ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ - ตอนที่ 67 ตีงูก็ต้องตีให้ตาย
เซี่ยเถาที่เห็นซูหนานอียิ้มก็คิดว่านางต้องมองอะไรออกแน่ เป็นไปได้อย่างไร เขาไม่อยากจะเชื่อ แม้แต่ซูซืออวี้ก็เคยผ่านมาก่อนแล้ว ยัยเด็กซูหนานอีนี่จะต้องมองอะไรออกแน่
เขาหันกลับมาแล้วกัดฟันพูดกับซูหว่านเอ้อร์: “หากเจ้ายังก่อเรื่องอีก ทำให้แม่ของเจ้าลำบาก เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเมื่อวานตอนค่ำแม่ของเจ้าพูดกับเจ้าว่าอย่างไร”
ซูหว่านเอ้อร์ที่ตอนนี้โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ใครพูดอะไรมาก็ไม่เข้าหู ผลักเขาออก “ท่านโกหก ทุกคนล้วนโกหก! พูดเหมือนจะดี ตอนนี้ท่านแม่ของข้าถูกขับไล่ออกไป ท่านยังจะมาพูดอะไร……”
เซี่ยเถาเห็นนางพูดออกมาก็รู้สึกโกรธจนหน้าซีด รีบจับแขนของนางแล้วลากออกไป ： “หุบปาก! หากเจ้ายังพูดเหลวไหลอีกแม้แต่ท่านแม่ของเจ้าก็จะถูกตัวเจ้าเองเป็นคนทำร้ายจนตาย”
นางที่สู้ขัดขืนไม่ให้ถูกลากออกไปจนเกือบจะถึงประตู น้าเซี่ยที่ได้ยินข่าวก็รีบมาทันที นางก็รู้สึกปวดหัว เมื่อคืนพูดปลอบซูหว่านเอ้อร์ดีแล้วนี่ แล้วไยถึงกลับตาลปัตรเป็นแบบนี้ได้ ตอนแรกนางก็ไม่เข้าใจในแผนการที่เซี่ยเถาให้นางออกไปอยู่ข้างนอก แต่พอได้ฟังเขาอธิบาย เขาก็พูดมีเหตุผล อยู่แต่ในเรือนไม่ได้ทำอะไร สู้ยกให้แม่นางแซ่หลิ่วนี่ทำให้ซูหนานอีหันไปสนใจตัวแม่นางแซ่หลิ่วเอง และนางก็ได้ออกไปเดินเล่นบ้าง อีกทั้งยังได้ไปตรวจดูบัญชีของร้านต่างๆ หากำไรเล็กๆ น้อยๆเข้ากระเป๋าตัวเอง
เดิมทีนั้นกำลังเก็บของจะเสร็จแล้ว คิดไม่ถึงว่าซูหว่านเอ่อร์จะก่อเรื่องขึ้นอีก นางเกรงว่าซูหว่านเอ้อร์จะโกรธจนเผลอพูดความจริงออกมาจึงได้รีบมา
ซูหว่านเอ้อร์เห็นนางก็ร้องไห้ฮือๆ เซี่ยเถาส่งสายตาให้เซี่ยชื่อ เซี่ยชื่อเลยฉุดซูหว่านเอ้อร์ออกไป
เสียงของซูหนานอีดังลอยมา： “น้องรองอย่างร้องไปเลย เมื่อสักครู่ท่านพ่อรับปากแล้วว่า จะไม่ให้น้าเซี่ย ออกไปจากจวน”
ทั้งสามถึงกับหยุดเดิน แล้วหันกลับมาด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน
เซี่ยชื่อที่ทำหน้าสงสัย เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดได้แต่ฝืนยิ้มแล้ว ： “ท่านพี่……ไม่ลงโทษข้าแล้วหรือ”
ซูซืออวี้ที่โกรธโมโหซูหว่านเอ้อร์จนหอบแล้ว เดิมทีนั้นไม่อยากจะปล่อยสองแม่ลูกนี้ไป แต่ก็นึกถึงคำพูดของนักพรตจิน อย่างไรก็ตามก็ได้รับปากซูหนานอีไว้แล้วว่าให้นางเป็นคนไปตรวจบัญชีที่ร้าน ตอนนี้ก็จะกลับคำไม่ได้
เขาสะบัดแขนเสื้ออย่างแรง： “ต้องลงโทษอยู่แล้ว! พวกเจ้าต้องถูกกักบริเวณอยู่แต่ในเรือนห้ามออกจากเรือนแม้แต่ก้าวเดียว”
“ใครก็ได้มานี่!” เขาเรียกบ่าวรับใช้ข้างนอก บ่าวรับใช้ก็ส่งเสียงตอบแล้วยืนที่หน้าประตู “หาคนไปเฝ้าที่เรือนของพวกนาง ไม่มีคำสั่งจากข้าใครก็ไม่มีสิทธิ์ปล่อยพวกนางออกมา อาหารก็ลดเหลือครึ่งเดียว!”
“ขอรับ”
เซี่ยชื่อถึงกับหน้าถอดสี นี่มันเป็นการลงโทษจริงๆ ห้ามออกจากเรือน อาหารอาภรณ์ก็ลดเหลือครึ่ง แล้วจะมีชีวิตต่อได้เยี่ยงไร
ซูหว่านเอ้อร์ก็ตกใจอึ้ง ปากสั่นพูดไม่ออก
เซี่ยเถาก้าวขึ้นมาด้วยท่าทีร้อนรน： “น้องเขย นี่มัน……”
ซูซืออวี้โบกมือไปมา： “ให้นางไปร้านค้าก็ไม่ค่อยจะเหมาะเท่าไหร่ ให้นางกักบริเวณอยู่ในจวนดีแล้ว ในเมื่อตัดสินใจแล้วไม่จำเป็นต้องเอ่ยอะไรอีก”
เซี่ยเถามองไปทางแม่นางแซ่หลิ่ว แม่นางแซ่หลิ่วก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ว่าช่วยไม่ได้
ท่าทางของพวกเขาอยู่ในสายตาของซูหนานอีตลอด ยิ่งทำให้นางรู้สึกว่าสิ่งที่นางคาดเดาไว้แม่นนัก
เซี่ยชื่อยังไม่ทันได้ตั้งสติซูหนานอีก็พูดกับซูซืออวี้: “ท่านพ่อ ในเมื่อท่านกักบริเวณน้าเซี่ย เรื่องภายในจวนก็ยากที่จัดจัดการ คนที่จะมาคอยจัดการเรื่องในจวนควรจะแต่งตั้งใหม่ใช่หรือไม่”
“เจ้า……” เซี่ยชื่อมีสติกลัวมาทันทีแต่กลับโต้แย้งอะไรไม่ได้
ซูซืออวี้ครุ่นคิด ถึงอย่างไรสิทธิ์ในการดูแลจัดการเรื่องในจวนที่เซี่ยชื่อรับผิดชอบก็ต้องส่งต่อให้คนอื่น ถ้าอย่างนั้นสู้ถือโอกาสนี้เสนอกับซูหนานอี
เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง : “ใช่แล้ว หนานอีพูดถูก”
เซี่ยชื่อเจ็บใจราวกับถูกมีดเฉือน แต่ซูหนานอีกลับยังไม่รามือ “น้าเซี่ย กุญแจห้องทั้งหมดเอาออกมาเถอะ พอดีข้าอยากจะตรวจดูสินสอดที่จวนอ๋องส่งมอบมาให้ก่อนหน้านี้สักหน่อย”
“มีสิทธิ์อะไรอย่างนั้นหรือ” ซูหนานอีทำหน้าแปลกใจ “น้องรองเจ้านี่ก็ถามแปลกจังเลย เจ้าถามว่ามีสิทธิ์อะไรอย่างนั้นหรือ ข้ากำลังจะอภิเษกกับท่านอ๋องเป่ยลี้อยู่แล้ว สินสอดก็ต้องเอามานับดูหน่อยสิ ว่าตรงกับรายการหรือไม่ เมื่อสักครู่ท่านพ่อก็บอกแล้วว่ารอให้งานแต่งของข้าเสร็จแล้ว ถึงจะยกเลิกกักบริเวณน้าเซี่ย หรือว่าเมื่อถึงตอนนั้นให้ข้าที่กำลังจะแต่งงานเข้าไปหานางในเรือนที่กักบริเวณเยี่ยงนั้นหรือ”
ซูซืออวี้พยักหน้า “หนานอีพูดก็มีเหตุผล ข้าเกือบลืมเรื่องนี้ไปเสียแล้วเชียว ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ก็เอาออกมาให้หนานอีดูสักหน่อยเถอะ”
เซี่ยชื่อตะโกนขึ้นอย่างร้อนตัว： “ท่านพี่ เกรงว่าจะไม่เหมาะกระมัง”
“ไม่เหมาะอย่างไร” ซูซืออวี้ย้อนถาม
แต่เซี่ยเชื่อพูดตะกุกตะกักอยู่นานคิดหาเหตุผลไม่ได้ เซี่ยเถาเลยเดินเข้ามาเตรียมจะพูด ซูหนานอีก็พูดแทรกขึ้นเสียก่อน “นี่เป็นเรื่องภายในตระกูลซู และเกี่ยวกับเรื่องงานแต่งของข้า คนอื่นที่เป็นคนนอกอยู่เงียบๆ จะดีกว่ามั้ย”
เซี่ยเถาถึงกับสะอึกสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
“ซูหว่านเอ้อร์ตะโกน： “ไม่ได้ ของพวกนั้นล้วนให้ข้า! เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่จะเอาไป”
นั่นเป็นของที่ส่งมาจากจวนอ๋อง เงินทองเครื่องประดับไม่ต้องพูดถึง แม้แต่ของหายาก นึกถึงตอนแรกซูหว่านเอ้อร์ก็โอ้อวดไปทั่ว ไม่รู้ว่ามีคุณหนูที่เป็นลูกขุนนาง คนไหนบ้างที่รู้สึกอิจฉานาง อีกทั้งครั้งที่แล้วที่นางไปไหว้พระยังสวมหยกสีแดง ก็เป็นสินสอดเหมือนกัน ตอนนี้ให้นางเอาออกมา ก็ไม่เท่ากับว่าขุดหลุมฝังตัวเองหรอกหรือ
ซูหนานอีระเบิดหัวเราะออกมา： “ให้เจ้าอย่างนั้นหรือ ซูหว่านเอ้อร์ หรือว่าเจ้าตกใจจนเอ๋อไปแล้ว นั่นเป็นสินสอดยกให้กับตระกูลซู ทำไม เจ้าไม่อยากแต่ง แต่จะเก็บของไว้อย่างนั้นหรือ อย่าฝันไปหน่อยเลย”
ซูหว่านเอ้อร์โกรธโมโหจนลำคอเป็นสันนูน กำมือแน่น : “ซูหนานอี เจ้าบอกมาตลอดไม่ใช่หรือว่าจวนเป่ยลี้ให้ความสำคัญกับเจ้า ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ควรที่จะส่งสินสอดมาอีกชุดสิ ไม่ใช่มาใช้ของที่เหลือใช้พวกนั้น อีกอย่างงหากเจ้าจะไปเอาเอง นี่ควรเป็นสิ่งที่คุณหนูควรกระทำหรือไม่”
ซูหนานอีหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มกระหยิ่ม “ของเหลือใช้อย่างนั้นหรือ เจ้าใช้ของที่เป็นสินสอดแล้วอย่างนั้นหรือ”
ซูหว่านเอ้อร์คิดไม่ถึงว่านางจะจับใจความประโยคนี้ ก็ถึงกับพูดตะกุกตะกัก
ซูหนานอีหันมาหาซูซืออวี้แล้วคารวะ： “ท่านพ่อ โชคดีที่ลูกอยากจะนำสินสอดออกมาดูตอนนี้หากเกิดพบว่ารายการไม่ตรงกับจำนวนก่อนวันงาน เมื่อถึงตอนนั้นจะทำเยี่ยงไร”
“เรื่องนี้ลูกไม่ยุ่งแล้ว ท่านส่งคนไปตรวจดูเถอะ ป้องกันว่าถึงเวลานั้นเกินหรือขาด ลูกจะพูดก็พูดก็พูดไม่ได้”
ซูซืออวี้ก็โกรธขึ้นมาอีก เขาเขวี้ยงถ้วนชาที่อยู่บนโต๊ะไปทางซูหว่านเอ้อร์ และถ้วยชาก็ร่วงตกลงพื้นแตกกระจายดัง “เคร้ง” ใกล้กับเท้าของนาง “สามหาว! ของพวกนั้นเจ้าใช้แล้วอย่างนั้นหรือ เจ้าเอาไปใช้เท่าไหร่ก็ต้องเอากลับมาคืนเท่านั้น ตอนนี้! เดี๋ยวนี้!”
ซูหว่านเอ่อร์ที่ตอนนี้ทั้งอายทั้งโมโหทั้งหวาดกลัว ร้องไห้กระทืบเท้า： “ก็แค่ของห่วยๆ มีอะไรดีเชียว ต้องถึงขนาดนี้เลยหรือ!”
“ของห่วยๆ อย่างนั้นหรือ” ซูหนานอีสีหน้าตกใจอึ้ง “เจ้ากล้าบอกว่าสินสอดของจนอ๋องเป็นของห่วยๆ อย่างนั้นหรือ”
ซูซืออวี้ทั้งตกใจทั้งโกรธมากขึ้นกว่าเดิม โกรธจนแทบจะบ้าคลั่ง ชี้นิ้วไปทางซูหว่านเอ้อร์： “สามหาว เจ้ามาสามหาวจริงๆ !”
เซี่ยชื่อรีบไปฉุดซูหว่านเอ้อร์ไว้ไม่ให้นางพูดต่อ
และเวลานี้เองก็มีบ่าวรับใช้เข้ามา พอเห็นเหตุการณ์ก็ตกใจ
ซูซืออวี้พูดด้วยนำเสียงโกรธ “เจ้าทะเล่อทะล่าเข้ามาทำไม รู้จักมารยาทหรือไม่”
บ่าวรับใช้รีบคุกเข่าลง: “ตอบนายท่าน มีคนมาจากจวนอ๋องขอรับ”
“เจ้าว่าอะไรนะ” น้ำเสียงของซูซืออวี้ถึงกับเปลี่ยนทันที หันไปหาซูหนานอี ซูหนานอีก็ไม่รู้เรื่อง
หยุนจิ่งยังอยู่ที่เรือนของนางนี่ แล้วใครอีกล่ะ
ซูซืออวี้รีบจัดระเบียบชุดตัวเอง “รีบเร็ว รีบไปเปิดประตู ต้อนรับ!”
เขาเดินไปไม่กี่เก้าก็หันกลับมาหาสองแม่ลูกเซี่ยชื่อกับซูหว่านเอ้อร์: “ยังไม่รีบไสหัวกลับไปที่เรือนอีก และรีบเอาของคืนมาด้วย รอให้ข้อจัดการเรื่องเสร็จแล้วข้าจะมาคิดบัญชีกับพวกเจ้า!”
เซี่ยชื่ออ้าปากกำลังจะพูด ซูซืออวี้ไม่สนใจแม้แต่น้อยเดินออกไปอย่างรวดเร็วไม่เห็นแม้แต่เงา
ซูหว่านเอ้อร์จ้องไปที่ซูหนานอี “ซูหนานอี! เจ้ามันผู้หญิงร้ายกาจ ล้วนเป็นเพราะเจ้า!”
ซูหนานอีคร้านที่จะสนใจนาง: “ด่า ตะโกนด่าเลย ทางที่ดีให้คนของจวนอ๋องได้ยินด้วยยิ่งดี”
“เจ้า……”
เซี่ยชื่อรีบฉุดนางไว้ ： “พอแล้วๆ อย่าพูดอีกเลย!”
แม่บ้านรีบเดินเข้ามาเร่ง： “แม่นางเซี่ย คุณหนูรอง เชิญพวกท่านกลับไปเตรียมตัวที่เรือนเถอะ!”
เซี่ยชื่อหมดความอดทน ตอนนี้ทำได้เพียงแค่กลับเรือนไปก่อนค่อยคิดหาวิธี นางลากจูงซูหว่านเอ้อร์ออกจากเรือนไป ด้านนอกก็พบกับกลุ่มคนเดินไปทางห้องด้านหน้า
YOU MAY ALSO LIKE
