[นิยายแปล]พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อม"หัวใจ"สู่ หัวใจ - ตอนที่ 92.1

อดีต３

 

 

โนโซมุนั้นตัดสินใจลงทะเบียนเรียนที่สถาบันโซลมินาติ

 

 

พ่อแม่ของโนโซมุคัดค้านอย่างหนัก โดยเฉพาะพ่อของเขาที่ไม่ยอมให้โนโซมุออกนอกหมู่บ้าน

 

 

ในท้ายที่สุดแล้วก็เกิดการทะเลาะกันระหว่างครอบครัวอย่างดุเดือด เช่น ตบตีและทำร้ายร่างกายกัน หลังจากใช้เวลาทั้งคืนในการพูดคุยกันแต่เรื่องก็ไม่จบ โนโซมุเองก็โดนไปหลายหมัดอยู่

 

 

ในและปีต่อมาโนโซมุ ลิซ่า เคน เข้าสู่สถาบันโซลมินาติและเข้ามาที่เมืองอาร์คาซัม

 

 

เด็กชายและเด็กสาวตัวน้อยที่ไล่ตามความหวังและความฝันในใจของพวกเขา มันไม่ง่ายเลยที่จะลงทะเบียนเรียนที่นี่

 

 

บรรดาผู้ที่ได้ผลลัพธ์ไม่ตรงตามเป้าและไม่เหมาะสมก็จะถูกไล่ออกอย่างไร้เยื่อใย หรือไม่ก็มีคนที่ต้องออกกลางคันระหว่างเรียนเพราะทนแรงกดดันไม่ไหว

 

 

อันที่จริงเกือบหนึ่งในสี่ของนักเรียนที่เข้าใหม่นั้นส่วนใหญ่ลาออกกันในช่วงสองเดือนแรกเลยทีเดียว

 

 

ในขณะเดียวกันโนโซมุก็ฝ่าฝันอุปสรรคต่างๆมาจนสามารถเข้าเรียนได้

 

 

 

「ย๊ากกกก！」

 

「หวาาาาา！」

 

เสียงของเหล่าคนหนุ่มสาวมากมายที่อยู่ในสนนามฝึก ในการต่อสู้จำลองโดยใช้ดาบไม้ เคนเข้าโจมตีโนโซมุ

 

 

โนโซมุปัดการโจมตีออกไปด้านข้างและแทงดาบออกไปด้านหน้า

 

 

เคนที่โดนปัดดาบไปเขาก็ฟันใส่โนโซมุจากด้านบน

 

 

ในขณะที่เสียการทรงตัวอยู่นั้นเอง ดาบก็เข้าปะทะกัน

 

 

ป๊อก ! เสียงแหลมสูงดังขึ้นเป็นพิเศษและดาบทั้งสองก็เข้าปะทะกันอย่างรุนแรง

 

 

แม้ว่าจะเป็นการฝึกจำลองก็ตามแต่ทั้งสองก็ใส่กันสุดแรงจนได้ยินเสียงกระทบกันของไม้

 

 

ในตอนแรกก็วัดพลังกันอยู่แต่ในไม่นานก็เกิดความต่างของพลังขึ้นมา

 

 

 

「อึก！」

 

โนโซมุนั้นกำลังทุกข์ทรมานเพราะเป็นฝ่ายที่โดนกดดันแทน

 

 

โนโซมุพยายามใช้คิเสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกาย เคนเองก็ใช้เวทย์เสริมร่างกาย

 

 

ก็ตามชื่อเลยทั้งสองต่างใช้สกิลในการเสริมความแข็งแกร่ง แต่ในแง่ของด้านผลลัพธ์เวทย์จะให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่าคิ

 

 

มันแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างของสองเทคนิคได้อย่างชัดเจน

 

 

เนื่องจากกำลังโดนกดดันอยู่ เขาจึงระมัดตัวเองเป็นพิเศษ และพยายามกำจัดความรู้สึกแปลกๆออกไป

 

 

นอกจากนี้ ความสามารถของโนโซมุที่ถูกปลดปล่อยออกมาก็โดนพันธนาการอีกด้วย

 

 

และความสมดุลที่เริ่มเอนเอียงทีละน้อยก็พังทลายลงในที่สุด

 

「อึก……！」

 

โนโซมุถูกผลักให้ล้มลงในทันที

 

 

เขาพยายามจะต้านมันแล้วแต่ก็ไม่สามารถหยุดได้ เคนคว้าเสื้อของเขาขึ้นมาทั้งๆแบบนั้นและผลักเขาลงกับพื้น

 

「เหอะ！」

 

โนโซมุนั้นล้มลงไปกับพื้น เสียงแห่งความเจ็บปวดนั้นแล่นไปทั่วทั้งร่างของโนโซมุเพราะหลังกระแทกพื้น

 

 

ดวงตาของโนโซมุที่ราวกับน้ำตาคลอเบ้า และเคนที่เอาดาบจ่อไว้ที่ต้นคอของโนโซมุก่อนที่เขาจะหมดสติลง

 

「อาาาาาาาาาาาาา…………」

 

โนโซมุทำได้แต่ต้องยอมแพ้ เคนเองก็เก็บดาบไปและค่อยๆลุกขึ้นจากตรงนั้น

 

 

อย่างไรก็ตามตอนนี้เขายังไม่แน่ใจกับภาพตรงหน้า

 

 

ความรู้สึกร้อนๆปรากฏขึ้นที่หน้าผาก จากนั้นก็รู้สึกได้ว่ามีของเหลวเหนียวหนืดและกลิ่นเหม็นคาว

 

「อ๊าก！！」

 

「โนโซมุ ไม่เป็นไรนะ？」

 

โนโซมุนั้นรู้สึกได้ว่าความเจ็บปวดนั้นแล่นไปทั่วหน้าผากของเขา

 

 

ลิซ่าที่เฝ้าดูทั้งสองคนอยู่ใกล้ๆก็รีบวิ่งมาหาโนโซมุ เธอพยุงร่างของโนโซมุเอาไว้

 

 

ลิซ่าหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าใต้กระโปรงเธอออกมาและกดทับกับบาดแผลที่หน้าผากของโนโซมุ

 

 

 

「อืม !เคน แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ！」

 

「ขอโทษที….อารมณ์มันพาไป……」

 

ลิซ่าที่ยังคงประครองโนโซมุก็บ่นใส่เคน และจ้องมองดูคนรักของเธอที่ได้รับบาดเจ็บ

 

「ถึงงั้นก็เถอะ ไม่ควรจะทำรุนแรงกันถึงขั้นนี้เลยนะ！？」

 

「ไม่หรอก แต่ว่า……」

 

「ไม่เป็นไรหรอกลิซ่า ผมเป็นคนขอให้เคนฝึกผมนี่น่า」

 

เป็นโนโซมุที่บอกราวกับว่าเป็นความผิดของตัวเขาเอง

 

 

เขาจับมือของลิซ่าและเอามาแตะบนหน้าผากของเขาและจ้องมองไปยังเธอ

 

「อืม……」

 

โนโซมุก็พูดไปแบบนั้น เธอรู้ดีว่าลิซ่าโกรธเพื่อตัวเขาเอง และเธอเองก็ดูไม่ค่อยพอใจด้วยในตอนนี้ แต่ว่าการที่เห็นเธอเป็นคนตรงไปตรงมาแบบนี้และโนโซมุที่จู่ๆก็คว้ามือเธอเอาไว้มันทำให้เกิดความร้อนผ่าวต่อใบหน้าของทั้งคู่

 

 

 

「อืม อืม ปล่อยไว้แบบนั้นแหละลิซ่า โนโซมุเองก็พยายามเพื่อลิซ่ามากพอแล้ว」

 

「เอะ……」

 

ลิซ่าหันไปมองเมื่อได้ยินคำพูดของคามิลล่าที่เข้ามาใกล้ทั้งสามคน เธอพูดไปแบบนั้นเพราะเธอรู้ดีถึงความรู้สึกของโนโซมุที่มีต่อลิซ่า

 

「โนโซมุ แผลไม่เป็นไรนะ? ก็คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ เพราะได้รับการดูแลอย่างดีจาก สุด-ที่-รัก-เลยนี่น่า」

 

「เดี๋ยวสิคามิลล่าอย่าพูดอะไรแปลกๆ！」

 

「เอ๋ แปลกตรงไหน……」

 

「ดูสิ โนโซมุพูดแบบนั้นเลยนะ？」

 

「เอ๋！！」

 

คามิลล่ายังคงแกล้งลิซ่าต่อไป

 

 

ลิซ่าพยายามจะพูดอะไรบางอย่างด้วยท่าทางเขินอาย แต่คามิลล่าก็ยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของลิซ่า ในกรณีนี้ก็เป็นแค่การหยอกล้อกันสนุกๆ

 

 

เป็นผลทำให้ลิซ่างอลแก้มป่องและจ้องมองเพื่อนสนิทต่อหน้าเธอ และโนโซมุและลิซ่าเองก็แก้มแดง

 

 

คามิลล่ารู้สึกมีความสุขที่ได้เห็นเพื่อนทั้งสองมีความสุข

 

 

อย่างไรก็ตาม ท่าทางของเคนที่นิ่งเงียบ เขากำลังจ้องมองมาที่โนโซมุและลิซ่าด้วยใบหน้าแดงก่ำ

 

 

 

「…………」

 

「เคน เป็นอะไรไป？」

 

คามิลล่าเรียกเคนที่นิ่งเงียบมาจนถึงตอนนี้ขณะที่เขาจ้องมองทั้งสองคน

 

 

เคนหันไปหาคามิลล่าราวกับตกใจ

 

「เอ่อไม่มีอะไรหรอก ไปช่วยรักษาโนโซมุก่อนดีกว่า」

 

ดูเหมือนเคนจะหงุดหงิดมาก แต่ลิซ่าก็พยักหน้าและพยายามช่วยรักษาแผลของโนโซมุ

 

 

จากนั้นทั้งสองก็พยายามรักษาตัวโนโซมุ

 

 

ลิซ่าเองก็ไม่เก่งเรื่องการใช้เวทย์รักษา แต่เธอเองก็ใช้ความสามารถของเธอ “แม่มดเนวี่” ที่ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพของเวทย์ถึงสองเท่า

 

 

แสงอุ่นๆจากมือค่อยๆสมานแผลของโนโซมุ เธอดีใจนะที่โนโซมุพยายามอย่างมากเพื่อปกป้องเธอ แต่ลิซ่าเองก็รู้สึกแปลกๆเพราะเธอเองก็ไม่ชินกับเวทย์รักษา

 

 

ถึงกระนั้นความอบอุ่นที่ส่งมาจากตัวของโนโซมุเองก็ทำให้ลิซ่ายิ้ม

 

 

อย่างไรก็ตามก็มีคำพูดอันแสนไร้หัวใจขัดจังหวะสองคนนี้

 

 

 

「เห้ย ไอ้โนโซมุ มันยังอยู่ในสถาบันอีกเหรอ？」

 

「นั่นสิวะ ทำไมคนแบบนมันถึงได้ลิซ่าเป็นแฟนวะเนี่ย？」

 

「เป็นเพราะเป็นเพื่อนสมัยเด็กงั้นเหรอ?……」

 

เสียงนั้นดังขึ้นมาจากพวกเพื่อนร่วมชั้นของโนโซมุ

 

 

ใบหน้าของโนโซมุโกรธเพราะได้ยินคำดูถูก

 

「อึก ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบคุณนะ ลิซ่า」

 

「เอ๋……」

 

จากนั้นโนโซมุก็ฝืนยิ้มและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงพวกนั้น จากนั้นโนโซมุก็แยกตัวออกจากพวกลิซ่า เสียงเศร้าๆเล็ดลอดออกมาจากปากเธอ

 

 

โนโซมุขอโทษอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับรอยยิ้ม

 

 

เขาหยิบดาบไม้ออกมาและเอื้อมมือไปหาลิซ่า

 

「ไปกันเถอะ ใกล้จะมืดแล้วเดี๋ยวพาไปส่งที่หอนะ」

 

「อ่า อืม ฝากด้วยนะ」

 

ลิซ่าหลับตาลงเล็กน้อย แต่เมื่อเธอยืนขึ้นพร้อมกับจับมือของโนโซมุและพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็เดินข้างๆกันไปที่ทางออกของลานฝึก คามิลล่าเองก็ตามมาอย่างช้าๆ แต่ว่าเมื่อมองย้อนกลับไปตรงเคนที่อยู่ตรงนั้น

 

 

เขากลับหัวเราะเยาะ โดยไม่สนใจสายตาของคามิลล่า

 

 

สายตาของคามิลล่าต่างจ้องมองไปยังเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่สำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย

 

 

คามิลล่าเองก็โกรธ แต่ดูเหมือนจะไม่สามารถมองพวกนั้นได้ตลอดไปก็เลยตามพวกโนโซมุไป

 

 

หลังจากเห็นคามิลล่าแบบนั้น เคนเองก็พยายามจะออกจากสนามฝึก

 

 

อย่างไรก็ตาม จากข้างหลังของเขา มีนักเรียนคนหนึ่งที่สาปแช่งโนโซมุตะโกนออกมา

 

「ไงเคน ลำบากหน่อยนะ ขอบใจที่ช่วยจัดการเจ้าขยะนั่น……」

 

「นาสเวล(ナズウェル)……」

 

เป็นนักเรียนคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหาเคนจากกลุ่มที่เยาะเย้ยโนโซมุ

 

 

ชื่อของเขาคือนาสเวล・เบอร์กิ้นหนึ่งในนักเรียนที่โดนเด่นที่สุดในชั้นปี 1 เขาเป็นบุตรชายของขุนนางเครมาซีโอเน่

 

 

อาณาจักรเครมาซิโอเน่เป็นประเทศที่มีกองทัพอันทรงพลังและพลังของอาณาจักรเครมาซิโอเน่นั้นก็แข็งแกร่งพอๆกับเฟอร์ซิน่า

เขาเป็นลูกชายคนที่สามและถึงแม้จะไม่ใช่คนที่ประสบความสำเร็จในบ้านเช่นเดียวกับลูกสาวของตระกูลฟรานซิส เขาได้รับเลือกให้มาเรียนที่นี่เพราะมีความสามารถของเขา เพื่อแบกรับอนาคตของประเทศชาติและสร้างความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ

 

 

เขายังเป็นคนที่มีความสามารถ และแสดงพลังออกมาได้ตั้งแต่ช่วงต้นๆ และได้เป็นแรงค์ D เร็วเท่ากับ ไอริสดิน่า ฟรานซิส ทิม่า ไลม์ เควิน อาร์ดินอล

 

 

 

「นอกจากนั้นข้า……」

 

「นายและลิซ่าเองก็ต่างมีความสามารถอันยอดเยี่ยม แล้วทำไมเธอถึงได้ไปสนใจเจ้าขยะนั่นล่ะ? บอกตรงๆไม่เข้าใจเลยจริงๆ」

 

ลิซ่าและเคนเองก็แข็งแกร่งระดับต้นๆและได้รับแรงค์ D เหมือนกับพวกนาสเวล

 

 

พรสวรรค์ของทั้งสองนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลย นั่นเป็นเหตุผลที่ว่านาสเวลนั้นมีความแข็งแกร่งพอๆกับพวก ลิซ่าและเคน

และเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมลิซ่าถึงได้ไปเลือก โนโซมุ เบลาตี้ที่อ่อนแอเช่นนั้น

 

 

สำหรับเขาแล้ว ผลลัพธ์ก็คือความสามารถอันยอดเยี่ยม ผู้แข็งแกร่งก็ควรจะอยู่กับผู้แข็งแกร่ง

 

 

อันที่จริงพวกนั้นเองก็มีนักเรียนที่เป็นระดับหัวกะทิของปี 1 เช่นกัน เคนทำได้แต่มองพวกนั้นและเหมือนจะเปลี่ยนความคิดบางอย่าง

 

「……ลิซ่าชอบโนโซมุ」

 

「แต่ว่าเธอก็พยายามจะเป็นนักผจญภัยนี่ แน่นอนคิดว่าตัวเธอที่เป็นระดับท็อปๆ ต้องมาอยู่กับไอ้ขยะแบบนั้นมันเป็นเพียงแค่อุปสรรคต่อความฝันของเธอเท่านั้น？」

 

ขณะที่ฟังคำตอบของเคน นาสเวลก็พูดโดยไม่ลังเล

 

「แต่ลิซ่าเลือกโนโซมุ……」

 

เคนพึมพำอยู่แบบนั้น และเริ่มเดินตามพวกโนโซมุไป

 

「ถ้าพูดแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้ แต่ว่าลองไปคิดทบทวนดูนะ โลกนี้คือผู้แข็งแกร่งครอบครองทุกสิ่ง คนเราความตายจะมาเยือนเราเองเมื่อไรก็ไม่มีใครรู้หรอกนะ」

 

ความตาย คำนั้นแทงทะลุจิตใจของเคน

 

 

ความกลัวที่ใหญ่ที่สุดสำหรับเขา ตอบจบที่แย่ที่สุดก็คือฉากที่ลิซ่าตาย เขากลัวที่มันจะเป็นแบบนั้น

 

 

ขณะที่รู้สึกว่าโดนนาสเวลจ้องมองอยู่ เคนก็เดินไปที่ทางออกประตูสนามฝึก

 

 

ขณะที่รู้สึกว่าความเจ็บปวดที่หน้าอกมันรุนแรงขึ้น

 

 

◆◇◆

 

 

เมื่อเคนออกจากสนามฝึก โนโซมุและพรรคพวกกำลังรอเขาอยู่ และคามิลล่าก็เรียกเคนที่ใช้เวลาอยู่ค่อนข้างนาน

 

「ทำไมมาช้าจัง คงไม่ได้ฟังอะไรแปลกๆมาใช่ไหม？」

 

「อ่า ไม่มีอะไรหรอก」

 

เคนตอบขณะที่พยายามแสร้งทำเป็นสงบ

 

 

โนโซมุและลิซ่าก็มองมาทางเคนด้วยสีหน้าซับซ้อน

 

 

สีหน้าแบบนั้น

 

 

เคนบอกว่าหัวใจของตัวเองยังคงไม่เป็นไร

 

 

และเขาก็จ้องมองเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่เคียงข้างเธอ

 

 

โนโซมุนั้นเป็นแบบนี้เสมอมา เขานั้นจะทำเพื่อคนอื่นก่อนเสมอ

 

 

ลิซ่าที่ซึ่งสูญเสียพ่อไป โดนต่อว่าเป็นเด็กกำพร้า โนโซมุนั้นก็พุ่งเข้าใส่มูจิรุด้วยความไม่พอใจอย่างแรงที่ไปล้อลิซ่าแบบนั้น และตัวเขาเองก็มักจะเป็นคนที่ตามหลังโนโซมุอยู่หนึ่งก้าวเสมอ

 

 

โนโซมุนั้นรักลิซ่า และลิซ่าเองก็ไม่ได้ปฏิเสธตัวเขา

 

「งั้นก็รีบกลับกันเถอะ？」

 

「นั่นสินะ ก็นานมาแล้วนะไปฝึกกันต่ออีกหน่อยไหม?？」

 

「เอ๋……？」

 

เพราะทุกคนพร้อมคามิลล่ากระตุ้นให้รีบกลับ พระอาทิตย์กำลังตกดินเขาก็เลยพูดออกไปแบบนั้น

 

 

ลิซ่าเองก็เห็นด้วยกับความคิดของคามิลล่าเช่นกัน จากนั้นก็เรียกโนโซมุไปดูแผลอีกรอบ

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุก็ยังลังเลอยู่ว่าเขาควรจะฝึกต่อไปดีไหม

 

 

ดูเหมือนว่าตัวเคนนั้นจะสนใจคำพูดของนาสเวลขึ้นมา

 

 

ลิซ่ายังสังเกตเห็นว่าโนโซมุยังมีท่าทีไม่พอใจ

 

「โนโซมุ……」

 

「อ่าาา นั่นสินะ」

 

ลิซ่าดูกังวลและยังคงดูแผลของโนโซมุ

 

 

จากนั้นลิซ่าก็จ้อมมองโนโซมุ โนโซมุก็จำใจได้แต่ต้องตามใจลิซ่าด้วยการกลับหอพัก

 

 

ลิซ่าโล่งใจที่ได้ยินคำตอบของโนโซมุ เคนที่กำลังเห็นฉากตรงหน้าก็รู้สึกเคือง

 

 

 

「ชิ……！」

 

 

 

เคนสังเกตเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของเขา ทันใดนั้นทั้งสามคนก็ยิ้มให้กัน โดยไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเคนเลยแม้แต่น้อย

 

 

เคนโล่งใจที่พวกนั้นไม่รู้ตัว

 

 

อย่างไรก็ตาม เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างที่มืดมิดก่อขึ้นในใจเขา

 

 

มันทำให้หัวใจของเขาต้องทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก

 

 

ถึงกระนั้นเขาก็พยายามกลืนน้ำลายลงคอ เพราะถ้าพูดออกไปในตอนนี้ ทุกอย่างคงได้พังทลายหมดแน่

 

「เคน？」

 

ลิซ่าหันกลับมามองด้วยความสงสัย เพียงแค่มองไปที่เธอความเจ็บปวดก็หายไปราวกับโกหก และรอยยิ้มของเขาก็กลับมา

 

「เคนไม่เป็นไรนะ? สีหน้าดูแปลกๆ……」

 

เขาก็ตอบว่าไม่เป็นไรและเดินไปพร้อมกับทั้งสามคน

 

 

ทั้งสี่คนเดินผ่านประตูหลักไป ผ่านสวนสาธารณะที่อยู่ใจกลางและมุ่งหน้าไปยังหอพัก

 

 

ในที่สุดก็มาถึงทางแยกไปหอพักหญิงและหอพักชาย

 

「ถ้างั้นไว้เจอกันนะ」

 

「ทั้งสองก็ด้วยไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ」

 

คามิลล่าและลิซ่าต่างบอกลาและกลับหอพักหญิงแต่จู่ๆลิซ่าก็หันหลังกลับไปและพูดอะไรบางอย่าง

 

「ลืมบอกไปอย่างหนึ่งนะ โนโซมุ วันนี้ต้องพักนะ อย่าฝืนตัวเอง เข้าใจไหม?」

 

「เอ๋？」

 

「มาเอ๋อะไรกัน? คิดว่าฉันไม่รู้เหรอเรื่องของโนโซมุน่ะ พอกลับหอก็กลับไปฝึกต่ออีก？」

 

「เอ่อ ไม่จริงสักหน่อย？」

 

「…………」

 

จากนั้นลิซ่าก็จ้องมองไปยังโนโซมุด้วยความโกรธ โนโซมุพยักหน้าเล็กน้อยราวกับยอมแพ้  

 

「อีกอย่าง…..ไม่สิ วันนี้ก็เจ็บตัวมามากแล้ว เพราะงั้นพักผ่อนอยู่ในห้องห้ามฝืนเด็ดขา！」

 

「แต่ว่า……」

 

「ไม่มีแต่ ! แม้แต่วันนี้ก็ยังซ้อมอย่างไม่หยุดหย่อน หัดผ่อนคลายซะบ้าง ! เพราะงั้นรีบกลับห้องไปได้แล้ว！」

 

「…………เข้าใจแล้ว」

 

โนโซมุพยักหน้าต่อคำพูดอันหนักแน่นของลิซ่า

 

「อืม ถ้างนั้น…..เคนฝากดูแลโนโซมุด้วยนะ」

 

「อาา ได้สิ」

 

หลังจากได้ยินคำตอบของโนโซมุและเคน ลิซ่าก็โล่งใจและยิ้มออกมา

 

 

โนโซมุที่เห็นรอยยิ้มนั่นก็อายเล็กน้อย

 

 

โนโซมุนั้นยังคงตะลึงขณะที่ลิซ่านั้นกลับหอพักหญิงไปแล้ว

 

「เคน….ถ้างั้นกลับหอพักไปก่อนเถอะ แต่ว่าจะสายอยู่แล้วนะไม่เป็นไรงั้นเหรอ？」

 

「โนโซมุ คิดจะไปฝึกอีกงั้นเหรอ? ทั้งๆที่โดนลิซ่าห้ามไว้แล้วแท้ๆ……」

 

เคนบ่นกับโนโซมุที่พยายามจะฝึกต่อทั้งๆที่ถูกลิซ่าห้ามเอาไว้

 

「ไม่หรอก ยังไงผมก็ต้องฝึก….ผมยังเป็นพลังให้กับลิซ่าไม่ได้เลย ผมต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้……」

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุยังคงรู้สึกเจ็บใจที่ไม่สามารถเป็นพลังให้ได้

 

 

กำปั้นของเขาถูกกำไว้จนแน่นและดูเหมือนพยายามจะหนีความจริงนั่น

 

 

“พันธนาการ”

 

 

ความสามารถในการลดพลังทุกอย่างของผู้ที่ถือครองสกิลนี้ลงครึ่งหนึ่ง

 

 

ไม่นานตั้งแต่ที่มันปรากฏขึ้น คะแนนของโนโซมุก็ตกต่ำไปจนถึงขีดสุด

 

 

ต้องทำอะไรสักอย่าง

 

 

ในขณะที่คิดแบบนั้น โนโซมุก็ออกไปฝึกฝนอยู่ตัวคนเดียว

 

 

 

 

 

「เข้าใจแล้ว แต่ต้องกลับมาก่อนไฟหอจะดับน่ะ โอเครไหม?」

 

บอกตามตรงเขาเองก็หยุดโนโซมุไว้ไม่ได้

 

「ขอบคุณมาก……」

 

โนโซมุเองก็กลับไปที่หอพักก่อนทั้งๆแบบนั้น เพราะความเป็นห่วงของเพื่อนรักตัวเขาพยายามแข็งแกร่งขึ้นเพื่อคนที่ตัวเองรัก

 

 

ขณะที่มองไล่หลังโนโซมุ เคนก็พยายามจะระงับความเกรี้ยวกราดที่มีอยู่ในใจของเขาพร้อมกับอารมณ์อันดำมืดนี่ที่ผุดออกมาจากอก

 

 

อย่างไรก็ตาม วันรุ่งขึ้น เรื่องราวทุกอย่างจะแพร่กระจายไปทั่วทั้งชั้น ปี 1

 

 

และนั่นเองจะคือตัวกระตุ้นความแตกร้าวความสัมพันธ์ของทั้งสาม