พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 205 สมควรแล้ว

    ตอนที่ 205

    สมควรแล้ว

    

    ซ่งอวี่ซีมองกลุ่มเจ้าหน้าที่ตำรวจที่จู่ ๆ ก็บุกเข้ามาในห้องด้วยสายตาตกตะลึง

    

    ผู้บัญชาการตำรวจพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการ “ซ่งอวี่ซี คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดเพราะคำพูดทุกคำจะกลายเป็นหลักฐานในการดำเนินคดีในชั้นศาล…”

    

    ซ่งอวี่ซีจ้องมองปากที่ขยับเขยื้อนไปมาของเขาด้วยสายตาว่างเปล่าราวกับเธอหูอื้อไปชั่วขณะ ภายในใจรู้สึกสับสนอย่างมาก

    

    เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

    

    ทำไมถึงถูกจับกุมได้?

    

    ใครเป็นคนโทรศัพท์หาตำรวจ? ทหารรับจ้างเหรอ?

    

    เมื่อคิดได้เช่นนั้นซ่งอวี่ซีก็หันไปมองเจที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยสายตาเย็นชา “แกโทรแจ้งตำรวจเหรอ?”

    

    เจยืนนิ่งและไม่ตอบคำถามของเธอ

    

    สีหน้าของเขาดูไม่แยแสอย่างสิ้นเชิง และเหตุการณ์ในห้องก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย

    

    ขณะเดียวกันเจ้าหน้าที่ตำรวจได้พูดตักเตือนเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว

    

    เขาหันไปหานายตำรวจที่อยู่ด้านหลังแล้วพูดเบา ๆ “จับตัวเธอไว้”

    

    เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ยืนอยู่ด้านหลังตอบรับคำสั่งด้วยการเดินเข้ามาหาเธอ

    

    ซ่งอวี่ซีตกใจหลังจากได้ยินเช่นนั้น เธอพยายามถอยห่างออกมาทางประตู

    

    หางตาของเธอเหลือบมองบานประตูห้องส่วนตัวที่เปิดอยู่เป็นครั้งคราว

    

    เธอพยายามหาโอกาสที่เหมาะสมหลบการจับกุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งหลาย

    

    มู่อวี้เฉิงที่อยู่ห้องข้าง ๆ เห็นว่าเธอมองออกไปเป็นครั้งคราว ดวงตาสีนิลจึงมืดมนขึ้นขณะที่เดินพาถงเหมี่ยวเหมี่ยวออกไปจากห้อง

    

    ซ่งอวี่ซีหาช่วงเวลาที่เหมาะสมเดินผ่านเจ้าหน้าที่ตำรวจและรีบวิ่งไปยังหน้าประตู

    

    ในที่สุดเธอก็ผ่านด่านเจ้าหน้าที่ตำรวจและก้าวเท้าออกมาพ้นบานประตูได้สำเร็จ แต่จู่ ๆ เธอก็ถูกเตะเข้าไปในห้องอีกครั้ง

    

    เธอล้มลงกับพื้น ยกมือขึ้นมาลูบท้องขณะสูดลมหายใจเข้า

    

    ซ่งอวี่ซีรู้สึกว่ากระดูกซี่โครงของเธอกำลังจะหักจากแรงเตะดังกล่าว

    

    จนในที่สุดเธอก็ลุกขึ้นจากพื้นและจ้องมองไปทางหน้าประตู

    

    ซ่งอวี่ซีจ้องมองอยู่นานก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างขึ้น ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าบานประตูคือลูกน้องของมู่อวี้เฉิง

    

    ทันใดนั้นเธอตกใจมาก

    

    ถ้าลูกน้องของมู่อวี้เฉิงอยู่ที่นี่ นั่นก็หมายความว่า… มู่อวี้เฉิงก็อยู่ที่นี่ด้วยใช่ไหม?

    

    ซ่งอวี่ซีตกใจสุดขีดเมื่อเห็นว่าลูกน้องที่ยืนอยู่หน้าบานประตูถอยหลังกลับออกไปหนึ่งก้าว และสิ่งที่ตามมากลับยืนยันได้ว่าความคิดของเธอนั้นถูกต้อง

    มู่อวี้เฉิงกับถงเหมี่ยวเหมี่ยวเดินจับมือกันเข้ามาในห้องส่วนตัวจากทางด้านหลังของลูกน้องคนนั้น

    

    ซ่งอวี่ซีประหลาดใจที่ได้เห็นพวกเขาทั้งสองคน

    

    แม้ว่ามู่อวี้เฉิงจะอยู่ที่นี่ แต่ทำไมถงเหมี่ยวเหมี่ยวถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย ตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น?

    

    “แก… แกทำไมยังมีชีวิตอยู่?” ซ่งอวี่ซียกนิ้วชี้หน้า ถงเหมี่ยวเหมี่ยวขณะพูดถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

    

    ทหารรับจ้างบอกนังนี่ถูกฆ่าตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

    

    หรือว่าเขาจะโกหกเธอ?

    

    สีหน้าของซ่งอวี่ซีเปลี่ยนไปจากเดิม

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชาราวกับมีบ่อน้ำแข็งอยู่ในดวงตาคู่สวย

    

    ตอนที่อยู่ในห้องด้านข้าง เธอได้ยินคำพูดของซ่งอวี่ซีชัดถ้อยชัดคำ

    

    เธอเข้าใจได้อย่างถ่องแท้แล้วว่าทำไมอุบัติเหตุแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับเธอและเสี่ยวเป่าในต่างประเทศ

    

    ไม่ว่าพวกเธอจะเคยทำให้คนตรงหน้าขุ่นเคือง หรือไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ผู้หญิงชั่วร้ายตรงหน้าก็จะต้องเป็นคนรับผิดชอบ

    

    ผู้หญิงตรงหน้าไม่เพียงแต่จะจ้างคนมาลงมือสังหารเธอกับเสี่ยวเป่าเท่านั้น แต่ยังคิดวางแผนไตร่ตรองอย่างรอบคอบ

    

    หากมู่อวี้เฉิงมาไม่ทันเวลา พวกเธอทั้งสองก็อาจจะต้องจบชีวิตลงในเขตเมืองร้างตามความปรารถนาของซ่งอวี่ซี

    

    ทุกครั้งที่ถงเหมี่ยวเหมี่ยวนึกถึงเรื่องนี้ เธอก็อยากจะหั่น ซ่งอวี่ซีออกเป็นชิ้น ๆ

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเดินเข้าไปหาซ่งอวี่ซีแล้วพูดตอบอย่างประชดประชัน “ใช่ ฉันยังไม่ตาย ผิดหวังล่ะสิ?”

    

    เธอมองดูผู้หญิงตรงหน้าที่ไม่ได้รู้สึกสลดใจแม้แต่น้อย และยังมีหน้ามาจ้องเขม็งถามเธอว่าทำไมเธอถึงยังไม่ตาย

    

    “ซ่งอวี่ซี ตอนแรกฉันก็นึกว่าเธอเป็นพวกอคติเฉย ๆ แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะมีจิตใจต่ำตมขนาดนี้”

    

    ซ่งอวี่ซีรีบตอบโต้กลับ “แหม ถงเหมี่ยวเหมี่ยวอย่าถือหางตัวเองนักเลย ฉันมีจิตใจต่ำตมแล้วไง? ทำอย่างกับหล่อนเป็นคนดีนักแหละ! ในสายตาของฉันหล่อนก็เป็นแค่นังแพศยาที่แสร้งทำเป็นใสซื่อ ใช้หน้าตาอ่อยผู้ชายไปวัน ๆ ฉันเป็นถึงคุณหนูแห่งตระกูลซ่ง แล้วหล่อนเป็นใคร ก็แค่แม่ม่ายลูกติดที่ไม่มีพ่อ”

    

    ถงเหมี่ยวเหมี่ยวโกรธมากที่หล่อนไม่สำนึกผิด หนำซ้ำยังพูดจาใส่ร้ายเธอและหาว่าเสี่ยวเป่าเป็นลูกติดที่ไม่มีพ่อ

    

    เธอโกรธมากจนยกมือขึ้นมาตบหน้าซ่งอวี่ซีอย่างแรง

    

    ดวงตาของถงเหมี่ยวเหมี่ยวดูโกรธเคืองมาก เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “นี่คือสิ่งตอบแทนที่เธอทำกับลูกฉัน”

    

    ซ่งอวี่ซีถูกตบอย่างแรงจนหน้าหันไปอีกข้าง ใบหูเกิดเสียงอื้อขึ้นชั่วขณะ

    

    ซ่งอวี่ซีเงยหน้าขึ้นและจ้องมองถงเหมี่ยวเหมี่ยว “กล้าดียังไงมาตบฉัน!”

    

    นังสารเลวนี้กล้าตบเธอ!

    

    เธอยกมือขึ้นเตรียมจะตอบโต้กลับ

    

    แต่กลับนึกไม่ถึงว่ามือใหญ่จะจับมือเธอไว้แน่นจนเธอไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

    

    เธอเงยหน้ามองตามแขนก่อนที่รูม่านตาจะหดตัวลง คนคนนั้นคือมู่อวี้เฉิง

    

    จู่ ๆ ท่าทางของซ่งอวี่ซีก็ดูตื่นตระหนกขึ้น เธอพยายามจะดึงแขนกลับออกมา

    

    ตอนนั้นเธอโกรธมากจนเผลอหลุดพูดออกไป ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินหรือเปล่า

    

    มู่อวี้เฉิงจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาเฉียบคมราวกับใบมีด

    

    ซ่งอวี่ซีมองดูท่าทางของเขาด้วยความรู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกาย

    

    ขณะเดียวกัน ถงเหมี่ยวเหมี่ยวยกมือขึ้นมาตบหน้าเธออีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม “ทุกคนจะต้องชดใช้ความผิดพลาดของตัวเอง ซ่งอวี่ซี ต่อจากนี้ไปเธอจะต้องเข้าไปชดใช้กรรมต่อในคุก และฉันจะคอยจับตาดูชะตากรรมของเธอ”

    

    ซ่งอวี่ซีที่ถูกตบหน้าถึงสองครั้งรู้สึกถึงไอร้อนผ่าวบนหน้าแก้ม หูทั้งสองข้างของเธอไม่ได้ยินคำพูดของพวกเขาเลยสักนิด

    

    มู่อวี้เฉิงยื่นซองเอกสารให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ จากนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ก้าวเข้ามาข้างหน้าและใส่กุญแจมือเธอ

    

    ผู้บัญชาการตำรวจหันมาบอกกับมู่อวี้เฉิงว่า “ผู้ต้องสงสัยถูกจับกุมตัวแล้ว พวกเราขอกลับไปที่สถานีตำรวจก่อนนะครับ”

    

    มู่อวี้เฉิงพยักหน้า

    

    จากนั้นพวกเขาก็กุมตัวซ่งอวี่ซีออกไป

    

    หลังจากที่เรื่องทั้งหมดจบลง ซ่งอวี่ซีก็ยังไม่รู้ตัวว่าตนเองติดกับดัก

    

    เธอฉวยโอกาสตอนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจเผลอปล่อยมือเดินเข้าไปหามู่อวี้เฉิง

    

    มู่อวี้เฉิงหลีกเลี่ยงจนซ่งอวี่ซีล้มลงไปนั่งกับพื้น น้ำตาใสราวกับคริสตัลไหลอาบหน้า

    

    เธอเงยหน้าขึ้นมองมู่อวี้เฉิงและพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “อวี้เฉิง ฉันรู้ว่าฉันผิดแต่นายยกโทษให้ฉันได้มั้ย”

    

    มู่อวี้เฉิงก้มหน้าลงมองดูเธอด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาสีนิลเย็นยะเยือกราวกับน้ำค้างในฤดูหนาวที่กัดเซาะไปถึงกระดูก

    

    สีหน้าของเขาไร้อารมณ์ใด ๆ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำวิงวอนของซ่งอวี่ซี หนำซ้ำหัวใจยังไม่แยแส

    

    หลังจากเกิดเหตุการณ์ในตอนนั้น เขาพบว่าท่าทางของ ซ่งอวี่ซีเป็นแค่การแสดง

    

    ซ่งอวี่ซีร้องไห้หนักมากจนดูน่าสงสาร พยายามส่งเสียงวิงวอนร้องขอ “อวี้เฉิง เห็นแก่มิตรภาพระหว่างตระกูลมู่กับตระกูลซ่งที่มีให้กันมาหลายปีเถอะนะ ได้โปรดบอกพวกเขาให้ปล่อยฉันไปเถอะ”

    

    เธอพูดขณะพยายามเอื้อมมือออกไปดึงชายกางเกงของมู่อวี้เฉิง

    

    มู่อวี้เฉิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทางของเธอ เขาจึงยกเท้าขึ้นและเหยียบลงบนนิ้วของซ่งอวี่ซี

    

    ปลายนิ้วที่เชื่อมต่อกับหัวใจ คราวเมื่อโดนเหยียบย่ำ ความรู้สึกเจ็บปวดจากปลายนิ้วย่อมลุกลามไปตามร่างกายและส่งตรงไปถึงหัวใจ

    

    ซ่งอวี่ซีกรีดร้องพยายามจะดึงมือกลับออกมา

    

    แต่ว่ามู่อวี้เฉิงที่ไหวตัวทันออกแรงเหยียบนิ้ว อย่างไร้ความปรานี “ซ่งอวี่ซี เธอสมควรได้รับความเมตตาจากฉันด้วยเหรอ?”