พันธสัญญาลวงรัก - ตอนที่ 180 รู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน
ตอนที่ 180
รู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน
“คุณมู่ก็โผล่มาแต่เช้าเหมือนกันนะครับ” ลู่ซีจวี๋พูดตอบด้วยสีหน้าสบาย ๆ รูปลักษณ์กลับมาอบอุ่นเหมือนเดิม
หลังจากพูดจบแล้ว เขาก็หันไปมองถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่ยังคงสวมเสื้อคลุมอาบน้ำอยู่ “เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวเราพาเสี่ยวเป่าไปกินข้าวเช้ากัน”
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพยักหน้า เดินไปที่ห้องพักและตะโกนเรียกเสี่ยวเป่าให้เปิดประตู
หลังจากนั้น เธอก็เดินจากห้องมาพร้อมกับเสี่ยวเป่า
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวส่งยิ้มจาง ๆ ให้ลู่ซีจวี๋ “รอนานเลย ไปกันเถอะค่ะ”
แต่ก่อนที่ลู่ซีจวี๋จะทันได้ตอบรับ ประตูห้องข้าง ๆ ก็ถูกเปิดออกก่อน มู่อวี้เฉิงที่แต่งกายเรียบร้อยแล้วปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน
เสี่ยวเป่าวิ่งเหยาะ ๆ ไปหาเขาแล้วเงยหน้าถาม “คุณลุงสุดหล่อ อยากกินข้าวเช้าด้วยกันมั้ยฮะ?”
“ไปสิ” มู่อวี้เฉิงจับมือเล็ก ๆ ของเสี่ยวเป่าและเดินเข้าไปหาถงเหมี่ยวเหมี่ยว
ระหว่างทางไปร้านอาหาร ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าจ้องมองเขา
มู่อวี้เฉิงยิ้มแย้มและจ้องมองเธอด้วยความสุขล้น
ลู่ซีจวี๋มองไปที่พวกเขาสองคนแล้วขมวดคิ้ว เอาแต่คิดสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
ห้องอาหารของทางโรงแรมตั้งอยู่ชั้นบนสุด สามารถมองดูทิวทัศน์รอบข้างขณะรับประทานอาหารได้
พวกเขาขึ้นลิฟต์จนมาถึงร้านอาหาร จากนั้นจึงเหลือบเห็นรายการอาหารอันตระการตาและที่นั่งที่จัดอย่างเป็นระเบียบ แขกที่เข้ามารับประทานอาหารนั่งจับกลุ่มสองสามคนอยู่ด้านใน
หลังจากนั่งลงแล้ว มู่อวี้เฉิงก็ชี้นิ้วบนสมุดเมนูและสั่งอาหารกับพนักงานเสิร์ฟอย่างว่องไว
ไม่นานหลังจากนั้น อาหารหลากหลายจานก็ถูกยกนำมาเสิร์ฟจนบนโต๊ะมีอาหารอุดมสมบูรณ์
ระหว่างรับประทานอาหาร มู่อวี้เฉิงมองดู ถงเหมี่ยวเหมี่ยวและถามอย่าสบาย ๆ “เมื่อวานคุณนอนหลับเป็นยังไงบ้าง?”
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเกือบจะสำลักอาหารแล้วหัวเราะแฮะ ๆ “ก็ดีค่ะ”
“อืม ผมก็ดี” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหยอกล้อ
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก้มหน้าและหยุดมองเขา ทว่าคำว่า ‘ก็ดี’ ยังคงก้องอยู่ในหัวของเธอ
เธอก้มหน้ากินอาหารจนศีรษะแทบจะแนบติดกับจาน
ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าช่างน่าอับอายจริง ๆ และตอนนี้เธอก็ยังไม่หายจากอาการนั้น
หลังจากรับประทานอาหารแล้ว ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็พาเสี่ยวเป่าเดินทางไปยังโรงพยาบาลพร้อมกับลู่ซีจวี๋
วันนี้ท่านผู้เฒ่าดูอารมณ์ดีมาก คราวเมื่อ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมา เขากำลังคุยอะไรบางอย่างกับนางพยาบาลอยู่
หลังจากที่นางพยาบาลเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป ถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ถามขึ้นว่า “เมื่อคืนท่านประธานพักผ่อนสบายดีมั้ยคะ?”
“ดีสิ วันนี้ฉันถึงได้รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย” ผู้เฒ่าสตีเฟนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
เสี่ยวเป่าเดินเข้าไปข้างในและพูดอย่างมีความสุข “คุณปู่สตีเฟน เสี่ยวเป่ามาหาแล้วฮะ!”
“อืม เสี่ยวเป่าเก่งมาก” ชายชรายิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี
พวกเขาพูดคุยหัวเราะกันจนช่วงเช้าผ่านพ้นไป
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมองดูนาฬิกาและพบว่ามันสายแล้ว เธอจึงขอตัวกลับออกไปก่อน “ท่านประธาน ฉันกับเสี่ยวเป่าต้องขอตัวออกไปก่อนนะคะ พอดีว่ายังมีงานที่ต้องสะสางอยู่ เอาไว้มีโอกาสอีกเมื่อไหร่ฉันจะพาเสี่ยวเป่ามาเยี่ยมใหม่ค่ะ”
ผู้เฒ่าสตีเฟนมีสีหน้าที่ไม่พึงพอใจนัก “จะไปแล้วเหรอ? พรุ่งนี้จะไม่มีแล้วเหรอ?”
“ค่ะ ฉันกับเสี่ยวเป่าต้องกลับบ้านแล้วค่ะ” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวตอบตามความเป็นจริง
บริษัทกำลังเริ่มงานอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ เธอได้รับบาดเจ็บจนหยุดงานไปหลายวัน ดังนั้นตอนนี้จึงมีงานบางอย่างที่เธอต้องรีบกลับไปแก้ไข
เสี่ยวเป่าต้องกลับไปเรียนหนังสือ มีสิ่งที่ต้องทำมากมาย เขาจึงไม่สามารถอยู่ที่ต่างประเทศนานกว่านี้ได้
“เร็วจัง?” ผู้เฒ่าสตีเฟนรู้สึกประหลาดใจปนผิดหวัง
นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะแวะมาที่นี่เพียงแค่สองวันเท่านั้น
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมองเห็นความผิดหวังของผู้เฒ่า สตีเฟนจึงให้คำมั่นสัญญากับเขา “เอาไว้ว่างแล้วฉันจะพา เสี่ยวเป่ามาเยี่ยมใหม่นะคะ”
คำมั่นสัญญาของถงเหมี่ยวเหมี่ยวทำให้อารมณ์อันมืดมนของผู้เฒ่าสตีเฟนเปลี่ยนมาแจ่มใส และกลับมามีหน้าตายิ้มแย้มอีกครั้ง
“ในเมื่อเธอมีธุระที่ต้องทำต่อ ฉันก็จะไม่ห้าม ซีจวี๋พาเหมี่ยวเหมี่ยวไปสำนักงานใหญ่ที”
ลู่ซีจวี๋พยักหน้าเล็กน้อย
จากนั้นพวกเขาทั้งสามคนก็บอกลาผู้เฒ่าสตีเฟน และเดินทางไปยังสำนักงานใหญ่ของสตีเฟนกรุ๊ป
ณ สำนักงานใหญ่สตีเฟนกรุ๊ป
ห้องโถงสว่างไสวมีตราสัญลักษณ์บริษัทสตีเฟนกรุ๊ปติดอยู่บนผนัง บรรยากาศภายในบริษัทเต็มไปด้วยความเข้มงวดและเป็นระเบียบเรียบร้อย
นานแล้วที่เธอจากที่นี่ไป
นึกไม่ถึงว่าหลังจากไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้ว ทุกอย่างในบริษัทก็ยังคงเหมือนเดิม
พวกเขาขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนและเดินผ่านบริเวณห้องทำงาน เพื่อนร่วมงานเก่าทั้งหลายต่างตื่นเต้นมากที่ได้เจอเธอ
“อ๊ะ! เหมี่ยวเหมี่ยว เธอเหรอ?”
“เหมี่ยวเหมี่ยว ไม่ได้เจอนานเลย ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง?”
“เหมี่ยวเหมี่ยว สวยขึ้นอีกแล้วนะ”
สำหรับคนกลุ่มนี้ ถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่เคยมองว่าตนเองเป็นผู้นำพวกเขาเลย เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนร่วมงานและยังเป็นเพื่อนที่ดีอีกด้วย
ทุกคนที่เธอเดินผ่านโต๊ะทำงานก็จะมีคนเข้ามาทักทายเธอเสมอ
นอกจากนี้คนบางคนยังตาเป็นประกายทันทีที่เห็น เสี่ยวเป่า
“เสี่ยวเป่า!!!” หนึ่งในนั้นร้องตะโกนและอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมาลูบไล้
จากนั้นจึงมีอีกหลายคนที่เข้ามาห้อมล้อมเธอ
“ฉันขออุ้มมั่งสิ!”
“ฉันด้วย! ปล่อยเขาลง เสี่ยวเป่าไม่ใช่ของเธอนะ”
“ดูพูดเข้า!”
“ไม่ ฉันไม่ปล่อย” คนคนนั้นกอดเสี่ยวเป่าไว้แน่นโดยไม่ยอมปล่อยมือ
เหตุการณ์ตรงหน้าดูชุลมุนวุ่นวายเล็กน้อย จนลู่ซีจวี๋ส่งเสียงกระแอมควบคุมสถานการณ์
ทุกคนสงบขึ้นมากหลังจากได้ยินเสียงกระแอม
คนกลุ่มนี้ไม่ได้ต่อสู้แย่งชิงเสี่ยวเป่ากันอีกต่อไป เพียงแต่หยิบขนมมาใส่ไว้ในอ้อมแขนของเสี่ยวเป่า
มีทั้งลูกอม มันฝรั่งทอด โอรีโอ้และขนมอันแสนอร่อยทุกชนิดที่ยัดอยู่ในมือเสี่ยวเป่า
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจะช่วยเขาถือ แต่เสี่ยวเป่ากลับส่ายหัว “มันเป็นของคุณลุงกับคุณป้า ผมจะถือเองฮะ”
หลังจากที่ได้ยินเสี่ยวเป่าพูดดังนั้น ทุกคนก็แทบจะใจละลายไปพร้อมกับความน่ารักของเขา
ทักษะการเก็บขนมในอ้อมแขนของเขามีความเชี่ยวชาญมากขึ้น
เสี่ยวเป่าค่อย ๆ เดินย่องขณะที่มีขนมอยู่เต็มมือ จนกระทั่งเขากลับออกมาจากโซนห้องทำงาน แขนน้อย ๆ ก็ของเขาก็มีขนมอยู่เต็มไปหมดจนเขาแทบจะไม่สามารถถือมันได้อีกต่อไป
ลู่ซีจวี๋ยิ้มแล้วถามว่า “ได้กลับมาแล้วรู้สึกยังไงบ้าง?”
“เป็นกันเองมากค่ะ รู้สึกเหมือนได้กลับบ้านเลย” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวยิ้ม
ลู่ซีจวี๋ยิ้มแย้มเมื่อได้ยินเธอบอกว่าสตีเฟนเป็นเหมือนบ้านของเธอ
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมองดูทุกอย่างที่คุ้นเคยและหวนนึกถึงเมื่อหลายปีก่อน
ย้อนกลับไปตอนนั้นลู่ซีจวี๋เป็นคนเชิญชวนให้เธอมาเข้าร่วมทำงานกับสตีเฟนกรุ๊ป เธอพยายามดิ้นรนตรากตรำทำงานหนักและทำงานล่วงเวลาจนคร่าเวลาชีวิตเพื่อเลี้ยงดูเสี่ยวเป่าและตัวเอง
ในที่สุดความพยายามของเธอก็สัมฤทธิผล เธอได้เลื่อนตำแหน่งทีละขั้น เธอได้พิสูจน์ตนเองจนพนักงานที่อยู่ใต้บังคับบัญชาเคารพในตัวเธอมาก
เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต ริมฝีปากของถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็โค้งขึ้น
ลู่ซีจวี๋ไม่เคยละสายตาไปจากเธอเลย เขาเห็นว่าตอนนี้เธอมีความสุขมากแค่ไหน และมันก็ทำให้เขามีความสุขมากเช่นกัน
“ฉันมีเรื่องที่ต้องจัดแจงในตอนบ่าย ขอยืมใช้ห้องทำงานหน่อยนะคะ” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวพูดอย่างใจเย็น
ลู่ซีจวี๋พยักหน้า “ถ้าต้องการอะไรอีกก็บอกผู้ช่วยฉันได้เลย”
“ขอบคุณค่ะรุ่นพี่”
“ไม่ต้องเกรงใจกับฉันนักหรอก” ลู่ซีจวี๋ยิ้มอ่อนโยน
ถงเหมี่ยวเหมี่ยวนั่งทำงานอยู่ในสำนักงานใหญ่ สตีเฟนกรุ๊ป
จนกระทั่งกลางทาง ลู่ซีจวี๋ก็ได้รับโทรศัพท์จากทางโรงพยาบาล
นางพยาบาลจากปลายสายบอกว่าผู้เฒ่าสตีเฟนต้องการรับประทานอาหารที่ไม่เหมาะสม และพวกเขาไม่สามารถหยุดเขาได้
YOU MAY ALSO LIKE
