มุ่งหน้าขึ้นเหนือ เป้าหมายคือการข้ามพรหมแดนระหว่างจักวรรดิเซลเทีย และสาธารณรัฐยูเฟเซีย 

ความจริงตอนแรกก็คิดอยู่ว่าย้ายไปอยู่ทวีปอื่นดีไหม แต่เพราะทวีปอื่นไม่มีมนุษย์อยู่ก็เลยกลัวปัญหาเกี่ยวกับกำแพงภาษา

ดินแดนที่เราทั้งคู่สามาถใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นได้ก็คงเป็นทวีปมูและทวีปไมอา ซึ่งถ้าจะหนีจากการถูกตามล่า การหนีไปอยู่ที่จักวรรดิเซลเทียซึ่งเป็นศัตรูกับสาธารณรัฐยูเฟเซีย   นั่นก็คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

จากที่คุยกันมาก่อนหน้านี้ เด็กๆส่วนมากก็ย้ายไปอยู่จักวรรดิเซลเทียเหมือนๆกัน แม้จะมีบางส่วนยังคิดจะลงหลักปักฐานอยู่ที่สาธารณรัฐต่อก็ตาม

ทว่า สำหรับ ไอรินที่เป็นหนูทดลองตัวสำคัญแล้ว พวกนักวิจัยคงไม่ปล่อยตัวเธอไปง่ายๆแน่

ดังนั้นฉันจึงคิดว่าจะพาไอรินไปอยู่ที่สุดขอบทวีปไมอาแล้วใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น จะได้ปลอดภัยจากการตามล่าของพวกนักวิจัย

ในวันนี้พวกเราก็ยังออกเดินเท้าไปตามท้องถนนอยู่เช่นเดิม

ระยะห่างจากตำแหน่งที่พวกเราอยู่กับบริเวณชายแดนน่าจะประมาณเกือบสิบเมืองได้ รวมระยะเวลาถ้าจะเดินเท้าเปล่าไปก็คงประมาณสองเดือนได้

นับเป็นการเดินทางที่เสียเวลากว่าที่คิด

“อือออ…ไม่ไหวแล้ว เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปหลังการเดินเท้าเปล่า ไอรินที่เริ่มทนไม่ไหวก็งอแง…ไม่สิ เอาจริงๆก็งอแงตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะมั้ง

“ร้อนก็ร้อน….เหนื่อยก็เหนื่อย….ไม่เห็นจะต้องไปไกลถึงอีกฟากของทวีปเลยนี่นา”

“แต่ว่าที่นั่นน่าจะปลอดภัยที่สุดแล้วนะ”

“ไม่เห็นจะต้องกลัวเลย ถ้าพวกมนุษย์มันจะมาหาเรื่อง ก็แค่ไล่มันไปให้พ้นๆก็ได้นี่นา”

“อย่าแก้ปัญหาด้วยความรุนแรงอย่างเดียวสิ แล้วก็ถึงจะพูดแบบนั้น….ไอรินก็เป็นมนุษย์เหมือนกันนั่นแหล่ะ”

“ฮึ ! ไม่ใช่ซักหน่อย เราน่ะไม่ใช่เผ่าพันธุ์ชั้นต่ำที่อ่อนแอเหมือนพวกมนุษย์นะ !”

“จ้าๆ”

ฉันอุ้มจอมมารตัวน้อยขึ้นมา จากนั้นก็เสกน้ำแข็งขึ้นมาที่มือขวาแล้วก่อร่างขึ้นมาเป็นร่ม

ฉันใช้มือขวาถือร่ม ส่วนมือซ้ายก็อุ้มไอรินเอาไว้

“…………….”

ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆ พยายามเอาตัวไอรินให้อยู่ในร่มเงา 

สัมผัสอบอุ่นที่สัมผัสได้ในระยะประชิด อีกทั้งยังหัวใจอันแผ่วเบาที่แนบชิดกับอกของฉัน

คิดไปคิดมา มันก็ทำให้นึกถึงสมัยก่อนที่ฉันช่วยดูและไอรินตั้งแต่เด็กๆ

น่าจะประมาณ 3 หรือ 4 ขวบล่ะมั้ง…ไอรินน่ะเป็นเด็กขี้เกียจ ไม่ชอบเดินเองและขอให้ฉันไม่ก็คุณแม่อุ้มไปนู่นมานี่ตลอด แต่ด้วยความที่ขี้อ้อนและชอบมากระแซะ ทั้งฉันและคุณแม่ก็เผลอตามใจแทบทุกครั้ง

“………………”

ในตอนที่กำลังคิดเรื่อยเปื่อยก็สัมผัสถึงสายตาที่จ้องมองขึ้นมา

เมื่อฉันมองลงไปที่อ้อมแขนของตัวเองก็พบกับดวงตาสีไพรินที่ใสแป๋ว

“ไม่เหนื่อยหรอ ?”

ไอรินถามฉันสั้นๆ เป็นคำถามที่เรียบง่ายแต่ก็เต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างคาดไม่ถึง

“ไอรินน่ะตัวเบาจะตาย”

ฉันตอบไปแบบนั้น  แต่เธอกลับขมวดคิ้วใส่

“มันก็แน่อยู่แล้วย่ะ ! แต่ว่า……”

“???”

“ต้องเดินอีกตั้งไกลนี่นา…..อยู่ที่นี่ต่อไม่ดีกว่าหรอ ?”

ฉันก็เลยตอบกลับไปง่ายๆด้วยคำตอบเดิม

“โดนตามล่าแบบนี้ คงใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไม่ได้หรอก”

“ถ้ามีคนมาหาเรื่องก็กระทืบให้ยับก็พอแล้วนี่นา ไม่เห็นจะต้องคิดมากเลย !”

ไอรินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แล้วส่งสายตาวิ้งๆมาราวกับจะบอกว่าเชื่อเราเถอะ

ทว่า วิธีที่ง่ายดายแบบนั้น มันไม่มีในโลกหรอก

“ไม่ล่ะ อย่าดีกว่า”

“ไม่เห็นจะต้องใส่ใจเลย ทีเจ้าพวกนั้นยังฉีดยาแปลกๆใส่พวกเรา ไม่ก็ยัดนู่นใส่นี่เข้ามาในตัวพวกเรา แถมยังมองพวกเราทุกข์ทรมานเหมือนเป็นเรื่องปกติ มนุษย์ที่น่ารังเกียจพรรคนั้นน่ะแค่ฆ่าทิ้งซักคนสองคนก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ถ้าไม่ฆ่าก็จะถูกฆ่าเอานะ”

คงเพราะด้วยความโกรธแค้นล่ะมั้ง ไอรินที่พูดดูถูกพวกมนุษย์จึงจ้องมองพื้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“นี่แน่ะ ! ”

“อุ๊ !”

แต่พอฉันเอานิ้วบีบจมูกของไอรินเบาๆ ประกายแสงสีแดงที่ฝังลึกอยู่ในดวงตาคู่นั้นก็หายไป 

ไอรินช้อนตาขึ้นมองตัวฉันด้วยดวงตาสีฟ้าใสหมือนทุกครั้งพลางเอามือลูบจมูก

“ทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้น เดี๋ยวความน่ารักก็บินหายไปหรอก”

“เราจะทำหน้าตาแบบไหน ก็น่ารักทุกแบบนั่นแหล่ะ”

“อืม….เรื่องนั้นพี่ไม่เถียงหรอกนะ แต่ว่านะไอริน อย่าพูดเรื่องฆ่าหรือถูกฆ่าออกมาง่ายๆจะดีกว่านะ”

“ทำไมละ ?”

“ก็ถ้าเธอฆ่าคนด้วยเหตุผลเพียงแค่นั้น เธอก็ไม่ต่างจากมนุษย์ที่เธอเกลียดไม่ใช่หรอ ?”

“ก็แล้วจะทำไม ?”

วินาทีที่พูดเช่นนั้น เสียงที่สูงขึ้นของไพรินก็เต็มไปด้วยความดูถูกและความเกลียดชัง

“พี่เนี่ยขี้ขลาดจังนะ ทั้งๆที่โดนมาตั้งขนาดนั้น แต่ก็ยังพูดจาโลกสวยออกมาได้”

แน่นอนว่าปลายทางของสายตาดูถูกนั่นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉันเอง

“โลกสวยงั้นหรอ….อื้ม….ก็อาจจะเป็นจริงอย่างที่ไอรินว่าก็ได้นะ”

แต่ว่า—

“พี่น่ะ…พอกับเรื่องพวกนี้แล้วล่ะ”

“????”

“พวกเราทุกคนต่างเจ็บปวดและสูญเสียกันมามากพอแล้ว พี่ไม่อยากเห็นใครตายไปต่อหน้าอีกแล้วล่ะ”

“คนขี้ขลาด”

“แต่ถ้าความขี้ขลาดนั่นทำให้พี่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับไอรินอย่างสงบสุขล่ะก็ พี่ก็ขอเป็นคนที่ขี้ขลาดที่สุดในโลกเลยล่ะกัน”

“………………..”

“………………..”

“……………….”

“ขอบคุณนะไอริน”

“คะ ?”

“ก็ที่พูดมาเมื่อกี้ทั้งหมดก็เพราะเป็นห่วงพี่ใช่ไหมละ ?”

“มะ มะ ไม่ใช่ซักหน่อย !”

พอเห็นน้องสาวตัวน้อยหลบตาแล้วปฏิเสธเสียงสั่น ฉันก็ขยี้หัวเธอด้วยความเอ็นดู

พวงแก้มของไอรินย้อมไปด้วยสีแดงระเรื่อเล็กน้อย แถมแก้มของเธอก็ยังป่องกว่าปกติเล็กน้อย

ท่าทางดูงอนนิดๆ ไม่ว่าจะมองอีกกี่ครั้งก็น่ารัก~  ♪

“ไม่เป็นไรหรอก ถึงหนทางจะไกลไปซักหน่อย แต่ถ้าเป็นพวกเราสองพี่น้องจะต้องผ่านไปได้แน่”

“ทั้งๆที่มีทางเลือกที่ง่ายกว่านั้นแท้ๆ”

“บางครั้งทางเลือกที่ง่ายที่สุดก็ไม่ได้หมายถึงดีที่สุดหรอกนะ”

“แล้วพี่ริซจะบอกว่าทางเลือกของพี่ดีที่สุดอย่างงั้นหรอ ?”

“อืม…ก็นั่นสินะพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พอพี่คิดว่าจะได้ออกเดินทางไปกับไอริน…การที่พวกเราได้ออกผจญภัยไปนอกหมู่บ้านเป็นครั้งแรก มันน่าสนุกออกไม่ใช่หรอ ?”

“……………..”

“หรือไอรินไม่อยากเดินทางไปกับพี่อย่างงั้นหรอ ?”

พอฉันพูดกับไอรินด้วยเสียงเหงาหงอย

ดวงตาสีฟ้ากลมโตของไอรินก็สั่นไหวเล็กน้อย ก่อนที่วินาทีถัดมา เธอจะสะบัดหน้าหนีแล้วส่งเสียงฮึดฮัดออกมา

“ฮึ ! เอาที่พี่สบายใจล่ะกัน ไอรินไม่รู้ไม่ชี้ด้วยแล้ว”

“อร๊ายยยยย ไอรินของพี่น่ารักที่ซู๊ดดดดดดเลยยยยยย”

“อี๋ ! เลิกเอาแก้มมาถูกับแก้มหนูได้แย้ว ! ทำตัวเป็นตาลุงไปได้”

“ฮุๆๆๆ”

แม้ปากจะบ่นไม่เลิก และเต็มไปด้วยความสับสน แต่สุดท้ายไอรินที่กำมือแบมือสลับกันไปมาก็ค่อยๆกอดฉันกลับอย่างช้าๆด้วยท่าทางกล้าๆกลัว

ทว่า พอมือสองข้างโอบเอวฉันเสร็จ มือเล็กๆก็กำแน่นราวกับจะไม่ยอมปล่อยไปไหน

จากนั้นเธอก็วางแก้มนุ่มๆลงหน้าอกของฉัน พยายามเบือนหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อหนีแล้วพูดออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบาที่สุด 

“ไม่ได้อยากให้กอดซักหน่อย….ไม่ได้ชอบแบบนี้ด้วย ก็แค่ทนเห็นพี่ริซทำท่าทางเหงาหงอยก็เลยยอมตามน้ำต่างหาก”

ทว่า ตัวฉันที่ได้ยินเต็มสองหูก็กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี ในวันนี้ไอรินน้องสาวของฉันก็ยังทำตัวซึนดาเระอยู่เช่นเดิม