คนใช้คนนั้นมีความภูมิใจยิ่งนัก ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น”พวกเรามาจากจวนของโจว……”

คำพูดยังไม่ทันพูดเสร็จแล้ว คนที่นำหน้าก็ดึงเขาสักครั้งหนึ่ง คำพูดข้างหลังของเขาก็เลยกลืนเข้าไปหมด

เจ้ากรมโจวเป็นประพฤติตนเป็นข้าราชการที่ซื่อตรงและมีคุณธรรมอยู่ตลอด เน้นชื่อเสียงมาโดยตลอด หากเกี่ยวข้องกับเรื่องแบบนี้ที่ปล่อยให้ทาสที่บ้านมาฆ่าคนตามท้องถนน ชื่อเสียงของเขาก็ต้องถูกทำลายสิ?

ผู้หญิงคนนั้นรีบฉวยโอกาสนี้พูดว่า”กราบทูลท่าน เดิมทีข้าเป็นนางระบำที่เรือ ถูกคนเรียกกันว่าแม่นางจิ่น เนื่องจากคุณชายโจวอยากจะแต่งงานกับข้า เพื่อสิ่งนี้พวกเราสองคนยังเคยฆ่าตัวตาย ตั้งแต่วันนั้นที่ถูกคนช่วยได้ คุณชายใหญ่โจวก็พาพวกเรากลับไปในจวน บอกว่าจะให้คำอธิบายกับข้าเจ้าค่ะ”

“ใครจะรู้ล่ะว่าเป็นเพียงแค่พูดอย่างน่าฟังหน่อยเท่านั้น หลังจากข้าเข้าจวนไป พวกเขาก็เปลี่ยนหน้าไปซะแล้ว ขังข้าขึ้นมาและยังปฏิบัติต่อข้าอย่างกับหมูหมา……”ระหว่างที่นางพูดก็ปิดหน้าและร้องไห้ขึ้นมา”ข้าเห็นว่าแต่งงานไม่สำเร็จ ก็อยากจะจากไป ถึงแม้คุณชายโจวกับจวนโจวผิดสัญญาไม่ยอมแต่งงาน ปล่อยข้าไปก็คงได้มั้ง?แต่ใครจะรู้ล่ะว่า……”

คนที่มาชมดูมากขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าของคนใช้หลายคนก็ยิ่งแย่ลง คนที่นำหน้าตวาดว่า”หุบปาก!ถ้าเจ้ามาพูดมั่วซั่วอีก ก็จะถูกเฆี่ยนตายทันที!”

เจ้าเมืองจ้าวเห็นเช่นนี้ก็โกรธมาก”หุบปากซะ!ต่อหน้าต่อตาข้าพากทาสอย่างพวกมึงมีสิทธิ์อะไรมาบังอาจ?ข้าเป็นเจ้าเมืองของนครหลวง เสมือนกับผู้ปกครองของเมืองนี้ มีสิ่งไม่เป็นธรรมก็ควรร้องขอความยุติธรรม เจ้าในฐานะที่เป็นแค่ทาส ยังกล้ามาทำตัวเช่นนี้ ขู่ว่าจะเฆี่ยนคนให้ตายตามท้องถนน นี่เป็นสิ่งที่จวนเจ้ากรมสอนเจ้าหรือ?”

คนใช้ที่นำหน้าถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แต่ยังคงกัดริมฝีปากและพูดอย่างโกรธ”ท่านเจ้าเมืองขอรับ บ่าวว่าท่านคิดให้ดีก่อนค่อยพูดเถอะ  เจ้าเมืองจ้าวจับเคราเอาไว้ยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา”ขอให้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในบริเวณเขตรับผิดชอบของข้า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่หรือเรื่องเล็ก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของพระบรมวงศานุวงศ์หรือเป็นเรื่องของประชาชนทั่วไป ขอให้ฟ้องมาถึงข้า ข้าจะได้ตัดสินให้!แม้ว่าข้าจะไม่มีสิทธิ์ ยังมีฝ่าบาท ยังมีราชสำนัก!”

คนรอบข้างล้วนพยักหน้า คนใช้หลายคนรู้สึกไม่ยอมแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เจ้าเมืองจ้าวหันไปสั่งคนใช้ของตัวเอง”เจ้าพาแม่นางคนนี้กลับไปในที่ว่าการก่อน เดี๋ยวข้ากลับไปแล้วค่อยมาสอบถาม”

“ขอบพระคุณท่านเจ้าเมืองเจ้าค่ะ”แม่นางจิ่นนีบกราบใส่”ขอบพระคุณบุณคุณของท่านเจ้าเมืองเจ้าค่ะ”

เจ้าเมืองจ้าวส่ายหน้า”เจ้าอย่าเพิ่งขอบคุณเลย เรื่องนี้ยังไม่ได้ตัดสิน ตอนนี้ข้ายังมีเรื่องต้องไปทำ เดี๋ยวกลับไปค่อยว่ากัน”

แม่นางจิ่นก้มหน้าไปตามคนของที่ว่าการนครหลวง

เจ้าเมืองจ้าวกวาดมองพวกเขาตาหนึ่ง”ยังไง?พวกเจ้าก็จะตามไปที่ว่าการหรือ?”

“ใช่ แถมนางยังแตกต่างกับเมื่อก่อนมาก หากไม่ใช่ว่านางพูดออกมาเอง ข้าก็จำไม่ได้”หยุนจิ่งขมวดคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ”สกปรกมาก นางยังบอกว่าจวนเจ้ากรมปฏิบัติต่อนางเหมือนหมูหมาเลย”

ซูหนานอีหายใจเข้าลึกๆ นางเดาได้ตั้งนานแล้วว่าแม่นางจิ่งคนนี้พอเข้าจวนเจ้ากรมไปแล้วก็คงไม่มีชีวิตดีๆอะไรหรอก ไม่ว่ายังไงตระกูลโจวก็ไม่มีโอกาสให้นางเป็นภรรยาเอก อย่างมากก็แค่เป็นอนุภรรยา ไม่ต่างกับบ่าวทาสในเรือนมากนักหรอก

แต่ว่า ซูหนานอีคิดไม่ถึงว่า ตระกูลโจวจะทำถึงขั้นนั้น

ตระกูลโจว รนหาที่ตายจริงเลย

“ภรรยา เจ้าเป็นไรหรือ?”หยุนจิ่งเห็นนางไม่พูดอะไร สีหน้าก็แย่ เลยถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร”ซูหนานอีฟื้นสติกลับมา”จิ่งเอ้อร์ ข้า……”

นางเพิ่งจะถามหยุนจิ่งว่าจะไปเรือนนั้นกับนางด้วยกันหรือเปล่า แต่อยู่ดีๆข้างนอกก็มีเสียงทะเลาะกันดังขึ้นมา

“ข้าบอกแล้ว คุณหนูของข้ากำลังยุ่งอยู่ ไม่มีเวลา เจ้ารีบไปเถอะ”เสี่ยวเถาพูดอย่างไม่ไว้หน้า

“เสี่ยวเถา เจ้านี่เป็นใหญ่ขึ้นมาแล้วสิ แค่เวลาไม่กี่วันเอง ก็ไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใครแล้วหรือ?ข้าก็เป็นสาวใช้ระดับหนึ่งเช่นกัน เจ้ามีสิทธิ์อะไรไม่ให้ข้าเข้าไป?”ชุนหลิงไม่ไว้หน้าเสี่ยวเถาแม้แต่นิด ท่าทางก้าวร้าวมาก”และอีกอย่างหนึ่ง ข้ามาถ่ายทอดคำพูดของนายท่าน หากเรื่องล่าช้าไป เจ้ารับผิดชอบได้หรือเปล่า?”

“เจ้าเป็นคนในเรือนของคุณหนูรอง นายท่านจะให้เจ้ามาได้อย่างไร อย่ามาโกหก”เสี่ยวเถาไม่เชื่อเลย

“นั่นเป็นเมื่อก่อน”ชุนหลิงยกมือจับผมของตัวเอง”ตั้งแต่เมื่อเช้านี้เป็นต้นไป ข้าก็เป็นคนของแม่นางหลิ่วแล้ว แม่นางหลิ่วกำลังอยู่กับนายท่าน ดังนั้น ข้าเลยมาถ่ายทอดคำพูดของนายท่าน”

“แม่นางหลิ่ว?”เสี่ยวเถารู้สึกงงไปเลย”แม่นางหลิ่ว……คนไหน?”

ชุนหลิงหัวเราะออกมา สังเกตเสี่ยวเถา”ข้าว่าเจ้าอยู่ในเรือนนี้จนงาไปแล้วหรือเปล่า?เรื่องข้างนอกไม่รู้เรื่องสักอย่างเลยหรือ?แม่นางหลิ่วก็คือแม่นางที่มาใหม่ในเรือนไง นายท่านเซี่ยเป็นคนพามาไง”

เสี่ยวเถาเบิกตากว้าง ถึงจะรู้ว่านางบ่งบอกถึงใคร กำลังคิดจะพูดอะไรอยู่ ซูหนานอีก็เดินออกมาจากข้างใน”ชุนหลิง จะพบข้าทำอะไร?”

ชุนหลิงใช้แขนชนเสี่ยวเถาออกและเดินหน้าขึ้นไป ทำความเคารพใส่ซูหนานอี”คุณหนูเจ้าคะ บ่าวได้รับคำสั่งจากนายท่าน ให้มาเชิญคุณหนูไปปรึกษาเรื่องการออกจากเรือนของคุณนายเซี่ยเจ้าค่ะ”

“เรื่องการออกจากเรือนของคุณนายเซี่ยเจ้าค่ะ?”ซูหนานอีรู้สึกสงสัย

“ใช่เจ้าค่ะ”ชุนหลิงตอบ