ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง - ตอนที่ 176 ข้อควรระวัง

หลังจากที่พวกเขาออกไปจากห้องหมดแล้ว หยวนชิงหลิงจึงรีบนำกล่องยาออกมาค้นหามันอยู่ครู่หนึ่ง จึงเห็นชุดตรวจสอบการตั้งครรภ์อยู่หนึ่งแท่ง เสมือนว่าหยวนชิงหลิงได้ยินเสียงอกหักของตนเองในทันใด

กล่องยาย่อมไม่ทำอันใดมั่วซั่วเป็นแน่ นอกจากครีมริดสีดวงทวารในครานั้น มิใช่ บางทีครีมริดสีดวงทวารอาจได้ใช้มันในภายหลังก็เป็นได้

หยวนชิงหลิงใช้มือทั้งสองข้างปิดหน้าของตนเอง พลางนั่งตัวสั่นเทาลงไปที่พื้น พร้อมทั้งหาภาชนะอยู่หลังม่านกั้นโดยมิได้สนใจเรื่องอันอื่นอันใดอีก หยวนชิงหลิงค่อยๆนำชุดตรวจสอบการตั้งครรภ์มาทดลองดู เมื่อเห็นขีดสีแดงขีดแรกบนชุดตรวจสอบการตั้งครรภ์ ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสองเข็มนั้น อีกทั้งขีดสีแดงขีดที่สองนั้นยังเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว มันช่างเป็นสิ่งที่หยวนชิงหลิงเกลียดมันเป็นอย่างมาก

หยวนชิงหลิงรีบปีนกลับไปบนเตียงเช่นเดิม พร้อมด้วยหัวใจที่เต็นแรง สมองพลันโล่งโปร่งและเต็มไปด้วยความฟุ้งซ่านเต็มไปหมด หยวนชิงหลิงจึงค่อยๆพยายามทำจิตใจให้สงบลง พร้อมทั้งค่อยๆหาวิธีแก้ปัญหาในเรื่องนี้

นางตั้งครรภ์แล้ว นางตั้งครรภ์หลังจากนางกินน้ำแกงจื่นจินเข้าไป หากแต่นางตั้งครรภ์มานานหรือไม่ ไม่สามารถรู้ได้ อีกทั้งในยามนี้นางยังเกิดอาการภาวะแท้งคุกคามอีก นั่นหมายความว่า บางที นางอาจจะรักษาบุตรไว้ไม่ได้ หรือบางทีที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น อาจจะเกี่ยวข้องกับการที่นางไปกินน้ำแกงจื่นจินเข้า

ดังนั้น ภายในกล่องยาจึงได้จัดเตรียมยาสำหรับยับยั้งการเจ็บครรภ์คลอดก่อนกำหนดไว้ให้แล้ว ทว่า หยวนชิงรู้ดี หากต้องการให้เด็กคนนี้หลุดไปละก็ เพียงแค่นางออกไปกระโดดโลดเต้นอยู่ด้านนอกสักสองวัน นั่นอาจจะทำให้นางแท้งบุตรคนนี้ได้ หากเป็นเช่นนั้นแล้ว เหตุผลที่แท้งบุตรคืออันใดเล่า? น้องต้องหาเหตุผลที่ดีพอมาให้ได้ สมองพลันหมุนไปมาอย่างรวดเร็ว ใช่แล้ว น้ำแกงจื่อจิน ผู้ที่ได้กินน้ำแกงจื่อจินส่วนใหญ่มักจะไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ มิเช่นนั้นบุตรในครรภ์จะต้องพิกลพิการ อีกทั้ง ก่อนหน้านั้นหยวนชิงหลิงยังได้ดื่มยาเป็นจำนวนมากอีก ยาพวกนั้นย่อมมีผลกระทบต่อเด็กในครรภ์อย่างแน่นอน เพราะฉะนั้น เด็กคนนี้จะเกิดออกมามิได้

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะตบตนเองไปหนึ่งที หยวนชิงหลิงเจ้าช่างโหดร้ายเสียจริง

นางตัดสินใจแล้ว

หยวนชิงหลิงจึงเรียกคนเข้ามา "มีผู้ใดอยู่หรือไม่ ?"

ประตูพลันถูกกระชากเปิดออกมาทันที พร้อมผู้คนจำนวนมากที่กรูกันเข้ามาด้านในห้อง สายตาทั้งสิบคู่ล้วนแต่จับจ้องมาที่หยวนชิงหลิง มีเพียงคนผู้เดียวเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ด้านนอกคือซวีอี เขาเพียงแอบยืนมองอยู่ที่ด้านนอกประตูเท่านั้น

"อยู่ ข้าอยู่นี่" อวี่เหวินฮ่าวพลันรีบร้อนวิ่งเข้ามา พร้อมทั้งเดินไปจับมือนางที่ข้างเตียง

หยวนชิงหลิงจึงครุ่นคิดกับความคิดตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ภายในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดออกมา หยวนชิงหลิงพลันกล่าวออกมาเบาๆว่า "หม่อมฉันขอโทษ ที่เมื่อครู่ใส่อารมณ์กับท่านเช่นนั้น"

อวี่เหวินฮ่าวพลันลูบไปที่ใบหน้าของหยวนชิงหลิงเบาๆ พร้อมกล่าวออกมาว่า "ไม่ ในตอนนี้เจ้ามีสิทธิ์ที่จะระบายอารมณ์ใส่ผู้ใดก็ได้"

"หม่อมฉันคิดดูแล้ว หม่อมฉันน่าจะตั้งครรภ์แล้วเพคะ" หยวนชิงหลิงพลันกล่าวออกมา

หมอหลวงพลันกล่าวออกมาว่า "ตั้งครรภ์แล้ว กระหม่อมมิได้วินิจฉัยอาการผิดพลาด"

อวี่เหวินฮ่าวรู้สึกจมูกของตนเองค่อยๆเห่อร้อนขึ้นมา พลางมองไปที่หยวนชิงหลิงด้วยความตกตะลึง เขาอยากจะจับนางมาจูบสักที หยวนชิงหลิง นางตั้งครรภ์ลูกของเขาแล้ว พระเจ้า นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคาดคิดเลย มือของอวี่เหวินฮ่าวค่อยๆเอื้อมไปลูบท้องน้อยๆของนาง ราวกับรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวเล็กๆได้ในท้อง

"เด็กดิ้นแล้ว!" อวี่เหวินฮ่าวกล่าวออกมาด้วยท่าทีประหลาดใจ ดวงตาพลันเบิกกว้างขึ้นมา

ผู้คนล้วนแต่ส่งเสียงหัวเราะคิกคักออกมาในทันใด

หมอหลวงจึงเดินออกไปด้านหน้าเพื่อกล่าวว่า "ท่านอ๋องพะยะค่ะ พระชายาเพิ่งจะจับชีพจรตั้งครรภ์ไปเมื่อครู่ เด็กในครรภ์ไม่สามารถดิ้นได้ไวถึงเพียงนี้พะยะค่ะ อีกทั้งสภานการณ์ของเด็กในครรภ์ของพระชายาในยามนี้ ต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก กระหม่อมจักต้องกำชับท่านอีกสักหน่อย ท่านอ๋องต้องจดจำให้ดีนะพะยะค่ะ"

อวี่เหวินฮ่าวพลันรีบร้อนเรียกทังหยางเข้ามาในทันใด "ไปเอาสมุดบันทึกมาจดเร็ว"

ทังหยางพลันชี้ไปที่หัวของตนเอง "มิจำเป็นพะยะค่ะ กระหม่อมสามารถจดจำได้ทั้งหมด รอจนกว่าหมอหลวงจะพูดจบ กระหม่อมถึงจะค่อยเขียนออกมา"

หมอหลวงเฉาพลันลูบไปที่เคราของตนเอง พร้อมกล่าวออกมาด้วยท่าทีจริงจังว่า "อย่างแรก เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดท่านอ๋องจำเป็นต้องจดจำไว้ให้ดี ภายในสามเดือนนี้จะไม่สามารถร่วมห้องกันได้ ถ้าหากท่านอ๋องไม่สามารถนอนหลับได้ดีนัก ท่านอ๋องจำเป็นต้องพิจารณาเรื่องการแยกเตียง"

อวี่เหวินฮ่าวพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่ง พร้อมหันไปมองหน้าหยวนชิงหลิงด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า "สามเดือน?"

สามเดือนที่ไม่สามารถแตะต้องนางได้ ? เป็นไปไม่ได้ ทั่วทั้งชีวิตนี้เขาไม่สามารถทำได้แน่ มิต้องเอ่ยออกมาว่าสามเดือนเลย เพียงแค่สามวันเขาก็ไม่สามารถอดทนได้

หมอหลวงจึงกล่าวต่อไปว่า "หลังจากผ่านไปแล้วสามเดือน ก็ยังต้องมาดูสถานการณ์กันต่อไป กระหม่อมมิอาจกล่าวได้ว่า หลังจากผ่านไปสามเดือนแล้วจะสามารถร่วมห้องได้หรือไม่ มีสตรีบางนาง ทั้งช่วงระยะเวลาที่อยู่ในช่วงตั้งครรภ์นั้น นางไม่สามารถร่วมห้องได้เลยก็มีพะยะค่ะ"

อวี่เหวินพลางกล่าวออกมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ว่า "เช่นนั้นต้องใช้เวลากี่เดือนกันเล่า?"

หมอหลวงพลันนับนิ้วของตนเองไปมา "ถ้าหากว่าไม่สามารถร่วมห้องในช่วงระยะเวลาตั้งครรภ์ได้แล้ว เกรงว่าจะเป็นสิบเอ็ดเดือนพะยะค่ะ"

อวี่เหวินฮ่าวพลันลุกขึ้นมาด้วยความกรุ่นโกรธ "ผู้ใดตั้งครรภ์ถึงสิบเอ็ดเดือนกัน ?"

หมอหลวงมิเข้าใจเลยว่าท่านอ๋องจะโมโหไปเพราะเหตุอันใด? ท่านไม่รู้จับนับวันหรือ ? ตั้งครรภ์สิบเดือนรวมอยู่เดือนอีกหนึ่งเดือน นั่นมิใช่สิบเอ็ดเดือนหรือ ? หากว่ากันตามจริงต้องสิบสองเดือนเสียด้วย ทว่า เมื่อเห็นสีหน้าของท่านอ๋องนั้น เขาจึงลดลงมาให้หนึ่งเดือนเชียว

ทังหยางเข้าใจทุกอย่างแล้ว จึงเอ่ยเตือนสติหมอหลวงว่า "ท่านพูดต่อเถอะ"

หมอหลวงเมื่อมองเห็นสายตาของทังหยางที่สื่อมาให้นั้น เขาจึงรีบกล่าวต่อไปว่า "อย่างที่สองสำคัญเช่นกัน พระชายาไม่สามารถขยับร่างกายได้ชั่วคราว. นางจำเป็นต้องพักผ่อนอยู่แต่ในห้อง อีกทั้งนางต้องกินยาผดุงครรภ์ ที่กระหม่อมออกใบสั่งยาให้อย่างสม่ำเสมอด้วยพะยะค่ะ"

"ขอรับ กระหม่อมจำได้แล้ว" ทังหยางกล่าว

"อย่างที่สาม" หมอหลวงเฉาพลันกำชับด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด พลางทั้งกวาดสายตาไปมองทุกคนที่อยู่ภายในห้อง พร้อมกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "นี่เป็นเรื่องที่สำคัญมาก ทุกคนต้องจำไว้ให้ดี สำรับของพระชายาในทุกๆมื้อ ต้องให้คนที่ชำนาญการเท่านั้นเป็นผู้ดูแลสำรับ เครื่องหอมที่อยู่ภายในห้องหรือน้ำหอมที่อยู่บนเสื้อผ้าอาภรณ์ต้องเอาออกไปให้หมด สิ่งของที่ผู้คนส่งมาให้นั้น ต้องได้รับการตรวจสอบอย่างละเอียด รวมไปถึงสิ่งของที่พระชาชวังส่งมาให้ด้วย เนื่องจากว่า เมื่อสิ่งของได้ออกมาจากพระราชวังแล้ว อย่างไรย่อมต้องมีผู้คนคอยสอดมือเข้ามายุ่งเกี่ยว เพราะฉะนั้นต้องตรวจสอบอย่างละเอียด นอกจากวัตถุดิบที่อยู่ภายในจวนแล้ว. ห้ามให้พระชายาทานของจากที่ผู้อื่นส่งมาให้เป็นอันขาด ทุกคนต้องจำไว้"

สีหน้าของอวี่เหวินฮ่าวพลันเปลี่ยนกลับมาเคร่งเครียดในทันที คำพูดสุดท้ายของหมอหลวงนั้น ทำให้เขาเข้าใจเรื่องทุกอย่างในทันที หากเป็นความสัมพันธ์ธรรมดาแล้ว เกรงว่าหมอหลวงคงไม่เอ่ยกำชับออกมาเช่นนี้

เขาจึงรีบสงบสติอารมณ์ พร้อมกับโค้งคำนับว่า "หมอหลวงเฉา ทั้งเรื่องอาหารและยาภายในจวนล้วนแต่มอบให้ท่านจัดการทั้งหมด เปิ่นหวางจักเข้าวังไปรายงานเสด็จพ่อ เพื่อขออนุญาตให้ท่านมาประจำอยู่ที่จวนเป็นการชั่วคราว"

"พะยะค่ะ!" หมอหลวงพลันรับคำ พร้อมมองไปที่หยวนชิงหลิงแล้วจึงถอนหายใจออกมา "องค์จักรพรรดิต้องดีใจมากแน่ๆพะยะค่ะ พระชายา กระหม่อมจะพยายามช่วยดูแลโอรสขอท่านอย่างเต็มที่"

หยวนชิงหลิงพลันกวาดสายตามองไปยังทุกคนที่อยู่ในห้อง ทุกคนมีทั้งสีหน้าที่ตื่นเต้นและประหม่าเป็นอย่างมาก เมื่อหวนคิดไปถึงความคิดของตนเองเมื่อครู่แล้ว หยวนชิงหลิงรู้สึกอับอายยิ่งนัก อีกทั้งยังเต็มไปด้วยความรู้สึกผิกมากมายที่เกิดขึ้นอยู่ในใจ

"ขอบคุณ!" หยวนชิงหลิงพลันกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ภายในใจของตนเองรู้สึกสับสนวุ่นวายเป็นอย่างมาก

ซีมามามองไปที่หมอหลวง พร้อมกล่าวถามว่า "เรื่องที่พระชายาตั้งครรภ์ในวันนี้ สมควรที่จะประกาศออกไปหรือไม่เพคะ?"

"จะประกาศออกไปหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของท่านอ๋องและพระชายา หากแต่กระหม่อมเกรงว่าเรื่องนี้จะปิดอย่างไรก็คงมิมิด ย่อมต้องรายงานไปให้ฝั่งวังหลวงรับทราบ กระหม่อมไม่คิดว่าทางฝั่งวังหลวงจะไม่ส่งคนมาลอบสังเกตุภายในจวนพะยะค่ะ ยิ่งมีสายตาจับจ้องมากเท่าใด เกรงว่าอาจจะทำให้ระมัดระวังตนเองได้ยากนัก"

ซีมามาเผยสีหน้าหนักใจออกมา " ทว่า หากประกาศเรื่องนี้ออกไป"

คำพูดของซีมามายังมิทันได้พูดจบ ทุกคนในห้องล้วนแต่เข้าใจได้ดี พระชายาชินอ๋องตั้งครรภ์นั้นถือเป็นเรื่องใหญ่เลยทีเดียว? อีกทั้ง ยังเพิ่งเกิดเรื่องการตั้งครรภ์ปลอมๆของพระชายาฉีอ๋องจนเป็นเรื่องขบขันในพระราชวังไปอยู่ช่วงหนึ่งเลยทีเดียว

หมอหลวงพูดขึ้นมา "มามาเคยกล่าวว่า พระชายาเคยดื่มกินน้ำแกงจื่อจินไปนั้น ไม่ควรนำเรื่องนี้ไปให้คนนอกได้ยินเชียว"

"หากเป็นเช่นนั้นแล้ว คนนอกย่อมติดใจสงสัยได้ว่าพระชายาทำผิดอันใดไป ถึงได้เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้นางต้องกินน้ำแกงจื่อจินไปได้กัน" ซีมามาเห็นแก่ชื่อเสียงหยวนชิงหลิง เนื่องจากว่าน้ำแกงจื่อจินนั้น ส่วนใหญ่เอาไว้ต้มให้นักโทษดื่มกินเพื่อให้พวกเขาคายความลับออกมา

"เช่นนั้นก็หาข้ออ้างเสีย ใช้ผิดวิธีหรือเหตุผลอื่นๆเท่าที่จะหาได้ ทว่า เหตุผลนี้มิจำเป็นต้องรีบร้อนหา ให้นำเรื่องที่พระชายามีภาวะการตั้งครรภ์ไม่มั่นคงกระจายออกไปก่อนเสีย "

การแสดงออกด้านทีอ่อนแอออกไปนั้น แท้จริงแล้วก็สามารถแลกกับวันคืนที่เงียบสงบได้ไม่ใช่น้อย. ข่าวคราวเรื่องที่พระชายาตั้งครรภ์ออกไปเมื่อใดนั้น. ย่อมมีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่จวนฉู่อ๋องเป็นแน่

ถ้าหากใส่ข่าวเพิ่มเติมไปอีกว่า สถานการณ์ของพระชายามิสู้ดีนัก ย่อมต้องให้ทำให้ผู้อื่นรู้สึกดีใจ พวกเขาย่อมรู้สึกว่าสถานการณ์ที่สุ่มเสี่ยงอันตรายเช่นนี้ ไม่จำเป็นที่ต้องไปให้ค่ามากนัก ในเมื่อครรภ์นี้ไม่อาจรักษาไว้ได้ อย่างไรย่อมไม่ส่งผลกระทบต่อพระราชวังภายใน ยิ่งกระจายข่าวเรื่องนี้ออกไปมากเท่าใดข่าวลือพวกนี้ย่อมหามูลความจริงไม่ได้มากเท่านั้น เมื่อนั้นภายในใจจวนจะยิ่งสงบสุขมากยิ่งขึ้น

ซีมามาพลันหันไปกล่าวกับทังหยางทันที "พ่อบ้านทัง พรุ่งนี้ยามเช้า ท่านต้องออกคำสั่งกำชับข้ารับใช้ในจวนนะเพคะ ยิ่งเป็นเรื่องภายในจวน. ยิ่งต้องกำชับไว้ไม่ให้นำออกไปบอกเล่าแก่คนภายนอกรับรู้เป็นอันขาด หากพบเห็นผู้ใดปากสว่างแล้ว ให้ไล่ออกนอกเมืองหลวงโดยทันที "

ทังพยางพล่าวรับ "มามาไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ยามเช้า กระหม่อมจะเรียกประชุมพวกเขาเอง"