นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 108 ยูจีนสู้นกแห่งความตาย

ลมกรรโชก

รามกาง 8 ปีก

มันบังแสงตะวันและมันรู้สึกเหมือนพริบตานี้เปลี่ยนเป็นกลางคืน

(ใหญ่…) (ยูจีน)

ครั้งแรกที่ผมเห็นราม ผมคิดว่ามันเป็นสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่ที่ตัวเล็กเมื่อเทียบฮาเก็นติ แต่นั่นเข้าใจผิด

รามใหญ่ยักษ์ถึงระดับที่ปีกมันปิดภูเขาแห่งความตาย

แถมขนนกคำสาปร่วงลงมาไม่หยุดจากปีกดำทั้ง 8

จับพวกนั้นไม่ดีแน่

“…เวทมนตร์บาเรีย: [เขตศักดิ์สิทธิ์]” (ยูจีน)

ผมใช้บาเรียระดับสูงสุดที่ผมใช้ได้

มันกินมานาเยอะ แต่ผมตัดสินว่าผมกันไม่ไหวด้วยบาเรียอื่น

มันแค่ตอนนี้ที่ผมเข้าใจพลังของราม

(พื้นที่คำสาป…สร้างจากคำสาปแห่งความตายด้วย)​ (ยูจีน)

มันทำให้ผมนึกถึงพิษแห่งโลกที่ไฮดราที่มาในหอคอยยอดสูงสุดใช้

มันน่าจะไม่โจมตีถ้าไม่ได้ยั่วมัน แต่มันปล่อยให้เหยื่อโง่ๆที่เข้าพื้นที่คำสาปอ่อนแอเพื่อกินพวกมัน

พื้นที่คำสาปเบากว่าไฮดรา

แต่…

(คุณสมบัติเด่นของเวทมนตร์คำสาปและเวทมนตร์บาเรีย…คือยิ่งคนใช้อยู่ใกล้มันยิ่งแรง…) (ยูจีน)

แต่มันเป็นที่รู้กันดีว่านักเวทย์ที่ใช้เวทมนตร์คำสาปและเวทมนตร์บาเรียใช้ดีกว่าเมื่ออยู่ไกลและใช้กับระยะกว้าง

แต่ผมตรงข้ามเลย ผลบาเรียผมไปถึงได้แค่มือผม

นั่นทำไมผมโดนประเมินต่ำในจักรวรรดิ

ที่ว่า บาเรียและคำสาปแรงกว่าเมื่ออยู่ใกล้

และตอนนี้เราอยู่ที่พื้นที่ ‘ปีกที่กาง’ ของนกแห่งความมืด… มันเป็นที่ที่พื้นที่คำสาปแรงที่สุด

รอบข้างมัวเพราะพิษ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหายใจแบบไม่มีบาเรีย

ที่นี่เป็นมิติที่หนักกว่าคุกปิดผนึกที่ 7

(มันใช้ปีกเป็นกำแพงคำสาปและหุ้มเป้าหมาย…) (ยูจีน)

มันต่างจากสัตว์ปีศาจทั้งหมดที่ผมเคยเจอมา

อะไรที่ชัดตอนนี้…

“กัปตันแจ็กเกอลีนกับลินลี่! ถอยจากที่นี่เร็ว!!” (ยูจีน)

ผมพูดกับสองคนของทีม

“…มีสติหน่อยลิลลี่!” (แจ็กเกอลีน)

“…”

กัปตันขาไม่มั่นคงแต่ยังรักษาสติ และเพื่อนร่วมชั้นของผมสลบไปแล้ว

กัปตันให้เธอโอบไหล่และแบกลิลลี่ที่หมดแรง

“เดี๋ยวฉันอุ้มเอง!” (ยูจีน)

ผมวิ่งไปเพื่อช่วยกัปตัน แต่…

“…ไม่ ฉันจะลองวิ่งหนีจากที่นี่ด้วยพลังตัวเอง ยูจีนคุง ถ้าเป็นไปได้…ช่วยเขาได้มั้ย?” (แจ็กเกอลีน)

“เอ๋?” (ยูจีน)

ผมมองดูตรงที่กัปตันชี้ มีไวเวิร์นกับมิเกลล้มพับอยู่

“ไม่ใช่ว่า…ตายแล้วเหรอ?” (ยูจีน)

“ไม่ ไวเวิร์นน่ะตาย แต่ต้องเพราะเขาเป็นกึ่งปีศาจเขาเลยมีป้องกันคำสาป จากที่ฉันประเมินเข้ายังไม่ตาย แต่เขาจะเหนื่อยตายอีกไม่กี่นาที” (แจ็กเกอลีย)

“เธอคือกัปตันทีม ฉันจะตามคำสั่ง” (ยูจีน)

ผมทำใจมุ่งมั่นและชักคาตานะสีขาวที่เอว

“ด-เดี๋ยว! นี่ไม่ใช่คำสั่ง! แต่ฉันจะมองหน้าซาร่าไม่ติดถ้านายฝืนแล้วเป็นอะไรขึ้นมา มันแค่ฉันหมายถึงถ้านายทำได้…” (แจ็กเกอลีน)

“อย่างนั้นเหรอ…” (ยยูจีน)

ผมมองดูท้องฟ้าสีดำ

นกแห่งความมืดกางปีกกว้างและโปรยขนนกคำสาปตาย

แต่ตาแดงน่ากลัวทั้ง 3 มันตั้งใจจ้องเรา

มันแค่รอให้เหยื่ออ่อนแรงอย่างเดียว

ถ้าอย่างนั้น…

“ฉันคิดว่าไม่มีปัญหา ฉันจะเอาเขาออกจากพื้นที่ราม” (ยูจีน)

“ฉันขอโทษ ถ้าทำได้ฉันอยากช่วยแต่…” (แจ็กเกอลีน)

เสียงกัปตันเหมือนปวดใจ

คาดไม่ถึง

มิเกลมาจากโบสถ์งูและเป็นผู้ศรัทธาเจ้าปีศาจ

เขาไม่ควรเป็นคนน่าช่วยสำหรับกัปตันแจ็กเกอลีนที่อยู่สังกัดโบสถ์เทพธิดา

“ฉันคิดว่าเธอจะเย็นชากว่านี้กับศานาอื่น” (ยูจีน)

ผมเดินหน้าช้าๆ ช้าแบบไม่กระตุ้นนกแห่งความมืด

กัปตันยืนตตรงข้ามผม อุ้มเพื่อนร่วมชั้นผมออกนอกปีกนกแห่งความมืด

“มีคนแบบนั้น แต่…คำสอนของโบสถ์เทพธิดาคือเราควรสอนศาสนาที่ผิดด้วย ‘ปฏิสัมพันธ์’” (แจ็กเกอลีน)

เข้าใจแล้ว

จุดยืนโบสถ์เทพธิดาคือแก้ความผิดพลาดที่เป็นศาสนาเจ้าปีศาจ

“ฉันคิดว่าเปลี่ยนความคิดคนเป็นงานยาก แต่…พวกเขาต้องรอดก่อน ฉันไปล่ะ” (ยูจีน)

“ยูจีนคุง ไม่ไหวก็หยุดนะ” (แจ็กเกอลีน)

ภาพที่เห็นถูกบังโดยพิษหนาแน่นและขนนกคำสาป ผมเลยไม่เห็นกัปตันแจ็กเกอลีนอีกแล้ว

ผมภาวนาให้เธอหนีพ้น

(ถ้าอย่างนั้น…) (ยูจีน)

ผมนั่นแหละอยู่ในความอันตรายมากที่สุด ผมกำลังเข้าหานกแห่งความมืด

มิเกลนอนอยู่ที่เท้าของนกแห่งความมืด

ผมกำคาตานะขาวมั่น แต่เข้าหาช้าๆระหว่างไม่ชี้ความเป็นศัตรูใส่มัน

ทีละก้าว…

ผมรู้สึกไม่สบายตัวจากส้นเท้าทุกครั้งที่ผมเดิน

ความรู้สึกเป็นเม็ดเหมือนทรายเหมือนกันกับที่ภูเขาแห่งความตาย

ที่นี่เต็มไปด้วยต้นไม้เพิ่งไม่นาน แต่ทุกอย่างตายเพราะคำสาปของนกแห่งความมืด

(หนักตัว…) (ยูจีน)

ขาหนักขึ้นทุกการก้าวไปข้างหน้า

มันรู้สึกเหมือนเดินในบึงโคลน

ผมแค่เดินไปเมตรเดียว แต่ความเหนื่อยเหมือนข้ามภูเขา

ในที่สุดก็ถึงมิเกลที่นอน

ตาเขาเปิดค้าง และผมไม่ได้ยินเขาหายใจ แต่ตัวยังอุ่น

“[สุดยอดรักษา]” (ยูจีน)

ผมร่ายเวทมนตร์รักษาใส่เด็กผู้ชาย

ถ้ามันไม่พอ ผมต้องใช้เวทมนตร์ระดับนักบุญ: ชุบชีวิต

แต่ถ้าผมใช้มานาผมจะหมด ผมเลยใช้ๆไปเลยไม่ได้

(ได้ผลเหอะ…) (ยูจีน)

ที่ภาวนาได้ผล…

“ฮ่าาา……ฮ่าาา……”

ดวงดีที่สีกลับมาบนหน้าหนุ่ม และผมได้ยินเสียงหายใจเบาๆ

ดี ชีวิตกลับมาบนหน้าเด็กผู้ชายด้วยเวทมนตร์รักษา

ต่อไปคือออกไปจากพื้นที่คำสาป

—สันหลังเย็นวาบ

ผมอุ้มหนุ่มกระโดดไปข้างก่อนคิดอะไรทั้งสิ้น

*ตู้ม!!*

ที่ที่ผมยืนสั่น กลายเป็นที่ของกรงเล็บนกแห่งความมืดแทงลงตรงนั้นแล้ว

(มันโจมตี…) (ยูจีน)

สัตว์ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ไม่ตอบโต้เลยแม้ว่าผมใกล้ แต่ตอนนี้มันร้ายใส่ชัดๆ

ผมอุ้มหนุ่มด้วยมือซ้ายและคาตานะสีขาวด้วยมือขวา

*……ซ่าซ่าซ่า……ซ่าซ่าซ่า…*

นกแห่งความมืดไม่ได้โจมตีอีกทันที และมันเก็บปีกทั้ง 8 พร้อมผมและหนุ่มอยู่กลาง กำลังปิด

พลังคำสาปแรงขึ้นช้าๆ

(ไม่ดีแล้ว… เขตศักดิ์สิทธิ์หมดฉันตายแน่) (ยูจีน)

เรื่องตัวผมไว้ก่อน มิเกลหายใจปรกติยังไม่ไหว จะตายทันที

นั่นทำไมผมแก้บาเรียกินมานาเยอะไม่ได้

ผมต้องใช้ดาบมานาเพื่อออกจากที่นี่

แต่มานาไม่พอ

ผมจะยืมมานาจากซูมิเระและซาร่าถ้าพวกเธออยู่นี่

ไพ่ที่เหลือคือ…

(เร็วซี่เร็วซี่เร็วๆยูจีน☆)

อะไรที่ดังในใจคือเสียงรู้เลยว่าสนุกอยู่ของเอริ

(นานแล้วนะเอริ เธอไม่คุยกับฉันนาน ฉันเลยคิดว่าเธอสื่อสารไม่ได้) (ยูจีน)

(มันชัดสิว่ามันยากที่จะส่งเสียงเจ้าปีศาจไปอาชามที่อิธิพลเทพธิดาแรง แต่ตอนนี้เธอห่างจากเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ใช่มั้ย? ถ้าอย่างนั้นเธอมีบางอย่างอยากพูดใช่มั้ย?) (เอริ)

ซ่อนอะไรสักอย่างจากเอริไม่ได้

(ผมอยากให้เธอช่วย) (ยูจีน)

(ฟุฟุ ติดฉันครั้งนึงนะ) (เอริ)

(…เข้าใจแล้ว) (ยูจีน)

ผมต้องไปที่ของเอริเมื่อผมกลับโรงเรียน

ผมเก็บดาบคาตานะสีขาวและ กำคาตานะสีดำที่ทำจากเขี้ยวเซอร์เบอรัสแน่น

ปีกของนกแห่งความมืดหุ้มเราช้าๆแม้ว่าระหว่างทำแบบนั้น 

ปีกดำปิดเราทุกทิศและสิ่งเดียวที่ผมเห็นได้คือ ดวงตาสีแดงทั้ง 3 ของสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่

“ใช้สัญญาของเจ้าปีศาจเอริเนียส” (ยูจีน)

ผมพูดเบาๆ

(ได้สิ…ใช้มานาฉัน ยูจีนที่น่ารัก) (เอริ)

ตัวผมร้อนทั้งตัว

มานาของเจ้าปีศาจที่อยู่ไกลๆถูกส่งมาผ่านสัญญา

คาตานะดำส่องแสง

ผมรู้สึกถึงเรี่ยวแรงถูกดึงไปในทีเดียว

มานาดุเหมือนเคย

“ดาบมานา: [ดาบแห่งความมืด]” (ยูจีน)

ผมใช้ดาบมานาด้วยดาบของเจ้าปีศาจ

“วิชาเสียงสะท้อนสองสวรรค์…” (ยูจีน)

ผมลดท่ายืนคู่ดาบในมือ

ผมเล็ง…ทิศตรงข้ามกับตาทั้ง 3 ดวงของสัตว์ปีศาจที่ยิ่งใหญ่

ปีกดำหนึ่งปีกกำลังใกล้เข้ามาเพื่อให้เราอ่อนแรง

“รูปแบบไฟ: [ฟันตัดหัว]!!” (ยูจีน)

ผมฟันปีกเหล่านั้น

แสงตะวันแง้มมาจากตรงที่ฟันขาด

ผมกระโดดพร้อมหนุ่มในมือ

นอกพื้นที่คำสาปปีกดำสว่างจ้า ผมหรี่ตาเพราะแสงต่างกัน

แต่สัตว์ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ตามผมมาติดๆ

(…วิชาเสียงสะท้อนสองสวรรค์: [เดินเหินสูญ])

ผมออกจากที่นั่นด้วยที่มีทั้งหมดก่อนผมติดในพื้นที่คำสาปอีก

ผมมองข้างหลังเร็วๆตอนผมเดิน

(หืม?)

นกแห่งความมืดไม่ได้ไล่ตามเรามา มันจับร่างไวเวิร์นด้วยขาและบินขึ้นไป

มันไปภูเขาแห่งความตาย

“เรา…รอด?” (ยูจีน)

ผมควรกลับไปรวมกับกัปตันและเพื่อนร่วมชั้น

แต่ความเหนื่อยมันสุดขีดเพราะผมไม่ได้ใช้มานาจากเจ้าปีศาจสักพักแล้ว

จากใจผมอยากนอนตอนนี้

แต่ผมทำไม่ได้

กัปตันไปไหน? ผมดูทั่วๆและ…

*หมับ!*

บางอย่างจับมือผม

มิเกลได้สติ

“ตื่นแล้วเหรอถ้าเดินได้ เดินด้วยต่ะ—หืม?” (ยูจีน)

ผมคิดว่าเขามึนเพราะเพิ่งได้สติ แต่ตาเขาเปิดกว้าง

ไม่ใช่แค่นั้น ตาเขาเป็นประกายเหมือนเขาเจอสมบัติ

“มีอะ—” (ยูจีน)

“น-นายสำสัญญากับเจ้าปีศาจเอริเนียสซามะใช่มั้ย?!!” (มิเกล)

เขาพูดใส่หน้าตรงๆ

(ไม่ดีแล้ว…) (ยูจีน)

ผู้ศรัทธาเจ้าปีศาจพบสัญญากับเจ้าปีศาจของผม

■ตอบความคิดเห็น:

>มังงะเยี่ยมไปเลย!

-ใช่มั้ยล่ะครับ?!!

>ยูจีนและลิลลี่จังหวะเดียวกันมาก 555

>ถ้าอย่างนั้นเธอไวฟุพื้นที่?!

-ผมเพิ่มนางเอกไม่คิดไม่ได้หรอกครับ!

เรื่องที่แล้วผมงานหนักเพราะทำแบบนั้น!

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu