ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง - ตอนที่ 172 หาสามีให้หยวนชิงผิง

ซีมามาวาจาจัดจ้านยิ่งนัก "คนที่ท่านหามา พ่อของท่านอาจจะไม่เห็นด้วย พ่อของท่านกำลังขายลูกสาว! หากผลประโยชน์ไม่เหมาะสมก็ไม่มีทางตกลงแน่ ท่านอย่าได้เสียแรงเปล่าเลยเพคะ"

หยวนชิงหลิงอยากจะช่วยจัดการเรื่องนี้จริงๆ ในยุคนี้การแต่งงานของผู้หญิงจะกำหนดชีวิตของนาง ไม่เหมาะสมกันก็ไม่อาจอย่าได้ เรื่องของหยวนชิงหลิงคนเดิมเป็นตัวอย่างที่ดี ดังนั้นเรื่องของหยวนชิงผิงนั้น นางจึงได้จำใส่ใจ

เมื่ออวี่เหวินฮ่าวกลับมาในตอนเย็น นางก็ถามว่า "ท่านรู้จักคุณชายผู้อ่อนน้อมถ่อมตนและมีเหตุผลที่ยังไม่ได้แต่งงานบ้างไหม?"

อวี่เหวินฮ่าวตั้งท่าเตรียมพร้อมขึ้นมาทันที เขาจ้องนางและกล่าวว่า "เจ้าคิดจะทำอะไร? จำไว้นะว่าเจ้าแต่งงานแล้ว"

หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "พูดเหลวไหลอะไรกัน? ข้ากำลังช่วยน้องสาวของข้าอยู่"

"น้องสาวของเจ้า? ซ่านผิงเฟิงนั่นหรือ?" อวี่เหวินฮ่าวคิดถึงน้องสะใภ้ที่ดูเจ้าอารมณ์

"ซ่านผิงเฟิงอะไร? นางชื่อหยวนชิงผิง" หยวนชิงหลิงกลอกตามองเขา

อวี่เหวินฮ่าวจิบชา "นางต้องการหาสามีแล้วหรือ?"

"ท่านพ่อกำลังหาให้นางอยู่ ก่อนหน้านี้เป็นฮุ่ยติ่งโหว แต่ตอนนี้เขาบอกว่าเขาจะให้นางไปเป็นภรรยาของตาแก่" หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ และจับมือเขา "ท่านว่าเรื่องแต่งงานของผู้หญิงนั้นคือทั้งหมดของชีวิต การแต่งงานของข้าสมปรารถนาจึงมักจะอยากเห็นผู้อื่นก็เป็นเช่นนี้ด้วย"

อวี่เหวินฮ่าวได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกเหลือเชื่อ เขาเลิกคิ้วขึ้นทันใดและมองดูนางอย่างซุกซน "การแต่งงานของเจ้าสมปรารถนา?เจ้าคิดว่าเจ้าได้แต่งงานกับชายที่เจ้าชอบพองั้นหรือ? ในที่สุดก็รู้ถึงความดีของข้าเสียที ไม่ง่ายเลย!"

หยวนชิงหลิงโน้มตัวเข้าไปจูบแก้มเขาแล้วยิ้ม "ใช่ ข้าไม่เคยพูดหรือ?"

อวี่เหวินฮ่าวถูกใจยิ่งนัก เขากอดนางแน่นและจูบนางหลายครั้ง "พูดหลายๆ ครั้งสิ ข้าชอบฟัง"

"สมปรารถนา สมปรารถนา สมปรารถนา!" เฮ้อ ขอความช่วยเหลือจากคนอื่นช่างลำบากนัก "แล้วท่านมีคนที่เหมาะสมหรือไม่?"

อวี่เหวินฮ่าวโอบนางและพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง "ยังจะต้องการคนที่ไหนอีก? กู้ซือไม่ใช่ว่าเหมาะสมมากหรือ?"

"กู้ซือ?" หยวนชิงหลิงตกใจแล้วส่ายหน้า "ข้าเกรงว่าจะไม่ได้ กู้ซือไม่ค่อยชอบน้องสาวข้านัก"

"เรื่องเป็นมาอย่างไร?" อวี่เหวินฮ่าวถาม

หยวนชิงหลิงจึงเล่าว่า "ยามที่โรงทานโจ๊กที่ประตูเมืองพังถล่มครั้งนั้น ข้าและน้องสาวได้พบกับกู้ซือ ตอนที่น้องสาวข้าพูดกับเขา เขาไม่สนใจแล้วก็จากไป ท่าทางเช่นนั้นอย่าว่าเลยว่ารังเกียจเพียงใด แม้แต่ด้านหลังก็ยังดูออก"

อวี่เหวินฮ่าวประหลาดใจ "มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?"

หรือว่าคราวก่อนที่กู้ซือบอกว่าชอบหยวนชิงผิงเป็นเรื่องโกหก? เช่นนั้นแล้วเจ้านั่นจะไปร่ำสุราทำไมอยู่คนเดียว? ที่จริงแล้วเขาถูกใจใครกันแน่?

"น้องสาวของเจ้าพูดอะไรกับเขา?ไปพูดแทงใจดำเขาหรือไม่?" อวี่เหวินฮ่าวถาม

"ที่ไหนกันเล่า? นางถามเพียงประโยคเดียว กู้ซือก็หันหลังจากไปทันที" หยวนชิงหลิงยังคงจำเรื่องนี้ได้

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวว่า "ไม่รู้ว่าเจ้านั่นเล่นอะไรอยู่ ช่างเถอะ ข้าจะช่วยเจ้าหาก็แล้วกัน"

"ภูมิหลังของตระกูลอาจจะธรรมดาก็ได้ แต่บุคคลนั้นต้องนิสัยดี ไม่ใช้ความรุนแรงในครอบครัวเหมือนท่าน" หยวนชิงหลิงกำชับ

อวี่เหวินฮ่าวทำสีหน้าไม่พอใจ "ใครใช้ความรุนแรง? เจ้าว่าใครใช้ความรุนแรงในครอบครัว?ข้าใช้ความรุนแรงในครอบครัวตอนไหนกัน?"

ความรุนแรงในครอบครัวคืออะไร? ฟังแล้วก็รู้สึกได้ว่าไม่ใช่เรื่องดี

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า "แต่ตอนนี้ท่านเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นคนใหม่แล้ว เทียบกับเมื่อก่อนราวกับท่านลอกคราบเปลี่ยนเชียวล่ะ"

อวี่เหวินฮ่าวยิ้มอย่างไม่สบอารมณ์ "ข้าไม่รู้ว่ากันแน่ที่ลอกคราบ เจ้าต่างหากที่ต่างออกไปราวกับเป็นคนละคน คนที่ไม่รู้คงนึกว่าเป็นคนละคนกันจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะรอยแผลจากการถูกโบยังอยู่ แม้แต่ข้าก็ยังต้องสงสัย"

หยวนชิงหลิงหัวเราะคิกคัก "จริงหรือ?"

อวี่เหวินฮ่าวมองนางแล้วขมวดคิ้ว "เวลาที่เจ้าหัวเราะเหมือนแม่ไก่มักจะเป็นตอนที่เจ้ารู้สึกผิด"

รอยยิ้มของหยวนชิงหลิงเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อ "ท่านต่างหากที่เหมือนไก่"

อวี่เหวินฮ่าวหรี่ตามองนาง "ข้ามักจะรู้สึกว่าเจ้ามีสิ่งที่ปิดบังข้าอยู่ เรื่องเกี่ยวกับกล่องยานั่น เจ้าต้องรู้สาเหตุแน่ ใช่หรือไม่?คนเราไม่มีทางรู้วิชาแพทย์ได้โดยบังเอิญ อีกทั้งศาสตร์ชนิดนี้เป็นสิ่งที่พวกเราไม่มี ยาเหล่าข้าเคยเอาไปให้หมอหลวงดู พวกเขาก็บอกว่าไม่รู้ว่ามันคืออะไร อีกทั้งยังไม่สามารถดมกลิ่นยาสมุนไพรออกมาได้"

"ท่านกำลังลอบตรวจสอบข้าหรือ?" ดวงตาของหยวนชิงหลิงเบิกกว้าง

"ไม่รู้ก็ต้องหาคำตอบสิ" อวี่เหวินฮ่าวกล่าวอย่างมั่นใจ

หยวนชิงหลิงจึงกล่าวว่า "เช่นนั้นท่านก็อธิบายให้ข้าฟังหน่อยว่า ยาเม็ดจื่อจินและน้ำแกงจื่อจินนั้นใช้หลักการอะไร? ทำไมกินแล้วจึงช่วยชีวิตคนได้?"

"ยาเม็ดจื่อจินนั้นทำมาจากสมุนไพรล้ำค่ากว่าสิบชนิดย่อมช่วยชีวิตคนได้"

"อย่าได้หลอกข้าที่ไม่เข้าใจแพทย์แผนจีน สรรพคุณของยาจีนอันล้ำค่าหลายสิบชนิดนั้นเหมือนกันงั้นหรือ? เช่นนั้นทำไมจึงรักษาได้เฉพาะบาดแผลภายนอกแต่รักษาโรคไม่ได้?"

อวี่เหวินฮ่าวตกตะลึง "ข้าจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? ข้าไม่ใช่หมอ"

หยวนชิงหลิงกล่าวต่อเป็นชุด "ดังนั้น ท่านดูสิว่าท่านก็ไม่รู้สรรพคุณยาสมุนไพรของยาเม็ดจื่อจินเช่นกันใช่หรือไม่? แต่ท่านก็รู้ว่ามันสามารถช่วยชีวิตคนได้และรักษาอาการบาดเจ็บทั้งภายนอกและภายใน หากเป็นหวัดท่านจะไม่ให้คนไข้กินยาเม็ดจื่อจิน ก็เหมือนกับที่ข้าไม่รู้ว่ายาให้กล่องยาออกมาได้อย่างไร แต่ข้ารู้ว่ายานั้นใช้รักษาโรคอะไร นี่เป็นเหตุผลเดียวกัน"

อวี่เหวินฮ่าวฟังแล้วจึงกล่าวว่า "เจ้าพูดถูก มีเหตุผล เป็นเช่นนี้จริงๆ" แต่ว่าเขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

หยวนชิงหลิงเปลี่ยนเรื่องทันที "หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ เรื่องเร่งด่วนที่สุดคือการหาน้องเขยให้กับน้องสาวของข้า ท่านใส่ใจหน่อยก็แล้วกัน"

"อืม วางใจเถอะ ข้าจะหาให้" อวี่เหวินฮ่าวกล่าว

อวี่เหวินฮ่าวทำอะไรอย่างรวดเร็ว เมื่อเขากล่าวว่าเขาต้องการช่วยหยวนชิงหลิงหาน้องเขย เขาก็เริ่มสอบถามในทันทีและทำหน้าที่พ่อสื่อได้อย่างมีประสิทธิภาพ อย่างไรก็ตามชายที่เดินทัพในสงครามและที่รับผิดชอบคดีอาญาไม่ชำนาญด้านนี้เลยจริงๆ เข้าจึงทำได้เพียงให้ลูกน้องช่วยแนะนำให้

เพียงแค่ครึ่งวันก็รอยชื่อมากมายถูกส่งขึ้นมา

หากเรื่องนี้ถูกจัดการโดยคนอื่น หยวนชิงผิงอาจไม่สามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากได้ แต่หากท่านอ๋องใส่ใจเรื่องนี้เองก็จะต่างออกไป ท่านอ๋องใส่ใจเรื่องของจวนจิ้งโหว เช่นนั้นจวนจิ้งโหวก็นับได้ว่ามีโชคหล่นใส่แล้ว ผู้ที่จะได้แต่งงานกับหยวนชิงผิงก็เทียบเท่ากับการอาศัยบารมีของฉู่อ๋องไปด้วย

อวี่เหวินฮ่าวไม่รู้ว่าจะคัดเลือกอย่างไร เมื่อดูรายชื่อมากมายเช่นนี้ ก็ดูออกเพียงชาติตระกูลเท่านั้น แต่หยวนชิงหลิงบอกว่านิสัยต่างหากที่สำคัญที่สุด

จากรายชื่อเหล่านี้ไม่อาจมองเห็นนิสัยของพวกเขาได้ ต้องคิดหาวิธีที่จะทำให้พวกเขามาชุมนุมกัน

ฝู่เฉิงเสนอว่า "มีคำกล่าวที่ว่าสามารถดูนิสัยคนได้ยามเล่นพนัน หากแพ้แล้วไม่ใจร้อนและโมโห ชนะแล้วไม่ได้อวดเบ่ง นิสัยของคนผู้นั้นก็ไม่เลวเลย"

"มีเหตุผล เจ้าส่งเทียบเชิญของข้าไป ให้พวกเขามารวมตัวกันเล่นไพ่กันที่โรงเตี๊ยมจวี้เสียน!" อวี่เหวินฮ่าวตัดสินใจ

เมื่อหยวนชิงหลิงรอจนถึงยามจื่อ อวี่เหวินฮ่าวก็ยังไม่กลับมา

นางนอนบนเตียงอยู่นาน พลิกตัวไปมาและนอนไม่หลับ เรียกลู่หยาให้ไปดูสองครั้ง แต่เขาก็ยังไม่กลับมา

หรือว่ามีคดีใหญ่?โดยทั่วไปเมื่อมีคดีใหญ่จึงจะทำงานล่วงเวลาจนถึงดึกดื่นเช่นนี้ แต่ว่าแต่ก่อนจะต้องให้ซวีอีกลับมาบอกก่อน ทำไมวันนี้จึงไม่มี?

"ตึงๆๆ" ข้างนอกมีเสียงฝีเท้าวิ่งดังแว่วมา หัวใจของหยวนชิงหลิงเต้นแรง

นางเด้งตัวขึ้นจากเตียงทันที เกิดเรื่องบางอย่างขึ้น ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ

ลู่หยาพุ่งเข้ามาและพูดอย่างตื่นตระหนก "พระชายา ซวีอีกลับมารายงานแล้วเพคะ"

หยวนชิงหลิงเห็นซวีอีรีบพุ่งเข้ามาพร้อมเลือดโทรมกาย ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าด้านหน้ามืดลงคล้ายกับจะเป็นลม

ลู่หยาประคองนางไว้แล้วถามอย่างร้อนรน "พระชายา เป็นอะไรไปเพคะ?"

"ท่านอ๋องล่ะ?" หยวนชิงหลิงสงบสติลงและถามออกมาอย่างยากลำบาก

ซวีอีปาดเหงื่อออกจากใบหน้าของเขาและรีบพูดว่า "เกิดเรื่องขึ้นพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องแพ้พนันเสียเงินไปเป็นจำนวนมากจึงอารมณ์เสียและทะเลาะกับผู้อื่น จากนั้นกู้ซือก็เข้ามา ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดจึงได้ต่อสู้กัน ตอนนี้ทั้งสองกำลังต่อสู้กันอยู่ที่โรงเตี๊ยมจวี้เสียนพ่ะย่ะค่ะ ผู้น้อยคลี่คลายสถานการณ์ไม่ไหวจึงทำได้เพียงกลับมาหาพระชายาเท่านั้น หากเรื่องนี้ได้ยินไปถึงหูของฝ่าบาท ฝ่าบาทจะต้องทรงพิโรธอย่างแน่นอน"