ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ - ตอนที่ 37 เจ้าคือผู้ใด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า

ซูหนานอีมองดูคนที่เดินออกมาจากรถม้า เขาสวมชุดสีแดง แสงสว่างของจันทราส่องสะท้อนกระทบกับมงกุฎสีขาว เข้ากับชุดคลุมที่เป็นสีแดงเข้มดูแล้วช่างมีเสน่ห์ยิ่งนัก

ผิวของเขาขาวมาก ขอบตาคล้ำ แววตาดูเคร่งขรึมเด็ดเดี่ยว

กั๋วจิ้วเหย่ หลี่ชูยวี่

ตอนนี้ในหัวของซูหนานอีเกิดความคิดขึ้นมากมาย หลี่ชูยวี่ออกมาจากซอยด้านหลังจวนตระกูลโจว เขาไปจวนโจวอย่างนั้นหรือ

ซูหนานอีนึกคำพูดของกู้ซีเฉินที่เคยพูดว่า ตระกูลโจวกับท่านแม่ทัพอย่างนั้นมีเรื่องไม่ชอบพอกัน มักมีความคิดเห็นไม่ตรงกันเสมอจนทำให้เสด็จพี่ของฮ่องเต้อย่างเขาปวดหัวมาก

ซึ่งตอนนั้นก็คือกู้ซีเฉิน

ตอนนั้นเขายังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ เขาเป็นเพียงองค์รัชทายาทเท่านั้น

ตระกูลโจวกับท่านแม่ทัพใหญ่นั้นไม่ถูกกันจริงหรือ ซูหนานอีเกิดความสงสัย

อีกคนกุมอำนาจทางทหารและมีเหล่าทหารฝีมือดีอยู่ในมือ อีกคนกุมอำนาจฝ่ายท้องพระคลัง เป็นถุงเงินใหญ่ของราชสำนัก ถ้าหากทั้งสองร่วมมือกัน งั้น……

ซูหนานอีคิดได้ดังนั้นก็เก็บความสงสัยไว้ก่อน แล้วมองไปที่หลี่ชูยวี่เดินเข้าประตูไป

ที่นี่เหมือนเป็นประตูหลังของบ้านใครสักคน ซูหนานอีเอ่ย： "จิ่งเอ้อร์ ไปกันเถอะ พวกเราอ้อมไปดูข้างหน้ากัน"

คืนนี้ถือว่าได้รู้อะไรไม่น้อย ซูหนานอีที่คิดไม่ตก นางคิดว่าถ้าได้หารือกับเซี่ยหล่าน แล้วให้เขาแอบไปสืบหาเบาะแส

"จิ่งเอ้อร์ พวกเราไปหารถม้ากันเถอะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ควรจะกลับบ้านได้แล้ว" ซูหนานอียิ้มให้เขายามพูด "เป็นไงบ้าง สนุกไหม"

หยุนจิ่งพยักหน้า "สนุก อยู่กับเหนียงจื่อ อะไรก็สนุก"

ซูหนานอีกระซิบข้างหูของเขา ： "จิ่งเอ้อร์อย่าลืมนะ เรื่องของคืนนี้ห้ามบอกคนอื่นเป็นอันขาด ใครก็ตามก็ห้ามบอก เรื่องนี้เป็นความลับของเราสองคน"

หยุนจิ่งใช้มือปิดปาก ทำตาโตแล้วพยักหน้าเข้าใจ

"อีกเรื่อง ต่อไปไม่ต้องไปเที่ยวกับโจวเฉิงแล้ว ข้าไม่ชอบเขา ต่อไปถ้าเจ้าอยากไปเที่ยวให้มาหาข้า ข้าจะไปเที่ยวกับเจ้าเอง" ซูหนานอีเอ่ยกำชับ

หยุนจิ่งทำตาวาว "ดีๆ เหนียงจื่อดีจริงๆ เลย"

ทั้งสองกลับขึ้นฝั่งเดินไปหารถม้า กำลังจะออกรถ ก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายเหมือนคนกำลังทะเลาะกันอยู่

ซูหนานอีไม่อยากเข้าไปยุ่ง แต่หยุนจิ่งเหมือนจะอยากรู้ "เหนียงจื่อ พวกเราไปดูกันหน่อย ไปดูหน่อย ได้ไหม"

ซูหนานอีมองหน้าเขาที่เหมือนรอคำตอบก็ได้แต่พยักหน้าตกลง "ได้ งั้นไปกันเถอะ"

เดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นคนกำลังทะเลาะชกต่อยกันจริงๆ ด้วย มีชายสี่ห้าคนกำลังรุมตีขอทานคนหนึ่งอยู่ ขอทานคนนั้นเหมือนขาไม่ได้หนึ่งข้าง เขาหมอบลงไปมือกำกำปั้นกุมหัวไว้

ซูหนานอีเห็นอย่างนั้นก็คิ้วขมวด คนพวกนี้รังแกคนเกินไปแล้ว

สถานการณ์พลิกผันเพียงพริบตา

ทันใดนั้นชายขอทานก็จับเข้าที่ขาของหนึ่งในชายที่รุมตี มือที่กำปั้นอยู่ก็แบออกในมือของเขามีกิ่งไม่ที่มีปลายแหลม เขาลงมืออย่างรวดเร็ว แทงเข้าไปที่จุดชีพจรตรงขาของชายคนนั้น

"โอ๊ย!" ชายคนนั้นร้องโอดโอยออกมา แล้วล้มลงไป

อย่าเห็นว่าเป็นเพียงกิ่งไม้ท่อนเล็กๆ เลย แม้แต่ใช้ตียังรู้สึกเจ็บ

ขณะเดียวกัน ซูหนานอีมองไปที่หน้าของคนคนนั้น ผมเผ้ายุ่งเหยิงมีเศษหญ้าติดแซมอยู่ด้วย ใบหน้าก็มอมแมม ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้ล้างหน้า แต่แววตาคู่นั้นยังวาววับดุดันราวกับเป็นสัตว์ป่าที่โหดร้ายก็ไม่ปาน

ซูหนานอีรู้สึกใจเต้นขึ้นมา เพียงแค่มองสายตาคู่นั้น ในหัวของนางก็เกิดภาพและความทรงจำต่างๆ ขึ้นมามากมาย จะนำคนในความทรงจำกับคนที่อยู่ตรงหน้าคิดว่าเป็นคนคนเดียวกันไม่ได้

นางอ้าปากค้าง ไม่มีแม้แต่เสียงเล็ดลอดออกมา จนพวกคนเหล่านั้นหายตะลึงแล้วเริ่มจะลงมือกับขอทานอีกครั้ง

ซูหนานอีก็เดินเข้าไปทันที แล้วก็ลงมือต่อยคนพวกนั้นโดยไม่สนใจทันที หยุนจิ่งก็ได้พาคนเข้ามาช่วยด้วย

คนนั้นจะทนไม้ทนมือให้พวกเขารุมต่อยได้อย่างไรกัน เพียงไม่นานก็ต้องเจ็บตัวร้องหาพ่อหาแม่ รีบพยุงตัวขึ้นแล้วก็เผ่นไป

คนที่ยืนมุงก็ทยอยแยกย้ายกันไป

ลมโชยมายามค่ำคืนพัดกระทบกับใบหน้าทำให้รู้สึกเย็นสบาย แต่ซูหนานอีกลับรู้สึกหนาวเหน็บจนถึงกระดูก

นางค่อยๆ หันไปหาหยุนจิ่ง "จิ่งเอ้อร์ ให้พวกเขาขับรถม้ามาที่นี่"

"อ้อ ได้" หยุนจิ่งออกคำสั่งกับเด็กรับใช้ทันทีให้ขับรถม้ามาที่นี่ มาจอดตรงข้างหน้า

ซูหนานอีเดินเข้าไปให้ชายขอทานหายใจเร็วแรงด้วยความตื่นเต้น โดยไม่ปริปาก น้ำตาซึม นางพยายามกลั้นไว้กลัวร้องไห้ออกมา

"ขาของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" นางเอ่ยถาม

ขอทานคนนั้นมองหน้านางด้วยสีหน้าเรียบเฉย หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ายังเยาว์วัย เขาไม่เคยพบเจอมาก่อนแน่ แต่ทำไม่แววตาคู่นั้นถึงได้ทำให้เขาสับสนยิ่งนั้น

เขาหลับตาลง เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดขัด "ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าเป็นใครกัน"

เจ้าเป็นใครกัน……เจ้าเป็นใครกัน……

ตอนนี้ในหัวของซูหนานอีมีอยู่แค่สองคำ นางกัดริมฝีปากก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า： "ไปกับข้า ข้าจะรักษาขาของเจ้าเอง"

ขอทานไม่ได้มองนางแม้แต่น้อย "ไม่จำเป็น ข้าไม่ต้องการ"

ซูหนานอีสูดหายใจเข้าลึกๆ "นางคงไม่อยากเห็นเจ้าอยู่ในสภาพแบบนี้"

ชายขอทานกะพริบตาปริบ ๆ แววตาที่แสดงความอันตรายออกมาโดยไม่เอ่ยอะไรออกมา

"ถึงอย่างไรเจ้าก็ไม่กลัวตาย ถูกไหม ในเมื่อไม่กลัวตาย ยังกลัวที่จะไปกับข้าอีกหรือ ข้ารับรองว่าข้าจะหาที่ปลอดภัยให้เจ้า มีบางเรื่องที่เกินความคาดคิดของเจ้า" ซูหนานอีพูดกล่อมอย่างใจเย็น

ชายขอทานนิ่งไปชั่วครู่ เสียงลมพัดโดยรอบก็ไม่มีแล้ว พักใหญ่ ซูหนานอีก็ได้ยินเขาพูดออกมา "ได้"

หยุนจิ่งก็รีบเข้ามาช่วยพยุงชายขอทานขึ้นรถม้า ซูหนานอีไม่พูดอะไรจนมาถึงครึ่งทาง นางถึงเอ่ยขึ้นว่า： "ไปโรงน้ำชาจวี้ซิง"

หยุนจิ่งมองหน้านางที่ไม่ค่อยสู้ดี เลยถามอย่างเป็นห่วง "เหนียงจื่อ ตอนนี้โรงน้ำชาจวี้ซิงน่าจะปิดแล้วนะ เจ้าเป็นอะไรไป อยากดื่มชาหรือ พรุ่งนี้ข้าจะไปดื่มเป็นเพื่อนเจ้าเอง ดีไหม"

ซูหนานอีส่ายหน้า "ข้าไม่ได้ไปดื่มชา ข้าไปหาคน"

นางรู้ดีว่าอารมณ์ของนางตอนนี้อาจทำให้เขาตกใจ เลยยิ้มให้เขาแล้วเอ่ยว่า "ข้าไม่เป็นไร จิ่งเอ้อร์ไม่ต้องห่วงข้า"

หยุนจิ่งที่เห็นนางยิ้มแล้วก็ถึงได้ถอนหายใจโล่งแล้วสั่งคนให้ไปที่โรงน้ำชาจวี้ซิง

โรงน้ำชาจวี้ซิงได้ปิดแล้ว เหลือเพียงโคมไฟที่ส่องสว่างยามค่ำคืน

ซูหนานอีกระโดดลงจากรถม้า หยุนจิ่งก็กระโดดลงตามไปด้วย

ซุหนานอีก็ไม่ได้ห้ามเขา เดินเข้าไปตรงหน้าประตูด้วยกันจากนั้นก็เคาะประตู

ไม่นานก็มีเสียงดังมาจากข้างใน "ลูกค้า ร้านของเราปิดแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่"

ซูหนานอีพูดเสียงเบาๆ "เจ้าเปิดประตู"

คนข้างในก็ไม่ได้ปฏิเสธจุดไฟแล้วเปิดประตู

ซูหนานอีกระซิบเบาๆ "เจ้าของร้านของพวกเจ้าล่ะ ให้เขามา"

คนรับใช้อึ้งชั่วครู่มองดูซูหนานอีไม่น่าจะใช่คนธรรมดา พยักหน้าอย่างสงสัย "เจ้าของร้านอยู่ด้านหลัง เชิญท่านเข้ามารอข้างในก่อน"

ซูหนานอีรออย่างใจเย็น เพียงไม่นาน เจ้าของร้านก็สวมอาภรณ์แล้วเดินออกมา

เขาที่เห็นซูหนานอีก็เอ่ยถาม "ท่านคือ……"

ซูหนานอีลุกขึ้น พร้อมหยิบเอากระดาษและพู่กันออกมาแล้วว่าสัญลักษณ์ลงไปแล้วยื่นให้เขา "ข้ามาหาเซี่ยหล่าน ตอนนี้ และก็เดี๋ยวนี้"

เจ้าของร้านที่เห็นสัญลักษณ์ก็ถึงกับหน้าเปลี่ยน นำกระดาษไปเผาไฟ "ถ้าอย่างนั้น ……รอสักครู่ ข้าจะไปตามเขาให้ตอนนี้"

จากนั้นเจ้าของร้านก็ออกไปทางข้างหลังพร้อมกับขี่ม้าที่วิ่งออกไปอย่างว่องไว

หยุนจิ่งมองหน้าซูหนานอีที่สะท้อนแสงไฟ สีหน้าของนางไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หน้าผากชุ่มไปด้วยเหงื่อ "เหนียงจื่อ เจ้าเป็นอะไร เหมือนเจ้าไม่อารมณ์ดีเลย หรือว่าจิ่งเอ้อร์ทำอะไรผิดไป"

"ไม่ใช่" ซูหนานอีส่ายหน้า "จิ่งเอ้อร์ดีมาก ไม่ใช่เป็นเพราะเจ้า ข้ามีเรื่องอื่นที่ต้องกังวลนิดหน่อย"

หยุนจิ่งกะพริบตาพร้อมทั้งคิดอย่างจริงจัง "เหนียงจื่อ งั้นบอกกับจิ่งเอ้อร์ได้ เจ้าเคยบอกไม่ใช่หรือว่า ถ้าหากจิ่งเอ้อร์มีเรื่องไม่สบายใจก็สามารถพูดกับเจ้าได้"

"ใช่ จิ่งเอ้อร์พูดถูก รอให้กลับไปแล้วข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง"

เพียงแค่หนึ่งก้านธูป ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ เซี่ยหล่านที่เดินตามเจ้าของร้านด้วยฝีเท้าที่ไว้ดุจลมลอยมา

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น" เซี่ยหล่านพอมาถึงก็เอ่ยถามทันที

ซูหนานอีก็ลุกขึ้น ตาเริ่มแดง

เซี่ยหล่านที่เห็นนางเป็นแบบนั้นก็รู้สึกใจคอไม่ดี