พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - ตอนที่ 36 อุบัติเหตุเล็ก ๆ

บทที่ 36 อุบัติเหตุเล็ก ๆ

เจ้าหัวแบนรู้สึกว่าตับไตไส้พุงของตัวเองบิดเป็นก้อนแล้ว เจ็บจนเขารีบยื่นมือกุมท้องตัวเองไว้ แต่ท่าทางของเขาเชื่องช้ามาก

"กูไม่รู้ว่าพวกมึงโกงเงินมากี่คนแล้ว แต่ว่าถ้าพวกมึงยังจะคิดทำอย่างนี้กับพี่ใหญ่ของกู งั้นกูบอกให้เลยว่ารีบจบเรื่องเร็ว ๆ ซะ"

เนี่ยเฟิงมองเจ้าหัวแบนที่ทำหน้าบิด ๆ เบี้ยว ๆ จากนั้นตบหน้าเขาเบา ๆ ยิ้มพูดว่า :"เป็นไง? รู้สึกเป็นไง ?"

"กูผิดไปแล้ว…."

เจ้าหัวแบนเลียเลือดที่ปาก เมื่อกี้ถูกเตะแรงมากจริงๆ ตอนนี้เลือดเต็มปาก

"กูให้เวลามึงแค่สองวัน ชดใช้ให้พี่ใหญ่กู รถนี้พวกมึงเป็นคนทุบ ซ่อมไม่ได้แล้ว เมื่อกี้กูพูดอย่างใจเย็นบอกให้พวกมึงชดใช้สามแสน แต่ว่าตอนนี้กูเปลี่ยนใจแล้ว กูว่ารถราคาหนึ่งล้านถึงจะเหมาะสมกับพี่ใหญ่"

"อะไรนะ ? ! "

เจ้าหัวแบนเบิกตากว้างทำเหมือนไม่อยากจะเชื่อ เขาจะไปหาหนึ่งล้านมาจากไหน?

เข้าไม่มีความสามารถขนาดนี้ อีกอย่างเขาได้เงินแล้วจะเอาไปเล่นพนันแน่นอน

ตอนนี้เขาก็ติดหนี้อยู่

"ถ้ามึงทำไม่ได้ล่ะก็ งั้นกูจะทำให้มึงหายไปจากโลกนี้โดยไม่รู้ตัว มึงไม่ต้องคิดจะแอบกู กูหาพวกมึงเจอได้ไง มึงใช้สมองคิดเอาเอง"

เนี่ยเฟิงยิ้มเยาะ แล้วสบัดมือ จัดเสื้อเล็กน้อย แล้วเดินออกจากซอยมืด

ตอนนี้เจ้าหัวแบนเสียใจภายหลังอย่างมาก เขาคิดว่าการค้าขายนี้น่าจะทำง่าย แต่ไม่คิดเลยว่าจะเจอคนที่แข็งแกร่ง

เนี่ยเฟิงออกไปไม่นาน มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้น เนี่ยเฟิงหยิบออกมารับสาย

"เสี่ยวเฟิงนายยังไม่กลับมาเหรอ?ฟ้ามืดแล้วนะ หรือว่าวันนี้นายจะกินข้าวข้างนอก?

เนี่ยเฟิงเปลี่ยนสีหน้าทันที ยิ้มพูดว่า:"ผมนั่งรถกลับไปตอนนี้เลย พวกพี่ห้ามกินก่อน ผมใกล้จะถึงบ้านแล้ว ! "

พอเนี่ยเฟิงพูดจบ ก็ฮัมเพลงเดินไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน

ไม่คิดว่าไปๆมาๆ ก็เป็นเวลาสี่ห้าโมงเย็นแล้ว

เนี่ยเฟิงนึกแกงไก่ที่พี่ใหญ่ทำอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเลยก้าวเดินเร็วกว่าเดิม

เดิมทีเขาคิดจะนั่งแท็กซี่แต่ว่ารถติดเกินไป เขาเลยตัดความคิดนี้ไป

"เถียนเถียน ! เถียนเถียน ! "

จู่ ๆ ก็มีน้ำเสียงร้อนรนดังขึ้น เนี่ยเฟิงมองไปตามทิศทางของเสียงโดยไม่รู้ตัวและเห็นผู้ใหญ่สองคนกำลังไล่ตามชายคนหนึ่งในระยะไกล

"ปล่อยลูกสาวของฉันลงมา ! "

เนี่ยเฟิงหรี่ตาเช็กอย่างรวดเร็ว เจ้านั้นน่าจะเป็นพ่อค้ามนุษย์จริง ๆ แล้วเนี่ยเฟิงไม่ชอบทำเรื่องที่เกินความจำเป็น แต่ว่าเห็นพ่อค้ามนุษย์พวกนี้แล้ว เนี่ยเฟิงก็โกรธมาก ๆ ผู้ใหญ่สองคนนั้นก็ดูเหมือนจะมีอายุแล้ว ตามไม่ทันแน่

เนี่ยเฟิงเกร็งกล้ามเนื้อ แล้ววิ่งไปทางพ่อค้ามนุษย์

เขาก้าวขาเร็วมาก วิ่งเร็วมาก แป๊ปเดียวก็ตามพ่อค้ามนุษย์ทัน แล้วต่อยเขาล้มลงไป !

พ่อค้ามนุษย์ก็ไม่คิดว่าจะมีคนตามเขาทัน เดิมทีเขาจะขึ้นรถพวกพ้องแล้ว แต่ไม่เคยนึกเลย จะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดออกมาได้ !

เนี่ยเฟิงต่อยหมัดหนัก จนเขามึนงง มือเขาไม่มีแรงแล้ว เด็กผู้สาวตนนั้นตกลงมา ยังดีเนี่ยเฟิงตาไวมือเร็ว จับเด็กสาวไว้ได้ !

"ไปตายซะมึง ! "

พวกของเขาขับบิ๊กไบค์ พอเห็นพวกของตัวเองถูกต่อยล้ม เขาขี่มาทางเนี่ยเฟิงทันที !

เนี่ยเฟิงเห็นแล้ว ร่างกายตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาใช้มือเดียวดันรถมอเตอร์ไซค์ จากนั้นบินขึ้นอากาศด้วยขากรรไกล ล้มคนลงพื้นไปเลย !

แต่เพราะว่าเขาอุ้มเด็กไว้อยู่ ดังนั้นการเคลื่อนไหวเลยไม่ใหญ่มาก เพราะงั้นเลยไม่ได้ระวังแขนอีกข้าง

เนี่ยเฟิงรู้สึกเจ็บฝ่ามือ เขาขมวดคิ้ว น่าจะโดนของมีคมบนรถข่วน

แป๊ปเดียวเนี่ยเฟิงก็จัดการสองคนนี้ได้แล้ว คนข้างๆก็รีบเข้ามา ช่วยจับพ่อค้ามนุษย์สองคนนี้มัดไว้

"หนูน้อย หนูไม่เป็นไรนะ ?"

ถ้าเป็นเมื่อก่อนพวกที่จับเด็กไป คนนั้นอาจจะถูกเนี่ยเฟิงฆ่าแล้วก็ได้ แต่ว่าในที่สาธารณะแบบนี้ เนี่ยเฟิงก็ไม่อยากฆ่าสองคนนั้น

ถือว่าพวกเขาโชคดี ถ้าทำเรื่องชั่วๆแบบนี้ตอนกลางคืน เดาว่าเนี่ยเฟิงน่าจะหักคอพวกเขาไปแล้วล่ะ

เด็กสาวร้องฮือ ๆ อย่างตกใจ ร้องไห้ออกมา

"เถียนเถียน เถียนเถียน มานี่เร็ว ! ตากับยายอยู่นี่ ไม่ต้องร้อง ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ! "

เนี่ยเฟิงลุกขึ้น ปัดฝุ่นบนตัว "เธอน่าจะตกใจ กลับไปโอ๋หน่อยครับ กลางวันแสกๆยังกล้ามาจับเด็ก พ่อค้ามนุษย์สองคนนั้นไม่ธรรมดาเลยนะ"

"ผู้มีพระคุณ ! ขอบคุณนะ ถ้านายไม่มาช่วย พวกเราก็ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว"

คุณตาพูดไปคุกเข่าลงตัวสั่นคิดอยากจะกราบ

เนี่ยเฟิงรีบห้ามไว้ "คุณลุง ผมรับไว้ไม่ได้จริง ๆ ! แค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเอง"

"ผู้มีพระคุณ ขอบคุณมากเลยนะ ถ้าไม่ได้นาย เถียนเถียนของพวกเราจะเป็นยังไงแล้วก็ไม่รู้！เมื่อกี้พวกเราสองคนจะซื้อไอศกรีมให้เถียนเถียน แต่พอหันมาก็ไม่เจอแล้ว ! "

คุณยายพูดไปร้องไป เห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจมาก

"เอาล่ะ ไม่เป็นไรแล้วนี่ครับ? อีกอย่างสองคนนั้นก็ถูกจับแล้ว"

เนี่ยเฟิงพูดเสร็จก็โบกมือปัด

"อุ๊ย！ผู้มีพระคุณ มือนายบาดเจ็บเหรอ ! แย่แล้ว พวกเราต้องรีบพานายไปโรงพยาบาล ! "

ตอนนี้เนี่ยเฟิงถึงนึกขึ้นได้ เมื่อกี้รู้สึกเจ็บฝ่ามือ เขายกมือขึ้นมา ไม่ใช่แค่ฝ่ามือ ขนาดแขนยังมีแผลถลอกหลายจุด

"ไม่เป็นไรครับ แผลเล็ก ๆ เท่านั้นเอง พวกคุณรีบกลับไปเถอะ ! "

เนี่ยเฟิงแค่ออกมาช่วยคนเท่านั้นเอง ไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาก็เลยพูดปลอบทั้งคู่ แล้วก็หายไปในฝูงชน

จริงๆพวกเขาอยากจะพาเนี่ยเฟิงไปโรงพยาบาล แต่ว่าเจ้าหนูตกใจร้องไห้หนักมาก พอหันกลับมาผู้มีพระคุณก็หายไปแล้ว

"คนดีมากๆเลย เจ้าหมอนี้เป็นคนดีจริง ๆ !"

"นั่นสิ ! พวกเราต้องจำพระคุณนี้ไว้ ! "

นอกจากนี้เนี่ยเฟิงมองมือของตัวเอง จริง ๆ ไม่อยากไปสนใจหรอก ยังไงสำหรับเขาแล้วแผลเล็ก ๆ พวกนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ถ้ากลับไปพวกพี่สาวเห็นแล้วต้องเป็นห่วงมาก ๆ แน่

เนี่ยเฟิงคิดแล้วคิดไปโรงพยาบาลดีกว่า

เนี่ยเฟิงเงยหน้าเห็นโรงพยาบาลใหญ่อยู่ข้างหน้า เขาเลยเดินเข้าไปในโรงพยาบาล

"โครงการนี้ต้องดำเนินการโดยเร็วที่สุด ถึงเวลาประเทศรัสเซียจะส่งคนมาจัดสัมมนากับพวกเรา จำไว้ต้องให้ศาสตราจารย์จู ศาสตราจารย์เหลียงกับศาสตราจารย์เจียงไปด้วยกัน"

ร่างสีขาวปรากฏขึ้นที่ทางเดินของโรงพยาบาล เธอสวมเสื้อคลุมยาวสีขาว ผมยาวสีดำทำเป็นมวยผม ดูมีความสามารถเป็นพิเศษ