พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 210 ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่

    ตอนที่ 210

    ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่

    

    ณ จิ้นกรุ๊ป

    

    จิ้นเป่ยเฉิงกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะประจำตำแหน่ง เหยียดขายาวออกไปอย่างสบายใจเฉิบ

    

    ซุนจิ้งผู้ช่วยของเขากำลังอ่านรายงานข้อมูลการซื้อโครงการซ่งกรุ๊ป “เราใช้เงินซื้อกิจการของซ่งกรุ๊ปไปทั้งหมด…”

    

    จิ้นเป่ยเฉิงนั่งฟังรายงานอย่างอารมณ์ดี แม้ว่ารอยยิ้มจะไม่ได้ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากก็ตาม

    

    คราวนี้พวกเขาก้าวนำหน้ามู่อวี้เฉิงจนสามารถเข้าครอบครองซ่งกรุ๊ปได้สำเร็จ

    

    จิ้นเป่ยเฉิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อย

    แต่หลังจากที่ได้ยินว่าคนจากมู่กรุ๊ปเดินออกมาจาก ซ่งกรุ๊ปด้วยสีหน้าน่าเกลียดน่ากลัว จิ้นเป่ยเฉิงก็พ่นความขุ่นเคืองออกมาอันเนื่องมาจากโครงการก่อนหน้านี้ถูกขโมยไปถึงสองโครงการ

    

    “เอาล่ะ พอแล้ว ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องอ่านหรอก” จิ้นเป่ยเฉิงพูดบอกผู้ช่วย

    

     จิ้นเป่ยเฉิงไม่ใช่คนอวดดีและรู้เรื่องราวเกี่ยวกับ ซ่งกรุ๊ปเป็นอย่างดี ทว่ามู่อวี้เฉิงกลับไม่สังเกตเห็นเลย

    

    อย่างไรก็ตามการเข้ายึดครองซ่งกรุ๊ปไม่เพียงแต่จะมีผลประโยชน์ขั้นพื้นฐานทางการค้าเท่านั้น แต่เขายังสามารถใช้สิ่งที่น่ารังเกียจเอาชนะมู่กรุ๊ปได้ ซึ่งข้อนี้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

    

    กล่าวว่าแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับจิ้นเป่ยเฉิงแล้ว

    

    เขาเริ่มจินตนาการถึงสีหน้าของมู่อวี้เฉิงที่อมทุกข์ราวกับเผลอกินแมลงวันเข้าไปหลังจากได้ยินข่าวนี้

    

    จิ้นเป่ยเฉิงหัวเราะเสียงดังลั่นทันที

    

    “ครับ” ซุนจิ้งตอบแล้วรายงานต่อ “บอสครับ เดี๋ยวตอนสิบโมงจะมีประชุมกับผู้ถือหุ้นนะครับ”

    

    “รู้แล้ว” จิ้นเป่ยเฉิงพูดขณะโบกมือส่งสัญญาณให้เขากลับออกไป

    

    ห้องประชุม

    

    ผู้คนในวัยห้าสิบถึงหกสิบปีหลายคนนั่งทำสีหน้าจริงจังอยู่ในห้องประชุม

    

    จิ้นเป่ยเฉิงมาถึงช้าเพียงเล็กน้อย แต่ทันทีที่เขามาถึง ชายที่มีผมหงอกเต็มศีรษะก็พูดขึ้นมา “ครั้งนี้คุณจิ้นมาเร็วจังนะครับ”

    

    จิ้นเป่ยเฉิงรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังเสียดสีแต่กลับไม่ได้ตอบโต้อะไร

    

    หลังจากที่การประชุมผู้ถือหุ้นเริ่มขึ้น ใครหลายคนก็คัดค้านไม่ให้จิ้นเป่ยเฉิงเข้าซื้อกิจการซ่งกรุ๊ป

    

    “คุณจิ้น คุณไปซื้อกิจการต่อจากซ่งกรุ๊ปโดยไม่ปรึกษาผู้ถือหุ้นก่อน แบบนี้มันขัดต่อกฎระเบียบของบริษัทนะครับ”

    

    “นอกจากนี้ซ่งกรุ๊ปก็เป็นเหมือนซี่โครงไก่ ต่อให้ได้ทรัพย์สินมาครอบครองก็ไม่เกิดผลประโยชน์อะไร”

    

    “คุณกำลังผลาญเงินบริษัทอยู่ เอาเงินมากมายก่ายกองขนาดนั้นไปซื้อโครงการมามันไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลยนะครับ หนำซ้ำยังไปซื้อของซ่งกรุ๊ปอีก”

    

    ผู้ถือหุ้นบางส่วนเริ่มติเตียนจิ้นเป่ยเฉิง

    

    จิ้นเป่ยเฉิงรู้สึกรำคาญที่ต้องมานั่งฟังเสียงเอะอะโวยวายของชายชราพวกนี้ ทว่าคนพวกนี้เป็นผู้ถือหุ้นของบริษัท และบางคนอาวุโสกว่าเขามาก ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถแสดงท่าทางโกรธเคืองออกไปได้

    

    จิ้นเป่ยเฉิงระงับความโกรธ แต่ดวงตาสีเข้มกลับจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเย็นชา จนกระทั่งผู้ถือหุ้นเงียบไป

    

    “เดี๋ยวก็รู้ว่ามันจะเป็นแค่ซี่โครงไก่อย่างที่พวกคุณพูดมั้ย” จิ้นเป่ยเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

    

     เขาพูดและโบกมือส่งสัญญาณให้ซุนจิ้งแจกจ่ายข้อมูลให้กับทุกคน

    

    ผู้ถือหุ้นอ่านข้อมูลดังกล่าวและเริ่มกระซิบกระซาบกันเอง

    

    ถึงแม้ว่าการหว่านเงินซื้อโครงการของซ่งกรุ๊ปจะใช้เงินเป็นจำนวนมาก แต่ก็ต้องบอกว่าโครงการบางตัวของซ่งกรุ๊ปยังคงน่าสนใจ

    

    ผู้ถือหุ้นค่อย ๆ ระงับความโกรธลงและยอมรับการตัดสินใจของจิ้นเป่ยเฉิง

    

    โครงการที่มู่อวี้เฉิงให้ความสำคัญต่างได้รับความสนใจจากผู้ถือหุ้นเช่นกัน

    

    ผู้ถือหุ้นชี้ไปที่โครงการดังกล่าวและพูดกับจิ้นเป่ยเฉิงด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณจะต้องจับตาดูโครงการนี้ให้ดี โครงการพวกนี้จะสร้างผลกำไรให้กับบริษัทได้นับไม่ถ้วน”

    

    ผู้ถือหุ้นคนอื่นเริ่มตอบสนองเช่นกัน

    

    จิ้นเป่ยเฉิงให้คำมั่นสัญญา “ผมจะทำมันให้ดี”

    

    สองวันต่อมา

    

    “บอส ทีมวิศวกรวิจัยและพัฒนาจากโครงการนั้นเข้าร่วมกับมู่กรุ๊ปแล้วครับ” ซุนจิ้นเดินเข้าไปในห้องทำงานของ จิ้นเป่ยเฉิงแล้วพูดรายงาน

    

    “เกิดอะไรขึ้น?” จิ้นเป่ยเฉิงรีบลุกขึ้นยืน ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธจัด

    

    ซุนจิ้งตอบกลับว่า “ผมให้คนไปตรวจสอบแล้วและพบว่าพวกเขาถูกมู่กรุ๊ปซื้อตัวไปในราคาที่ค่อนข้างสูง ถูกซื้อตัวไปก่อนที่เราจะเซ็นสัญญากับซ่งกรุ๊ปอีกครับ”

    

    หากไม่มีวิศวกร จิ้นกรุ๊ปก็จะได้มาเพียงโครงการเปล่า ๆ เท่านั้น

    

    กำไรสุทธิของโครงการมีอยู่อย่างจำกัด หากไม่มีการปรับปรุงเทคโนโลยีให้ทันสมัย เมื่อได้รับผลกำไรมาแล้วกำไรก็จะหมดไปอย่างสิ้นเชิง

    

    มู่อวี้เฉิงที่มีกำลังวิศวกรวิจัยและพัฒนาอยู่ในมือจะสามารถสร้างโครงการดังกล่าวได้มากมายและได้รับผลกำไรอย่างไม่จำกัด

    

    เขาถูกมู่อวี้เฉิงตลบหลังอีกแล้ว!

    

    “บัดซบ มู่อวี้เฉิง!” จิ้นเป่ยเฉิงโกรธมากจนโยนข้าวของบนโต๊ะลงพื้นและเตะโต๊ะเสียงดังลั่น

    

    เขาเม้มริมฝีปาก ดวงตาเป็นประกายไปด้วยเปลวไฟ “รอก่อนเถอะ ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่”

    

    …

    

    ในอีกด้านหนึ่ง

    

    ณ คฤหาสน์ตี้หลาน ถงเหมี่ยวเหมี่ยวกำลังเตรียมของเพื่อที่จะออกไปข้างนอก ขณะที่เสี่ยวเป่าคอยเดินตามเธอไปเรื่อย

    

    “วันนี้จะได้ออกไปข้างนอกกับแด๊ดดี้หม่ามี้แล้ว” เสี่ยวเป่ามีความสุขมาก สีหน้าผุดผ่องเต็มและอ่อนโยนดูตื่นเต้นกว่าปกติ

    

    เนื่องจากถงเหมี่ยวเหมี่ยวกับมู่อวี้เฉิงมักจะออกไปทำงานจึงไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเล่นระหว่างวันกับเขา ทำให้เขาคอยตามติดทั้งสองคนได้ในเฉพาะช่วงเย็นและวันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวยิ้มเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเสี่ยวเป่ามีความสุขมาก

    

    “จากนั้นค่อยไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลกัน ลูกอย่าวิ่งนะ เข้าใจมั้ยจ๊ะ?” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเตือนเบา ๆ

    

    เสี่ยวเป่าทำหน้ามุ้ยแล้วตอบว่า “หม่ามี้ ผมไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ”

    

    “จ๊ะ เจ้าเด็กห้าขวบ” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวหัวเราะขณะเลิกคิ้วขึ้น

    

    “หม่ามี้!” เสี่ยวเป่างอน

    

    “พร้อมกันหรือยัง?” มู่อวี้เฉิงเดินเข้าประตูมาและถามอย่างใจเย็น

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพยักหน้าแล้วจูงมือเสี่ยวเป่าเดินออกไปพร้อมกับมู่อวี้เฉิง

    

    วันนี้พวกเขาทั้งสองคนจะพาเสี่ยวเป่าไปตรวจสุขภาพร่างกาย ซึ่งยากนักที่พวกเขาจะว่างตรงกันในเวลาทำการ

    

    คนขับรถประจำตระกูลมู่พาทั้งสามคนไปยังโรงพยาบาล

    

    มู่อวี้เฉิงได้จัดให้ทีมแพทย์เข้ามาตรวจร่างกายอย่างละเอียดถี่ถ้วน

    

    หลังจากที่ทั้งสามคนมาถึงโรงพยาบาล พวกเขาก็พาเสี่ยวเป่าเข้าไปตรวจร่างกาย

    

    รายงานผลตรวจร่างกายถูกส่งไปยังโต๊ะทำงานของแพทย์ที่มีหน้าที่รับผิดชอบ

    

    หลังจากตรวจร่างกายเสร็จแล้ว มู่อวี้เฉิงก็พาทั้งสองคนไปยังห้องทำงานของแพทย์

    

     เอกสารผลการตรวจร่างกายของเสี่ยวเป่าหลายฉบับวางอยู่บนโต๊ะของแพทย์

    

    แพทย์หยิบมันขึ้นมาดูทีละฉบับอย่างระมัดระวัง

    

    หลังจากอ่านรายงานผลตรวจแล้ว แพทย์ก็เรียกเสี่ยวเป่าเข้ามาตรวจดูบาดแผลอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงพิมพ์ข้อมูลลงบนคอมพิวเตอร์

    

    “คุณหมอคะ อาการลูกชายฉันเป็นยังไงบ้างคะ?” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวถามด้วยความกังวล สองมือจับชายกระโปรงเอาไว้แน่น

    

    แพทย์ดันกรอบแว่นตาขึ้นแล้วพูดว่า “บาดแผลหายดีแล้วครับ แทบไม่ทิ้งรอยแผลเป็นเลย ตอนนี้แข็งแรงดี ศีรษะไม่มีปัญหาอะไรร้ายแรงแล้วครับ”

    

    “โล่งอกไปที ในที่สุดเสี่ยวเป่าก็หายดีแล้ว” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวหันไปมองมู่อวี้เฉิงด้วยท่าทางตื่นเต้น มองตรงเข้าไปในดวงตาสีนิล

    

    “อืม” มู่อวี้เฉิงตอบรับขณะที่ดวงตาคว่ำลงเล็กน้อย

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเห็นว่าเขามองมาจึงค่อย ๆ หันหน้ากลับไป

    

    แพทย์บอกว่าเสี่ยวเป่าไม่มีรอยแผลเป็นจึงทำให้ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวนึกถึงขวดยาขี้ผึ้งที่มู่อวี้เฉิงมอบให้ก่อนหน้านี้

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคอยทายาให้เสี่ยวเป่ามาระยะหนึ่งแล้ว บนศีรษะของเขาจึงไม่เหลือร่องรอยแผลเป็นใด ๆ

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นคนตัวเล็กสามารถกระโดดโลดเต้นไปมาได้อีกครั้ง