ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง - ตอนที่ 174 เชิญหมอหลวงมาอีกรอบ

กู้ซือพูดอย่างโมโห "ไม่ใช่เล่นไพ่ เจ้าทำเพื่อหาสามีให้แม่นางหยวนต่างหาก เป็นสหายกันมานานถึงเพียงนี้ เจ้าไม่สนใจข้าก็ช่าง แต่คิดไม่ถึงว่าจะไปหาพวกคุณชายเสเพลเหล่านั้นให้นาง พวกเขารู้จักแต่เพียงการทำตัวโอหังเที่ยวเล่นไปวันๆ เจ้าต้องการทำร้ายแม่นางหยวนหรือไงกัน?"

อวี่เหวินฮ่าวพูดอย่างเกรี้ยวกราด "ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาเป็นอย่างนั้น? ข้าไม่รู้จักพวกเขาเสียหน่อย เพียงแต่ให้คนแนะนำเหล่าคุณชายมีชาติตระกูลมาเท่านั้นเอง"

หยวนชิงหลิงที่อยู่ด้านในได้ยินพวกเขาเถียงกันอยู่ข้างนอกก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป นางข้างหมอนออกมาอย่างแรง "หุบปาก!"

อวี่เหวินฮ่าวมองเห็นหมอนกลิ้งออกมาก็เงียบลงทันทีและไม่กล้าพูดอะไรอีก หมออยู่ด้านในเป็นเวลานาน หลังจากตรวจชีพจรแล้วก็ถามคำถามอย่างละเอียด

อวี่เหวินฮ่าวรออยู่ด้านนอกอย่างร้อนใจ เขาโผล่ศีรษะเข้าไปถามว่า "ท่านหมอ ตรวจพบปัญหาแล้วหรือยัง? นางกินมากไปหรือ?"

"เงียบ!" หมอรู้สึกรำคาญใจแล้วจึงตรวจชีพจรใหม่อีกครั้ง ไม่ใช่เพราะเขาไม่มีฝีมือ ชีพจรนั้นสามารถตรวจออกมาได้ แต่ว่าเขาเข้าๆ ออกๆ จวนอ๋อง จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าตอนนี้สำคัญเพียงใด? ชีพจรนี้ไม่อาจตรวจผิดได้ หากตรวจผิดไปจะต้องหัวหลุดแน่

อวี่เหวินฮ่าวถูกหมอสั่งให้เงียบก็หน้าซีดลง เขาไม่เคยโดนหมอดุเช่นนี้มาก่อน ต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่

หยวนชิงหลิงก็ถูกเขาจัดการจนไม่มีสมาธิ นางกล่าวว่า "ท่านหมอ ข้าคงเป็นโรคกระเพาะ ช่วงนี้รับประทานอาหารไม่ตรงเวลา จ่ายยาปรับสมดุลท้องมาก็พอ"

หมอพ่นลมออกมา "พระชายาโปรดอย่าได้ร้อนใจ รอให้ข้าให้ฟังชีพจรก่อน"

หยวนชิงหลิงมองสีหน้าราวกับกินผักดองของเขา "ท่านหมอ ท่านตรวจมาห้ารอบแล้ว"

"แค่ห้ารอบเองหรือ? เช่นนั้นยังต้องตรวจอีก" หมอท่านนั้นเริ่มสงสัยฝีมือของตนเอง

หยวนชิงหลิงชักมือกลับ "ช่างเถอะ ไม่ต้องตรวจแล้ว ท่านบอกคำวินิจฉัยมาเถอะ"

หมอลังเลอยู่ชั่วครู่แล้วจึงถามว่า "ไม่ทราบว่าระดูของพระชายาขาดไปกี่เดือนแล้ว?"

หยวนชิงหลิงตอบว่า "ไม่รู้สิ ไม่ได้มานานมากแล้ว"

ลู่หยาที่อยู่ด้านข้างจึงตอบว่า "ประจำเดือนของพระชายาไม่ปกติ เดิมก็อยากเชิญหมอมาปรับสมดุล หากเป็นเพียงอาการประจำเดือนมาไม่ปกติ เหตุใดจึงได้อาเจียนล่ะเจ้าคะ?"

ซีมามาที่อยู่อีด้านได้ยินเช่นนี้กลับตกใจ นางหันไปหาหยวนชิงหลิงทันที แล้วจึงหันหน้าไปหาหมอ "ท่านหมอ!"

หมอผู้นั้นลังเล "เรื่องนี้ ต้องตรวจชีพจรอีกครั้ง"

"ไม่ต้อง…" หยวนชิงหลิงยังไม่ทันพูดจบ ซีมามาก็ดึงแขนของนางมาให้หมอ "ท่านหมอ ตรวจให้ละเอียดเลยเจ้าค่ะ จะให้ผิดไม่ได้เด็ดขาด"

หมอจึงตรวจดูอีกครั้ง ครั้งนี้ เขาพยักหน้าให้ซีมามา "ใช่แปดเก้าส่วน"

ซีมามาพึมพำเล็กน้อย นางโก่งคอตะโกนเรียกซวีอี "ซวีอี รีบไปเอาป้ายคำสั่งของท่านอ๋องเข้าวังไปเชิญหมอหลวงเฉามาที่นี่หน่อย"

"ขอรับ!" ซวีอีรับคำแล้วจึงรีบกระโจนออกไป

อวี่เหวินฮ่าวหน้าซีดคิดอยากเข้าไปดูอาการแต่ก็กลัวว่ากลิ่นเหล้าจะลอยไปแตะจมูกนางเข้าจึงรีบเรียกซีมามาออกมา "มามา นางเป็นอะไร? ร้ายแรงหรือ?"

ซีมามาสีหน้าเคร่งขรึม "บางทีอาจจะร้ายแรง ต้องรอหมอหลวงมาก่อนเพคะ ท่านอ๋องรีบไปเปลี่ยนชุดเถิด อีกเดี๋ยวข้างกายพระชายาจะขาดคนไม่ได้นะเพคะ"

อวี่เหวินฮ่าวตกใจจนแทบหัวใจสลาย เขาชะเง้อมองหยวนชิงหลิงข้างในอย่างใจลอยแล้วจึงวิ่งไปอาบน้ำล้างตัว ทังหยางก็ถูกปลุกขึ้นมารู้เพียงว่าพระชายาไม่สบาย ไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไร เมื่อเห็นทุกคนมีท่าทางราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู เขาก็ร้อนรนไปด้วยเช่นกัน

หมอไม่กล้าเอ่ยคำนี้ ไม่ใช่เพราะว่าคำว่าตั้งครรภ์นั้นพูดยาก เพียงแต่จะผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด อีกทั้งเรื่องที่พระชายาของชินอ๋องตั้งครรภ์นั้นดีที่สุดควรให้หมอหลวงมาตรวจรับรองอีกครั้งเสียก่อน เรื่องนี้นั้นร้ายแรงจริงๆ

ในใจของซีมามาค่อนข้างตกใจและไม่อยากเชื่อ ดังนั้นจึงได้ให้หมอปิดปากเอาไว้ก่อน

ตามที่นางรู้มา พระชายาเคยเสวยน้ำแกงจื่อจิน น้ำแกงจื่อจินเป็นยาอะไร? ต่างกับยาเม็ดจื่อจินเพียงสองคำเท่านั้น แม้จะเป็นยาที่มีฤทธิ์เหมือนกัน สามารถประคองชีวิตไว้ได้ชั่วขณะหนึ่ง แต่กลับมีผลร้ายต่อร่างกายเป็นอย่างมาก แม้จะกินยาถอนพิษไปแล้ว สามถึงห้าปีก็ยังไม่แน่ว่าร่างกายจะสามารถกลับมาเป็นเหมือนเก่าได้

ตั้งแต่ที่พระชายาดื่มยานั้นไปยังไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำ ดังนั้นการตั้งครรภ์จึงแทบไม่สามารถเป็นไปได้

กู้ซือนั่งอยู่บนบันไดหินหน้าประตู สีหน้าของเขาซีดเผือด เขารู้สึกว่าความสุขอีกครึ่งชีวิตของเขาน่าจะถูกฉู่อ๋องทำลายลงเสียแล้ว พระชายาฉู่อ๋องต้องคัดค้านการสู่ขอหยวนชิงหลิงของเขาอย่างรุนแรงแน่ ใช่แล้ว เป็นราชองครักษ์ที่ต่อยตีกับชินอ๋องบนท้องถนน จะแตกต่างอะไรกับเหล่าคุณชายเสเพลที่รู้จักแต่เที่ยวเหล่านั้น?

เมื่อหยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าของมามาและหมอก็พอจะเดาอะไรออกบ้าง นางตกใจอย่างสุดขีด

นางมองไม่เห็นกู้ซือ มิฉะนั้นนางต้องรู้แน่ว่าสีหน้าของนางซีดเผือดไม่แพ้เขาเลย

หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องจริง เรื่องราวมาถึงขั้นนี้ หากนางท้องขึ้นมาต้องยุ่งยากแน่ มีกี่คนที่คอยจับตาดูท้องของนางกัน! เมื่อคิดถึงการตายของชายารองหลิวที่อยู่ในจวนจี้อ๋องผู้นั้นแล้วในใจนางก็ยิ่งสั่น

อวี่เหวินฮ่าวชำระล้างร่างกายกลับมาแล้ว เขาสระผมไปด้วยเสียเลย ผมของเขายังมีน้ำหยดติ๋งๆ ลงมา เมื่อหยวนชิงหลิงเห็นท่าทางกังวลของเขาแล้วก็ถอนหายใจ ลุกขึ้นมาช่วยเขาเช็ดผม

"เจ้านอนลงเถอะ…"

"เงียบน่ะ!" หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

อวี่เหวินฮ่าวมองนางอย่างตื่นเต้น "เจ้ายังรู้สึกไม่สบายตรงไหนอีกหรือไม่? ดีขึ้นหรือยัง?"

"ดีขึ้นมากแล้ว ไม่ได้กลิ่นเหล้าของท่านแล้วก็ดีขึ้นมาก" หยวนชิงหลิงเช็ดผมให้เขาอย่างแรง ทำให้ผมของเขายุ่งเหยิงราวกับรังนก เขาราวกับเด็กที่ทำผิด นางอย่างเชื่อฟังอยู่ข้างเตียงให้นางทำตามใจชอบ

ฉีมามายกโจ๊กเข้ามาและกล่าวว่า "พระชายาอาเจียนไปมากขนาดนั้นคงท้องว่าง กินอะไรเสียหน่อยเถิดเพคะ"

"ใช่ ต้องกินเสียหน่อย!" อวี่เหวินฮ่าวรับชามโจ๊กมาแล้วประคองให้นางนั่งลง "ข้าป้อนเจ้า"

หยวนชิงหลิงกินไปได้ไม่กี่คำก็ทนกลิ่นคาวของกังป๋วยไม่ไหว ท้องไส้เริ่มปั่นป่วนขึ้นมาอีกแล้ว นางโบกมือและนอนลงด้วยใบหน้าซีดขวา "ไม่กินแล้ว ถ้ากินอีกต้องอาเจียนออกมาแน่"

อวี่เหวินฮ่าวรู้สึกปวดใจนัก เขากล่าวกับหมออย่างโกรธเคือง "เป็นโรคอะไรกันแน่ท่านไม่มีคำวินิจฉัยหรืออย่างไร ทำไมกินแล้วก็อาเจียนออกมาอีกลเล่า? ยังไม่รีบคิดหาวิธีอีก?"

หมอผู้นั้นตอบอย่างลนลาน "รอให้หมอหลวงมาถึงแล้วค่อยจ่ายยาเถอะพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมไม่กล้าจ่ายยาซี้ซั้ว"

อวี่เหวินฮ่าวได้ยินเช่นนี้ก็ร้อนรนจนดวงตากลายเป็นรูปสามเหลี่ยม "นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?"

หมอผู้นั้นอึกอัก

ซีมามากล่าวว่า "ท่านหมอ ท่านกลับไปก่อนเถิด แล้วจงปิดปากให้สนิทนะเจ้าคะ"

หมอผู้นั้นจึงกล่าวว่า "เช่นนั้นกระหม่อมขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ"

ฉีมามานำเขาไปยังห้องบัญชีเพื่อรับเงินค่าตรวจและส่งเขาออกจากจวน ฉีมามากลับมาที่ประตูห้องก็กวักมือเรียกซีมามาออกไป

ทั้งสองเดินไปถึงระเบียงทางเดิน ฉีมามาก็เอ่ยว่า "หมอวินิจฉัยอาจมีผิดพลาด เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกกับท่านอ๋องเลย รอหมอหลวงวินิจฉัยแล้วค่อยว่ากันเถิด"

ซีมามาตอบ "ข้าก็คิดอย่างนี้เช่นกัน"

ฉีมามาถอนหายใจ "หากเป็นเรื่องจริงคงจะดีนัก เพียงแต่พระชายาเคยเสวยน้ำแกงจื่อจิน เกรงว่าสองสามปีนี้คงไม่มีทางท้องได้"

"จริงสิ ข้าก็อยากถามเรื่องนี้พอดี น้ำแกงจื่อจินนี้ใครเป็นคนเตรียม? ปริมาณมากหรือไม่?"

"ใต้เท้าทังเป็นคนเตรียม ปริมาณตามปกติทั่วไป แต่ว่าต่อมาท่านอ๋องประทานยาถอนพิษให้ คงจะช่วยได้อยู่บ้าง"

"ยาถอนพิษคงช่วยได้ไม่เท่าไหร่ นอกจากจะเพิ่งกินไปก็ดื่มยาถอนพิษทันที แต่ตอนที่พระชายาอยู่ในวัง ร่างกายของนางนั้นเลวร้ายมาก น้ำแกงจื่อจินทำร้ายไปถึงปอด…"

ซีมามาลังเลเล็กน้อย "แต่ว่าจะว่าไปก็แปลก ระยะนี้ก็ไม่เห็นว่าพระชายาจะมีอาการอะไร"

ฉีมามากล่าวว่า "ใช่แล้ว ที่จริงข้าก็คอยสังเกตร่างกายของพระชายามาโดยตลอด ไม่เห็นนางไอเลยแม้แต่น้อย น้ำแกงจื่อจินจะทำลายปอดมากที่สุด"

ทั้งสองคนกำลังพูดก็ได้ยินเสียงไอดังขึ้น

มามาทั้งสองรีบเข้าไปทันทีก็เห็นว่าหยวนชิงหลิงอาเจียนออกมาอีกแล้ว เพียงแต่ไม่มีอะไรให้อาเจียนออกมาแล้ว เพียงแต่อาเจียนแห้งอยู่บนเตียงเท่านั้น นางพิงตัวอย่างอ่อนแรงอยู่ในอ้อมกอดของอวี่เหวินฮ่าว อวี่เหวินฮ่าวทั้งร้อนรน ลนลานและปวดใจ แต่กลับไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่เพียงตบหลังนางเบาๆ เท่านั้น

"พยุงข้าหน่อย ข้าอยากไปห้องน้ำ" หยวนชิงหลิงเอื้อมมือออกไป

"ข้าอุ้มเจ้าไป!" อวี่เหวินฮ่าวอุ้มนางขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง