“อย่างน้อยการไว้ชีวิตพวกนั้นก็มีประโยชน์ใช่ไหมละ ?”

หลังจากที่ตัดสินใจจะไว้ชีวิตคนพวกนั้น ฉันก็ทำการปล่อยม้าทั้งห้าตัวให้วิ่งไปคนล่ะทางเพื่อสร้างความสับสนให้กับพวกที่กำลังไล่ตามพวกเรา

ในขณะที่เราทั้งคู่ต่างมุ่งหน้าเดินเข้าป่าแล้วใช้ทางอ้อมเพื่อหลีกหนีการติดตามของพวกนักวิจัย ทางด้านกลุ่มชายร่างท้วมและคณะ ฉันก็ขอให้ไอรินล้างสมองคนพวกนั้นทำให้พวกเขาเข้าใจผิดว่าพวกเราไปอีกทาง รวมถึงฝังคำสั่งว่า ‘ห้ามทำเรื่องชั่วๆ’ เข้าไปในหัวของพวกเขา นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเขาจะต้องไม่ทำเรื่องชั่วร้ายเหมือนที่จะทำกับพวกเราอีก

ทว่า นิยามของคำว่าชั่วร้ายของแต่ล่ะคนก็คงต่างกันมากเกินไป ฉันเลยขอให้ไอรินฝังคำสั่งอีกอย่างก็คือ นับแต่นี้ไปพวกเขาจะต้องทำตามคำสอนของ ศาสดาอัลเฟอุส  ….ศาสนาซึ่งแม้จะล่มสลายไปแล้ว แต่คำสอนก็แพร่หลายในปัจจุบันเพื่อความสะดวกในการจัดระเบียบทางสังคม 

ฉันคิดว่าอย่างน้อยมีกฎที่เป็นลายลักษณ์อักษระบุจะช่วยลดโอกาสที่พวกเขาจะใช้ช่องว่างหาทางทำเรื่องไม่ดีๆจากคำสั่งที่กำกวมอันแรกของไอริน นี่คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันจะคิดได้ แม้ว่าไอรินจะไม่เห็นด้วยก็ตาม

ทว่า ถึงจะบ่น แต่เธอก็ยอมทำตามที่ฉันพูดทุกอย่าง

ขอโทษนะที่ทำอะไรแกมบังคับ แล้วก็ขอบคุณมากที่เข้าใจพี่

หลังจากสร้างข้อมูลเท็จเสร็จ ก็ตามที่ได้พูดเอาไว้ว่า เราทั้งคู่ต่างหนีเข้าป่า โดยที่พวกเราก็ได้เอาทรัพย์สมบัติบางส่วนของพวกเขาติดตัวมาด้วย ถือซ่ะว่าเป็นค่าทำขวัญและค่าเสียโอกาสล่ะกัน

ในตอนนี้ไอรินกำลังเดินอยู่ข้างฉัน โดยสวมรองเท้าผ้าใบและมีผ้าคลุมสีม่วงคลุมทับเสื้อผ้าขาดๆอีกที มงกุฎที่ทำให้ในวันแรกไอรินก็ยังสวมเอาไว้อยู่ ไม่ยอมถอดออกยกเว้นตอนนอน และในตอนที่กำลังเดินชมนกชมไม้ด้วยกัน ไอรินก็ลูบกิ๊ปติดผมรูปดวงดาวที่ฉันสร้างให้ไปพลางๆ 

ดีจริงๆที่เธอชอบมัน ครั้งหน้าจะทำอะไรให้ไอรินดีนะ ?

จะว่าไป มันก็น่าเสียดายจัง ถ้าในรถขุนนางนั่นมีเสื้อผ้ามากกว่านี้ ฉันคงหามาเปลี่ยนให้ไอรินได้แล้วแท้ๆ

เราทั้งคู่ก็เลยได้เครื่องแต่งกายเพิ่มมาแค่ผ้าคลุมสีแดงสำหรับฉัน ผ้าคลุมสีม่วงสำหรับไอริน และรองเท้าผ้าอย่างล่ะคู่ ซึ่งสีก็ดูฉูดฉาด และ ราคาน่าจะแพง

ฉันคิดว่า ควรจะหาโอกาสเอาไปขายในเมืองถัดไป เพื่อลดความน่าสงสัยดีกว่า มันดูคล้ายของชนชั้นสูงมากเกิน ไม่ค่อยเข้ากับพวกเราเท่าไหร่

ของนอกเหนือจากเครื่องแต่งกายก็มี ไอเท็มบอกซ์รูปแบบถุงผ้า(ไอเท็มเวทมนต์ที่ร่ายเวทย์มิติทำให้สามารถจุของได้เป็นจำนวนมากกว่าถุงผ้าเท่าๆไปเป็นสิบเท่า) อาหารแห้ง พวกเครื่องครัวเช่นหม้อหรือจานชามหน้าตาดูหรูหรา รวมไปถึงเงินจำนวนมากซึ่งทั้งชีวิตไม่เคยจับมาก่อน

ประมาณ หนึ่งแสนโกล ได้ล่ะมั้ง..ถ้าเทียบกับตอนอยู่บ้านเก่าที่ยากจนและมีเงินเก็บปีล่ะสามพันโกล นี่ก็ถือว่าเป็นเงินที่ถ้าใช้อย่างประหยัดก็อยู่ได้เป็นปีๆเลย

จะเรียกว่าเป็นโชคดีในโชคร้ายก็ได้ อยากให้มีโจรโผล่มาบ่อยๆ…ว่าไปนั่น

ถ้าโผล่มาบ่อยๆ ไอรินคงได้ใช้พลังพร่ำเพื่อแน่ๆ

สำหรับเด็กคนนี้ พลังที่อยู่ในมือตอนนี้ มันยิ่งใหญ่มากเกินไป

พลังที่ขาดการคิดอย่างรอบคอบ ในท้ายที่สุดแล้วมันจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเธอเอง

พูดง่ายๆก็คือ พลังย่อมมาพร้อมกับภาระอันยิ่งใหญ่…

ทว่า ฉันกลับคิดว่าคำพูดดั่งกล่าว มันช่างเห็นแก่ตัวซ่ะเหลือเกิน

เพราะมีพลังก็เลยต้องแบกรับปัญหามากมาย

เพราะแข็งแกร่งกว่าใครๆก็เลยต้องเสียสล่ะอย่างช่วยไม่ได้

แต่ถ้าผู้มีพลังคือคนที่มีอายุแค่ 8 ขวบ อย่างไอรินล่ะ พวกเราควรจะใช้คำพูดทำนองนี้กับเธอด้วยหรอ ?

การโยนภาระให้เด็กๆน่ะ มันก็คือความมักง่ายของพวกผู้ใหญ่ก็เท่านั้นเอง คนพรรคนั้นที่ใช้คำๆนี้กับเด็กๆน่ะ ไม่สมควรเรียกว่าผู้ใหญ่หรอกนะ

แต่พอคิดถึงตรงนี้แล้ว สิ่งที่ฉันจะทำให้ไอรินได้คืออะไรกันแน่ ?

เพราะถึงจะทำเป็นบอกว่าการโยนภาระให้เธอเป็นเรื่องที่ผิด แต่ในท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็ทำได้เพียงแค่ชี้นำและโยนให้เธอเลือกตอนจบด้วยตัวเองอยู่ดี

เอาเข้าจริงๆแล้ว ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าจะทำยังไงถึงจะชี้นำเส้นทางที่ถูกต้องให้ไอรินได้กันแน่ แล้วเส้นทางที่ฉันแสดงให้เธอเห็น แน่ใจแล้วนะ ว่ามันไม่ได้เป็นเส้นทางที่ฉันยัดเยียดให้กับเธอ

บางครั้งก็กังวลใจและรู้สึกสับสนเหมือนกัน การเป็นพี่ที่ดีให้ใครซักคนนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

‘ถึงจะทำเป็นเข้าใจหนู แต่สุดท้ายพี่ก็แค่มนุษย์ที่หยิ่งผยองคนหนึ่งนั่นแหล่ะ’

นึกถึงคำพูดไอรินเมื่อตอนนั้น มันก็ใช่ว่าฉันจะกลัวว่าตัวเองจะยัดเยียดแนวคิดที่ผิดๆให้กับเธอ

ฉันพยายามเลือกตัวเลือกที่คิดว่าจะดีที่สุดและยื่นให้เธอ โดยไม่รู้ว่าตัวเลือกที่ฉันยื่นให้จะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดจริงรึเปล่า และในท้ายที่สุดแล้วคนที่ต้องรับผลกระทบจากตัวเลือกที่ฉันพยายามยัดเยียดไปให้ มันก็คือตัวไอรินเองนั่นแหล่ะ

ยากจังนะ การดูแลใครสักคนเนี่ย

พอคิดไปคิดมา ฉันก็ไม่ใช่คนที่เก่งกาจหรือเข้มแข็งเลยซักนิด

“…………”

กลับกันแล้วไอรินที่เดินอยู่ข้างๆฉัน ลึกๆแล้ว เธออาจจะมีความกล้าหาญมากกว่าฉันก็ได้ล่ะมั้ง ?

ระหว่างที่เราเดินจูงมือกันไปตามป่าลึก สัมผัสนุ่มนิ่มและอบอุ่นที่กุมมือของฉันอยู่ก็ชวนให้รู้สึกมีความสุขซ่ะเหลือเกิน

แซ่กๆๆๆ

แมกไม้สั่นไหวเบาๆจนเกิดเสียงไพเราะราวกับดนตรี

ฟู่วววว

ลมเย็นๆที่พัดผ่านก็ชวนให้รู้สึกสบายตัวอย่างน่าประหลาด

ต้นไม้ที่ให้ร่มเงากับพวกเรา มันก็ทำให้แดดส่องลงมาน้อยลงจนรู้สึกอุ่นอย่างพอดีๆ

ซ่าๆๆๆ

ได้ยินเสียงแม่น้ำลำธารดังใกล้เข้ามา

หลังจากนี้ถ้าจะไปชะล้างตัวซักหน่อยก็คงไม่เลวเหมือนกัน

“แม่น้ำล่ะ !?”

“อืม….ไปล้างเนื้อล้างตัวกันเถอะ”

เดินทางมานาน โดยหยุดเป็นช่วงๆ แต่ยังไม่ได้อาบน้ำซักครั้งนับตั้งแต่หนีออกมาจากศูนย์วิจัย

ไอรินที่น่าจะรู้สึกเหนียวตัวเหมือนกันก็เลยดูดี๊ด๊าเป็นพิเศษ

เธอวิ่งตรงไปยังลำธารที่ใสสะอาดจนมองเห็นหินที่อยู่ที่พื้นและปลาที่ว่ายอยู่ข้างล่าง

“ฮึบ !”

ไอรินลอกคราบ…เอ่อ น้องสาวของฉันถอดเสื้อคลุ้มและผ้าขี้ริ้วเก่าๆทิ้ง จากนั้นก็กระโดลงไปในน้ำ

ตู้มมมมม

น้ำสาดกระเซ็นไปทั่ว…แล้วก็กระเด็นใส่เต็มหน้าฉันเลยอ่ะ….

เสื้อคลุมเปียกหมดเลย จริงๆเลยนะเด็กคนนี้

ซ่าๆๆๆ

ไอรินว่ายน้ำไปมาอย่างสนุกสนาน พอฉันมองรอบข้างไม่พบมอนสเตอร์หรือพวกสิ่งมีชีวิตที่น่าจะเป็นอันตราย ฉันก็ถอดผ้าคลุมพาดตากไปบนกิ่งไม้ โดยไม่ลืมเอาของไอรินที่ตกพื้นขึ้นมาตากด้วย

จากนั้นก็ถอดชุดเก่าที่น่าจะเป็นผ้าขี้ริ้วออกมา

“อ่า….”

บิดขี้เกียจเล็กน้อยยืดเส้นยืดสาย จากนั้นก็หยิบสบู่สองก้อนที่เจออยู่ในก้นๆของไอเท็มบอกซ์ขึ้นมา ก้อนหนึ่งส่งให้ไอริน ส่วนอีกก้อนฉันหยิบมาใช้เอง

“ก่อนอื่นก็ทำความสะอาดก่อน–”

ฉันหยิบเสื้อผ้าของไอรินที่ตกอยู่ไปชุบน้ำ จากนั้นก็เอาไปถูกับสบู่ก้อน 

พอเกิดฟองสีขาว ฉันก็เริ่มถูไปถูมาจนเกิดฟองมากกว่าเดิม

“พี่ริซทำไรนะ ?”

“ซักผ้าอยู่น่ะ พวกเราใส่ชุดนี้มาเป็นสัปดาห์โดยไม่ซัก พี่ก็เลยคิดว่ากลิ่นมันคงจะเหม็นน่าดู ถึงจะเห็นสภาพไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้ว แต่ก็น่าจะต้องใช้ไปอีกซักสองถึงสามวัน อุตส่าห์อาบน้ำแล้วทั้งที ก็ไม่อยากจะให้ตัวเปื้อนใหม่เพราะเสื้อที่ใส่เท่าไหร่”

“แต่นั่นมันเสื้อของหนูไม่ใช่หรอ ?”

“อื้ม ก็ในเมื่อจะซักแล้วก็ซักรวมกันทีเดียวเลยสิ”

“งั้นหรอคะ…..”

ไอรินมองเสื้อของฉันที่วางอยู่ข้างๆเท้าของฉัน ก่อนที่เธอจะเข้ามานั่งยองๆใกล้แล้วหยิบเสื้อของฉันไป

แซ่กๆๆ

เธอเอาสบู่ที่ฉันวางทิ้งไว้ไปถูกับเสื้อของฉันที่ชุบน้ำหมาดๆ พอฟองขึ้นก็ถูๆๆๆ จนคราบสีดำสกปรกค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ

“???”

ฉันมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“มีอะไรคะ ?”

ไอรินที่รู้สึกถึงสายตาของฉันก็ถามกลับด้วยท่าทางไม่พอใจเล็กน้อย

“เปล่า…พี่ก็นึกว่าไอรินจะไปว่ายน้ำต่อซ่ะอีก”

“พูดอะไรแปลกๆ เมื่อก่อนเราสองคนก็ช่วยกันทำงานบ้านด้วยกันไม่ใช่หรอ ?”

“ฮึก !”

“อึ๋ย ! จะ จะ จะร้องไห้ทำไมเนี่ย”

“ปะ ปะ เปล่า ก็แค่สบู่มันเข้าตานะ”

“ตะ ตาแดงหมดแล้ว ! เป็นอะไรของพี่ริซกันเนี่ย ?”

“ฮือออ พี่ก็นึกว่า ไอรินจะพูดทำนองว่า ‘ฮึ ! ทำไมเราต้องทำงานชั้นต่ำพรรคนั้นด้วยซ่ะอีก’ ”

“เดี๋ยวเถอะ ! นี่พี่เห็นหนูเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย !?”

“น้องสาวที่น่ารักที่สุดในโลก”

“ไม่ต้องเลย ! ถึงมาชมทีหลัง หนูก็ไม่ดีใจหรอก”

“แก้มแดงใหญ่แล้ว”

“ไม่ได้เขินซักหน่อย !”

ไอรินที่พวงแพ้มไปด้วยสีชมพูระเรื่อ แถมยังมีไหล่เนียลขาวรวมไปถึงต้นขาขาวๆที่ดูโดดเด่นยามจับต้องด้วยแสงแดด ซ้ำยังหยดน้ำที่ประดับอยู่บนเส้นผมของเธอและผิวกายของเธอ…อ่า นี่มันช่างงดงามราวกับเทพธิดาแห่งลำธารไม่มีผิด

ระหว่างที่ฉันกำลังเห่อไอริน เจ้าตัวก็กอดอกแล้วโวยวาย

“พี่ริซ หนูน่ะไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ กะอีแค่เสื้อผ้าน่ะหนูซักเองได้อยู่แล้ว หนูไม่ได้ต้องให้พี่มาช่วยดูแลในทุกๆเรื่อง”

“อื้มๆ”

“เลิกทำเหมือนกับหนูเป็นเด็กได้แล้ว ! พี่นั่นแหล่ะที่ควรจะหัดห่วงตัวเองบ้าง”

“อื้มๆ”

“นี่ฟังหนูอยู่ไหมเนี่ย ?”

“ไอรินของพี่น่ารักที่สุดในโลกเลย !”

“ไม่ได้ฟังกันซักนิดเลยนี่นา !?”

ไอรินส่งเสียงฮึดฮัด ก่อนจะกลับไปซักผ้าต่อ

“ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”

“หนวกหูๆๆๆ ก็บอกไปแล้วว่าหนูทำเองได้ หนูก็แค่รับผิดชอบเรื่องของตัวเองต่างหาก ไม่ได้เป็นห่วงพี่ริซซักหน่อย !”

ไอรินปิดหูแล้วส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ…น่ารักจัง

“เหมือนคุยกันคนล่ะภาษาเลยอ่า”

“อืม ~  ♪ ลำบากหน่อยนะ”

“อย่ามาพูดเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่นสิยะ !”

ไอรินลุกขึ้นจากนั้นก็ชี้หน้าของฉันอีกแล้ว

“จะขอบอกอีกครั้ง ! หนูน่ะไม่ใช่เด็กๆที่ต้องให้พี่มาปกป้องมาตลอดหรอกนะ”

“จ้าๆ”

“นี่ไง ! ไอ้ท่าทางเหนือกว่าแบบนี้ หนูล่ะเกลียดที่สุดเลย !”

สุดท้ายไอรินก็กลับไปซักผ้าต่อคนเดียวพลางบนอุบอิบทำนองว่า ‘ชอบทำตัวเหนือกว่าตลอด ไม่ชอบใจเลยจริงๆ’ ไม่ก็ ‘รู้สึกหงุดหงิดจัง’ อะไรทำนองนั้น

อืม…จะว่าไปเราโอ๋ไอรินมากไปงั้นหรอ ?

คิดไปคิดมา บางส่วนอาจจะจริงล่ะมั้ง

บางทีคงติดนิสัยจากเมื่อก่อนจนลืมไปว่า ไอริน สูงขึ้นกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อยแล้วด้วย

ถึงความคิดบางอย่างจะดูขวางโลกไปบ้าง แต่ระหว่างที่ห่างกัน ความคิดบางอย่างของเด็กคนนี้ก็คงโตขึ้นด้วยล่ะมั้ง

“……………..”

“……………..”

“…………….”

“มะ มะ มีอะไรอีกละ ?”

“เปล่า….ก็แค่คิดว่า ไอรินน่ารักจังนะ”

“พะ พะ พอเถอะ ชมบ่อยไปมันน่ารำคาญน่ะ”

“อืม…ฮุๆ นั่นสินะ”

“ถ้าเข้าใจก็ดีแล้วค่ะ !”

“รักไอรินที่สุดเลย…..”

“—- !!!”

ไอรินเบือนหน้าหนีแล้วก้มหน้าก้มตาซักผ้าต่อโดยไม่พูดอะไร แต่ใบหูของเธอที่มีสีแดงขึ้นก็ทำให้พอเดาได้ว่าเธอกำลังอายอยู่

ฉันเลยไม่แกล้งมากไปกว่านี้ ฉันกลับไปซักผ้าต่อเงียบๆดีกว่า

“…………..”

“………….”

แซ่กๆๆๆ

ความเงียบคั่นกลางระหว่างเราทั้งสอง แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร

บางทีการได้มีเวลาอยู่เงียบๆ ก็ช่วยให้เราได้มีเวลาคิดอะไรหลายๆอย่าง

“นี่ไอริน—”

“พี่ริซ—-”

““ อ๊ะ ! ””

แต่อยู่ดีๆ เราทั้งคู่ก็ใจตรงกันเฉยเลย

“เชิญไอรินก่อนเลย มีอะไรหรอ ?”

“พี่ริซก่อนดีกว่า”

“……………..”

“……………..”

“……………”

“……………”

เงียบอีกจนได้ 

แถมไอรินยังมองหน้าฉันสลับกับผ้าในมือเหมือนกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่กล้า

บรรยากาศเริ่มจะกระอักกระอ่วน ฉันเลยกระแอมไอ แล้วลดเสียงลง

พูดกับไอรินด้วยเสียงค่อย ระหว่างนั้นก็เฝ้ามองปฏิกิริยาของเธอ

“ขอโทษนะ—”

“คะ ?”

ไอรินขานรับด้วยเสียงประหลาดใจ

“ถ้าทำให้อึดอัดหรือรำคาญบ่อยๆต้องขอโทษด้วยนะ..โดยเฉพาะเรื่องก่อนหน้านี้”

“เรื่องนั้นมัน…………..”

“พี่เข้าใจดีว่าบางครั้งพี่ก็มีความเห็นไม่ตรงกับน้อง จนบางครั้งกลายเป็นกดดันให้น้องทำตามพี่แทน แต่ถึงอย่างงั้นในฐานะพี่แล้วพี่ก็ยังต้องทำแบบนั้นอยู่ดี….แล้วก็บางทีพี่ก็ชอบทำเป็นสอนนู่นสอนนี่ทั้งๆที่จริงแล้วโลกใบนี้นั้นกว้างใหญ่และพี่ก็มีอายุมากกว่าน้องแค่ 5 ปีเองด้วยซ้ำ”

“……………”

“ถ้าทำอะไรพลาดตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะ….ถ้าอึดอัดจนทนไม่ไหวก็บอกพี่ได้เสมอเลยนะ”

“……………..”

กึกๆๆๆ

ในระหว่างที่ฉันรอคำตอบ ดูเหมือนว่าจะไอรินจะตัวสั่นเพราะอะไรบางอย่าง

ไอรินเป็นอย่างงั้นประมาณหนึ่งนาที จนกระทั่ง เธอตัดสินใจลุกพรวดขึ้นมา

“นั่นแหล่ะ ทนไม่ไหวแล้ว !”

ไอรินโวย พลางต่อว่าฉันอีกรอบ

“เลิกทำตัวเป็นแม่พระแบบนั้นซ่ะที แบบนี้หนูก็มีแต่ต้องตอบตกลงไม่ใช่รึไง ? อีหรอบนี้ มันทำให้หนูดูเหมือนคนไม่ดีเลยนะ”

“ขอโทษ….”

“อย่าขอโทษในเรื่องที่พี่ไม่ผิดสิคะ ! โธ่ ! นี่มันจะน่าหงุดหงิดเกินไปแล้ว !!!”

ไอรินหอบหายใจแรงจนร่างเล็กๆสั่นกระเพื่อม สุดท้ายเธอก็ลงไปแช่น้ำเพื่อทำให้หัวเย็นลง

เธอจุ่มหน้าลงไปในน้ำซักพักหนึ่ง ก่อนที่จะโผล่ขึ้นมา

ซ่าๆๆๆๆ

ไอรินจ้องหน้าฉัน ก่อนที่จะสูดหายใจแล้วพูดออกมา

“หนูเกลียดมนุษย์—”

เป็นคำพูดสั้นๆที่ไม่มีความหมายอะไรพิเศษ

“มนุษย์ดีแต่สร้างความเกลียดชังและทำร้ายแม้กระทั่งมนุษย์ด้วยกันเอง พวกมนุษย์น่ะมันทั้งงี่เง่าและหยิ่งยโส ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็ทำแต่เรื่องที่ผิดพลาดซ้ำๆต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้ที่สิ้นสุด ถ้าโลกนี้มีสิ่งไหนที่ผิดพลาด มันก็คงเป็นเรื่องที่มนุษย์ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกนี้”

“……………………”

“เพราะงั้นหนูไม่เชื่อหรอกคะว่ามนุษย์อย่างพี่จะทำถูกทุกอย่าง เรื่องที่พี่คิดมันไม่มีทางถูกต้องทุกอย่างแน่นอน โดยเฉพาะเรื่องเมื่อกี้”

“ยังไงน้องก็ไม่เห็นด้วยสินะ….”

“แน่นอนค่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหนูก็ไม่คิดจะปล่อยให้พวกสารเลวพวกนั้นกลับไปเป็นๆเด็ดขาด พวกคนพรรคนั้นไม่มีวันเรียนรู้ข้อผิดพลาดได้หรอก กลับกัน มันก็มีแต่จะสร้างความเจ็บปวดให้ผู้อื่น..เหมือนอย่างพวกเรา”

ไอรินยังคงไม่ให้อภัยพวกคนที่ทำให้เธอกลายมาเป็นแบบนี้ แน่นอนว่าถ้าถามฉัน ฉันก็คงไม่ให้อภัยเป็นอันขาด ความจริงแล้วฉันก็อยากจะฆ่าพวกมันทิ้งด้วยมือคู่นี้อยู่เหมือนกัน แต่เพราะรู้ดีว่าทำไป คนที่ตายไปแล้วก็ไม่ฟื้นกลับคืนมา และสิ่งสำคัญที่ฉันต้องให้ความสำคัญเป็นอย่างแรกก็คือไอริน ฉันเลยลืมความรู้สึกเหล่านั้นไปแล้วทำทุกอย่างเพื่อไอริน ต่างจากตัวไอรินที่ตอนนี้ยังคงอัดแน่นความแค้นเอาไว้เต็มเปี่ยม

“หนูก็เข้าใจเหมือนกับที่พี่เข้าใจนั่นแหล่ะว่าพี่ปรารถนาดีกับหนู แต่ความปรารถนาดีนั่น ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หนูไม่ต้องการ”

“ไอริน…..”

เป็นคำพูดที่ทำให้รู้สึกเจ็บจี๊ดที่กลางอกเลยแฮะ

เจ็บปวดจัง….

“แต่ว่า—”

ไอรินกำหมัดแน่น พลางจ้องมองก้อนหินที่อยู่ในน้ำ

“ทำไมพี่ริซถึงต้องเป็นมนุษย์ด้วยล่ะ”

“…………”

“ถ้าเป็นแบบนั้น….ถ้าหนูเกลียดมนุษย์ก็หมายความว่าหนูเกลียดพี่ริซไปด้วยน่ะสิ”

“………….”

“ตอนนี้หนูสับสนไปหมดแล้ว….แล้วก็หงุดหงิดมากเลยด้วยที่พี่ริซเอาแต่ทำอะไรเพื่อหนูอยู่ฝ่ายเดียว ความรู้สึกแบบนั้นหนูไม่ชอบมากๆเลย”

“ไอริน….”

อ่า….อย่างงี้นี่เอง มีความคิดบางอย่างของเราที่คาดเคลื่อนไปสินะ

ฉันได้แต่มองไอรินที่ขยำอกของตัวเองด้วยใบหน้ายับยู่ยี่ จะว่าไปไหงภาพที่เห็นมันถึงพร่ามัวขึ้นล่ะเนี่ย ? ฝนตกรึไงกัน ?

“มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก..หนูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ว่า—”

ไอรินช้อนตาขึ้นมอง บนขอบตาของเธอมีหยดน้ำใสๆพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

“ขอโทษค่ะ……”

“ไอริน ?”

“ขอโทษที่ว่าพี่ขี้ขลาด ขอโทษที่ดูถูกพี่ ขอโทษที่บอกว่า…หนูเกลียดพี่…ฮึก ! หะ หนู หนูไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้นกับพี่เลย ? แต่ข้างในนี้มันตีกันไปหมด หนูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ฮึก ! ขอโทษค่ะ…หนูขอโทษ”

“อ่า…..ไอรินนี่ขี้แยจังนะ”

“ฮึก ! พี่ก็…ร้องไห้เหมือนกันไม่ใช่หรอ ?”

“ไม่ใช่..สบู่เข้าตาต่างหาก”

“โกหก…..”

“ฮึก ! นั่นสินะ ฮุๆ”

ว่าแล้วฉันก็กวักมือเรียก ไอรินก็ตรงมาแล้วนั่งลงข้างๆฉัน

จากนั้นเธอก็ค่อยๆเอนตัวแล้วพิงไหล่ของฉัน

“หนูก็อยากเป็นฝ่ายปกป้องพี่เหมือนกัน…”

“นั่นสินะ….ขอโทษนะที่พี่ไม่ทันรู้สึกตัว…พวกเราเป็นพี่น้องกันนี่เนอะ”

ไม่ได้มีใครที่โดดเด่นกว่าใคร หรือ เหนือกว่าใคร

พวกเราที่มีข้อดีต่างกันคอยปกป้องแผ่นหลังของกันและกัน

พวกเราเป็นแบบนี้เสมอ มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนี่นา

“หลังจากนี้…..พวกเราทั้งคู่คงเจอปัญหาอีกมากมายและเรื่องราวนับไม่ถ้วน…จะต้องมีอีกหลายครั้งที่ความเห็นของเราทั้งคู่ไม่ตรงกัน”

“ค่ะ…”

“แต่เมื่อเวลานั้นมาถึง เราทั้งคู่ก็จะทะเลาะกันอีกแล้วพูดเปิดใจด้วยกันอีกเหมือนวันนี้ ค่อยๆเรียนรู้เรื่องที่ผิดพลาดและเรื่องที่ถูกไปพร้อมๆกัน ………………………………………….จากนั้นก็เติบโตไปด้วยกัน”

“คราวหน้าพี่ต้องฟังหนูบ้างนะ….”

ได้ยินที่น้องสาวของฉันพูดด้วยเสียงออดอ้อน ฉันก็พิงหัวของฉันลงข้างหัวของเธอด้วยความเอ็นดู

“พี่พร้อมฟังเสียงน้องเสมอ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากตามใจน้องเหมือนกัน อาจจะเป็นคำพูดที่เห็นแก่ตัวก็ได้ ไม่สิ เห็นแก่ตัวมากๆเลยต่างหาก….แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ถ้ามีครั้งไหนที่น้องจะเดินไปในทางที่ผิด พี่ก็คงต้องห้ามน้องสุดความสามารถ”

“งั้นหนูจะดื้อไปให้สุด ไม่ยอมทำตามพี่ริซเด็ดขาด”

“อืม…ไม่เป็นไร…ถึงจะเป็นอย่างงั้นก็ไม่เป็นไร”

ฉันใช้มือสองข้างจับแก้มของน้องสาวของฉัน

ค่อยๆดันหน้าของเธอขึ้นมา แล้วมองตาของเธอตรงๆ

ดวงตาสีฟ้าสดใสของเราทั้งคู่จึงประสานกันในระยะประชิด

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น น้องก็ยังเป็นน้องสาวสุดที่รักที่พี่ภาคภูมิใจเสมอ นั่นคือความจริงที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”

“ฮือออออ !”

หลังจากที่พูดความรู้สึกทั้งหมดออกไป ไอรินก็ร้องไห้ออกมา

“แงๆๆๆ”

“โอ๋ๆๆๆ”

ฉันดึงไอรินน้อยเข้ามากอด

“แงๆๆๆๆ”

“ขี้แยจังนะไอรินน้อยของพี่”

“มะ มะ ม่ายช่าย”

ไอรินผลักตัวฉันออก ก่อนจะเอาหน้าจุ่มหน้าอย่างรวดเร็วแล้วกวักน้ำใส่หน้าของตัวเองเป็นสิบๆรอบ

ตอนนั้นเองที่ฉันพึ่งสังเกตุถึงฟองสบู่ที่ฟูฟ่องเต็มสองมือ

“แสบตาไปหมดแย้ว ! เกลียดพี่ริซที่สุดเลย !!!”

ให้ตายสิ พูดยังไม่ทันขาดคำก็วนลูปอีกแล้ว ไม่ไหวเลยเด็กคนนี้..แล้วก็ไม่ไหวเลยนะตัวฉันเนี่ย ฮ่าๆๆ

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

หลังจากนั้น เราทั้งคู่ผลัดกันสระผมให้อีกฝ่าย

เริ่มจากไอรินก่อนจากนั้นก็ค่อยถึงตาของฉัน

ซ่าๆๆๆๆ

หลังจากที่ฉันจุ่มหัวลงไปในน้ำเพื่อล้างสบู่รอบชุดท้ายเสร็จ ฉันก็สะบัดผมนิดหน่อย

ก่อนจะมองไปรอบข้าง พลางคิดว่าหลังจากนี้จะทำอะไรต่อดี

หมับ !

ทว่า ทันใดนั้นเอง ฉันก็สัมผัสได้ถึงบางอย่างนุ่มนิ่มและอบอุ่นที่โอบกอดฉันจากข้างหลัง

“ไอริน ?”

แม้จะมองไม่เห็นหน้า แต่สัมผัสของมือสั่นๆที่กอดเอวของฉันอยู่  มันก็ทำให้ฉันพอจะเดาสีหน้าของเธอได้ไม่ยาก

“อย่าไปนะคะ—”

เป็นเสียงที่แผ่วเบาและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่มากมายซึ่งพรั่งพรูออกมา เธอกอดฉันแน่นแล้วถูหน้าไปมากับแผ่นหลังของฉันราวกับจะอ้อนวอน

“พี่ริซจะต้องอยู่กับหนูตลอดไป ห้ามทิ้งหนูไปเด็ดขาดเลยนะคะ”

“……………..”

ไอริน…….

กะอีแค่คำว่าอยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่รู้ทำไมสำหรับตัวฉันในช่วงเวลานี้มันช่างยากลำบากซ่ะเหลือเกิน

ทว่า แม้จะรู้สึกขมขื่น แต่คำตอบของฉันก็มีแค่ตัวเลือกเดียวตั้งแต่แรก

“พี่ไม่มีวันทิ้งไอรินไปไหนอยู่แล้ว ต่อให้ต้องตายก็ตาม”

ฉันหมุนตัวกลับไปแล้วดึงไอรินเข้ามากอด

“พี่ขอสาบานเลยจ้ะ”

ท่ามกลางสายน้ำที่ไหลผ่าน เราทั้งสองก็กอดกันแล้วแบ่งปันความอบอุ่นให้อีกฝ่าย 

ไม่ต้องพูดอะไรมาก ไม่จำเป็นต้องแสดงท่าทางอะไรออกมา ร่างกายของเราทั้งคู่ต่างรู้ดีถึงความรู้สึกที่มีให้กันและกัน

เวลาที่ช่างอบอุ่นและหอมหวานดำเนินอยู่นานแค่ไหน ตัวฉันและไอรินก็คงไม่ทราบ ทว่า สำหรับตัวฉันแล้วเวลาที่ได้อยู่กับไอริน มันช่างวิเศษและยาวนานราวกับเป็นนิจนิรันดร์เลยทีเดียว