เหยียนโมโม่เทน้ำชาให้นางอีกแก้วหนึ่ง ไม่ร้อนไม่เย็นพอดีเลย”ทุกสิ่งล้วนต้องคำนึงถึงท่านอ๋องเป็นหลัก ส่วนการเปลี่ยนแปลงนั้น หลายปีนี้ท่านอยู่ในวังบ้าง ในจวนอ๋องบ้าง ยังเห็นได้น้อยอีกหรือ?”

ไท่เฟยตะลึง ยกแก้วน้ำชาขึ้นมาพูดว่า”ก็ใช่นะ”

นางจิบไปอึกหนึ่ง ขมวดคิ้วพูดว่า”ทำไมมันอุ่นล่ะ?”

เหยียนโมโม่ยิ้มและพูดว่า”ไท่เฟยไม่ควรกินชาเย็นอีก มันไม่ดีต่อสุขภาพเลย อุ่นๆแบบนี้กำลังดีเลยเพคะ*

ไท่เฟยถอนหายใจออกมา พยายามกินอีกหลายอึก รอบข้างไม่มีคนอื่นอยู่ นางกระซิบพูดว่า”ความหมายแท้จริงในการแต่งงานกับคุณหนูตระกูลซู ไม่มีใครรู้เนอะ?”

“ไม่มีเพคะ”เหยียนโมโม่ก้มหน้าพูดอยู่ข้างหูของนาง”มีแต่ท่านกับบ่าวรู้อยู่เพียงสองคนเพคะ”

ไท่เฟยพยักหน้าด้วยความพอใจ”แม้ว่าคุณหนูซูจะมีฐานะไม่สูง แต่นิสัยแบบนี้ก็ถือว่าใช้ได้จริงๆ สิ่งที่หายากก็คือหยุนจิ่งชอบ ยังเชื่อฟังกว่าเมื่อก่อนเลย เมื่อวานเพิ่งกลับมาก็ให้ข้าดูไข่เป็ด ยังบอกเรื่องสนุกๆเหล่านั้นให้ข้าฟังด้วย”

“ใช่ไง ท่านอ๋องดีใจมากจริงๆ ยังบอกว่ารีบกลับบ้านคือกลัวว่าท่านจะเป็นห่วงเลย ยังเป็นคุณหนูซูบอกเช่นนี้ให้เขาฟัง”

ไท่เฟยรู้สึกปลื้มใจมาก”ใช่ไง คิดแบบนี้แล้วมันก็ดีนะ ข้าไม่มีความหวังอย่างอื่นแล้ว หวังแต่ว่าจิ่งเอ้อร์ของข้าจะสามารถกลับสู่สภาพปกติ มีชีวิตได้อย่างสุขสบาย อย่างนี้อดีตท่านอ๋องก็จะรู้สึกปลื้มใจเช่นกัน”เมื่อพูดถึงสามีที่เสียชีวิตไปแล้ว ไท่เฟยมีปรากฏความเศร้าโศกขึ้นมา  จู่ๆก็มีสาวใช้วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

เหยียนโมโม่เตือนด้วยเสียงเบา”รีบอะไร พูดดีๆสิ”

สาวใช้ฟื้นสติกลับมา ทำความเคารพและพูดว่า”กราบทูลไท่เฟย มีคนมาแจ้งว่า ได้พบคุณหนูซูบนถนน คุณหนูซูเต็มไปด้วยแผลบนร่างกาย เสื้อ……เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งเพคะ”

สีหน้าของไท่เฟยแข็งตัวไปทันที”อะไรนะ?!”

เหยียนโมโม่ก็เปลี่ยนสีหน้าไป”คำพูดนี้จริงหรือเปล่า?”

“คนนั้นบอกมาเช่นนี้ ยังบอกว่าแม่นางหยุนหลิ่วก็อยู่ที่นั่นด้วย กำลังปลอบใจทุกคนอยู่เพคะ”

“จิ่งเอ้อร์ไม่ต้องรีบ”ซูหนานอีตบมือของเขาเบาๆ”ให้พวกเขาพูดไปเถอะ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่จำเป็นต้องโกรธเพราะคำพูดพวกนี้หรอก”

หยุนจิ่งหายโกรธนิดๆ มองไปดูหยุนหลิ่วที่กำลังร้องไห้อยู่ ขมวดคิ้วขึ้นมา”ทำไมนางถึงน่ารังเกียจขนาดนั้น”

“จิ่งเอ้อร์ไม่ชอบนางหรือ?”

หยุนจิ่งพยักหน้าอย่างไม่ลังเล”ไม่ชอบ”

เขาคิดสักพักหนึ่ง แล้วพูดอีกว่า”นางเหมือนกับพระสนมเอก”

ซูหนานอีใจสั่นเล็กน้อย”งั้นก็ไม่ต้องไปสนใจนางเลย”

“เออ”

จู่ๆข้างล่างก็เกิดความวุ่นวายอีกครั้ง คิอซูซืออวี้ที่อยู่ใกล้ที่นี่มาถึงก่อน เขาลงจากรถม้าอย่างสะดุด รอบข้างมีคนพูดว่านายท่านซูมาถึงแล้ว กลุ่มคนถึงเดินแบ่งทางอยู่สองข้าง

เขาเดินเข้าไปข้างในสุดอย่างชักช้า มองไปดูคนที่อยู่บนพื้น ยังไม่ทันมองได้ชัดเจน หยุนหลิ่วก็เดินมาพูดว่า”คิอนายท่านซูหรือเปล่า?”

ซูซืออวี้พยักหน้า สาวใช้ของหยุนหลิ่วพูดว่า”คนนี้เป็นแม่นางหลิ่วของจวนอ๋อง คือแม่นางของเราให้ข้าไปแจ้งท่านเจ้าค่ะ”

ซูซืออวี้กล่าวขอบคุณ หยุนหลิ่วกำลังร้องไห้อยู่ ขอบตาแดงก่ำไปหมด”นายท่านซูไม่ต้องเกรงใจ ข้าก็เสียใจเพื่อคุณหนูซูเช่นกัน มันก็ช่าง……นายท่านซูพานางกลับไป รักษาให้ดีเถอะ”

ซูซืออวี้ตาฝาดเล็กน้อย มองไปดูคนอยู่บนพื้นตาหนึ่ง ยังไม่ทันได้เห็นหน้า หยุนหลิ่วก็พูดต่อว่า”คุณหนูซู……กลัวว่าบาดเจ็บหนักมาก ทำให้คนรู้สึกทนดูไม่ได้”

ซูซืออวี้แค่มองไปดูขาที่เผยออกมาและบาดแผลที่บวมแดง ใจเต้นแรงมาก ไม่อยากจะดูตาที่สอง

“ไม่ทราบว่าฝั่งของไท่เฟย……”

หยุนหลิ่วฟังเขาถามแต่ท่าทีของไท่เฟย ไม่ไปสนใจบาดแผลของซูหนานอีเลย แอบหัวเราะเยาะในใจ”ตอนนี้ไท่เฟยยังไม่รู้ แต่……เรื่องนี้น่าจะปิดบังไม่ได้ นายท่านซูรีบเตรียมตัวเถอะ”

ร่างกายของซูซืออวี้ยืนไม่สนิท พ่อบ้านรีบประคองเอาไว้ ไม่รู้จะพูดอะไรดี ซูหนานอีก็ฟังอย่างชัดเจน นางไม่เคยคาดหวังว่าซูซืออวี้จะเป็นห่วงนาง พอได้เห็นท่าทีของเขา ในใจก็เย็นชาขึ้น

นางเอียงหน้าไป เห็นว่ามีรถม้าค่อยๆเข้าใกล้มา ดึงหยุนจิ่งและพูดว่า”จิ่งเอ้อร์ เจ้าดูสินั่นเป็นรถม้าของจวนอ๋องหรือเปล่า?”