แย่จัง รู้สึกหน่วงๆหัวยังไงก็ไม่รู้

รู้งี้ไม่น่าเล่นมากเกินจนตกน้ำไปตั้งหลายรอบ ถ้าเชื่อพี่ริซตั้งแต่แรกก็คงดี

เพราะเป็นหวัดก็เลยกลายมาเป็นตัวถ่วงพี่ริซอีกจนได้

มีบางช่วงที่เห็นพี่ริซมีหลายคน แถมภาพก็เอียงซ้ายเอียงขวาไปมา แล้วก็มีบางช่วงที่มึนๆหัวจนพูดอะไรออกมาก็ไม่รู้

จำได้แค่ว่าตอนนั้นรู้สึกอบอุ่นสุดๆ มีความสุขมากๆ อยากจะอยู่ต่อไปแบบนั้นนานอีกซักหน่อย เพราะอะไรซักอย่าง ? 

เป็นภาพที่เหมือนกับความฝัน แต่ก็ไม่ใช่ความฝัน คุ้นๆเหมือนกับว่าตอนนั้นได้ดูดาวกับพี่ริซ โดยที่คืนนั้นมีดวงดาวเต็มท้องฟ้า ทว่า คนที่พูดกับพี่ริซ กลับดูเหมือนไม่ใช่เรา ราวกับว่าเรากำลังมองพี่ริซคุยกับใครบางคนอยู่ห่างๆ พวกเขาพูดอะไรบางอย่างที่เราไม่เข้าใจจนจับใจความไม่ได้ ทว่า ในตอนนั้น มันกลับมีทั้งความรู้สึกเศร้าและมีความสุขปนเปกันไป เป็นอะไรที่อธิบายลำบาก แต่ท้องฟ้าในคืนนั้น มันก็งดงามจริงๆนั่นแหล่ะ ถึงจะไม่เท่าพี่ริซก็ตาม

เฮ้อ…แต่นั่นต้องเป็นความฝันตอนที่เรากำลังเป็นหวัดไม่ผิดแน่ๆ

เรานี่มันไม่ไหวเลยจริงๆ

สงสัยคงต้องฝึกให้เก่งกว่านี้

ต้องลื่นปรื๊ดๆบ่อยๆอย่างระมัดระวัง

ไว้คราวหน้าถ้าคล่องแล้ว เราจะเร่งความเร็วให้พี่ริซตามไม่ทันและควบคุมทิศทางให้ดีจนไม่ตกน้ำอีก

จะไม่ยอมตกน้ำแล้วเป็นหวัดอีกเด็ดขาด

การแก้ปัญหาโดยการเลิกลื่นปรื๊ดๆ มันเป็นการแก้ไขที่ปลายเหตุ

การหันหน้าหนีเพราะทำไม่ได้คือทางออกของคนขี้ขลาด

ดังนั้น วิธีแก้ปัญหาที่ยั่งยืนก็คือการฝึกลื่นปรื๊ดๆบนน้ำแข็งของพี่ริซบ่อยๆจนชำนาญ เพียงเท่านี้ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะตกน้ำอีกต่อไป

ฮุๆ เรานี่ฉลาดจริงๆเลย

ว่าแล้วก็รีบตื่นขึ้นมาแล้วภาวนาให้วันนี้ได้เดินผ่านแม่น้ำอีกดีกว่า !

“ฮึบ !”

เรากระเด้งตัวขึ้นมาราวกับติดสปริง

บิดตัวเล็กน้อย พร้อมกับลืมตาโพล่งขึ้นมา

“โอ้ว ตื่นแล้วหรอ ?”

พี่ริซทักทายเราด้วยเสียงเนิบนาบ

หืม ? จะว่าไปเรายังมีไข้อยู่รึเปล่า ทำไมเสียงของพี่ริซในวันนี้ถึงได้ฟังดูทุ้มต้ำและยานคางซ่ะขนาดนั้น

เรามองไปตามต้นเสียง ก็พบกับพี่ริซที่นั่งเฝ้าไข้อยู่ข้างๆ

พี่ริซที่มีดวงตาสีดำและมีหนวดเคราสีขาวๆ ใบหน้าดูใจดียิ้มแย้ม แล้วก็สวมเสื้อกาวและห้อยหูฟังเอาไว้ที่คอ

เหมือนกับนักวิจัยเลย แล้วก็เป็นนักวิจัยผู้ชายที่เป็นคุณลุงอายุเยอะๆท่าทางใจดีอีกด้วย

เผลอนอนไปคืนเดียว พี่ริซก็กลายเป็นคุณลุงไปซ่ะแล้ว ?

มนุษย์นี่โตเร็วจัง คืนเดียวผ่านไปนี่จำหน้าไม่ได้เลย

นอกจากจะหน้าแก่ขึ้นแบบก้าวกระโดดจนถึงขั้นหน้ากลมขึ้นคล้ายกับมันฝรั่ง พี่ริซก็ยังสามารถแปลงเพศได้อีกด้วย 

สมแล้วจริงๆที่เป็นพี่ริซ ทำได้ทุกอย่างเลยแฮะ

เสียงเปลี่ยนจากเสียงใสๆกลายเป็นเสียงตาลุงแก่ๆ พอลองแตะๆมือของพี่ริซที่วางอยู่ข้างเตียง ก็พบว่า ถึงนิ้วมือจะเหี่ยวย่นแต่ก็ยังคงความอบอุ่นเอาไว้อยู่

จะว่าไปเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ ?

มองไปรอบข้างก็พบกับพี่ริซ(คุณลุง)ที่ยิ้มแย้ม และห้องสีขาวที่ค่อนข้างโล่งสะอาด

หน้าต่างที่เปิดออกก็มีแสงสว่างส่องกระทบเข้ามาจนทำให้ผนังสีขาวดูสว่างสบายตา ข้างเตียงนุ่มๆที่เรานอนอยู่ก็มีโต๊ะไม้ซึ่งวางแจกันใส่ดอกไม้เอาไว้อยู่

พอมองออกไปข้างนอกอีกรอบแล้วสังเกตุดูดีๆก็พบสวนดอกไม้ขนาดเล็กและกำแพงไม้กั้นระหว่างสวนดอกไม้และถนนซึ่งมีผู้คนเดินกันอยู่ขวักไขว่

อย่าบอกนะว่าเราย้ายมาอยู่ในเมืองกันแล้ว ?

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? จำได้ว่าเมื่อวานยังอยู่ในป่าอยู่เลยนี่นา ?

หรือว่า เวลามันผ่านไปมากกว่าหนึ่งวัน !?

เคยได้ยินนิทานที่เล่าๆกันอยู่ ทำนองว่าตัวเอกออกเดินทางไปในอวกาศแล้วกลับมาอีกทีเวลาบนโลกก็ผ่านไปเป็นสิบปีทั้งๆที่เวลาในอวกาศผ่านไปแค่ปีเดียว

อย่าบอกนะว่า เป็นเพราะไข้ในตอนนั้น ตัวเราก็เลยหลับไปเป็นสิบๆปีจนทำให้พี่ริซแก่จนกลายเป็นตาลุงไปซ่ะแล้ว !?

เราจ้องไปยังพี่ริซที่เอียงคอด้วยความงุนงง ก่อนจะหรี่ตาลงอีกรอบเพราะรู้สึกตงิดใจแปลกๆ

ห้องที่เราอยู่มีกลิ่นคล้ายแอลกอฮอล์ เหมือนกับตอนที่อยู่ในห้องทดลองของศูนย์วิจัยไม่มีผิด บางทีที่นี่คงเป็นโรงพยาบาลไม่ก็ศูนย์วิจัยซักแห่ง ..อืม ถึงตัวเราจะไม่เคยเข้าโรงพยาบาลมาก่อน แต่ที่นี่คงเป็นโรงพยาบาลล่ะมั้ง

เอาเป็นว่าช่างเรื่องนั้นเถอะ รู้สึกผิดจังเลยค่ะ

ดันนอนหลับไปตั้งนาน จนรู้ตัวอีกทีพี่ริซก็แก่กลายเป็นตาลุงไปซ่ะแล้ว

“ขอโทษค่ะ…พี่ริซ เพราะหนูนอนหลับไปตั้งนาน…พี่เลยรอหนูตื่นจนแก่เป็นตาลุงไปจนได้ แต่ไม่เป็นไรนะคะ! ถึงจะกลายเป็นตาลุงแต่พี่ก็ยังเป็นพี่ริซของหนูอยู่ดี”

“ครับ ?”

เอ๋ ? ทำไมพี่ริซทำหน้างงอย่างงั้นล่ะ ?

“คือ…ก็ไม่แน่ใจว่าคุณหนูกำลังจำคนสลับกันอยู่หรือเปล่า ไม่ก็มีปัญหาทางสายตากันแน่”

พี่ริซเกาแก้มด้วยท่าทางลำบากใจ

“หมอชื่อ โยฮัน…เป็นหมอประจำตัวของคุณหนูต่างหาก”

“คะ ?”

พี่ริซพูดอะไรงงๆ

พี่ริซเป็นหมอ แต่พี่ริซไม่ใช่พี่ริซ

เดี๋ยวนะ ?

จะว่าไป ไอ้เจ้านี่มันไม่ใช่ พี่ริซ นี่หวา !?

ไม่ใช่ๆๆๆๆๆ พี่ริซที่แสนใจดีและสุดแสนจะน่ารักของเรา ไม่มีทางวิวัฒนาการกลายเป็นตาลุงกลิ่นเหม็นหึ่งคนนี้แน่ๆ ถึงจะได้กลิ่นแชมพูหอมๆโชยมา แต่ยังไงตาลุงก็ต้องมีกลิ่นตัวเหม็นชัวร์ๆ

มนุษย์ทุกตัวมันมีกลิ่นเหม็นเหมือนกันหมดนั่นแหล่ะ !

แล้วก็ ไอ้นี่มันคือมนุษย์ล่ะ ! เป็นมนุษย์ ! มันคือมนุษย์ชัดๆเลย !?

ฆ่ามันๆๆๆ ฆ่าไอ้ตาลุงนี่เลย มันเป็นมนุษย์เพราะงั้นต้องฆ่าให้ตาย !

แล้วก็ใส่เสื้อกาวเเบบนี้ มันต้องเป็นพวกนักวิจัยแน่ๆ หมอที่ไหนมันจะใส่ชุดกาวสีขาวเหมือนไอ้พวกนักวิจัยสารเลวพวกนั้นกัน ไม่มีทาง !

เสื้อกาวน่ะ มันคือสัญลักษณ์ของพวกนักวิจัย เพราะงั้นหมอที่ใส่ชุดกาวไม่มีอยู่จริงหรอก !

ถึงไม่เคยเจอหมอมาก่อน เพราะหมู่บ้านที่เราเคยอยู่ยากจนจนไม่มีปัญญาไปหาหมอ แต่พวกนักบวชที่ร่ายเวทย์รักษาให้ยังใส่ชุดนักบวช ถ้าหมอคือผู้รักษา เพราะงั้นหมอต้องแต่งชุดนักบวชไม่ผิดแน่ๆ !

สมแล้วที่เป็นมนุษย์ ช่างโกหกได้หน้าด้านจริงๆ แถมยังเป็นนักวิจัยต่ำช้าที่หลอกว่าตัวเองเป็นหมอ

เลวได้ใจจริงๆ ! แบบนี้ต้องฆ่าให้ตาย !

ต้องจับมันไปทำอาหารสไลม์ ! 

ใช่แล้ว ฆ่ามันๆๆๆๆๆๆ ฆ่ามันเลยค่า !

‘เวทนากับความไม่รู้’

แต่แล้วอยู่ๆเสียงในหัวก็ร้องเตือนตัวเราที่กำลังคิดว่าจะจัดการตาลุงคนนี้ยังไงดี

‘นึกดูให้ดีๆสิ เจ้าน่าจะรู้เองว่าเกิดอะไรขึ้น’

ทว่า พอเสียงนั่นบอกกับเราอีกครั้ง เจ้าพวกลูกบ้านทั้งหลายก็ทำให้เรารู้ถึงความจริงบางอย่าง

“แก ! พี่ริซอยู่ที่ไหน !!!”

“เหวออออ”

เราออกคำสั่งบังคับให้ไอ้ตาลุงนี่ทำตามคำสั่งของเรา

ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงจากการโดนเวทย์ของเราควบคุมไปเรียบร้อย

“เพราะพี่สาวของท่านนำตัวท่านมาส่งแล้วยังไม่ตื่นซักที ทำให้รอนานเกินจนทนไม่ไหว ตอนนี้ก็เลยไม่อยู่ที่นี้แล้ว—”

“ว่ายังไงนะ ! แก ! ไอ้สารเลว !แกกำลังโกหกอยู่สินะ !!!”

ไม่ต้องพูดให้จบ เราก็อัดกำปั้นใส่หน้าไอ้ชั่วนี้ซ่ะเลย !!!

“แอ๊ก !”

ตาลุงล้มกลิ้งที่พื้นพลางโอดครวญ เรารีบลุกจากเตียงแล้ววางเท้าเปลือยเปล่าลงไปบนพื้นที่เย็นเฉียบ

“ไม่จริงใช่ไหม ?”

ทว่า สิ่งที่เย็นกว่าพื้นเย็นๆ มันก็คือหัวใจของเราที่เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง

เรารู้ดีว่าสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดไม่มีทางเป็นเรื่องโกหก เพราะเขาอยู่ใต้เวทย์ควบคุมจิตใจของเรา

ดังนั้นสิ่งที่เป็นไปได้จึงมีเพียงแค่อย่างเดียว

“เป็นไปไม่ได้…นี่เราหลับนานเกินไปอย่างงั้นหรอเนี่ย..”

เพราะนี่เป็นครั้งที่สองในชีวิตที่เป็นหวัด เราเลยรู้ว่าความรู้สึกด้านเวลาในตอนที่เป็นหวัดจะเดินต่างไปจากคนทั่วๆไป

คนเราสามารถวาร์ปข้ามเวลาได้ หากเป็นหวัด !

เราจำได้ว่าตอนเป็นหวัดครั้งแรกตอนอายุ 5 ขวบ เราสามารถข้ามเวลาจากวันที่ 1 ของเดือนไปวันที่ 3 ของเดือนได้ด้วยการนอนเพียงครั้งเดียว

เพราะงั้นในครั้งนี้ การที่เราเป็นไข้และหลับไป มันก็เลยทำให้เราข้ามเวลาผ่านไปนานหลายปี 

ด้วยเวลาที่ผ่านไปนานมากๆ พี่ริซ….พี่ริซของหนู

“ฮึก !”

ทำไมกันล่ะ

“แงๆๆๆๆ พี่ริซหนูขอโทษ ! ฮืออออ ขอโทษค่ะๆๆๆ เป็นเพราะหนูแท้ๆ พี่ริซก็เลย…ฮึก ! พี่ริซก็เลย”

ตายซ่ะแล้ว….

เพราะเรานอนหลับนานเกินไป พี่ริซที่รอเราตื่นไม่ไหวก็เลยชิงตายไปซ่ะก่อน เพราะร่างกายทนต่อพลังของแก่นมนตราไม่ไหว คำพูดของตาลุงนี่คือหลักฐานที่อธิบายทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

เพราะพี่สาวของท่านนำตัวท่านมาส่งแล้วยังไม่ตื่นซักที = หลับไปนานมากๆ

รอนานเกินจนทนไม่ไหว ตอนนี้ก็เลยไม่อยู่ที่นี้แล้ว = พี่ริซตายไปแล้ว

คำพูดของไอ้เจ้ามนุษย์นี่ตอกย้ำความจริงที่ว่าพี่ริซรอเราไม่ไหวจนตายไปซ่ะก่อน

ความจริงที่ได้รับรู้ทำให้รู้สึกจุกเสียดที่กลางอกจนเกิดอาการหายใจติดขัด

ภาพตรงหน้าพร่ามัว สัมผัสได้ถึงใบหน้าที่เปียกแฉะ และ ร่างกายที่หนาวสั่นไปทั้งตัว

“ฮือๆๆๆๆ ทั้งๆที่สัญญาไว้แล้วว่าจะไปโรงเรียนด้วยกันแท้ๆ ….อุตส่าห์คิดว่าพวกเราจะได้อยู่ด้วยกันแท้ๆเชียว ทำไม !? เพราะอะไรกันล่ะ !”

ผิดพลาด ! โลกใบนี้มันจะบิดเบี้ยวและโหดร้ายเกินไปแล้ว

“อึก ! หนูน้อย..ใจเย็นๆก่อน อย่าร้องไห้”

“ใช่ ! เป็นความผิดของพวกมนุษย์ ! มันเป็นความผิดของพวกแก”

“ห…ห่ะ ? ความผิดของหมอ ?”

ไอ้เจ้ามนุษย์ที่กองอยู่ที่พื้นทำหน้างงตอนที่เราชี้หน้ามัน มันแกล้งทำเป็นใสซื่อด้วยการชี้นิ้วป้อมๆมาที่ตัวเองแล้วถามเรากลับ

ช่างโอหัง !

เป็นแค่มนุษย์แท้ๆ อย่ามาตั้งคำถามกับเรา !

อย่างแกน่ะ เก็บปากไว้ให้ออร์คจูบซ่ะเถอะ !

“ตาย ! พวกแกทุกคนต้องตายสถานเดียว”

“เอ๋ ???????”

ไอ้เจ้านี่ยังทำหน้างงอีกอย่างงั้นเรอะ !

ถ้างั้นก็ตายๆไปทั้งๆแบบนี้นี่แหล่ะ !!!

‘เอิ่ม…’

อะไร ? พวกลูกบ้านมีอะไรจะพูดเรอะ !?

‘จะดีหรอ ?’

หาาาาาา !?

เจอมนุษย์ก็ต้องฆ่าทิ้งไม่ใช่รึไง ?

พวกนายบ้ารึเปล่า ?

‘โดนหาว่าบ้าเฉยเลย’

‘เลี้ยงดูเด็กคนนี้ผิดตรงไหนกันนะ’

‘ก็ใช่…ก็อยากให้ทำลายพวกมนุษย์ทั้งหมดอยู่หรอก’

‘แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ…’

‘เป็นครั้งแรกเลยที่ไม่อยากให้เด็กคนนี้ฆ่าคน’

‘อย่าทำน่ะเฟ้ย !!!’

หา ? ไอ้พวกลูกบ้านทั้งหลายกล้านินทาเรางั้นหรอ ?

อะไรของพวกนายกัน ทั้งๆที่เมื่อก่อนเป็นคนสนับสนุนเราเองแท้ๆ ไหงตอนนี้ถึงได้มาห้ามเรากันละ ?

นี่นอนหลับกันไปนาน จนสมองเลอะเลือนไปแล้วอย่างงั้นหรอ ?

‘เธอตั้งหาก !’

‘รู้ตัวซ่ะทีสิ’

‘วางกาวลงก๊อน ! ’

‘ยัยโง่เอ้ย !!!’

หนวกหูๆๆๆๆๆๆๆ หนวกหู !

หนอยแน่ ! คิดว่ากำลังพูดกับใครอยู่กันห่ะ !? น้อยๆหน่อย

พอเห็นเราไม่ว่าอะไรก็ได้ใจกันใหญ่เลยนะ

น่ารำคาญจริงๆเจ้าพวกนี้

เราไม่ปล่อยให้พวกนายมาขัดขวางการล้างแค้นของเราหรอก !

“ฮึ !”

เราเมินเสียงของเจ้าพวกนั้น ก่อนจะมองไปยังตาลุงที่อยู่ข้างเท้าของเราด้วยสายตาเคียดแค้น

จะฆ่ามันยังไงดี ?

บังอาจมากที่มาโกหกเราว่าตัวเองเป็นหมอ เพราะงั้นต้องทำให้มันตายอย่างทรมานที่สุด

ว่าแต่พูดถึง ‘ตายอย่างทรมาน’ งั้นหรอ ? เราควรจะทรมานไอ้เจ้านี่ยังไงดี ?

จับโยนเข้าไปให้สไลม์รุมขย้ำอย่างงั้นหรอ ?

หรือว่า เอาขนมปังยัดๆเข้าปากไปเยอะๆ เอาให้สำลักขนมปังตายไปเลย ?

ไม่สิ ! ต้องจักกะจี้สิ ! มาจักกะจี้เอวเยอะๆ เอาให้ไอ้สารเลวนี่ขำกลิ้งจนตายไปเลยดีกว่า !!!

ทว่า นั่นมันก็เป็นแค่การทรมานร่างกายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ทำแค่นี้ไม่หายแค้นหรอกค่ะ

คิดไปคิดมา มาทำให้มันทรมานจิตใจไปด้วยเลยดีกว่า !

ใช่แล้ว ! จับไอ้เจ้ามนุษย์ขี้ตอแหลนี่แก้ผ้าแล้วเอาไปจักกะจี้โชว์ต่อหน้าผู้คนจำนวนมากกันเถอะ !

นอกจากจะทำให้มันทรมานด้วยความอับอายจนตาย มันก็ยังเป็นการประกาศสงครามกับมนุษยชาติของเราได้อีกด้วย

“ฮ่าๆๆๆๆ ใช่แล้ว ! มันต้องแบบนี้สิ ! พวกมนุษย์น่ะตายๆไปให้หมดเลย”

“เอ๋ ??? คุณหนู ? เป็นอะไรรึเปล่า—”

“หุบปาก !”

“อึก !”

เพียงแค่เราออกคำสั่ง ไอ้มนุษย์มันก็ยืนแข็งเป็นหินอย่างว่าง่าย

แค่เห็นหน้าก็คลื่นไส้จะแย่อยู่แล้ว ขืนมันยังอ้าปากแล้วปล่อยกลิ่นปากเหม็นๆออกมาอีก เราคงได้อ้วกออกมาแน่ๆเลย

เพราะงั้นหุบปากแล้วตายๆไปทั้งแบบนั้นนั่นแหล่ะ

“ใช่แล้ว…ตายไปให้หมด…พวกมนุษย์ต้องหายไปให้หมด”

ไม่มีพี่ริซของหนูอีกแล้ว…พี่ริซของหนูไม่อยู่อีกแล้ว

“ฮึก ! เจ็บใจ….บ้าเอ้ย ทำไมกันเล่า ?”

พี่ริซหนูขอโทษ….เป็นความผิดของหนู….ที่เราต้องจากกัน…ทุกอย่างเป็นความผิดของหนู

แต่อย่างน้อยก็มอบโอกาสให้หนูได้ขอโทษด้วยเถอะนะคะ

หนูจะทำให้โลกใบนี้ที่ริซรักกลับมาขาวสะอาดปราศจากพวกมนุษย์เองค่ะ !

แล้วซักวันหนึ่ง….เมื่อวันนั้นมาถึง

“ถึงตอนนั้นก็ได้โปรด……อยู่กับหนูตลอดไปด้วยเถอะนะคะ”

ใช่..อยู่ด้วยกันตลอดไปในโลกที่ปราศจากซึ่งพวกมนุษย์

โลกใบนี้ที่ไม่มีพี่ริซ มันก็ไม่มีค่าอะไรทั้งนั้น

เพราะงั้นตอนนี้ก็ไม่มีเหตุผลต้องมานั่งคิดให้เสียเวลาอีกต่อไปแล้ว

“เอ้า จงแก้ผ้าซ่ะ !!! ”

“ค…ครับ….”

พอเราพูดจบ มนุษย์ลุงก็ถอดเสื้อผ้าทุกอย่างทิ้งจนอยู่ในสภาพล่อนจ้อน

เรายืนกอดอกมองร่างเปลือยเปล่าของมันด้วยความรู้สึกขยะแขยง

น่ารังเกียจริงๆ ทั้งพุงพุ้ยๆและอวัยวะย้อยๆดูทุเรศตา

มนุษย์ลุงก็เป็นความผิดพลาดของโลกใบนี้เหมือนกัน

เพราะงั้นมนุษย์ลุงทุกคนต้องหายไปให้หมด โลกใบนี้จะได้ไม่มีอะไรน่าเกลียดๆแบบนี้มาทำให้แปดเปื้อนอีก

“เอาล่ะ….ทีนี้ก็จงคุกเข่าแล้วกลายมาเป็นม้าให้เราซ่ะ”

“ครับ…..”

พอเราออกคำสั่ง ตาลุงก็คลานสี่ขาราวกับหมาแล้วปล่อยให้เราขี่หลัง

หลังจากนี้ต้องเดินเข้าไปในเมืองซึ่งค่อนข้างจะเปลืองแรง เพราะงั้นการขี่ไอ้เจ้านี่เข้าไปก็คงเป็นตัวเลือกที่ชาญฉลาดที่สุด

นอกจากจะประหยัดแรงได้แล้ว ยังสามารถแสดงถึงความน่ายำเกรงของเราได้อีก

ฮ่าๆๆๆๆๆ ทีนี้พวกมนุษย์จะได้รู้สึกสิ้นหวังเหมือนกับที่พวกเราเคยรู้สึก เรียกได้ว่ายิงธนูดอกเดียวได้ไวเวิร์นสองตัว !

ว่าแล้วเราก็ขึ้นขี่หลังของมันพลางออกคำสั่งให้มันคลานสี่ขาไปข้างหน้า

แต่ทว่า—

เอี๊ยดดด

ทันใดนั้นเอง ประตูห้องก็เปิดเข้ามา

“ใครกัน ?”

เราเตรียมร่ายเวทย์สลายสสาร แทนที่จะใช้เวทย์ควบคุมจิตใจ เพราะการใช้เวทย์ควบคุมจิตใจจะต้องแบ่งประสาทสัมผัสออกไป ทำให้เวลาออกสั่งที่ไม่เหมือนกันกับคนสองคนขึ้นไปค่อนข้างจะกินเนื้อที่ในสมองจนบางครั้งทำให้รู้สึกหน่วงๆหัวพอสมควร

“ไอริน ?”

ทันใดนั้นเองเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

ผู้ที่โผล่เข้ามาคือหญิงสาวผู้มีเรือนสีทองและนัยน์ตาสีฟ้า

“ไม่จริง…พี่ริซ ?”

“อะ อะ เอ๋ ? ทำไมถึง ? ทำไมไอรินกับคุณหมอถึงได้อยู่ในสภาพนี้กันเนี่ย ? เกิดอะไรขึ้น ? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? คุณหมอทำไมถึงทำแบบนี้กันคะ ? มะ มะ มะ ไม่ใช่สิ ! นี่มัน…พลังเวทย์ของไอริน ? นี่มันฝีมือของน้องอย่างงั้นหรอ ? อะเร๊ะ !? นี่น้องสาวของฉันมีรสนิยมแปลกๆแบบนี้อย่างงั้นหรอ ? มะ มะ ไม่จริงน่า ถึงในฐานะพี่สาวแล้วฉันอยากจะเคารพการตัดสินใจของเด็กคนนี้ แต่ตัวเล็กแค่นี้ก็เล่นอะไรแผลงแบบนี้ซ่ะแล้ว มะ มะ ไม่ไหวหรอกมั้ง SM เลยหรอ ? ใครสอนกัน ? เด็กคนนี้ไปรู้เรื่องแบบนี้มาจากไหน ? ทั้งๆที่ยังไม่เคยสอนเกี่ยวกับเพศศึกษาเลยแท้ๆ จะบอกว่าเรียนรู้ได้เองตามธรรมชาติตั้งแต่ 8 ขวบ ? ไม่เอาน่า เด็กคนนี้คือเจ้าแม่สาย S ตั้งแต่เกิดเลยเนี่ยนะ !? ไม่ๆๆ นี่มันต้องเป็นความฝัน….ความฝัน…อ่า…เราคงฝันไปแน่ๆ ไอรินที่ใสซื่อและน่ารักของฉันไม่มีทางทำอะไรผิดศีลธรรมแบบนี้หรอก…ไม่จริงๆ…ไม่จริงหรอกน่า…อ่า…มีเตียงอยู่ตรงนี้ ถ้าฉันหลับไปก็จะตื่นกลับมาสู่โลกความจริงสินะ…ใช่ๆๆ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ พอฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ไอรินที่น่ารักของฉันจะต้องนอนกอดพี่สาวคนนี้อยู่เหมือนทุกครั้งแน่ๆ อ่า…ต้องรีบตื่นแล้ว ไอ้ความฝันที่ต้องมาเห็นไอรินที่แสนน่ารักมาขี่หลังตาลุงโป๋ที่กำลังคลานเป็นหมาอยู่ที่พื้น…อึก ! มันจะสยองเกินไปแล้ว…”

พี่ริซมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าซีดเผือดและพึมพำอะไรบางอย่างที่เร็วมากๆจนฉันฟังตามไม่ทัน

ทว่า มันไม่สำคัญเลยซักนิด พี่ริซยังมีชีวิตอยู่ ! พี่ริซยังมีชีวิตอยู่ด้วยล่ะ !!!

หืม ?

แต่ทำไมเมื่อกี้…ไอ้เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำนี่ถึงบอกกับเราว่า—

‘เพราะพี่สาวของท่านนำตัวท่านมาส่งแล้วยังไม่ตื่นซักที ทำให้รอนานเกินจนทนไม่ไหว ตอนนี้ก็เลยไม่อยู่ที่นี้แล้ว—’

แน่นอนว่าด้วยเวทย์ควบคุมจิตใจ คำพูดที่มันพูดจึงไม่มีทางเป็นเรื่องโกหก 

เรื่องที่พี่ริซตายไปแล้วต้องเป็นความจริงอย่างแน่นอน

ถ้างั้นพี่ริซที่อยู่ตรงหน้าตัวเราในตอนนี้คืออะไร ? จะบอกว่าพี่ริซคืนชีพกลับมาจากความตายอย่างงั้นหรอ ?

ไม่หรอก..ไม่มีทาง การที่เราได้เห็นคนที่หน้าเหมือนพี่ริซอยู่ตรงหน้าแบบนี้ มันก็มีได้แค่สาเหตุเดียวไม่ใช่หรอ ?

“สารเลว…..”

“เอ๋ ?”

เรารู้ดีว่าภายใต้ท่าทางที่แกล้งทำเป็นงุนงงด้วยใบหน้าของพี่ริซนั้น จริงๆแล้ว มันคือใบหน้าของไอ้พวกมนุษย์ชั้นต่ำที่บังอาจปลอมตัวเป็นพี่สาวของเราต่างหาก !

“เลวๆๆๆ เลวที่สุด !!! พวกแก ! ไอ้พวกมนุษย์ มันเลวที่สุด !”

ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป ต้องทำถึงขนาดนี้เลยสินะ 

นอกจากจะแยกเราไปจากพี่ริซแล้วยังขยี้ไม่พอใจ คราวนี้พวกมันถึงกับให้คนปลอมตัวมาหลอกเราเลยสินะ คิดว่าเราโง่งั้นหรอ ? คิดว่าเราไม่รู้งั้นหรือไง ?

“ยกโทษให้ไม่ได้ ! ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีวันยกโทษให้เด็ดขาด”

“ไอริน ?”

“อย่ามาทำเป็นพูดด้วยเสียงและใบหน้าของพี่ริซนะ ! เลวที่สุด ! เราไม่มีวันยกโทษให้พวกแกเด็ดขาด ! ตายซ่ะ ! ตายๆๆๆๆ จงตายไปให้หมด !!!!!!!!”

เวทย์สลายสสารทำงาน ! 

เป้าหมายคือทุกอย่างที่อยู่ในขอบเขตการมองเห็นของเรา

หายไปให้หมด ! ทุกๆอย่างเลย ! 

จงหายไปให้หมดทุกๆอย่างๆ ! ไอ้โลกพรรคนี้ที่ล้อเล่นกับหัวใจของเราน่ะ หายๆๆไปซ่ะให้หมดก็ดี !!!

ความมืดที่ก่อตัวขึ้นมาจากภายในถาโถมเข้าใส่รอบข้างแล้วกัดกร่อนทุกอย่างที่อยู่ภายใต้การมองเห็นของดวงตาคู่นี้

จะอาคารหลังนี้ ไอ้เจ้ามนุษย์ลุง หรือแม้กระทั่งพี่ริซตัวปลอม

ผนังแหลกเป็นชิ้นๆ กระจกแตกเป็นเสี่ยงๆ ทุกสรรพสิ่งค่อยๆสลายตัวกลายเป็นฝุ่นทราย

โลกรอบตัวถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีดำแล้วค่อยๆแตกสลายออกเป็นชิ้นๆก่อนจะป่นปี้กลายเป็นฝุ่นผง

แสงสว่างถูกกลืนกิน เบื้องหน้าของเราและพวกมันเหลือแต่เพียงความมืดอันว่างเปล่า

นี่แหล่ะบทลงโทษที่พวกแกบังอาจหลอกเรา จงรับไปซ่ะ ความแค้นของตัวเราผู้นี้ !

“ไอ-ริน”

แต่แล้ว ทันใดนั้นเอง เราก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เย็นเฉียบลงอย่างกะทันหัน 

“เอ๋ ?”

เพล้ง !

ได้ยินเสียงบางอย่างแตกกระจาย ภาพโลกเบื้องหน้าของเราที่เห็นทุกอย่างกำลังกลายเป็นฝุ่นผงเกิดรอยร้าวขึ้นมาราวกับสิ่งที่อยู่หน้าของเราคือกระจก

อีกฟากของกระจกคือภาพของพี่ริซตัวปลอมที่เหลือแต่ฝุ่นทราย และบนกระจกที่ขวางกั้นตัวเราจากโลกฟากนั้นก็เกิดรอยร้าวลามออกไปเรื่อยๆ

จนกระทั่ง—

เพล้ง !

แตกเป็นเสี่ยงๆ

กระจกที่อยู่ตรงหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆราวกับจะบอกว่าภาพที่เห็นเมื่อกี้เป็นแค่ภาพลวงตา

ความมืดที่เคยปกคลุมถูกซัดกระจายออกไปคนล่ะทิศคนล่ะทาง แสงสว่างหวนคืนกลับมาอีกครั้ง

ราวกับภาพการเสื่อมสลายที่เห็นตรงหน้าเมื่อกี้เป็นเรื่องโกหก  คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเราในตอนนี้คือหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีทองที่ปราศจากซึ่งบาดแผลใดๆและกำลังมองมาที่เราด้วยสายตาเย็นชา

แม้ผนังและเพดานรอบข้างจะหายไปจนเห็นผู้คนตรงถนนซึ่งกำลังมองพวกเราด้วยสายตาตกตะลึง ทั้งจากอาคารที่หายไปเกือบทั้งหลังอย่างกระทันหันและไอเย็นอันหนาวเหน็บซึ่งปกคลุมไปทั่วพื้น

แต่สิ่งที่โดดเด่นยิ่งกว่าทั้งหมด นั่นก็คือหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีทองปลิวสยายโดยมีดวงอาทิตย์กลมโตซึ่งส่องแสงสว่างเจิดจ้าเป็นดั่งพื้นหลัง

ไม่ผิดแน่ๆ…คนๆนี้ที่ครั้งหนึ่งเราเคยคิดว่าเป็นตัวปลอม ตัวจริงของเธอก็คือ—

“พะ…พะ…พี่ริซ !”

ไม่ผิดแน่ๆ นี่คือพี่ริซของหนูไม่ผิดแน่ๆ !

พี่ริซของหนู !

พี่ริซของไอรินกลับมาแล้ว !

“ฮึก ! พี่ริซค่ะ !”

โดยไม่รอข้า เรารีบกระโดดเข้ากอดพี่สาวของเรา

แต่ว่า—

กึก !

“เอ๊ะ ?”

น้ำแข็ง ? ทำไมถึงมีน้ำแข็งเกาะอยู่ที่เท้าของหนูด้วยล่ะ ?

มีอะไรรึเปล่าคะพี่ริซ ? ทำไมถึงทำหน้าตึงแบบนั้นละ ? ปวดท้องอย่างงั้นหรอคะ ? ทำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวก็หมดสสวยกันพอดี ? ดวงตาที่ดูมืดสนิทของพี่ริซที่จ้องหนูเขม็งทำเอาหนูรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลยค่ะ

ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นละคะ พี่ริซ ?

คงไม่ได้โกรธสินะ ? ไม่หรอกมั้ง ? สีหน้าของพี่ริซในตอนนี้ หนูไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้เลยว่าพี่ริซกำลังจะคิดอะไรอยู่กันแน่

ทว่า ในตอนนั้น มือและเท้ามันก็ขยับไปเอง

“ขะ ขอ ขอโทษก้ะ !”

ถึงจะไม่รู้ว่าทำผิดเรื่องอะไร แต่ขอโทษไว้ก่อนดีกว่า

ก้มกราบแล้วร้องขอความเมตตา

บรรยายไม่ถูกเลย

พี่ริซในตอนนี้

พี่ริซของหนูที่กำลังส่งยิ้มให้หนูในตอนนี้น่ะ !

“ฮุๆ…ไอรินจ๊า….คิดว่าขอโทษแล้วมันจะจบหรอจ้ะ ?”

นะ นะ น่ากลัวสุดๆไปเลยค่ะ !

อยากจะวิ่งหนีแล้วอ่า 

แต่โดนแช่แข็งเท้าเอาไว้ก็เลยหนีไปไหนไม่ได้

 คราวนี้รู้สึกว่าซวยของจริงเลยล่ะ !

ต้องตายแน่ๆ ไม่รอดแน่เลย

ไม่ได้หมายถึงมนุษยชาตินะ แต่หมายถึงตัวหนูเองต่างหาก…