พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - ตอนที่ 337 แฟนคลับ

“เพราะฉะนั้น ถ้าฉันไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ก็ไม่เหมาะสมที่จะมาพูดเรื่องมารยาทกับพวกนายงั้นเหรอ?”

เนี่ยเฟิงมองดูเหลยจ้านที่คิดว่าตัวเองสูงส่ง แล้วรู้สึกขำมาก

“แน่นอนอยู่แล้ว นายไม่รู้หลักการที่ว่า‘ไม่ได้อยู่แวดวงเดียวกันก็ไม่ควรสะเออะเข้าร่วม’รึไง？นายอย่าพูดดีกว่า！”

เหลยจ้านไม่พอใจเนี่ยเฟิงมาก ประเด็นเป็นเพราะว่าเนี่ยเฟิงกับพวกเขาอายุพอๆกัน แต่แต่งตัวไม่เข้ากับพวกเขาเลย！

“ก็ได้”

เนี่ยเฟิงพูดจบ ก็ขึ้นไปหยิบสเกตบอร์ดมา“ฉันจะทำให้นายเห็นว่าฉันสามารถพูดกับนายได้”

“โอ้โห！ดูสิ！ไอ้เด็กเนิร์ดนี่ยากเล่นสเกตบอร์ดว่ะ？นี่ นายคิดว่าสเกตบอร์ดจะเล่นได้ง่ายๆอย่างงั้นเหรอ?”

คนอื่นๆก็คิดว่าเนี่ยเฟิงไม่เจียมตัวเช่นกัน

แต่เนี่ยเฟิงได้ก๊อบปี้ท่าสเกตบอร์ดของคนพวกนั้นได้อย่างสมบูรณ์แบบ

อีกทั้งยังเพิ่มดีกรีท่าที่มีความยากขึ้นมาอีกด้วย

สิ่งนี้ทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันตกตะลึง！

“นะ นายเล่นไม่เป็นไม่ใช่เหรอ?”

ฝูยานหรงที่ได้เห็นทักษะฝีมือของเนี่ยเฟิงแล้ว คิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจะเล่นสเกตบอร์ดได้เก่งถึงเพียงนี้！

แม้แต่การหายใจเนี่ยเฟิงยังเรียบนิ่ง ท่าแค่นี้ เนี่ยเฟิงมองปราดเดียวก็มองออกแล้ว

“ก็งั้นๆแหละ”

เนี่ยเฟิงหัวเราะ แล้วยื่นสเกตบอร์ดไปให้เหลยจ้าน“ยอมไหม？”

เหลยจ้านพบเข้ากับคู่ต่อสู้แล้ว เนี่ยเฟิงคนนี้สุดยอดจริงๆ ไม่รู้ว่าเป็นการตั้งใจแต่งเป็นหมูหลอกกินเสือรึเปล่า！

“แล้วยังไงล่ะ？เก่งแล้วงั้นหรือ！”

“ฉันก็ไม่ได้พูดว่าฉันเก่ง แต่เมื่อเทียบกับร่มร่อน โดดร่ม สเกตบอร์ดนี่ไม่ได้มีความยากอะไรเลย”

“ว้าว นายเล่นร่มร่อนกับโดดร่มเป็นด้วยเหรอ?”

ผู้หญิงหลายคนต่างส่งสายตาชื่นชมไปให้เนี่ยเฟิง

ฝูยานหรงเองก็มองเนี่ยเฟิงเปลี่ยนไป

ไอ้หมอนี่ มีกึ๋นจริงๆด้วยแฮะ！

“อย่าเย่อหยิ่งนักเลย！ความแข็งแกร่งของฉันไม่ได้มีแค่พวกนี้！ถ้าแน่จริงก็ดวลกับฉันได้เลย！”

เหลยจ้านพูดจบ ก็กวักมือให้เนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงมองฝูยานหรงแวบเดียว จากนั้นฝูยานหรงก็กระแอมไอหนึ่งครั้ง“ไปสิ！”

เนี่ยเฟิงจึงเดินตามหลังของเหลยจ้านไป เดินเข้าไปยังพื้นที่ของคลับ

พอเดินเข้ามา เนี่ยเฟิงก็เลิกคิ้วขึ้น“ทำได้ไม่เลวเลยแฮะ”

เหลยจ้านขึ้นไปบนสังเวียนแล้ว

พวกเขามีอุปกรณ์ออกกำลังกายทุกประเภท และมีสนามแข่งขัน “นายเคยชก มวยไทยไหม？”

เหลยจ้านเชิดปลายคางขึ้น หลังจากนั้นก็โยนนวมที่อยู่ในมือให้กับเนี่ยเฟิงไป

เนี่ยเฟิงพยักหน้า“รู้ เคยเห็นมาแล้วด้วย”

เนี่ยเฟิงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงยอดฝีมือมวยไทยที่เขาเคยพบในต่างประเทศมาก่อน แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับเนี่ยเฟิงอยู่ดี

ฝ่ายตรงข้ามเก่งมาก แต่ศิลปะการต่อสู้ของเนี่ยเฟิงสูงกว่าเป็นโยชน์

“ชกเป็นไหม？”

เหลยจ้านมัดนวมของเขา กล้ามเนื้อที่เป็นหมัดๆของเขาแข็งแรงมาก ดูๆไปแล้วเป็นคนที่เคยฝึกฝนมาก่อนเหมือนกัน

“เป็นน่ะเป็นอยู่แล้ว แต่ที่ฉันเรียนมาไม่ใช่มวยไทยนะ นายจะประลองกับเหรอ?ฉันจะลองดูหน่อยก็ได้”

“ไม่จำเป็น！เราจะต่อสู้กันอย่างอิสระ！ใครลุกไม่ขึ้นคนนั้นแพ้！เป็นไง！”

เหลยจ้านเป็นนักสู้เช่นกัน อีกอย่าง เหลยจ้านยังชอบฝูยานหรงมาก แน่นอนว่าก็อยากทำให้ไอ้หมอนี่พ่ายแพ้ต่อหน้าฝูยานหรงเช่นกัน

เมื่อกี้พวกของเหลยจ้านถูกเนี่ยเฟิงหยามหน้ามาแล้วหนึ่งครั้ง

เหลยจ้านจะต้องลบล้างความอับอายครั้งนี้ให้ได้

“นายแน่ใจเหรอ?”

เนี่ยเฟิงก้มหน้ามองดูนวมที่อยู่ในมือแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยถาม

“แน่นอนสิ！มาเลย！”

เนี่ยเฟิงยิ้มพลางสวมนวมเข้าไป เขาไม่ได้ถอดเสื้อ เหลยจ้านจึงคิดว่าเนี่ยเฟิงต้องเป็นผู้ชายที่รูปร่างผอมแห้งเป็นแน่ เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่กล้าให้เห็นรูปร่างของตัวเอง

เหลยจ้านมั่นใจในฝีมือมวยไทยของตัวเองมาก จึงไม่กลัวเนี่ยเฟิงแม้แต่น้อย！

หลังจากที่เนี่ยเฟิงขึ้นสังเวียนไปแล้ว ฝูยานหรงก็เกิดสนใจขึ้นมาเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าเหลยจ้านจะเป็นคู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิงได้รึเปล่า เหลยจ้านเก่งกว่าตัวเองจริงๆนั่นแหละ！

“เนี่ยเฟิง！นายจะมัวหลบซ้ายหลบขวาไม่ได้นะ！ต้องต่อสู้อย่างตรงไปตรงมา！”

ฝูยานหรงหลีกเลี่ยงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แล้วจึงตะโกนโห่ร้องอยู่ด้านล่าง

เหลยจ้านที่ได้ยินฝูยานหรงพูดแบบนั้น เขายิ่งมั่นใจว่าเนี่ยเฟิงไม่มีความสามารถนั้น และเป็นคนที่ไม่เก่งอะไรเลย

“มาเถอะ！ฉันไม่ออมมือให้นายแน่！”

เหลยจ้านพูดจบ ก็รุดออกหมัดก่อน！

แต่เหลยจ้านยังไม่ได้แตะชายเสื้อของเนี่ยเฟิง ก็ถูกเนี่ยเฟิงวาดหมัดชกจนล้ม！

เหลยจ้านรู้สึกได้ถึงความปวดแสบปวดร้อนที่แก้มเป็น เขาล้มลงกับพื้น เสียงดัง“ตุ๊บ”！

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น สมองของเขาเสียงดัง“วิ้งๆ”！นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย？ทำไมเขาถึงล้มได้？

สายตาของคนอื่นๆมองไม่ทัน เนี่ยเฟิงดูเหมือนจะยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้ขยับไปไหน เหตุใดเหลยจ้านถึงได้ล้มลง？นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

เหลยจ้านพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น“คอยดูตาฉันนะ！”

ระหว่างนั้นเขาก็ชกออกไปหนึ่งชุด！

แต่ทักษะการชกของเหลยจ้านในสายตาของเนี่ยเฟิง มันเป็นเพียงแค่เรื่องเด็กๆเล่นกัน หลังจากที่เนี่ยเฟิงดูจนพอแล้ว จึงสวนออกไปอีกหนึ่งหมัด！

คราวนี้บริเวณที่เหลยจ้านถูกชกคือใบหน้าข้างขวาของตัวเอง！

เขาล้มลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้！

“เร็วมาก！”

ฝูยานหรงตกใจมาก เหตุใดถึงมีคนทำได้เร็วขนาดนี้？ความเร็วนี้สุดยอดไปเลย！

เหลยจ้านขายหน้ามาก เขาพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง สะบัดหัวมึนงงของตัวเองไปมา ไม่เข้าใจว่าตัวเองล้มลงไปได้อย่างไร！

เหลยจ้านสูดลมหายใจเข้าลึกๆ“ครั้งนี้ไม่นับ！เอาอีกครั้ง！”

เนี่ยเฟิงพยักหน้า“มาต่อกันเถอะ”

คราวนี้เหลยจ้านฉลาดขึ้นมาแล้ว เขาลองเชิงเนี่ยเฟิงครู่หนึ่ง เนี่ยเฟิงไม่ได้คิดอยากจะออกหมัดเลย แต่กำลังจ้องมองเขา

เวลานี้เองเหลยจ้าน อาศัยจังหวะที่ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้เตรียมตัว พุ่งตัวเข้าไปจู่โจมแขนของเนี่ยเฟิง

แต่เขายังคงทำไม่สำเร็จ แล้วก็ถูกเนี่ยเฟิงใช้หมัดชกล้มลงไป！

เขาถูกหมัด ทั้งแก้มฝั่งซ้าย ฝั่งขวา และด้านหน้า

“เนี่ยเฟิง！นี่เป็นเพียงแค่การแลกเปลี่ยนความรู้กันเท่านั้น ต้องลงแรงขนาดนี้เลยหรือ！”

ฝูยานหรงมองเห็นจมูกของเหลยจ้านถูกชกจนเลือดออก จึงรู้สึกร้อนใจมาก ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป เหลยจ้านอาจจะตายได้

ฝูยานหรงเข้าใจดี ที่ตัวเองสามารถออกกระบวนท่าต่อหน้าเนี่ยเฟิงได้มากขนาดนี้ เป็นเพราะเนี่ยเฟิงอ่อนข้อให้！

เนี่ยเฟิงคนนี้ตกลงมีความเป็นมาอย่างไรกันแน่ ทำไมถึงได้เก่งแบบนี้？จัดการกับเหลยจ้านอย่างรวดเร็วแล้วง่ายขนาดนี้เชียวหรือ！

“ผมควบคุมแรงของผมแล้วนะ”

เนี่ยเฟิงส่ายหัว แล้วตอบกลับอย่างใสซื่อ

“นายควบคุมแรงของนายประสาอะไรกัน！ล้อเล่นอะไรห้ะ！ถ้านายควบคุมแรงจะชกคนอื่นจนมีสภาพแบบนี้หรือห้ะ？”

ฝูยานหรงถลึงตาใส่เนี่ยเฟิงอย่างไม่พอใจ

เหลยจ้านใช้เวลานานมากกว่าจะลุกขึ้นจากสังเวียนได้

เนี่ยเฟิงหัวเราะ“ยังจะเอาอีกไหม？”

เหลยจ้านรู้สึกกลับเล็กน้อย เขาส่ายหัว“ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้ว！”

“ไม่เป็นไร มวยไทยของนายเมื่อเทียบกับคนทั่วไป ถือว่าเก่งมากแล้ว เพียงแต่เมื่อเทียบกับฉัน มันยังห่างกันอีกเยอะ”

คนอื่นๆเองก็เห็นแล้วเนี่ยเฟิงเก่งแค่ไหน รู้ดีว่าเนี่ยเฟิงที่ฝ่ายที่จะแหย็มไม่ได้ง่ายๆ พวกเขาต่างพากันถอยออกห่าง

“ผมคิดว่าคลับของคุณสร้างได้ไม่เลวเลยนะ แต่ยังคงต้องยกระดับคุณภาพของสมาชิกให้สูงขึ้นอีกหน่อย ล้วนเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดีกันทั้งนั้น ”

คำพูดของเนี่ยเฟิงล้าสมัยจริงๆ อันที่จริง อายุจิตใจของเนี่ยเฟิงแก่กว่าพวกเขามาก

“เนี่ยเฟิง！นายมีความเร็วมากเลยนะ！สอนฉันหน่อยได้ไหม？”

ผ่านไปนานมาก จู่ๆๆเหลยจ้านก็เอ่ยปากพูดออกมา

เนี่ยเฟิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย“นายจะเรียน？”

“อืม！ฉันอยากเรียน！นายสอนฉันได้ไหม？”เหลยจ้านพูดอย่างตรงไปตรงมา