พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 255 หม่ามี้อ่อนเกินไปแล้วP

    ตอนที่ 255

    หม่ามี้อ่อนเกินไปแล้ว

    

    หลังจากที่อาหารเย็นจบลง ลิ่นอวี๋เหยียนก็เช็ดปากด้วยท่าทางสง่างามและหันไปพูดกับมู่อวี้เฉิงว่า “อวี้เฉิง หนูฉิงคงมาที่นี่เป็นครั้งแรก ทำไมลูกไม่พาเธอออกไปเดินเล่นหน่อยล่ะ”

    

    มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น สิ่งที่แม่ร้องขอไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่เขาควรจะทำ

    

    นอกจากนี้ไม่ใช่ว่าแม่ไม่รู้ว่าเขามีถงเหมี่ยวเหมี่ยวกับเสี่ยวเป่าแล้ว

    

    มันไม่เหมาะที่จะพาผู้หญิงคนอื่นไปเดินเล่นรอบ ๆ คฤหาสน์หลังเก่า

    

    มู่อวี้เฉิงเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือ และพูดปฏิเสธเสียงเข้ม “ไม่ครับ ผมมีธุระที่ต้องทำ”

    “แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกคุณนายหลัวแวะมาที่นี่นะ ลูกช่วยพาพวกเธอไปเดินดูรอบ ๆ หน่อยไม่ได้เหรอ?” ลิ่นอวี๋เหยียนถามเขาด้วยสายตาวิตกกังวล

    

    มู่อวี้เฉิงแวะมาที่นี่เพียงระยะเวลาสั้น ๆ เท่านั้น หากเขาหันหลังกลับไปเขาก็อาจจะลืมหลัวฉิงคงไปจนสนิทก็ได้

    

    หากเป็นเช่นนั้นก็ควรปล่อยให้พวกเขาอยู่ด้วยกันนานกว่านี้อีกหน่อย

    

    มู่อวี้เฉิงตอบกลับอย่างใจเย็น “พวกเธอเป็นแขกของแม่ แม่ก็จัดการดูแลเอาเองสิครับ ผมไปก่อนนะ”

    

    “มีธุระอะไร ทำไมถึงรีบไปนัก?” ลิ่นอวี๋เหยียนถามด้วยความสงสัย

    

    ทว่าในใจของเธอกลับมีการคาดเดาเอาไว้ว่าสาเหตุที่มู่อวี้เฉิงขอตัวกลับเร็วขนาดนี้เป็นเพราะว่าพวกถงเหมี่ยวเหมี่ยว

    

    มู่อวี้เฉิงตอบกลับอย่างกระชับรัด “วันนี้มีจัดประชุมระหว่างประเทศครับ”

    

    ลิ่นอวี๋เหยียนที่ได้ยินเช่นนั้นไม่มีเหตุผลที่จะรั้งเขาเอาไว้อีก

    

    หลังจากกล่าวคำล่ำลาเสร็จแล้ว มู่อวี้เฉิงก็ลุกขึ้นและเดินจากไป

    

    หลัวฉิงคงมองดูแผ่นหลังแกร่งที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง

    

    หลังจากที่มู่อวี้เฉิงเดินออกมาจากคฤหาสน์หลังเก่าแล้ว เขาก็ตรงดิ่งไปที่คฤหาสน์ตี้หลาน

    

    สำหรับการประชุมระหว่างประเทศที่เขาพูดไปก่อนหน้านั้นเป็นเพียงข้อแก้ตัวเฉย ๆ

    

    แทนที่จะต้องพาคุณหลัวที่เห็นหน้าค่าตากันเป็นครั้งแรกออกไปเดินเล่น เขาต้องการกลับไปหาคู่แม่ลูกเสี่ยวเป่ามากกว่า

    หลังจากกลับมาถึงคฤหาสน์ เขาเห็นพ่อบ้านที่คุ้นเคยคนเดิม

    

    มู่อวี้เฉิงเดินผ่านเขาไปและตรงไปที่ห้องโถง

    

    ตามปกติแล้วเมื่อเขากลับมาถึงบ้าน ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมักจะนั่งดูเสี่ยวเป่าทำการบ้านอยู่ที่นี่

    

    แต่วันนี้เมื่อเขามาถึง ห้องโถงภายในกลับว่างเปล่าและเงียบสงบ

    

    “พวกเขายังไม่กลับมากันเหรอ?” มู่อวี้เฉิงหันไปถามพ่อบ้านที่เดินตามหลังมาอย่างใจเย็น

    

    พ่อบ้านตอบกลับด้วยความเคารพว่า “คุณผู้หญิงกับนายน้อยกลับมาแล้ว และทานข้าวเย็นกันเรียบร้อยแล้วครับ”

    

    มู่อวี้เฉิงพยักหน้าหลังจากได้ยินว่าพวกเขารับประทานอาหารเย็นกันแล้ว ทว่าในใจกลับรู้สึกว่างเปล่า

    

    เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและถามกลับเสียงทุ้ม “แล้วตอนนี้อยู่ไหน?”

    

    “ตอนนี้อยู่ในห้องสันทนาการด้านบนครับ” พ่อบ้านตอบ

    

    มู่อวี้เฉิงหันหลังกลับและก้าวขึ้นไปยังชั้นบน

    

    เขายืนอยู่หน้าห้องสันทนาการคอยฟังเสียงหัวเราะคิกคักที่ดังมาจากทางด้านใน รูปลักษณ์หน้าของเขาดูอ่อนโยนลงมาก

    

    มู่อวี้เฉิงเดินเข้าไปข้างในและเห็นว่าสองแม่ลูกกำลังจมอยู่ในโลกแห่งเกม

    

    และไม่มีใครหันมาเห็นเขาเลย

    

    เสี่ยวเป่ามองดูหน้าจอโทรศัพท์และคอยเลื่อนนิ้วสัมผัสกับหน้าจอ

    

    ตอนนี้ใบหน้าขาวเนียนดูน่ารักและจริงจังเป็นพิเศษ ดูคลับคล้ายคลับคลากับเขามาก

    “หม่ามี้ หม่ามี้ รีบใช้สกิลสิ ใช้สกิล” เสี่ยวเป่ารีบโพล่งขึ้น น้ำเสียงดูตื่นตระหนกเล็กน้อย

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคลิกหน้าจอสองสามครั้งแล้วพูดว่า “แม่ใช้แล้ว ลูกล่ะเป็นไง?”

    

    “ตายแล้ว” เสี่ยวเป่ามองดูหม่ามี้ด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

    

     ตอนนี้หน้าจอของเขากลายเป็นสีเทาและกำลังนับเวลาถอยหลัง

    

    เสี่ยวเป่าถอนหายใจ เขารู้ดีว่าหม่ามี้เป็นเหมือนกับหลุมดำในเกม

    

    ขณะเดียวกันแชตบนหน้าจอเริ่มมีข้อความไหลออกมา

    

    [ซูโจว] : เล่นเป็นมั้ยใช้สกิลบ้าอะไร

    

    [เครื่องจักรแมวของตระกูลซง] : สกิลนั้นเอาไว้ใช้ต่อสู้กับมนุษย์ต่างหากเล่า อย่ามาสร้างความหายนะให้พวกเราเลย

    ขณะเดียวกันมีการต่อสู้อีกครั้งทางถนนด้านล่าง ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเห็นว่าเพื่อนร่วมทีมถูกปิดล้อมจึงวิ่งไปหาในทันที

    

    [ฮวาลี่ฮวาลี่] : อ๊ากกก! ออกไป! อย่าเข้ามา!

    

    จากนั้นเสียงผู้หญิงที่เป็นหุ่นยนต์ก็ดังขึ้น

    

    เริ่มล่าถอย!

    

    เริ่มล่าถอย!

    

    เริ่มล่าถอย!

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงตนเอง ดังนั้นเธอจึงควบคุมตัวละครให้เดินเข้าไป

    

     จากนั้นแสงระเบิดก็ตกลงมาบนหุบเขา

    

    หลังจากปลดปล่อยสกิลแล้ว ถงเหมี่ยวเหมี่ยวหันหลังและวิ่งกลับไป

    

    เพื่อนร่วมทีมมองดูหุ่นยนต์ที่วิ่งนำพวกตนไปแล้วถึงกับพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

    

    ทั้งที่เธอปลดปล่อยสกิลออกไปแล้ว ทำไมแถบพลังงานของคู่ต่อสู้ถึงไม่ขยับเขยื้อนเลย

    

    ภายใต้การปิดล้อมจากฝั่งตรงข้าม เสียงผู้หญิงจากหุ่นยนต์ก็ดังทะลุเข้ามาถึงรูหูทั้งสองคนว่า ‘Triple Kill’ ขณะเดียวกันคำว่า ‘สังหารติดต่อกัน 3 ตัว’ ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

    

    จากนั้นแต่ละหน้าจอก็มีข่าวประกาศว่าหอคอยบนถนนด้านบนและด้านล่างถูกเจาะ

    

    เพื่อนร่วมทีมโกรธจัดมาก กระดานบทสนทนาเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

    

    [ซูโจว] : ออกไปซะไอ้หนู! บัด***

    

    [ฮวาลี่ฮวาลี่] : อย่าเข้ามาอีกล่ะ ถ้าอย่ามาฉันจะถีบออก

    

    เสี่ยวเป่าสัมผัสได้ถึงความโกรธจากทั้งสามคนผ่านทางหน้าจอโทรศัพท์

    

    ก่อนหน้านี้เขาลากหม่ามี้มาเล่นเกมด้วยกัน แต่ตอนนี้เขาเอาแต่คิดว่าทำไมจะต้องเธอมาเล่นเกมด้วย

    

    หลังจากนั้นไม่นานคริสตัลก็ระเบิดออก และคำว่า ‘พ่ายแพ้’ ก็ปรากฏขึ้น

    

    เพื่อนร่วมทีมต่างพากันกดออกจากเกมและเหลือทิ้งไว้เพียงข้อความ ‘อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย มิสตี้เหมี่ยวเหมี่ยว’

    

    มิสตี้เหมี่ยวเหมี่ยว? นี่มันชื่อในเกมของเธอไม่ใช่เหรอ?

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่เพิ่งรู้สึกตัวถามขึ้น “นี่พวกเขากำลังพูดถึงหม่ามี้เหรอ?”

    จู่ ๆ เสี่ยวเป่าก็อยากจะกุมขมับ หม่ามี้ของเขาไร้เดียงสาเหลือเกิน

    

    เสี่ยวเป่ามองดูเธอด้วยสายตาไม่พอใจ “ใช่ หม่ามี้ไม่ได้เรื่องเลย โจมตีใครไม่ได้สักคน ทำตัวรุนแรงอย่างกับเสือแต่แถบพลังงานของศัตรูไม่จางหายไปเลยแม้แต่ขีดเดียว”

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวอารมณ์เสียเช่นกัน เธอจึงพูดสาบานว่า “ครั้งต่อไปหม่ามี้จะโจมตีพวกเขาให้ได้”

    

    “ฮาฮ่า” มู่อวี้เฉิงถึงกับกลั้นหัวเราะไม่ไหวเมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างแม่ลูก

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวหันกลับมามองและเห็นว่ามู่อวี้เฉิงกำลังมองดูเธอด้วยสายตาหยอกล้อ เธออับอายมากจนใบหูกลายเป็นสีแดง

    

    “คุณหัวเราะอะไร ฉันทำได้จริง ๆ นะ” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดย้ำ

    

    มู่อวี้เฉิงแสดงรอยยิ้มเจิดจ้า “อืม ผมเชื่อว่าคุณทำได้”

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวโดยมองเขาด้วยการหันหน้ากลับมามองหน้าจอโทรศัพท์ต่อ

    

    ริมฝีปากของมู่อี้เฉิงยกกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าปลายหูของเธอกลายเป็นสีแดง

    

    ขณะเดียวกันเสี่ยวเป่ารีบลุกขึ้นและเดินเข้าไปหามู่อวี้เฉิงโดยไม่สนใจตัวละครเกมที่ฟื้นคืนชีพขึ้น

    

    เสี่ยวเป่าทำตาโตราวกับผลองุ่น เงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส ดูมีความสุขมาก “แด๊ดดี้กลับมาแล้ว!”

    

    มู่อวี้เฉิงมองดูเขาและพยักหน้าเบา ๆ

    

    จากนั้นเสี่ยวเป่าก็จูงมือมู่อวี้เฉิงให้เข้ามานั่งลงบนโซฟา “แด๊ดดี้มาเล่นกับผมหน่อย หม่ามี้อ่อนเกินไปแล้ว”

    

    “ลูกกำลังพูดถึงใคร!” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวบีบหน้าเสี่ยวเป่าและแกล้งทำเป็นอารมณ์เสียใส่

    

    เจ้าตัวเล็กได้พ่อแล้วลืมแม่เชียวเหรอ?

    

    เธอเหลือบมองมู่อวี้เฉิงด้วยความลังเล “ก็อาจจะแค่มีคนที่เก่งกว่าหม่ามี้เท่านั้นแหละ!”

    

    อันที่จริงมู่อวี้เฉิงได้มองดูคร่าว ๆ แล้วและพบว่าเขาไม่เคยเล่นเกมนี้มาก่อน เขาจึงไม่รู้ว่าการใช้สกิลคืออะไร และกลัวว่าจะไปทำให้เสี่ยวเป่าผิดหวัง

    

    เขาลังเลและพูดว่า “แด๊ดดี้ยังไม่เคยเล่นเกมนี้เลย”