ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ - ตอนที่ 4 วางแผนซูหว่านเอ้อร์

ภายในศาลา ผู้หญิงหุ่นดีคนหนึ่งใส่กระโปรงยาวสีชมพู

"ทำไมยังมิได้มีข่าวส่งมา?สองคนนั้นทำอะไรอยู่เนี่ย?"

ข้างๆของผู้หญิงมีสาวรับใช้ยืนอยู่ ดูเหมือนประมาณสิบสองสิบสามขวบ"บ่าวจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นเจ้าค่ะ คุณหนูไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ไอ้โง่นั้นได้กินยาปลุกเซ็กส์ ส่วนคุณหนูใหญ่ก็โดนยาทำให้หมดแรง เนื้อที่มาหาถึงหน้าบ้าน แม้เป็นคนโง่ก็รู้ว่าต้องกิน"

ผู้หญิงเสื้อชมพูเอ่ยเสียงเย็นชาออกมาอย่างเย่อหยิ่ง"เฮ่อ รีบไปดูสิ เรื่องนี้ห้ามเกิดอุบัติเหตุแล้ว ถ้าวันนี้ยังทิ้งเขาออกไปไม่ได้อีก อนาคตเราก็ไม่มีโอกาสแล้ว"

"เจ้าค่ะ"

"บ่าวจะไปทันที คุณหนูโปรดรอสักพักเจ้าค่ะ"

"ไปเถอะ รีบไปรีบกลับ"

สาวใช้คนนี้วิ่งออกจากศาลาอย่างเร็ว เหลือแต่หญิงเสื้อชมพูคนเดียว

ไม่มีใครสังเกตได้ว่า ข้างหลังของศาลามีต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่ง ส่วนข้างหลังของต้นไม้มีผู้ชายคนหนึ่งพิงอยู่ และหลังของผู้ชายคนนั้นยังได้แบกผู้หญิงเสื้อขาวคนหนึ่งด้วย

"ภรรยา ทำไมเราต้องซ่อนอยู่หลังต้นไม้ล่ะ?เล่นซ่อนหาหรือ?"

ซูหนานอีมองไปทางที่สาวรับใช้คนนั้นวิ่งไป ไม่นานก็ยืนยันว่าได้วิ่งไปทางที่พวกเขาหนีออกมาแน่นอน

มองไปดูร่างสีชมพูในศาลา สมองของซูหนานอีก็มีตัวหนังสือปรากฏขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

น้องสาวสอง

นางขมวดคิ้ว ฟังจากคำพูดของสองคน นางเกือบจบยืนยันได้แล้ว ก็คือผู้หญิงต่อหน้าคนนี้วางแผนทุกอย่าง อยากจะทำให้นางเสียร่างที่บริสุทธิ์ไป

"จิ่นเอ้อร์ เรามาเล่นซ่อนหากันดีไหม แต่ว่า ต้องเล่นตามกฎของข้า ได้ไหม?"

ผู้ชายพยักหน้า ดีใจจนจะกระโดดขึ้นมาแล้ว"ดีสิดีสิ!จิ่นเอ้อร์ชอบเล่นเกมที่สุดแล้ว!"

"เดี๋ยวข้าจะไปหลอกพี่เสื้อชมพูมา เจ้าซ่อนบนต้นไม้ก่อน พอนางเข้ามา เจ้าก็ล้อมไปข้างหลวง ใช้ข้อมือ ก็คือที่นี่ ไปทุบหลังคอของนาง เข้าใจไหม?"

ซูหนานอีใช้มือข้างหนึ่งไปจับข้อมือของเขา แล้วอธิบาย

เขาพยักหน้า"เออๆ!จิ่นเอ้อร์เข้าใจแล้ว!"

ซูหนานอีโล่งใจ"งั้นวางข้าลงมาก่อน"

"ไม่เอา!"

เดิมทีนึกว่าเขาจะเชื่อฟังเหมือนเมื่อก่อน แต่ว่าครั้งนี้เขากลับส่ายหน้า

"เจ้าไม่วางข้าลงมา ข้าจะหลอกคนได้ยังไงเล่า?และเจ้าแบกฉันอยู่ก็ปีนต้นไม้ได้ยากด้วย"

"ไม่เอา!ภรรยาไม่มีแรง จะล้ม จิ่นเอ้อร์สามารถแบกได้ จิ่นเอ้อร์แบกไหวอยู่ ภรรยาไม่ต้องกลัว"

……

คำพูดของซูหนานอีค้างอยู่ในคอ

จากนั้น นางก็เริ่มปลอบใจ"ข้าจะจับต้นไม้เอาไว้ ไม่ล้มหรอก เจ้าแบกข้าเกมนี้ก็เล่นไม่ได้แล้ว"

"ไม่เอา……"

สีหน้าของซูหนานอีดำขึ้น"ถ้าหากเจ้าไม่เชื่อฟัง ทีหลังก็อย่าเรียกข้าว่าภรรยา เจ้าไปเถอะ ข้ารังเกียจเจ้า"

จากนั้นเขาก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที ขอบตายังบวมแดงขึ้นมา"ไม่เอา!ภรรยาอย่ารังเกียจข้าเถอะ!"

เมื่อเห็นดวงตาที่บวมดวงของเขา ซูหนานอีจะโมโหได้ที่ไหนอีกล่ะ?

"งั้นเจ้าก็ต้องเชื่อฟังข้า"

"อย่างนี้ก็ได้ แต่ภรรยาต้องจับต้นไม้นี้ให้ดีนะ มีต้นไม้อยู่ เจ้าไม่ล้มหรอก!"

"เออ ไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าก็ระวังหน่อย"

"อิๆๆ ภรรยาเป็นห่วงข้าแล้ว"

ซูหนานอีอึ้งขึ้นมา"รีบไปเถอะ"

จากนั้น เขาก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ต้นไม้มีใบไม้มากมาย ปิดบังร่างกายของเขาอย่างสิ้นเชิง ไม่เห็นแม้แต่นิด

ซูหนานอีหยิบเข็มเล่มสุดท้ายออกมา

"น้องสาว ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่ล่ะ?"

น้ำเสียงน่าฟังราวกับลูกปัดตกลงจาน ส่วนหญิงเสื้อชมพูที่อยู่ในศาลาเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ก็นิ่งอึ้งขึ้นมา

หันไปด้วยจิตสำนึก พอมองเห็นร่างสีขาวที่อยู่หลังต้นไม้ สายตาของนางก็กังวลขึ้นมา"พี่สาว?"

เป็นไปได้ยังไง?