นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 115 การออกเดินทางปราบสัตว์ปีศาจผู้ยิ่ใหญ่ – ตอน 2

“เรากำลังถูกมอง” (โซรัน)

“…ใช่” (ยูจีน)

ผมกำด้ามคาตานะขาวให้แน่นขึ้นจากคำพูดกึ่งสัตว์โซรัน

มันรู้สึกถึงความไม่เป็นมิตรเหมือนถูกเลียๆชิมๆอยู่

เมื่อไหร่ที่เงือกดำจะโจมตี…?

“โซรัน, ยูจีน, ไม่มีความจำเป็นต้องประหม่าหรอก เจ้าพวกนี้เป็นหน่วยสอดแนม พวกมันเจอเหยื่อและตอนนี้กำลังเรียกกลุ่มหลัก พวกมันเลยจะยังไม่โจมตี ใจเย็น” (เลออนฮาร์ต)

เลออนฮาร์ตพูดด้วยเสียงเบื่อๆ

“จริงเหรอ?” (โซรัน)

“พวกนายรีบต่อสู้กันจัง” (เลออนฮาร์ต)

เลออนฮาร์ตยืนยันการยืดหยุ่นของธนูเวทมนตร์เขา

ผมไปสนใจนอกเรืออีกครั้ง

ผมรู้สึกถึงการจ้องเหนียวๆ แต่มีระยะอยู่เยอะ

มันจริงที่มันแค่หน่วยเฝ้าดู

(เครียดเกินไปจะแค่ทำให้เราเหนื่อยล่ะนะ…) (ยูจีน)

ผมเก็บคาตานะขาว

โซรันก็กลับไปยืนตามธรรมชาติ

เรือล่อเป้าส่ายไปกับคลื่นระหว่างเดินหน้าในหมอกหนาช้าๆ

ผมไม่เห็นอะไรสักอย่างอยู่ข้างๆ

“ฝูงหลักอยู่ไกลใช่มั้ย?” (ยูจีน)

“ใช่ มันต้องคอยรอพร้อมที่มุมพรมแดนทะเลดำแน่” (เลออนฮาร์ต)

เลออนฮาร์ตตอบคำถามผม

“เราจะกลับไปรวมกับกลุ่มหลักที่เรือธงหลังเราส่งตุ๊กตามนุษย์ให้เงือกดำแล้วโดยใชนี่” (โซรัน)

อะไรที่โซรันถือคือขนนกตัวใหญ่หุ้มในมานา

“อุปกรณ์เวทมนตร์ที่ทำให้บินได้ชั่วคราวขนนกร็อก ถ้าฉันจำไม่ผิด ราคาตลาดมันหลายแสน G” (ยูจีน)

มันมีน้ำใจที่ทุกคนในเรือเป้าล่อได้ขนคนละหนึ่งเส้น

“…นักเรียนโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน พยายามอย่ามั่นใจในอุปกรณ์เวทมนตร์เกินไป ทุกคนจาก ปาร์ตี้ที่ 1 ก็มีขนนกร็อกด้วย แต่พวกเขาไม่มีชีวิตกลับไป”

คนที่พูดเป็นกัปตันเรือเป้าล่อ

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นกะลาสีมีประสบการณ์ที่ปรกติลาดตระเวนพรมแดนสหพันธรัฐในทัพเรือสหพันธรัฐบลูววอเตอร์

แต่แม้แต่คนมากประสบการณ์ยังดูประหม่าเมื่ออยู่ข้างในทะเลดำและหน้าเขาเกร็ง

“กะลาสี ได้โปรด หนีก่อน เราจะอยู่นานเท่าที่เป็นไปได้” (ยูจีน)

แผนเป็นอย่างนั้น

คนที่ไม่ใช่นักสู้จะหนีก่อนและนักสู้จะหนีหลังจากนั้น

เราจะทิ้งเรือเป้าล่อไว้กับตุ๊กตามนุษย์

“อุมุ… แต่การทิ้งหนุ่มสาวไว้ข้างหลังมัน…”

สีหน้ากัปตันที่มาจากองทัพเหมือนกันเจ็บปวดอยู่

“ไม่ต้องกังวล เราไม่ตายหรอก” (โซรัน)

โซรันตอบอยย่างทรงพลังและสีหน้ากัปตันคลายลงนิดหน่อย

เรือเก่าลั่นดังไปกับคลื่น

“พูดถึง เมื่อไหร่เราจะไปถึงที่หมาย?” (ยูจีน)

ผมถามกัปตัน

“ด้วยลมนี้และคลื่นที่สูงเท่านี้ มันจะใช้ประมาณ 1 ชั่วโมง”

“1 ชั่วโมง…” (ยูจีน)

นั่นเร็วจนคาดไม่ถึง

สุดปลายใต้ทะเลดำ

มีวัตถุลอยและรวมกันที่นี่เพราะกระแสคลื่น ในเกาะร้างนี้ที่เรียกว่าสุสานของทะเล

มันเป็นที่ที่ปาร์ตี้ที่ 1 ถูกกวาดล้าง

◇มุมมองผู้สมัครผู้กล้าธนู เลออนฮาร์ต◇

“เราจะไปถึงตำแหน่งไม่นาน”

เราพยักหน้ากับคำของกัปตัน

กะลาสีและผู้คุ้มกันยังหน้าตาเกร็งๆเพราะกลัวตลอดเวลา

มันช่วยไม่ได้

—เคี๊ยะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…

—คุซุ…คุซุ…คุซุ…

—มนุษย์…ดูอร่อย…

—คุซุ…คุซุ…เคี๊ยะฮ่าฮ่าฮ่า

เสียงหัวเราะน่ากลัวก้องในหมอกหนา

เราได้ยินเสียงเงือกดำนับไม่ถ้วนหมุนวนไปรอบเรือที่เราอยู่

ฉันเห็นพวกมันหลายครั้งไกลๆแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นมากขนาดนี้ใกล้ๆ

สำหรับกะลาสี การเห็นเงือกดำหมายถึงเปลี่ยนทิศทันที เพราะมันเป็นผู้เก็บวิญญาณของทะเล

กะลาสีน่าจะพลังใจหมดไปเรื่อยๆแค่ได้อยู่ใกล้ๆ

แม้แต่ฉันก็เครียดนิดๆ

“เฮ้ยูจีน ฉันได้ยินว่านายมีท่ามือเปล่าในวิชาเสียงสะท้อนสองสวรรค์”

“ทางเทคนิคนะ แต่ฉันใช้ไม่เก่ง ฉันแพ้เพื่อนสมัยเด็กที่เป็นนักเรียนเหมือนกันตลอด” (ยูจีน)

“ได้สิ มาดวลหมัดต่อหมัดกันครั้งหน้า”

“ไม่เอาอ่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่เก่ง” (ยูจีน)

“ฟุ่ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นแหละทำไมถึงต้องดวล! ฉันพูดว่าฉันชนะผู้กล้าในตำนานที่พิชิตเจ้าปีศาจได้”

“อย่าล้อเล่นน่า แล้วฉันก็ไม่ได้พิชิตเจ้าปีศาจด้วย” (ยูจีน)

ให้ตายเถอะ

คนที่คุยไร้กังวัลเป็นเพื่อนร่วมห้องฉันโซรันและยูจีน

“โซรัน, ยูจีน, ฉันพูดว่าผ่อนคลาย แต่นายผ่อนคลายมากไปแล้วล่ะ” (เลออนฮาร์ต)

ฉันเตือนสองคน

“แม้จะบอกฉันอย่างนั้นเลออน…” (โซรัน)

“มันไม่มีอะไรทำน่ะสิ” (ยูจีน)

โซรันและยูจีนตอบมาบรรยากาศเดียวกัน

มันเหมือนสองคนนี้ค่อนข้างเครียดเมื่อเข้าทะเลดำ แต่พวกเขาทำตัวเหมือนอยู่บ้านตอนนี้่ที่ผ่านมา 1 ชั่วโมง

ไม่ต้องพูดถึงโซรันที่กล้าและตรงไปตรงมา ฉันไม่คิดว่าจะเห็นแบบนี้จากยูจีนที่ดูเหมือนอัศวินผู้จริงจัง

ฉันนึกภาพว่าคนในจักรวรรดิจริงจังและเข้มงวด

ทันใดนั้น

*ซ่าซ่าน!*

คลื่นใหญ่กระแทกเรือ

เรือเอียงนิดหน่ย

ทันทีที่เราไปสนใจเรื่องนั้น…

“ช่าาาาา!!”

เงาดำเข้าหากะลาสีหนึ่งคนระหว่างส่งเสียงน่ากลัว

“ฮฮฮฮฮฮิ๊!”

กะลาสีที่ร้องดังกำลังจะถูกลากลงทะเล

คนที่มีผมยาวสีดำหุ้มรอบตัวกะลาสีเพื่อกระโดดลงทะเลคือเวปาลที่ผิวสีฟ้า

“เลออน!” (โซรัน)

“ฉันรู้น่า!” (เลออนฮาร์ต)

ฉันเตรียมธนูแล้วเมื่อเวลาที่โซรันเรียกฉันในเสียงใจร้อน

ฉันเล็งหัวเงือกดำ และทันทีที่ฉันกำลังจะปล่อยธนูไป…

— *ตุ๊บ*

หัวเงือกดำตกพื้น

“เป็นอะไรมั้ย?”

“ม-ไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณมาก!”

ยูจีน ซานตาฟิลด์ ยืนอยู่นั่นเมื่อฉันรู้

คาตานะสีขาวที่น่าจะฟันหัวเงือกดำถูกชักออกมาแล้ว

(ฉัน…ไม่เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว?) (เลออนฮาร์ต)

ยูจีนควรเพิ่งจะคุยอยู่ข้างโซรัน

เขาขยับตั้งแต่เมื่อไหร่?

เขาไปตัดหัวมันตั้งแต่เมื่อไร?

“ดี ยูจีน ฉันช้าไป” (โซรัน)

โซรันดูเหมือนอารมณ์เสีย

“ฉันก็เห็นช้า พอมาคิดว่ามันซ่อนมากับคลื่นแล้วโจมตีเรา” (ยูจีน)

ยูจีนพูดระหว่างมองทะเลดำที่เห็นไม่ชัดเพราะหมอกเหมือนสนุกใจ

ตาเบื่อๆของเขาก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นสัตว์ล่าเหยื่อ

(เข้าใจแแล้ว นี่เป็นตัวตนจริงๆของเขา) (เลออนฮาร์ต)

คนที่สู้สัตว์สวรรค์เอาชนะเจ้าปีศาจ และเจอกับสัตว์ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ในสหภาพศักดิ์สิทธิ์คนเดียว

เขามาสหพันธรัฐบลูวอเตอร์แม้ทำทั้งหมดนั่นไปแล้ว

เขาอยากได้ความสำเร็จมากขนาดนั้นหรือ?

ฉันคิดว่าคนของจักรวรรดิไม่อยากไต่เต้าในชีวิตมากเสียอีก

แต่ฉันคิดผิด

“ฉันชนะเรื่องจำนวนที่ฆ่ามอนสเตอร์” (ยูจีน)

“กระพริบตาฉันก็ตามทันแล้วยูจีน” (โซรัน)

ยูจีนและโซรันคุยกันเหมือนเด็กไร้เดียงสา

(พวกบ้ารบ…) (เลออนฮาร์ต)

สองคนนี้อย่างเดียวที่ดูเหมือนสนุกสุดๆแล้วอยู่กลางถิ่นเงือกดำ

“กัปตัน เรือนี้จะลอยไปติดเกาะสุสานของทะเลเพราะคลื่นแม้ปล่อยไว้ใช่มั้ย?” (เลออนฮาร์ต)

“ใช่ ถูกแล้ว มันจะแค่ลอยไปที่นั่นหลังมาไกลขนาดนี้”

ฉันยืนยันกับกัปตัน

“งัน ได้โปรดเริ่มถอยเลย เราจะดูว่าเรือเป้าล่อทำหน้าที่มั้ยจนท้ายที่สุด” (เลออนฮาร์ต)

“นั่น… ไม่สิ ฉันเข้าใจแล้ว”

เขาอยากพูดบางอย่าง แต่เขาเข้าใจทันที

ผู้คุ้มกันจะลำบากกับกะลาสีทที่พลังต่อสู้น้อยมากว่าเหมือนที่เพิ่งเกิดขึ้น

มันอาจฟังโหดร้าย แต่มันจะดีกว่าที่ภาระถอยไป

“เจ้าพวกง่าว ใช้ขนนกร็อก! เราจะไปรวมกลุ่มกับทีมหลักในเรือธง! ถ้าอย่างนั้น ผู้สมัครผู้กล้าซามะ เราปล่อยที่เหลือให้ท่านแล้วนะ”

“อืม แล้วก็มีแค่ผู้คุ้มกันที่สู้เงือกดำคนเดียวได้เท่านั้นที่จะอยู่! คนอื่นถอยไปได้!” (เลออนฮาร์ต)

ฉันบอกในเสียงดัง

พูดตรงๆ พลังการต่อสู้ของเกือบทุกคนที่เป็นผู้คุ้มกันปาร์ตี้ที่ 2 ไม่ได้สูงเลย

มันเป็นอย่างนั้นชัดเจนเทียบกับคนของห้องผู้กล้าในตำนาน

พวกเขาดูลังเลตอนแรก แต่เมื่อผมบอก ‘ผู้คุ้มกันไม่คุ้มกันผู้คุ้มกัน’ พวกเขาก็หนีไปด้วย

กะลาสีหนีก่อน

จากนั้นผู้คุ้มกันไปจากเรือเป้าล่อด้วยเวทมนตร์บิน

มีแค่ 3 คนอยู่บนเรือ

“ถ้าอย่างนั้น มีแค่ 4 คนตอนนี้” (ยูจีน)

ยูจีนพูดเบาๆ

“4 คนเหรอ?” (โซรัน)

โซรันดูสงสัยฉันเลยมองท้องฟ้า

มันเห็นยากในหมอกแต่มีไวเวิร์นตัวหนึ่งบินช้าๆไปกับพระอาทิตย์ที่อยู่ข้างหลัง

“มีคลอดด์ ใช่ เขาลบตัวตนเก่งเหมือนเคย” (โซรัน)

“เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นนักขี่หมายเลขหนึ่งในประเทศมังกร” (ยูจจีน)

และเขาก็เชี่ยวชาญเพลงหอกในสหพันธรัฐบลูวอเตอร์ด้วย

เขาเป็นผู้สมัครเป็นผู้กล้าแบบฉัน แต่การประเมินที่คลอดด์ได้สูงกว่าฉัน

แต่ผลลัพธ์ที่เขาดึงดูดเจ้าหญิงเห็นแก่ตัวของประเทศทองน่าสงสาร

“ฉันเห็นเกาะแล้ว” (เลออนฮาร์ต)

“นั่นเหรอ…?” (ยูจีน)

“ถูกแล้ว สุสานขอทะเลเป็นที่ที่เงือกดำสร้างรัง” (เลออนฮาร์ต)

เกาะไม่มีคนเล็กๆอยู่หน้าสายตาเเรา

ฉันได้ยินว่าชนเผ่าไม่กี่คนอยู่ที่นั่นแบบเก็บตัว

แต่พวกเขาถูกทะเลดำกลืนไปแล้วตอนนี้เป็นเกาะที่อาศัยอยู่ไม่ได้

เวทมนตร์ร่างกาย: [มองไกล]

ฉันร่ายเวทมนตร์ที่ทำให้เห็นชัดเพื่อดูสภาพเกาะร้าง

…ฉันรู้สึกเสียวสันหลัง

ฉันเห็นเงือนดำที่น่าจะมากกว่าเป็นพันๆตัว

“เลออน เห็นอะไร?” (โซรัน)

ดูเหมือนโซรันบอกบางอย่างจากหน้าฉันได้เพราะเรารู้จักกันนาน

“ฝูงเงือกดำ…แต่มันมีมากกว่าที่คิด” (เลออนฮาร์ต)

เราไม่รู้จำนวนเงือกดำรวมๆมานานแล้วตอนนี้

บางคนพูดว่าสองสามพัน

แต่เห็นชัดๆว่ามีมากกว่านั้นเป็นสิบๆเท่าอยู่บนเกาะ

มากกว่านั้น การคาดเดาของฐานถูกต้อง คนที่นำฝูงเงือกดำเป็นราชินีเก่า

ราชินีใหม่ของรุ่นใหม่ควรอยู่คนละที่

“มีเงือกดำกี่ตัว?” (ยูจีน)

“น่าจะเป็นพันๆ” (เลออนฮาร์ต)

ฉันตอบคำถามยูจีนตรงๆ

“ถ้าฉันจำไม่ผิด เวทมนตร์ระเบิดที่ร่ายไว้โดยตุ๊กตามนุษย์แต่ละตัวฆ่าเงือกดำได้ร้อยตัว” (ยูจีน)

“เราเอามันมา 50 ตัวกับเรา ฉันคิดว่ามันเกือบๆน่ะอย่างน้อยๆ” (โซรัน)

“ไม่ ดั้งเดิมมันคิดว่าสุสานของทะเลมีแค่ไม่กี่ร้อย แผนเราคือเอาตุ๊กตามนุษย์มาให้พอ แผนจะล้มเหลวทันทีที่ไม่หมด” (เลออนฮาร์ต)

(เราจะทำยังไงดี…?) (เลออนฮาร์ต)

ฉันลังเล

เงือกดำฉลาด

เงือกดำจะรู้ว่าตุ๊กตามนุษย์มีเวทมนตร์ระเบิดร่ายไว้กับพวกมันและแผนเดียวกันจะเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

เราล้มเหลวไม่ได้

(มันช่วยไม่ได้… มาทำครั้งอื่น แต่ทำยังไง…? กะลาสีไม่อยู่แล้ว และเอาเรือกลับไปมัน…) (เลออนฮาร์ต)

ฉันปวดหัวอยู่

“งั้น มาลดจำนวนเถอะ” (ยูจีน)

“โอ้ อืม นั่นทางเดียวล่ะนะ” (โซรัน)

“…เอ๋?” (เลออนฮาร์ต)

ฉันตามอะไรที่ยูจีนและโซรันพูดทันทีไม่ได้

พวกนี้พูดอะไรกันเมื่อกี้

“เราบอกคลอดด์ยังไงดี?” (ยูจีน)

“เขาควรบอกได้เองหลังเห็นว่าเราทำอะไร” (โซรัน)

“จริง” (ยูจีน)

“ด-เดี๋ยวก่อน! นายสองคนมีแผนจะทำอะไร?!” (ฉันรีบถาม)

“ลงเกาะร้างและฟันเงือกดำ” (โซรัน)

“พวกมันไมได้เป็นศัตรูน่ากลัวขนาดนั้นถ้ามันบนบก” (ยูจีน)

โซรันกับยูจีนตอบ

“เขาใจมั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น?! เรามี 4 เราจะสู้ประมาณ 4,000 ตัว!” (เลออนฮาร์ต)

สุดท้ายฉันตะโกน

ความต่างมันเป็นพัน

ฉันแค่คิดว่ามมันบ้าไปแล้ว

“ไม่ได้ดูเหมือนมีทางเลือกอะไรอื่น” (ยูจีน)

“อุมุ มาแค่เตรียมตัวเถอะเลออน” (โซรัน)

สองคนดูมุ่งมั่นแล้ว

(พวกนายเป็นผู้กล้ามากกว่า…) (เลออนฮาร์ต)

ฉันคิดเบาๆในใจ

เรือเป้าล่อเข้าหาเกาะเงือกดำเพราะคลื่นช้าๆ

“ฟังนะ นายต้องใช้ขนนกร็อกเพื่อถอยทันทีถ้านายรู้สึกว่ามีอันตราย นั่นเป็นเงื่อนไข” (เลออนฮาร์ต)

ในที่สุดฉันก็ทำใจแข็งมุ่งมั่นเพราะพวกบ้ารบสองคน

■ตอบความคิดเห็น:

>คลอดด์มีบุญได้อาจารย์ดี

>เขามาเป็นพวกเพลย์บอยได้ไงอ่ะ?

-ประเทศมังกรเป็นประเทศทางทหาร มันเลยไปทางใช้แรงกายมากกว่า

คลอดด์เป็นทหารจริงจังในบ้านเกิด

เขาเป็นที่นิยมมากในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนเพราะเป็นผู้สมัครเป็นผู้กล้า สุดท้ายเขาเลยเป็นเพลย์บอย

นักเรียนห้องผู้กล้าในตำนานส่วนใหญ่ประกอบไปด้วยผู้ชายและผู้หญิงที่เป็นที่นิยมมาก

แต่ยูจีนไม่รู้มากมายในมุมมองเขา…

■ข้อความจากผู้แต่ง:

การชุบชีวิตลีลูชกำลังออกอากาศ ผมเลยดูมันและมันทำให้ผมอยากดูภาคเดิมใหม่

ลีลูชเท่จริงๆ…

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ด้วยการช่วยเหลือของท่านจะทำให้แปลต่อไปได้เรื่อยๆ ขอบคุณครับ

ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu