หยวนชิงหลิงตกใจมาก "เจ้าเด็กนั่น นางจะสู้ฉู่หมิงฉุ่ยได้อย่างไร? พระเจ้า ฉีอ๋องหลงใหลในตัวฉู่หมิงฉุ่ย ส่วนฉู่หมิงฉุ่ยก็เป็นคนที่จิตใจโหดเหี้ยม หากว่าเจ้าหนูนั่นแต่งเข้าไปแล้วสามารถอยู่รอดได้ครึ่งปีถือว่าเก่งมากแล้ว"

ภาพต่างๆผุดขึ้นในใจของหยวนชิงหลิง ภาพที่หยวนหย่งอี้กอดศีรษะแล้วขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ร้องไห้สะอึกสะอื้น ภาพที่น่าสงสาร ส่วนฉู่หมิงฉุ่ยนั่งเย่อหยิ่งอยู่ข้าง ๆ มองดูนางอย่างเย็นชา ซึ่งเป็นภาพที่ตัดกันอย่างสิ้นเชิง

อวี่เหวินฮ่าวกลับส่ายหน้า "ใครสู้ได้หรือไม่ได้ยังเดาไม่ออกหรอก แต่ทว่าเหตุใดพระชายาฉีอ๋องจึงเลือกนาง? ทั้งที่นางก็รู้นิสัยเจ้าเด็กนี่ดี"

หยวนชิงหลิงสงสัยกับคำพูดนี้อย่างมาก! เจ้าเด็กนี่มีนิสัยอย่างไรกันแน่?

หลังจากที่พระชายารองของฉีอ๋องกำหนดมาแล้ว พระชายารองท่านหนึ่งของจวนจี้อ๋อวก็เกิดเรื่องขึ้นมา

ตกลงไปในทะเลสาบ

เมื่อพวกเขาช่วยนางขึ้นมา นางก็หมดลมหายใจไปแล้ว

กรมการพระนครจะต้องเข้ามาตรวจสอบเรื่องนี้อย่างแน่นอน หลังจากที่ชันสูตรศพแล้วพบว่าพระชายารองเพิ่งตั้งครรภ์ เดิมทีจี้อ๋องมีพระชายารองสองท่าน ก่อนหน้านี้มีคนหนึ่งเกิดป่วยขึ้นมาอย่างกะทันหันแล้วจึงเสียชีวิต จี้อ๋องเศร้าใจอย่างมาก จึงได้ปลดเหล่านางสนมในจวนออกไปหมด แล้วเหลือพระชายารองหลิวคนนี้เอาไว้

บิดาของพระชายารองหลิวเป็นอดีตรองเจ้ากรมการคลัง ต่อมาเนื่องด้วยเลขเงินในบัญชีไม่ตรง จึงถูกปล่อยตัวไปเป็นนายอำเภอที่ชนบท มีพระชายารองเสียชีวิตไป อีกทั้งยังเพิ่งตั้งครรภ์อีกด้วย จักรพรรดิหมิงหยวนตี้จึงให้ความสำคัญอย่างมาก ไทเฮาก็ทรงพิโรธอย่างหนักเช่นกัน ไม่ว่านางจะพลาดหรือตั้งใจโดดลงทะเลสาบเอง เรื่องนี้กรมการพระนครต้องตรวจสอบให้ชัดเจนเด็ดขาด

อวี่เหวินฮ่าวรับคดีนี้มาตรวจสอบ และได้สอบสวนคนใช้ที่รับใช้พระชายารอง จึงได้ทราบว่าที่แท้แล้วบิดาของพระชายารองหลิวเคยเขียนจดหมายมาให้นาง ให้พระชายารองขอร้องจี้อ๋อง เพราะท่านไม่สามารถอาศัยอยู่ที่นั่นต่อไปได้แล้ว ส่วนพระชายาหลิวได้ขอร้องจี้อ๋องหรือไม่นั้น ก็ต้องถามจี้อ๋องแล้วพระชายารองหลิวแล้ว และตอนนี้เราไม่สามารถถามพระชายารองหลิวได้ อวี่เหวินฮ่าวจึงต้องถามจี้อ๋องตามกฎ

จี้อ๋องรู้สึกเศร้าโศกอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของเขาเป็นสีแดง และนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้อง นิ่งเฉยราวกับหุ่นหิน

เมื่ออวี่เหวินฮ่าวเข้ามาเห็นเขาในสภาพนี้ ก็รู้สึกว่าเขาคงมีความรู้สึกที่จริงใจต่อพระชายารองหลิวอย่างมาก

อวี่เหวินฮ่าวไปนั่งข้างๆ "พี่ใหญ่ เสียใจด้วยนะ"

จากนั้นจี้อ๋องจึงค่อยๆหันหน้ามา แววตาของเขาก็เริ่มมี สีสัน เขากล่าวด้วยเสียที่เหนื่อยล้า "เจ้ามาแล้วหรือ!"

"อืม เสด็จพ่อทรงสั่งให้ข้ามาดู" เขามิได้กล่าวว่าเป็นการตรวจสอบคดี

จี้อ๋องข้าใจดี เขานั่งตัวตรง สีหน้าทุกอย่างกลับมาเป็นเช่นเดิม "หากเจ้ามีเรื่องกระไรจะถาม ย่อมถามมาเถิด คนในจวนเจ้าคงสอบถามมาหมดแล้ว"

"ยกเว้นพี่สะใภ้แล้ว คนอื่นๆสอบถามหมดแล้วขอรับ"

สีหน้าของจี้อ๋องมิได้มีการเปลี่ยนแปลง เขากล่าวอย่างเฉยเมยว่า "นางป่วยมาตลอด ไม่สามารถยุ่งเรื่องในจวนได้หนอก หากว่าไปถามนางก็ไม่มีประโยชน์ นางไม่ทราบเรื่องกระไรทั้งนั้น"

อวี่เหวินฮ่าวพยักหน้า "ข้าได้ยินสาวใช้ของพระชายารองกล่าวว่า ก่อนที่พระชายารองจะเกิดเรื่อง ท่านเคยได้รับจดหมายจากบิดดา กล่าวว่าบิดาทนอยู่ในที่กันดารเช่นนั้นไม่ไหว อยากจะให้พี่ใหญ่ช่วยขอร้องเสด็จพ่อที"

จี้อ๋องพยักหน้า " เคยมีเรื่องนี้จริง แต่ข้ามิได้ตกลง บิดาของนางได้รับโทษ ซึ่งเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว ข้าไม่สามารถขอร้องเสด็จพ่อได้จริงๆ และข้าได้ตำหนินางว่าอย่างได้เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก"

"พี่ใหญ่เคยตำหนินางหรือ?"

จี้อ๋องขมวดคิ้วและดูเหมือนจะรำคาญเล็กน้อย "บางทีข้าอาจจะพูดแรงไปเล็กน้อย จึงทำให้นางคิดสั้น"

"พี่ใหญ่คิดว่านางคิดสั้นเองหรือ?" อวี่เหวินฮ่าวถาม

จี้อ๋องมองไปที่อวี่เหวินฮ่าว "หากว่ามิใช่เพราะคิดสั้น หรือว่าจะถูกลอบสังหาร?"

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวว่า "ยังอยู่ในระหว่างการสืบสวน"

จี้อ๋องผายมือออกด้วยความเหนื่อยหน่าย "ตรวจเถิด"

"นอกจากเรื่องนี้แล้ว ข้ายังสงสัยว่าพระชายารองเคยพบเรื่องที่เศร้าใจหรือไม่?" อวี่เหวินฮ่าวถาม

จี้อ๋องยิ้มอย่างเย็นชา "เรื่องเศร้าใจหรือ? นางจะมีเรื่องเศร้าใจกระไรอีก? นางตั้งครรภ์แล้ว หากว่านางให้กำเนิดบุตรชาย เช่นนั้นนางก็จะโชคดีไปด้วย แล้วนางจะคิดสั้นกระไร?"

"ใช่แล้ว นางกำลังตั้งครรภ์ และดูเหมือนว่านางจะมีโชควาสนาเพราะให้กำเนิดบุตรชาย แล้วเหตุใดนางจึงต้องคิดสั้น?" อวี่เหวินฮ่าวถามกลับ"

จี้อ๋องจ้องไปที่เขา "เจ้าจะบอกว่าข้าเห็นว่านางตั้งครรภ์ จึงฆ่านางอย่างนั้นหรือ? ชายห้า เจ้าจะพูดเช่นนี้ใช่หรือไม่?"

"พี่ใหญ่ไม่ทำเช่นนั้นหรอก" อวี่เหวินฮ่าวกล่าวเบาๆ "พี่ใหญ่มีลูกสาวเพียงสองคน และรอลูกชายมานานแล้ว พระชายารองตั้งครรภ์คนที่ดีใจที่สุดก็คงเป็นพี่ใหญ่"

จี้อ๋องตะลึง "ในเมื่อเจ้าทราบ แล้วเจ้าจะเสียเวลากล่าวเรื่องไร้สาระเช่นนี้ทำไม?"

"พี่ใหญ่อาจจะไม่ทำ แต่คนอื่นไม่แน่" อวี่เหวินฮ่าวออกมาอย่างชัดเจน

เช่นนั้นเจ้าก็ไปตรวจสอบเสีย หากว่าทราบว่าใครเป็นคนทำ ก็จัดการทันที!" จี้อ๋องตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น จากนั้นก็เดินจากไปอย่างเย็นชา

อวี่เหวินฮ่าวมองดูแผ่นหลังของจี้อ๋อง เขาโกรธมากจริงๆ และความโกรธนี้มิใช่เพราะว่าคนตามกระไรมากไปอย่างแน่นอน แต่เขาโกรธทุกเรื่อง เขาโกรธที่ตนเสียลูกไป อีกทั้งเป็นไปได้อย่างมากที่จะเป็นบุตรชาย

หลังจากที่สอบถามจี้อ๋องแล้ว จึงไปถามพระชายาจี้อ๋อง

เขารู้ว่าพระชายาจี้อ๋องป่วยเป็นวัณโรค ก่อนที่จะมาอวี่เหวินฮ่าวก็ขอหน้ากากอนามัยจากหยวนชิงหลิงไปสองสามอัน จากนั้นก็เข้าไปสอบถามด้วยตนเองพร้อมเจ้าหน้าที่

อาการของพระชายาจี้อ๋องมิได้รุนแรงเท่าไหร่นัก เพียงแค่มีอาการไออย่างรุนแรง ตัวนางเหลืองซีด อาจจะเป็นเพราะว่ากินยาจึงไม่อยากอาหารหระมั้ง นางดูผอมลงอย่างมาก และนางเพิ่งร้องได้เสร็จ เพราะตานางแดงและบวม

อวี่เหวินฮ่าวยังมิได้ถามนาง นางก็เอ่ยปากว่า "เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้? นางถูกฆาตกรรมหรือว่านางสิ้นคิดเองหรือ? นางไม่มีเหตุผลที่จะต้องสิ้นคิด นางตั้งครรภ์แล้วด้วยซ้ำ และอีกไม่นานข้าก็คงจะเสียชีวิต นางไม่มีทางฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน ใครกันแน่ที่สังหารนางหรือ?"

อวี่เหวินฮ่าวมองดูน้ำตาปริ่ม ดูเศร้าโศกอย่างมาก เขาก็มิได้ใจอ่อน เขาจึงถามตามหน้าที่ว่า "ครั้งสุดท้ายที่พี่สะใภ้พบพระชายารองหลิวคือเมื่อใด?"

พระชายาจี้อ๋องใช้ผ้าปาดน้ำตา "เมื่อวานก่อน นางนำยามาให้ข้า ตอนนั้นข้ายังไม่ทราบว่านางตั้งครรภ์ มิเช่นนั้นข้าไม่ยอมให้นางเข้ามาอย่างแน่นอน นางเองก็ไม่ดูแลตัวเองเลย การตั้งครรภ์เรื่องใหญ่เช่นนี้ นางกลับไม่รู้ตัว"

"แล้วพระชายารองทราบเมื่อไหร่ว่าตนตั้งครรภ์?" รู้อวี่เหวินฮ่าวถาม

"เมื่อวานวันก่อน มีสาวใช้มารายงานว่านางไม่สบาย รู้สึกคลื่นไส้และอยากอาเจียน นางจึงได้เชิญท่านหมอมา และวินิจฉัยได้ว่าตั้งครรภ์"

"ตอนนั้นได้บอกกับพี่สะใภ้ทันทีหรือไม่?"

พระชายาจี้อ๋องไอและพยักหน้า "ใช่ ตอนนั้นก็มีคนมารายงาน ข้าดีใจอย่างมากจึงได้มอบของมากมายให้นาง และยังสั่งให้ท่านหมอดูแลเด็กในครรภ์ของนางให้ดี"

อวี่เหวินฮ่าวมองไปที่เจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่กล่าวว่า "ใช่ขอรับ ข้าน้อยได้ถามคนใช้แล้ว หลังจากที่พระชายารองทราบว่าตนตั้งครรภ์ แล้วพระชายาจี้อ๋องก็มอบของมากมายให้นาง วันเวลาที่กล่าวตรงกันขอรับ เป็นเมื่อวานก่อนขอรับ"

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวว่า "อืม เช่นนั้นก็ไม่มีกระไรน่าถามแล้วล่ะ พี่สะใภ้โปรดพักผ่อนเถิด ข้าขอลา"

"ชายห้าไปเถิด โปรดอย่าถือสาที่ข้าไม่สามารถลุกขึ้นมาส่งเจ้าได้" พระชายาจี้อ๋องกล่าวด้วยความเสียใจ อวี่เหวินฮ่าวเดินออกไปไกลแล้ว ก็ยังได้ยินเสียงไอของนางอยู่

เมื่อกลับไปถึงที่กรม เจ้าหน้าที่เข้ามารายงานว่า "ท่านอ๋องขอรับ ขณะที่ข้าน้อยกำลังตรวจสอบอยู่ภายในจวน ข้าน้อยได้ยินมามาที่รับใช้พระชายารองร้องไห้และกล่าวว่า พระชายารับปากพระชายารองแล้วว่าจะช่วยใต้เท้าหลิว ฉะนั้น พระชายารองไม่มีทางที่จะคิดสั้นเพราะเรื่องใต้เท้าหลิวแน่นอนขอรับ"

"มามานั้นกล่าวเช่นนี้กับเจ้าหรือ?" อวี่เหวินฮ่าวถาม

"เปล่าขอรับ นางนั่งอยู่ตรงนั้นกล่าวต่อสาวใช้คนหนึ่งขอรับ เมื่อตอนนี้ข้าน้อยเข้าไปสอบถาม นางก็กล่าวว่าไม่ทราบเรื่องกระไรทั้งนั้นขอรับ ข้าน้อยไม่ทราบว่าท่านอ๋องจะตัดสินใจอย่างไร จึงมิกล้าที่จะจับตัวนางขอรับ"

อวี่เหวินฮ่าวทับมือ " พระชายารองหลิวเสียชีวิตเพราะคิดสั้น"

เจ้าหน้าที่ตกตะลึง " คิดสั้นหรือ? นางกำลังตั้งครรภ์ อีกทั้งพระชายายังรับปากว่าจะช่วยเรื่องบิดาของนาง แล้วเหตุใดนางจึงต้องคิดสั้นขอรับ? อีกทั้งท่านอ๋องมีหลักฐานว่านางคิดสั้นหรือไม่ขอรับ?"

เจ้าหน้าที่มองไปที่อวี่เหวินฮ่าว เขาทราบดีว่าท่านอ๋องจะไม่คาดเดากระไรโดยไม่มีเหตุผล หากว่าท่านสามารถกล่าวเช่นนี้ออกมาได้ แสดงว่าท่านต้องมีหลักฐานอย่างแน่นอน

อวี่เหวินฮ่าวกล่าวว่า " หลังจากตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุแล้ว พบรอยเท้าของนางเพียงคนเดียว หน่วยหาศพลงไปในทะเลสาบจากอีกฝั่ง นี่เป็นประการที่หนึ่ง ประการที่สอง นางตั้งครรภ์แล้ว มามาและสาวใช้ข้างตัวต้องตามดูแลนางตลอดเวลา เว้นแต่ว่านางอยากที่จะเดินทางไปไหนเพียงลำพัง แล้วสั่งให้สาวใช้ไม่ตามไป ประการนี้คำให้การของสาวใช้เป็นหลักฐาน ตอนนั้นนางไม่ยอมให้ใครตามไปทั้งนั้น ประการที่สาม มันบังเอิญตรงที่พระชายาตอบตกลงว่าจะช่วยเรื่องบิดาของนาง แต่ไม่ใช่จี้อ๋อง บิดาของพระชายารองหลิวได้รับทาไปกว่าสามปีแล้ว และตอนนี้เขาเพิ่งจะมาขอความช่วยเหลือ แสดงว่าคงไม่สบายหนักหรือเกิดเรื่องกระไรขึ้น และพระชายารองหลิวก็เป็นลูกที่กตัญญู…"