พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่ 267 ถึงสนามบิน

บทที่ 267 ถึงสนามบิน

เมื่อเห็นลู่เฉินเห็นสถานการณ์เป็นแบบนั้น เขาจึงรีบดึงหวงยาวจุนถอยออกไปหนึ่งก้าว และในขณะที่หวงยาวจุนยังตกใจอยู่ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและชกเข้าไปที่หน้าของคู่ต่อสู้

ชายร่างใหญ่ล้มลงทันทีเมื่อเขาถูกต่อยเข้าที่ใบหน้าและทำให้มีดในมือของเขาก็หล่นไป

ลู่เฉินรีบคว้ามีดขึ้นมาและและวิ่งไปทางท่อระบายน้ำ แต่แล้วก็มีท่อนเหล็กสองท่อนกั้นอยู่

มีดอยู่ในมือของเขาลู่เฉิน เขาลังเลที่จะต้องทำสงครามขึ้นอีกครั้ง และ เขาสะบัดมือเพียงสองสามครั้งก็ทำเอาผู้ชายที่ดูถึกทดนับสิบกว่าคนลงไปกองกับพื้น

“ไปเถอะ” ลู่เฉินหันกลับมาและพูดกับหวงยาวจุนแล้วเดินไปที่รถคันหรูที่ตีไฟกระพริบอยู่

นี่คือรถสปอร์ตออดี้สี่ที่นั่ง มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในรถ ชายหนุ่มคนนี้ลู่เฉินจำได้ว่าเป็นคนของหลานหลิงรับพวกเขาเมื่อวันก่อนที่ไปสนามบิน

“อาจารย์หวง รอฉันอยู่ที่นี่ก่อนนะ” ลู่เฉินไม่รู้ว่าหลานหลิงเป็นอย่างไรแม้ว่าในใจเขาจะไม่มีความรู้สึกดีๆให้หลานหลิง แต่เขาก็ยังพร้อมที่จะกลับไปพบเธอ

หวงเยาจุนยักหน้าและเข้าไปในรถก่อน

คนขับรถหนุ่มเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อลู่เฉินจากไปเขาจึงกลั้นไว้

ลู่เฉินมาที่บันไดและรีบวิ่งไปที่ชั้นหนึ่งของพื้นดินและเห็นหลานหลิงวิ่งลงไปข้างล่างอย่างหมดหวังและข้างหลังเธอมีกลุ่มของชายร่างใหญ่ที่ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวาย

“รีบไปขึ้นรถแล้วให้เขาขับรถออกไปรับฉัน” หลานหลิงตะโกนบอกลู่เฉิน

“เธอแน่ใจนะ” ลู่เฉินถามเบา ๆ

“ฉันจัดการคนพวกนี้ได้อยู่แล้ว จริงด้วย เอามีดมาให้ฉันด้วย” หลานหลิงพูด

ลู่เฉินพยักหน้าแล้วรีบโยนมีดพับในมือไปที่หลันหลิง และเขาก็หันกลับมาแล้วรีบวิ่งไปที่ลานจอดรถ

หลานหลิงไม่ต้องการให้เขาช่วยและเขาก็ไม่ได้อยากช่วยอยู่พอดี

และเขายังรู้สึกว่าหลานหลิงน่าจะจัดการกับพวกมันได้

กลับไปถึงที่รถ ลู่เฉินถามขึ้นว่า “สกิลการขับรถของนายเป็นยังไงบ้าง”

ชายหนุ่มตกใจคิดอะไรบางอย่างออกและพูดว่า “ฉันไม่เคยแข่งรถ”

“งั้นฉันเอง” ลู่เฉินพูดอย่างไม่สนใจ

“ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วเข้าไปนั่งในที่นั่งโดยสาร

ลู่เฉินนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับ และขับรถออกไปทันที

“อาจารย์หวงรัดเข็มขัดนิรภัยด้วยนะครับ ลู่เฉินเตือนเขาและ รถสปอร์ตพุ่งทะยานออกไปพร้อมกับเสียง”หวด”

แม้ว่าจะอยู่ในที่จอดรถใต้ดิน แต่ลู่เฉินก็มีความชำนาญเรื่องรถอยู่แล้วและยิ่งเป็นรถสปอร์ตซึ่งสามารถเร่งความเร็วได้

เมื่อออกจากที่จอดรถ เขาก็เห็นหลานหลิงวิ่งหนีตายไปทางด้านนี้

ในขณะนี้ในรถที่จอดอยู่ด้านนอกมีชายวัยกลางคนหยิบปืนพกออกมาและเล็งไปที่หลานหลิง

เมื่อเห็นเช่นนี้ชายหนุ่มคนขับก็รีบหยิบปืนพกออกมาจากแขนของเขาและยิงมันก่อน

อย่างไรก็ตามลู่เฉินยังไม่หยุดรถในตอนนี้ การยิงของชายหนุ่มไม่ได้โดนคนในรถทั้งสองคัน แต่โดนหน้าต่างของรถ

ชายวัยกลางคนตกใจและรีบเก็บมือเขาไปทันที

ตอนนี้หลานหลิงอยู่ห่างจากรถไม่ถึง 3 เมตร ลู่เฉินกระแทกเบรกดัง”เอี๊ยด!” และรถสปอร์ตก็ถูไปกับพื้นเกือบหนึ่งเมตรก่อนที่จะหยุด

ทันทีที่หลานหลิงกระโดดขึ้นไปที่ด้านหลังของรถสปอร์ต ก็มีกระสุนสองสามนัดยิงเข้าที่ท้ายรถสปอร์ตทำให้หวงเยาจุนตกใจจนตันสั่น

แม้ว่าเขาจะอยู่มานานหลายสิบปี แต่นี้ก็ถือเป็นประสบการณ์การดวลปืนครั้งแรกของเขาและหัวใจของเขาก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

“เปิด GPS หาทางไปสนามบินให้ฉันหน่อย” ลู่เฉินสตาร์ทรถสปอร์ตใหม่ แต่เขาไม่คุ้นเคยกับเส้นทางในจงไห่เขาจึงต้องพึ่งพาการนำทางของGPS

ทันทีที่รถสปอร์ตสตาร์ทติด ก็มีรถหรูสี่ห้าคันไล่ตามขึ้นมา

แม้ว่ารถสปอร์ตสู้ความเร็วของรถหรูจำนวนนับไม่ถ้วนนี้ได้ แต่ถ้าอยู่ใจกลางเมือง

แม้แต่ลู่เฉินก็แทบจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย

อย่างไรก็ตามเขาใช้ประโยชน์จากทักษะการขับรถที่ยอดเยี่ยมของเขาและทิ้งห่างคู่ต่อสู้ไปไกล อย่างรวดเร็ว

ผลที่ตามมาคืออุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดซ้ำๆกันหลายครั้ง

แต่ลู่เฉินไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้อีกต่อไป เพราะตอนนี้เขาแค่อยากกลับไปยวี่โจวเร็ว ๆ

มิฉะนั้น เขาก็จะอยู่เพื่อเล่นงานกับเจ้าไจ้เย้าหวย

ผ่านไปกว่ายี่สิบนาที ในที่สุดเขาก็มาถึงสนามบินโดยไม่มีอันตรายใด ๆ เมื่อเขาลงจากรถ หวงเยาจุนทนไม่ไหวแล้ว เขาจึงอาเจียนออกมา

หลานหลิงยื่นขวดน้ำให้เขาและหลังจากล้างปากแล้วเธอก็หยิบทิชชู่ให้เขา

“ฉันขอโทษนะคะ อาจารย์หวาง” หลานหลิงกล่าวขอโทษ

หวงเยาจุนส่ายหัว เขารู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยและในใจคิดว่าสิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร

หลังจากรับตั๋วแล้วเขาก็รอเกือบชั่วโมงก่อนขึ้นเครื่องบิน หวงเยาจุนยังอยู่ในความหวาดกลัวอยู่ โชคดีที่เขาไม่เคยพบไจ้เย้าหวย

ตอนนี้ที่บ้านพักของตระกูลไจ้ ได้รับรายงานจากคนของเขาและทันทีที่รู้ข่าวดวงตาของไจ้เย้าหวยก็ดูน่ากลัวขึ้น

“ตระกูลเซี่ยว่ายังไงบ้าง?” ไจ้เย้าหวยถาม

“ฉันถามพวกเขาแล้วว่า พวกเขาวางแผนที่จะไปหายูโจวเพื่อแก้แค้นและถามว่าคุณอยากไปด้วยกันไหมครับ” ผู้ช่วยตอบ

“อื้ม เดี๋ยวฉันจะไปบ้านตระกูลเซี่ย” ไจ้เย้าหวยพยักหน้า ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องทำงานไป

เขามีเพียงลูกชายคนนี้คนเดียวและถ้าเขาจะไม่ได้แก้แค้น ให้ลูกเขาไม่ยอมแน่ๆ

เซี่ยซูไปพบไจ้เย้าหวยที่สำนักงาน บริษัท ของเขา

“พี่เซี่ยเจ้ามีแผนจะแก้แค้นอย่างไรเพราะที่ยวี่โจวไม่ใช่พื้นที่ของพวกเรา”ไจ้เย้าหวยตั้งคำถามขึ้นในใจ

“พวกมันสามารถวิ่งมาที่พื้นที่ของเราเพื่อฆ่าผู้คนได แล้วทำไมเราถึงวิ่งไปที่พื้นที่ของมันเพื่อล้างแค้นไม่ได้ล่ะ ฉันรู้จักเพื่อนคนหนึ่งในต่างประเทศเขาคุ้นเคยกับนายพลมิลเลอร์ทหารรับจ้างชาวตะวันออกกลางฉันจะขอให้เขาช่วยจ้างกลุ่มนักฆ่า” เซี่ยซูกล่าวอย่างเย็นชา

“ตกลง เรื่องเงินพวกเราก็หารกันคนละครึ่ง ขอเพียงแค่ฆ่าไอ่สองตัวนั้นได้ จะต้องให้เงินเท่าไหร่ ฉันก็ยอม” ไจ้เย้าหวยกล่าว

“ใช่” เซี่ยซูพยักหน้า เพื่อเซี่ยยี่ลูกสาวคนเดียวของเขาที่ถูกฆ่าตาย ถ้าเขาไม่ได้แก้แค้นเธอ เขาคงนอนตายตาไม่หลับ

……

การสละสิทธิ์ในการแข่งขันชิงแชมป์พนันหินของลู่เฉิน ทำให้ทั้งสมาคมอัญมณียวี่โจวหรือแม้กระทั้งคนรักหินหยาบนับไม่ถ้วนก็โกรธมากเช่นกัน

เดิมทีแล้วลู่เฉินเป็นตัวแทนของยวี่โจวและหากชนะการแข่งขันการพนันหินระดับประเทศในครั้งนี้ ก็จะทำให้ตลาดเครื่องประดับที่ซบเซาของยวี่โจวทะยานขึ้นอย่างคาดไม่ถึงแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วคนที่สามารถคว้าชัยได้อย่างสบายๆอย่างลู่เฉินจะยอมแพ้ไปปได้ง่ายๆ

สิ่งนี้ทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนรู้สึกว่าโดนดูถูก

ใช่โดยเฉพาะอย่างยิ่งจางเซิงเฉียวและคนอื่น ๆ ในสายตาของพวกเขามองว่าสิ่งที่ลู่เฉินทำ เป็นการดูถูก IQ ของพวกเขา

“เจ้าลู่เฉิน เขาต้องจงใจไม่ให้พวกเราสมาคมอัญมณียวี่โจวคว้าแชมป์ในครั้งนี้อย่างแน่นอน!”

“ถ้ารู้ว่าเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์แต่แรก พวกเราก็ไม่น่าจะเชื่อเขา แม้ว่าจะไม่สามารถติดอันดับท็อปเท็นได้ ก็ยังดีกว่าการที่เกือบจะได้แชมป์แบบนี้”

“ฉันกลืนลมหายใจนี้ไม่ได้เลยจริงๆ เนื่องจากเขาทำให้เราไม่สบายใจ เราก็ทำให้เขาไม่เป็นสุขบ้างสิ เขาเปิดซูเปอร์มาเก็ตไม่ใช่เหรอ ซูเปอร์มาร์เก็ตชื่ออะไรนะ เดี๋ยวฉันว่าจะพาคนไปสร้างความเดือดร้อนให้เขาทุกๆวันเลย ”

“ดูเหมือนว่าจะชื่อ เซิ่งซื่อซูเปอร์มาร์เก็ต แต่ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาขึ้นเครื่องบินกลับมาแล้ว เราไปสนามบินเพื่อฟังคำอธิบายจากเขาก่อนดีกว่า”

ในสมาคมอัญมณี มีกลุ่มคนที่นำโดยจางเซิงเฉียว ยังคงส่งเสียงโห่ร้อง ในสายตาของพวกเขาพวกเขาเต็มไปด้วยอคติที่มีต่อลู่เฉิน

แม้ว่าลู่เฉินจะได้รับรางวัลรองชนะเลิศในนามของสมาคมอัญมณีก็ตาม แต่ในสายตาของพวกเขา ลู่เฉินไม่ได้มีความหมายอะไรมากไปกว่าหมากรุกตัวหนึ่ง และแน่นอนว่าพวกเขาจะไม่ปล่อยลู่เฉินไปง่ายๆแน่นอน