— พี่ริซ….ช่วยหนูด้วย..

 

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว นับตั้งแต่ถูกจับแยกจากพี่ริซ

หนึ่งเดือน ? สองเดือน ? หนึ่งปี ? หรือว่า สองปี ?

ความรู้สึกด้านเวลา มันบิดเบี้ยวไปหมด เพราะนับตั้งแต่ที่ย้ายมาอยู่ในห้องขังมืดๆ หนูก็ไม่เคยเห็นเดือนเห็นตะวันเลยซักครั้ง แสงสว่างที่มีอยู่ มีเพียงแค่เชิงเทียนขนาดเล็กที่ติดอยู่บนกำแพง

 

ในวันแรกที่หนูแยกจากพี่ริซ หนูก็เจอกับเพื่อนใหม่ทั้งสามคน

ชายหนึ่ง หญิงสอง พวกเขาโดนจับย้ายมาอยู่ที่ห้องนี้เหมือนกัน ทุกคนต่างหวาดกลัวและเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเหมือนกับหนูไม่มีผิด

ทว่า ในกลุ่มเด็กๆพวกนั้น เด็กผู้ชายท่าทางร่าเริงคนหนึ่ง…รู้สึกว่าจะชื่อ วิล ล่ะมั้ง ?

วิลคนนั้นให้กำลังใจพวกเราที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญ พร้อมกับปลอบว่า ‘ไม่เป็นไร พวกเราที่ทนมาได้ถึงขนาดนี้ กะอีแค่โดนผ่าตัดเพิ่มนิดๆหน่อยๆจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน’

แถมเขายังบอกกับหนูอีกด้วยว่า ศูนย์วิจัยแห่งนี้สร้างขึ้นมาเพื่อสร้าง ‘วีรชนเทียม’ อาวุธสงครามรูปแบบมนุษย์ที่มีพลังเวทย์แข็งแกร่งมากกว่าคนธรรมดาๆเป็นร้อยเท่า 

หากเรารอดจากการทดลองของพวกมันไปได้ พวกเราก็จะกลายมาเป็นอาวุธลับของรัฐบาลในการต่อกรกับจักวรรดิเซลเทีย พวกเขาจะมอบชื่อใหม่ให้กับพวกเราและมอบตำแหน่งทางกองทัพให้ อีกทั้งยังได้รับการโปรโมทคล้ายๆกับว่าพวกเราคือฮีโร่ของสงคราม กลายเป็นคนดังและเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป พวกเราจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน โดยแลกกับการที่เบื้องหลังนั้นพวกเราจะต้องทำตามคำสั่งของรัฐบาลทุกประการ

ถ้าหนูและพี่ริซรอดจากการทดลองนี้ไปได้ พวกเราจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข โดยมีฐานะที่ดีขึ้นกว่าในอดีต แต่ถ้าเราตาย ทุกๆอย่างก็จบลงแค่ในห้องแคบๆห้องนี้

ด้วยการให้กำลังใจของวิล หนูและเด็กผู้หญิงอีกสองคนก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมา

หลังจากนั้นไม่นาน เราทั้งสี่ก็ถูกพาไปที่ห้องผ่าตัดซึ่งมีนักวิจัยอยู่เต็มไปหมด

การเผชิญหน้ากับห้องๆนั้นอีกครั้ง มันทำให้หนูกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

ข้างๆพวกเราที่ถูกมัดอยู่บนเตียง มีแร่ซึ่งเปล่งแสงสว่างๆวางอยู่ข้างๆคนล่ะชิ้น ทว่า ตรงข้ามกับคนอื่นๆ ชิ้นที่วางอยู่ข้างหนูกลับมีสีดำสนิทราวกับจะดูดกลืนแสงสว่างทั้งหมดเข้าไป

ในตอนนั้น หนูก็เคยเข้าห้องนี้มาพร้อมกับพี่ริซ

ของพี่ริซเป็นแร่สีขาวที่ดูโปร่งใส ส่วนของหนูเป็นแร่สีม่วงดูลึกลับ

แม้จะต้องทนต่อความรู้สึกแสบร้อนไปทั่วร่าง หลังจากที่พวกชายชุดขาวฉีดยาแปลกๆเข้ามา แต่ในตอนนั้นพี่ริซก็มองมาที่หนูและกุมมือของหนูเอาไว้ราวกับจะให้กำลังใจ มันทำให้หนูรู้สึกอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย แม้ข้างในจะยังหวาดกลัวและเจ็บปวดมากก็ตาม 

พอรู้ตัวอีกที หนูก็สลบไป จากนั้นก็ตื่นขึ้นมาในห้องขังและพบว่าตัวเองได้ผ่านช่วงเวลาอันโหดร้ายนั่นมาได้พร้อมๆกับพี่ริซ ความยินดีตอนที่รู้ว่าอีกฝ่ายมีชีวิตอยู่ มันทำให้หนูคิดว่าในชีวิตนี้คงไม่ต้องการอะไรเพิ่มอีกแล้ว

ทว่า ในการผ่าตัดครั้งนี้ หนูไม่มีพี่ริซอยู่ข้างๆ

แถมหนูก็ไม่รู้ว่าพี่ริซเป็นตายร้ายดียังไง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าหนูจะรอดไปจากที่นี่ได้รึเปล่า ?

“เธอทำได้….”

ทว่า วิลที่พูดและยิ้มเช่นนั้นก็ช่วยมอบความกล้าให้กับหนู

แม้ว่าหลังจากนั้นจะเจ็บปวดจนสลบไปจากฤทธิ์ของยา แต่ก่อนที่จะหลับลึก หนูก็สัมผัสได้ถึงความหวังรางๆที่จะได้พบกับพี่ริซอีกครั้ง

รอหนูก่อนนะพี่ริซ จะกลับไปให้ได้…พวกเราจะต้องกลับไปอยู่ด้วยกันอีกครั้งให้ได้ !

ด้วยการตั้งมั่นเช่นนั้น หนูก็รอดจากการผ่าตัดมามาได้อย่างปาฏิหาริย์ แม้หลังจากนั้นจะปวดไปทั่วตัวและรู้สึกร้อนราวกับกำลังถูกเผาทั้งเป็นไปราวๆหนึ่งสัปดาห์หรือหนึ่งเดือนก็จำไม่ค่อยได้

แต่ หนูยังจำได้ดีเลยถึงความรู้สึกยินดีตอนที่รอดชีวิตออกมาจากห้องผ่าตัดได้

“วิล…ขอบคุณ — !?”

ทว่า หลังจากการผ่าตัดในครั้งนั้น หนูก็ไม่เห็นวิลอีกเลย

ถึงจะถามผู้คุมว่าวิลอยู่ไหน พวกเขาก็ไม่บอก ไม่พูดอะไรซักคำ แทบจะไม่เคยมองหน้าพวกเราเลยซักครั้ง

หนูได้แต่พยายามคิดในแง่บวกว่า วิลคงจะถูกพาไปขังที่ห้องอื่น..ไม่อย่างงั้น หนูคงทนรับมันไม่ไหวแน่ๆ

“มะ ไม่เป็นไร วิลคนนั้นจะต้องไม่เป็นอะไร”

“พวกเราทั้งสามคนมาพยายามให้เต็มที่กันเถอะ”

“อื้ม ! ”

หนูและเด็กผู้หญิงอีกสามคนที่อายุไล่เลี่ยกัน …เอมิลี่ และ ไนเจล พวกเราต่างให้คำสัญญาว่าหากรอดไปได้ พวกเราจะไปหาอะไรอร่อยๆข้างนอกทานด้วยกัน

การตั้งเป้าหมายทำให้พวกเรากลับมามีความหวังได้อีกครั้ง

แม้ว่า ทุกๆวัน พวกเราจะได้รับสารเคมีประหลาดๆที่ทำให้ทุกข์ทรมานจนนอนหลับไม่ลง แต่เอมิลี่ที่ทำหน้าที่ราวกับเป็นตัวแทนกลุ่มก็จะพยายามพูดปลุกใจ จากนั้นพวกเราทั้งสามคนก็จะนอนชิดกันเพื่อแบ่งปันความอบอุ่นให้อีกฝ่าย

ท่ามกลางช่วงเวลาโหดร้าย มันก็คงมีการพบพานของพวกเราทั้งสามคนล่ะมั้ง ที่หนูคิดว่า มันช่างเป็นความโชคดีของหนูซ่ะเหลือเกิน

ในตอนที่อยู่กับพี่ริซ เพราะเอาแต่เกาะติดอยู่กับพี่ หนูเลยไม่ได้ทำความรู้จักกับเด็กๆคนอื่นซักเท่าไหร่ แถมถึงจะรู้จักกัน แต่สุดท้ายคนอื่นๆก็ตายไปในเวลาไม่นานอยู่ดี

ทว่า สำหรับพวกเราทั้งสามคน ช่วงเวลาที่ผ่านทุกข์ผ่านโศกมาด้วยกัน มันก็ช่างแสนสั้นซ่ะเหลือเกิน

พวกเราต่างมองไปข้างหน้าอย่างมีความหวัง

ถ้ารอดไปได้ พวกเราทั้งสามคนจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป 

จะกลับไปใช้ชีวิตในโลกภายนอก ในฐานะคนดังที่มีชื่อเสียง เอาให้พวกคนที่ทอดทิ้งพวกเราต้องรู้สึกเสียใจที่ทำแบบนี้กับพวกเราซ่ะเลย

ความหวังก่อตัวขึ้น

มิตรภาพค่อยๆเบ่งบานขึ้นอย่างช้าๆ

จะต้องออกไปผจญภัยโลกภายนอกด้วยกัน กับ ทั้งสองคนและพี่ริซให้ได้ !

ในตอนนั้นหนูคิดเช่นนั้น

เวลาค่อยๆดำเนินผ่านไปอย่างช้าๆ 

จนกระทั่ง—

“เฮ้อ สนุกดีจริงๆ ถึงจะเนื้อตัวมอมแมมไปหน่อย แต่ก็ไม่เลว”

ในคืนวันหนึ่ง ทั้งๆที่ปกติผู้คุมจะพาพวกเราแยกย้ายกันไปตามห้องทดลองแค่ตอนกลางวัน แต่ทว่า วันนี้เขากลับพาไนเจลออกไปคนเดียวตอนกลางคืนโดยไม่บอกว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน

หลังจากนั้นน่าจะประมาณสองสามชั่วโมง หนูและเอมิลี่ ก็ได้ยินเสียงสะอื้นดังใกล้เข้ามา

“ฮ่า…ขอบใจมาก ไว้พรุ่งนี้ข้าจะแวะมาเยี่ยมอีก”

ประตูห้องขังเปิดออก ผู้คุมที่กำลังขยับเข็มขัดของตัวเองให้เข้าที่ก็โยนไนเจลเข้ามาในห้อง

“ฮึก….”

หลังจากที่ผู้คุมเดินจากไปด้วยท่าทางร่าเริง ไนเจลที่หวาดกลัวจนตัวสั่นก็กอดเข่าตัวเองแล้วร้องไห้อยู่ที่มุมห้อง 

แม้จะถามว่า เกิดอะไรขึ้น แต่ไนเจล กลับบอกว่าไม่มีอะไร

เสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ย เผ้าผมดูยุ่งเหยิง แถมยังมีเลือดเปื้อนชุดของเธอและก็มีเลือดสายหนึ่งไหลไปตามขาของเธอ

เอมิลี่ที่ทำหน้าโมโหก็พยายามพูดปลอบไนเจล

แม้หนูจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็พอเดาได้ว่าผู้คุมคนนั้นต้องทำอะไรที่เลวร้ายมากๆแน่ เพราะในคืนนั้นไนเจลนอนละเมอด้วยความทุกข์ทรมานพร้อมหลุดเสียงทรมานออกมาว่า ‘อย่าทำนะ’ ไม่ก็ ‘แปดเปื้อนแล้ว’

ในวันถัดมา ผู้คุมคนนั้นก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับเพื่อนอีกคน

“ทำฉันแทนสิ !”

ทว่า ในวันนั้นเอมิลี่กลับยืนขึ้นแล้วเสนอตัวให้กับผู้คุมทั้งสองคนแทน แน่นอนว่า ผู้คุมทั้งสองคนต่างก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน

“ก็ได้ น่าสนใจดีนิ”

“ไม่นะ ! เอมิลี่ !!!”

แม้ไนเกลจะพยายามร้องห้าม แต่เอมิลี่กลับยิ้มบางๆ ก่อนจะโดนผู้คุมทั้งสองพาตัวออกไป

หลังจากนั้นเวลาผ่านไปนานแค่ไหน หนูจำไม่ได้

ทว่า ในตอนที่เอมิลี่กลับมา สภาพของเธอก็ดูเลวร้ายมากๆ

เสื้อผ้าหลุดลุ่ย เลือดเปรอะเปื้อนไปตามเสื้อและมีเลือดไหลออกมาสองสามสายที่บริเวณขา

มีรอยฝ่ามือสีแดงที่แก้ม และมีรอยม่วงๆที่บริเวณลำคอ แถมยังมีรอยฟันอยู่บนหัวไหล่เนียลขาวของเธอประมาณสามสี่จุดได้

แม้จะบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วยิ้มแย้ม แต่หลังจากที่ฉันและไนเกลแกล้งนอนหลับไป เอมิลี่ที่ตาแดงก็สะอื้นอยู่คนเดียวตลอดทั้งคืน

วันต่อมา ผู้คุมก็กลับมาอีกครั้ง…และพาทั้งไนเกลและเอมิลี่ออกไป

วันถัดๆมา พวกเขาก็ยังทำเหมือนๆเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ทั้งสองคนกลับมาในสภาพที่ดูโทรมและทุลักทุเลแทบทุกครั้ง พอรู้ตัวอีกที เอมิลี่ก็ไม่สามารฝืนยิ้มได้อีก และ ไนเกลที่ผมเผ้ารกรุงรังก็เริ่มจะมีสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ไม่เอา ! ไม่ไหวแล้ว ! ถ้ามากกว่านี้ฉันต้องทนไม่ไหวแน่ๆ เกลียด ! เกลียดพวกผู้ชายที่สุด ! ฆ่าฉันที ! ช่วยฆ่าฉันที !”

แม้เอมิลี่จะพยายามปลอบแต่ก็ไม่เป็นผล เธอหลับไปด้วยความอ่อนล้า ในขณะที่ไนเกลก็ดึงผมตัวเองซ้ำๆแล้วพูดอยู่คนเดียวว่า ‘ทนไม่ไหวแล้ว’ ตลอดทั้งคืน

จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง เหตุการณ์ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปในทิศทางที่เลวร้ายที่สุด—

“นะ นะ ไนเกล ?”

“ไม่จริงใช่ไหม ?”

ร่างเย็นๆของไนเกลถูกเชือกมัดคอแล้วแขวนอยู่กับลูกกรง

ดวงตาเบิกกว้าง น้ำลายฟูมปาก ใบหน้ากลายเป็นสีม่วง

ไนเกลตายแล้ว….ไม่ได้ตายจากการทดลอง แต่เธอฆ่าตัวตายด้วยมือของเธอเอง

ในวันนั้นพวกชายชุดขาววิ่งวุ่นกันยกใหญ่และถามพวกเราว่าเกิดอะไรขึ้น

พอเอมิลี่เล่าให้พวกเขาฟังว่าโดนผู้คุมหลายคนรุมย่ำยีพวกเธอมานานกว่าหนึ่งเดือน พวกชายชุดขาวก็เดินจากไปโดยไม่พูดอะไร สิ่งที่รู้มีแค่ หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่เคยเห็นผู้คุมหน้าเก่าอีกเลย

หลังเหตุการณ์ในครั้งนั้น เอมิลี่ก็มีสีหน้าที่ดีขึ้น แต่บ่อยครั้งเธอก็แอบร้องไห้อยู่คนเดียวทุกๆคืน

หนูทำได้เพียงนอนข้างๆเธอแล้วปล่อยให้เธอกอด อย่างน้อยก็หวังว่าจะทำให้เธออุ่นใจขึ้นซักเล็กน้อยก็ยังดี

“ไม่เป็นไรนะ ไอริน พวกเราจะต้องรอดไปด้วยกันให้ได้”

“เอมิลี่….”

“ไม่ต้องห่วงนะ พวกเราคือเพื่อนกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะปกป้องเธอเอง”

“อื้ม ! เค้าก็จะช่วยปกป้องเอมิลี่เหมือนกัน !”

พวกเราให้คำมั่นสัญญาแก่กันเช่นนั้นและผ่านช่วงเวลาอันยากลำบากมาด้วยกันเพียงสองคน

ค่ำคืนที่หนาวเหน็บก็ผ่านมาด้วยการโอบกอดและมอบความอบอุ่นให้อีกฝ่าย

วันคืนที่ต้องทนทรมานจากยาที่พวกมันฉีด เราทั้งคู่สู้ก็กับมันได้ด้วยคำพูดปลุกใจที่สองเรามอบให้แก่กัน

แต่แล้ว ในวันหนึ่ง คำสัญญาที่พวกเรามอบให้ในวันนั้นก็ถูกทดสอบด้วยโชคชะตาอันโหดร้าย

พวกชายชุดขาวที่เลวทรามได้พาเราทั้งคู่ไปที่สนามประลองแล้วออกคำสั่งด้วยเสียงอันเย็นชาไร้อารมณ์ว่า

 

— ภายในหนึ่งชั่วโมง ถ้าแกฆ่าฝั่งตรงข้ามไม่ได้ พวกแกทั้งคู่จะต้องตาย

 

พวกมันโยนดาบให้พวกเราคนล่ะเล่ม และบอกให้เราสองคนฆ่ากันเอง

“……….”

เอมิลี่ก้มหน้าลงแล้วพูดว่าใครมันจะไปทำได้กันเล่าด้วยสีหน้าใกล้จะร้องไห้

รอบข้างคือผนังซึ่งทำจากโลหะชนิดพิเศษซึ่งต้านทานต่อการโจมตีด้วยเวทมนต์และโดยรอบก็ลงวงเวทย์คลื่นเสียงความถี่สูงที่มีพลังทำลายสมองเอาไว้ มันทำให้พวกนักวิจัยสามารถฆ่าพวกเราเมื่อไหร่ก็ได้ที่พวกมันต้องการ

“ไม่เป็นไรนะ…พวกเราทำเต็มที่แล้ว”

ในตอนนี้หนูไม่หวังอะไรอีกแล้ว

ถ้าต้องฆ่าเอมิลี่เพื่ออยู่รอด หนูขอตายไปยังจะดีซ่ะกว่า

“ขอบคุณนะ เอมิลี่”

“ไอริน….”

“เอมิลี่น่ะพยายามมามากพอแล้ว เพราะงั้นพักเถอะนะ”

เคร้ง !

เอมิลี่โยนดาบในมือทิ้งแล้วพุ่งกอดหนู เธอร้องไห้โฮออกมาเป็นครั้งแรกพลางพูดขอบคุณซ้ำๆ ทั้งๆที่หนูไม่เคยช่วยอะไรเอมิลี่เลยซักอย่าง

“เพราะมีพวกเธออยู่ ฉันถึงทนมาได้ถึงขนาดนี้ ขอบคุณนะ ”

“เค้าก็เหมือนกัน !”

“มิตรภาพของพวกเราจะคงอยู่ตลอดไป การได้พบเจอกับพวกเธอคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของฉัน”

“ขอบคุณนะเอมิลี่ เป็นเพราะเอมิลี่เหมือนกัน เค้าถึงยังมีชีวิตได้อยู่จนถึงทุกวันนี้ ขอบคุณนะ !”

พวกเรากล่าวขอบคุณให้กันและกัน จากนั้นเอมิลี่ก็หยิบดาบขึ้นมา 

“นี่ไอริน..พวกเรามาฆ่าตัวตายด้วยกันดีกว่าไหม ? ถึงจะเจ็บ แต่ก็น่าจะดีกว่าโดนคนพวกนั้นฆ่า”

“แต่ว่า…จะทำได้หรอ ?”

ในตอนนั้นหนูรู้สึกลังเล

“ทำได้สิ…ง่ายนิดเดียว”

เอมิลี่ฉวยโอกาสที่หนูสับสน เธอหยิบดาบเล่มหนึ่งขึ้นมาแล้วยัดใส่มือของหนู

“จับแน่นๆ แบบนี้ ยกขึ้นมาแล้วก็—-”

ฉึก !

สิ้นเสียงแหลมๆและเลือดอุ่นๆที่กระเซ็นใส่ใบหน้าของหนู

หนูมองสลับระหว่างดาบในมือของตัวเองที่แทงทะลุอกของเอมิลี่ ก่อนจะมองเอมิลี่ที่กำลังยิ้มอย่างอ่อนแรง

“อะ..อะ…เอมิลี่ ทำไม ?”

“ขอโทษนะ…ไอริน”

“ทำไม ? ทำไม ? ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆ เอมิลี่ ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้ เอมี่ลี่ !!!!!!!”

หนูได้แต่กอดเอมิลี่ที่ร่างกายกำลังเย็นลง เลือดสีแดงไหลทะลักออกมาไม่หยุดจนเปื้อนตัวเราทั้งสองคน

“ขอร้องล่ะ ! ใครก็ได้ ! ช่วยเอมิลี่ด้วย !!! ใครก็ได้ ! ให้หนูทำอะไรก็ยอม ! ฮืออออ ขอร้องล่ะ ! ช่วยเอมิลี่ ! ฮึก ! ช่วยเพื่อนของหนูที !!!”

“ไอริน….”

ทว่า เอมิลี่ที่ดวงตาเริ่มจะปิดลงอย่างช้าๆ กลับยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วลูบแก้มของหนูเบาๆ

“มีชีวิตต่อไปแทนพวกเราทีนะ….”

“ฮืออออออออ”

“เธอต้องทำได้….กลับไปพบกับพี่สาว….อีกครั้ง”

“ไม่ๆๆๆ พวกเราสัญญากันไว้แล้วว่าจะอยู่ด้วยกัน พวกเราสัญญาว่าจะรอดไปด้วยกันไม่ใช่หรอ ?”

“ฝาก…มีชีวิต….ต่อไป….แทน…พวกเรา……เพื่อนรัก…คนสำคัญ…ของฉัน”

หลังจากนั้นเอมิลี่ก็ไม่พูดอะไรอีก

เอมิลี่ตายแล้ว…เธอตายคามือของหนู

หนูเป็นคน..ฆ่าเธอ..ฆ่าเธอด้วยมือคู่นี้เอง

“อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา  !!!!”

ได้แต่กรีดร้องและร้องไห้ราวกับคนบ้า แม้จะพยายามยื้อยุดร่างของเอมิลี่ไม่ให้ถูกพวกชายชุดขาวแย่งชิงไป แต่สุดท้ายก็โดนฟาดที่หัวอย่างแรงจนสลบ พอรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกขังอยู่ในห้องขังแค่คนเดียว

หนูได้แต่คิดซ้ำๆอยู่ภายในห้องมืดๆว่าทำไมพวกเราต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ?

ทำไมเพื่อนๆทุกคนที่หนูรู้จักถึงต้องตาย ?

ทำไมพวกเขาต้องทำเรื่องเลวร้ายกับพวกเราถึงขนาดนี้ ?

พวกเราทำอะไรผิดอย่างงั้นหรอ ?

พวกเราทำอะไรให้พวกเขาโกรธแค้นด้วยรึไง !?

ถ้าไม่ ! แล้วทำไม ????

“ทำไมพวกเอมิลี่ถึงต้องตายด้วยล่ะ !!!”

ได้แต่นั่งกอดเข่าอยู่ตัวคนเดียวในห้องมืดๆ มันช่างเหงาและเปล่าเปลี่ยวเสียเหลือเกิน

พอนึกถึงวันคืนที่เคยมีคนอยู่ข้างๆ มันก็ทำให้ข้างในอกรู้สึกเจ็บปวดทุกข์ทรมานมากยิ่งกว่าโดนยาแปลกๆของพวกนักวิจัยเสียอีก

กลัว…กลัวเหลือเกิน

พี่ริซช่วยหนูด้วย !

ไม่เอาแล้ว ไม่อยากอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว !!!

ทว่า พอรู้สึกตัวอีกที วันคืนที่ผ่านไปอย่างโดดเดี่ยวก็สิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปไม่นานหลังจากการตายของเอมิลี่ หนูก็ได้พบกับไนเกลอีกครั้ง

“การผ่าตัดเพิ่มแก่นผลึกแห่งความว่างเปล่า เริ่มได้ !”

แก่นผลึกแห่งความว่างเปล่า…แร่สีขาวซึ่งหนูเคยเห็นไนเกลได้รับการผ่าตัดเข้าไป..นั่นคือสิ่งที่เคยอยู่ในตัวของไนเกลไม่ผิดแน่ๆ

หนูได้รับแก่นมนตราของไนเกลเพิ่มมาอีกชิ้นรวมเป็นสาม

ความทรมานที่ได้รับหลังการผ่าตัดเพิ่มเป็นทวีคูณ

ทัศนวิสัยกลายเป็นสีแดง รู้สึกเหมือนกับร่างกายของตัวเองจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ

ไม่มีใครที่อยู่ข้างหนูแล้วคอยให้กำลังใจอีกต่อไปแล้ว

ต้องผ่านการเปลี่ยนแปลงร่างกายอันทุกข์ทรมานอยู่เพียงคนเดียว

ทว่า พอนึกขึ้นได้ว่า ข้างในอกของหนูมีส่วนหนึ่งของไนเกลอยู่ หนูก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย

จะต้องผ่านไปให้ได้ ก็ไนเกลอยู่ข้างๆหนูแล้วนี่นา

หนูคิดเช่นนั้น และ ในท้ายที่สุด หนูก็ผ่านมันมาได้จริงๆ

ขอบคุณนะไนเกล….

แม้จะยังทรมานจากยาที่ได้ทุกๆคืน แต่พอเวลาผ่านไป หนูก็เริ่มชินกับความเจ็บปวดอีกครั้งและทนต่อความโดดเดี่ยวได้มากขึ้น ระหว่างนั้นก็พยายามคิดหาคำตอบว่าทำไมพวกเราต้องเจอเรื่องพวกนี้ด้วย ? ทำไมพวกเขาถึงต้องทำเรื่องโหดร้ายกับพวกเรามากขนาดนี้ ?

“คราวนี้ ให้คนที่ครอบครองแก่นมนตราแค่สองชิ้นมาเจอกับสามชิ้นเป็นไง ?”

หลังจากนั้น พวกมันก็บังคับให้หนูสู้กับเด็กๆคนอื่นๆ

“ไม่นะ…ผม..ยังไม่อยากตาย”

“ขอโทษนะ….”

เพื่อที่จะมีชีวิตรอด หนูเลยต้องฆ่าพวกเขา…มิตรสหายที่เคยเผชิญเรื่องแย่ๆมาด้วยกันเหมือนกับหนู 

หลังจากนั้นทุกครั้งที่ฆ่าใครซักคนไป หนูก็ทำได้แค่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียวตลอดทั้งคืน

“คราวนี้ลองโดนรุมหน่อยเป็นไง ?”

จากหนึ่งศพกลายเป็นสามศพ

“เยี่ยมมาก ! แข็งแกร่ง ! ถ้าเป็นแบบนี้ เด็กคนนี้จะต้องกลายมาเป็นไพ่ตายของพวกเราได้แน่ !”!”

ทีล่ะศพสองศพ มือคู่นี้ได้พรากชีวิตของเด็กๆที่ต้องเผชิญชะตากรรมเดียวของหนูเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนวันหนึ่งหนูก็ลืมไปแล้วว่าหนูได้ลงมือฆ่าไปกี่คนเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด

แม้ตอนแรกจะเศร้าโศกเสียใจ แต่พอเวลาผ่านไป มันก็ค่อยๆชินชาอย่างช้าๆ

ความเปลี่ยนแปลงทางจิตใจที่เกิดขึ้น มันทำให้หนูรู้สึกกลัวตัวเองมากๆ

‘ปกติน่า’

เสียงแปลกๆเริ่มดังขึ้นมาในหัวตอนที่อยู่ตัวคนเดียว

‘ไม่เป็นอะไร เธอทำได้ดีแล้ว’

มีเสียงให้กำลังใจดังก้องขึ้นมาในหัวของหนู

‘เธอและเด็กพวกนั้นไม่ผิด…ที่ผิดคือพวกมันต่างหาก’

พวกมัน…อย่างงั้นหรอ ?

ในตอนที่เสียงในหัวบอกกับหนู หนูก็นึกถึงคำพูดของพวกนักวิจัยที่อยู่ในห้องทดลองขึ้นมาได้

 

“ฮ่าๆๆๆ เยี่ยมยอด ! นี่คือการค้นพบครั้งสำคัญของมวลมนุษยชาติ”

“ด้วยเทคโนโลยีนี่ อารยธรรมของพวกเราจะพัฒนาอย่างก้าวกระโดดไปอีกเป็นร้อยๆปี !”

“จะจักวรรดิ เผ่าเอลฟ์ เผ่าปีศาจ หรือ พวกมังกร ! ด้วยพลังของเด็กพวกนี้ มันก็จะไม่มีอะไรที่จะทำลายประเทศนี้ได้อีกแล้ว !”

“พวกเราจะครองโลกนี้ใบไปด้วยกัน ฮ่าๆๆๆๆ เยี่ยมไปเลย ! ประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติจะต้องจารึกเอาไว้ถึงความสำเร็จของพวกเรา”

“แด่โคงการวีรชนเทียม”

“““““ แด่โครงการวีรชนเทียม !”””””

 

มนุษยชาติอย่างงั้นหรอ ?

ครองโลกอย่างงั้นหรอ ?

อารยธรรมอย่างงั้นหรอ ?

เพื่อของพรรคนี้ถึงทำให้พวกเราทุกข์ทรมานมากถึงเพียงนี้ ?

บังคับให้พวกเราฆ่ากันเองเพื่อตอบสนองกิเลส แถมยังแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างที่สำคัญของพวกเราไป

 

วันคืนที่ผ่านพ้นไปพร้อมกับการที่ได้รับรู้ความจริงและสันดานอันต่ำช้าของพวกมนุษย์ มันทำให้หนู…ไม่สิ พวกเราสาบานกับตัวเองว่า—

 

“คอยดูเถอะไอ้พวกมนุษย์ ซักวันหนึ่งเราจะฆ่าล้างพวกแกทุกตัวให้หมด ไม่ให้เหลือแม้แต่ตัวเดียว !!!”

 

มนุษย์คือความผิดพลาด

มนุษย์คือสิ่งที่ต้องกำจัด

โลกใบนี้คงอยู่ได้โดยไม่มีมนุษย์

เพื่อล้างแค้นให้กับพวกพ้องที่จากไปของเรา และเพื่ออนาคตของโลกใบนี้

โลกที่ไม่มีมนุษย์อยู่จึงกลายมาเป็นเป้าหมายของตัวเราผู้นี้

ให้คำมั่นสัญญากับพวกพ้องที่อยู่ข้างในตัวของเรา จากนั้นก็คอยหาโอกาสเพื่อทำการล้างแค้นเสมอมา

เวลามันสั่งอะไร เราก็ทำตามอย่างว่าง่าย

พวกมันทำให้ตัวเราเก่งขึ้น โดยหารู้ไม่ว่าพลังที่มอบให้ เราจะใช้มันเพื่อทำลายพวกมันทุกๆตัว

ฮ่าๆๆๆๆๆ

คอยดูเถอะ !

ซักวัน เราจะมองพวกแกจากในห้องกระจก

เราจะคอยเฝ้ามองสีหน้าที่สิ้นหวังของพวกแกในตอนที่รู้ว่าความหวังอันบิดเบี้ยวของพวกแกได้ย้อนกลับมาทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกแกรักจนไม่เหลือแม้แต่อย่างเดียว

เหมือนกับที่พวกแกทำกับพวกเรายังไงล่ะ ไอ้พวกมนุษย์ !

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”

เราทำเพียงแค่สะสมพลัง รอจนกว่าโอกาสหลบหนีจะมาถึง

จากนั้นเราเมื่อเราหนีออกไปได้…ไอริน ผู้นี้จะล้างบางมนุษยชาติให้หมดเอง !!!