ถูกต้องอย่างมาก หากว่าให้กำเนิดบุตรชาย แต่เสียชีวิตตั้งแต่ยังเป็นทารก เช่นนั้นสิจึงจะเป็นความเศร้าโศกที่หนักมากที่สุด อีกทั้งยังส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อราชวงศ์อีกด้วย คงจะคนไม่น้อยลือกันว่าราชวงศ์ไม่สามารถมีลูกชายมานานหลายปี และเมื่อถือกำเนิดพระเจ้าก็ทรงเอาเด็กคืนกลับไป และนี่เป็นบทลงโทษที่ฟ้ามีให้ตระกูลอวี่เหวิน

พระชายาจี้อ๋องป่วยเพราะเสด็จไปดูแลหวายอ๋อง พระชายารองป่วยเพราะดูแลพระชายาจี้อ๋อง และทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากการกระทำที่รักใคร่กัน เป็นเรื่องที่ถูกต้อง อีกทั้งควรค่าแก่การพระราชทานรางวัลอีกด้วย แล้วนางจะไปโทษใครได้ล่ะ?

ไทเฮากล่าวด้วยความเศร้าโศก " พระเจ้าไม่สงสารตระกูลอวี่เหวินของข้าบ้างเลย!"

อวี่เหวินฮ่าวรู้ว่าเสด็จย่าอยากที่จะสงบอารมณ์ได้ในชั่วคราว แต่เวลาสามารถช่วยได้ ผ่านไปสักพัก เรื่องนี้อาจถูกลืมไปอย่างช้าๆ ฉะนั้นเขาจึงปลอบโยนท่านและให้เสด็จย่ากินโจ๊กเข้าไปอีกครึ่งชาม

แค่มาคาดคิดว่า หลังจากที่ไทเฮากินโจ๊กไป ท่านกลับมองไปที่เขาแล้วพูดว่า "เจ้ากับภรรยาเจ้าแต่งกันมาปีกว่าแล้ว เหตุใดจึงยังไม่มีข่าวดี? หากว่าท้องนางไม่ได้เรื่อง เจ้าก็ควรแต่งพระชายารองแล้ว ตอนนี้แม้แต่พระชายารองของชายเจ็ดก็มีพร้อมแล้ว เจ้าควรเร่งมือแล้วจริงๆ"

ไท่เฮาเข้าข้างอวี่เหวินฮ่าวมากตลอด นางคิดอยู่ในใจ ในบรรดาหลานๆ มากมาย นางให้ความสำคัญกับชายห้ามากที่สุด แน่นอนว่าเป็นเพราะพระสนมเซียนเป็นหลานสาวของนาง หลายปีที่ผ่านมาตระกูลของพระสนมเซียนไม่เป็นการเป็นงาน เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตารอชายห้าประสบความสำเร็จ เพื่อที่จะได้ช่วยตระกูลให้ดีขึ้น เพียงแต่ หลานเองก็เป็นหลานแท้ๆของตน แม้ว่าจะรักเท่ากันมิได้ แต่ก็หวังว่าพวกเขาจะได้ดี ฉะนั้นจึงได้ใส่ใจกับเรื่องของพระชายาจี้อ๋องมากเช่นนี้

สิ่งที่อวี่เหวินฮ่าวกลัวมากที่สุดคือไทเฮาพูดถึงเรื่องพระชายารอง เขากัดฟันเอาไว้และเอาหยวนชิงหลิงออกมาอ้าง " ในด้านของพระชายารอง หลานเองมิได้มีความคิดนี้ขอรับ อีกทั้งช่วงนี้ความสัมพันธ์ของกระหม่อมและพระชายาค่อนข้าง……….."

"เจ้าหุบปากประเดี๋ยวนี้!" ไทเฮาได้ยินเขาพูดถึงหยวนชิงหลิงก็ทรงเกรี้ยว "พระชายาของเจ้าน่ะไม่ใช่ว่าข้าอยากจะบ่นถึงนาง แต่นางขี้หวง ใจแคบ งานเลี้ยงชมบุปผาที่ฮองเฮาจัดขึ้น เหล่าพระชายาท่านอ๋องล้วนมีคนที่ถูกใจกันหมด มีแต่นางที่ใฝ่สูง บอกว่าไม่ปลาบปลื้มผู้ใดเลย นางไม่ปลาบปลื้มหรือว่าใจแคบยอมไม่ได้กันแน่? หากว่าท้องของนางได้เรื่อง ข้าก็จะไม่ว่ากระไรหรอก แต่แต่งงานมาปีกว่า ไม่มีข่าวกระไรเลย เจ้าเองก็ไม่เด็กแล้ว เหตุใดจึงไม่รู้จัดประหม่าบ้าง?"

อวี่เหวินฮ่าวเดิมคิดว่าหยวนชิงหลิงได้รับความโปรดปรานจากไท่ซั่งหวงเช่นนี้ ไทเฮาก็คงจะไว้หน้ากันบ้าง แต่ไม่คาดคิดว่าท่านเอ่ยปากก็ดุว่าทันที เช่นนี้เขาต้องปกป้องนางแล้วล่ะ

"เสด็จย่าขอรับ โทษนางมิได้หรอก เหล่าคุณหญิงผู้สูงศักดิ์พวกนั้นไม่มีผู้ใดที่หลานถูกใจ ก่อนที่จะออกจากบ้านไป หลานเตือนแล้วเตือนอีก ห้ามให้นางเอ่ยชื่อผู้ใดเด็ดขาด หลานขอสาบานว่าไม่มีคำโกหกแม้แต่น้อย ไม่อย่างนั้นก็ขอให้ทั้งชีวิตนี้หลานไม่…………"

ไทเฮาโกรธมากจึงยกมือขึ้นตบหน้าเขาเบาๆ "ไร้สาระ เจ้าสาบานอะไรกัน? เจ้าเล่ห์นักหรือ? กล้าที่จะเอาราชทายาทมาสาบาน ประเดี๋ยวข้าจะฉีกปากเจ้าเสีย"

"ขอรับ หลานผิดไปแล้ว เสด็จย่าโปรดใจเย็นจอรับ" อวี่เหวินฮ่าวเร่งปลอบโยน

ไทเฮาเหลือบมองเขา "เป็นเพราะเจ้าไม่ถูกใจใครจริงหรือ?"

"เป็นความจริงอย่างแน่นอนขอรับ"

ไทเฮาถอนหายใจ "แล้วเจ้าต้องการแบบไหน? เจ้าลองว่ามา แล้วย่าจะตามหาให้"

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวว่า "เสด็จย่าทรงทราบดี หลานอยู่ในกองทัพตั้งแต่อายุสิบหก และรู้สึกว่าหญิงสาวในเมืองหลวงอ่อนแอไม่มีเรี่ยวแรง หากว่าลมพัดก็คงล้มกันไปเป็นแถว หญิงสาวเช่นนี้อย่าว่าแต่ต้องทนความเจ็บปวดในการให้กำเนิดลูกเลย แม้แต่ความลำบากในการตั้งครรภ์พวกนางก็คงทนมิได้กระมั้ง"

และไทเฮาก็เห็นด้วยจริงๆ ท่านกล่าวว่า "เจ้าพูดถูก แต่ตอนนี้เมืองหลวงเราถือว่าความผอมคือความงาม หากว่าอยากพบคนอ้วนที่แข็งแรง ก็คงหายากเสียจริง ถึงอย่างไรก็ไม่ควรถึงขั้นเอาชาวบ้านมาเป็นพระชายารอง"

ไทเฮารู้สึกว่าการให้กำเนิดบุตรถือเป็นปัญหาใหญ่สำหรับผู้หญิง นางเคยให้กำเนิดบุตรมาก่อน จึงทราบถึงความทรมานนั้นดี หญิงสาวที่ผอมเรียวบาง จะลำบากเล็กน้อย หากว่าเป็นหญิงที่แข็งแรงตัวใหญ่ อยากจะมีบุตรสองคนภายในสามปีนั้นไม่เป็นปัญหาอย่างแน่นอน เจ้าเด็กนี่มีวิสัยทัศน์ดี

"ฉะนั้นหลานจึงกล่าวว่าเรื่องนี้มิควรเร่งรีบขอรับ จึงควรที่จะค่อย ๆ มองหา เพราะนั่นคือคนที่จะอยู่ด้วยกันไปชั่วชีวิตเชียว แล้วจะให้หยวนชิงหลิงไปมองหาแล้วบอกว่าถูกใจทันทีได้อย่างไร? และนางเองก็มิกล้าที่จะตัดสินใจแทนหลานด้วยขอรับ" อวี่เหวินฮ่าวกล่าว

"เจ้าคุมนางไว้ได้จริงหรือ?" ไทเฮาสงสัยเล็กน้อย เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้ยินมาว่าเมื่ออยู่ในจวนแล้วฉู่อ๋องด้อยค่าอย่างมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าจริงหรือหลอก แต่ด้วยนิสัยของชายห้าแล้ว เขามิใช่คนที่กลัวภรรยา

อวี่เหวินฮ่าวยิ้ม "ท่านกำลังกล่าวกระไรหรือเนี่ย? นางก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง หลานจะเอาไม่อยู่ได้อย่างไร"

"เจ้าเอาอยู่ก็ย่อมดี ละแน่นอนว่าหากว่านางสามารถให้กำเนิดบุตรชายได้ นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ถึงอย่างไรนางเป็นถึงพระชายาเอก ยังไงก็ดีไปกว่าบุตรชายที่ถือกำเนิดโดยพระชายารอง" ไทเฮากล่าว

"ใช่ขอรับ ใช่แล้ว!" อวี่เหวินฮ่าวกล่าวผ่านๆ เขาต้องไปแล้ว มิเช่นนั้นเสด็จย่าก็คงจะหาเรื่องมาทำให้เขาลำบากใจอีก

เป็นไปอย่างที่คิด เขากำลังคิดจะขอตัวลา ไทเฮาก็กล่าวอีกว่า "ยังไงก็เสียเถิด ภรรยาของเจ้ารักษาชายหกจนหายดี เจ้าก็ให้นางไปดูอาการของพระชายาจี้อ๋อง หากว่ารักษาได้ ก็เร่งรักษาให้หายดี"

อวี่เหวินฮ่าวกลัวว่าท่านจะพูดถึงเรื่องนี้นั่นแหละ

"ทำไมหรือ? ไม่เต็มใจหรือ?" ไทเฮากล่าวอย่างเย็นชา

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวว่า "เป็นไปได้อย่างไรที่นางจะไม่เต็มใจ? เพียงแต่ว่าพี่สะใภ้ก็มิได้สั่งให้ใครมากล่าวเรื่องนี้ หรือจะให้นางไปรักษาเอง? อีกทั้งเดือนนี้ประจำเดือนของนางยังไม่มี แม้ว่าจะกล่าวมิได้ว่าอาจจะตั้งครรภ์ แต่ก็เป็นไปได้อย่างมากมิใช่หรือ? หากว่าเป็นดั่งพระชายารองอีกล่ะก็ เช่นนั้นท่านก็คงต้องเสียใจอีกรอบจริงหรือไม่?"

"จริงหรือ?" ไทเฮาได้ยินว่าประจำเดือนของหยวนชิงหลิงไม่มา จึงตื่นเต้นขึ้นมาทันที "เช่นนั้นเจ้าต้องระวังให้มาก ต้องให้ท่านหมอจับชีพจรทุกวัน อย่าได้ทำกระไรผิดพลาดอีก"

"ขอรับ!" อวี่เหวินฮ่าวกัดฟันแล้วตอบ

ไทเฮามีความสุขขึ้นมาทันที หลังจากนั้นก็พูดคุยกับเขาสักพัก แล้วให้เขากลับไปได้

ตกดึก อวี่เหวินฮ่าวกลับไปที่จวน และกล่าวออกมาโดยมิได้ตั้งใจว่า "มีเรื่องหนึ่ง วันนี้ข้าเผลอบอกกับไทเฮาไปว่าเจ้าอาจจะตั้งครรภ์"

หยวนชิงหลิงกำลังดื่มซุปอยู่ เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางแทบจะพ่นออกมา จากนั้นก็เร่งกลืนเข้าไปและถามว่า "เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร ข้าจะท้องได้อย่างไร?"

"ข้าไม่มีทางแล้วจึงกล่าวเช่นนี้ เสด็จย่าไล่ถามเรื่องพระชายารอง อีกทั้งยังบอกให้เจ้าไปรักษาพระชายาจี้อ๋อง" อวี่เหวินฮ่าวดื่มน้ำพักผ่อน วันนี้วุ่นวายเสียจริง

หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว "รักษาพระชายาจี้อ๋อหรือ? รักษาอย่างไร? มียาหรือ?"

"นางมิได้ทราบเรื่องกล่องยา? ข้าจึงหาเรื่องอื่นเป็นข้ออ้างไป โดยกล่าวว่าประจำเดือนเจ้าไม่มา อาจจะตั้งครรภ์" อวี่เหวินฮ่าวกล่าว จากนั้นก็มองไปที่นางอย่างจริงจัง "อีกเรื่องหนึ่ง เจ้าแต่งงานกับข้ามาตั้งนาน เหตุใดจึงไม่เคยพบว่าเจ้ามีประจำเดือนเลย?"

หยวนชิงหลิงถือชามแล้วหันกลับไป " จะมาหรือไม่มา จะให้ข้าเปิดให้เจ้าดูหรืออย่างไร?"

อวี่เหวินฮ่าวยิ้ม "จะมาหรือไม่มาข้าทราบแน่นอน ข้านอนกับเจ้าคืนละตั้งหลายครั้ง เจ้าไม่มีประจำเดือนนั่นแหละ"

หยวนชิงหลิงโกรธจนกัดฟัน นางมองดูลู่หยาที่กำลังแอบยิ้ม แล้วดุอวี่เหวินฮ่าวว่า "หุบปาก!"

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวว่า "หรือว่าเจ้าท้องจริงๆ?"

หยวนชิงหลิงอายจนโกรธ "ไม่มี ข้าไม่มีประจำเดือนแต่แรกอยู่แล้ว"

อันที่จริง นางเองก็ไม่รู้เรื่องเท่าไหร่นัก นางไม่มีความทรงจำด้านนี้ของเจ้าของร่างเดิม

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวด้วยความตกใจ "เจ้ายังไม่มีประจำเดือนหรือ? แล้วเจ้า……เจ้าแก่เช่นนี้แล้วยังไม่มีอีกหรือ?"

"เป็นเรื่องปกติถ้าประจำเดือนยังไม่มาในช่วงอายุสิบเจ็ดสิบแปด อีกอย่าง เจ้าสิแก่ เจ้าโตกว่าข้าตั้งกี่ปี? ยังกล้าที่จะว่าข้าแก่อีกหรือ?" หยวนชิงหลิงกล่าว

ประจำเดือนแรกเป็นเรื่องปกติที่จะเริ่มมาตั้งแต่อายุสิบสองถึงสิบแปด เกิดจากความแตกต่างของแต่ละบุคคล!

อวี่เหวินฮ่าวไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้และพูดอย่างมึนงงว่า " เจ้าไม่เคยมีประจำเดือน และข้าดันไปบอกกับเสด็จย่าว่าเจ้าอาจะตั้งครรภ์ เรื่องนี้ต้องปิดบังให้ดี"

ลู่หยากล่าวว่า "ไม่สิพระชายา ท่านจะไม่เคยมาได้อย่างไร? ท่านเคยมีประจำเดือนเพคะ เพียงแต่ว่าประจำเดือนของท่านแปลกเล็กน้อย บางทีสามเดือนมาครั้งเพคะ"

"เคยมีหรือ?" หยวนชิงหลิงตกใจ

อวี่เหวินฮ่าวมองไปที่นาง ถามด้วยความประหลาดใจ "เจ้าไม่รู้หรือว่าตนเคยมีประจำเดือนหรือไม่?

หยวนชิงหลิงเงียบไปครู่หนึ่ง "มาน้อยเช่นนั้น ใครจะไปทราบ"

"มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?" อวี่เหวินฮ่าวมองมาที่นาง "น้องหยวน เจ้ามีเรื่องปิดบังข้าใช่หรือไม่?"