พี่เขยคลั่งสวาท - ตอนที่ 16
สิงหานึกย้อนไปถึงตอนที่แสงไฟดวงโคมหน้ารถสาดเข้าใส่เรือนร่างของน้ำผึ้งตอนเปิดประตูบ้าน ชุดนอนบางซีทรูที่มองทะลุเนื้อผ้า เห็นตั้งแต่หน้าอกหน้าใจลงมาถึงหนอกเนินสวาทอวบนูน เบียดกันแน่นเป็นพูงามอยู่ตรงง่ามขา
“ก็ผึ้งรีบ…ผึ้งไม่ได้ตั้งใจนี่คะ” แอบเบะปากใส่พี่เขย เขาคิดมากเกินไปแล้ว อีตาบ้าชอบพาลหาเรื่อง
“พี่รู้นะ…ผึ้งอยากอ่อย…อยากยั่วเพื่อนพี่ใช่ไหม…แรดนะเรา คราวหลังอย่าทำแบบนี้นะพี่ไม่ชอบ”
น้ำผึ้งแอบทำปากยื่นใส่เขา โดนด่าจนได้ ระยะหลังๆ มานี้สิงหาเริ่มแสดงอาการหึงหวงหล่อนออกมาชัดเจน
“บ้า…ผึ้งไม่ได้คิดอย่างนั้นสักหน่อย ผึ้งไม่ได้คิดจะยั่วพี่เอก แล้วผึ้งก็ไม่รู้ด้วยว่าวันนี้พี่เอกจะติดรถมากับพี่สิงห์”
ได้ยินแล้วสิงหาก็เงียบ คำพูดของหล่อนฟังดูเป็นเหตุเป็นผล
“ถ้าไม่ยั่วไอ้เอกเพื่อนพี่แล้วยั่วใคร…ตั้งใจจะยั่วพี่ใช่ไหมยัยตัวแสบ”
เขาหรี่ตามองหล่อน หญิงสาวไม่ตอบ
“ว่าไง…อยากโดนแบบวันนั้นใช่ไหม” สิงหานึกถึงวันนั้น วันที่เขาเล้าโลมจนหล่อนหวามไหว เกือบจะได้เสียกัน
“บ้า…ผึ้งไม่ได้นึกอะไรทั้งนั้น” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องสนทนา
“ผึ้งขอเก็บจานไปล้างนะคะ กับแกล้มในจานนี้พี่สิงห์ไม่กินแล้วใช่ไหม”
“อืม…เก็บจานไปได้แล้ว…ทิ้งไว้แต่เหล้า”
หญิงสาวรีบเก็บจานแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ ปล่อยให้สิงหานั่งดื่มต่อไปคนเดียว
กระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงตอนดึก น้ำผึ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เห็นแสงไฟที่เทอเรซหน้าบ้านยังเปิดทิ้งเอาไว้ จึงเดินลงมาดู พบว่าสิงหายังคงนอนเหยียดยาวหลับอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก แขนข้างหนึ่งห้อยลงมาแตะพื้น
“ตายแล้ว…พี่สิงห์คะ เป็นอะไรหรือเปล่านี่…โอ๊ย ทำไมต้องปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ด้วยนะ”
หญิงสาวส่ายหน้าอ่อนใจ มองดูสภาพแทบไม่เป็นผู้เป็นคนของพี่เขย ทรุดร่างลงนั่งใกล้เขา มือเขย่าไหล่เบาๆ
“พี่สิงห์คะ…เข้าไปนอนในห้องเถอะค่ะ”
ข้างนอกยุงเยอะ อากาศก็เย็นมาก
“อย่ามายุ่งน่ะ…ออกไป…ออกไปให้พ้น”
สิงหาสะดุ้ง ตวัดมือเปะปะ ปัดป่ายไปทั่วทั้งที่ยังไม่ลืมตามองด้วยซ้ำ ว่าหญิงสาวที่พยายามประคองร่างของเขาขึ้นมาจากพื้นนั้นเป็นใคร
“เบื่อผู้ชายขี้เมา…เอาที่สบายใจนะคะ ถ้าอยากนอนตากยุงก็ตามใจ…เรื่องนี้ผึ้งจะไม่ยุ่ง”
หญิงสาวทำท่าว่าจะเดินออกมา ครั้นพอเหลียวกลับมามองที่โซฟาอีกครั้ง ก็รู้สึกสงสารพี่เขย พักหลังๆ มานี้เขาดื่มบ่อย น้ำผึ้งไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรืออาจจะเป็นอาการตรอมใจหลังจากพี่สาวของหล่อนทิ้งเขาไปอยู่กับชายชู้
“อย่ามายุ่ง…” เสียงงัวเงีย มือปัดป่ายไปมาทั้งที่ตายังไม่ลืม
“พี่สิงห์…นี่ผึ้งนะคะ” หญิงสาวไม่คิดว่าเขาจะเมามากขนาดนี้
“ผึ้งไม่ต้องมายุ่งกับพี่…ปล่อยพี่ไว้อย่างนี้แหละ…ทิ้งพี่ไปเถอะ เหมือนอย่างที่พี่สาวใจร้ายของเธอทำกับพี่”
สิงหาดื้อ น้ำผึ้งไม่เชื่อว่าเขาจะตรอมใจเพราะการจากไปของพี่สาวหล่อน ก็ที่ผ่านๆ มาสิงหาแทบไม่เคยเอ่ยถึงเจนนี่
“ไปนอนในห้องนอนเถอะนะคะพี่สิงห์ อย่าดื้อสิคะ เกาะบ่าผึ้งไว้นะคะ ค่อยๆ ค่ะ…ผึ้งจะพาไปส่ง” หญิงสาวยกท่อนแขนกำยำของเขาวางลงบนบ่าบอบบางของหล่อน
“ตัวหนักเป็นบ้า” บนอุบ แต่ก็ก้มลงค่อยๆ พยุงร่างสูงใหญ่กว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรของพี่เขยขึ้นมาจากโซฟาด้วยความทุลักทุเล พามานอนลงบนเตียงในห้องนอนของเขาจนได้
“จะให้ผึ้งเช็ดตัวให้ไหมคะ…จะได้สร่างเมาแล้วค่อยอาบน้ำเนาะ”
“อยากทำอะไรก็ทำ…เอาที่ผึ้งสบายใจ”
น้ำเสียงฟังดูเหมือนประชดประชัน ในระยะหลังๆ มานี้สิงหาเมาบ่อย สาเหตุส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าแอบหึงหวงน้องเมีย ยิ่งเมื่อเอกรัตน์ผู้เป็นเพื่อนสนิทเอ่ยปากขอจีบน้ำผึ้ง แถมหล่อนก็ไม่มีท่าทีว่าจะปฏิเสธไมตรีของเอกรัตน์
สิงหาจึงยิ่งคิดมากกับความสัมพันธ์ของน้องเมียกับเพื่อนรักของตน ความกังวลเกิดขึ้นพร้อมความรู้สึกปวดแปลบในอก น้อยใจที่ตัวเองปล่อยให้ของหวานใกล้มือกำลังจะโดนคนอื่นคว้าไปกิน
“รอเดี๋ยวนะคะ…ผึ้งจะเช็ดตัวให้” หญิงสาวกล่าว สิงหานอนนิ่ง แต่ก็แอบเหลือบตามองตามเรือนร่างรัดรึงของน้องเมีย หล่อนเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะกลับออกมาอีกทีพร้อมกับผ้าผืนน้อยบิดน้ำจนหมาด
“ผึ้งจะเช็ดหน้าให้ค่ะ” หญิงสาวทรุดร่างลงนั่งริมขอบเตียง ลงมือเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา มือเรียวลูบไล้ผ้าขนหนูผืนน้อยที่เพิ่งบิดน้ำมาหมาดๆ ซับไปทั่วใบหน้าครึ้มเคราของพี่เขย