อย่างไรก็ตาม กู้ซือรู้สึกว่าวันนี้พระชายาฉู่ใจกล้าอย่างมาก แล้วหันมาดูฉู่อ๋องสิ สีหน้าของเขาสงบราวกับว่าเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาบ่อยครั้งแล้ว และไม่อยากที่จะเข้าไปอธิบายแทนพระชายาฉู่อ๋องเลยแม้แต่น้อย

พระสนมหลู่โกรธเคืองอย่างมาก "เจ้ากล้าที่จะห้ามข้าหรือ? กู้ซือ เจ้าหลีกไปเดี๋ยวนี้!"

พระสนามหลู่ดึงพระชายาจี้อ๋องและจะพยายามเข้าไปให้ได้ หยวนชิงหลิงหยิบคทาหลวงออกมาจากแขนเสื้อแล้วคลายออกทีละท่อน และขวางพระชายาจี้อ๋องพร้อมพระสนมหลู่เอาไว้ "เข้าไปได้ แต่สวมหน้ากากอนามัยประเดี๋ยวนี้!"

"เจ้า…" พระสนมหลู่เหลือบมองแล้วพบหัวมังกรบนคทาหลวง ทันใดนั้นนางก็ตกตะลึงอย่างหนัก "ของสิ่งนี้ฝ่าบาทมอบให้เจ้าหรือ?"

"ไท่ซั่งหวง"

ดวงตาของพระชายาจี้อ๋องแทบจะหลุดจากเบ้าตา

นางสนมหลู่ก็หันกลับมามองอวี่เหวินฮ่าวทันที "เจ้าห้า!"

อวี่เหวินฮ่าวผายมือ"เสด็จแม่ขอรับ นางมีคทาหลวง กระหม่อมไม่มีทางเลือกเช่นกันขอรับ ฝ่าบาทและไท่ซั่งหวงทรงตรัสไว้ว่า ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับการรักษาให้นางเป็นคนตัดสินใจ แม้แต่กระหม่อมก็ทำหน้าที่เพียงแค่รับส่งก็เท่านั้นเองขอรับ"

สีหน้าของพระสนมหลู่กระตุก และบรรยากาศ ณ ตอนนั้นเยือกเย็นอย่างมาก

องค์หญิงเหวินจิ้งกล่าวว่า "เสด็จแม่หลู่ ก็แค่สวมหน้ากากก็เท่านั้นเอง ประเดี๋ยวอธิบายให้น้องหกเข้าใจก็ย่อมได้ ให้พระชายาฉู่อ๋องเข้าไปเถิด อย่างได้เสียเวลาการรักษาเลย ฝ่าบาททรงเชื่อมั่นในตัวนาง มันต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน"

หยวนชิงหลิงโยนหน้ากากให้กู้ซือ" เจ้าจับตาดูเอาไว้ ข้าจะเข้าไปแล้ว หากใครไม่สวมหน้ากากอนามัยก็ห้ามเข้า"

นางหันกลับไปมองอวี่เหวินฮ่าว อวี่เหวินฮ่าวให้ความร่วมมืออย่างมาก เขาสวมหน้ากากอย่างรวดเร็ว เป็นแบบอย่างที่ดี ทั้งสองเดินเข้าไปในห้อง

มีบ่าวใช้รับใช้อยู่ในห้อง หยวนชิงหลิงมอบหน้ากากอนามัยให้เขาหนึ่งอัน และให้เขาสวมมัน จากนั้นก็เดินไปข้างเตียงหวายอ๋องพร้อมอวี่เหวินฮ่าว

"น้องหก รู้สึกอย่างไรบ้าง?" อวี่เหวินฮ่าวเอื้อมมือจัดผ้าห่มให้หวายอ๋อง แล้วโน้มตัวลงถาม

หวายอ๋องผอมลงเยอะมาก แก้มทั้งสองข้างซูบลงกว่าเดิม เบ้าตาก็ซูบลงเช่นกัน ดวงตาของเขาแดงก่ำ ดูเหมือนว่าเพิ่งไออย่างรุนแรงมาก เขาดูหมดแรงขาวซีดราวกับถูกทรมานมาก่อน แต่ทว่าเขากลับยิ้มออกมา "พี่ห้า ข้าเกือบจำพี่ไม่ได้เสียแล้ว"

อวี่เหวินฮ่าวอยากจะถอดหน้ากากออก หยวนชิงหลิงห้ามเขาเอาไว้ นางยิ้มและก้าวเข้าไปกล่าวว่า "ท่านหวายอ๋อง ข้าชื่อหยวนชิงหลิง เป็นพระชายาฉู่อ๋อง เสด็จพ่อทรงสั่งให้ข้ามารักษาอาการป่วยของท่าน"

ดวงตาของหวายอ๋องค่อย ๆ เคลื่อนไปมองที่หยวนชิงหลิง รอยยิ้มของเขาจางลง "ข้าได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้ว แต่มิเคยได้พบกันมาก่อน น้องหกน้อมคารวะพี่สะใภ้ห้าขอรับ"

หยวนชิงหลิงอมยิ้ม " ต่อไปจะได้พบหน้ากันบ่อยๆแล้วล่ะ อย่างนั้นอีกครึ่งปีหลังจากนี้ เจ้าจะได้พบข้าอย่างแน่นอน"

หวายอ๋องยิ้มอีกครั้ง "ครึ่งปี? ได้เลย"

เขารู้ดีว่าอาการป่วยของตนร้ายแรงเพียงใด อย่าว่าแต่ครึ่งปีเลย ครึ่งเดือนก็คงอยู่ไม่ถึง เขาได้ยินหมอหลวงกล่าวต่อเสด็จแม่ว่า สองสามวันนี้เขาไอเป็นเลือด หยวนชิงหลิงดูบันทึกการรักษาของหมอหลวง อาการของเขาหนักขึ้นเสียจริง ไอเป็นเลือดมาเป็นเดือนกว่าแล้ว และใช้ยารักษามาโดยตลอด อาการคงที่อยู่สองสามวัน หลังจากนั้นอาการก็แย่ลงเรื่อยๆ ไอทั้งคืนไม่มีหยุด หยวนชิงหลิงทำการวินิจฉัยเริ่มต้น แล้วหยิบกล่องยาออกมา และฉีดสเตรปโตมัยซินให้เขา

พระสนมหลู่และพระชายาจี้อ๋องสวมหน้ากากแล้วเดินเข้ามา เห็นว่าหยวนชิงหลิงกำลังฉีดยาให้หวายอ๋องพอดี

นางพุ่งเข้าไป "เจ้าทำกระไร เจ้าฉีดกระไรให้เขา?"

อวี่เหวินฮ่าวห้ามนางเอาไว้ "เสด็จแม่ขอรับ อย่างได้ตื่นตระหนกเลยขอรับ"

พระสนมหลู่มองดูอวี่เหวินฮ่าวด้วยความสงสัย " นี่เป็นการรักษาแบบไหนกัน? เสด็จพ่อของเจ้าทราบหรือไม่?"

"ทราบ!" อวี่เหวินฮ่าวกล่าว

หยวนชิงหลิงหยิบยาขึ้นมา สั่งให้บ่าวใช้ไปนำน้ำมา และกล่าวต่อหวายอ๋องว่า "กินยาพวกนี้เข้าไปเสีย"

หวายอ๋องให้ความร่วมมือดีมาก เขาป่วยมาสองสามปีแล้ว และเขาให้ความร่วมมือในการรักษาเป็นอย่างดี แม้ว่าจะเป็นเหล่าหมอเทพที่เสด็จแม่หามาก็ตาม แม้กระทั่งน้ำมนต์ของหมอยาที่ทำพิธีแล้วก็ตาม เขาดื่มมันลงไปโดยไม่ถามกระไรสักคำ ฉะนั้นเขาจึงมิได้ถามหยวนชิงหลิงว่านี่คือยากระไรและกินมันลงไปในทันที จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

หยวนชิงตะลึง "นี่มิใช่ยาเคี้ยว แต่ใช้น้ำกลืนมันลงไป"

"หากเคี้ยวแล้วได้ผลดียิ่งกว่า!" อวี่เหวินฮ่าวกล่าวเพิ่มเติม เพื่อที่จะไม่ให้หวายอ๋องเขินอาย

หยวนชิงหลิงให้บ่าวใช้นำน้ำมา หวายอ๋องดื่มน้ำไปแก้วใหญ่ แต่ความขมที่ติดอยู่ในปากก็ยังไม่จางหายไป เขารู้สึกขมตั้งแต่คอ

"หลังจากกินยาแล้วหากรู้สึกง่วง เจ้าก็นอนพักเสีย ข้าให้กินยาในปริมาณมาก สองสามวันแรกเจ้าจะง่วงนอนตลอดเวลา และรู้สึกเบื่ออาหาร อาการเหล่านี้ล้วนเป็นอาการปกติ ฉะนั้นก็มิต้องเป็นห่วง" หยวนชิงหลิงกล่าวเบาๆ

หวายอ๋องพยักหน้าและยิ้มให้นาง จากนั้นก็มองไปที่พระสนมหลู่ "เสด็จแม่ขอรับ ดูแลพี่สะใภ้ห้าไม่ดี"

พระสนมหลู่เข้าใจความหมายของลูกชาย นางหยักหน้าด้วยความขมขื่น "แม่ทราบแล้ว หากเจ้าเหนื่อยก็พักเสีย"

แม้ว่าพระสนมหลู่จะมีนิสัยที่รุนแรง แต่ฐานะของนางในวังหลังมิได้แข็งแรงเท่าไหร่ เมื่ออยู่วังหลังนางจะใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง หวังหลังมีกุ้ยเฟย พระสนมเต๋อ พระสนมเซียน พระสนมฉิน พวกนางล้วนมีตระกูลที่มีอำนาจอย่างยิ่ง มีเพียงแต่ตระกูลของนาง ที่มีพ่อเป็นเพียงแค่นายอำเภอ อันที่จริงแล้วความดุร้ายของนางเป็นเพียงเพาะป้องกันของนางเอง เพราะว่าไม่มีใครอยากที่จะยั่วยุคนที่มีอารมณ์โหดร้าย

คราวนี้ฝ่าบาททรงออกคำสั่งชัดเจนว่าให้พระชายาฉู่มารักษาหวายเอ๋อร์ แม้ว่านางจะคัดค้าน แต่นางก็ทำได้แค่ย้ายมาอาศัยอยู่ที่นี่

ลูกชายกลัวว่านางจะจะประมาทเลินเล่อ และทำให้คนอื่นขุ่นเคือง เขารู้สึกว่าตนไม่สามารถปกป้องนางได้ เขาจึงขอให้นางยอมไปสักทุกเรื่อง

ลูกชายของนางมีเหตุผลอย่างมาก

พระชายาจี้อ๋องมองดูกล่องยาของหยวนชิงหลิงด้วยความสงสัย และถามว่า "ยาในกล่องนี้ของเจ้าค่อนข้างแปลก ยาของเจ้ามิต้องต้มหรือ?"

หยวนชิงหลิงกล่าว "นี่เป็นยาที่ผ่านการกลั่นแล้ว จึงสามารถกินทันทีมิต้องต้มก่อน พวกมันเข้มข้นอย่างมากและได้ผลดีกว่า"

ด้วยเหตุนี้ นางจึงเหลือบมองไปที่อวี่เหวินฮ่าว แต่มิใช่ว่าเคี้ยวแล้วจะได้ผลดี เข้าใจหรือไม่?

ไม่รู้ความ!

พระชายาจี้อ๋องอมยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วกล่าวต่อหวายอ๋องว่า "น้องหก เจ้าอย่าโทษพี่สะใภ้ห้าของเจ้าเลย เหตุผลที่นางให้พวกเราสวมหน้ากากนี้ ก็เพราะว่ากลัวทุกคนติดโรคของเจ้าไป"

หวายอ๋องยิ้มอย่างเหนื่อยหน่าย "ข้าเข้าใจ"

หยวนชิงหลิงกล่าวว่า " หวายอ๋องเข้าใจเป็นอย่างดี เขาเป็นโรคนี้และทราบดีว่ามันทรมานเพียงใด แน่นอนว่าท่านก็คงไม่อยากให้ญาติรอบตัวติดเช่นกัน"

นางหยิบ (หูฟังทางการเเพทย์) สเต็ตโทสโคปออกมา และกล่าวต่ออวี่เหวินฮ่าวว่า "เจ้าพยุงเขาให้หันข้างหน่อย ข้าจะขอฟังหลังเขาสักหน่อย"

อวี่เหวินฮ่าวก้าวเข้าไปข้างหน้าและพยุงหวายอ๋องเอาไว้ พระชายาจี้อ๋องกล่าวอย่างเร่งรีบว่า "น้องห้า หากว่าเจ้ากลัวติดโรค ก็ให้บ่าวใช้ทำเถิด"

คำพูดนี้มันมากเกินไป

หยวนชิงหลิงไม่สามารถทนได้ นางแขวนหูฟังทางการแพทย์ไว้ที่หู แล้วหันกลับไปพูดต่อว่าพระชายาจี้อ๋องว่า "พระชายาจี้อ๋อง นอกจากจะคอยยั่วยุให้เกิดความโกลาหลแล้ว เจ้าช่วยเรื่องกระไรมิได้เลย ทางที่ดีเจ้าออกข้างดื่มชาแล้วนินทาคนอื่นอยู่ข้างนอกเสียดีกว่า ไปทำเรื่องที่เจ้าถนัดดีกว่า จริงหรือไม่?"

พระชายาจี้อ๋องไม่คาดคิดว่าหยวนชิงหลิงจะพูดเช่นนี้ นางตะลึงในทันที จากนั้นก็มองดูพระสนมหลู่ด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด "เสด็จแม่เพคะ หม่อมฉันขออภัยจริงๆเพคะ หม่อมฉันช่วยกระไรได้ไม่มากจริงๆ"

พระสนมหลู่ไม่ชอบความเฉียบแหลมของหยวนชิงหลิง นางกล่าวอย่างเย็นชาว่า "เจ้ามีสิทธิ์กระไรสั่งให้นางออกไป? สองสามวันที่ผ่านมานี้หากว่าพระชายาจี้อ๋องไม่อยู่ช่วยที่นี่ จวนท่านอ๋องก็คงวุ่นวายอย่างมาก เจ้ามีความสามารถจริงหรือไม่ก็ยังไม่ทราบ แต่เจ้ากล้าที่จะไม่เคารพผู้อาวุโสแล้วหรือ?"

หยวนชิงหลิงโกรธเคืองอย่างมาก " พระสนามหลู่เพคะ คนที่นอนเสี่ยงชีวิตอยู่บนเตียงคือลูกชายของท่าน และข้ามาเพราะพระราชโองการของฝ่าบาท มาเพื่อช่วยเขา มิได้มาเพื่อทำร้ายเขา เรื่องการสวมหน้ากากอนามัยนั้นข้าได้อธิบายให้ท่านฟังแล้ว โรคของหวายอ๋องสามารถติดต่อไป สวมหน้ากากก็เพื่อป้องกันการติดต่อ หากว่าท่านรู้สึกรังเกียจก็แล้วแต่ว่าท่านจะคิดเช่นไร แต่ว่าท่านและพระชายาจี้อ๋องอย่างได้รบกวนข้าทำการรักษา นางคิดการเช่นไรข้ามิทราบ แต่แน่ใจได้ว่านางคงไม่รักลูกชายท่านเท่าท่านหรอก และตอนนี้ข้าเป็นหมอ ข้าจำต้องยืนเคียงข้างกับคนไข้จนถึงครอบครัวของคนไข้ หากว่าท่านยังมีสติก็ควรที่จะเชื่อฟังข้า เพราะถึงอย่างไรแล้ว ในเรื่องการรักษาหวายอ๋องนั้น แม้แต่ฝ่าบาทก็ทรงฟังข้าเช่นกัน"

"พระชายาฉู่อ๋อง ข้าไม่เข้าใจจริงๆว่าเหตุใดเจ้าจึงกล่าวหาว่าข้าคิดการอื่นๆ ข้าจะคิดการเช่นไรได้หรือ? ข้ากล่าวหานี้ของเจ้าข้ารับไว้มิได้" พระชายาจี้อ๋องมิรอให้พระสนมกล่าวก่อน นางก็อธิบายออกมา

"พระชายาจี้อ๋อง ข้าจะไม่โต้เถียงกับเจ้า เล่นปากเล่นลิ้น หากเจ้าไม่ยืนมองอย่างเงียบๆ เจ้าก็ออกไปข้างนอกเสีย" หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

พระสนมหลู่กำลังจะกล่าวบางอย่าง หยวนชิงหลิงก็กวาดสายตามามอง "พระสนมหลู่เพคะ ก่อนที่ท่านจะกล่าว หวังว่าท่านจะไตร่ตรองให้ดีเสียก่อนเพคะ"

พระสนมหลู่ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จากนั้นจึงหันไปกล่าวต่อพระชายาจี้อ๋องว่า "ช่างมันเถิด อย่าถือสานางเลย"

พระชายาจี้อ๋องถอนหายใจ "เข้าใจแล้วเพคะ เช่นนั้นข้าจะอยู่เงียบๆก็แล้วกัน"

อวี่เหวินฮ่าวไม่สามารถปิดบังแววตาแห่งความชื่นชมเอาไว้ได้ ผู้หญิงคุยกันคงไม่เหมาะสมหากเขาจะเข้ามาแทรก เดิมคิดว่าครั้งนี้หยวนชิงหลิงคงจะถูกพระชายาจี้อ๋องรังแก แต่ไม่คาดคิดว่านางโต้เถียงกลับไปได้ อีกทั้งยังมีเหตุผล และบอกโดยตรงว่าพระชายาจี้อ๋องคิดการอื่น ซึ่งทำให้นางไม่สามารถโต้เถียงกลับได้