พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - ตอนที่ 416 ฝันหวานที่ไม่สมจริง

เนี่ยเฟิงเพิ่งเข้ามา ดังนั้นไม่รู้จักคนในโรงเรียนนี้เลย ในเวลานี้เหลยจ้านซุกเข้าไปพูดกับเนี่ยเฟิงว่า “สาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬาของโรงเรียนเรายังคงเยอะมากจริงๆ ในนั้นยังมีโค้ชหลายคนนำพาทีมที่ไม่เหมือนกัน ในทีมบาสเกตบอลก็มีโค้ชนำพาสองคน แต่ว่าเป็นทีมของตู้เจิ้งเอินพวกเขาหยาบคายไร้เหตุผลมักจะยึดสนามไว้ไม่ให้คนอื่นทำการฝึกอบรม ดังนั้นก็ทำให้คนทั้งหลายโมโหขึ้นมาเช่นกัน”

ก็เนื่องเพราะเช่นนี้ หลังจากรถสกูตเตอร์ได้ยึดสนามบาสแล้วจึงถูกตีจนกลายเป็นลักษณะท่าทีแบบนี้ ตอนนี้คนของสมาคมสเก็ตบอร์ดล้วนมีความหวาดกลัวกับพวกเขาเล็กน้อย แต่ก็อยากเห็นเนี่ยเฟิงแก้แค้นให้กับพวกเขา

เนี่ยเฟิงรู้แจ้งกระจ่างในฉับพลัน “ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง”

“คนของสมาคมสเก็ตบอร์ดแม้ว่ามากน้อยล้วนเล่นบาสเป็น แต่ถ้าหากจะสู้กับตู้เจิ้งเอินพวกนั้นจริงๆ ผมคิดว่าน่าจะไม่มีทางที่จะต่อต้านได้”

คำพูดของเหลยจ้านเหล่านี้พูดถูกประเด็นมากแล้ว เนี่ยเฟิงก็รู้ว่าเส้นประสาทการออกกำลังกายของพวกเขาแม้ว่าไม่เลว แต่จะเล่นบาสจริงๆยังต้องใช้เทคนิค มีทีมบาสเกตบอลที่เป็นมืออาชีพก็จะยิ่งดี

“หวงห้าวซวน คุณอับจนเทหมดหน้าตักแล้วเหรอ? คุณมองไม่ออกว่านี่เป็นบุญคุณความแค้นของผมกับไอ้คนนั้นเลยเชียวเหรอ?”

ตู้เจิ้งเอินมองเห็นทีมบาสเกตบอลอีกทีมหนึ่งในโรงเรียนวิ่งเข้ามาคอยประสมโรง ทันใดนั้นไม่พอใจเหลือบตามองหนึ่งที

หวงห้าวซวนเป็นหัวหน้าทีมของทีมบาสเกตบอลของพวกเขา ยามปกติมักจะทะเลาะกันกับพวกเขาตู้เจิ้งเอินเนื่องเพราะสถานที่ แต่พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอันธพาลจริงๆ ดังนั้นได้แต่เพียงถูกบีบบังคับออกจากโรงเรียน ไปเล่นบาสที่สถานที่อื่น

โรงยิมกับสนามบาสของโรงเรียนเดิมทียังคงเยอะมากอยู่ แต่พวกเขาตู้เจิ้งเอินทีมบาสเกตบอลทีมเดียวก็จะยึดทั้งสนาม

คนตาสว่างล้วนรู้ว่าพวกเขาตั้งใจทำอย่างแน่นอน แต่ว่าพวกเขาก็แค่กล้าโมโหไม่กล้าพูด ถึงยังไงพวกเขาก็เป็นหน่ออ่อนที่ดี ดังนั้นหยาบคายไร้เหตุผลอยู่ในโรงเรียน หัวหน้าก็ได้แต่ลืมตาข้างหนึ่งหลับข้างหนึ่งเช่นกัน

“นี่ไม่ใช่บุญคุณความแค้นของพวกคุณทั้งสองคนเลย แท้ที่จริงผมเห็นคุณไม่พอใจมานานแล้ว คุณนำพาทีมของคุณ มักจะหยาบคายไร้เหตุผล ทำให้ทุกคนกล้าโมโหไม่กล้าพูด พอดีฉวยโอกาสนี้ ผมจะประกาศแข่งกับคุณ!”

เดิมทีหวงห้าวซวนก็อยากจะทำเช่นนี้อยู่แล้ว เพียงแต่หาโอกาสที่เหมาะสมไม่เจอตลอด

เมื่อกี้ทีมของพวกเขาทำการฝึกอบรมเสร็จแล้ว เดินมายังฝั่งนี้ ก็ได้เห็นตู้เจิ้งเอินกับเนี่ยเฟิงทั้งสองคนปะทะกัน แต่นึกไม่ถึงเนี่ยเฟิงถึงขนาดชกทะลุลูกบาสลูกนั้นอย่างง่ายดาย หวงห้าวซวนไม่ใช่เป็นคนที่ถือดีแบบนั้น ดังนั้นเขารู้ว่าเนี่ยเฟิงมีฝีมือจริงๆ

แม้ว่าอยู่ในสนามบาสเกตบอลไม่ใช่ใช้แต่กำลังอย่างเดียวก็จะได้เลย แต่หวงห้าวซวนกลับมักจะรู้สึกว่าเนี่ยเฟิงคนนี้ไว้ใจได้มาก ครั้งนี้ถ้าหากไม่จับฉวยโอกาสให้ดีๆล่ะก็ เป็นไปได้มากว่าวันหลังก็จะไม่มีทางสั่งสอนตู้เจิ้งเอินแล้ว

“หวงห้าวซวนคุณควรรู้ว่าการตัดสินใจของคุณในตอนนี้หมายความว่าอะไรอยู่”

ตู้เจิ้งเอินทำตายี๋แล้วทำตายี๋อีก นัยนต์ตาทั้งคู่ของเขาส่องแสงที่น่ากลัวออกมา คล้ายดั่งจะแยกร่างหวงห้าวซวนที่อยู่ต่อหน้าเป็นชิ้น

“ผมย่อมรู้อยู่แล้ว ถ้าหากว่าการแข่งขันในครั้งนี้พวกเราชนะแล้ว งั้นวันหลังคุณก็จะหยาบคายไร้เหตุผลไม่ได้อีก”

แท้ที่จริงในใจหวงห้าวซวนมีความหวาดกลัวตู้เจิ้งเอินเล็กน้อย เพราะว่าหวงห้าวซวนรู้สึกว่าพวกเขาตู้เจิ้งเอินกลุ่มนั้นก็คือพวกอันธพาลท้องถิ่น ดังคำกล่าวที่ว่าคนที่มีย่อมกลัวคนที่ไม่มีอะไรให้เสียแล้ว พวกเขาล้วนเป็นคนธรรมดา ย่อมจะกลัวถูกพุ่งเป็นเป้าอยู่แน่นอน

“ฮึ! ล้อเล่นใหญ่อะไรเหรอ? คุณได้แข่งกับพวกเรามากขนาดไหนในใจตนเองไม่ชัดเจนเหรอ? ทุกการแข่งขันทีมของพวกคุณล้วนตกอยู่ในการพ่ายแพ้ มิฉะนั้นโรงเรียนทำไมจะต้องยกย่องให้พวกเราไปเข้าร่วมการแข่งขันบาสเกตบอล พวกเราเป็นทีมชนะเลิศของการแข่งขันกีฬาระดับเขตเมืองนะ!”

ตู้เจิ้งเอินอดไม่ไหวที่จะลืมตาขาวหนึ่งที แต่ว่าลองคิดดู อีกสักครู่สามารถทำให้พวกนี้ขายหน้า ในใจเขาก็รู้สึกสะใจ

“ผมแข่งกับพวกคุณก็ได้ แต่ว่าผมมีข้อแม้นะ” ลูกตาตู้เจิ้งเอินหมุนแล้วหมุนอีก พูดแบบนี้

“คุณมีข้อแม้อะไรเอาแต่พูดออกมาก็พอ”

เนี่ยเฟิงมั่นใจในตนเองอย่างมาก เขาดูแล้วล้วนไม่หวาดกลัวสักนิด พูดได้อีกว่าอยู่ต่อหน้าเขาที่ชนะเลิศการแข่งขันกีฬาระดับเขตเมืองนับว่าเป็นอะไรล่ะ?

ตู้เจิ้งเอินก็ไม่รู้ว่าความมั่นใจในตนเองของเนี่ยเฟิงมาจากไหน แต่ว่าคู่แข่งขันที่มั่นใจในตนเองไม่ใช่ยิ่งดีเหรอ? เขาสามารถกดขี่ความเชื่อมั่นในตนเองของเนี่ยเฟิงสักหน่อยทำให้เนี่ยเฟิงไม่มีหน้าที่จะปรากฏตัวอยู่ข้างกายฝูยานหรง

“งั้นผมก็จะพูดแล้วนะ ถ้าหากว่าการแข่งขันในครั้งนี้พวกคุณแพ้แล้วงั้นทีมบาสเกตบอลของหวงห้าวซวนก็ต้องเลิกล้ม! และคุณ! ก็จะต้องเป็นลูกน้องของผม ฟังคำสั่งผมจุดนี้ไม่มีปัญหามั้ง?”

ตู้เจิ้งเอินพูดจบยกนิ้วขึ้นมาชี้ไปยังเนี่ยเฟิงชี้แล้วชี้อีก มองออกได้ว่าเขาใช้แรงมากจริงๆ กล้ามเนื้อที่อยู่บนแขนล้วนแน่นขึ้นแล้ว

เนี่ยเฟิงสบายๆเต็มใบหน้า “เป็นลูกน้องของคุณฟังคำสั่งคุณไม่มีปัญหา”

หวงห้าวซวนเลียริมฝีปากแห้งๆเลียแล้วเลียอีก เขาจ้องมองทีมที่อยู่ข้างหลังหนึ่งที ทุกคนล้วนมีความกลุ้มใจเล็กน้อย พวกเขาสามารถไปแข่งขันก็สามารถได้รับทุนการศึกษา สามารถได้เงินในการแข่งขันสำหรับพวกเขามากล่าวสำคัญมากจริงๆ แต่ว่าปัจจุบันนี้ชื่อที่มีสิทธิล้วนถูกทีมของพวกเขาตู้เจิ้งเอินยึดไปแล้ว จำนวนเงินทุกปีล้วนไม่มีสิทธิ์ให้กับพวกเขา

“พวกคุณเอายังไงล่ะ? จะแข่งหรือไม่?”

“ต้องแข่งอยู่แล้ว การแข่งขันครั้งนี้มีแต่ชนะแพ้ไม่ได้!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! อย่าพูดล้อเล่น ได้ยินพวกคุณพูดคำพูดนี้ผมรู้สึกน่าสงสาร ก็เพียงแค่พวกคุณอย่างนี้ยังอยากจะชนะเหรอ? ยังคงกลับไปอาบน้ำนอนเร็วหน่อย ฝันหวานที่ไม่สมจริงของพวกคุณไปเถอะ”

พวกคนของตู้เจิ้งเอินหัวเราะ ฮ่าฮ่า เสียงดังขึ้นมา ได้ยินคำพูดที่น่าขำเป็นพิเศษอะไรแล้ว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ไม่ต้องพูดไร้สาระอีกแล้ว ไปเถอะ”

เนี่ยเฟิงยืดเส้นยืดสาย เขาจ้องมองเหลยจ้านหนึ่งที เหลยจ้านกับคนของสมาคมสเก็ตบอร์ด เดินสะบัดตูดนำทางอยู่ข้างหน้าทันที ไม่นานก็พาพวกเขามาถึงสนามบาสเกตบอล

พวกคนของตู้เจิ้งเอินหยาบคายไร้เหตุผลมากและคนกลุ่มนั้นที่กำลังเล่นบาสอยู่ต่อ พวกเขากล้าโมโหไม่กล้าพูดกับตู้เจิ้งเอิน

“ผมให้เวลาพวกคุณสิบนาทีเตรียมตัวสักหน่อย”

ตู้เจิ้งเอินเชิดคางแล้วเชิดคางอีก เหมือนกับลักษณะท่าทีที่เป็นเจ้าของ เนี่ยเฟิงจ้องมองหนึ่งทีการก่อสร้างของสนามบาสนี้ดีมากจริงๆ ถ้าพูดว่าเป็นสนามบาสมิสู้พูดว่าเป็นสมาคมบาสเกตบอลดีกว่า

คนที่ถูกไล่ออกกลุ่มนั้นรับรู้ว่าตู้เจิ้งเอินจะแข่งกับหวงห้าวซวน ยิ่งเกิดความสนใจขึ้นมา ฉากนี้ชั่วพริบตาเดียวก็เหมือนดั่งไข้หวัดกระจายออกมาอย่างรวดเร็ว

สมาคมบาสเกตบอลนี้โรงเรียนตั้งใจสร้างให้นักกีฬาเป็นพิเศษจุดสำคัญคือบ่มเพาะนักกีฬาบาสเกตบอล

ในสมาคมมีที่นั่งให้นั่งได้ พวกเขาเหลยจ้านย่อมจะไม่ไปนั่งอยู่ที่นั่งท่านผู้ชมอยู่แล้ว พวกเขายืนอยู่ข้างสนามบาสเกตบอล จ้องมองอย่างเฝ้าปรารถนาด้วยความเร่าร้อน

อาจารย์พละของโรงเรียนไม่นานก็รีบเร่งเข้ามาแล้ว มีความไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้เล็กน้อยพูดว่า “ตู้เจิ้งเอิน หวงห้าวซวน พวกคุณทั้งสองมีเรื่องอะไรกันแน่?”

“อาจารย์ท่านมาได้พอดี พวกเราขาดกรรมการ ท่านช่วยเป็นกรรมการให้กับพวกเราเถอะ? นี่เป็นบุญคุณความแค้นที่พวกเรากับทีมของพวกเขาตู้เจิ้งเอิน ถึงเวลาควรจะทำการจบกันแล้ว”

ในเวลานี้เนี่ยเฟิงไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเปลี่ยนชุดข้างๆเสร็จแล้ว บนกายที่เขาสวมใส่คือชุดกีฬาทีมสีแดง

ต้องบอกว่าเขาดูแล้วรูปร่างผอมมาก แต่ว่าหลังจากเปลี่ยนชุดกีฬาแล้ว ลายเส้นเค้ารูปของกล้ามเนื้อที่อยู่บนแขนและน่องที่เจริญเติบโต ล้วนทำให้คนเห็นจนตาค้าง

เดิมทีฝูยานหรงไม่คิดว่าจะตามมาด้วย แต่ก็มีความกังวลเล็กน้อยว่าเนี่ยเฟิงจะถูกรังแกอีก เธอได้แต่อยู่ที่นี่ต่อดูการดำเนินการของเรื่องไปก่อน

“คนคนนี้เป็นใครล่ะ? เป็นทีมบาสเกตของพวกเขาหวงห้าวซวนที่รับสมัครเข้ามาใหม่เลยเชียวเหรอ?”