ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ - ตอนที่ 44 ท่านกล้าที่จะอยู่หรือไม่

หยุนจิ่งก็ไม่ได้ปิดบัง ก็ลดเสียงลงและกระซิบที่ข้างหูของซูหนานอี： "เป็นเซี่ยหล่านหล่านบอกข้าเอง"

"ห๊ะ" ซูหนานอีถามอย่างแปลกใจ "ใครกัน"

"ก็เซี่ยหล่านหล่านไง ที่มีนิสัยแปลกๆนั่นไง" อาทินจิ่งตอบออกมา

ซูหนานอียิ่งยิ่งรู้สึกตกใจ "……มีนิสัยแปลก ๆ ทำไมหรือ"

หยุนจิ่งเบิกตากว้างทำหน้าตาตื่นมากกว่าเดิม "เหนียงจื่อเจ้าไม่เห็นหรือว่า คนผู้นั้นมักมีของอะไรบางอย่างแขวนติดตัวตลอดเวลา พวกของสิ่งของแปลกๆ เหล่านั้น แกว่งไปมาสะท้อนจนแสบตา ไม่เรียกว่าแปลกๆ ได้หรือ"

"……" ซูหนานอีถึงกับลูบหน้าผาก

ที่ตัวของเซี่ยหล่านนั้นมีสิ่งนั้นอยู่จริง อาทิเช่นหยกแขวน ตราป้าย ถุงเงินอะไรอย่างนี้

เซี่ยหล่านเป็นคุณชายตระกูลขุนนาง อีกทั้งเขายังเป็นผู้อนุรักษ์นิยมอีกด้วย ดังนั้นตำแหน่งฐานะของเขาถือว่าเป็นตัวแปรความสำคัญมาก อีกทั้งเขานั้นเป็นผู้ที่ให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์มาก ดังนั้นสิ่งของที่เขาใช้มักจะต้องเป็นของที่มีค่าราคาแพง

เนื้อผ้า ทรงผม ผ้าคาดหน้าผาก สายคาดเอว เครื่องประดับต่างๆ ล้วนมีราคาแพง คนอื่นที่พบเห็นล้วนมองด้วยสายตารู้สึกอิจฉา แต่พออยู่ในสายตาของหยุนจิ่งกลับเป็นคนมีนิสัยผิดแปลกประหลาด เกรงว่าถ้าเซี่ยหล่านได้รู้เข้าจะต้องโกรธจนควันออกหูแน่

"เหนียงจื่อ ข้าไปหาเจ้าที่จวนซูมา พวกเขาบอกว่าเจ้าไม่อยู่" หยุนจิ่งทำหน้าเศร้า "และต่อมาภายหลังเซี่ยหล่านนั่นก็ส่งคนมาแจ้งข่าวกับข้าว่าเจ้ามาที่ร้านยา ให้ข้ารีบกลับไปนำทั้งสามคนมา"

ซูหนานอีถึงได้เข้าใจ มองดูหยุนจิ่งที่ทำหน้าเศร้า "จิ้งเอ้อร์เป็นอะไรไปหรือ"

"เหนียงจื่อ ทำไมเจ้าไปที่ไหนเขาล้วนรู้หมด ข้ากลับไม่รู้ ข้าไม่สน ข้าก็ต้องรู้ด้วย"

ซูหนานอีสูดลมหายใจเข้าลึก "เรื่องนี้ เอาอย่างนี้ดีกว่า คนที่รับใช้หยุนจิ่งมีใครไว้ใจได้หรือไม่ และจะต้องมีฝีมือด้วย"

"มีสิ" หยุนจิ้งพยักหน้าตอบ "มีตั้งหลายคน"

"ถ้าอย่างนั้นเจ้าหามาให้ข้าหนึ่งคน ถ้าหากว่ามีเรื่องอันใดจะได้ส่งข่าวให้เจ้าทราบ อย่างนี้เจ้าก็จะรู้แล้ว"

หยุนจิ่งทำตาประกาย "ดี ข้าจะกลับไปจัดการให้"

"เหนียงจื่อ ตอนนี้พวกเราจะไปที่ใดกัน"

"ไปหาของอร่อยๆ กินกัน ข้ารู้จักร้านเสี่ยงหลงเปาอยู่ร้านหนึ่งอร่อยมาก ข้าจะพาเจ้าไปลองชิมดู"

"ดีๆ ดีๆ ข้าชอบกินเสี่ยวหลงเปา!" หยุนจิ่งประมืออย่างดีใจ "เหนี่ยงจื่อรู้ได้อย่างไร"

"เพราะว่าข้าชอบยังไงล่ะ ข้าคิดว่าข้าชอบจิ่งเอ้อร์ก็ต้องชอบเป็นแน่"

หยุงจิ้งยิ้มตาหยี "เหนียงจื่อฉลาดที่สุด ข้ากับเหนียงจื่อชอบเหมือนๆ กัน"

ซูหนานอีถอนหายใจอยู่ภายในใจ หยุนจิ่งที่ไม่มีแผนการอะไร รู้จักแต่ความสนุก อยู่กับเขาแล้วถึงจะรู้สึกผ่อนคลาย

พอถึงร้านเสี่ยวหลงเปา ซูหนานอีก็เดินขึ้นไปบนชั้นสองเพื่อหาที่นั่งริมหน้าต่าง พร้อมสั่งซาลาเปาลูกเล็กที่มีไส้ต่างกันสองไส้ เตรียมภาชนะให้กับหยุนจิ่ง "รีบชิมดูสิ"

หยุนจิ่งชิมไปหนึ่งลูก ก็เอ่ยชมออกมา แล้วก็กินเข้าไปอีกลูก จนตอนนี้บริเวณปากก็เป็นมันหมดแล้ว

ซูหนานอีก็หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปากให้กับเขา "ค่อยๆ กิน ยังมีอีกมากโข"

หยุนจิ่งก็ใช้ตะเกียบคีบมาหนึ่งลูก "เหนียงจื่อ เจ้าก็กินด้วยสิ"

ซูหนานอีมองท่าทางการกินของเขาก็รู้สึกแปลกๆอยูาในใจ พูดไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง

ทั้งสองกำลังกินอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวาย

ซูหนานอีกับหยุนจิ่งก็มองจากทางหน้าต่างดู เป็นหญิงสาวที่ร้องตะโกนให้ช่วย "ช่วยด้วย ช่วยด้วย โอ๊ย!"

ข้างหลังนางมีข้ารับใช้หน้าโหดกำลังวิ่งตาม ในมือถือท่อนไม้ "หยุดเดี๋ยวนี้ อย่าวิ่ง!"

ซูหนานอีก็ขมวดขึ้นขึ้นทันที หยุนจิ่งเอ่ยถาม： "เหนียงจื่อ เป็นอะไรไป"

"จิ้งเอ้อร์ เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปซื้อของอร่อยๆ มาให้เจ้ากิน"

"จิ่งเอ้อร์ไปด้วย!"

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวข้ายังอยากกินซาลาเปาอีก เจ้านั่งจองที่ไว้ที่ร้านนี่ล่ะ" ซูหนานอีพูดกล่อมเบาๆ

"ได้ งั้นข้าจะนั่งจองที่ไว้ให้กับเหนียงจื่อ รอเหนียงจื่อกลับมา!"

ซูหนานอียิ้มให้ ดึงชายชุดขึ้นแล้วเดินลงจากร้านไปอย่างรวดเร็ว

นางเดินไปถึงทางสี่แยกจากนั้นก็เดินเลี้ยวลัดเลาะเข้ามาตามซอยก็เจอเข้ากับหญิงสาวคนนั้น

ซูหนานอีฉุดนางไว้ "มากับข้า!"

หญิงสาวตกใจ คิดจะกระชากให้หลุดพ้น แต่พอเห็นว่าเป็นหญิงสาว ก็วิ่งตามนางไปด้วยสัญชาตญาณ

ถนนเส้นนี้เป็นซอยเล็กๆ ข้างในมีบ้านอยู่สองหลัง และยังมีเศษกองไม้กองอยู่

ซูหนานอีถือวิสาสะเปิดประตูบ้านหลังหนึ่งแง้มไว้ โดยไม่ได้เข้าไป จากนั้นก็หันไปหลบที่หลังกองไม้

ไม่นานก็มีข้ารับใช้วิ่งตามมา พอเห็นบ้านหลังนั้นเปิดประตูอยู่ ก็รีบเปิดประตูเข้าไป "พี่น้อง เข้าไปค้นหาให้ทั่ว!"

พอเสียงคำสั่งพูดจบ ก็มีชายร่างบึกบึนเดินออกมาจากข้างใน ในมือถือขวาน เอ่ยเสียงเหี้ยมออกมา: "จะทำอะไร พวกเจ้าเป็นผู้ใด มาทำอันใดที่บ้านของข้า"

เหล่าข้ารับใช้มองเห็นชายร่างสูงใหญ่บึกบึน คิ้วหนาเข้มมีไว้หนวดเคราตั้งแต่แก้มลงมา ดูหน้าโหดเหี้ยม เหล่าข้ารับใช้ต่างก็รู้สึกพากันหวาดกลัวทันที

"ข้า……ข้ามาตามหาคุณหนูของข้า!"

"สามหาว! คุณหนูของเจ้าจะมาอยู่ที่บ้านของข้าได้อย่างไร อีกอย่าง พวกเจ้าเป็นคนของตระกูลใด คุณหนูของพวกเจ้าคือผู้ใด"

เหล่าข้ารับใช้ต่างก็นิ่งอึ้ง พวกเขาต่างก็เห็นว่าไม่มีผู้ใดเข้ามาในบ้านหลังนี้ เห็นเพียงเงาที่ผ่านเข้ามาตรงทางเข้าแล้วก็หายไป

พวกเขารีบกวาดสายตามองภายในบ้านอย่างรวดเร็ว และไม่มีคนแอบอยู่ในบ้านจริงๆ

"หึ พี่น้องข้า พวกเรากลับ"

ชายร่างบึกบึนจ้องตาเขม็ง "รีบไสหัวไปซะ! กล้าเข้ามาวุ่นวายในบ้านของข้า เดี๋ยวข้าจะฉีกแขนขาพวกเจ้าเป็นชิ้นๆ เสียเลย！"

เหล่าข้ารับใช้ก็ไม่กล้าเอ่ยอะไร รีบวิ่งเผ่นออกไป

ผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง ซูหนานอีถึงได้กระซิบพูดกับหญิงสาวคนนั้น： "วางใจเถอะ พวกเขาไปแล้ว"

หลังจากเดินออกมาจากกองไม้ ซูหนานอีถึงได้มองเห็นอย่างชัดเจนว่าหญิงสาวผู้นี้น่าจะมีอายุราว17-18เท่านั้น ผมเผ้ายุ่งเหยิง มีเพียงปิ่นปักผมที่หลุดลุ่ย สวมชุดที่ทำจากผ้าฝ้าย แม้แต่รองเท้าก็ดูเก่าๆ แต่มีปักลายดอกไม้อย่างประณีต

เมื่อสักครู่เหล่าข้ารับใช้บอกว่าพวกเขากำลังตามหา "คุณหนู" ของพวกเขา แต่หญิงสาวผู้นี้ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนกับเป็นคุณหนู ดูจากการแต่งกายแล้ว อย่าว่าแต่เป็นคุณหนูเลย แม้แต่สาวรับใช้ในจวนซูยังเทียบไม่ได้เลย

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น ถึงทำให้ซูหนานอีรู้สึกว่านางมีความเป็นคุณหนู

"คุณหนูเป็นผู้ใด ทำไมพวกนั้นถึงได้ตามท่าน บอกข้าได้หรือไม่"

หญิงสาวหัวเราะหยัน "ข้าหรือเป็นคุณหนู ไม่ใช่ว่าจะมีอะไรที่บอกไม่ได้ ข้าแซ่หลี่ มีนามว่าจิ่งหว่าน อายุ17ปี"

ซูหนานอีรู้สึกคุ้นหูกับชื่อนี้ "หลี่จิ่งหว่าน……"

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกคุ้น แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก

"ใช้แล้ว ไม่ทราบคุณหนูท่านนี้มีนามว่าอย่างไร" หลี่จิ่งหว่านเอ่ยถาม

"ข้าแซ่ซู ซูหนานอี คุณหนูหลี่ ท่านเป็นคนในพื้นที่หรือไม่"

"ใช่แล้ว" หลี่จิ่งหว่านพยักหน้า "บ้านของข้าอยู่ที่ถนนหย่งติ้ง บ้านข้าค้าขายผ้าไหม"

นางพูดถึงตรงนี้ก็หยุดนิ่ง ก้มหน้ามองชุดเก่าๆ ของตน ก็แสดงสีหน้าหัวเราะเยาะหยันตัวเอง "น่าขำ ใช่หรือไม่ แต่ทว่าไม่เป็นไร ตอนนี้ข้ากับตระกูลนั้นไม่มีอันใดเกี่ยวข้องกันแล้ว"

ซูหนานอีได้ยินนางพูดถึงตระกูลนั้นก็รู้สึกว่าคุ้นชื่อยิ่งนัก

ตอนนี้นางคิดสงสัยไปต่างๆ นานา แต่ดูจากสถานการณ์แล้วเกรงว่าจะไม่เหมาะที่จะคุยที่นี่

"คุณหนูหลี่ท่านจะไปที่ใด สามารถบอกได้หรือไม่"

หลี่จิ่งหว่านส่ายหน้า "ยังไม่มี พวกเขาพึ่งจะลงมือวันนี้ แต่ว่าข้าก็ได้มีการเตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว พร้อมกับเงินติดตัวสองตำลึง ข้าคิดว่าจะจ้างรถม้าให้ไปส่งที่นอกเมือง ไปหลบที่หมู่บ้านสักพัก ข้าอ่านออกเขียนได้ คงไม่อดตายหรอก"

ซูหนานอีขมวดคิ้วเล็กน้อย คุณหนูหลี่ผู้นี้นิสัยเข้ากับนางได้ดีเลยดีเดียว

"คุณหนูหลี่ ท่านเป็นหญิงตัวคนเดียวเดินทางเกรงว่าจะไม่สะดวก ยิ่งไปกว่านั้น คนที่คิดปองร้ายเจ้าจะต้องชดใช้ถึงจะได้ ถ้าท่านไปอย่างนี้ หรือท่านไม่อยากเห็นว่าพวกเขาจะกระทำการอย่างไรต่อไป"

หลี่จิ่งหว่านกัดริมฝีปากเบาๆ "คิดสิ แต่ข้าตอนนี้ไม่มีความแข็งแกร่งเลย ถ้าประมาทก็เหมือนเป็นการนำตัวเข้าไปเสี่ยง จะได้ไม่คุ้มเสีย"

ซูหนานอีหัวเราะเบาๆ "ถ้าหากคุณหนูเชื่อในตัวข้า ข้ารับรองความปลอดภัยของท่าน ข้าจะหาที่อยู่ให้ท่าน"