ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง - ตอนที่ 161 ตั้งครรภ์เท็จ

"อืม ท่านปู่แค่อยากจะดูว่าเจ้ามีความคิดนี้หรือเปล่า มีความกล้าหรือไม่ มีความรับผิดชอบนี้นี้หรือไม่" ฉู่หมิงฉุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ฉีอ๋องเงียบไปครู่หนึ่ง "โสวฝู่คิดมากเกินไปแล้ว เสด็จพ่อมีการตัดสินพระทัยของท่านเอง และเสด็จพ่อยังมิแก่ชรา มิจำเป็นต้องรีบเร่งแต่งตั้งรัชทายาท"

ฉู่หมิงฉุ่ยเยาะเย้ยในใจ มิได้รีบแต่งตั้งรัชทายาท? ตอนนี้สายตาของทุกคนจับจ้องอยู่ที่ตำแหน่งของรัชทายาท แม้แต่เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างก็ค่อยๆเข้าหาท่านอ๋องที่เหมาะสม แม้แต่ซุนอ๋องก็เริ่มวางแผนแล้ว เขามาบอกไม่ได้เร่งรีบ? เลอะเลือนถึงขีดสุด หัวใจของฉู่หมิงฉุ่ยด้านชามาก

นางลุกขึ้นและพูดอย่างแผ่วเบา "เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าจะออกไปครู่หนึ่ง"

นางเดินออกไปอย่างช้าๆ แต่ฉีอ๋องร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว "ฉุ่ยเอ่อร์!"

นางหันศีรษะและมองที่เขา

ฉีอ๋องเพียงพบว่าหายใจลำบากและพูดอย่างลำบากว่า "เสื้อผ้าของ… เจ้า ประจำเดือนของเจ้ามาแล้ว"

ฉู่หมิงฉุ่ยพูดอย่างใจเย็น "เช่นนั้นหรือ งั้นข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า" หลังจากพูดแล้ว นาง เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ตู้ และเปลี่ยนชุดที่ด้านหลังฉากกั้น

นางไม่ได้ดูตื่นตระหนกหรือแปลกใจเลย

ฉีอ๋องตกใจสุดขีด "วันนี้เจ้าสั่งให้คนไปทูลรายงานที่วังแล้ว แต่ตอนนี้เจ้าไม่ตั้งครรภ์แล้ว จะอธิบายอย่างไรดี"

"มิจำเป็นต้องอธิบาย ใครจะไปรู้ว่าประจำเดือนของข้ามาแล้ว ? จะมีใครมาถลกกางเกงข้าดูได้ล่ะ" ฉู่หมิงฉุ่ยพูดอย่างเย็นชา

ฉีอ๋องไม่อยากจะเชื่อเลยว่าประโยคนี้จะออกจากปากของนาง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และอ้าปากกว้างจนแทบจะเอาไข่เป็ดใส่เข้าปากของเขาได้

ฉู่หมิงฉุ่ยไม่ได้หยุดอยู่ต่อ แต่หันหลังออกไป

ฉีอ๋องรู้สึกอ่อนแรงอยู่บนเตียง มือและเท้าเย็น ทำไมจู่ๆ นางถึงเปลี่ยนไป?

ฉู่หมิงฉุ่ยออกไป และไปที่ห้องโถงด้านข้างด้วยดวงตาที่มืดมน

"เตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะกลับจวนท่านแม่" นางสั่งสาวใช้

"เจ้าค่ะ!" สาวใช้ออกไป และสั่งให้คนเตรียมรถม้า

ฉู่หมิงฉุ่ยรู้ว่าเมื่อครู่นสงไม่ควรทำเช่นนั้น แต่นางก็รู้สึกเบื่อหน่าย นางไม่อยากหลอกเขา และคอยชี้นำเขาแบบนี้ตลอดไป ถ้ามันได้ผล นางก็ไม่กลัว แต่เขาเป็นแค่คนที่ไร้ประโยชน์ และนางไม่รู้ว่านางจะสามารถยืนหยัดได้หรือไม่ นางเสียใจที่ตัดสินใจผิด ทำไมนางถึงเลือกเขาตั้งแต่แรก? ตอนนี้พี่ฮ่าวได้รับความสำคัญจากฝ่าบาท และไท่ซั่งหวงก็หายจากอาการประชวรแล้ว โอกาสของเขามีมากที่สุด

เมื่อนางกลับถึงจวน นางก็ไปดูแลท่านย่า ตั้งแต่ท่านย่าเสียงหาย นางก็ป่วยหนัก นางตั้งตารอจนกระทั่งฉู่โสวฝู่กลับมาในตอนเย็น

เมื่อฉู่โสวฝู่เห็นนาง เขาพูดอย่างเย็นชา "พระชายา โปรดเสด็จห้องอักษรพร้อมหม่อมฉันด้วยขอรับ"

ฉู่หมิงฉุ่ยตอบรับว่า "เจ้าค่ะ!"

เมื่อเข้าไปในห้องอักษร ฉู่โสวฝู่ถอดเสื้อชั้นนอกออกแล้วแขวนไว้ที่ราวแขวน ผ้าไหมลายค้างคาวสีดำบนตัวของเขา ทำให้ดูดูมีเกียรติและเกรงขาม นั่งอยู่หลังโต๊ะไม้พะยูง เขาเหลือบมองที่ฉู่หมิงฉุ่ยด้วยสายตาที่ลึกล้ำ "ฉีอ๋องถูกแทง มันเกิดอะไรขึ้น?"

แน่นอนว่าฉู่หมิงฉุ่ยไม่กล้าที่จะปิดบัง กล่าวว่า "เป็นฝีมือของหลานเอง"

ฉู่โสวฝู่กล่าวอย่างเย็นชา "ตอนนี้เจ้าทำสิ่งต่างๆ นับวันยิ่งมีข้อคิดเห็นของตัวเองมากขึ้น"

"หลานสาวก็ถูกบังคับจนทำอะไรไม่ถูก โดยคิดว่า มีวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถเบี่ยงเบนความสนใจ และทำให้ผู้คนคิดว่าเรื่องที่ถูกปองร้ายที่นอกเมือง คือมีคนต้องการมุ่งเป้ามาที่จวนฉีอ๋อง" ฉู่หมิงฉุ่ยกล่าวด้วยความไม่เป็นธรรม

"ถ้าอย่างนั้นแผนของเจ้าประสบความสำเร็จแล้วหรือ เจ้าสามารถปิดบังความจริงจากฉู่อ๋องได้หรือ" ฉู่โสวฝู่กล่าวอย่างเย็นชา

แววตาของฉู่หมิงฉุ่ยเปล่งประกายด้วยความเจ็บปวด เกือบจะหายใจไม่ออก "เขา… หลานไม่เคยคิดว่าเขาจะใจร้ายได้เช่นนี้"

ฉู่โสวฝู่หัวเราะเยาะ "เจ้าคิดว่าฉู่อ๋องเลอะเลือนจริงๆหรือ หลังจากที่พวกเจ้าต่างแต่งงาน เขาคงจะดูออกแล้ว โอรสของฝ่าบาท ผู้ฉลาดที่สุดก็คือฉู่อ๋อง กลอุบายเล็กๆน้อยๆของเจ้า ยังคิดจะปิดบังจากเขาได้หรือ ช่างไม่ดูกำลังความสามารถของตนจริงๆ!"

ฉู่หมิงฉุ่ยคุกเข่าลงและกล่าวอย่างเศร้าๆ "ท่านปู่ ข้าเสียใจที่ตัดสินใจผิด ข้าไม่ควรเลือกฉีอ๋องแต่แรก โปรดช่วยข้าด้วย"

ฉู่โสวฝู่ค่อยๆ หยิบกล้องยาเส้นบนโต๊ะ เติมยาสูบฝอยลงไป แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "วันนี้ ข้าอยู่ในห้องทรงพระอักษร และฝ่าบาทแสดงความยินดีกับข้า"

ฉู่หมิงฉุ่ยมองไปและไม่พูดอะไร

"เจ้าท้องจริงๆหรือ" ฉู่โสวฝู่จุดยาสูบ ดูดและพ่นทิ้งช้าๆ ควันจางๆ ทำให้ใบหน้าของเขาดูลึกล้ำ

ฉู่หมิงฉุ่ยส่ายหัวและกระซิบ "ไม่เจ้าค่ะ"

"ฉะนั้น เจ้าตั้งใจจะทำอย่างไร!" ฉู่โสวฝู่ดูเหมือนจะรู้มานานแล้ว และไม่ได้ยินความโกรธในน้ำเสียงของเขา

สายตาของฉู่หมิงฉุ่ยดูชั่วร้ายและพูดว่า "หลานคิดแผนนี้ไว้แล้ว หลานจะจัดงานเลี้ยงในจวนในภายหลัง โดยเชิญพระชายาคนอื่นๆและภริยาขุนนางคนดังในเมืองหลวงมาร่วมงาน และถือโอกาสเชิญหยวนชิงหลิงมาร่วมงานด้วย ในเวลานั้น หลานมีวิธีทำให้นางแบกรับข้อหาที่ทำให้หลานแท้ง"

ฉู่โสวฝู่หัวเราะ "เยี่ยมมาก แม้แต่แผนการก็คิดไว้แล้ว"

"จุดนี้ท่านปู่มิต้องกังวล" ฉู่หมิงฉุ่ยกล่าว

ฉู่โสวฝู่พยักหน้า "ถ้าอย่างนั้น ในอีกไม่กี่วัน ฮองเฮาจะส่งหมอหลวงมาตรวจร่างกายให้เจ้า เจ้าเตรียมการไว้แล้วหรือ"

ฉู่หมิงฉุ่ยพูดเบาๆ "ถึงเวลานั้น อย่างมากที่สุดก็จะให้เงินสักเล็กน้อย"

ดวงตาของฉู่โสวฝู่สั่นไหว "ดังนั้น เจ้าคิดว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับทายาทของฝ่าบาท จะสามารถแก้ไขได้ด้วยเงินเพียงเล็กน้อย?"

ฉู่หมิงฉุ่ยตกใจ "หมอหลวงในวัง เงินเดือนไม่มาก ใครกันจะไม่ชอบเงิน"

"ใช่ ทุกคนต่างชอบเงิน แต่ไม่มีใครอยากเห็นหัวของเขาหลุดลงจากบ่า ในเมื่อพระชายาฉีอ๋องคิดว่าสามารถแก้ไขได้ ก็โปรดทำตามวิธีการของท่านไปแก้ปัญหาเถอะ" เห็นได้ชัดว่า ฉู่โสวฝู่ไม่ได้วางแผนที่จะพูดกับนางอีก

ฉู่หมิงฉุ่ยเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว "ท่านปู่ ข้าควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้? หลานสับสนและโง่เขลา ขอคำชี้แนะจากท่านปู่ด้วยเจ้าค่ะ"

"ไม่ ไม่ เจ้าฉลาดมาก เจ้าสามารถจัดการทุกอย่างได้แม้กระทั่งการหาคนมาลอบสังหารสามีของเจ้า เจ้าทำได้ดีมาก"

ฉู่หมิงฉุ่ยลนลานทันที "ท่านปู่ ท่านโกรธหรือเจ้าคะ หลานผิดไปแล้ว หลานรู้ตัวว่าผิดไปแล้ว จากนี้ไปจะทำตามที่ท่านปู่พูด"

ฉู่โสวฝู่กล่าวช้าๆ "ดี ถ้าเช่นนั้น พรุ่งนี้เจ้าก็เข้าวังไปสารภาพเรื่องที่เกิดในประตูเมือง และทูลถึงความเข้าใจผิดของการตั้งครรภ์"

ฉู่หมิงฉุ่ยตกใจ "ท่านปู่ ทำเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านกำลังจะฆ่าหลานนะ"

ฉู่โสวฝู่กล่าวว่า "ตราบใดที่ฉีอ๋องมีทางรอด เจ้าก็มีทางรอด ถึงตอนนี้แล้ว จะบอกเจ้าก็ได้ว่า ฝ่าบาทได้วางแผนที่จะจัดการกับเจ้าแล้ว ถ้าเจ้าเข้าวังรับโทษเอง อาจได้รับการลงโทษจากสถานเบา มิเช่นนั้น ตำแหน่งพระชายาฉีอ๋องนี้ จะยังมีวาสนารักษาตำแหน่งนี้ได้อย่างมั่นคงหรือไม่?"

ฉู่หมิงฉุ่ยคุกเข่าบนพื้น ใบหน้าของนางซีด นางเป็นคนฉลาด มีหรือจะไม่รู้ว่าท่านปู่จะเดินฝหมากนี้อย่างไร? สำหรับท่านปู่ หล่อนเป็นหมากที่ไร้ค่าแล้ว ในใจของนางเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความขุ่นเคือง และนางไม่คำนึงถึงมารยาทอีกต่อไป ถามอย่างเย็นชา "เกรงว่าท่านปู่ไม่ต้องการให้ข้าเป็นพระชายาฉีอ๋องแล้วใช่หรือไม่ ไม่ทราบว่าท่านปู่หมายใครไว้? หมิงหยาง?"

"เจ้าไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้ แค่ทำในเรื่องของตัวเองให้ดีก็พอ" ฉู่โสวฝู่กล่าวโดยไม่ขมวดคิ้วแม้แต่น้อย

"ทำไม" ฉู่หมิงฉุ่ยพูดอย่างขมขื่น "หลานแค่ทำผิดไปเรื่องเดียว ทำไมท่านปู่ถึงต้องทิ้งข้า ข้าไปส่งโจ๊กที่นอกเมืองก็เป็นความต้องการของท่านปู่ ถ้ายืนยันที่จะต้องรับผิดชอบ ก็คือท่านปู่ที่เป็น……"

ตัวการผู้กระทำผิด คำๆนี้หยุดลง ฉู่หมิงฉุ่ยจะกล้าแค่ไหน ก็ไม่กล้าที่จะพูดคำนี้ออกมา

แต่ฉู่โสวฝู่พูดอย่างเย็นชา "ตัวการผู้กระทำผิด ใช่เจ้าเปิดโรงโจ๊ก และชื่อเสียงอันน้อยนิดก็คือความต้องการของข้า แต่น่าเสียดาย ที่เจ้าไม่ประสบความสำเร็จและทำให้ล้มเหลว เจ้าเปิดโรงโจ๊กเพียงไม่กี่วัน มีคนคอยชื่นชมเจ้า เหตุใดยังต้องไปเชิญเหลียงฮูหยินกับพระชายารุ่ยมา? ทำทุกอย่างจำ ต้องให้แมลงวันคอยมาไต่ตอมรึ กลัวเสียแรงกายแรงใจ ฉวยโอกาส ถ้าเจ้าทำอะไรเรียบๆง่ายๆ ก็จะไม่เป็นดั่งเช่นวันนี้ นับตั้งแต่ไท่ซั่งหวงทรงประชวรหนัก ตั้งแต่เจ้าเอาข้าอ้างในการข่มขู่ซีมามา ข้าตั้งใจจะตัดหางปล่อยวัดเจ้า เพียงแต่ว่าคิดว่าเจ้าเป็นหลานสาวโดยตรง จึงให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง แต่น่าเสียดาย เจ้าไม่รู้วิธีรักษามันไว้ ตอนนี้ ได้เกิดเรื่องขึ้น เจ้ายังใช้การตั้งครรภ์เป็นข้ออ้างในการหลบเลี่ยงความผิดอีก ไร้ความรับผิดชอบ จะคู่ควรเป็นพระชายาฉีอ๋องได้อย่างไร ข้าจะไม่มีวันยอมให้เจ้าทำลายชื่อเสียงของฉีอ๋อง"