พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่ 272 แกเป็นใคร

บทที่ 272 แกเป็นใคร

“ถ้าทั้งสามตระกูลร่วมมือกันมาจัดการเทคโนโลยีอี้ฉีของคุณจะทำยังไงต่อไปคะ？ให้เซ่ซูเจี๋ยมาช่วยจัดการดีไหม？” หลินอี้จุนมองไปทางลู่เฉินด้วยความเป็นห่วง

หากทั้งสามตระกูลร่วมมือการจัดการบริษัทเทคโนโลยีอี้ฉีจริงตามคำร่ำลือ สองวันมานี้สื่อต่างๆล้วนทำการเสนอข่าวและกำลังจับตามองเรื่องนี้ หลินอี้จุนจะไม่รู้ได้อย่างไร

“ไม่ต้องครับ เซ่ซูเจี๋ยก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ทั้งสามตระกูลไม่ให้ความสำคัญกับเขาแน่นอน” ลู่เฉินส่ายหัวและพูดมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แม้ว่าภายนอกจะพากันพูดไปเช่นนั้น แต่เขาไม่ได้สนใจทั้งสามตระกูลนั้นเลย เขาเพียงต้องการที่จะให้เสี่ยวเบชิงมาหาเขาถึงที่เท่านั้น

เขาเชื่อมั่นว่าเพียงแค่จัดการกับเสี่ยวเบชิงได้ สามตระกูลใหญ่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหา

“แล้วจะทำยังไงคะ？ หรือจะให้พวกเขาทำแบบนี้ต่อไป นี่มันส่งผลกระทบต่อบริษัทเยอะเหมือนกันนะคะ” หลินอี้จุนพูด

“พวกเขาจะก่อความไม่สงบอย่างนี้ได้อีกไม่นานหรอก อ้อ สองวันนี้คุณไม่ต้องไปทำงานนะ อยู่บ้านเป็นเพื่อนฉีฉีเถอะ” ลู่เฉินตอบ

“ค่ะ” หลินอี้จุนพยักหน้า บอดี้การ์ดของเธอกำลังรักษาตัวอยู่ อีกทั้งสถานการณ์ในตอนนี้ก็วุ่นวายไปหมด เธอไม่กล้าไปที่บริษัทแน่นอน

ขณะนั้นโทรศัพท์ของลู่เฉินก็ดังขึ้น เป็นสายจากวังเหว่ย

“คุณชายลู่ครับ ตอนนี้ทั้งสามตระกูลใหญ่พาคนจำนวนร้อยกว่าคน เป็นชายชราวัย 50-60 ปีมาขวางทางเข้าบริษัทเอาไว้ ไม่ให้พนักงานของพวกเราเข้าไปทำงาน เกรงว่าเรื่องนี้คุณลู่จะต้องจัดการด้วยตัวเองแล้วครับ” วังเหว่ยพูดออกมาอย่างร้อนรน

“เป็นชายชราทั้งหมดเหรอ？” ลู่เฉินขมวดคิ้ว เนื่องจากว่าหากเป็นวัยรุ่นเขาสามารถสั่งให้ซ่งไห่พาพรรคพวกไปจัดการได้ แต่ถ้าเป็นชายชราละก็จัดการยากจริงๆ

จะให้เขาไปชกต่อยคนแก่ได้ยังไง？

“ครับ ตอนนี้วุ่นวายมาก ทางตำรวจมาก็ไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย อีกทั้งพวกตำรวจยังถูกพวกเขาด่าทอเสียหายหาย” วังเหว่ยรายงาน

“อืม ผมเข้าใจแล้ว คุณให้กำลังใจพนักงานไปก่อน ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” ลู่เฉินพูดจบก็วางโทรศัพท์ไป

“เกิดอะไรขึ้นกันคะ？” เมื่อเห็นลู่เฉินขมวดคิ้วเช่นนั้นหลินอี้จุนจึงถามขึ้น

“เขาเกณฑ์ชายชรากลุ่มหนึ่งมาล้อมบริษัทเอาไว้ ผมไปดูก่อนนะ” ลู่เฉินตอบ

“คุณอย่าได้ใจร้อนทำเรื่องอะไรที่ไม่ควรนะคะ” หลินอี้จุนกลัวว่าลู่เฉินจะโมโหและลงไม้ลงมือกับชายชราเหล่านั้นจึงได้กำชับเขา

“ครับ ผมรู้ว่าผมต้องทำยังไง” ลู่เฉินพยักหน้าและเดินออกไป

แม้ลู่เฉินจะพูดเช่นนั้น แต่หลินอี้จุนก็ยังกังวลมาก เธอรออยู่ที่บ้านก็มีแต่จะทำให้เสียสมาธิ

ในขณะที่เธอคิดจะไปพูดคุยกับวังเสวี่ยแม่ของเธอ ก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตูขึ้น

หลินอี้จุนรู้สึกถึงลางไม่ดี เธอตั้งใจจะโทรหาลู่เฉินแต่พบว่าแม่ของเธอเดินไปเปิดประตูก่อนแล้ว จากนั้นมีคน 5-6 คนเดินเข้ามาด้านในบ้าน

คนที่เดินนำเข้ามานั้นเป็นหญิงวัยกลางคน

เธอแต่งตัวและสวมเครื่องประดับสวยงาม เพียงมองจากห่างๆหลินอี้จุนก็สามารถสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น

“พวกคุณเป็นใครคะ？” วังเสวี่ยเห็นคนเหล่านั้นก็ถามขึ้นด้วยท่าทางตกใจ

“ให้ลู่เฉินมาหาฉัน！” หญิงวัยกลางคนมองดูวังเสวี่ยและเดินเข้าไปตามอำเภอใจ

หญิงวัยกลางคนผู้นั้นก็คือเสี่ยวเบชิงนั่นเอง เธอรู้ดีว่าลู่เฉินได้วางแผนล้อมเธอไว้ทุกช่องทาง เธอจึงได้วางแผนซ้อนแผนให้กับเขา

เธอรอจนกระทั่งลู่เฉินออกไปจากที่นี่ จากนั้นจึงเข้ามาในบ้านและใช้คนในครอบครัวของลู่เฉินต่อรองกับเขา ต่อให้ลู่เฉินวางแผนอะไรไว้ก็ไร้ประโยชน์

“คุณมาหาลู่เฉินเรื่องอะไร？คุณเป็นใครกัน？” วังเสวี่ยถาม

“หุบปาก！ อยู่ต่อหน้าฉันแกมีสิทธิ์พูดอย่างนั้นเหรอ？”เสี่ยวเบชิงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น บอดี้การ์ดข้างหลังเธอก้าวออกมาดึงชายเสื้อของวังเสวี่ยไว้แล้วตบเธอเข้าไปอย่างจัง

จากเดิมวังเสวี่ยก็เป็นพวกขี้ขลาดอยู่แล้ว เมื่อเธอโดนตบเข้าไปก็ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมา เพียงแค่เธอมองไปยังเสี่ยวเบชิงแวบหนึ่งก็รู้สึกใจเต้นรัว

“พวกคุณเป็นใคร？ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วย？” หลินอี้จุนกอดฉีฉีไว้ในมือแล้วถามขึ้น

แม้ว่าเสี่ยวเบชิงจะสร้างแรงกดดันให้เธออย่างมาก แต่เมื่อเห็นแม่ของตนถูกทำร้ายร่างกายเช่นนั้น เธอจะอยู่เฉยได้อย่างไร？

“แกเป็นเมียของมันสินะ” เสี่ยเบชิงมองดูหลินอี้จุน แล้วมองไปทางฉีฉีที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ ตอนนี้ฉีฉีมีสีหน้าท่าทางตกใจกลัวอย่างมาก

“ฉันเป็นภรรยาของลู่เฉิน คุณคือเสี่ยวเบชิงสินะ” เมื่อหลินอี้จุนนึกได้ว่าก่อนหน้านี้ลู่เฉินเล่าเรื่องของเสี่ยวเบชิงให้เธอฟัง จึงเข้าใจได้ว่าผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นแม่ใหญ่ของลู่เฉิน

“หุบปาก！！！ ชื่อของนายหญิงเป็นชื่อที่แกสามารถเรียกออกมาตรงๆได้แบบนี้เหรอ？” ชายรูปร่างสูงใหญ่เดินตรงเข้ามาตบหน้า เธอหลบไม่ทันจึงได้ถูกเขาตบเสียจนใบหน้าเป็นรอยนิ้ว

“แม่จ๋า！ แม่！！！” ฉีฉีตกใจจนร้องไห้

“ฉีฉีไม่กลัวนะคะ” หลินอี้จุนเก็บความเจ็บปวดนั้นไว้และปลอบฉีฉี

“ตามตัวลู่เฉินกลับมาซะ จำใส่สมองไว้ว่าให้เขากลับมาแค่คนเดียว ไม่อย่างนั้นก็รอเก็บศพพวกแกได้เลย” เสี่ยวเบชิงพูดอย่างไม่สนใจไยดี

“ลู่เฉินมีธุระ กลับมาตอนนี้ไม่ได้ค่ะ มีเรื่องอะไรบอกกับฉันไว้ก่อนแล้วฉันจะบอกกับเขาให้” หลินอี้จุนนึกได้ว่าลู่เฉินไปจัดการเรื่องวุ่นวายที่บริษัท คิดว่าเขาคงไม่สามารถกลับมาง่ายๆ

เมื่อเสี่ยวเบชิงได้ยินดังนั้นก็เดินไปหยุดที่หน้าหลินอี้จุนและไม่พูดอะไรออกมา มือของเธอตบเข้าไปที่หน้าหลินอี้จุนสองที

“แล้วแกเป็นใคร？ มีสิทธิ์อะไรมาต่อล้อต่อเถียงกับฉัน？ ฉันบอกให้มันกลับมาก็ต้องกลับมา ไม่อย่างนั้นพวกแกทุกคนก็คุกเข่าจนกระทั่งมันกลับมา” เสี่ยวเบชิงพูดแล้วเดินตรงไปนั่งลงที่ตรงระเบียง

เมื่อหลินอี้จุนถูกทำร้ายร่างกาย ฉีฉีก็ร้องไห้จนโอ๋ไม่หยุด วังเสวี่ยไม่รู้จะทำอย่างไร เธอตกใจกลัวมากจึงได้รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลู่เฉิน

“แม่ครับมีอะไรหรือเปล่า？” ลู่เฉินเพิ่งจะไปถึงคลับของตู้เฟยถามขึ้น เขาไม่ได้ตั้งใจจะไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเองที่บริษัท เนื่องจากทั้งสามตระกูลนั้นวุ่นวายเกินไป เขาคิดว่าตอนนี้เสี่ยวเบชิงน่าจะอยู่ที่ยวี่โจวแล้ว และกำลังเจรจากับตู้เฟยว่าจะทำอย่างไรให้เสี่ยวเบชิงติดกับได้

“เรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ？！ เมียกับลูกแกใกล้จะถูกฆ่าแล้ว ยังมีกะจิตกะใจไปสนใจเรื่องของบริษัทอีกหรือ？” วังเสวี่ยถาม

เธอไม่พอใจลู่เฉินอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะลู่เฉินดึงดูดพวกคนมีอำนาจบารมีพวกนี้เข้ามา เธอและลูกสาวเธอจะถูกตบได้ยังไง？

หากไม่รู้ว่าลู่เฉินเป็นใคร เธอคงจะได้ด่าบรรพบุรุษไปแล้ว

“ใครกันครับ？” ลู่เฉินตกใจและขมวดคิ้วขึ้น ใครกันที่มีความสามารถเข้าไปในคฤหาสน์ของเขาได้？ หรือจะเป็นเสี่ยวเบชิง？

ลู่เฉินหน้าซีด เนื่องจากว่าถ้าเป็นเสี่ยวเบชิงจริงๆ เธออาจจะกล้าลงมือกับหลินอี้จุนและฉีฉี

เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นจึงได้รู้ตัวว่าทั้งหมดนี้เป็นสถานการณ์ที่เสี่ยวเบชิงสร้างขึ้น เธอต้องการที่จะล่อเสือออกจากถ้ำ จากนั้นจึงได้เข้าไปในบ้านเขาอย่างง่ายดาย

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ก็คงเป็นศัตรูของแกนั่นแหละ！เขาบอกว่าให้แกรีบกลับมาซะ ไม่อย่างนั้นก็รอเก็บศพพวกเราได้เลย”วังเสวี่ยพูด

“แม่บอกกับเขาไปว่ารอผม 10 นาทีนะ” ลู่เฉินพูดจบก็รีบวางสาย

“อาเฟย ไปกับผม”

ลู่เฉินไม่กล้ากลับไปคนเดียว เนื่องจากเสี่ยวเบชิงคงจะวางแผนการไว้แล้ว ถ้าเช่นนั้นเขาเองก็ต้องพาคนที่จะปกป้องครอบครัวของเขาได้ไปเช่นกัน