[นิยายแปล]พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อม"หัวใจ"สู่ หัวใจ - ตอนที่ 68

บทที่５ตอนที่１５

 

 

อันริ ・วาร์ อาจารย์ประจำชั้น ห้อง 10 ของปี 3 ที่โนโซมุและเหล่าผองเพื่อนสังกัดอยู่ เธอเปรียบดั่งผู้มีพระคุณของโนโซมุที่ช่วยโนโซมุไว้หลายต่อหลายครั้ง หากไม่มีเธอโนโซมุคงเป็นหมาหัวเน่าคนเดียวในสถาบันนี้แล้ว สำหรับโนโซมุเธอมีความสำคัญพอๆกับชิโนะผู้สอนวิชาดาบให้กับเขา

 

 

เธอยืนต่อหน้าโนโซมุ เธอที่มักจะยิ้มอยู่เสมอ แต่โนโซมุเองไม่สามารถลดการป้องกันลงได้เลย

 

 

 

 

อันริบอกว่า ตัวเองเป็นเป้าหมายพิเศษ ก็หมายความว่าเธอเป็นศัตรูกับพวกเขานั่นเอง

 

 

อันที่จริงหน้าอกของเธอก็มีจี้ห้อยคอเหมือนกันว่าเป็นผู้ที่เข้าร่วมฝึกพิเศษนี้ด้วย

 

 

（โนโซมุคุง……）

 

 

（อยู่นิ่งๆ ถ้าขยับตัวแปลกๆละก็เสร็จเธอแน่……）

 

 

โนโซมุบอกให้หยุดนิ่ง จิตวิญญาณที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มนั่นคือของจริง แต่ในขณะเดียวกันเราก็ไม่เคยเห็นเธอต่อสู้เลยแม้แต่น้อย แต่การที่เธอมาเป็นอาจารย์พวกเราได้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ โนโซมุมักจะเห็นเธอคอยดูแลชั้นเรียนอยู่บ่อยๆ

 

 

「……อันริรู้เหรอว่าเราอยู่ที่นี่？」

 

 

「อาาา～～、ไม่รู้หรอก～～。งานของฉันคือบอสแมพที่เดินไปทั่วละน้า～。แน่นอนถึงจะเห็นสภาพดูเล่นๆแบบนี้แต่ฉันก็เอาจริงน้า～～」

 

 

เธอหยิบจี้ออกมา มันเยอะมากกว่า 20 คนเสียอีก อันริพูดด้วยท่าทางสบายๆแต่เท่าที่เห็นไม่มีใครช่วยเธอแม้แต่น้อยแสดงว่าเธอเอาชนะนักเรียนมากกว่า 20 คนด้วยตัวคนเดียว

 

 

จินและผองเพื่อนเองต่างตกตะลึงกับความจริงตรงหน้า แม้ว่าพวกเขาจะเอาชนะศัตรูได้ 5 คน แต่ศัตรูตรงหน้าแข็งแกร่งกว่าพวกเขาถึง 4 เท่า

 

 

「……ก็หมายความว่าอันริเองก็เป็นเป้าหมายที่ต้องกำจัดด้วยสินะครับ？」

 

 

「……อืมก็แบบนั้นล่ะนะ แต่ว่าพยายามจะไม่ทำให้เจ็บมากละกันน้า……ขอโทษด้วยเน้อ～」

 

 

อันริขอโทษแม้จะทำตามหน้าที่ก็ตาม แต่เธอก็บอกสิ่งที่ตัวเองต้องทำให้กับพวกเราฟัง

 

 

หลังจากยืนยันเป้าหมายแล้ว โนโซมุก็ตัดสินใจทันทีว่าจะทำเช่นไร

 

 

「จิน！　เดร็ก！　แฮมเรีย！　หนีให้เร็วที่สุดเลย！！」

 

 

โนโซมุหยิบระเบิดควันและ”หินแฝดบอกลาง”ออกจากกระเป๋าและกระแทกมันลงกับพื้น ควันเองกระจายไปทั่วพื้นที่และหินที่กลิ้งไปบนพื้นก็เรืองแสงสีแดง

 

 

โนโซมุใช้กับดักที่มีไปจนหมดแล้ว ยิ่งกว่านั้น หากโดนพบก่อนที่จะสู้กันนั่นก็คือการสู้ตัวต่อตัวเพราะเธอรอให้พวกนี้มาแต่แรก

 

 

โนโซมุไม่รู้ว่าเธอจัดการนักเรียนมากกว่า 20 คนได้ยังไง แต่อย่างไรก็ตาม เธอเป็นตัวอันตรายที่ไม่ควรสู้แบบตัวต่อตัว ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่ใช่ศัตรูคนเดียวในป่าแห่งนี้ อย่างน้องวันนี้ก็ต้องรอด

 

 

「รีบเลยทั้งสามคน！！」

 

 

「เข้าใจแล้ว！」「อะ อาาา！」「อะ อืม！」

 

 

โนโซมุและเพื่อนๆพยายามรักษาระยะห่าง แต่ในขณะนั้นก็มีเสียงลมผ่านหูโนโซมุ

 

 

「อะ！！」

 

 

โนโซมุรู้สึกว่ามีลางสังหรณ์ไม่ดีจากเสียงลมเมื่อสักครู่ เมื่อผมกระโดดไปด้านหลังและกลิ้งลงกับพื้น พื้นดินที่อยู่ก็ยุบไปทันที  มันกระเด็นออกไปพร้อมกับเสียงระเบิด

 

 

「อา…หลบได้งั้นเหรอเนี่ย แต่ว่าคราวหน้าล่ะ～～」

 

 

「คิย๊าาาาา！」「อ๊ากกกกก！！」

 

 

เมื่ออันริสะบัดแขนสองครั้งติดต่อกัน เสียงกรีดร้องของเดร็กและแฮมเรียก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงระเบิดและทั้งสองก็ล้มลง

 

 

จินรีบไปหาทั้งสองทันทีและพยายามให้พวกเขาลุกขึ้น แต่อันริยกแขนพร้อมจะโจมตีจินและพรรคพวก

 

 

「อันริ！！」

 

 

โนโซมุเสริมพลังกายและพุ่งเข้าหาอันริ ศัตรูมีความสามารถมากกว่าผมมาก แต่ว่าจะชดเชยส่วนต่างให้มากที่สุดอย่างไรก็ตามอันริเล็งไปที่โนโซมุทันทีที่ก้าวเข้าหาเธอ

 

 

「ชิ~！！」

 

 

โนโซมุรู้สึกเสียวสันหลังวาบทันทีที่เธอยกแขนขึ้นและในขณะเดียวกันร่างกายเขาก็รู้สึกร้อนรน ทันทีที่พบเห็นมันมีบางอย่างสีดำผุดขึ้นมาปลายสายตา ผมถีบพื้นและรีบถอยออกด้านข้างทันที

 

 

โชคดีที่เขาไหวตัวทันพื้นที่ตรงนั้นเกิดระเบิดทันทีและโนโวมุไม่ได้รับบาดเจ็ฐ ดูเหมือนว่าผมจะหลบมันได้

 

 

「จิน！　ทั้งสองคนเป็นไงบ้าง！」

 

 

「ไม่เป็นไร！　ยังไม่ถูกตัดสิทธิ์！！」

 

 

เดร็กและแฮมเรียยังปลอดภัยดีอย่างไรก็ตามฝั่งนี้ยังคงเสียเปรียบ เดร็กและแฮมเรียจับมือกันบางทีคงจะแขนหักและมีเลือดไหลด้วย

 

 

จินหยิบโพชั่นออกมาและราดบนแขนของพวกเขา ยาปิดบาดแผลของทั้งสองคน แต่โนโซมุยังคงรับการโจมตีของอันริต่อไป

 

 

（บ้าเอ้ย！　ก็เห็นอยู่หรอกว่าเธอใช้อะไรบางอย่างโจมตี แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเนี่ยสิ！）

 

 

ทุกครั้งที่อันริสะบัดแขนจะมีบางอย่างพุ่งเข้ามา มันเร็วมากจนโนโซมุมองไม่ออก

 

 

โนโซมุพยายามอ่านการเคลื่อนไหวของอันริและเส้นทางเงาที่บดบังการโจมตีนั่น

 

 

โนโซมุเดาะลิ้นและพยายามคิดว่าจะเอาชนะสถานการณ์ในตอนนี้ยังไง

 

 

「ฟูหวาาาา～～、โนโซมุคุงน่าทึ่งอ่า～。มีนักเรียนไม่กี่คนเลยนะที่สามารถหลบการโจมตีของเค้าได้～」

 

 

อันริชมเชยเขา แต่โนโซมุไม่มีเวลามาฟังเธอ ระยะเวลาการโจมตีของเธอมันรวดเร็วมาก และถ้าโดนเธอโจมตีเข้าสภาพไม่สวยแน่

 

 

โนโซมุพยายามเล็งไปที่การโจมตีของเธอเพื่อดูว่าเธอใช้อะไรโจมตีกันแน่ เงานั่นเร็วมากจนเขามองไม่เห็น

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุที่มีสมาธิสูงเป็นพิเศษ สมาธิของเขาเร่งได้แม้กระทั่งความคิดและสามารถเห็นสิ่งรอบข้างได้ช้าลง

 

 

ขณะที่โนโซมุจ้องมองไปยังแขนของอันริ การเคลื่อนไหวของเงามันก็เริ่มที่จะชัดเจนมากขึ้น

 

 

（ดูเหมือนจะเป็นแท่งเหล็ก แถมยังดูยืดหยุ่นอีกด้วย……）

 

 

โนโซมุระบุขณะที่หลบการโจมตีไปด้วย ในที่สุดอันริก็สะบัดแขนอีกรอบ และในขณะเดียวกันเงาก็มาโจมตีด้านข้างราวกับจะบีบเขาไปทางอื่น

 

 

「ตรงนี้สินะ！！」

 

 

โนโซมุก้มและนอนลงกับพื้น ในขณะเดียวกันก็อาฝักดาบขึ้นในวงโคจรของเงานั่น ทันใดนั้นเองก็มีอย่างพันรอบฝักพร้อมกับเสียงลม

 

 

โนโซมุคว้าสิ่งที่พันรอบๆฝักเขาก่อนที่อันริจะลงมือ

 

 

「……อาาาา」

 

 

「……อาจารย์อันรินี่คืออาวุธของคุณสินะครับ」

 

 

อันริเปล่งเสียงด้วยท่าทางหงุดหงิดนิดหน่อย บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าไม่คิดว่าจะโดนจับไต๋ได้

 

 

โนโซมุคว้าแส้สีดำ บางทีเหตุผลที่เป็นสีดำเพราะอยู่ในป่าทึบ

 

 

「สุดยอดดดดดดดด~~~！　โนโซมุคุงจับได้ด้วยล่ะ～～」

 

 

「……ผมเห็นแส้นั่นกำลังเคลื่อนไหวในอากาศ ดังนั้นมันเกี่ยวกับจังหวะที่อาจารย์เคลื่อนไหวด้วยและมันก็เคลื่อนไหวตามเงาทึบของป่า พูดตามตรงก็แอบสงสัยเหมือนกันว่าอาจารย์แกว่งแขนเล่นๆรึเปล่า」

 

 

โนโซมุยังแอบคิดในใจว่าเธอทำท่าหลอกๆแต่ถ้าใส่พลังเวทย์หรือคิลงไปก็คงโดนจับได้แน่ๆล่ะ

 

 

อย่างไรก็ตาม โนโซมุไม่รู้สึกถึงพลังเวทย์หรือคิแม้แต่น้อย ในตัวแส้ที่เคลื่อนไหว ผมสัมผัสมันไม่ได้เลย แต่ว่าถ้าหลบต่อไปเรื่อยๆ ก็จะมีแต่เข้าทางฝั่งนั้น ดังนั้นต้องชิงลงมือ โชคดีที่ผมรับการโจมตีได้ ก็เลยยึดจุดแข็งของอันริมาได้

 

 

「วิเศษมากเลยล่ะน้าที่มองมันออกด้วยล่ะ～。ยังไงก็ตามที่นี่เป็นที่ฝึกน้า～、แล้วมันก็เป็นพื้นที่มืดด้วย แส้เองก็น่าจะมองเห็นได้ยากแล้วแท้ๆ～～」

 

 

โนโซมุคงไม่เห็นการโจมตีหากไม่ได้ฝึกกับชิโนะ ใบมีดที่เหวี่ยงด้วยความเร็วแสง เร็วกว่าของอันริเสียแทบยังอยู่ในระยะใกล้มันแทบจะหลบได้ยากมาก วิชาดาบสามารถปรับเปลี่ยนได้ตามอิสระ โนโซมุที่ฝึกจนเลือดตาแทบกระเด็นจนสามารถเอามาใช้ได้จริง หากพลาดแม้แต่นิดเดียวก็เจ็บตัว

 

 

เรียกได้ว่าตอนปิดเทอมฝึกหนักโครตแถมแรงกดดันมหาศาล

 

 

อย่างไรก็ตามสถานการณ์ในตอนนี้ยังไม่ดีขึ้นเพียงเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายใช้อาวุธอะไร ก่อนหน้านี้ อันริยังไม่เป็นที่รู้จักในการต่อสู้ แถมยังมีคนเจ็บอีก

 

 

（จะพูดก็ยังไงอยู่……。พูดได้ว่าเข้าทางอันริเต็มๆเลยพื้นที่แห่งนี้ ยังไงก็ตามผมต้องทำอะไรสักอย่างกับสองคนที่อยู่ด้านหลัง……）

 

 

เดร็กและแฮมเรียพยายามจะลุกขึ้นด้วยความช่วยเหลือของจิน ชุดเครื่องแบบที่อันริโจมตีใส่แค่ขาดนิดหน่อย แต่เลือดหยุดไหลแล้ว

 

 

โพชั่นของจินดูเหมือนจะได้ผลดี แต่ว่าน่าสงสัยจริงๆจะกันการโจมตีของศัตรูตรงหน้าได้ยังไง

 

 

อย่างไรก็ตามอันริไม่ลามือง่ายๆแน่

 

 

（เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว มีทางเดียวที่จะพลิกสถานการณ์ได้ ผมรู้สึกว่าเหมือนเคยทำมาก่อน แต่ก็ไม่มั่นใจ……ช่วยไม่ได้ล่ะนะ）

 

 

「จิน！　พาทั้งสองไปที่จุดนัดพบก่อนเลย！！」

 

 

「เอ๊ะ！？」

 

 

「นายทำได้น่าเดี๋ยวผมจะรับมืออาจารย์อันริเอง！　ไปที่จุดนัดพบและไปตามมาร์กับคนอื่นๆมา！！」

 

 

โนโซมุบอกจินให้พาคนเจ็บหนีไปจากที่นี่และไปเรียกพวกมาร์มา แต่ในขณะเดียวกันมันอาจจะดูยาก

 

 

เพื่อต่อสู้กับอันริแล้วกับมาร์ต้องไปเจอมาร์ที่จุดนัดพบก่อนผมเองก็ปลีกตัวไปไม่ได้ ได้แต่รอจินพามาร์มาที่นี่

 

 

อย่างไรก็ตาม เอาตามตรง เป็นเรื่องยากที่จะรับมืออันริพร้อมกับไปที่จุดนัดพบ

 

 

ดังนั้นก็เลยให้จินไปตามมาร์มาจะเป็นการดีที่สุด ผมกำลังหาทางให้อันริออกห่างจากพวกเขาให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้

 

 

ไม่มีความมั่นใจเลยจริงๆและไม่มั่นใจว่าจะต้านไว้จนกว่ามาร์จะมาถึงได้ไหม การสู้ไปพร้อมกับหนีไปเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่ความน่าจะเป็นก็ไม่ใช่ศูนย์

 

 

ดูเหมือนจินจะกังวลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เพราะอาจจะเชื่อในคำพูดของโนโซมุเลยพาพวกนั้นหายเข้าไปในป่า

 

 

「โนโซมุคุง ดีแล้วเหรอ～。ยิ่งต่อสู้ด้วยกันมากเท่าไรโอกาสชนะจะเยอะกว่าน้า～」

 

 

「ศัตรูของพวกผมไม่ใช่แค่อาจารย์คนเดียวนะครับ คราบใดที่มีคนเจ็บพวกเราก็ต้องให้ความสำคัญกับพวกเขาก่อน ความเจ็บปวดจากการโดนแส้ฟาดมันรุนแรงและยาวนานครับ แต่ไม่มีปัญหาหรอกหากได้เวทย์ฟื้นฟู อาจารย์เองก็คิดว่าจะโจมตีทั้งสามคนที่หนีไปสินะครับ?」

 

 

「อืม~。แต่โนโซมุคงเต็มใจที่จะเข้าหาเค้าเลยสิน้าา～？ด้วยแส้ของเค้าโนโซมุคุงก็จะมาหยุดเค้าก่อนที่จะไปหาจินใช่มั้ยล่าาา～～～」

 

 

อืม ถูกแล้วล่ะเป็นการอยากที่จะเอาชนะด้วยการโจมตีครั้งเดียวใส่อันริที่ใช้อาวุธระยะไกล แส้เป็นอาวุธที่สร้างความเจ็บปวดทางกายและจิตใจของฝ่ายตรงข้าม หากอันริฟาดจินในตอนนี้ ดาบของโนโซมุก็คงจะกันการโจมตีนั่นไว้

 

 

อันริไม่เคยประเมินโนโซมุต่ำเลย ในแง่นั้น สำหรับโนโซมุแล้วก็ถือว่าประสบความสำเร็จ อย่างน้อยก็ดึงความสนใจของเธอมาหาผมได้

 

 

（ความสามารถของอันริคือโจมตีระยะไกล ไม่จำเป็นต้องโค่นเธอ แต่ไม่สามารถปล่อยให้เธอไล่ตามจินไปได้ พอพูดแบบนั้นแล้ว จำเป็นต้องล่อเธองั้นเหรอเนี่ย……）

 

 

เมื่อโนโซมุสรุปได้เช่นนั้น เขาก็จ้องมองร่างของอันริ

 

 

「บ้าเอ้ย！」

 

 

แส้ที่โนโซมุจับไว้มันเริ่มขยับและคราวนี้มันจะพยายามพันแพนเขา โนโซมุพยายามสลัดแส้ออกโดยปล่อยแส้ออกไปจากมือ

 

 

อันริโจมตีทันทีเมื่อแส้ถูกปล่อย โนโซมุใช้งาน “ก้าวพริบตา”และรีบวิ่งจากด้านหน้าไปหาเธอ เขาพยายามทำตัวให้เด่นที่สุดเพื่อดึงดูดความสนใจ

 

 

อันริสะบัดแขนอีกครั้ง และแส้สีดำก็ลอยไปตามวิถีที่เธอเหวี่ยงมัน

 

 

โนโซมุปรับใช้ “ก้าวพริบตา” เป็น “ก้าวพริบตา -ดาบเริงระบำ-”และพยายามบิดร่างกายเล็กน้อยเพื่อให้ไหลไปทางด้านข้าง แส้ของอันริไหลย้อนกลับและคว้าขมัยของโนโซมุเอาไว้ และโนโซมุเองก็พุ่งเข้าหาเธอ

 

 

อย่างไรก็ตาม อย่างที่อันริหวังไว้เธอบิดข้อมือกลับ แส้ที่อยู่ด้านหลังโนโซมุก็ลอยขึ้นและโจมตีเขาจากด้านหลัง

 

 

「อั่ก！！」

 

 

โนโซมุบิดร่างกายอีกครั้งเพื่อหลบการโจมตีและหันตัวเองไปทางขวา 90 องศา แต่ว่าแส้ที่โจมตีเข้าขมับของเขาก็ฟาดลงพื้นที่อยู่ก่อนหน้านี้

 

 

「หวาาาาาาาาา～！　หลบได้อีกแล้ว！　สุดยอดดดดด～」  

 

 

อันริเอามือปิดปากด้วยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย ยังไงก็ตามเธอดึงแส้กลับไปและฟาดใส่โนโซมุที่กำลังเข้าหาเธอ

 

 

โนโซมมุหลบโดยใช้แส้ที่อยู่ด้านหน้าเป็นเกราะป้องกันต้นไม้ตรงหน้า แส้ที่ถูกปัดออกไปฟาดกับต้นไม้และกระเด็นออกไป

 

 

「ย่าห์～。ย่าห์～～」

 

 

เสียงของอันริที่หลอกล่อมันสวนทางกับทิศทางที่เธอฟาดแส้ และแส้นั่นเองก็มีพลังเพิ่มมากขึ้นและเร็วมากขึ้น

 

 

โนโซมุใช้ต้นไม้แถวนั้นเป็นเกราะกำบังและวิ่งต่อไปเป็นวงกลมในขณะที่หาทางจับแส้ของอันริ แต่ว่าไม่สามารถทำได้ ความสามารถและระยะเวลาโจมตีมันต่างกันเกินไป อันริพยายามโจมตีโนโซมุอย่างเต็มที่

 

 

ในที่สุดการโจมตีของเธอก็เล็งไปที่พื้นด้านหน้าเขา เช่นเดียวกับที่เขาคิดไว้

 

 

การต่อสู้ระหว่างทั้งสองดำเนินไปชั่วขณะหนึ่ง แต่โนโซมุซึ่งวิ่งรอบๆอันริก็เปลี่ยนทิศทาง ผมบุกเข้าทางด้านหน้าเธอ

 

 

「อืม สุดท้ายก็บุกเข้าหาเค้าเลยเหรอเนี่ย～」

 

 

อันริรู้อยู่แล้วว่าโนโซมุถนัดการต่อสู้ระยะประชิดเท่านั้น เธอเข้าใจดีที่โนโซมุต้องทำแบบนี้และเธอฟาดแส้ขณะที่โนโซมุพยายามเข้าใกล้

 

 

แส้ซึ่งเคลื่อนไหวตามวิถีที่เธอสะบัดมือไปอย่างแม่นยำ เล็งไปที่โนโซมุที่ค่อยเข้าหาพุ่มไม้

 

 

โนโซมุพยายามใช้ต้นไม้รอบๆให้เป็นประโยชน์และเคลื่อนไหวซับซ้อนไปมา แต่แส้ของอันริก็จับเท้าเขาได้อย่างแม่นยำและดินที่ปลิวไปนั้นก็ทำให้โนโซมุเคลื่อนไหวช้าลง

 

 

โนโซมุที่ต้องชะลอตัวลงทำให้อันริมีโอกาสโจมตีอีกครั้งและเธอก็ไม่ปล่อยให้พลาด คราวนี้เธอเล็งไปกลางลำตัวโนโวมุ

 

 

「แต่ว่าน้าโนโซมุคุง～。ท้ายที่สุดแล้วก็นะ……？」

 

 

ขณะที่แส้ดูเหมือนจะจับร่างของเขาได้ ก็มีเสียงระเบิดดังก้องรอบตัวเธอ

 

 

ในสายตาของเธอเขาเห็นโนโซมุหลบแส้ด้วยครึ่งตัวบน จากนั้นที่เท้าของเขาก็เกิดเสียงระเบิดและพุ่งเข้าหาเธอ

 

 

อันที่จริงเสียงระเบิดก่อนหน้านี้ไม่ใช่เสียงแส้ที่ฟาดโดนเขา ลักษณะที่แท้จริงคือมวลลมที่ปล่อยออกมาจากด้านหลังของโนโซมุ

 

 

เมื่อเขาจัดการกับแส้ของอันริ เขาได้กดหลังไว้เพื่อไม่ให้เธอมองเห็นและทันทีที่เธอฟาดแส้เขาก็ปล่อยมันออกมา ในเวลาเดียวกันเขาก้มต่ำลงและเร่งความเร็วพุ่งมาทางนี้  

 

 

อันริที่คิดว่าจะจับโนโซมุได้แล้ว ทำให้ตอบสนองช้ากว่าที่ควร โนโซมุเองก็เข้ามาใกล้อีกไม่กี่ก้าว และดูเหมือนเธอจะเอาแส้กลับมาไม่ได้แล้ว

 

 

「ฮ่ากหหหหหหหห์！！」

 

 

โนโซมุปล่อยดาบที่อันพลังคิเอาไว้แน่นและดาบนั่นก็ฟาดเข้าที่ไหล่ของอันริที่ถือแส้อย่างแม่นยำ

 

 

「อะอร๊า~~~งงงงงงงง！」

 

 

อย่างไรก็ตามในขณะที่ดาบของโนโซมุเหมือนจะโดนอันริ อันริก็ตะโกนเสียงดังออกมา

 

 

「เอ๋？」

 

 

วินาทีถัดมาคือสายตาที่จับจ้องเขาและน้ำเสียงที่ชวนทำให้…ออกจากปากเธอ

 

 

อันริเปิดกระโปรงด้วยมือที่ไม่ได้ถือแส้

 

 

สิ่งที่พุ่งเข้ามาในดวงตาของโนโซมุคือผิวขาวนวลหลังกระโปรงที่พลิ้วไหวในอากาศ ขาเรียวและกางเกงในสีชมพู และมีแท่งเหล็กสีดำตัดกับผิวสีขาว พูดไว้ใต้ขาที่อวบอิ่ม

 

 

มันคือแท่งเหล็กดำยาวประมาณ 30 เซ็น? เมื่อดูจากขอบและที่จับแล้ว เห็นได้ชัดมันใช้สำหรับฟาดด้วยความเจ็บปวด อันริหยิบแท่งเหล็กนั่นด้วยมืออีกข้างหนึ่งและเหวี่ยงมันทันที

 

 

「เห้ย！？」

 

 

ใบมีดและแท่งเหล็กสีดำเข้าห่ำหั่นกัน ใบมีดของโนโซมุไปไม่ถึงอันริและถูกแท่งเหล็กนั่นกันเอาไว้

 

 

「อร๊าาาาา มันอันตรายไม่ใช่เหรอไงค้า～～」

 

 

อันริส่งเสียงแปลกๆออกมาในที่แบบนี้

 

 

 

 

แม้ว่าอันริจะรับดาบของเขาได้ด้วยมือเดียว แต่ว่าแท่งเหล็กดำนั่นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

 

 

「อร๊าาาาาาา~！！」

 

 

อันริพยายามกดดันโนโซมุด้วยน้ำเสียงบูดบึ้ง โนโวมุพยายามจะต้านทานเจ้าแท่งเหล็กดำนั่นที่กดดันเข้ามา แต่เขาก็ไม่สามารถกันมันได้และโดนกดดันอยู่ฝ่ายเดียว

 

 

「บ้าเอ้ย！！」

 

 

โนโซมุคิดว่าเขาไม่สามารถวัดพลังกับเธอได้และใช้ความโค้งงอของดาบปัดแรงกระแทกของแท่งเหล็กแล้วฟาดใส่เธออีกครั้ง ยังไงก็ตามอันริก็กันเอาไว้ได้และสวนกลับอย่างรวดเร็ว

 

 

โนโซมุยังคงโจมตีต่อไป แต่ทั้งหมดก็โดนแท่งเหล็กสีดำป้องกันไว้ได้ แท่งเหล็กเล็กๆที่สั้นกว่าดาบของโนโซมุ เธอควบคุมมันได้อย่างดีและไม่ยอมให้ดาบเล็ดลอดไปได้แม้แต่น้อย

 

 

「อาร่าอาร่า～～！」

 

 

ขณะที่อันริก้มลงเธอเตะไปที่ขาของโนโซมุ ขาอ่อนสีขาวนวลที่มองเห็นผ่านใต้กระโปรงอันสั้นมันโจมตีเข้ามาใส่โนโซมุจนทำให้เขาเผลอจ้องมัน

 

 

「อุหวาาาาาา！！」

 

 

โชคดีที่โนโซมุหมอบลงและหลบลูกเตะของเธอได้ แต่เธอก็ยังเอาแท่งเหล็กนั่นโจมตีใส่โนโซมุ

 

 

โนโซมุพยายามจะหลบไปอยู่ด้านข้างอันริโดนหันร่างของเขาขณะกันเหล็กสีดำไปด้วย แต่เธอก็เตะมาอีกครั้ง

 

 

「อั่ก！！」

 

 

คราวนี้โดนเต็มๆ โนโซมุวางฝักดาบระหว่างตัวเองกับเธอแต่เขาก็หยุดไม่ได้และปลิวไป

 

 

「บ้าเอ้ย！！」

 

 

โนโซมุกระโดดถอยหลังออกไป

 

 

เมื่อโนโซมุหลบออกจากจุดนั้น แส้ของอันริก็ฟาดลงเพื่อไล่ตามเขา

 

 

「อาร่าอาร่า ตรงนั้นนะจ้ะ～～」

 

 

อันริเล็งไปตอนที่โนโซมุถอยหลังและก็ฟาดไปตรงที่ๆเขากำลังลงจอด โนโซมุยกดาบขึ้นพยายามจะตัดแส้ของเธอ แต่ไม่ง่ายเลยที่จะตัดแส้ที่ยืดหยุ่นพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง

 

 

หากไม่ทำให้ดี ขาก็จะเสร็จเธอแน่ๆ และคราวนั้นละนรกเลย

 

 

อย่างไรก็ตามตอนที่โนโซมุลงจอดลมก็พัดมา

 

 

「อุหวาาาาาาาา！！」

 

 

ลมกรรโชกแรงพัดร่างของเขาไปและแส้ของอันริก็โจมตีโนโซมุไม่โดนและลอยฟ้าไป

 

 

「อาร่าอาร่า~！！」

 

 

ทันใดนั้นโนโซมุก็ไม่สามารถนิ่งเฉยได้ แต่สุดท้ายก็ลงจอดด้วยการหน้าจูบพื้น ใบหน้าของโนโซมุบิดเบี้ยวเพราะความขมที่ปาก

 

 

「แค่ก！　แค่ก！　บ้าอะไรฟะเนี่ย！？」

 

 

โนโวมุเห็นลมพัดมาทางเขาดินเข้าไปในปาก และเห็นชายหญิงสองคนในชุดนักเรียนกำลังวิ่งมา

 

 

「ค่อยยังชั่ว ปลอดภัยดีสินะ」

 

 

「เฮ้อ เหมือนจะทันเวลาสินะ」

 

 

ชายและหญิงในเครื่องแบบคือเดร็กและแฮมเรียที่ควรจะโดนจินลากไป โนโซมุจ้องมองทั้งสองคนที่ไม่น่าจะมาที่นี่ได้