พี่สาวนางร้าย ปักธงตายตั้งเเต่ตอนเเรก !? - ตอนที่ 3: ไม้ต่อ

สองปีผ่านไป หลังจากที่ถูกลักพาตัวมา แล้วก็อีกหนึ่งปีกว่าๆที่ไม่ได้พบกับไอริน

มันช่างเป็นช่วงเวลาที่เงียบเหงาและโดดเดี่ยว แต่โชคดีที่เด็กๆในห้องขังคอยเป็นกำลังใจให้

ระหว่างนั้นฉันก็ไม่ย่อท้อที่จะทวงไอรินกลับคืนมา

ฉันยังคงแกล้งทำตัวเป็นหนูทดลองที่ดีว่านอนสอนง่าย

ระหว่างนั้นก็ลองค้นหาวิธีที่จะออกไปสู่โลกภายนอก

เวทย์ที่ฉันถนัดคือเวทย์น้ำแข็งที่มีความละเอียดสูงและมีปริมาณพลังเวทย์มหาศาลจากแก่นมนตราที่ฝังอยู่ข้างใน

ในช่วงที่ทำการทดลองของทุกวันซึ่งทำการปลดกุญแจมือ พวกเราจะไม่อาจหนีออกไปได้ เพราะห้องทดลองโดยรอบได้ฝังไอเท็มเวทมนต์ชนิดพิเศษซึ่งสามารถสร้างคลื่นเสียงความถี่สูงระดับที่สามารถสั่นสะเทือนจนทำให้เกิดเลือดออกในสมองและตายคาที่ ถ้าพวกนักวิจัยเห็นพวกเราทำท่าจะหนี พวกเขาก็จะสั่งใช้งานทำให้พวกเราตายโดยทันที

ดังนั้นระหว่างที่ทำการทดลองตัวฉันจึงไม่คิดหนี สิ่งที่ทำก็คือตั้งใจฝึกฝนพลังเวทย์ของตัวเองโดยควบคุมความละเอียดให้มากขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างนั้นก็คอยสังเกตลูกกุญแจที่อีกฝ่ายนำมาไขกุญแจมือของฉัน และ บางครั้งที่ฉันใส่กุญแจมือกลับเข้าไปเอง ฉันก็จะพยายามใช้เวทย์ตัวเองตรวจสอบโครงสร้างของกุญแจมือ

นอกจากนี้ ทุกๆวันฉันจะทดลองสร้างวัตถุบางอย่างจากน้ำแข็งและแอบเอาออกไปจากห้องทดลอง แล้วคอยดูว่า วัตถุดังกล่าวจะอยู่ได้นานแค่ไหน ก่อนที่จะละลาย

พอทำซ้ำนานๆเข้า วัตถุที่ฉันใช้น้ำแข็งสร้างขึ้นก็อยู่ได้นานขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าฉันจะถูกกำไลโลหิตคุมไม่ให้ใช้เวทมนต์ก็ตาม แต่วัตถุพวกนั้นก็ยังคงรูปอยู่ได้

จนสุดท้าย ฉันก็สามารถสร้างลูกกุญแจปลอมออกมาได้สำเร็จและใช้มันไขกุญแจมือของฉัน

“—–!!!”

“พี่ไอริซ !?”

การค้นพบครั้งใหญ่นำพาความหวังมาสู่พวกเรา

หลังจากนั้นฉันจึงใช้เวทมนต์แอบสร้างทางลับขึ้นมาเพื่อหนีออกไปนอกกรงขัง

ฉันใช้เวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์ในการสำรวจเส้นทางหลบหนีทั้งหมด

ค่อนข้างจะเป็นงานที่กดดันและแข่งกับเวลา แต่พอนึกถึงน้องสาวที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาตั้งหนึ่งปี ฉันก็คิดว่าตัวเองจะมายอมแพ้แค่นี้ไม่ได้

หลังจากนั้น เวลาก็ล่วงเลยผ่านไปอีกรอบ—

ฉันและพวกเด็กๆได้ใช้เวทมนต์ที่ตนชำนาญจนสร้างแผนที่ห้องวิจัยออกมาได้สำเร็จ

วันแห่งการตัดสินได้ถูกกำหนดขึ้น ผู้นำการหลบหนีในครั้งนี้ก็คือตัวฉันผู้สามารถสร้างลูกกุญแจของทุกคนได้

ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันได้พยายามศึกษาโครงสร้างของกำไลโลหิตทุกๆคืนพร้อมๆกับสร้างแผนที่ศูนย์วิจัย

สุดท้ายฉันจึงใช้เวทย์น้ำแข็งของตัวเองสร้างลูกกุญแจขึ้นมาแล้วปลดปล่อยเด็กๆทุกคนให้เป็นอิสระ

พวกเราได้ตรงไปที่ห้องของผู้คุมแล้วทำการแย่งชิงลูกกุญแจทั้งหมดมา เสร็จแล้วก็ตรงไปปลดปล่อยเด็กๆที่ถูกขังอยู่ที่อื่น พวกเราสร้างความอลหม่านและความสับสน พร้อมๆกับทำลายห้องสื่อสารทำให้พวกนักวิจัยไม่สามารถเรียกกำลังเสริมได้ โดยระหว่างที่กำลังหนี ฉันและเด็กๆบางส่วนก็มุ่งตรงไปยังห้องที่อยู่ลึกสุดของศูนย์วิจัย

ตึก….ตึก

ฉันเดินผ่านทางเดินปูด้วยอิฐที่ทอดยาวออกไปไกล จนกระทั่งมาถึงห้องๆหนึ่งที่มีประตูเหล็กหนาใหญ่ตั้งตระหง่าน

“ฝากด้วยนะ—”

“ครับ !”

ฉันฝากให้เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆจัดการ เขาวางมือลงบนเหล็กกล้า จากนั้นวินาทีถัดมาความร้อนที่แผ่ออกมาจากมือของเขาก็ละลายเหล็กทั้งแผ่นทำให้เกิดรูโหว่ขนาดใหญ่ที่ทำให้พวกเราสามารถลอดผ่านเข้าไปได้

ฉันเดินเข้าไปข้างในพร้อมๆกับเหล่าผู้ติดตามตัวน้อย

“—-!!!”

เมื่อก้าวเข้าไปถึง ฉันก็พบกับห้องขนาดใหญ่ที่มีสายไฟระโยงรยางค์เต็มไปหมด

เป็นห้องที่มืดสนิทและดูห่ดหู ที่ตรงกลางห้องมีร่างเล็กๆถูกมัดด้วยโซ่สีทองและกำลังนั่งตัวติดอยู่กับเก้าอี้

เรือนผมสีเงิน มีผ้าปิดตาอยู่ทำให้มองไม่เห็นดวงตา ทว่า ฉันก็จำรูปร่างของเธอได้เป็นอย่างดี

“ไอริน !?”

ใครกันที่ทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้ !?

การได้เห็นสภาพอันโหดร้ายของน้องสาวของตัวเองที่ถูกปิดตาปิดปากแล้วถูกลามโซ่มัดติดกับเก้าอี้ ซ้ำร้ายสีผมยังเปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าเดิม

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอจะต้องผ่านวันคืนอันโหดร้ายมามากมายแน่ๆ

“ท่านพี่ไอริซ !”

“พี่ไอริซค่ะ !!!”

“ไม่เป็นไร ฉันจัดการเอง…..”

ฉันเดินตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว แม้เด็กๆพวกนั้นจะพยายามห้าม 

ทันทีที่ถึงตัว ฉันก็ดึงผ้าปิดตาของไอรินออกมาโดยไม่ลังเล

“—-!!!”

“………..”

วินาทีที่สบตาเข้าหากัน ดวงเนตรสีไพรินของเธอกลับไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆเลยแม้แต่น้อย

“มาช่วยแล้วนะ ไอริน….”

ฉันพูดเช่นนั้น ก่อนจะใช้ความเย็นติดลบหลายพันองศาทำลายเครื่องพันธนาการน้องสาวของฉันอย่างง่ายดาย แม้จะรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างหรือพวกเด็กๆจะร้องห้าม แต่ตัวฉันก็ยอมรับราคาที่ต้องจ่ายเพื่อช่วยน้องสาวตัวน้อยคนนี้

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

“ลาก่อนนะครับ พี่ไอริซ”

“อึก ! แล้วเจอกันในอีก 5 ปีข้างหน้านะคะพี่สาว !”

หลังการหลบหนีสิ้นสุดลง พวกเราทุกคนได้ตกลงกันว่าจะกระจายหนีกันไปตามที่ต่างๆเป็นกลุ่มย่อยๆเพื่อให้ยากต่อการตามรอย โดยนอกจากฉันก็มีเด็กอีกคนที่อายุเยอะสุดซึ่งมีความรู้ทางภูมิศาสตร์ เขาได้แนะนำทางหนีที่ดีที่สุดและน่าจะนำพาพวกเราไปสู่ดินแดนที่ปลอดภัย ซึ่งสามารถตั้งถิ่นฐานเอาชีวิตรอดได้ด้วยอายุเพียงเท่านี้

ขอให้ได้พบกันอีกนะ !

พวกเราให้คำมั่นสัญญาแก่กันและกัน จากนั้นก็เดินไปตามเส้นทางของตัวเอง

“ไอริน…….”

พอมาถึงตาของฉัน..ฉันก็มองไปยังน้องสาวตัวเองที่นั่งอยู่ก้อนหินด้วยสีหน้าราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา

ใบหน้าเย็นชา

ความรู้สึกกดดันอย่างน่าประหลาดทำให้ใครๆที่พบเห็นต่างหวาดกลัวตัวเธอไปตามสัญชาติญาณ

ดวงเนตรสีไพรินไร้ประกายแสง ซ้ำยังเรือนผมสีเงินผิดมนุษย์

น้องสาวของฉันผ่านอะไรมาเยอะ และ ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่า

“แก ! จับนังเด็กพวกนั้นเอาไว้ !!!”

กองกำลังจอมเวทย์ถือคฑาเวทย์นับสิบคนวิ่งตรงมาทางพวกเรา ฉันรีบยืนขึ้นแล้วชูมือไปข้างหน้าหมายจะจัดการแช่แข็งพวกเขา

ทว่า—

ซวบ !

ไอรินที่นั่งนิ่งๆมาตลอดหันหน้าไปทางพวกเขาแล้วเอ่ยเบาๆด้วยเสียงอันเย็นชาทว่ามันกลับน่าหวาดกลัวราวกับมีแท่งน้ำแข็งที่แหลมคมมาเสียบอยู่ที่กลางอก

“ตายซ่ะ—-”

สิ้นคำพูดของเด็กสาว กลุ่มจอมเวทย์ชุดดำเหล่านั้นก็หันคฑาเวทย์ใส่หัวตัวเอง

ตู้มมมมมมม

สิ้นแรงระเบิดที่ดังสนั่นหสั่นไหวไปทั่วผืนป่า ร่างของจอมเวทย์เหล่านั้นก็กระจัดกระจายขึ้นฟ้าก่อนจะตกลงมาเป็นฝนเลือดแล้วยอมผืนหญ้ากลายเป็นสีแดง

“………………”

เป็นครั้งแรกที่สีหน้าของไอรินมีการเปลี่ยนแปลง

ใบหน้าที่เปื้อนเลือดค่อยๆฉีกยิ้มกว้างอย่างช้าๆ

ประกายแสงปรากฎขึ้นมาบนนัยน์ตาคู่นั้นอีกครั้ง

“สวยจังเลย….”

เธอมองฝนเลือดที่ตกลงมาบนร่างของเธอพลางเอ่ยออกมาด้วยเสียงร่าเริงราวกับเด็กๆ

ไม่ต้องให้บอกก็คงรู้ว่าบางทีน้องสาวคนเก่าของฉันอาจจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้วก็เป็นได้

แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้น…แม้ว่าจะเป็นอย่างงั้นก็ตาม

“แค่กๆ”

มองฝ่ามือของตัวเองที่ย้อมไปด้วยสีแดง เลือดที่เปื้อนมือก็ไม่ใช่ของใครอื่นนอกจากของฉันเอง

เวลามีจำกัด

มันไม่สำคัญเลยว่าตอนนี้เธอจะเป็นปีศาจหรือเป็นซาตาน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นน้องสาวของฉันก็ยังเป็นน้องสาวที่ฉันรักเสมอไม่เปลี่ยนแปลง

มันไม่สำคัญว่าเธอเป็นอะไรมากกว่า เธออยากจะเป็นอะไร

ในฐานะพี่สาวฉันจะช่วยเธอเท่าที่ร่างกายนี้จะอำนวย

ในช่วงเวลาอีก 5 ปีนับจากนี้ โชคชะตาของไอรินจะดำเนินไปในทิศทางไหน ฉันก็ไม่อาจจะคาดเดาได้

“นี่ไอริน….”

ฉันเดินไปหาเด็กสาวที่มองศพของพวกจอมเวทย์ด้วยท่าทางเหม่อลอย

“เปียกฝนแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดเอาหรอก ไปหาเสื้อเปลี่ยนกันเถอะ”

“—-!!!”

ไอรินน้อยของฉันเบือนหน้ามาทางฉัน

ดวงเนตรสีไพรินเปล่งประกายสีแดงเล็กน้อย

พร้อมกันนั้นริมฝีปากเล็กๆก็เอ่ยคำบัญชาออกมา

“ไสหัวไปซ่ะ—-”

พริบตาก็เกิดความรู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วร่าง

รู้สึกถึงอำนาจบางอย่างที่ยากจะขัดขืน

ต้องทำตามที่เธอสั่ง ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามขัดขืน

เวทย์ควบคุมจิตใจของเธอรุนแรงมากๆจนเกือบจะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

ทว่า ก่อนที่เท้าจะถอยหนี มือสองข้างก็เคลื่อนไหวไปโดยอัตโนมัติ

หมับ !

“กำลังสั่งใครอยู่ฮึ ไอริน ?”

“อะ อะ อำไออันอ่ะ ?”

เด็กสาวที่โดนฉันหยิกแก้มจนยืดออกเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงเป็นครั้งแรก

“ไม่ต้องถามว่าทำไมเลย คนเขาอุตส่าห์ช่วย คำขอบคุณซักคำก็ไม่มี”

“อืออออาาา”

“แล้วก็คำตอบน่ะมันง่ายออกจะตายไป”

ฉันยืดอกอย่างมั่นใจพร้อมกับหิ้วยัยเด็ดดื้อคนนี้ขึ้นมา

“ไม่มีทางที่สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าน้องสาวจะมีอำนาจเหนือพี่สาวได้หรอกนะ ฮ่าๆๆๆ”

“เอ๋ ???”

ตรงข้ามกับไอรินที่ตกอยู่ในภาวะสับสน ฉันก็หันหน้าไปทางพระอาทิตย์แล้วออกเดินขึ้นไปทางเหนือ

การเดินทางต่อจากนี้ของพวกเราจะเต็มไปด้วยอุปสรรคมากมาย แต่ถ้าหากมีเด็กคนนี้อยู่ล่ะก็ การเดินทางไปสุดขอบโลกก็ไม่ใช่เรื่องยากแต่อย่างใด