พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 256 ไม่เป็นไปตามหลักความจริง

    ตอนที่ 256

    ไม่เป็นไปตามหลักความจริง

    

    “ไม่เป็นไรฮะแด๊ดดี้ ผมจะสอนให้เอง” เสี่ยวเป่าพูดขณะตบหน้าอกตนเองเบา ๆ

    

    เขามีความมั่นใจในตัวแด๊ดดี้อย่างมาก

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมองดูมู่อวี้เฉิงด้วยท่าทางยินดี เธอยิ้มแย้มและพูดว่า “คุณอยากลองเล่นเกมนี้ดูมั้ยล่ะ?”

    

    เธอพูดขณะยื่นโทรศัพท์ไปให้เขา

    

    เธอคิดว่าท่านประธานอย่างมู่อวี้เฉิงยุ่งวุ่นวายกับหน้าที่การงานมาตลอดทั้งวัน คงจะไม่มีเวลาเล่นเกมอย่างแน่นอน

    

    ถึงตอนนั้นเขาก็จะพ่ายแพ้อย่างน่าสังเวช และถูกลูกชายของตนเองดูหมิ่น

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเริ่มจินตนาการถึงท่านประธานมู่คนใหญ่คนโตที่ถูกลูกชายตำหนิ พอคิดแล้วก็น่าตลกดี

    

    มู่อวี้เฉิงมองดูรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเธอและรู้สึกว่าเธอกำลังมีความคิดบางอย่างที่ไม่ดี

    

     ทว่าเขาชอบถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่เป็นแบบนี้เช่นกัน

    

    มู่อวี้เฉิงยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์

    

    หลังจากที่หยิบโทรศัพท์มาแล้ว เสี่ยวเป่าก็โน้มตัวเข้ามาอธิบายให้เขาฟัง

    

    “แด๊ดดี้ เกมนี้จะต้องเล่นแบบกลุ่มนะฮะ ต้องต่อสู้เผชิญหน้ากันแบบห้าต่อห้า จากนั้นพอถึง…” เสี่ยวเป่าคอยพูดบรรยายอย่างระมัดระวัง โดยมีมู่อวี้เฉิงคอยตั้งใจฟัง

    

    หลังจากพูดอธิบายแล้ว เสี่ยวเป่าก็ดึงมู่อวี้เฉิงให้มาเข้าร่วมเกม

    

    เสี่ยวเป่าช่วยมู่อวี้เฉิงเลือกตัวละครในเกม โดยจัดแจงให้เขาเป็นนักธนูถือคันธนูยาว สวมชุดสีทองแวววาวและดูสะดุดตามาก

    

    “แด๊ดดี้ ผมจะปกป้องแด๊ดดี้เอง” เสี่ยวเป่าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังดั่งชายชาตรี

    

    มู่อวี้เฉิงยิ้มมุมปากเบา ๆ เมื่อได้ยินคำพูดของเขา

    

    นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาบอกเขาว่าจะคอยปกป้องเขา และคนคนนั้นก็คือลูกชายของเขาเอง

    

    มู่อวี้เฉิงรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกเติมเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง

    

    เขายิ้มและพูดว่า “ได้”

    

    เสี่ยวเป่าเลือกตัวละครชายหนุ่มที่สามารถแปลงร่างเป็นหุ่นยนต์แพนด้าได้ ติดตามตัวละครของมู่อวี้เฉิงไปทีละก้าว

    

    เสี่ยวเป่าเดินไปตามลุ่มแม่น้ำ ทุบสัตว์ร้ายจนแหลกละเอียด แล้วตะโกนร้องบอกมู่อวี้เฉิง “แด๊ดดี้มานี้เร็ว”

    

    มู่อวี้เฉิงจัดการกับแนวกองทัพด้านหน้าเสร็จสิ้นแล้วและกำลังจะเดินกลับออกไป แต่จู่ ๆ ตัวละครที่ถือค้อนก็กระโดดออกมาจากโพรงหญ้า เขวี้ยงค้อนใส่เขาจนตัวละครของมู่อวี้เฉิงไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้

    

    มู่อวี้เฉิงกดใช้สกิลแต่ศัตรูก็ยังนิ่งเฉย

    

    เขามองดูอีกฝ่ายที่กำลังสูญเสียแถบพลังงาน แต่จู่ ๆ ตัวละครของอีกฝ่ายก็กลับมาเป็นปกติ

    

    มู่อวี้เฉิงรีบประสานงานกับคนอื่น ๆ และเริ่มทำการหลบหนี

    

    เสี่ยวเป่าสังเกตเห็นสิ่งแปลกประหลาดจึงรีบวิ่งเข้าไปหา

    

    ขณะที่เขากำลังต่อสู้อยู่กับอีกฝ่าย กำลังเสริมของอีกฝ่ายก็ย่องเข้ามาเงียบ ๆ

    สกิลที่อีกฝ่ายใช้ทำให้แถบพลังงานของมู่อวี้เฉิงแทบจะหมดลง

    

    หน้าจอของเขากลายเป็นสีเทาในทันที

    

    ระบบแจ้งเตือนว่า ‘เลือดหยดสุดท้าย’

    

    เสี่ยวเป่านึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าตัวละครของแด๊ดดี้จะตายเร็วขนาดนี้

    

    เขาจึงพูดเสนะแนะว่า “แด๊ดดี้ ทำไมไม่ตามหลังผมมาล่ะ อย่าวิ่งสุ่มสี่สุ่มห้าสิฮะ”

    

    มู่อวี้เฉิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าเบา ๆ

    

    นี่เป็นครั้งแรกที่ลูกชายบอกเขาว่าอย่าวิ่งสุ่มสี่สุ่มห้า

    

    เดิมทีเสี่ยวเป่าจะให้มู่อวี้เฉิงคอยวิ่งตามและซ่อนตัวคอยสร้างความหายนะอยู่ทางด้านหลังเขา แต่เขากลับนึกไม่ถึงว่าทักษะของแด๊ดดี้จะแย่มาก

    สกิลของเขาไม่สามารถนำมาใช้ในช่วงเวลาวิกฤตได้เสมอ เพราะว่าเลเวลของทีมคู่ต่อสู้ค่อนข้างสูงกว่า

    

    สิบนาทีต่อมาเสี่ยวเป่ามองดูคะแนน 0-15-3

    

    เขาถอนหายใจเงียบ ๆ สุดท้ายแล้วแด๊ดดี้ก็ยังต้องอยู่ทีมเขาอยู่ดี

    

    สิบห้านาทีต่อมา มู่อวี้เฉิงแพ้เกมไปด้วยคะแนน 1-20-5

    

    “เสี่ยวเป่าดูสิ แด๊ดดี้ก็ไม่ได้เก่งไปกว่าหม่ามี้นักหรอก” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดขึ้นเมื่อเห็นผลลัพธ์ของมู่อวี้เฉิง

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคิดว่าผลลัพธ์ของเขาแย่กว่าของเธอเสียอีก!

    

    “หม่ามี้ ผมสอนหม่ามี้เล่นเกมนี้มานานแค่ไหน แต่นี่แด๊ดดี้เพิ่งเล่นครั้งแรกเอง” เสี่ยวเป่าพูดปกป้อง

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเหลือบมองเสี่ยวเป่าด้วยความเศร้าโศก พลางคิดในใจว่าเจ้าเด็กใจร้าย เดี๋ยวนี้เข้าข้างเขาเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยเหรอ?

    

    มู่อวี้เฉิงที่ยังอยู่ด้านข้างมองดูผลลัพธ์ของตนเอง เขาไม่ชอบความพ่ายแพ้ในเกมเลยสักนิด

    

    ถึงแม้ว่าครั้งนี้ผลลัพธ์จะออกมาเลวร้าย แต่เขาก็พอจะเข้าใจวิธีการเล่นเกมคร่าว ๆ แล้ว

    

    หลังจากนั้นเสี่ยวเป่าก็ดึงมู่อวี้เฉิงเข้ามาในทีมอีกครั้ง

    

    ครั้งนี้มู่อวี้เฉิงแก้ไขความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในเกมแรก พัฒนาทักษะของตนเอง คอยระมัดระวังและให้การสนับสนุนอย่างทันเวลาเสมอ

    

    เขาสร้างความเสียดายที่เป็นดั่งก้อนหิมะที่มีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และสูงขึ้นเรื่อย ๆ

    

    สถานการณ์โดยรวมบ่งบอกให้ทุกคนตามคลื่นลม

    อีกฝ่ายค่อย ๆ ค้นพบว่าตัวละครของมู่อวี้เฉิงดูจะจัดการได้ยาก ดังนั้นอีกกลุ่มจึงมุ่งเป้าหมายไปที่เขา

    

    จากนั้นเสียงผู้หญิงก็ดังลอดมาจากหุ่นยนต์ว่า ‘Penta Kill’

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวรีบเข้ามาดูและเห็นว่ามู่อวี้เฉิงที่อยู่ภายใต้การปกป้องของเสี่ยวเป่าสังหารคนไปทั้งหมดห้าคน

    

    เสี่ยวเป่ามองดูมู่อวี้เฉิงด้วยดวงตาแวววาว เต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม “แด๊ดดี้เจ๋งมาก! ใช้สกิลได้ยอดเยี่ยมที่สุด!”

    

    มู่อวี้เฉิงหัวเราะและชมเชยว่า “เพราะมีลูกคอยปกป้อง แด๊ดดี้ถึงทำแบบนี้ได้ไง”

    

    เสี่ยวเป่าส่ายหน้า “ไม่ ๆ ๆ แด๊ดดี้เก่งมากจริง ๆ สังหารห้าคนได้คือยากมาก ผมทำได้แค่ไม่กี่ครั้งเอง”

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวตกตะลึงกับการสังหารห้าคนรวด เธอจึงถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ “คุณเล่นเกมนี้ครั้งแรกไม่ใช่เหรอ?”

    

    “วันนี้ผมเพิ่งจะเคยเล่นเกมนี้แหละ” มู่อวี้เฉิงพยักหน้าขณะพูดตอบ

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมองเขาด้วยสายตาเหลือเชื่อ “นี่มันไม่เป็นไปตามหลักความจริงเลย!”

    

    ตอนนี้พวกเธอกำลังอยู่ในโลกมหัศจรรย์หรือเปล่า?

    

    นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเล่นเกมนี้ แต่พอเริ่มเกมที่สองเขาก็ลงมือฆ่าไปตั้งห้าคนแล้ว

    

    เสี่ยวเป่าประหลาดใจมากเมื่อเห็นถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดแบบนั้น และตอบโต้กับราวกับผู้ใหญ่ “หม่ามี้น่ะซื่อบื้อมาก!”

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวหันไปมองเขาและถามด้วยสายตาเหลือเชื่อ “หม่ามี้ซื่อบื้อเหรอ?”

    เสี่ยวเป่าตอบกลับด้วยความไม่พอใจ “ผมสอนหม่ามี้มาตั้งนาน แต่หม่ามี้ฆ่าศัตรูไม่ได้สักตัว”

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวตระหนักถึงเกมเมื่อสักครู่นี้และก้มศีรษะลงด้วยความละอายใจ

    

    เธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับทั้งสองคน มู่อวี้เฉิงจึงมองเห็นเพียงผมลอนของเธอ

    

    เขาอ้าแขนออกและดึงคนที่อยู่ตรงหน้าให้เข้าไปในอ้อมกอด

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอด

    

    ต่อมา เสี่ยวเป่ารู้สึกว่ามือใหญ่กำลังสัมผัสศีรษะของเขาอยู่

    

    เขาเงยหน้ามองและเห็นว่าแด๊ดดี้กำลังกอดหม่ามี้อยู่ขณะที่ส่งยิ้มให้เขาเบา ๆ

    จากนั้นจึงแค่นเสียงทุ้ม “อย่าพูดถึงหม่ามี้แบบนั้นสิลูก”

    

    เสี่ยวเป่าพยักหน้างึกงัก เขารู้สึกว่าแด๊ดดี้กำลังต้อนให้เขาอยู่คนเดียว

    

    หลังจากนั้นไม่นาน ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่มีใบหน้าแดงก่ำก็ผลักมู่อวี้เฉิงออก

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเหลือบมองนาฬิกาและพูดกับเสี่ยวเป่าว่า “เล่นมาทั้งคืนแล้ว ไปนอนได้แล้ว”

    

    เสี่ยวเป่าพยักหน้าขณะปีนลงจากโซฟาและเดินกลับเข้าไปในห้องของตนเอง

    

    หลังจากเสี่ยวเป่ากลับออกไปแล้ว ภายในห้องสันทนาการก็เหลือเพียงมู่อวี้เฉิงกับถงเหมี่ยวเหมี่ยว

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจ้องมองไปทางมู่อวี้เฉิง “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ทำไมวันนี้ถึงกลับบ้านช้า?”

    

    นับตั้งแต่เสี่ยวเป่ากับเขามาอยู่ด้วยกัน มู่อวี้เฉิงก็แทบจะไม่ออกไปกินข้าวนอกบ้านเลย

    

    นานทีปีหนเขาจึงจะออกไปกินข้าวนอกบ้าน ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่เพิ่งคิดขึ้นได้จึงเอ่ยถาม

    

    “วันนี้ผมไปกินข้าวกับแม่ที่บ้านเก่ามาน่ะ” มู่อวี้เฉิงตอบตามความจริง