พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 653 อารมณ์ที่ไม่ถูกต้อง

ตอนที่ 653

อารมณ์ที่ไม่ถูกต้อง

อะไรคือความแตกต่างระหว่างดื่มยาเพื่อรักษาโรคกับการทุกข์ทรมาน?

“เข้าใจแล้วยัง” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเลิกคิ้ว

ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เธอเพียงคนเดียวที่คิดว่ายานี้ไม่น่าดื่ม

ขนาดคนแข็งแกร่งอย่างมู่อวี้เฉิงยังทนไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูดถึงเธอเลยไหม?

“อย่ากินยานี้เลย เดี๋ยวผมไปคุยกับแม่ให้ว่าพอจะมียาตัวอื่นอีกมั้ย” มู่อวี้เฉิงพูดขณะอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปบ้วนปากในห้องน้ำ

เขาไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยจนกระทั่งปากของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของยาสีฟัน

หลังจากได้ยินเช่นนั้น ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ลังเล

ท้ายที่สุดยานี้มาจากความใส่ใจของลิ่นอวี๋เหยียน

เธอจ้องมองมู่อวี้เฉิงแล้วพูดอย่างระมัดระวัง “มันจะดีเหรอ?”

“มันไม่มีอะไรดีเลยไม่ใช่เหรอ? งั้นถ้าแม่ไม่เชื่อก็ลองให้แม่ดื่มดูแล้วกัน” มู่อวี้เฉิงไม่ได้จริงจังกับมัน

เมื่อมู่อวี้เฉิงปริปากพูดแบบนั้น ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ อีก

เธอไม่อยากดื่มยานี้จริง ๆ

จะดีมากถ้าสามารถผลักไสมันออกไปได้

ในขณะเดียวกัน เธอก็หวังว่าสุขภาพของเธอจะดีขึ้น

มันทำให้เธอสับสนมาก

ระหว่างดื่มยารสขมกับสุขภาพร่างกาย มันเป็นเรื่องที่เลือกยากมากจริง ๆ

วันรุ่งขึ้น ลิ่นอวี๋เหยียนตั้งใจมาส่งยาให้ที่ คฤหาสน์ตี้หลานเป็นการส่วนตัว

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวกับมู่อวี้เฉิงยังกินอาหารเช้ากันอยู่

ทันทีที่ได้ยินเสียงกดกริ่ง ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู

เมื่อเห็นลิ่นอวี๋เหยียนยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาของ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “คุณแม่ มาทำอะไรคะ?”

“ว่าจะแวะมาดูหน่อยน่ะ” ลิ่นอวี๋เหยียนพูดและเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

เธอฉวยโอกาสเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่เดินตามหลังไปจึงพูดขึ้นว่า “คุณแม่ ทานข้าวมาหรือยังคะ? ให้หนูจัดชามกับตะเกียบให้มั้ย?”

โดยปกติแล้วพวกถงเหมี่ยวเหมี่ยวจะกินอาหารเช้าแบบจีนทั่วไป

อาหารที่ถงเหมี่ยวเหมี่ยวทำนั้นมีความหลากหลายมาก

มีเกี๊ยวทอด โจ๊กและเครื่องเคียงอีกนิดหน่อยที่เพียงพอสำหรับคนสองคน

บางครั้งหากกินไม่หมด ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็จะเก็บอาหารพวกนี้ไปให้สุนัขจรจัดในชุมชน

“โอ้โห พวกเธอทำอาหารเช้ากันเยอะมาก มองดูแล้วหิวเลย แม่ไม่ได้ข้าวเช้ากับพวกเธอมานานแล้วสิ ขอกินด้วยนิดนึงนะ” ลิ่นอวี๋เหยียนพูด

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจึงหันกลับไปเตรียมตะเกียบให้ ลิ่นอวี๋เหยียน

ทว่าเธอกลับรู้สึกเศร้าเล็กน้อยเมื่อนึกถึงงานที่รออยู่

วันนี้เธอยังต้องการตรวจสอบดุว่ามีเอกสารจากแผนกอื่น ๆ อีกหรือไม่

หากลิ่นอวี๋เหยียนมาหา เธอก็จะต้องสละเวลาเพื่อคอยดูแลอีกฝ่าย

แผนเดิมของเธอก็ถูกระงับเช่นกัน

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเติมโจ๊กแล้วส่งชามให้ลิ่นอวี๋เหยียน “คุณแม่ กินเยอะ ๆ นะคะ”

ลิ่นอวี๋เหยียนรับมาและพูดว่า “เราครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องยุ่งยากหรอก มานั่งกินข้าวเถอะ”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจึงไปนั่งกินโจ๊ก

มู่อวี้เฉิงชอบเกี๊ยวทอด แต่ถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่ชอบกินของมันเยิ้มในตอนเช้า

เธอแค่กินโจ๊กกับเครื่องเคียง

หลังจากกินอาหารเสร็จแล้ว ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ไปล้างจาน

ลิ่นอวี๋เหยียนไม่ต้องการรบกวนเวลาการทำงานของพวกเขา ดังนั้นเธอจึงใช้เวลาให้เป็นประโยชน์

ทั้งสองคนตื่นเช้ามาก ตอนนี้จึงเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนจะไปทำงาน

หลังจากถงเหมี่ยวเหมี่ยวนั่งลง ลิ่นอวี๋เหยียนก็ถามว่า “เมื่อวานเหมี่ยวเหมี่ยวลองดื่มยาหรือยัง? เป็นยังไงบ้าง? ได้ผลบ้างมั้ย?”

เมื่อพูดถึงยา สีหน้าของถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ค่อนข้างจะอธิบายได้ยาก

เธอไม่รู้จะพูดอะไร เธอจึงส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากมู่อวี้เฉิง

มู่อวี้เฉิงพูดขึ้นว่า “เมื่อวานผมลองให้เหมี่ยวเหมี่ยวดื่มแล้ว รสชาติแย่มาก แม่ครับ พอจะหายาตัวอื่นมาแทนได้มั้ย เปลี่ยนยาเถอะครับ”

“ยาตัวนั้นได้ผลดีสุดแล้ว ถ้าเปลี่ยนเป็นยาตัวอื่นก็ไม่ได้ผลดีเท่ายาตัวนี้ คิดว่าแม่ไม่ศึกษาทำการบ้านหรือไง? แม่เปรียบเทียบยาที่คล้ายกันมาหมดแล้วก่อนจะมาเลือกตัวนี้ เข้าใจหรือยัง?” ลิ่นอวี๋เหยียนเหลือบมองมู่อวี้เฉิงที่อยู่ด้านข้าง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้น

ลิ่นอวี๋เหยียนตั้งใจหายาตัวนี้มาให้เธอ ถ้าเธอไม่ดื่มมันก็เหมือนว่าเธอไม่รู้จักชอบชั่วดี

“แม่ ค่อย ๆ ใช้เวลาพักฟื้นร่างกายเอาก็ได้ ใช้ยาตัวอื่นไปก่อน แม่ได้ลองกินยาตัวนี้เองหรือยัง? มันไม่ใช่ของที่คนเราจะได้กันได้จริง ๆ” มู่อวี้เฉิงรู้ว่าลิ่นอวี๋เหยียนจริงใจจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงพูดกับลิ่นอวี๋เหยียนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

มันเป็นน้ำเสียงสำหรับการปรึกษาหารือ

“เหมี่ยวเหมี่ยว มันแย่มากจริงเหรอ?” ลิ่นอวี๋เหยียนขมวดคิ้วและหันไปมองถงเหมี่ยวเหมี่ยว

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเหลือบมองมู่อวี้เฉิงอย่างลังเลก่อน จะพยักหน้า “คุณแม่คะ หนูจะไม่โกหก แต่มันขมมากจริง ๆ ค่ะ”

“เอาล่ะ แม่จะลองคิดดูอีกรอบ พวกเธอไปทำงานเถอะ แม่กลับก่อน” ลิ่นอวี๋เหยียนพูดแล้วลุกขึ้นยืน

แต่เมื่อเดินผ่านโซฟา เธอก็หยิบยาที่เธอวางไว้บนโต๊ะกาแฟกลับไปด้วย

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวรีบลุกขึ้นยืน “คุณแม่คะ เดี๋ยวหนูไปส่ง”

“เดินแค่ไม่กี่ก้าวจะออกไปส่งทำไม?” ลิ่นอวี๋เหยียนปิดประตู

ตามด้วยเสียงดัง “ปัง” และประตูก็ปิดลงตรงหน้า ถงเหมี่ยวเหมี่ยว

บานประตูตัดภาพตรงหน้าถงเหมี่ยวเหมี่ยวไปจนหมด

เมื่อเห็นท่าทางของลิ่นอวี๋เหยียน ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็เดินไปนั่งลงบนโต๊ะอาหารอย่างไม่สบายใจ “อวี้เฉิง คุณว่าแม่โกรธฉันหรือเปล่า?”

“ไม่หรอก ไม่ต้องคิดมาก ไปทำงานเถอะ” มู่อวี้เฉิงลูบหัวถงเหมี่ยวเหมี่ยว

มู่อวี้เฉิงสามารถบอกได้ว่าตอนนี้ลิ่นอวี๋เหยียนอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ถูกต้อง

แต่มันไม่มีปัญหาอะไร และหลังจากกลับบ้านไป มู่หงจวิ้นจะเกลี้ยกล่อมเธอเอง

จากนั้นเธอจะคิดออก

ดังนั้นมู่อวี้เฉิงจะไม่ได้พูดอะไรกับถงเหมี่ยวเหมี่ยวมากนัก

หากถงเหมี่ยวเหมี่ยวรู้เรื่องนี้ก็คงจะนั่งกระสับกระส่ายตลอดทั้งวัน

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวอยากจะพูดอะไรบางอย่างมากกว่านี้ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดออกไป

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวขับรถไปที่บริษัทและนั่งอยู่ด้วยห้องทำงานด้วยอาการเหม่อลอย

กู้ชิงเดินเข้ามาส่งเอกสารและเห็นถงเหมี่ยวเหมี่ยวนั่งอยู่ในอาการเหม่อลอยจึงส่งเสียงเรียกเธออยู่หลายครั้ง แต่ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวกลับไม่ได้ยิน

กู้ชิงยื่นมือออกไปโบกสะบัดต่อหน้าถงเหมี่ยวเหมี่ยว “คุณถง”

ขณะเดียวกันถงเหมี่ยวเหมี่ยวกลับมามีสติอีกครั้ง “มะ มีอะไร?”

“เอกสารของวันนี้ค่ะ ลองดูสิคะ” กู้ชิงวางเอกสารลงบนโต๊ะของถงเหมี่ยวเหมี่ยว

“วางไว้ตรงนั้น เดี๋ยวฉันดูมันทีหลัง” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวขมวดคิ้ว

แม้ว่าจะมาทำงาน แต่ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ยังนึกถึง ลิ่นอวี๋เหยียนอยู่เสมอ

เธอรู้สึกว่าลิ่นอวี๋เหยียนกำลังโกรธเธออยู่จริง ๆ

หลังจากเธอกับลิ่นอวี๋เหยียนคืนดีกัน พวกเธอก็ปรองดองกันมาตลอด

ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้เลย

เธอไม่รู้จะจัดการมันอย่างไร

กว่าจะปรับตัวเข้ากับลิ่นอวี๋เหยียนได้นั้นไม่ง่ายเลย ถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่อยากทะเลาะเบาะแว้งกับลิ่นอวี๋เหยียน เพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้

เดิมทีกู้ชิงกำลังจะเดินออกไป แต่เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าหมองของถงเหมี่ยวเหมี่ยว กู้ชิงก็ถามว่า “คุณถง เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคะ? สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย”

“ไม่มีอะไร แค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ น่ะ ไม่ร้ายแรงอะไร” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเอนตัวนอนลงบนโต๊ะอย่างอ่อนแรง

“ไม่มีอะไรก็ดีค่ะ คุณถง ช่วงนี้คุณดูไม่ค่อยดีเลย อย่าคิดมากนะคะ ยิ่งคิดจะยิ่งเหนื่อย” กู้ชิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คอยพูดปลอบ

“เธอพูดถูก” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวรู้ความจริงข้อนี้ดี แต่เธอไม่สามารถควบคุมความคิดของตัวเองได้

เธอมักจะคิดมาก

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมองไปที่กู้ชิงแล้วถามว่า “กู้ชิง ความสัมพันธ์ของเธอกับแม่สามีเป็นยังไงบ้างเหรอ?”