พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 65 ผู้หญิงคนนี้โหดเหี้ยมจริง ๆ

    ตอนที่ 65

    ผู้หญิงคนนี้โหดเหี้ยมจริง ๆ

    

    ณ ทางเข้าโรงแรมโซล่า แกรนด์

    

    เยี่ยชวงขับเร่งความเร็วมาตลอดทางจนได้ยินเสียงยางเสียดสีกับพื้นอย่างรุนแรง

    

    ทันทีที่รถยนต์จอดสนิท ทั้งสามคนก็เปิดประตูรถวิ่งเข้าไปในโรงแรมทันที

    

    “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ดิฉันช่วยหรือเปล่าคะ?”

    

    หญิงสาวที่แผนกต้อนรับรีบพูดถามเมื่อสังเกตเห็นพวกเขา

    

    มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้วขณะแจ้งชื่อผู้จัดการหลี่

    

    “ช่วยผมตรวจสอบทีว่าเขาพักอยู่ห้องไหนและตอนนี้ยังพักอยู่ในห้องหรือเปล่า”

    

    พนักงานสาวส่งยิ้มขอโทษ “ต้องขออภัยด้วยค่ะ ตามนโยบายของทางโรงแรมไม่มีสิทธิ์เปิดเผยความเป็นส่วนตัวของแขกค่ะ หากพวกคุณรู้จักแขกเป็นการส่วนตัวดิฉันแนะนำให้ติดต่อเขาเองน่าจะดีกว่านะคะ”

    

    มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้วและสั่งการลู่หมิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา “โทรหาประธานถัง”

    

    โรงแรมโซล่า แกรนด์ที่ถูกจัดให้เป็นผู้นำอุตสาหกรรมด้านการบริการอาหารและเครื่องดื่มเป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมของประธานถัง

    

    ลู่หมิงไม่รอช้ารีบกดโทรออกทันที

    

    หลังจากวางสายลงเพียงแค่ไม่กี่วินาที ใครบางคนก็เดินเข้ามาทักทาย

    

    “สวัสดีครับท่านประธานมู่ ท่านประธานถังส่งให้ผมมารับพวกคุณ แผนกต้อนรับของเรายังไม่ค่อยรู้ความ ได้โปรดยกโทษให้เราด้วยนะครับ”

    

    ผู้มาเยือนส่งยิ้มหัวเราะและหันกลับไปมองแผนกต้อนรับด้วยสีหน้าจริงจัง “ทำตามที่ท่านประธานมู่บอก”

    

    พนักงานต้อนรับไม่กล้ารีรอรีบตรวจสอบข้อมูลของชายคนนั้น และรู้สึกทุกข์ใจที่เผลอทำผิดพลาดครั้งใหญ่หลวง

    

    “เจอแล้วค่ะ ตอนนี้คุณหลี่ยังอยู่ในห้องอยู่ ส่วนนี่เป็นคีย์การ์ดห้องค่ะ”

    

    คราวนี้แผนกต้อนรับใจกว้างมากขึ้นแม้ว่ามู่อวี้เฉิงจะไม่พูดอะไรก็ตาม

    

    มู่อวี้เฉิงพยักหน้าให้ลู่หมิงรับคีย์การ์ดมาและเดินตามชายคนนั้นไปที่ลิฟต์

    

    เขาส่งกลุ่มคนเข้าไปในลิฟต์ ยิ้มอย่างนอบน้อมและเฝ้าดูจนกระทั่งประตูลิฟต์ปิดลง

    

    มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้วขณะยืนมองตัวเลขที่เปลี่ยนไปมาภายในลิฟต์

    

    “ทำไมลิฟต์ถึงช้านัก!”

    

    เยี่ยชวงพูดความในใจออกมา

    

    และทันทีที่เธอพูดจบ ลิฟต์ก็หยุดลง

    

    มู่อวี้เฉิงเดินออกมาจากลิฟต์เป็นคนแรกและสังเกตเห็นห้องพักที่ดูแปลกตาไปจากห้องพักทั่วไป

    

    บนทางเดินอันเงียบสงบมีชายฉกรรจ์ห้าถึงหกคนยืนอยู่หน้าห้องหัวมุม แต่ละคนยิ้มลามกพากันกระซิบกระซาบ

    

    มู่อวี้เฉิงมองดูท่าทางของพวกเขาและพอจะคาดเดาเหตุการณ์ภายในห้องได้จากจิตใต้สำนึก และในที่สุดความรู้สึกหมดความอดทนก็พุ่งทะยานออกมา

    

    กลุ่มคนกำลังพูดคุยกันอย่างออกรสแต่จู่ ๆ เสียงวัตถุเคลื่อนตัวผ่านอากาศก็ดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้พวกเขาล้มระเนระนาดลงก่อนที่จะทันได้ตั้งตัว

    

    มู่อวี้เฉิงจ้องมองพวกเขาด้วยสีหน้ามืดมนราวกับเจ้าแห่งนรก

    

    กลุ่มคนตื่นตระหนกอยู่หลายวินาทีก่อนจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ขณะที่พวกเขากำลังจะโต้กลับ เยี่ยชวงก็พุ่งเข้ามาก่อน

    

    พวกเขาจะต่อกรกับทหารรับจ้างมืออาชีพได้อย่างไร ควบคู่ไปกับมู่อวี้เฉิงที่อยู่ทางด้านหลังทำให้พวกเขาล้มลงไปกองกับพื้น

    

    ลู่หมิงที่อยู่ไม่ไกลนักรีบก้าวเข้ามาเปิดประตู

    ทันทีที่บานประตูเปิดออก เสียงแส้ก็ดังชัดเจนออกมาจากห้องด้านใน

    

    ตามมาด้วยเสียงร้องครวญครางของถงเหมี่ยวเหมี่ยว

    

    ขณะที่ลู่หมิงกับเยี่ยชวงกำลังมองหาต้นตอของเสียง มู่อวี้เฉิงก็พุ่งเข้าไปด้านใน

    

    เหตุการณ์ภายในห้องทำให้มู่อวี้เฉิงแทบเสียสติ

    

    ชายตรงหน้าเฆี่ยนตีอย่างรุนแรงจนไม่ได้ยินเสียงเหตุการณ์ต่อสู้จากทางด้านหลัง ขณะที่เขากำลังจะยกมือเฆี่ยนอีกครั้งร่างกายก็ถูกเตะอัดจนกระเด็นออกไป

    

    แผ่นหลังกระแทกเข้าไปมุมโต๊ะที่ตั้งอยู่ไม่ไกล แต่ก่อนที่จะได้ส่งเสียงร้องครวญครางใครบางคนก็กระชากศีรษะเขาขึ้นมาจากทางด้านหลัง

    

    คนที่อยู่ด้านหลังจับหัวเขากระแทกเข้ากับขอบโต๊ะครั้งแล้วครั้งเล่า

    เลือดที่ไหลออกมาจากหน้าผากทำให้โต๊ะถูกฉาบไปด้วยสีแดงสด และเขามองไม่เห็นหน้าคนที่กำลังทุบเขาอยู่ด้วยซ้ำ

    

    “มู่อวี้เฉิง…”

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่ขดตัวอยู่บนพื้นใช้เวลาอยู่นานกว่าจะตอบสนองและมองเห็นภาพตรงหน้าชัดเจน เธอเหลือบมองแผ่นหลังของมู่อวี้เฉิง

    

    และคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป

    

    เธอจะมองเห็นคนตรงหน้าเป็นเขาได้อย่างไร?

    

    มู่อวี้เฉิงได้สติคืนมาหลังจากได้ยินเสียงของเธอ

    

    เขาโยนร่างของชายตรงหน้าทิ้งอย่างไร้ความปรานี หันกลับมาหาถงเหมี่ยวเหมี่ยวและประคองเธอเอาไว้ในอ้อมแขน

    

    “โอ๊ย…”

    

    มู่อวี้เฉิงรีบเคลื่อนตัวเข้ามาหาจนบังเอิญสัมผัสเข้ากับบาดแผลบริเวณที่เธอถูกเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่า ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจึงส่งเสียงร้องครวญครางออกมา

    

    มู่อวี้เฉิงตระหนักถึงความเป็นจริงอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงร้องของเธอและลดสายตามองตรวจสอบร่างกายเธออย่างระมัดระวัง

    

    ภายใต้แสงสุกสกาว เลือดบนเสื้อเชิ้ตของ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน

    

    “ขอโทษนะ ผมมาช้าไป”

    

    หัวใจของมู่อวี้เฉิงกำลังทุกข์ระทม น้ำเสียงที่แค่นออกมาฟังดูแหบแห้งเป็นพิเศษ

    

    ดวงตาของถงเหมี่ยวเหมี่ยวเปียกชุ่มอีกครั้งเมื่อได้ยินคำขอโทษจากเขา

    

    เดิมทีเธอคิดว่าเขาคือเยี่ยชวง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าคนแรกที่ลืมตาขึ้นมาเห็นจะเป็นเขา

    

    เมื่อสักครู่นี้มู่อวี้เฉิงทำให้เธอหวาดกลัว แต่ตอนนี้คำขอโทษของมู่อวี้เฉิงกลับทำให้หัวใจของเธออ่อนยวบลง

    

    เขามาช่วยเธอ ทำไมเขาจะต้องขอโทษเธอด้วย…

    

    “คุณเหมี่ยวเหมี่ยว!”

    

    เยี่ยชวงเข้ามาช้ากว่ามู่อวี้เฉิงไปหนึ่งก้าว เธอเดินเข้าประตูมาและเห็นอีกฝ่ายอยู่พันธนาการอ้อมกอดของมู่อวี้เฉิง ถึงอย่างนั้นกลับไม่ได้สนใจมากนักและลงไปนั่งยอง ๆ ข้าง ๆ พวกเขา

    

    “ขอโทษนะคะ ฉันละเลยหน้าที่ตัวเอง”

    

    คำขอโทษดังขึ้นอีกครั้ง

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคลี่ยิ้มอย่างอ่อนแรง “พี่เก่งมากแล้วค่ะ ฉันไม่ระวังตัวเอง”

    

    หัวใจของเยี่ยชวงบีบรัดแน่นเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนชำเลืองมองเลือดสีแดงสดที่กระเซ็นไปตามร่างกายและหันไปมองชายที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

    

    “แกเป็นคนเฆี่ยนใช่มั้ย?”

    

    ท่าทางของเยี่ยชวงในตอนนี้น่าสะพรึงกลัวพอ ๆ กับท่าทางของมู่อวี้เฉิง

    

    ชายคนนั้นกำลังสะลึมสะลือจากการทุบตีของมู่อวี้เฉิง เขานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นขณะมองดูเยี่ยชวงค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้

    

    “ไอ้เฮงซวย”

    

    น้ำเสียงของเยี่ยชวงฟังดูเย็นชา เธอสวมเครื่องแต่งกายชุดดำราวกับเจ้าแห่งนรก

    

    เขาค่อย ๆ คลานถอยหลังแต่กลับเชื่องช้ากว่าฝีเท้าของเยี่ยชวงนัก

    

    “อ๊าก!”

    

    ทันใดนั้นเสียงครวญครางก็ดังขึ้นภายในห้อง

    

    เยี่ยชวงคว้าแขนของอีกฝ่ายและออกแรงดึงอย่างแรงจนเสียงกระดูกหักดังก้องไปทั่วห้อง

    

    เขาเจ็บปวดมากและยังไม่ทันได้หยุดร้องเยี่ยชวงก็ขึ้นลุกขึ้น

    

    “เก็บเอาไว้จะมีประโยชน์อะไร? ฉันจะช่วยแกกำจัดภาระชิ้นนี้เอง”

    

    เยี่ยชวงปรายตามองท่อนล่างของอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา ก่อนที่จะเหยียบย่ำมันด้วยรองเท้าส้นสูงจนเสียงกรีดร้องฟังดูโหยหวนมากกว่าปกติ จากนั้นจึงบดขยี้จุดเดิมอีกสองสามครั้งอย่างไร้ความปรานี

    จากนั้นเสียงโหยหวนในห้องจึงเงียบลง

    

    เขาหมดสติลงด้วยความเจ็บปวด

    

    เยี่ยชวงทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วจึงหันหลังกลับมาหาถงเหมี่ยวเหมี่ยว

    

    ลู่หมิงที่ยืนมองเหตุการณ์ต่าง ๆ อยู่ด้านข้างเห็นชายคนดังกล่าวร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดแล้วจึงอดไม่ได้ที่จะก้มลงมองท่อนล่างของตัวเอง จากนั้นจึงมองเยี่ยชวงด้วยสายตาเหลือเชื่อ

    

    ผู้หญิงคนนี้สวยมากแต่ทำไมถึงได้โหดเหี้ยมนัก…

    

    “ท่านประธานให้ผมทำยังไงบ้างครับ?”

    

    ลู่หมิงติดตามเข้าไปหลังจากได้สติกลับคืนมา

    

    เขามองดูหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของมู่อวี้เฉิงขณะที่ความเห็นอกเห็นใจก่อนหน้านี้ได้จางหายไป

    ลงมือปฏิบัติต่อผู้หญิงอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ เขาไม่สมควรที่จะได้รับการยอมรับว่าเป็นลูกผู้ชายด้วยซ้ำ

    

    มู่อวี้เฉิงตรวจสอบบาดแผลบนร่างกายของ ถงเหมี่ยวเหมี่ยว พยายามหลีกเลี่ยงบริเวณที่เธอได้รับบาดเจ็บอย่างระมัดระวัง อุ้มเธอเอาไว้อ้อมแขนและพยายามลุกขึ้นยืน

    

    “ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลก่อน นายอยู่จัดการเรื่องนี้ด้วย”

    

    มู่อวี้เฉิงพูดและเปรยตามองชายที่มีรูปลักษณ์เหมือนศพอย่างเย็นชา

    

    ลู่หมิงตอบรับด้วยน้ำเสียงทุ้ม

    

    เยี่ยชวงเห็นว่าทั้งสองกำลังเดินจากไปจึงรีบบอกลา ลู่หมิงและก้าวตามไป