“ถ้าผึ้งไม่ไปจากบ้านหลังนี้…ถ้าผึ้งอยู่ดูแลพี่ต่อไปพี่ก็จะไม่มีเมียใหม่”

“แล้ว…เอ่อ ผึ้งจะอยู่ในฐานะอะไรคะ”

แค่คำว่า ‘รัก’ ง่ายๆ สั้นๆ หรืออย่างน้อยก็บอกว่า ‘ชอบ’ หล่อนสักคำ แค่นี้น้ำผึ้งก็สามารถทิ้งชีวิตไว้กับเขา ติดอยู่ที่ความปากแข็งของพี่เขย ทำให้ทุกอย่างดูคลุมเครือไปหมด

“ก็ในฐานะน้องเมียของพี่ยังไงล่ะ”

เขาตอบ น้ำผึ้งนิ่งฟัง ไม่ได้กล่าวอะไร ถ้าเลือกได้หล่อนอยากเป็นมากกว่า ‘น้องเมีย’ ของเขา

“ดีขึ้นแล้วนะคะ”

หน้าตาของสิงหาเริ่มดูสดใสกว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า

“อืม…” สิงหาพยักหน้าตอบสั้นๆ หากสายตากลับจับจ้องอยู่ที่เรือนร่างอรชรของหญิงสาว

“นับวันยิ่งสวยขึ้นนะเรา” เขาชมเสียงหวาน ผิวพรรณของน้ำผึ้งช่างเปล่งปลั่งนวลเนียนไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง ดวงตาของหล่อนสุกใสเหมือนดวงดาว ทว่าสิ่งที่กำลังทำให้หัวใจของสิงหาเต้นแรงผิดจังหวะ ก็คือทรวงอกอวบใหญ่ของหล่อนที่เบียดอัดลงมาแนบเน้นลำตัวของเขาอย่างไม่ตั้งใจ ขณะที่น้ำผึ้งกำลังเอี้ยวกายก้มๆ เงยๆ เช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา

“เดี๋ยวพี่แก้ผ้า เอ๊ย…ถอดเสื้อออกดีกว่า…ผึ้งจะได้เช็ดตัวสะดวก”

เขายื่นมือข้างที่มีพลาสเตอร์แปะเอาไว้ให้หญิงสาวดู

“เย็บมาสองเข็มแน่ะ…หมอห้ามด้วยนะว่าไม่ให้โดนน้ำเด็ดขาด ไม่งั้นแผลจะเป็นหนองแล้วหายช้า”

น้ำผึ้งมองหัวแม่มือของเขา จริงด้วยสิ หล่อนสงสัยตั้งแต่เมื่อวานว่ามือไปโดนอะไรมา แต่ก็คิดว่าน่าจะโดนมีดบาดธรรมดา ไม่น่าจะถึงกับต้องเย็บ

“นะ…อาบน้ำให้พี่หน่อย คิดว่าทำบุญกับคนมือเจ็บก็แล้วกัน”

พี่เขยหื่นอ้อนวอนตาละห้อย ทำท่าเหมือนกับเจ็บหนักขึ้นมาทันที

“จะดีหรือคะ” น้ำผึ้งทำหน้าเห็นใจ ถ้าหากเขาเจ็บจริงอย่างที่ว่าก็น่าสงสารเอาการ ดูจะใจดำเกินไป ถ้าต้องเอ่ยปฏิเสธ

“ดีสิ…คิดว่าช่วยพี่” สิงหาคิดในใจว่าจะเป็นอะไรไป ตอนนี้เป็นโอกาสดี

“งั้นก็ได้…” น้ำผึ้งเดินเข้ามาในห้องน้ำ ร่างสูงใหญ่ของพี่เขยรีบก้าวตามมายืนอยู่ใต้ฝักบัว

“ลงมือได้เลย”

พอพูดจบสิงหาก็กระตุกปมผ้าขนหนูที่ขมวดกันหลวมๆ ไว้ใต้สะดือ ผ้าหลุดพรวดลงมากองอยู่ที่เท้า พร้อมกับเสียงร้องตกใจของหญิงสาว

“ว้าย…” น้ำผึ้งอุทาน ในทันทีที่ผ้าขนหนูร่วงลงกับพื้น