“พี่ริซคะ ? ทำไมถึงยอมช่วยคนพรรคนั้นกันคะ ?”

ในระหว่างที่เราสองคนเดินออกจากกิลโดยมีพ่อนักสืบมือใหม่ยืนส่งแล้วโบกมือลาทั้งน้ำตา ไอรินก็ถามฉันด้วยท่าทางไม่พอใจ

“อืม…จริงๆ มันก็มีเหตุผลอยู่แหล่ะ”

“แล้วเหตุผลที่ว่าก็คือ ?”

“ทำนองว่าหนูที่โดนซีสล่อตรงหน้าจงใจกระโดดเข้าไปในกับดักหนูทั้งๆที่รู้ว่านั่นเป็นแค่ซีสปลอม เพื่อให้มนุษย์ที่วางกับดักหลงเชื่อว่าหนูตัวนั้นโง่ โดยหารู้ไม่ว่าหนูตัวนั้นยอมโดนจับเพื่อเข้าใกล้มนุษย์ตนนั้นให้มากที่สุด”

“หนู…ซีส ?”

ไอรินเอานิ้วแตะริมฝีปากของตนแล้วทำท่าทางครุ่นคิด เหมือนกับนักสืบตัวน้อยเลย น่ารักจัง

“ไม่เข้าใจที่พูดเลยค่ะ” 

“~ ❤”

“คะ ?”

“ยังไงรินน้อยของพี่ก็น่ารักจริงๆนั่นแหล่ะ”

“คะ ? เอ๋ ? ไม่สิ ! ทำไมอยู่ๆถึงชมไม่มีปี่มีขลุ่ยกัน อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ ! แล้วต่อให้ชมมาหนูก็ มะ มะ ไม่ดีใจหรอกนะ !!!”

ไอรินม้วนผมแล้วทำหน้าบึ้งใส่ฉันด้วยพวงแก้มสีแดงระเรื่อ

“นี่แน่ะ ~ ❤”

ฉันเลยสวมกอดเธอเบาๆแล้วเอาแก้มไปถูกับแก้มของเธอ

“อ๊ะ !”

“การที่พี่อยากกอดรินน้อยของพี่จำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยหรอ ?”

“หะ หนู ยังไม่ได้ถามอะไรเลยซักคำ ! อะไรของพี่กันเนี่ย ?”

“พอดีคุณพี่สาวน่ะมีสกิลอ่านใจซึ่งกำหนดขอบเขตการใช้งานเพียงแค่คุณน้องสาวสุดที่รักเพียงคนเดียวในโลกเท่านั้นน่ะ”

“ช่วยพูดอะไรให้เข้าใจง่ายๆทีเถอะ ความสามารถพรรคนั้นมันมีที่ไหนกัน”

“พี่รักเธอที่สุดในโลกเลย~ ❤”

“ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีอ่า ! อะไรของพี่ริซกันเนี่ย ?”

“วันนี้บอกรักรินได้หนึ่งครั้งแล้ว พี่น่ะตั้งเป้าเอาไว้ว่าวันนี้จะพูดให้ได้อย่างน้อยสิบครั้ง แล้วพรุ่งนี้จะเพิ่มอีกเป็นร้อยครั้ง”

“เว่อไปแล้วค่ะ ! นี่พี่ริซจะมีเวลาว่างมาบอกกับหนูแบบนี้ตลอดเลยอย่างงั้นหรอ ? ”

น้องสาวที่น่ารักพยายามดันตัวออกห่าง ฉันเลยหมุนตัวเธอรอบหนึ่งจนเธอร้อง อ๊ะ  จากนั้นก็อาศัยทีเผลอจุมพิตลงบนหน้าผากของเธอเบาๆ

“— ตลอดเวลา แล้วก็ ตลอดไป นั่นแหล่ะจ้ะ ~  ♪”

พอฉันขยิบตาแล้วส่งยิ้มให้เธอ ใบหน้าของไอรินก็ย้อมไปด้วยสีแดงตั้งแต่คอไปถึงหัว ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นจนควันถึงกับออกหูเลยทีเดียว

“อึก !”

ไอรินผล่ะออกมาจากอ้อมกอดของฉัน ก่อนจะไปพึมพำอยู่คนเดียว

“จะเท่เกินไปแล้ว นี่พี่สาวของเราเป็นผู้หญิงเหมือนกันจริงดิ ไม่ไหวๆๆ จะหายใจไม่ทันแล้ว”

ยุบหนอ พองหนอ

ไอรินสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง 

“~ ❤ “

แต่พอฉันส่งยิ้มให้เธออีกรอบ ไอรินก็รีบสะบัดหน้าหนีแล้วตบแก้มตัวเองสองสามที สูดลมหายใจเข้าลึกๆนานถึงสิบวิ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกแปดวิ แล้วใช้เวลาอีกสามวิปิดหน้าของตัวเอง ก่อนจะใช้อีกห้าวิส่ายหัวไปมาจนผมเปียสองข้างหมุนดิ้กๆ จากนั้นก็เหล่มองฉันประมาณครึ่งวิ แล้วก็รีบหันหลังให้ พร้อมกับก็ตบหน้าตัวเองอีกสองที จากนั้นก็หมุนตัวกลับมาแล้วจ้องหน้าฉันตรงๆ

ทุกอิริยาบถที่แสนจะน่ารักน่าเอ็นดู ฉันเก็บเอาไว้ในความละเอียดถึงหลักวินาทีเลยทีเดียว

“ขะ ขะ ขอเปลี่ยนเรื่อง !”

ไอรินที่ตัวกระตุกๆและยังมีพวงแก้มและใบหูสีแดงระเรื่อ ชี้นิ้วสั่นๆมาที่ฉัน

“ขอ ปะ ปะ เปลี่ยนเรื่องค่ะ”

“อื้ม ตามสบายเลยจ้ะ”

จะปั่นหัวเด็กคนนี้ต่อก็คงไม่ดี แม้ว่าสิ่งที่ฉันพูดจะไม่ใช่เรื่องโกหกก็ตาม

พอได้ยินฉันอนุมัติ เธอก็กลับมาทำหน้าจริงจังและมองไปข้างหลังด้วยสายตาคมกริบ

“ให้หนูจัดการแมลงสาบที่มาป้วนเปี้ยนแถวนี้เลยไหมคะ ?”

“ว๊าย ! คุณพี่สาวกลัวแมลงสาบจังเยย ”

“หะ หะ เหยอออ อย่ามาฉวยโอกาสกอดหนูกระทันหันแบบนี้สิคะ ละ ละ ละ เลิกเล่นได้แย้ววว งือออ พี่ริซอ่า !!! อย่าทำยายบรรยากาศจิงยังของหนูสิก้ะ !”

“แหมๆ ล้อเล่นๆ”

พอโดนฉันกอดทีเผลอ ไอรินที่เข้าโหมดจอมมารน้องสาวก็สติหลุดไปชั่วขณะ

ถึงขนาดพูดจนลิ้นพันกันอีกแล้ว น่ารักจริงๆ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตลอดการเดินทางของฉันและเธอ ฉันจะพูดอวยเธอทุกวันจนเลี่ยนตายกันไปข้างหนึ่งอย่างแน่นอน

วันนี้จะทำสถิติอวยไอรินถึงพันครั้งได้รึเปล่านะ คิดว่าก่อนสิ้นเดือนจะลองท้าท้ายวิชาอวยน้องสาวตัวเองวันล่ะหมื่นครั้งดู จะทำได้ไหมหนอ น่าสนุกจัง ฮุๆๆ

“นั่นสินะ….ว่าแต่พวกเราลองไปทักทายคุณแมลงสาบดูดีไหม”

ฉันจูงมือไอรินแล้วออกวิ่งไปข้างหน้า

“อ๊ะ !”

“อ๊ะ !”

มีเสียงตกใจของคนมากกว่าหนึ่งคน ไอรินหนึ่ง และ แมลงสาบที่กำลังไล่ตามหลังพวกเรามาอีกหนึ่ง

ฉันพาไอรินวิ่งเลี้ยวขวาเข้าซอยที่ดูเปลี่ยว จากนั้นก็วิ่งตรงเข้าไป ก่อนจะไปหยุดที่ทางแยกสามทางตรงหน้าซักพักหนึ่ง แล้วตัดสินเลี้ยวไปทางขวาสุด 

จากจุดเลี้ยวเดินไปไม่ไกลก็หยุดวิ่งแล้วยืนกอดอกรอคอยคนที่กำลังไล่ตามพวกเรามา

ตึกๆๆๆๆๆ

เสียงฝีเท้าที่ไล่ตามมาอย่างรวดเร็วๆ มาพร้อมกับเสียงหอบแฮ่กๆของชายหนุ่ม

“บ้าเอ้ย ! หายไปไหนแล้ว ความแตกอย่างงั้นหรอเนี่ย ?”

“แม่นแล้วค่ะ !”

“เหวออออ”

โครม !

พอเลี้ยวขวาก็เกือบจะชนเข้ากับพวกเรา ชายหนุ่มคนนั้นจึงรีบเบรกจนล้มหัวฟาดพื้น

“เจ็บบบบบ อย่าหยุดวิ่งกะทันหันสิ !”

“นั่นมันใช่คำพูดของขยะที่สะกดรอยตามพวกเรามามีสิทธิพูดด้วยยะ ยะ ยะ อย่านะ พะ พะ พี่ริซ หะ หะ หยุด  ก้อน ! ฮ่าๆๆๆๆ”

พอเห็นไอรินทำท่าจะกระทืบผู้ชายหน้าด้านตรงหน้าอีกรอบ ฉันก็เลยจี้เอวของเธอรัวๆจนไอรินที่ร่างกายอ่อนปวกเปียกต้องเกาะไหล่และแขนของฉันเอาไว้เพื่อไม่ให้ล้มลง

แฮ่กๆ

ฉันพยุงไอรินที่อ่อนระทวยขึ้นมาแล้วถามพ่อนักสืบหนุ่มที่ตามสะกดรอยพวกเรามาตั้งแต่เมื่อกี้

“มีธุระอะไรหรอคะ คุณนอแมน ?”

ได้ยินที่ฉันถาม คุณนอแมนก็ทำหน้าเลิ่กลั่กไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่แล้วมองหน้าฉันตรงๆ

“ฉันเป็นห่วงความปลอดภัยของพวกเธอทั้งคู่น่ะสิ”

“ตอแหล ! ตอแหลเห็นๆ คิ้ก ! ฮาๆๆๆ จักอะจี้ พี่ริด พอแย้ว อุ๊ ก้าก ฮ่าๆๆๆ”

ฉันจี้เอวรัวๆอีกรอบเพื่อทำให้ไอรินน้อยสงบลงบ้าง จะว่าไปเอวของเด็กคนนี้นุ่มนิ่มดีจัง นี่แหน่ะๆ

ฮ่าๆๆๆๆ

ระหว่างที่ไอรินขำก๊ากไม่หยุด ฉันก็ถามเขาต่อ

“ไม่ได้โกหกซักหน่อย ! ก็นั่นไงเพื่อนร่วมงานตัวน้อยทั้งสองคนกำลังเดินทางหาที่พักกันอยู่ แถมพอไม่ใช่คนแถวนี้ก็อาจจะไปเจอพวกประหลาดๆแล้วโดนล่อลวงเข้า เผลอๆอาจจะโดนหลอกให้ไปที่พักแพงๆหรือโดนรีดไถเงินได้เลยนะ ! แล้วแบบนี้จะไม่ให้รู้สึกเป็นห่วงได้ยังไงล่ะ ?”

“พวกประหลาดๆ ? ไอ้หมอนี่กล้าว่าคุณอื่นประหลาดด้วยล่ะ พี่ริซ ?”

“…………………….”

“เดี๋ยวสิ ! ถ้าแม้แต่เธอยังมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น มันรู้สึกเจ็บปวดนะเฮ้ย ! อย่าเงียบไปสิ พูดอะไรบ้าง !”

“ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้คุณเป็นกดดันให้พวกเราทำงานร่วมกับคุณหรอคะ ?”

“ไม่ได้บังคับซักหน่อย ฉันก้มกราบขอร้องพวกเธอทั้งน้ำตา ! เป็นวิธีขอร้องที่ชอบธรรมไม่ได้ผิดกฎหมายอะไรซักหน่อย !”

“หืม ?”

ไอรินมองไปที่ชายตรงหน้าด้วยสายตาดูถูกดูแคลน ฉันเลยทำได้เพียงถอนหายใจ

“เฮ้อ….เอาเป็นว่าช่างเรื่องนั้นเถอะค่ะ สรุปว่าคุณกลัวเราเอาข้อมูลนี่ไปเปิดเผย ไม่ก็กลัวพวกเราหนีไปก็เลยตามสะกดรอยมาสินะคะ”

“มะ มะ มั่วแล้วเธอ ใครมันจะไปทำแบบนั้นกันเล่า !?”

แผ่นหลังของนอแมนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ในขณะที่เขาพยายามปฏิเสธสุดชีวิต

“ฉันน่ะไม่มีทางระแวงเพื่อนร่วมทีมในอนาคตหรอกนะ ถึงจะเห็นแบบนี้น่ะ ฉันน่ะเชื่อใจพวกเธอจะต๊ายยย”

“…………………….”

“……………………”

จี่……………

พอโดนสายตากดดันจากเราสองคนเงียบๆ นอแมนที่ทนไม่ไหวจึงสะบัดมือไปมา

“อะ เอาเป็นว่าฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายกับพวกเธอหรอกน่า…ชะ ใช่แล้ว ! ไอ้นั่นไง เพราะเห็นว่าพึ่งมาเมืองนี้เป็นครั้งแรกก็เลยกะจะพาไปเลี้ยง อื้ม ! เดี๋ยวฉันจะพาไปเลี้ยงที่ร้านอร่อยๆเอง !!!”

“เอ่อ……”

“โอ้ว ! ไปหาอะไรอร่อยๆกินกันเถอะทั้งสองคน”

สุดท้ายพออีกฝ่ายคะยั้นคะยอซ้ำๆเข้า ฉันเลยยอมตามน้ำไปในที่สุด

“เมื่อกี้หมอนี่บอกเองนะว่า ระวังโดนพวกประหลาดๆล่อลวง…..แล้วพวกประหลาดที่ล่อลวงพวกเรา มันก็ตัวหมอนี่เองนี่นา”

ฉันไม่อาจแย้งอะไรไอรินได้ ช่างน่าประหลาดที่วันนี้เธอพูดถูกทุกอย่าง

“ฮ่าๆ สั่งได้เต็มที่เลยนะทั้งสองคน”

ร้านที่เขาพามาถึงคือร้านที่ประดับโคมไฟสีแดงไว้หน้าร้าน พอเดินเข้ามาด้านไหนก็พบโต๊ะเตี้ยๆหลายสิบโต๊ะตั้งอยู่ที่พื้น บรรยากาศชวนให้รู้สึกถึงร้านอาหารญี่ปุ่นไม่มีผิด

“เมนูแนะนำร้านนี้ ฉันขอแนะนำกุ้งซุปแป้งทอด !”

“…………………..”

พอเมนูตกถึงมือ ไอรินก็ไม่ได้ใส่ใจนอแมนที่กำลังพูดจ้ออีกต่อไป ไอรินของฉันขมวดคิ้วเป็นปมขณะจ้องมองเมนูทุกหน้าโดยละเอียด

“มีทั้งหมด 25 เมนู”

“อยากลองหมดเลยหรอ ?”

หงึกๆๆ

พอเห็นไอรินพยักหน้า ฉันก็มองไปที่นอแมน

“มีงบจำกัดรึเปล่าคะ ?”

ถ้าเกินกว่างบที่เขาออกให้ ฉันก็กะว่าจะจ่ายส่วนเกินเอง

“ฮ่าๆๆ จะสั่งหมดเลยหรอ ได้สิๆๆ”

ตรงข้ามกับคำพูดที่ดูป๋า มือที่สั่นระริกของนอแมนก็รีบหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมา

มือของเขาสั่นมากจนถึงขนาดทำมันหลุดมือแล้วกระเด็นมาอยู่ที่เท้าของฉัน

“ระวังหน่อยสิคะ— หืม ?”

แต่พอฉันหยิบขึ้นมา กระเป๋าตังค์ของเขามันกลับเบาหวิวซ่ะเหลือเกิน

“เดี๋ยว !”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉันก็เปิดกระเป๋าตังค์ของนอแมนออกมาดูโดยไม่สนแล้วว่าจะเป็นการเสียมารยาท

“นี่มัน……..”

สิ่งที่ฉันพบ เป็นเรื่องน่าตกตะลึงจนถึงกับขำไม่ออกเลยทีเดียว

อ่า…ใช่แล้วล่ะ

มีแต่เศษเหรียญ จำนวนเงินโดยรวมก็คงประมาณหนึ่งร้อยโกล

“สรุปจะเลี้ยงน้ำเปล่าคนล่ะแก้วนี่เอง”

ดูจากราคาในเมนูแล้ว คงเลี้ยงน้ำได้สามคนพอดี ฮ่าๆๆ

“ไม่ใช่ ! อย่าพึ่งเข้าใจผิดไป พอดีฉันลืมเงินไว้ที่ห้องพัก เดี๋ยวจะรีบกลับไปเอามาเดี๋ยวนี้ล่ะ !!!” 

พูดจบนอแมนก็ฉกกระเป๋าตังค์คืนมาจากฉันแล้วลุกขึ้นยืน

“ระหว่างที่ฉันวิ่งกลับไปเอาเงิน ทั้งสองคนก็สั่งอาหารกันไปก่อนนะ !”

ว่าแล้วเขาก็รีบออกวิ่งออกไป ทิ้งให้เราสองคนนั่งเลือกเมนูอยู่ในร้าน

“อ่าว ? ขยะแมนหายไปแล้วหรอ ?”

“อย่าไปตั้งชื่อแปลกๆให้คนอื่นแบบนั้นสิ”

ไอรินที่กำลังจดจ่อสมาธิไปกับอาหารน่าอร่อย ไม่ได้สังเกตเลยว่าเมื่อกี้นี่ ขยะแมนทำเรื่องน่าทึ่งอะไรเอาไว้บ้าง

“ไอรินอยากกินอะไรงั้นหรอ ?”

“ทุกอย่างเลย !!!”

พอเห็นเธอยิ้มแฉ่งแล้วพูดแบบนั้นออกมา ฉันก็ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนยกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ

“ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีคะ ?”

“ทุกอย่างค่ะ”

“คะ ?”

“ขอเมนูทุกอย่างอย่างล่ะหนึ่ง”

พอเห็นฉันพูดออกไปแบบนั้น พนักงานก็ทำท่าสับสนไปพักหนึ่ง แต่พอฉันยื่นเหรียญทองไปให้เธอ พนักงานเสิรฟ์ก็รีบก้มหัวด้วยท่าทางร้อนรน ก่อนจะรีบวิ่งตรงไปที่ห้องครัว

“หา ! ทุกเมนูเลยเรอะ !!!”

ได้ยินเสียงโหวกเหวก ดังมาจากในห้องครัว แถมเราทั้งคู่ก็ตกเป็นเป้าสายตาของลูกค้าคนอื่นๆ

“~  ♪”

ทว่า เมื่อเห็นไอรินที่กำลังฮัมเพลงพลางใช้นิ้วเล็กๆพลิกหน้ากระดาษของเมนูอย่างอารมณ์ดี ฉันก็คิดว่าคนอื่นจะมองมายังไงก็ช่างมันเถอะ

ไว้ไอรินกินไม่หมด ค่อยหาทางแก้ทีหลัง ถึงเอาจริงๆแล้วจะไม่มีทางเหลือเลยก็ตาม

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง ไอรินก็กินเกือบหมดจริงๆด้วย แต่ไม่อ้วนเลย ตรงข้ามกับฉันที่รู้สึกอิ่มจนพุงกาง

ฝั่งตรงข้ามที่นั่งของฉันก็มีกุ้งชุบแป้งทอดวางเอาไว้อยู่สองชิ้น แต่กลับไม่มีใครนั่งอยู่หน้าอาหารจานนั้นเลยซักคน

“หมอนั่นหลอกพวกเราสินะ”

ไอรินมองกุ้งชุปแป้งทอดที่อุตส่าห์เหลือไว้ให้อีกฝ่ายด้วยสีหน้าดำทะมึน

ใช่….หลังจากที่หมอนั่นวิ่งออกไป ขยะแมนก็ไม่กลับมาที่ร้านนี้อีกเลย

“เฮ้อ…….เก็บเงินด้วยค่ะ”

ในท้ายที่สุดฉันก็ให้ไอรินเหมากุ้งทอดที่อุตส่าห์เหลือเอาไว้ให้ขยะแมน จากนั้นก็จ่ายตังค์เรียบร้อยแล้วพากันยกร่างที่หนักอึ้งออกจากร้าน

“ซุปเต้าหู้ของร้านนี้กลมกล่อมไปเลย”

“แล้วระหว่างที่พี่ทำให้กับที่กินวันนี้ แบบไหนร่อยกว่าหรอ ?”

“อะ…อะ….เอ่อ…แน่นอนว่า….ซุปเต้าหู้ที่พี่ริซทำให้อร่อยมากๆเลยค่ะ”

“อื้มๆ ขอบใจมากจ้ะ”

“งั้นก็—”

“ว่าแต่ของใครอร่อยกว่างั้นหรอ ?”

“ระ ระ เรื่องนั้น”

“สรุปของใครอร่อยกว่านะ”

“ขะ ของ พี่ระ—”

“ถ้าโกหกคุณพี่สาวจะโกรธมากๆเลยนะ”

พอเห็นฉันอ้าแขนแล้วยิ้มกว้าง ราวกับจะขู่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอโกหกฉันจะมอบความรักอันแสนอบอุ่นจนทำให้เธอสำลักความรักเหมือนรอบที่แล้ว ไอรินที่ตัวสั่นหงึกๆก็ถอยหลังจนชิดกำแพง

“นะ นะ นี่มันเลือกทางไหนก็ตายเหมือนกันไม่ใช่หรอ !?”

“เอ๋ ? เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ”

“ฮี้ ! มะ มะ ไม่มีอะไรก้ะ มะ มะ ไม่มีอะไรทั้งน้านนนน พะ พะ พี่ริซขา หะ หะ หนูเริ่มง่วงแล้วอ้ะ”

“อะเร๊ะๆ คิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนเรื่องได้หรอ ?”

ฉันเอามือยันกำแพงไม่ให้ลูกแมวตัวน้อยของฉันหนี ฉันมองตรงไปยังดวงตาสีฟ้าที่ชุ่มฉ่ำ จากนั้นก็ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนสุดชีวิต

“ฮี้ !!!!”

ไม่รู้ทำไมไอรินถึงต้องทำหน้าประหลาดและร้องเสียงหลงขนาดนั้นด้วย บางครั้งน้องสาวของฉันก็ชอบทำตัวประหลาดๆอะเนอะ ฮุๆ แต่ไอรินที่เป็นแบบนี้ฉันก็ชอบนะ

“นะ นะ…..อ๊ะ !”

ไอรินทำท่าจะพูดบางอย่าง แต่แล้ว ทันใดนั้นเอง เธอก็ชี้ไปที่ซอยซึ่งอยู่ข้างหลังพวกเรา

“นะ นะ นั่นมันขยะแมนนี่นา !”

“ไอรินวิธีเปลี่ยนเรื่องแบบนี้ ใช้กับพี่ไม่ได้—-”

“ไม่ใช่นะคะพี่ริซ ! ดูนั่นสิ ! ข้างในซอยตรงนั้น !”

เพราะเสียงของไอรินเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ฉันถึงได้รู้สึกตัวว่าไอรินไม่ได้พยายามเปลี่ยนเรื่องแต่อย่างใด

ฉันมองตามที่นิ้วของเธอชี้ไป

ทิศทางนั่นตรงไปยังซอยมืดๆเล็กๆที่ห่างจากจุดของพวกเราไปประมาณสามสี่เมตร

“หืม ???”

เราทั้งคู่เดินตรงไปยังซอยๆนั้น หลบหลีกผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างขวักไขว่ ก่อนจะไปหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าซอย

แก้มก้นซึ่งมีไฝเล็กๆติดอยู่ที่ก้นขวา ชายหนุ่มผมทองที่นอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้นในสภาพเปลือยเปล่า โดยที่สภาพศพชี้นิ้วชี้ขวาไปข้างหน้า และ แขนขาที่เหลือแนบชิดกับลำตัว

มีเลือดเล็กๆสายหนึ่งไหลออกมาจากบริเวณที่นาบใบหน้าเข้ากับพื้น

อ่า…ใช่แล้วล่ะ…ไม่ต้องสงสัยเลย

“ขยะแมน……”

“ตายซ่ะแล้ว…….”

พวกเราเอ่ยชื่อของเขาออกมาด้วยความตกตะลึง เพราะไม่คาดคิดว่านักสืบปลายแถวที่พึ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงจะด่วนตายไปต่อหน้าต่อตา

“ขอโทษที่คิดว่าหลอกให้พวกเราจ่ายตังค์เองนะขยะแมน”

“ขอโทษนะขยะแมน ถ้าเกิดฉันรู้ตัวแล้วตามหาคุณเร็วกว่านี้ คุณก็คงไม่ตายอนาถแบบนี้ ได้โปรดอภัยให้พวกเราแล้วไปสู่สุขติด้วยเถอะนะคะ”

เราทั้งสองต่างภาวนาให้ขยะแมนไปสู่สุขติ

“เรียก-ใคร-ว่า-ขยะ-แมน-กัน”

แต่แล้วทันใดนั้นเอง มันก็มีเสียงแหบแห้งดังมาจากศพแก้ผ้าที่อยู่ตรงหน้า

“นอ-แมน-ต่าง-หาก”

“เหวอออ ขยะแมนคืนชีพแล้ว !!!”

“เข้าใจผิดแล้วล่ะ ริน”

ฉันมองซากศพตรงหน้าด้วยความเวทนา

“เพราะมีเรื่องค้างคาใจอยู่ก็เลยคืนกลายเป็นซ็อมบี้ไปแล้วต่างหาก ”

“อย่างงี้นี่เอง เข้าใจแล้วค่ะพี่ริซ งั้นพวกเรามาพาขยะแมนไปทำพิธีชำระล้างที่โบส์ถ์กันเถอะ ถึงจะไม่ค่อยชอบหน้าเท่าไหร่ แต่จะจ่ายค่าทำศพให้เอาบุญล่ะกัน”

“ฮึก ! ไอรินน้องพี่ในที่สุดก็มีเมตตาต่อเพื่อนร่วมโลกแล้ว น่ารักที่สุดเลย แม้แต่ขยะพรรคนี้น้องก็ยังรู้สึกสงสารอ่าาา ที่ผ่านมาไม่สูญเปล่าสินะ จะร้องไห้แล้ว ไม่ได้ๆ จะร้องไห้ต่อหน้าไอรินไม่ได้”

“ยัง- ไม่- ตาย— เฟ้ย….”

ทว่า พอศพนั่นพูดออกมาอีกครั้ง ฉันก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

“เฮ้อ….ยังไม่ตายๆไปอีกหรอ”

“หะ— หา ?”

“ไอรินอย่าไปต่อว่าขยะแมนแบบนั้นสิ”

“ประโยคนั่นพี่ริซเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรอ ? อย่ามาดัดเสียงแล้วโยนความผิดให้หนูสิคะ”

“แหมๆๆ ไอรินล่ะก็ พูดอะไรอยู่ พี่สาวของหนูไม่มีทางพูดจาโหดร้ายอะไรแบบนั้นหรอกจ้ะ โฮะๆๆๆ”

“………………..”

สุดท้ายเราทั้งคู่ก็พยุงขยะแมนขึ้นมา

“ว่าแต่ไปทำอะไรมาถึงได้อยู่ในสภาพล่อนจ้อนแบบนี้ละ ?”

พอฉันถาม ขยะแมนก็หลบตา

“คือว่า….มันเกิดเรื่อง…ไม่สิ เกิดอุบัติเหตุขึ้นมานิดหน่อย ”

“อุบัติเหตุ ?”

ใช้เวลาอยู่นาน กว่าที่ขยะแมนจะสูดหายใจเฮือกใหญ่แล้วยอมพูดออกมาตรงๆ

“ก็พอดีว่า–”

“ว่า ?”

“ระหว่างที่กำลังวิ่งกลับมา บังเอิญไปชนเข้ากับพวกกุ๊ยข้างทางเข้าน่ะ”

“อ่อ…ก็เลยโดนรีดไถเงินไปสินะคะ”

“มะ มะ ไม่ได้โดนรีดไถเงินไปซักหน่อย ที่เสียไป มันก็แค่เงินเดิมพันในการประลองระหว่างลูกผู้ชายต่างหาก !”

“สรุปก็โดนรีดไถเงินไปนี่เอง”

“เหมือนก่อนหน้านี้มีใครบางคนบอกให้พวกเราระวังโดนรีดไถตังค์อยู่รึเปล่า ?”

“อุ๊ก ! ระ ระ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ จริงๆแล้ว ฉันมีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นต้องพูดกับพวกเธอ”

ขยะแมนสูดหายใจเข้าลึกๆรอบที่สอง ก่อนจะมองตาฉันตรงๆแล้วพูดออกมาอย่างสง่าผ่าเผย

“นี่สาวน้อย พอจะมีเงินให้ยืมซักเหรียญรึเปล่า ?”

“อืม.. .รีดไถเงิน ขมขู่ และ บังคับ โดยเฉพาะ เด็กเล็กและคนแก่”

“—- นามของเขาคือ ขยะแมน เอเดนทรอย นักสืบเอกชนผู้ทำงานให้กับรัฐบาลและปกป้องประเทศนี้จากในเงามืด”

“เรื่องราวการรีดไถเงินของเขาจะเป็นยังไงต่อ โปรดติดตามชมตอนต่อไป ~  ♪”

“พะ พะ พอเถอะ เลิกตบมุขกันโบ๊ะบ๊ะอย่างงั้นที จะตายเอาได้นะ ! หัวใจที่เปราะบางของลูกผู้ชายคนนี้ มันจะเหี่ยวเฉาตายเอาได้นะ ถ้าโดนพวกสาวน้อยน่ารักอย่างพวกเธอดูถูกเอาแบบนี้ต่อไป จะร้องไห้แล้วนะ ฉะ ฉะ ฉันจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้วนะ”

ในท้ายที่สุดแล้ว เพราะเห็นอีกฝ่ายอนาถเกินแกง ฉันเลยโยนเศษเหรียญให้ขยะแมนแล้วปล่อยให้เขาไปหาเสื้อผ้ามานุ่งห่มตัวเอง

หลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็แยกย้ายไปหาที่พักดีๆ แล้วก็ไม่ได้เจอขยะแมนอีกเลยจนถึงเช้า

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

—- เช้าวันรุ่งขึ้น

— ห่างจากที่พักของพวกเราไม่มากนัก

วันนี้ท้องฟ้าสีครามสดใส

ก่อนที่ไอรินจะตื่น ฉันที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ลงมายืดเส้นยืดสายพลางคิดว่าจะซื้อนมสดและขนมปังอุ่นๆกลับไปกินเป็นอาหารเช้า

ทว่า พอเดินตรงไปได้ไม่กี่ก้าว สายตาของฉันมันก็ดันไปสะดุดเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ท่ามกลางขอทานที่เรียงรายกันอยู่ตามข้างถนนประมาณห้าถึงหกคน

“………………”

ฉันคิดว่าฉันตาฝาด ฉันเลยเดินเข้าไปใกล้เพื่อยืนยันความจริงด้วยตาของตัวเอง

“—– !!!”

ทว่า พอฉันเดินไปหยุดอยู่ที่ขันอันหนึ่ง 

ผู้ชายผมทองที่นั่งอยู่หน้าขันในสภาพที่สวมใส่เสื้อผ้าขาดๆราวกับผ้าขี้ริ้ว เขาก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ

“โอ้ววว ขอบคุณมากครับ ท่านผู้มีจิตเมตตา ด้วยเงินที่ท่านมอบให้คงต่อชีวิตของกระผมไปได้อีก—-”

กึก !

พริบตาที่เขาสบตาเข้ากับฉัน วาจาที่พูดคล่องก็ค้างเอาไว้ทั้งๆอย่างงั้นราวกับมีคนมากดปุ่ม stop เอาไว้

“คุณขยะ…ไม่สิ…คุณนอแมน ?”

ฉันเริ่มจะเหนื่อยกับการล้อเลียนชายคนนี้เต็มทีแล้ว

“นี่กำลังทำอะไรอยู่คะ ?”

พอได้ยินที่ฉันถาม นอแมนก็ชูนิ้วโป้งขึ้นมา

“ตอนนี้กำลังทำอาชีพเสริมอยู่นะ โทษทีนะ ตอนนี้กำลังอยู่ในเวลางาน ไว้ทำเงินถึงยอดแล้วจะรีบกลับไปคุยเรื่องแผนการกันต่อ”

“………………………..”

พออีกฝ่ายพูดออกมาแบบนั้นแล้ว ฉันก็ไม่รู้จะไปต่อยังไงดี

 

 

“นอแมน เอเดนทรอย เบื้องหน้าคือนักสืบเอกชนที่ชั้นปลายแถวที่โคตรจะกากเกรียนและไร้ค่า

ทว่า  ยามใดที่เขาถอดไปป์คาบปากและถอดชุดนักสืบทิ้ง เขาก็จะกลายเป็น ขยะแมน ! 

ยอดนักรบพลังขยะสดที่คอยปกป้องประเทศนี้จากในเงามืด

ด้วยขันเหล็กไวเบรเนี่ยมและกางเกงลิงยืดหดลายเสือดาว”

 

 

“คิดว่า ฉากเปิดตัวของคุณนอแมน เอาประมาณนี้ดีไหมคะ”

“ไม่โอเคตั้งแต่ขยะสดแล้วล่ะ ว่าแต่ไอ้กางเกงลิงยืดหดลายเสือดาวนี่มันใช้เป็นอาวุธได้ด้วยหรอ ?”

“ดูอุจาดตาดีค่ะ คงทำให้พวกคนร้ายที่มองคุณทุกคนตาบอดแน่ๆเลย”

“อื้ม น่าจะล้อเล่นจนพอใจแล้วมั้ง ขอกลับไปทำงานต่อก่อนนะ”

“ขอให้วันนี้ขอทานได้เงินมาเยอะๆนะคะ”

“อื้ม….ไว้ว่างๆมาสนับสนุนก็ได้นะ”

“ลาล่ะคะ”

“แล้วเจอกันใหม่”

พูดจบฉันก็เดินออกห่างมาจากคนๆนั้นเต็มฝีเท้า

เฮ้อ….

เงยหน้ามองท้องฟ้าที่วันนี้มีครามสดใส

“เอาล่ะ ไปซื้อขนมปังให้เสร็จก่อนที่ไอรินจะตื่นดีกว่า”

เช้าวันที่สองของการอยู่ที่เมืองฟาเลสโซ่ ก็เปิดม่านขึ้นด้วยประการฉะนี้