พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - ตอนที่ 490 ปรึกษาหารือ

“ทำไมดึกขนาดนี้ยังเล่นโทรศัพท์อยู่ล่ะ? ไม่ดีต่อสายตา” สำหรับคำของเนี่ยเฟิงสามารถพูดได้ว่าชิวมู่เฉิงเชื่อมั่นมากไม่สงสัยเลย อีกทั้งรอยแผลนั้นก็เหมือนดั่งถูกเคสมือถือกรีดด้วย

“เพราะกลางคืนนอนไม่หลับ ดังนั้นผมก็คิดว่าไปเล่นมือถือสักพัก อย่างนี้ก็จะนอนหลับได้ แต่ใครจะรู้ว่าเล่นนานเกินไปแล้วมือสั่นแล้วสั่นอีกมือถือนั้นก็ฟาดลงมา ฟาดอยู่บนใบหน้าของผมพอดีเลย”

เนี่ยเฟิงไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดชิวมู่เฉิงอยู่เลยนะ เพียงแค่เมื่อคืนเกิดเรื่องแบบนั้น ถ้าหากเนี่ยเฟิงบอกกับชิวมู่เฉิง ชิวมู่เฉิงย่อมจะกังวลมากอีกแน่นอน

หลังจากทั้งสองคนกินอาหารเช้าเสร็จ ก็เลยนั่งรถกลับไปเมืองจินไห่ ปัจจุบันนี้ทั้งมณฑลซานเจียงล้วนกลายเป็นของเนี่ยเฟิงไปหมดแล้ว อีกทั้งสมาชิกหอการค้าทั่วไปที่วางแผนจะดึงเนี่ยเฟิงให้ตกม้ากลุ่มนั้น ตอนนี้ก็ถูกจัดการไปพอสมควรแล้วเช่นกัน

เนี่ยเฟิงเรียกใช้ฝีมือที่รวดเร็วรุนแรง จัดการพวกเขาอย่างรอบคอบสมบูรณ์ถ้าหากไม่ยินยอมปฏิบัติตามเขา งั้นก็มีแต่ล้มละลายเท่านั้น ปัจจุบันนี้คนกลุ่มนี้สามารถพูดได้ว่าประพฤติตัวเรียบร้อยมากๆ

มีคนส่วนน้อยแอบหนีไปแล้ว ถึงยังไงที่นี่ก็ไม่ใช่เขตอิทธิพลของพวกเขาแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่พวกเขาจะอยู่ต่อได้อีกล่ะ? เพียงแค่พวกเขาอยากจะหาสถานที่สักแห่งหวนกลับมาตั้งตัวเป็นใหญ่อีกครั้งหนึ่ง แต่น่าเสียดายเพียงแค่ถูกเนี่ยเฟิงจับตาไว้อยู่ งั้นพวกเขาก็จะไม่มีโอกาสอีกเลย

ชิวมู่เฉิงช่วงหลายวันนี้สามารถพูดได้ว่ายุ่งมากๆ เพราะว่าอยู่ในมือเธอมีกิจการเพิ่มมากขึ้นหลายแห่งจะต้องบริหารจัดการ เธอจำเป็นต้องใช้ความคิดมากหน่อย

แต่ก่อนชิวมู่เฉิงก่อตั้งเทียนหลงอินเตอร์เนชันแนลขึ้นมา ก็คิดเพราะว่าหลังจากเนี่ยเฟิงกลับมาจะได้มีพื้นฐานที่แข็งแกร่งเหนียวแน่นสักอย่าง ถึงเวลานั้นเนี่ยเฟิงก็ไม่ต้องวิ่งเต้นบากบั่นเพื่องานแล้ว

ใครจะรู้ว่าในตอนนี้ชิวมู่เฉิงไม่เพียงจะต้องบริหารจัดการเทียนหลงอินเตอร์เนชันแนล ยังต้องบริหารจัดการกิจการของเนี่ยเฟิง

กิจการเหล่านี้มากมายจริงๆ อีกทั้งความต่างกันยังมากพอสมควร ไม่เพียงแค่มีอสังหาริมทรัพท์ยังมีโรงแรม,ร้านอาหาร กระทั่งห้างสรรพสินค้าต่างๆ

เดิมทีเนี่ยเฟิงไม่คิดที่จะทำสลับซับซ้อนขนาดนั้น แต่ว่าวิสาหกิจขนาดใหญ่ที่อยู่ระดับแถวหน้าหลายแห่งนั้นโดยพื้นฐานไม่ใช่อสังหาริมทรัพท์ เนี่ยเฟิงอยากจะให้วิสาหกิจที่ชิวมู่เฉิงบริหารจัดการได้ยิ่งใหญ่กว่าหน่อย

แต่เป็นไปไม่ได้ที่เนี่ยเฟิงจะให้พี่สาวของตนเองเหนื่อยเกินไป เขาตั้งใจวางแผนคนไปหนุนช่วยชิวมู่เฉิง

การจากไปของหลันเฟิงหลิง ทำให้หอการค้าทั่วไปกลายเป็นสินค้าไม่มีที่มาโดยสิ้นเชิง และหอการค้าทั่วไปก็กลายเป็นของเนี่ยเฟิงเลย แท้ที่จริงเนี่ยเฟิงไม่อยากรับมือต่อเลย

แต่ว่ามีหอการค้าทั่วไปยิ่งสะดวกขึ้นเยอะเลยจริงๆ ยิ่งกว่านั้นตอนนี้คนเหล่านั้นล้วนถอนตัวออกจากหอการค้าทั่วไปแล้ว หอการค้าทั่วไปนี้ก็เท่ากับว่าเนี่ยเฟิงก่อตั้งขึ้นมาใหม่

ในเวลานี้เนื่องเพราะหลันเฟิงหลิงเสียเลือดมากเกินไปใกล้จะตาย ในเวลานี้เธอถูกส่งไปโรงพยาบาลในตี้ตูแล้ว แต่ว่าโรงพยาบาลในตี้ตูนี้เป็นโรงพยาบาลเอกชน

“คุณกู้ พวกเราพยายามสุดความสามารถแล้ว แต่ว่าแขนของภรรยาท่านจะไม่สามารถต่อกลับมาอีกแล้ว เพราะว่าแขนที่ขาดไปไม่ได้อยู่ที่นี่”

เนื่องด้วยสาเหตุที่เสียเลือดมากเกินไป ตอนนี้หลันเฟิงหลิงหมดสติไปแล้ว และผู้ชายที่สุภาพเรียบร้อยที่อยู่นอกห้องผู้ป่วย ผลักแว่นตาที่อยู่บนใบหน้าผลักแล้วผลักอีก

เขาไม่ใช่คนอื่น เป็นผู้บงการที่วางแผนทำให้เรือจมในวันนั้นนั่นเอง ก็เป็นไอ้คนที่ถูกเรียกว่าพระราชาแห่งตี้ตูด้วย

เขายังมีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่านักปรัชญา เพียงแค่คนที่รู้จักเขามีน้อยมาก แม้แต่หลันเฟิงหลิงก็ไม่รู้ว่าสามีของเธอเป็นคนยังไงกันแน่

“ขอให้พวกคุณจะต้องช่วยเธอให้สุดกำลังอย่างแน่นอน เธอเป็นคนที่ผมรักที่สุดในชาตินี้”

บนใบหน้าของกู้ถิงปรากฏสีหน้าที่กังวลอย่างจอมปลอม ตามความเป็นจริงผู้หญิงที่อยู่ข้างในสำหรับเขามากล่าวแล้วจะตายจะอยู่ไม่มีผลกระทบมากเท่าไหร่เลย

แม้ว่าทั้งสองคนแต่งงานมานานมากแล้ว แต่ว่าสำหรับกู้ถิงมากล่าวแล้วผู้หญิงคนนี้เพียงแค่หมากรุกที่อยู่ในกระดานมากมายเท่านั้น

แต่ทำเพียงเปลือกนอกนี้ยังต้องทำให้เพียงพออยู่ดี จ้องมองลักษณะท่าทีที่แขนของผู้หญิงคนนั้นขาดข้างหนึ่งยังอยากจะวิ่งหนี คับขันลำบากแสนสาหัสจริงๆ

หมอรีบพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก พูดรับรองอยู่ว่า “คุณกู้ ท่านวางใจ ภรรยาของท่านพวกเราจะช่วยอย่างสุดกำลังให้กลับมาแน่นอน”

สีหน้าที่เศร้าอาดูรอยู่บนใบหน้ากู้ถิงนั้นยังไม่ได้ถดถอยลงเหมือนเดิม สีหน้าของเขาดูแย่มากออกจากโรงพยาบาลเอกชนเลย กู้ถิงเพิ่งออกไปหมอกับพวกพยาบาลเหล่านั้นก็เริ่มพูดคุยสนทนาอย่างคึกคักขึ้นมาอยู่ลับหลัง

“คุณกู้คนนี้รำพึงรักมากนะ!”

“ก็ใช่สิ! ถ้าหากสามีของฉันดีขนาดนั้น ถึงแม้ฉันต้องเป็นวัวเป็นควายฉันก็จะปรนนิบัติต่อเขาดีๆ!”

ตามความจริงรู้คนรู้หน้าไม่รู้ใจ เขาตกลงเป็นคนยังไงกันแน่ ไม่ใช่คนอื่นดูแค่สองทีก็จะสามารถเข้าใจได้เลยนะ

หลังจากกู้ถิงกลับไปเปิดคอมพิวเตอร์ออก เชื่อมต่อวิดีโอคอลหลายสาย

“เช้าวันนี้ผมก็ได้รับข่าวแล้ว บอกว่ามณฑลซานเจียงถูกยึดครองแล้ว นี่ไม่ได้อยู่ในความคาดคิดของผมนะ”

เสียงเสียงหนึ่งที่มีความโชกโชนเล็กน้อยส่งออกมา

“ไม่เป็นไร เพียงแค่เป็นกากเดนเล็กๆคนหนึ่ง เพียงแค่คิดวิธีจัดการเขาไปนั่นก็พอแล้ว”

กู้ถิงลูบคางแล้วลูบคางอีก “เพียงแค่หมากรุกของผมใช้ไม่ค่อยได้ ลูกน้องของเธอส่วนมากล้วนเป็นคนที่แค่กินดื่มเป็นไม่ทำอะไรเลย”

“ยังคงต้องรีบจัดการไอ้คนนั้นเถอะ เก็บเขาไว้ก็จะเป็นอันตรายที่แฝงเร้นคนหนึ่ง ก็จะทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจมากๆ อีกทั้งยังจะกีดขวางการทำการค้าขายพวกเรา”

“ปัจจุบันนี้คนของพวกเราถูกไล่ออกจากมณฑลซานเจียงแล้ว การค้าขายฝั่งโน้นย่อมจะทำต่อไปไม่ได้อย่างแน่นอนเลย นี่สำหรับพวกเรามากล่าวจะเป็นความเสียหายที่ยิ่งใหญ่มากเรื่องหนึ่งนะ”

พวกเขาต่างคนต่างแย่งกันพูดร่วมหารือขึ้นมา

“ไม่เป็นไร ผมได้พ่วงเส้นสายของเมืองจันทร์ทองคำแล้ว……”

พอกู้ถิงพูดคำนี้ออกไป คนทั้งหลายล้วนตกอยู่ในความเงียบที่น่ากลัว ก็อยู่ในเวลานี้ มีคนซักถามเสียงสั่นระริกว่า “นี่เป็นเรื่องจริงหรือว่าปลอมล่ะ?”

“เรื่องนี้ย่อมเป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว ผมจะไม่เอาเรื่องแบบนี้มาหลอกพวกคุณ”

“ถ้าหากเป็นเช่นนี้งั้นก็ดีมากเลย ขอเพียงออกจากที่นี่ข้างนอกก็เป็นโลกหล้าของพวกเราแล้ว ไม่ว่าใครพวกเราล้วนไม่หวาดกลัว!”

รอยยิ้มของกู้ถิงค่อยๆลึกลง การค้าขายในประเทศทำยากมากก็ไม่ใช่ไม่รู้ดังนั้นเขาจึงเอายาห้ามใช้ชุดใหญ่และเทคโนโลยีการค้นคว้าวิจัยของยาห้ามใช้ย้ายไปต่างประเทศ ปัจจุบันนี้พวกเขาเก็บชิปที่ก่อนหน้านั้นกระจายทั่วทุกแห่งในประเทศกลับมาแล้ว ชิปชิ้นสุดท้ายก็คือชิปที่อยู่บนเรือสำราญครั้งที่แล้ว

แม้ว่าชิปแผ่นนั้นไม่ได้เก็บกลับมาได้สำเร็จ แต่ก็จมลงพร้อมกับเรือสำราญไปแล้ว ด้วยเทคนิคการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ของพวกเขาน่าจะไม่นานก็สามารถเสริมข้อมูลที่สูญหายไปกลับมาได้

“ในประเทศไม่เหมาะสมให้พวกเราพัฒนาขยายอีกแล้ว พวกคุณก็รู้ว่าพวกเขาตามจับอย่างแน่นแล้ว ตอนนี้แหวกหญ้าให้งูตื่นแล้ว งั้นพวกเขาจะไม่ปล่อยพวกเราอย่างเด็ดขาด พวกเขาจะสืบสวนทุกๆเมืองโดยสิ้นเชิง”

คำพูดเหล่านี้ที่กู้ถิงพูดมีหลักการมากจริงๆ บวกกับพวกเขาได้พ่วงเส้นสายของเมืองจันทร์ทองคำนี้แล้ว สำหรับพวกเขามากล่าวเป็นเรื่องที่ดีมากเลยจริงๆ

เดิมทีเมืองจันทร์ทองคำเป็นประเทศใหญ่แห่งหนึ่ง ต่อมาเนื่องเพราะการทหารแตกแยก ปัจจุบันนี้กลายเป็นสามสหพันธ์

อีกทั้งเมืองจันทร์ทองคำร่ำรวยมั่งคั่งสุดขีดอีก ตั้งอยู่ศูนย์กลางของโลกพอดี มีคนมากมายอยากจะช่วงชิงสถานที่ผืนนั้นล้วนอยากได้แต่ขอไม่ได้ ถึงยังไงก็มีสามตระกูลตัวพ่อเฝ้าคุ้มครองอยู่ที่นั่น

ถ้าหากสามารถทำการพัฒนาขยายอยู่เมืองจันทร์ทองคำได้จริงๆ อนาคตพวกเขาจะยาวไกลไร้ขอบเขต

บนใบหน้าของกู้ถิงปรากฏรอยยิ้มที่คิดร้ายกับคนอื่นออกมา “งั้นก็ตกลงเป็นอย่างนี้เลย”