจะไปคิดกันว่าองคจักรพรรดิจะเลือกผุ้ใดขึ้นเป็นองค์รัชทายาทใช่หรือไม่ ?

อวี่เหวินฮ่าวพลันแย้มยิ้มออกมา "เสด็จแม่ ท่านอย่าได้กอดความหวังนี้ไว้เลยพะยะค่ะ คลื่นลมภายในพระราชสำนักนั้น ไม่สามารถคาดเดาภายในใจจริงๆของเสด็จพ่อได้"

"เจ้ารู้อะไรกัน ? "พระสนมเซียนเฟยพลันถลึงตาใส่อวี่เหวินฮ่าว "หากว่าเมื่อก่อนอาจะเป็นไปไม่ได้. หากแต่ เจ้าไม่คิดว่าภายในใจของเสด็จพ่อจพร้อนรนเพียงใดกันหรือ ? เสด็จพ่อของเจ้ามีคนให้เลือกเป็นองค์รัชทายาทตั้งหลายคน หากแต่ไม่มีผู้ใดที่จะมีหลานให้เขาไวถึงเพียงนี้ เกรงว่าเมื่อเหล่าราษฏรรู้เข้าคงจะอดวิจารณ์ขึ้นมาไม่ได้แน่ๆ"

มีอีกประโยคหนึ่ง ที่พระสนมเซียนเฟยไม่ได้พูดออกมา นั้นก็คือภายในใจจักรพรรดิคิดเช่นไร สิ่งสำคัญที่คลื่นลมในพระราชสำนักพัดไปมานั้น ผู้ที่มีกองกำลังทหารให้ความเชื่อฟังเช่นนี้ แน่นอนว่าต้องเลือกเจ้าห้า เมื่อถึงการคัดเลือกองค์รัชทายาทนั้น เขาก็สามารถคว้ามันมาได้อย่างง่ายดายแล้ว

พระสนมเซียนเฟยไม่รอให้อวี่เหวินฮ่าวตอบกลับ นางพลันโพล่งออกมาว่า "ครรภ์นี้จักต้องเป็นชาย แม่จะตามหาเทียบยาให้เจ้า ได้ยินมาว่ามียาพื้นบ้านบางอย่างที่สามารถทำให้เกิดเป็นบุตรชายได้ เพียงแค่กินเข้าไปเท่านั้น ครรภ์นี้ย่อมต้องเป็นชาย"

อวี่เหวินฮ่าวได้ยินคำพูดเช่นนี้ ก็เกิดอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก "เสด็จแม่ ท่านอย่าได้คิดไปตามอำเภอใจเลยพะยะค่ะ อีกไม่นานจะเป็นบุตรชายหรือบุตรสาวก็ใกล้จะได้รู้แล้วผลแล้ว อีกทั้งลูกกับพระชายาก็มิได้เห็นถึงความสำคัญอันใด ขอเพียงบุตรคนโตคลอดออกมาได้อย่างปลอดภัยก็พอแล้ว "

"ไร้สาระ!" ราวกับว่าพระสนมเซียนมิเรื่องที่ไม่ต้องการจะบอกกับอวี่เหวินฮ่าว จึงพูดออกมาอย่างอ้อมๆว่า "เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องเข้ามายุ่ง แม่จะจัดการให้เจ้าเอง เจ้าเพียงแค่ต้องกำชับให้นางกินยาตามที่สั่งเท่านั้น"

อวี่เหวินฮ่าวที่กำลังจะหันกลับไปบอกมารดาของตนนั้น พลันได้ยินเสียงจากด้านนอกดังเข้ามาว่า ไทเฮาต้องการให้อวี่เหวินฮ่าวไปหานางเพียงครู่หนึ่ง

เมื่อกลับไปทางฝั่งไทเฮานั้น เป็นไทเฮาที่สอบถามกับหมอหลวงเกี่ยวกับเรื่องความอันตรายของน้ำแกงจื่อจินแล้ว จึงเกรงว่าครรภ์จะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างได้. จึงรีบเรียกอวี่เหวินฮ่าวกลับมาโดยไว พร้อมทั้งพระราชทานยาบำรุงร่างกายต่างๆกลับมาให้ เพื่อนำกลับไปให้หมอหลวงที่จวนคอยดูแลครรภ์ของหยวนชิงหลิง

ไทเฮามิได้มีอาการตื่นเต้นเท่าพระสนมเซียนเฟยมากนัก หากต้องการให้หยวนชิงหลิงคลอดบุตรชายออกมาแล้ว แน่นอนว่า หากเด็กในครรภ์เป็นบุตรชายย่อมดีที่สุด หากแต่ด้วยความเป็นลูกคนโต รวมไปถึงผลกระทบจากน้ำแกงจื่อจินแล้ว ขอเพียงแค่รักษาครรภ์นี้ไว้ได้ย่อมเป็นเรื่องดี

หากแต่ ไทเฮายังถามออกมาด้วยความสงสัยว่า "ได้ยินหมอหลวงบอกมาว่า ผู้ที่ดื่มน้ำแกงจื่อจินไปย่อมต้องทำลายปอดและตับมิใช่หรือ. อีกทั้งแค่รักษาชีวิตไว้ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว มันไม่น่าจะตั้งครรภ์ได้ไม่ใช่หรือ"

"หากแต่นางก็ตั้งครรภ์แล้วพะยะค่ะ" อวี่เหวินฮ่าวพลันกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

"นั้นสิ" ไทเฮาพลันพูดพึมพำเบาๆ "ดังนั้น ข้าจึงบอกว่านี่มันเป็นคำอวยพรที่พระเจ้าประทานลงมาให้ หากแต่คำอวยพรนี้ช่างยิ่งใหญ่ยิ่งนัก เมื่อเปรียบเป็นทุ่งนาที่แห้งแล้ง เหตุใดถึงจะสามารถมาเพราะปลูกต้นกล้าได้กัน ? นี่มันคือคำอวยพรจากพระเจ้า !"

อวี่เหวินฮ่าวอดไม่ได้ที่กล่าวขึ้นมาอย่างไร้ยางอายว่า "ก็มิใช่คำอวยพรจากพระเจ้าทั้งหมดหรอกพะยะค่ะ เป็นชาวนาที่ขยันขันแข็งด้วยเช่นกัน"

ไทเฮาพลันกล่าคำด่าออกมา "น่าไม่อายเสียจริง!"

ในเมื่อหาวิธีใดไม่ได้แล้ว ภายในใจของไทเฮาก็คลายความตื่นเต้นลง พร้อมกล่าวว่า "ในเมื่อตอนนี้นางตั้งครรภ์แล้ว คงมิต้องไปค้นหาว่างนางตั้งครรภ์ได้อย่างไร สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการรักษาครรภ์นี้ไว้. เจ้าต้องคำข้าไว้ให้ดี ห้ามประมาทเป็นอันขาด. ฟังคำพูดของหมอหลวงให้มาก หากเด็กในครรภ์ไม่มีความสุขหรือเด็กในครรภ์เกิดปัญหาอันใดขึ้นมา ข้าจะบิดหูเจ้าให้ขาดเลยทีเดียว"

อวี่เหวินฮ่าวพลันรู้สึกละอายใจขึ้นมา "ท่านเห็นหลานเป็นคนเช่นนั้นหรือไรกัน ?"

"ไม่รู้ กลับไปข้าจักเตรียมสาวใช้ห้องข้างให้เจ้าสักสองสามคน กันไว้เผื่อเจ้าอดทนใจไม่ได้" ไทเฮาพลันกล่าวออกมา

อวี่เหวินฮ่าวได้ยินเช่นนั้น จึงหัวเราะออกมาทันที "เสด็จย่า ถ้าหากท่านเตรียมสาวใช้ห้องข้างให้ข้าเช่นนี้ หลานรับประกันได้เลย. มิเกินสาววัน พระชายาไม่สามารถผดุงครรภ์ไว้ได้แน่ เพราะนางคงจะได้กรุ่นโกรธข้าเป็นอย่างมาก"

ไทเฮาพลันขมวดคิ้วลง "ข้าจำไม่ได้จริงๆว่านางเป็นสตรีที่ขี้หึง ช่างเอะ ขอแค่เจ้าเห็นแก่ครรภ์ของนาง เจ้าอย่าได้ทำให้นางโมโหเพราะเจ้าเชียว อดทนรอไปสักปีครึ่งเสีย รอจนกว่าจะคลอดบุตรออกมา. ย่าจักเป็นคนหาให้เจ้าเองภรรยาสามสี่อนุจะขาดไปไม่ได้"

อวี่เหวินฮ่าวพลันรู้สึกว่าตนเองได้เวลาที่จะต้องกลับจวนแล้ว หากพูดคุยต่อไป เขาได้มีสามภรรยาสี่อนุเพิ่มขึ้นมาแน่

เมื่ออวี่เหวินฮ่าวกลับมาที่จวนแล้วนั้น หยวนชิงหลิงเพียงดื่มซุปไปได้ชามเดียว ก็พลันอ้วกออกมาจนหมด

หมอหลวงที่จักรพรรดิได้ให้มาตรวจดูนั้นก็รับรู้ได้ว่าเป็นครรภที่ไม่มั่นคง จึงสั่งกับอวี่เหวินฮ่าวว่า เทียบยานี้ต้องดื่มกินทุกวัน หากว่ากินไปได้ เพราะว่าอ้วกออกมาหมดนั้น ก็ให้กินได้เท่าไหร่ให้กินไปเท่านั้น

อวี่เหวินฮ่าวเมื่อเห็นสีหน้าของหยวนชิงหลิงที่อ้วกจนหมดแรงเช่นนี้ ภายในใจรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก จึงโอบกอดนาง พร้อมทั้งไม่ไปที่กรมอีกแล้ว