อวี่เหวินฮ่าวพลันนั่งตัวตรง ดวงตามิได้มองไปที่ใด มือพลันค่อยๆขยับออกอย่างช้าๆ ปลายนิ้วมือเผอิญไปแตะโดนเข้ากับปลายนิ้วมือของหยวนชิงหลิงในทันที นิ้วมือเรียวยาวที่ให้ความรู้สึกเย็นเฉียบมิได้ขยับไปไหน

หยวนชิงหลิงก็นั่งตัวตรงเช่นกัน ทว่าดวงตากับล่อกแล่กไปมา ทั่วร่างพลันแกร็งตัวแข็งทื่อเมื่อสัมผัสได้ถึงนิ้วมือของอวี่เหวินฮ่าวที่ขยับมาโดน หรือว่านางควรขยับกายหนีเขาดี บางทีนางอาจจะต้องขยับกายหนี ทว่า มันจะดูเหมือนจงใจเขยิบหนีเขาหรือไม่? นิ้วมือที่มาแตะโดนนางนั้นหมายความว่าอันใดกัน? แม้ว่านางและเขาจะเคยแนบชิดใกล้กันมาแล้ว หากแต่ถ้าขยับกายหนีตอนนี้ จะเป็นการเสียมารยาทไปหรือไม่! อีกทั้ง ความสัมพันธ์ของเขาและนางก็ถือได้ว่าเป็นสหายต่อกันแล้วกระมัง? สหายโดนมือกันเช่นนี้ มิจำเป็นต้องทำตัวตกใจไปหรอก เมื่อครู่เขาก็ยังเช็ดผมให้นางแล้วเลย นางก็มิได้ตั้งใจจะไปโดนตรงนั้นของเขาเช่นกัน

ถ้าหากว่าหัวใจมิได้เต้นเร็วจนเกินไปนั้น ก็คงไม่มีปัญหาอันใดหรอก

จู่ๆ รถม้าพลันหยุดลงกะทันหัน ซวีอีพลางแง้มผ้าม่านเข้ามา อวี่เหวินฮ่าวจึงรีบชักมือเก็บเข้าไปในแขนเสื้อในทันที

"ท่านอ๋อง พระชายาพะยะค่ะ ถึงจวนแล้วพะยะค่ะ !" ซวีอีพลันกล่าวออกมา

ผู้ที่ไม่คิดอะไรเช่นซวีอี เขาย่อมไม่สามารถรับรู้ถึง บรรยากาศอันน่ากระอักกระอวนภายในรถม้าได้

อวี่เหวินฮ่าวพลันก้าวลงจากรถม้าไปก่อน หยวนชิงหลิงกอดอาภรณ์ตัวนอกของอวี่เหวินฮ่าวไว้แน่น แล้วจึงค่อยๆออกมาจากรถม้าอย่างระมัดระวัง อวี่เหวินฮ่าวเห็นเช่นนั้นจึงอุ้มนางลงม้าจากรถม้า ร่างกายที่แนบชิดกันนั้น ทำไมให้มือไม้ของหยวนชิงหลิงพลันอ่อนตัวไปหมด แม้กระทั่งยืนบนพื้นก็แทบจะยืนไม่ไหว หัวใจพลันเต้นแรงไม่หยุดเลย

ซวีอีพลางยื่นมือออกมา เพื่อที่จะไปหยิบอาภรณ์ที่เปอะเปื้อนของพระชายา อวี่เหวินฮ่าวจึงคว้ามันมาในทันใด "เปิ่นหวางหยิบเอง"

"โอ้! " ซวีอีรู้สึกแปลกใจยิ่งนัก ท่านอ๋องหยิบอาภรณ์ที่เปอะเปื้อนของพระชายางั้นหรือ ?

ทว่า อวี่เหวินฮ่าวก็ยื่นอาภรณ์ที่เปอะเปื้อนของหยวนชิงหลิงส่งไปให้ลู่หยาในทันที "ทำซุปขิงให้นางสักถ้วยเถิด"

การตกน้ำในครั้งนี้ เรื่องราวทั้งหมดกับถูกแก้ไขด้วยความแปลกประหลาดยิ่งนัก หยวนชิงหลิงที่นั่งอยู่ภายในหอเฟิ่งอี๋ พลันเหม่อมองออกไปดูต้นฮวายที่อยู่ด้านนอก ภายในใจพลันรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก อวี่เหวินฮ่าวรู้ได้อย่างไรว่านางมิได้เป็นคนผลักฉู่หมิงฉุ่ยตกลงไปในน้ำ? เขามิเชื่อใจคำพูดของฉู่หมิงฉุ่ยหรือ ? นี่มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเสียจริง

"พระชายาเพคะ ดื่มซุปขิงก่อนเถอะเพคะ!" ลู่หยาพลันถือถ้วยซุปขิงเดินเข้ามา ไออุ่นของซุปพลันลอยเข้าไปในดวงตาของลู่หยา ทำให้นางต้องกระพริบตาลงสองสามที

หยวนชิงหลิงพลันรับซุปขึงมาถือไว้ในมือของตน พร้อมทั้งนำขึ้นมายกดื่มในทันที แล้วจึงกรีดร้องออกมาว่า "ร้อน !"

ลู่หยากลืนไม่เข้าคายไม่ออก "เหตุใดพระชายายกดื่มเช่นนั้นเล่าเพคะ?"

หยวนชิงหลิงจึงวางถ้วยซุปขิงลง พร้อมทั้งดึงลู่หยามายืนอยู่ข้างกาย แล้วจึงเอ่ยถามคำถามด้วยท่าทีที่จริงจังว่า "ลู่หยา ข้ามีเรื่องที่สำคัญจะถามเจ้า เจ้าต้องตอบข้ามาตามตรงนะ"

ลู่หยาพลันเห็นสีหน้าของหยวนชิงหลิงที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทีที่จริงจังนั้น จึงอดตกใจมิได้ "พระชายาถามมาเถิดเพคะ นู๋ปี๋ย่อมไม่สามารถปิดบังท่านได้"

หยวนชิงหลิงขยี้ผมตนเองเบาๆ ด้วยท่าทีที่มิค่อยเป็นธรรมชาติเท่าใดนัก "เจ้าเคยชมชอบผู้ใดหรือไม่ ?"

ลู่หยาพลันชะงักไปครู่หนึ่ง "ชอบ? พระชายาเอ่ยถึงความชอบแบบไหนกันเพคะ ?"

"ก็ เช่นสตรีชมชอบบุรุษอย่างไร"

ลู่หยาสีหน้าพลันแดงก่ำ "นู๋ปี๋จะชมชอบบุรุษได้อย่างไรกันเจ้าคะ?"

"สตรีชมชอบบุรุษนั้นเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์"

"นู๋ปี๋มิกล้าหรอกเจ้าค่ะ"

ลู่หยาเห็นนางเป็นเจ้านายเพียงคนหนึ่ง เรื่องรักใคร่เช่นนี้ลู่หยาย่อมต้องเก็บเป็นความลับท ทำให้นางหวนคิดไปถึงอดีตเจ้านายของหยวนชิงหลิงเลยทีเดียว

"เหตุใดพระชายาถึงถามคำถามเช่นนี้ขึ้นมาละเพคะ?" ลู่หย่าพลันเอ่ยถามด้วยความฉงน

"เจ้าก็ถึงวัยที่จะต้องออกเรือนได้แล้ว ข้าเลยอยากจะถามเจ้า หากเจ้ามีคนที่ชอบพอในใจแล้ว ข้าจะเป็นผู้จัดงานแต่งให้เจ้าเอง"

ลู่หยาพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ดวงตาพลันร้อนผ่าวขึ้นมา หยาดน้ำตาค่ออยๆไหลลงมาอาบแก้ม "พระชายา. ท่านพูดจริงหรือเพคะ"

"ร้องอะไรกัน? เจ้าไม่ดีใจหรือ ?"

ลู่หยาพลันนั่งคุกเข่าลง พร้อมกล่าวออกมาว่า "นู๋ปี๋ขอบพระทัยพระชายาเพคะ"

นั่นทำให้หยวนชิงหลิงรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก "ขอบคุณข้าเรื่องใดกัน ? บุรุษเมื่อเติบใหญ่ย่อมต้องตบแต่ง สตรีเติบใหญ่ย่อมต้องแต่งงาน เจ้าขายตัวให้กับจวนอ๋องแล้ว งานแต่งของเจ้า มิใช่ว่าข้าต้องเป็นคนจัดให้งั้นหรือ? นี่เป็นความลับผิดชอบของข้า จักต้องมาเป็นบุญคุณอันใดกัน ?"

ลู่หยาพลันเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า "นู๋ปี๋คิดว่า พระชายาจะให้หม่อมฉันไปเป็นสาวใช้ข้างห้องเสียแล้ว"

"สาวใช้ข้างห้อง ?"หยวนชิงหลิงพลันชะงักไปครู่หนึ่งท นางย่อมรู้ความหมายของสาวใช้ข้างห้องดี ก็คือการที่ให้สาวใช้ข้างกายของตนเองไปร่วมห้องกับอวี่เหวินฮ่าว

หรืออีกอย่างหนึ่งคือ สตรีหลังจากที่แต่งออกไปแล้วนั้น สาวใช้ที่ติดตามไปรับใช้ถือเป็นสินสมรสเดิมของเจ้านายของตน สาวใช้สินเดิมส่วนใหญ่มักจะถูกย้ายไปเป็นสาวใช้ข้างห้อง เมื่อให้กำเนิดบุตรแล้ว บุตรคนนั้นย่อมต้องนำมาให้พระชายาเอกเลี้ยงดู อีกทั้งยังให้ตำแหน่งของสาวใช้ข้างห้องมีความมั่นคงขึ้นอีกด้วย

หากแต่ ลู่หยามิใช่สาวใช้ที่เป็นสินสมรสของหยวนชิงหลิง สาวใช้คนเดิมของหยวนชิงหลิงนั้น ได้ถูกนางไล่ออกไปแล้ว ลู่หยาจึงได้ถูกนำมาแทนที่ตำแหน่งของสาวใช้ผู้นั้น

ตำแหน่งของสาวใช้ข้างห้องนั้น มีสถานะดีกว่าสาวใช้ธรรมดาเล็กน้อย มีเพียงแค่หน้าที่ฝึกเรื่องบนเตียงเท่านั้น มิได้มีสถานะที่สำคัญอันใดมาก

หยวนชิงหลิงจึงนึกถึงปัญหาของเรื่องนี้ได้ในทันที พลางกล่าวถามว่า "ท่านอ๋องมีสาวใช้ข้างห้องกี่คนงั้นหรือ ?"

ที่หอเซียวเยว่ของอวี่เหวินฮ่าวนั้น มีสาวใช้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น อีกทั้งยังหน้าตายังงดงามอีกด้วย หรือบางทีพวกนางจะเป็นสาวใช้ข้างห้องของเขากัน ?

ลู่หยากล่าวขึ้นมาว่า "เรื่องนี้ นู๋ปี๋มิค่อยแน่ใจนักเพคะ เรื่องราวภายในหอเซี่ยวเยว่นั้น พวกเราหอเฟิ่งอี๋ไม่กล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวมากนัก หากแต่ เหมือนว่าจะไม่มีเพคะ? เรื่องการร่วมห้องนั้นเกรงว่าคงจะมีบ้าง ทว่า บางทีท่านอ๋องคงไม่อยากให้ผู้ใดรับรู้ก็เป็นได้เพคะ"

หยวนชิงหลิงพลันรู้สึกว่า บางทีเขาคงไม่อยากให้ผู้ใดรู้เรื่องสรีระของบุรุษวัยเจริญพันธ์กระมัง หากว่ามีความต้องการ สามารถมีสาวใช้ข้างห้องหนึ่งหรือสองคนก็ย่อมได้

ภายในใจของหยวนชิงหลิงรู้สึกกลิ่นเปรี้ยวขึ้นมาในทันที ดูเหมือนว่า อาการจากการดื่มน้ำในทะเลสาบจะยังไม่หายไปกระมัง

"ลู่หยาเรื่องราวของเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าเอง ลุกขึ้นมาเสียมิต้องคุกเข่าแล้ว" หยวนชิงหลิงพลันเอื้อมมือไปพยุงลู่หยาให้ลุกขึ้นมา

ลู่หยายังรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของพระชายาไม่หาย นางพลันปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเบาๆ

หยวนชิงหลิงจึงค่อยๆดื่มซุปขิงต่อไป ทว่า ภายในใจมิได้มีท่าทีสบายอารมณ์เช่นเมื่อครู่แล้ว

เมื่อปลอบใจลู่หยาจนเสร็จแล้ว หยวนชิงหลิงพลันเริ่ม ลองขอพรจากล่องยาในทันที แรกเริ่มนางเพียงขอพรอะไรที่ง่ายๆ นั้นก็คือปากกาลูกลื่น หากว่าความต้องการของนางเป็นจริงแล้วละก็ อันดับต่อไปนางถึงจะเริ่มลองขอยารักษา

หากแต่เมื่อเปิดออกมานั้น นางหาอยู่นานกับไม่พบปากกาลูกลื่นเลยแม้แต่น้อย ทว่า กับพบเป็นเพียงดินสอเพียงสามแท่งเท่านั้น กล่องยาหูหนวกไปแล้วงั้นหรือ?

"ต้องการไรแฟมพิน" หยวนชิงหลิงลองขอกล่องยาอีกครั้ง

หากแต่เมื่อเปิดออกมาอีกครั้ง ก็มีไรแฟมพินจริงๆ ทว่า แต่เดิมก็มียาตัวนี้อยู่แล้ว นอกเหนือจากนี้ก็มิได้มียาชนิดอื่นโผล่มาอีก

"เดกซาเมทาโซน!"

เมื่อเปิดออกมาพลันเห็นเป็นครีมยาเดกซาเมทาโซนอยู่ด้านใน

"เม็ดยาเดกซาเมทาโซน"

เมื่อเปิดออกมาอีกครั้ง กับทำให้หยวนชิงหลิงพลันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก มันคือครีมริดสีดวงทวาร อีกทั้งยังถูกเปิดใช้มาก่อนอีกด้วย กล่องยานี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ดูเหมือนว่า นางจะไม่มีหนทางรักษาหวายอ๋องแล้ว! หวายอ๋อง หม่อมฉันพยายามแล้วจริงๆ

หยวนชิงหลิงพลันนอนอยู่บนเตียง ด้วยอารมณ์ที่หมดปัญญาแล้ว

มิรู้ว่าทางฝั่งของฉู่หมิงฉุ่ยจะเป็นเช่นไรบ้าง? มิรู้ว่าอวี่เหวินฮ่าวจะไปอธิบายเรื่องนี้กับฉีอ๋องว่าอย่างไร? อวี่เหวินฮ่าว ในใจของท่านคิดเช่นไรอยู่กันแน่? เหตุใดตอนอยู่ในเหตุการณ์เขาถึงเชื่อนางได้กัน? เรื่องนี้มันเกินกว่าที่นางจะเข้าใจได้แล้ว

เมื่อตอนที่อวี่เหวินฮ่าวพาหยวนชิงหลิงเดินออกไปนั้น ภายในใจของฉู่หมิงฉุ่ยราวกับตายไปแล้ว ทั่วร่างของฉู่หมิงฉุ่ยพลันสั่นเทา ภายในใจพลันรู้สึกสั่นไหวไม่หยุด นางคิดว่าตนเองเข้าใจอวี่เหวินฮ่าวและสามารถควบคุมเขาได้แล้ว. จึงคิดว่าอย่างไรเขาต้องเชื่อในคำพูดของนางเป็นแน่ หากแต่ อวี่เหวินฮ่าวเพียงกวาดสายตามองนางไปทั่วร่างเท่านั้น นางมองไปในแววตาของเขา เห็นแต่เพียงอารมณ์ที่สื่อถึงความผิดหวังในตัวนาง

เขาเพียงกล่าวว่า จะหาคำอธิบายมาให้พวกนาง หากแต่นั่นเป็นแค่คำแก้ตัวเท่านั้น อวี่เหวินฮ่าวเพียงแค่รู้สึกเสียใจต่อหยวนชิงหลิงเท่านั้น. จึงรีบพาหยวนชิงหลิงออกไป ยามที่เขาหันมามองหยวนชิงหลิงนั้น ใบหน้าของเขาพลันมืดดำ หากแต่แววตากับฉายแวววิตกกังวลเป็นอย่างมาก เขาเสียใจ เขาเสียใจเพราะหยวนชิงหลิง นั้นหมายความว่าสตรีผู้นี้เป็นของเขาแล้ว สตรีผู้ที่ทำร้ายเขาจนจักรพรรดิทำตัวเย็นชาต่อเขา ทำร้ายเขาจนทำให้เหล่าทหารในกองทัพหัวเราะเยาะเขา เขายังกล้าเสียใจเพราะสตรีผู้นี้อีกหรือ

อวี่เหวินฮ่าว เหตุใดท่านถึงตกต่ำได้ถึงเพียงนี้? เหตุใดท่านถึงใจจืดใจดำกับข้าได้เช่นนี้ ?

หนทางของรถม้าที่กำลังวิ่งกลับนั้น ใจของฉู่หมิงฉุ่ยราวกับถูกกรีดออกมา มิสามารถบรรยาความเจ็บปวดนี้ได้เลย

"มิต้องกลัวไป พี่ห้าจักต้องมีคำอธิบายให้แก่เจ้าอย่างแน่นอน " ฉีอ๋องพลันโอบกอดฉู่หมิงฉุ่ยไว้ พลางกล่าวปลอบใจฉู่หมิงฉุ่ยไปพลางๆ

"เขาไม่ทำ!" ฉู่หมิงฉุ่ยพลางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"พี่ห้าจักทำ เขาเป็นคนมีเหตุผล พี่ห้าจักไม่ยอมอ่อนข้อให้พี่สะใภ้เช่นหยวนชิงหลิงแน่"

"ท่านจะไปเข้าใจอันใดกัน ?" ฉู่หมิงฉุ่ยพลันตวาดใส่ฉีอ๋องออกมา

ฉีอ๋องพลันตกตะลึงไปในทันที