— ความเดิมตอนที่แล้ว

เพราะไอรินตกน้ำไปตั้งหลายรอบ ไอรินก็เลยเป็นหวัดเข้าจนได้

ด้วยความที่อยู่กลางป่าเขาและไข้ไม่ลงซ่ะที ไอริซที่เป็นห่วงจึงพาไอรินมาหาหมอ

โชคดีที่เธอพบเข้ากับคุณหมอโยฮัน ตัวละครภายในเกม‘World End Fantasy’ ซึ่งมีนิสัยขาวสะอาดและเป็นมิตรกับผู้เล่นทุกคน เธอจึงฝากให้เขาช่วยรักษาไอรินระหว่างที่เธอไปซื้อข้าวของและสำรวจเมือง

ไอริซหารู้ไม่ว่า ไอรินที่ตื่นขึ้นมาจะยังมีไข้อ่อนๆอยู่ เมื่อร่วมเข้ากับประสบการณ์ชีวิตที่น้อยมากๆ ไอรินก็ดันเมากาวคิดว่าคุณหมอโยฮันคือนักวิจัย และมโนว่าไอริซได้ตายไปแล้วเพราะทนแก่นมนตราไม่ไหว จากการที่ไอรินหลับไปนานหลายปีเพราะพิษไข้ เรียกได้ว่า โคตรของโคตรกาว

ด้วยเหตุนี้เอง ไอรินจึงตั้งใจจะใช้เวทย์สลายสสารเพื่อทำลายเมืองทั้งเมืองเพราะคิดว่าไอริซที่โผล่เข้ามาคือตัวปลอม

ทว่า พอเจอพลังของไอริซตัวปลอมเข้าไป ไอรินก็ถึงกับตรัสรู้ว่าตัวเองกำลังเมากาวอยู่นี่หว่า ที่อยู่ตรงหน้าตัวเองคือพี่สาวตัวจริงเสียงจริงที่กำลังจะเตรียมเอามือฟาดก้นตัวเองชัดๆเลย

แม้ว่าไอรินจะก้มกราบเบญจางคประดิษฐ์หรือส่งสายตาวิ้งๆอ้อนว้อน แต่ยักษ์มารตรงหน้าก็ไม่ยอมอภัยให้เธอเลยแม้แต่น้อย

ผลสุดท้าย ไอรินที่ถูกทิ้งให้สำนึกผิดจึงน้อยใจแล้วหนีออกจากบ้าน

ซ้ำร้ายเพราะพิษไข้ ! เธอเลยเมากาวแล้วควบคุมจิตใจให้คนในเมืองบางส่วนให้ลืมเรื่องที่เธอทำลายโรงพยาบาลไปกว่าครึ่งหลัง และก็เพราะคิดว่าพี่ริซของเธอควรมีน้องสาวที่ดีกว่าตัวเอง ไอรินก็เลยสแปมน้องสาวรุ่นผลิตจำนวนมากที่เจออยู่ข้างทางแล้วประเคนให้พี่ริซสุดที่เธอรักของเธอซ่ะอย่างงั้น !?

ผลสุดท้ายก็เลยกลายมาเป็นการโยนระเบิด C4 เข้าไปในกองไฟ ไอริซที่กลายร่างเป็นไททันบุกทะลวงก็เริ่มทำการปูพรมไล่ล่าไอรินอย่างบ้าคลั่งด้วยความช่วยเหลือของเมอลิน..จอมเวทย์สาวซึ่งสนิทกับคุณหมอโยฮัน

การตามล่าไอรินได้เริ่มขึ้นแล้ว เหตุการณ์ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เชิญรับชมต่อได้เลยจ้า ~ ★

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

นี่มันอะไรกันเนี่ย !!!!!

น้องสาวของฉันกินอะไรผิดสำแดงเข้าไปรึไง ทำไมมันถึงได้ลงเอยกลายเป็นแบบนี้ !

โชคดีที่เมอลินสามารถใช้เวทมนต์สลายผลของเวทย์ล้างสมองที่ไอรินใช้กับคนพวกนั้นได้ ไม่อย่างงั้นฉันคงต้องเผชิญกับนรกที่ถูกน้องสาวตั้งแต่วัยเลขหลักเดียวจนถึงวัยตาลุงไล่ล่าไปแล้วแน่ๆ

ไอ้เรื่องที่แก้ไขความทรงจำเกี่ยวกับโรงพยาบาลที่ถูกพังไปก็พอจะเข้าใจได้ แต่ไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่าทำไมต้องล้างสมองให้คนพวกนั้นคิดว่าตัวเองเป็นน้องสาวของฉันด้วย

ไม่เข้าใจๆๆๆ ไม่เห็นเข้าใจเลยซักนิด !

แล้วก็หงุดหงิดมากๆเลย !

เล่นบ้าอะไรของน้องกันไอริน !

นี่มันไม่ตลกเลยนะ

อยู่ดีๆก็มาหายตัวไปตามใจชอบ ไม่บอกกล่าว แล้วก็มาทิ้งปัญหาเอาไว้แบบนี้

ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ไม่น่าปล่อยให้อยู่คนเดียวเลยจริงๆ

บ้าชะมัด บ้าๆๆๆ ไอรินบ้าที่สุด !

ไปอยู่ไหนกัน ?

หนีไปไหนไอริน ?

ทำไมอยู่ๆถึงทิ้งพี่ไปแบบนี้ละ ?

เพราะโดนว่าก็เลยน้อยใจแล้วหนีไปอย่างงั้นหรอ ?

หรือว่า รู้สึกผิดมากเกินจนตัดสินใจออกห่างจากฉัน ?

โธ่เว้ย ! ผิดพลาดตรงไหนกัน ฉันทำพลาดตรงไหนกันนะ ?

หรือบางทีฉันว่าแรงเกินไปหน่อย ? ฉันดุไอรินแรงเกินไปอย่างงั้นหรอ ?

แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่นา ไอรินเกือบฆ่าคนทั้งเมืองไปแล้วนะ เรื่องแบบนี้ปล่อยผ่านไปได้ที่ไหน

แถมดูเหมือนว่าตอนแรกเธอจะไม่สำนึกผิด ฉันก็เลยต้องกระตุ้นซักหน่อย

แต่ใครมันจะไปคิดกันล่ะว่า มันจะมาลงเอยแบบนี้

“อึก ! เร็วๆเข้าสิ”

แกร๊กๆๆๆๆ

ฉันใช้เวทย์น้ำแข็งสร้างผีเสื้อน้ำแข็งขึ้นมาจากความว่างเปล่าเป็นจำนวนหลายร้อยตัวแล้วส่งกระจายออกไปทั่วเมือง การเชื่อมประสาทของฉันกับผีเสื้อเหล่านั้นทำให้เห็นภาพเมืองทั้งเมืองในหลายมุมอย่างคร่าวๆ ทว่า การแยกประสาทสัมผัสที่มากเกิน มันก็สร้างภาระให้สมองของฉันไม่ใช่น้อย

“กรอด…..”

พั่บๆๆๆ

ทว่า แม้จะรู้สึกปวดหัวรุนแรงราวกับมีบางอย่างมาเสียดแทงอยู่ข้างใน แต่ฉันก็ยังคงมองเมืองทั้งเมืองผ่านภาพนับหลายร้อยภาพที่ปรากฎขึ้นมาในหัว ฉันยังคงปล่อยผีเสื้อออกไปเพิ่ม แม้จะรู้ว่าเป็นอันตรายต่อตัวฉันก็ตาม

ถึงจะเสี่ยงเกินไปหน่อย แต่ปล่อยให้ไอรินอยู่คนเดียวแบบนี้ มันอันตรายทั้งต่อตัวเธอเองและคนรอบข้าง

ไม่รู้ว่าจะมีพวกนักวิจัยตามมาเจอเมื่อไหร่ แล้วก็ไม่รู้ว่าไอรินจะเผลอลงมือทำอะไรบ้าๆอีกรึเปล่า

แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ น้ำตาของเธอที่เห็นเมื่อชั่วโมงก่อน

‘หนู…ผิดไปแล้วค่ะ’

‘ถ้าเข้าใจแล้วก็ดี..แต่ว่าคำว่า ‘ขอโทษ’ ไม่ว่าใครก็พูดได้ ถ้าคิดจะให้พี่ยกโทษให้ก็จงพิสูจน์ด้วยการกระทำซ่ะ’

แม้ว่าไอรินในตอนนั้นจะพูดออกมาด้วยความรู้สึกสำนึกผิดจากใจจริง น้ำตาที่เห็นในตอนนั้น ไม่ใช่เรื่องโกหกอย่างแน่นอน

ทว่า ฉันก็ไม่ยอมให้อภัยยัยน้องสาวจอมซนคนนี้

ในฐานะผู้ปกครองชั่วคราว ฉันไม่สามารถรับแค่คำขอโทษปากเปล่าแล้วปล่อยผ่านไปเฉยๆ

ทว่า ไอรินในตอนนี้ เอาเข้าจริงยังมีอายุแค่ 8 ขวบ ถึงจะเป็นจอมเวทย์ระดับสูงที่ครอบครองแก่นมนตราถึงสามชิ้นจนเปรียบเสมือนร่างอวตารของทวยเทพ แต่ยังไงลึกๆแล้วจิตใจข้างในก็ยังคงเป็นน้องสาวตัวน้อยอายุแค่ 8 ขวบอยู่ดี

สำหรับน้องสาวอายุเพียงเท่านี้ที่เกือบจะฆ่าพี่สาวของตัวเองไปหมาดๆ ความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นย่อมต้องสร้างรอยแผลให้กับหัวใจของเธอเป็นธรรมดา

“อึก ! ถ้าฉันกอดเธอเอาไว้ตอนนั้นล่ะก็—”

บางทีไอรินอาจจะไม่หนีไปจากฉันก็ได้

ทว่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว มันเป็นความผิดของฉันเอง

ฉันตัดสินใจพลาดเองแหล่ะ

สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือพาไอรินกลับมาให้ได้

“ไอริน…ไอริน….”

ไม่อาจอดกลั้นความร้อนรน แม้ว่าจะต้องเพ่งสมาธิไปรอบทิศทาง

ทั้งความอึดอัด ความหวาดกลัว และ ความเศร้าใจ

แค่คิดว่าเด็กคนนั้นจะหนีไปร้องไห้อยู่คนเดียว เพียงแค่นี้หัวใจก็บีบรัดจนจุกอกจะแย่อยู่แล้ว

ยิ่งพอจินตนาการว่าพวกนักวิจัยมาเจอเธอเข้า ถึงจะรู้ว่าไอรินมีพลัง แต่แค่นึกถึงภาพตัวเธอในวันนั้นที่ถูกพรากไปจากอกของฉัน ฉันก็ไม่อาจคุมมือที่สั่นเทาของตัวเองได้

“ไอริน….ไอริน…..ไปอยู่ที่ไหนกัน….รีบกลับมาเถอะ”

อยากจะจับมือของเด็กคนนั้นให้นานขึ้น…แม้เพียงซักเสี้ยววิก็ยังดี

รู้ดีว่าคงไม่มีวันเดินเคียงข้างเด็กคนนั้นได้ตลอดไป

แต่ขอแค่ตอนนี้เท่านั้น….ช่วงเวลาที่ฉันยังอยู่ในร่างๆนี้

“ไอริน……ไอริน…อึก ! ไอริน……”

 

— ได้โปรดอย่าได้มาพรากเด็กคนนั้นไปจากฉันอีกเลย ขอร้องล่ะ 

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

หลังจากนั้นหนูก็วิ่งหนีมาโดยตลอด

ร่ายเวทย์ควบคุมจิตใจเท่าที่จะทำได้ ทำการล้างสมองให้ทุกคนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปทั้งหมด

แล้วก็สร้างความทรงจำปลอมให้พวกคนที่ดูเข้าท่าคิดว่าพี่ริซคือพี่สาวของพวกเธอ

ถ้าหนูหายไปซักคนพี่ริซจะต้องเหงาแน่ๆ

แต่ถ้ามีน้องสาวคนอื่นที่ไม่ดื้อไม่ซน และ ถ้ามีน้องสาวคอยปรนนิบัติเอาอกเอาใจมากๆ พี่ริซจะต้องมีความสุขมากกว่านี้แน่ๆ

ไม่ต้องมาปวดหัวกับเรื่องแย่ๆที่หนูทำ

แล้วก็ไม่ต้องเจ็บปวดเวลาที่หนูทำเรื่องร้ายๆใส่

พี่ริซเป็นพี่สาวที่ดี เพราะงั้นก็ควรจะมีน้องสาวที่ดี

แน่นอนว่า น้องสาวที่ดีที่ว่า ก็คือใครก็ได้ที่ไม่ใช่หนู

หนูมันแย่ นิสัยเสีย ชอบพูดทำร้ายจิตใจพี่ริซอยู่บ่อยๆ

หลังจากนี้ก็จะต้องสร้างปัญหาให้อีกหลายเรื่องอย่างแน่นอน

เพราะงั้นแบบนี้แหล่ะดีแล้ว….ดีแล้วล่ะ

เลิกจากกันตั้งแต่ตอนนี้ไป นี่คงดีที่สุดแล้ว

‘จะเอาไงต่อ ?’

เสียงในหัว…พวกลูกบ้านถามหนู

‘แบบนี้จะดีแล้วหรอ ?’

“ดีแล้วละ ?”

‘แล้วจะทำอะไรต่อ’

“หาทางช่วยพี่ริซ”

จะต้องรีบเอาแก่นมนตราออกมา หนูต้องออกเดินทางเพื่อหาวิธีเอาแก่นมนตราที่จะฆร่าชีวิตของพี่ริซในอีกไม่กี่ปีต่อจากนี้

‘แล้วเรื่องทำลายพวกมนุษย์ล่ะ ?’

“ไว้พี่ริซแก่ตาย…จะอีก ห้าสิบ หกสิบปีต่อจากนี้ มันก็ไม่สาย”

‘เข้าใจแล้ว ถ้างั้นจะให้ยืมพลัง’

“ขอบคุณ”

แม้จะน่ารำคาญ แต่ลูกบ้านเหล่านี้ต่างพึ่งพาได้ตั้งแต่เมื่อก่อน

‘แต่ว่า—’

อยู่ๆ ลูกบ้านคนหนึ่งก็ถามหนูขึ้นมา

‘แบบนี้ จะไม่เสียใจทีหลังแน่นะ ?’

“………………..”

ไม่รู้เหมือนกัน

ก็หนูไม่เห็นอนาคตซักหน่อย แล้วแบบนั้นจะไปรู้ได้ไงว่าทางเลือกไหนคือทางเลือกที่ดีที่สุด

แต่ถึงจะไม่รู้ว่าทางเลือกไหนดีกว่ากัน แต่สิ่งที่หนูรู้ก็คือ หนูเป็นตัวอันตรายสำหรับพี่ริซ

อยู่ด้วยกันกับพี่ริซต่อไป มันก็มีแต่จะถ่วงแข้งถ่วงขาแย่งชิงความสุขของเธอไปเปล่าๆ

ถ้าต้องทำให้พี่ริซเจ็บปวดและรู้สึกเสียใจ หากการคงอยู่ของหนูมันทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น สู้ให้หนูหายไปเลยยังจะดีซ่ะกว่า

พี่ริซทำเพื่อหนูมามากมาย บุญคุณของพี่ริซ ไม่ว่าจะตอบแทนมากเท่าไหร่ก็คงไม่หมด

เพราะงั้นพอแล้วล่ะ…พอแค่นี้ดีกว่า

ถึงแม้จะเศร้าใจ….แม้ว่าจะจวนเจียนจะร้องไห้ออกมาอีกแล้วก็ตาม

หนูจะไม่กลับไปหาพี่ริซแล้วแยกจากกันตั้งแต่ตอนนี้

ใช่…แยกจากกันตลอดไป

“อึก !”

รู้สึกปวดแปล๊ปที่กลางอก ร่างกายเย็นลงและสั่นระริก

ดวงตาร้อนผ่าว พยายามฝืนกลั้นแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว

“ฮึก !”

ร้องไห้ออกมา

ได้แต่นั่งกอดเข้าแล้วร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ

ท่ามกลางดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดิน

ช่วงเวลาก่อนที่ราตรีจะมาเยือนและเป็นครั้งสุดท้ายที่หนูจะได้เห็นใบหน้าของพี่ริซ

มันช่างเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวและน่าอึดอัดซ่ะเหลือเกิน

ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันตั้งขนาดนี้

ทั้งๆที่แค่กระโดดเข้าไปหา พวกเราก็จะได้เจอกันอีกแล้วแท้ๆ

แต่ระยะทางใกล้ๆแค่นี้ ตัวหนูกลับรู้สึกว่า มันช่างห่างไกลกันราวกับอยู่คนล่ะโลกซ่ะเหลือเกิน

นั่นสิ…พวกเราทั้งสองคนก็คงอยู่กันคนล่ะโลกจริงๆนั่นแหล่ะ

พี่ริซที่กำลังมุ่งตรงไปสู่อนาคต….

ตัวหนูที่ไม่อาจปล่อยวางอดีตและจะทำทุกอย่างเพื่อให้พวกมนุษย์มันชดใช้ในสิ่งที่พวกมันทำกับพวกเรา

เส้นทางของเราทั้งสองมันต่างกันมากเกินไป แม้จะอยู่ข้างๆกัน แต่เส้นทางที่หนูกำลังเดินหน้าไป มันไม่จำเป็นต้องมีพี่ริซ แม้ว่าเส้นทางที่พี่ริซเดินไป จะต้องมีหนูอยู่ก็ตาม

นั่นทำให้เราสองคนจะต้องทะเลาะกันอีกหลายครั้งในอนาคต แล้วก็ไม่รู้เลยว่า หากหนูควบคุมพลังไม่ได้จะเผลอทำอันตรายใส่พี่ริซอีกรึเปล่า ?

“……………….”

แค่คิดก็รู้สึกหวานสั่นไปทั่วตัว

มันมากพอแล้วล่ะ แค่หนูเกือบฆ่าพี่ริซไปหนึ่งครั้ง มันก็มากพอที่ยืนยันให้หนูรู้ว่า เราสองคนไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้จริงๆหรอก

ช่วงเวลาที่หัวเราะกันก่อนหน้านี้

ความรู้สึกที่มีให้กันระหว่างการเดินทาง

สุดท้าย มันก็ต้องสลายไปและไร้ความหมาย ในยามที่เราทั้งคู่แยกจากกันอยู่ดี

ถ้าตายทุกอย่างก็จบ นั่นแหล่ะคือสัจธรรมของโลกใบนี้

ใช่…..ดังนั้นจะไม่ให้ตายเด็ดขาด

จะกำจัดอุปสรรคทุกอย่างที่ทำให้พี่ริซตกอยู่ในอันตราย แม้ว่านั่นจะหมายถึงตัวหนูเองก็ตาม

ดีแล้วล่ะ

แบบนี้ดีแล้วล่ะ

ถึงจะเจ็บปวด แต่นี่คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่หนูทำได้แล้ว

“……………..”

หนูหลับตาแล้วปล่อยให้แสงแดดที่ส่องลงมาค่อยๆเลื่อนผ่านใบหน้าของหนูไปอย่างช้าๆ

ปล่อยให้เวลาไหลผ่านไป นี่เป็นอีกวันหนึ่งที่สิ้นสุดลงและจะไม่มีวันหวนกลับมาอีก

หนูเกือบจะหลับตาไปทั้งๆแบบนั้น ท่ามกลางบรรยากาศที่กำลังมืดลงอย่างช้าๆ

แต่ทว่า—

 

“มาอยู่ตรงนี้เองงั้นหรอ…..เลือกวิวได้ไม่เลวเลยนะ นี่น่ะคือจุดที่สวยที่สุดของเมืองเลยล่ะ”

 

“—–!!!”

เมื่อมองไปตามเสียง หนูก็พบกับชายในชุดขาว ผู้มีผมขาวๆ หน้าแก่ๆ และหัวที่มีรูปทรงคล้ายกับมันฝรั่ง

เพราะผ่านมาเป็นเวลาไม่นาน หนูเลยจำได้ว่าไอ้หมอนี่มีชื่อว่าอะไร

“นี่แก ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ !!!”

ผง่ะถอยหลัง โดยไม่คลายความระแวง

โยฮัน….ไอ้เจ้านี่คือหมอที่ชื่อว่าโยฮัน

ผู้ชายที่พี่ริซพาเรามารักษา

ทำไมหมอนี่ถึงได้มาอยู่ตรงนี้ได้ หาหนูเจอได้ยังไงกัน !?

หนูจ้องชายคนนี้ไม่วางตาพลางคิดว่าจะจัดการมันยังไงดี ?

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

เราได้หนีมาซ่อนบนกังหันลมยักษ์ที่สูงที่สุดในเมือง…..สถานที่ซึ่งสามารถมองลงไปข้างล่างแล้วเห็นเมืองได้ทั้งเมือง

แม้จะผ่านเข้ามาไม่ได้เพราะมียามอยู่ แต่แค่ร่ายเวทย์ควบคุมจิตใจใส่ เราก็แอบขึ้นมาซ่อนบนนี้ได้ง่ายๆ แน่นอนว่าจะต้องไม่ลืมที่จะบอกให้ยามที่อยู่ด้านล่างโกหกเผื่อในกรณีที่พี่ริซตามมาที่นี่

ตอนแรกคิดว่าพี่ริซจะมาตามหาเราจากที่นี่ซ่ะอีก เพราะถ้ามองจากตำแหน่งที่สูงที่สุดในเมืองก็จะช่วยในการตามหาให้ง่ายขึ้น ดังนั้นเราก็เลยไปซ่อนตัวอยู่ในชั้นรองของชั้นบนสุด เผื่อว่าพี่ริซจะอาศัยความสูงของชั้นบนสุดเพื่อตามหาเรา

เราคิดว่าสถานที่ซึ่งปลอดภัยจากการตามหาของพี่ริซมากที่สุดคือตำแหน่งที่อยู่ใต้จมูกของพี่ริซแท้ๆ

ทว่า พี่ริซกลับไม่ได้มาที่กังหันลมนี่ตามที่หนูคิด พี่ริซกลับไปยืนอยู่บนหลังคาของโรงพยาบาลแล้วส่งผีเสื้อน้ำแข็งออกมาตามหาเรา

แน่นอนว่า เราเลยเอาผ้ามาคลุมตัวอีกชั้นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว แสงสว่างที่รอดผ่านผ้าที่คลุมตัวเราเอาไว้เลยทำให้ทัศนวิสัยแคบลงจนเห็นพี่ริซเป็นแค่จุดเล็กๆที่ยืนอยู่บนหลังคา

ทั้งๆที่ซ่อนดีขนาดนั้นแท้ๆ แต่ใครจะไปคิดกันล่ะว่าจะถูกเจอตัวเข้าจนได้

แถมคนที่เจอตัวเราก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอีตาหมอที่พึ่งโดนหนูควบคุมจิตใจไปหมาดๆ ไม่ใช่พี่ริซ

“สมแล้วที่เป็นกังหันลมยักษ์ที่ใหญ่สุดเป็นอันดับสามของประเทศ…เป็นวิวที่กว้างสุดลูกหูลูกตาเลย”

เขาเข้ามาพูดกับเราอย่างเป็นกันเอง ทั้งๆที่เป็นแค่มนุษย์แท้ๆ ช่างไม่เจียมตัวเอาซ่ะเลย

ฆ่าทิ้งเลยดีไหม ?

ถ้าจะเอาไปบอกพี่ริซล่ะก็ เราต้องฆ่าปิดปากไปก่อน

แต่ถ้าพี่ริซรู้ว่าผู้ชายคนนี้ตายไปด้วยฝีมือของเรา..พี่ริซจะต้อง….เสียใจมากแน่ๆเลย

“กลบจิตสังหารไม่อยู่เลยนะคุณหนู”

“ต้องการอะไร ? ทำไมถึงหาเราเจอได้ !?”

เอาไงดีๆ จะทำไงกับมนุษย์คนนี้ดี ?

ปล่อยไว้ คุมตัวไว้ก่อน หรือ ฆ่าทิ้ง ?

แต่ยังไงก็ควรหาจุดประสงค์ให้ได้ก่อนสินะ

เราเว้นระยะห่างพลางจับตามองผู้ชายคนนี้ไม่วางตา

“เฮ้อ…ไม่ต้องระแวงกันขนาดนั้นหรอก หมอก็อายุปู่นนี้แล้วด้วย”

ผู้ชายคนนี้ทุบหลังตัวเองเบาๆ ก่อนจะนั่งหย่อนขาลงที่ริมหน้าต่าง

“ไม่มีทางทำอะไรคุณหนูได้อยู่แล้ว แค่มานั่งอยู่ตรงนี้ หมอก็ไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือของคุณหนูแล้วล่ะ”

“ต้องการอะไร ?”

เราถามเสียงแข็ง

“ก็ไม่อะไรทั้งนั้นแหล่ะ พอดีเลิกงานแล้วเลยมานั่งมองพระอาทิตย์ตกดินตรงนี้เฉยๆ”

“โกหก นี่มันได้เวลาปิดให้บริการที่นี่แล้ว ยามไม่มีทางปล่อยให้ขึ้นมาแน่ๆ เป้าหมายคืออะไร ต้องการอะไรกันแน่ ?”

คราวนี้เราใช้เวทย์ควบคุมจิตใจอีกครั้ง

ทันใดนั้นเอง ดวงตาของเราก็เปล่งแสงสีแดง

“บอกมาเดี๋ยว ! เราขอสั่ง !!!”

“………………………..”

“อะ…เอ๋ ?”

“………………….”

ทำไมกัน ? ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่ฟังที่คำสั่งของเรา

“เวทมนต์ก็เหมือนมายากล มายากลที่ใช้ซ้ำสองจะถูกนักมายากลดูออกด้วยกันฉันใด เวทมนต์ที่ใช้ซ้ำอีกรอบก็จะถูกมองออกด้วยจอมเวทย์ด้วยกันฉันนั้น….คุณหนู ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับเวทมนต์ที่ต้องให้คุณหนูเรียนรู้อีกเยอะนะ”

ไม่สิ…จะไม่ฟังคำสั่งของเราก็ไม่แปลก

นั่นก็เพราะว่าผู้ชายคนนี้…ชายที่ชื่อโยฮัน 

“แก……”

เขากำลังปิดตาอยู่นั่นเอง !

“เวทย์ควบคุมจิตใจที่คุณหนูใช้ น่าจะถูกเรียกว่า ‘เนตรสะกดใจ’ เป็นเวทย์ควบคุมจิตใจระดับสูงที่มีผลแรงขึ้นกับผู้ใช้ ใครก็ตามที่สบตาเข้ากับผู้ใช้ในระยะเวลาหนึ่งจะถูกเวทมนต์ก่อกวนการมองเห็นผ่านทางแสงสีที่ปรากฎขึ้นในดวงตา จากนั้นคลื่นพลังเวทย์ที่เกิดขึ้นจะก่อกวนสารสื่อประสาทในสมอง จากนั้นจึงตามมาสู่การกระตุ้นปลายประสาทของระบบการฟังซึ่งสืบเนื่องไปถึงระบบสั่งการของสมอง ทำให้หลังจากที่ถูกจ้องตาในระยะเวลาหนึ่ง ผู้ตกเป็นเป้าหมายจะรับฟังคำสั่งของผู้ใช้เวทย์ในทุกกรณี”

ผู้ชายคนนี้รู้ได้ยังไงกัน ?

“ตามปกติแล้วเป็นเวทย์ที่สลัดได้ง่ายๆ เพราะความสามารถในการควบคุมสารสื่อประสาทในสมองตามธรรมชาตินั้นมีพลังในการรักษาสมดุลมากกว่าการก่อกวนของพลังเวทย์ บนโลกนี้คนที่ใช้เวทย์ชนิดนี้ได้จริงๆก็คงมีไม่ถึงสิบคน เพราะส่วนมากแล้วเวทย์บทนี้คลายออกได้ง่ายมากๆ แล้วต่อให้เก่งกาจแค่ไหน ก็คงไม่ได้มีผลมากเท่ากับที่คุณหนูใช้อยู่ดี บางทีคุณหนูอาจจะเป็นผู้ใช้ ‘เนตรสะกดใจ’ ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้ แต่ว่า— ”

ผู้ชายที่กำลังปิดตาคนนั้นพูดต่อ

“มีอยู่สามกรณีที่เวทย์ชนิดนี้ใช้ไม่ได้ผล หนึ่งคือใช้กับคนที่มีพลังเวทย์มากกว่าตนไม่ได้ สองคือไม่สามารถใช้กับคนที่ตามองไม่เห็น และสามคือจะไม่สามารถใช้กับคนที่ไม่ได้ยินในสิ่งที่เราพูด เพราะมีข้อเสียมากมายหลายอย่าง ‘เนตรสะกดใจ’ จึงถูกลืมเลือนไปจากวงการเวทมนต์เป็นเวลานานหลายสิบปี  คุณหนูเป็นคนแรกเลยที่ใช้ได้จริงมากขนาดนี้…เพียงแค่สบตาไม่ถึงวิก็โดนควบคุมได้อย่างสมบูรณ์ คงดูถูกเวทย์ชนิดนี้ไม่ได้อีกแล้ว ”

“ไม่เห็น……รู้มาก่อนเลย”

‘อ่าว ไม่รู้หรอเนี่ย ?’

‘นึกว่ารู้แล้วซ่ะอีก !?’

‘ทางนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ’

เรื่องที่ผู้ชายคนนี้พูด ดูเหมือนว่าพวกลูกบ้านบางคนก็พึ่งรู้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน

ความจริงแล้วการที่เราร่ายเวทย์สายควบคุมจิตใจชนิดนี้ได้ เราไม่ได้เข้าใจทฤษฎีกลไกของมันเลยแม้แต่น้อย จะว่าไงดีล่ะ…มันก็เหมือนกับนกที่บินได้เองโดยไม่ต้องรู้ว่าบินได้เพราะอะไร มันเป็นเวทย์ที่เกิดขึ้นมาเองโดยสัญชาติญาณ แน่นอนว่า ชื่อ ‘เนตรสะกดใจ’ มันก็เป็นชื่อที่เราได้ยินเป็นครั้งแรกเหมือนกัน ทั้งๆที่ผ่านมาเราเรียกมันว่า เวทย์ควบคุมจิตใจ ซึ่งจริงๆแล้ว เวทย์ควบคุมจิตใจ ไม่ได้เป็นชื่อของเวทย์ที่เราใช้ หากแต่เป็นเวทย์สาขาใหญ่ซึ่งเกี่ยวข้องกับการควบคุมจิตใจซึ่งแตกแขนงออกมาเป็นเวทมนต์อีกหลายชนิดต่างหาก ซึ่ง ‘เนตรสะกดใจ’ ก็เป็นหนึ่งในสาขาของ เวทย์ควบคุมจิตใจ นั่นเอง

วินาทีที่ผู้ชายคนนี้พูดให้เราฟังถึงจุดอ่อนของตัวเอง นั่นเป็นครั้งแรกเลยที่รู้สึกตัวว่า ความรู้ คือ สิ่งที่เราในตอนนี้ยังมีไม่พอ

“อ้อ ! เกือบลืมไปอีกอย่าง”

“???”

“แล้วก็เวทย์บทนี้น่ะ ใช้ได้กับสิ่งมีชีวิตเท่านั้น กับเครื่องจักรหรือว่าตุ๊กตาเวทมนต์ซึ่งไม่มีกลไกระบบประสาทเหมือนกับมนุษย์  เนตรสะกดใจ จะใช้ไม่ได้ผล แน่นอนว่าอันเดดที่สมองเน่าไปแล้วก็ไม่รับผลเหมือนกัน”

“ไม่ต้องบอกให้รู้เรื่องที่เรารู้อยู่แล้ว…”

“หืม ? มันก็อาจจะจริงที่คุณหนูอาจจะรู้เรื่องที่หมอบอกไว้บ้างเรื่องแล้ว แต่ดูจากการกระทำที่ผ่านมา การที่คุณหนูรู้ นั่นก็ไม่ได้แสดงว่า คุณหนูเข้าใจความจริงที่อยู่ตรงหน้าเลยนะ”

อะไรของมัน ?

มาเพื่อโชว์ภูมิรึไง ?

เกะกะ หายไปซ่ะ

ร่ายเวทย์สลายสสารใส่เลยดีไหม

“อ่า..โทษทีพูดแรงไปหรอ อืมๆ….เป็นวัยที่กำลังอารมณ์ร้อนอยู่นี่เนอะ จิตสังหารน่ะแรงกว่าเมื่อกี้เยอะเลย”

ผู้ชายคนนี้นั่งปิดตาแล้วรับสายลมอยู่เงียบๆ ยากจะเข้าใจว่ามันต้องการอะไรจากเรา

“ไสหัวไปซ่ะ  ! อย่าให้เราต้องพูดซ้ำสอง ! ”

“อ่าว ? ไม่ฆ่าแล้วหรอ ?”

อะไร ? พูดอย่างงี้อยากตายมากนักรึไง ?

หนวกหู น่ารำคาญ หายไปซ่ะ !

พวกมนุษย์ทั้งเข้าใจยาก และ เกะกะ

น่ารำคาญๆๆๆๆๆๆๆ

หายไป ! หายไป เดี๋ยวนี้ !

ขอเราอยู่เงียบๆไม่ได้รึไง !?

กระทั่งเวลาแบบนี้ก็ยังมาเกะกะเราอีก !

ทำไมกัน ? หรือว่ายังแค้นที่เราร่ายเนตรสะกดใจใส่ก่อนหน้านี้ ก็เลยตามมาล้างแค้น ?

ฮึ ! เราไม่ขอโทษหรอกนะ ไม่ใช่ความผิดของเราซักหน่อย ที่ผิดน่ะมันคือพวกแก…พวกแกผิดตั้งแต่เกิดมาเป็นมนุษย์แล้วล่ะ 

“อืม…..ต่อให้มองหมอทั้งวันก็ไม่มีอะไรให้หรอกนะ”

“ไสหัวไปซ่ะ ! ถ้าไม่ฟังที่เราสั่งก็ตายไปซ่ะตรงนี้ !!!”

“แบบนี้คนที่เสียใจที่สุดก็จะเป็นพี่สาวของคุณหนูนะ”

“อึก !”

น่ารังเกียจ

ใช้พี่ริซเป็นข้ออ้างอย่างงั้นเรอะ

น่ารังเกียจที่สุด

“???”

ผู้ชายคนนั้นเผยอตาจ้องมองเราที่กัดฟันกรอดๆ ก่อนจะหลับตาลงไปใหม่แล้วถอนหายใจ

“คุณหนูน่ะ…..ทำไมถึงเกลียดมนุษย์ขนาดนั้นอย่างงั้นหรอ ?”

ได้ยินอีกฝ่ายถามเช่นนั้น เราเลยตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

 

“ก็เพราะพวกมันแย่งชิงทุกอย่างไปจากเรายังไงล่ะ !”