[นิยายแปล]พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อม"หัวใจ"สู่ หัวใจ - ตอนที่ 127

บทที่７ตอนที่１１

 

ณ ห้องพยาบาลหลังเลิกเรียน

 

ในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นฉุนของยาฆ่าเชื้อ นอร์น แพทย์หญิงที่คอยดูแลสุขภาพ กำลังตรวจสอบสินค้าและเพิ่มยาที่ใช้สำหรับรักษานักเรียน

 

กล่องไม้จำนวนมากที่บรรจุยาถูกนำเข้ามาในห้อง และมีกล่องจำนวนมากจนเต็มมุมหนึ่งของห้องพยาบาล

 

นอร์นตรวจสอบกล่องไม้ข้างในแล้วค่อยเอาของขึ้นชั้น

 

อย่างไรก็ตาม ข้างๆเธอมีผู้หญิงสองคนที่ปกติไม่อยู่ในห้องนี้

 

 

「อาจารย์นอร์น ยานี้วางตรงไหนดีคะ？」

 

「อืม วางไว้ข้างบนชั้นเลย เพราะเดี๋ยวก็ต้องมาตรวจสอบภายหลัง」

 

ด้วยเหตุผลบางอย่างลิซ่าและคามิลล่ากำลังช่วยนอร์นอยู่ในห้องพยาบาล

 

เป็นภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่คุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

 

สิ่งนี้เกิดขึ้นหลังจากที่โนโซมุได้ออกจากโรงพยาบาล

 

ลิซ่าคอยเฝ้ามองโนโซมุอย่างเศร้าๆ ซึ่งเขาได้รับการต้อนรับอย่างดีจากเพื่อนร่วมชั้นและเหล่ารุ่นน้อง

 

ทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อนอร์นพบลิซ่า

 

 

“นักเรียนตรงนั้นน่ะถ้ามีเวลาว่าง ช่วยฉันหน่อยได้ไหม? บอกตามตรงต้องการคนช่วย”

 

“เอ๋？”

 

นอร์นจับมือลิซ่าดึงเธอเข้ามาในห้องพยาบาล

 

คามิลล่าเองก็ช่วยงานลิซ่าด้วยและพวกเราสามคนก็กำลังทำงานในห้องพยาบาลประมาณ หนึ่งสัปดาห์แล้ว

 

เมื่อทั้งสองคนเริ่มมาช่วยงานคามิลล่าก็แสดงท่าทีแข็งทื่อไม่อยากจะพูดอะไร

 

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ทำงานอย่างเฉยเมย ตอนที่เธอหมดสติจากการต่อสู้จำลองก็ได้ช่วยไว้ ดังนั้นจึงคิดว่าอาจจะคุยได้นิดหน่อย

 

「แต่ทำไมขวดยามีเยอะจังเลยคะ？」

 

ลิซ่าพึมพำขณะมองไปยังส่วนหนึ่งของห้องพยาบาล

 

บอกตามตรงแม้จำนวนกล่องไม้จะลดลง จนกระทั่งสัปดาห์ที่แล้วลังนั้นเต็มครึ่งหนึ่งของห้องพยาบาล

 

「ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับคำสั่งซื้อ ด้วยเหตุนี้ ยาที่ใช้รักษากับการทดลองจึงปะปนกันไป เฮ้อ ฉันเองก็ต้องใช้เวลาในการตรวจสอบพอควรเลยล่ะ……」

 

「งั้นเหรอคะ……」

 

นอร์นพูดแบบหน่ายๆ แต่เสียงของลิซ่ายังคงแข็งทื่อ

 

ทั้งสามคนกลับไปทำงานและจัดเรียงขวดยาอย่างเงียบๆ อย่างไรก็ตาม นอร์นสังเกตเห็นว่าลิซ่ามองมาที่เธอเป็นครั้งคราวราวกับอยากจะถามอะไรบางอย่าง

 

「ที่อยากถามคือปกติหรือเปล่า？」

 

「เอ่อ อืม……」

 

ลิซ่างงกับคำถามกระทันหัน เพื่อไม่ให้เธอเห็น นอร์นนั้นแอบยิ้มอยู่

 

เธอรู้ดีว่าลิซ่าอยากรู้อะไร เป็นเรื่องเกี่ยวกับโนโซมุที่อยู่บนเตียงจนกระทั่งเมื่อสัปดาห์ก่อน

 

「เขาสบายดี ไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงอะไร ร่างกายของเขาปกติ」

 

ภายในสถานศึกษา นอร์นคอยดูแลสุขภาพร่างกายของนักเรียน

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงโนโซมุ เธอมักจะต้องตรวจสภาพร่างกายเขาบ่อยๆ เพราะส่วนหนึ่งเธอเองก็รู้ถึงความลับของโนโซมุและรู้สถานการณ์ตั้งแต่เริ่ม

 

นั่นคือเหตุผล เกือบทุกวันที่ลิซ่าจะมาหานอร์นเพื่อถามถึงเรื่องราวของเขา

 

ตอนนี้เธอยังไม่กล้าเผชิญหน้าคุยกันตรงๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเขา

 

 

「ถ้ามันกวนใจเธอขนาดนั้น ทำไมไม่ถามเขาตรงๆล่ะ？」

 

「…………」

 

เมื่อนอร์นพูดแบบนั้น สีหน้าของลิซ่าก็มืดและก้มหน้าลง

 

ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้เพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อเขา

 

นี่อาจจะไม่ใช่แนวโน้มที่ดีนัก

 

เมื่อพิจารณาถึงความบาดหมางของโนโซมุ ลิซ่านั้นเป็นผู้หญิงที่เดาง่าย เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่เก่ง และทำอะไรแบบเดิมๆไม่ได้เลย และมีโอกาสที่เธอจะไม่กล้าทำอะไรเพราะความรู้สึกผิดของตัวเอง

 

นอกจากนี้ตำแหน่งของเธอในสถาบันค่อนข้างละเอียดอ่อน

 

มันจะดีกว่าถ้ามีไม่กี่คนที่รู้ความลับของโนโซมุ เบลาตี้ แต่การดำรงอยู่ของลิซ่าก็ครองตำแหน่งสำคัญที่ค้ำจุนจิตใจของโนโซมุเช่นกัน

 

ไม่ใช่ว่าการบอกความลับจะเป็นเรื่องไม่ดี แต่แค่ทิ้งเธอไว้คนเดียวไม่ได้

 

และจากนั้นก็มีความพยายามที่จะทำร้ายลูกสาวของตระกูลฟรานซิสเมื่อก่อนหน้านี้

 

ในขณะนี้ พวกแสงดาวคอยติดตามอยู่ เป็นเพียงเงาที่จับตามองไม่ใช่ตัวตนที่คอยซัพพอร์ตเธอ

 

「อย่างน้อยโนโซมุก็อยากจะคุยกับเธอนะ」

 

ในกรณีนั้น ไม่มีทางเลือกที่เธอต้องสนับสนุนพวกเขา แม้ว่าจะเพียงเล็กน้อยก็ตาม

 

ลิซ่ายังมีเพื่อนสนิทชื่อคามิลล่า แต่เดิมคอยอยู่ข้างลิซ่าในมุมมองของโนโซมุ จำเป็นต้องมีใครสักคนพาเธอออกมา

 

（เดิมทีฉันเองก็จะไปตรวจสุขภาพของลิซ่าคุงด้วย ดังนั้นมันจะเป็นการดีกว่าสำหรับโนโซมุคุงด้วย）

 

เมื่อคิดอย่างนั้น นอร์นก็พูดอย่างนุ่มนวลที่สุด

 

「ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้โนโซมุคุงกำลังยุ่งกับสิ่งต่างๆมากมาย อย่างไรก็ตามอีกไม่นานก็สงบแล้วล่ะ ดังนั้นจะเป็นการดีที่จะสร้างโอกาสในการพูดคุยแบบเหมาะสมดีกว่าไหม？」

 

「…………」

 

คามิลล่าหยุดงานชั่วคราวและดูการสนทนาระหว่างทั้งสอง ในฐานะเพื่อนที่ดีที่สุดของลิซ่า เธอเองก็อยากให้ลิซ่าลุกขึ้นยืนได้

 

อันที่จริง ความช่วยเหลือของคามิลล่าเป็นเหตุผลใหญ่ที่ลิซ่ายังคงเรียนต่อ

 

ตอนนี้นักเรียนส่วนใหญ่ที่สถาบันกำลังจ้องมองลิซ่า ถ้าไม่ใช่เพราะคามิลล่า ลิซ่าอาจจะออกจากห้องของเธอไม่ได้แน่

 

คามิลล่ายังหวังเป็นอย่างยิ่งว่าความสัมพันธ์ระหว่างโนโซมุกับลิซ่าจะดีขึ้น

 

แต่อย่างที่คาดไว้ สีหน้าของลิซ่าไม่ค่อยดี

 

「แน่นอน แม้ว่าจะขอโทษ แต่ความผิดสองปีมันก็ไม่ได้หายไป แต่ด้วยความเป็นจริง มันจะยิ่งทำให้เธอห่างเหินกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ไอริสและคนอื่นๆก็คอยอยู่เคียงข้างเขา」

 

เธอเน้นย้ำถึงการมีอยู่ของไอริสและคนอื่นๆทำให้ลิซ่าใจเต้นเล็กน้อย

 

แน่นอน โนโซมุไม่ควรจะเพิกเฉยต่อลิซ่า แต่นอร์นคิดว่าการกระตุ้นความกระวนกระวายใจของลิซ่าเพียงเล็กน้อยจะช่วยให้เธอเคลื่อนไหวได้

 

ในที่สุดนอร์นก็หันไปหาคามิลล่า

 

「คามิลล่าคุง ก่อนหน้านี้ได้คุยกับโนโซมุคุง เขาบอกว่าอะไรเหรอ？」

 

「ถ้าจำไม่ผิด…..ต่อให้จะมืดบอดแค่ไหน แต่เขาก็อยากจะช่วยลิซ่า……」

 

ใช่ นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

 

นอกจากความเกลียดชังและความแค้น โนโซมุยังมีความเป็นห่วงเธอ

 

「ถ้ามีอะไรฉันรับเป็นคิวปิดให้ได้ ดังนั้นเลือกสถานที่มาได้เลย……」

 

「……เข้าใจแล้ว」

 

「เอ๋？」

 

「ถ้างั้นก็ฝากช่วยหน่อยนะคะ？」

 

นอร์นรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดที่คาดไม่ถึงเล็กน้อย

 

คิดว่าอาจจะใช้เวลานานกว่านี้สักหน่อย เพราะเธอค่อนข้างกังวลง่าย

 

「ลิซ่า ไม่เป็นไรแน่นะ？」

 

ลิซ่าพยักหน้าเล็กน้อยที่คามิลล่าถามด้วยความเป็นห่วง

 

ถ้ามองดีๆนิ้วของลิซ่าก็สั่นความกลัวไม่ได้หายไป

 

งั้นควรจะทำหน้าแบบไหนต่อหน้าโนโซมุ? มีคุณสมบัติพอที่จะไปยืนต่อหน้าเขาเหรอ?

 

ลมหนาวที่พัดผ่านหัวใจของเธอยังกลืนกินใจ

 

「ก็ยังไม่พร้อมเต็มที่หรอกค่ะ แต่ฉันไม่อยากให้ความรู้สึกของโนโซมุต้องสูญเปล่า」

 

อย่างไรก็ตามมีแสงน้อยๆที่จุดประกายอยู่ในอ้อมอกของลิซ่า

 

แสงเล็กๆที่ดูจะดับได้ทุกเมื่อ แต่ไฟนั้นยังคงให้กำลังใจเธออย่างแน่นอน

 

เปลวไฟที่อ่อนแอแต่ทรงพลังเช่นนี้ เขาเป็นคนจุดไฟให้แน่นอน

 

เจตจำนงของโนโซมุที่เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอ และสิ่งที่เขาปรารถนาให้ลิซ่า ระงับแม้กระทั่งความเกลียดชังของเขาเอง

 

อยากจะมองออกไปข้างหน้าแล้วแสร้งทำเป็นไม่เห็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้น

 

อย่างไรก็ตาม แสงเล็กๆที่โนโซมุจุดประกายให้ลิซ่าไม่ได้หายไปไหน

 

「เข้าใจแล้ว คิดว่าอีกประมาณหนึ่งสัปดาห์โนโซมุคุงคงจะว่างแล้วล่ะ ดังนั้นฉันจะสร้างโอกาสให้พวกเธอสองคนได้คุยกัน รายละเอียดเพิ่มเติมเดี๋ยวจะแจ้งให้ทราบที่หลัง」

 

「ขอบคุณมากค่ะ」

 

ลิซ่าก้มศีรษะลงเล็กน้อย

 

เมื่อเธอมองขึ้นไป ก็มีแสงสว่างในดวงตาของเธอ

 

◆◇◆

พายุโหมกระหน่ำในป่าที่ย้อมด้วยแสงตะวันยามอัสดง

 

กระแสพลังที่ร่างกายของมนุษย์ไม่สามารถรับมือได้ ที่จุดศูนย์กลาง โนโซมุกำลังกัดฟันแน่น

 

อากาศที่เอ่อล้นกลายเป็นกระแสลมพัดพาใบไม้ของต้นไม้โดยรอบ

 

ทันทีที่เขากระชากโซ่ที่พันธนาการไว้ พลังของเทียแมตก็ระเบิดออกมา

 

ความกดดันที่ไม่เคยมีมาก่อนเข้ากระทบร่างกายและจิตวิญญาณของเขา พร้อมกับความเจ็บปวด จิตสำนึกของโนโซมุค่อยๆหายไป

 

「อั่ก！？」

 

“กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซ！”

 

ระหว่างที่กัดฟันแน่น เทียแมตก็อาละวาดพยายามกลืนกินร่างของโนโซมุ

 

ในเวลาเดียวกันความโกรธอันรุนแรงก็เริ่มกัดเซาะจิตใจของโนโซมุ

 

ความรู้สึกร้อนผ่าวที่เหมือนแม็กม่าได้เผาไปทั่วร่าง

 

ราวกับว่าได้รับอิทธิพลจากความเกลียดชังที่ไม่อาจหยั่งรู้ของเทียแมต โนโซมุก็เริ่มปลดปล่อยความโกรธออกมา

 

「อั่ก！？ย๊าาาาาาาาาา……」

 

เมื่อเขาสงบลมหายใจและหลับตาลง โนโซมุก็นึกถึงใบหน้าของเพื่อนๆที่เฝ้าดูเขาอยู่ด้านหลัง

 

ในขณะนั้นวิญญาณของโนโซมุที่สอดคล้องกับความเกลียดชังของเทียแมตก็ถูกตัดขาด

 

“เทียแมตยังคงอาละวาด” อย่างไรก็ตาม ไม่เหมือนเมื่อก่อน จิตใจของโนโซมุแข็งแกร่งขึ้นอย่างน่าประหลาด

 

「แฮ่ก แฮ่ก…..ฟู่ว」

 

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆและหันความสนใจไปหาพวกจิฮัดที่อยู่ด้านหน้าเขา

 

จิฮัดยกดาบยักษ์ขึ้นมา อันริยกแส้ อินด้าก็สร้างลูกไฟขนาดใหญ่

 

ร่างกายตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไร ตอนนี้จิตใจของเขาสงบมาก

 

บางทีอาจเป็นเพราะพลังงานจำนวนมหาศาลที่ซึมซับไปทั่วทั้งร่างกายของเขา โฯโซมุสามารถได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัว รวมถึงเสียงของใบไม้ที่สั่นไหว

 

「ลุยล่ะนะ」

 

　โนโซมุก้าวไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็วด้วย “ก้าวพริบตา” พร้อมกันนั้นอินด้าก็ปล่อยบอลเพลิง

 

ควบคู่กับความเร็วของเขาซึ่งเพิ่มขึ้นอย่างมากบอลเพลิงก็เข้ามาใกล้และแพร่กระจายบดบังมุมมองของโนโซมุ

 

อย่างไรก็ตามบอลเพลิงยิงไม่โดนร่างของโนโซมุ

 

โนโซมุหลบไปด้านข้างบอลเพลิงพร้อมกับใช้ “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”และวิ่งไปหาอินด้าโดยไม่ลดความเร็วเลย

 

「อึก！？」

 

เธองงกับความเร็วของโนโซมุที่แตกต่างไปจากปกติ การรับใช้เวทย์ของอินด้าจึงล่าช้าไปชั่วครู่

 

อย่างไรก็ตาม มีเงาขนาดใหญ่ยืนอยู่หน้าโนโซมุราวกับปิดช่องว่างนั่น

 

「ย๊ากกกกกกกกห์！」

 

ดาบยักษ์เหวี่ยงลงมาที่โนโซมุ

 

เขี้ยวยักษ์ตกลงมาขณะตัดผ่านอากาศ โนโซมุใช้ “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”อีกครั้งเพื่อหลบหนีจากวิถีดาบ

 

อย่างไรก็ตามจิฮัดยังพอเดาการกระทำของโนโซมุได้

 

เขาเดาจุดหมายปลายทางของ “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”ล่วงหน้า เขาย่อวิถีดาบที่เหวี่ยงลง 90 องศาแล้วฟันไปที่ร่างโนโซมุ

 

การเคลื่อนไหวที่ประมาทซึ่งจะไม่แปลกหากร่างกายของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ อย่างไรก็ตาม ร่างกายและพลังงานมหาศาลที่เขาปลดปล่อยมาทำให้เกิดเรื่องไร้สาระขึ้นได้

 

「หะ！」

 

จิฮัดนั้นคิดว่าฟันโดนโนโซมุอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ดาบยักษ์เล่มนั้นก็ฟันไม่โดน

 

ด้วยแรงของโนโซมุกับการใช้ก้าวพริบตาทำให้โนโซมุยกท้ายดาบยักษ์ขึ้นและเปลี่ยนวิถีของมัน

 

「ฮาาาาาห์！」

 

ราวกับจะตอบแทนความประทับใจ โนโซมุก็ปลดปล่อยพลัง

 

จิฮัดดึงดาบยักษ์ที่แกว่งไปมาเหมือนกับโล่เพื่อป้องกันการฟันของโนโซมุ

 

เสริมความแข็งแกร่งให้ร่างกายและความเชี่ยวชาญของเขาอย่างเต็มที่ และเตรียมพร้อมสำหรับแรงกระแทก

 

「โอววววววววววววว！」

 

ถึงจะรับไว้ได้ แต่พลังของมันรุนแรงมากกว่าที่คิดไว้ จิฮัดถึงกับคร่ำครวญโดยไม่ได้ตั้งใจต่อแรงกดดันที่ไม่คาดคิด

 

แรงระเบิดที่ไม่สามารถเทียบกับครั้งก่อนเมื่อเราฟันดาบที่ลานประลอง แรงกดดันมหาศาลได้กระทำต่อแขนของจิฮัด

 

「โว้วว ยอดเยี่ยม ! ฮ่าฮ่าฮ่าๆ！」

 

โนโซมุฟันดาบยักษ์ที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยการฟันสองสามทีและอีกหลายๆครั้ง

 

คมดาบที่ส่องแสงประกายระยิบระยับบีบอัดคิจนแน่นเอี๊ยดเข้าปะทะกับเขี้ยวยักษ์และคิที่แพร่กระจายออกไปยังท้องฟ้ายามพลบค่ำ

 

「อุกกกกกกก!ย๊ากกกกกกกกห์！」

 

ถ้าแบบนี้ได้แพ้แน่ เมื่อพิจารณาเช่นนั้น จิฮัดได้อัดคิเกินขีดจำกัดแขนทั้งสองข้างเพื่อผลักช่องว่างที่เกิดขึ้น

 

น้ำหนักดาบและน้ำหนักตัว ทั้สองมีส่วนร่วมด้วย

 

ร่างของโนโซมุค่อยๆล่าถอยไปด้วยเขี้ยวยักษ์ของจิฮัด และระยะห่างก็เปิดออกเล็กน้อย

 

ชะงักกันชั่วขณะ ในระหว่างนี้จิฮัดก็ฟันเขี้ยวยักษ์ออกไปสุดกำลัง

 

「ฮึกย่าห์！」

 

ดาบขนาดมหึมาคำรามก้องและเข้าหาโนโซมุ โนโซมุยังคงลอยอยู่ในอากาศเนื่องจากแรงกระแทกจากการพลิกกลับ ทำให้เขาไม่สามารถใช้ก้าวพริบตาได้

 

ทันทีที่โนโซมุถึงพื้น การโจมตีของจิฮัดก็น่าจะโดนแน่นอน

 

「ฟู่ว！」

 

อย่างไรก็ตามจิฮัดก็พลาดเป้าอีกครั้ง

 

ในขณะที่ลงถึงพื้นโนโซมุก็วาดดาบเข้าไปในวิถีการโจมตีของจิฮัดและผ่อนกำลังที่ขา

 

ในขณะที่คาตานะที่ยกขึ้นได้สกัดกั้นการโจมตีของจิฮัดอย่างนุ่มนวล ร่างของโนโซมุก็ยึดติดกับพื้นและเบี่ยงเบนไปจากวิถึโคจรของดาบยักษ์

 

โนโซมุลดท่าทางของเขาลงเพื่อให้ใบหน้าของเขาเกือบแตะพื้นและโจมตีออกไปอย่างรุนแรง แต่ถึงตอนนั้นการเข้าไล่ก็ถึงจุดสิ้นสุด

 

「อะ！？」

 

เงาดำเล็กๆสะท้อนอยู่ในวิสัยทัศน์ของเขา ทันทีที่เขาเห็นอย่างนั้นโนโซมุก็กระโดดกลับหลังทันที

 

ตอนที่โนโซมุหลบไปก็ได้ยินเสียงดัง เปรี๊ยแน่นๆ กับพื้นดินที่เปิดออก

 

「หวาาา! หลบการโจมตีของฉันได้ด้วยอ่า！」

 

สิ่งที่ดึงดูดสายตาของโฯโซมุก็คือร่างของอันริซึ่งมาจากเงาของจิฮัด

 

ตรงกันข้ามกับน้ำเสียงที่สบายๆของเธอ เธอแข็งแกร่งที่อยู่ในตำแหน่งที่สามารถโจมตีได้

 

การไล่ตามของโนโซมุไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น คราวนี้ การก่อตัวของเวทย์สีแดงเข้มก่อตัวขึ้นบนเท้าของโนโซมุ

 

「เหห！」

 

เมื่อรู้สึกถึงอันตราย โนโซมุจึงกระโดดจากจุดนั้นอีกครั้งขณะที่โนโซมุกระโดด เปลวไฟของภูเขาไฟก็ลุกโชนจากวงเวทย์

 

เบื้องหลังจิฮัด อินด้าเปิดคัมภีร์อีกครั้งและเตรียมการโจมตีติดตาม

 

「ยังหรอกนะ อาจารย์อันริไล่ตามเลย！」

 

「ค่าาาา！　ปล่อยให้ฉันจัดการเอง~」

 

การไล่ตามอย่างดุเดือดจากอาจารย์ทั้งสองเข้าโจมตีโนโซมุ

 

ความสามารถพิเศษของอินด้าคือการใช้เวทย์ต่อเนื่อง

 

วงกลมเวทย์จำนวนมากถูกวาดขึ้นในหนังสือเวทย์ที่เธอถือ และด้วยการถ่ายเทพลังเวทย์ลงในวงเวทย์ที่เธอใช้ ทำให้สามารถสลับไปมากับเวทย์แต่ละอย่างได้อย่างรวดเร็ว

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดก็คือความสามารถของอินด้าคือการควบคุมเวทย์ได้มากมาย

 

นักเรียนนั้นทำไม่ได้ ชุดของการโจมตีเวทย์ที่ยากมากแม้แต่กับนักเวทย์ในวังหลวง

 

ราวกับเติมเต็มช่องว่าง กระสุนวิญญาณของอันริและแส้เข้าโจมตีโนโซมุ

 

การโจมตีประสานกันโดยแรงค์ A ชั้นสูง อย่างไรก็ตามโนโซมุหลบการโจมตีได้อย่างสมบูรณ์

 

ด้วยความสามารถทางกายภาพที่โดดเด่นและสมาธิ เขาหลบเวทย์ของอินด้าด้วยคาตานะของเขา จากนั้นเขาก็ตัดผ่านแส้ที่โจมตีเข้ามาพร้อมกับกระสุนวิญญาณ

 

「บ้าน่า ! เป็นไปไม่ได้！」

 

「อาจารย์อินด้า~! อย่ามัวนิ่งเฉยสิค้า～！」

 

「เข้าใจแล้ว！」

 

ในช่วงเวลาสั้นๆนี้อินด้าก็เข้าใจความสามารถอันไร้สาระของโนโซมุเช่นกัน หากถอยไปเพียงครึ่งก้าว ก็จะโดนศัตรูกลืนกินในชั่วพริบตา

 

อย่างไรก็ตาม มันไม่ง่ายเลยที่จะหยุดโนโซมุด้วยการโจมตีของอินด้า

 

「โอ้ววววววว！」

 

เมื่อรวมพลังคิไว้แล้ว โนโซมุก็เร่งความเร็วด้วยก้าวพริบตา

 

เสียงคำรามดังก้องและพื้นใต้เท้าของโนโซมุก็ระเบิด ในช่วงที่เขาวิ่งด้วยความเร็วมหาศาลและปิดช่องว่างในครั้งเดียว

 

ข้างหน้าเขาคืออาจารย์อันริผู้ซึ่งยกแส้ด้วยมือขวาและสร้างกระสุนวิญญาณด้วยมือซ้ายของเธอ

 

 

「เอ๋！？」

 

โนโซมุปิดช่องว่างด้วยการเคลื่อนไหวอันดุร้ายและด้วยโมเมนตัมของการพุ่งเข้าใส่ เขาก็เตะไปที่ลำตัวของอันริ

 

อันริดึงมีดสั้นออกจากต้นขาด้วยมือซ้ายและพยายามขัดขวางการเตะของโนโซมุ แต่ไม่มีทางที่เขาจะหยุดการโจมตีของโนโซมุได้ในตอนนี้

 

「หวาาาาาาาา！」

 

ร่างของอันริถูกพัดปลิวไปราวกับใบไม้และหายเข้าไปในพุ่มไม้

 

โนโซมุกังวลเกี่ยวกับอันริจนอยากจะถามว่า “โอเคไหมครับ?” แต่เขาก็หันไปที่เป้าหมายต่อไปทันที

 

แน่นอนว่าข้างหน้าเขาคืออินด้าผู้ซึ่งมีปัญหากับเวทมนตร์อย่างต่อเนื่อง

 

เปิดใช้งานก้าวพริบตาอีกครั้ง เข้าโจมตีอินด้าด้วยความเร็วดั่งสายลม

 

อินด้าร่ายเวทย์มากมายเพื่อกันโนโซมุออกไป แต่ทั้งหมดก็โดน “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”ของโนโซมุหลบได้หมด

 

「ให้ตายสิ！」

 

「มาต่อกันเลยไหม」

 

อย่างไรก็ตามจิฮัดก็เข้ามาต่อหน้าโนโซมุอีกครั้ง

 

ขณะขัดจังหวะการเคลื่อนไหวของโนโซมุ เขาอ่านวิถีการเคลื่อนไหวของ “ก้าวพริบตา” แล้วฟาดเขี้ยวยักษ์ไป

 

「อึก！」

 

「หึ！」

 

ด้วยการปะทะกันในระดับสูงโนโซมุและจิฮัดแลกดาบกันอย่างแน่นหนา

 

กล้ามเนื้อของจิฮัดพองตัวขึ้นและร่างกายของโนโซมุก็ปลดปล่อยคิมากกว่าที่เคย

 

ทั้งสองคนเข้าปะทะกันไม่ขยับไปไหน “ไร้นาม” และ “เขี้ยวยักษ์”เข้าปะทะกันจนเกิดประกายไฟไปทั่วและบรรยากาศก็ตึงเครียดจัด

 

「อะ！」

 

「ฮ่าห์！」

 

ไม่นานทั้งสองก็ปลิวไปเพราะบรรยากาศที่กดดันหนัก

 

โนโซมุและจิฮัดรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและใช้ความสามารถของพวกเขา

 

ดาบยักษ์และคาตานะถูกกวาดออกไป วัตถุทั้งสองที่ซัดเข้าใส่กันเบี่ยงเบนวิถีและไหลไปในทางตรงกันข้าม

 

จิฮัดหมุนไปรอบๆโดยไม่ทำให้แรงเหวี่ยงของดาบยักษ์ช้าลง เขาเปลี่ยนวิถีดาบโดยไม่เสียเปล่าและเข้าห่ำหั่นโนโซมุ

 

โนโซมุยังคงใช้นิ้วเท้าทั้งสองยันพื้นและเขาก็เหวี่ยงดาบฟาดสวนกลับไป

 

การฟันของทั้งคู่เหวี่ยงวิถีดาบออกจากกันพร้อมกับเสียงกระแทกดังลั่น และคมดาบของแต่ละคนเฉือนผมไปกันคนละเล็กน้อย

 

「ฮึกย๊ากกกกกกกกห์！」

 

「ฮ่าาาาาาาาาาห์！」

 

คมดาบทั้งสองเข้าตัดกันอย่างรวดเร็ว

 

ดาบทั้งสองเข้าปะทะกัน ทำให้เกิดประกายไฟแรงจ้า

 

「นานๆทีจะได้รู้สึกแบบนี้」

 

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กวัดแกว่งดาบแบบสุดกำลัง ปากของจิฮัดยิ้มขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากจิตวิญญาณการต่อสู้ที่เพิ่มมากขึ้น

 

จิฮัดกวัดแกว่งดาบโดยใช้ร่างกายของตัวเองเป็นเหมือนกับดาบ

 

ด้วยการใช้ดาบที่สามารถทัดเทียมพลังของมังกรเพียงครั้งเดียวเพื่อหลบเลี่ยงโนโซมุก็สามารถหลบได้การโจมตีเฉพาะตัวของเขา

 

ดาบที่รุนแรงและดาบที่พลิ้วไหว เทคนิคดาบทั้งสองที่สูงสุดของทวีปกำลังเข้าห่ำหั่นกัน

 

การต่อสู้ที่สามารถบอกเล่าเรื่องราวที่กล้าหาญที่เกิดขึ้นในกระท่อมแห่งนี้

 

อินด้าควรสนับสนุนจิฮัด แต่ก็ลืมทำเพราะเทคนิคที่น่าทึ่งตรงหน้าเธอ

 

 

「อั่ก！」

 

ใบหน้าของโนโซมุบิดเบี้ยวเล็กน้อยด้วยพลังที่มากเกินไปไหลผ่านร่างของเขา

 

ดาบเขี้ยวยักษ์ขนาดใหญ่และน้ำหนักที่ไม่ธรรมดาของมันทำให้เขาได้รับพลังที่โดดเด่นในทวีปแห่งนี้

 

เป็นเรื่องยากมากสำหรับแม้แต่โนโซมุที่ปล่อยพลังของเขาเพื่อปัดการโจมตีของมัน

 

อย่างไรก็ตาม เป็นโนโซมุที่เริ่มเสียสมดุลไปทีละน้อย

 

ทีละน้อย พวกเขากำลังห่ำหั่นกันด้วยพายุแห่งคลื่นดาบ

 

 

「อึก！」

 

ดวงตาของจิฮัดเบิกกว้าง

 

หมอนี่แข็งแกร่งมาก ด้วยดาบที่กวัดแกว่งอย่างสุดกำลัง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแม้แต่มังกรแห่งความตายก็สามารถล้มลงได้ในดาบเดียว

 

แม้แต่เขาก็ยังไม่สามารถหยุดนักเรียนคนนี้ได้

 

ในเวลาเดียวกันเขาก็ชื่นชม คำพูดของตาแก่ก็ผุดขึ้นมาในจิตใจของจิฮัด

 

“ถ้ามันไม่เป็นไปตามที่ตกลงกันไว้ ข้าจะเผาเมืองนี้ทิ้งซะ”

 

แม้ว่าตัวโนโซมุจะไม่ทำแบบนั้นก็ตาม แต่เด็กชายตรงหน้าเขาก็เป็นบุคคลอันตรายอย่างมาก

 

ทุกครั้งที่แลกดาบกัน ก็ตระหนักถึงคำพูดเหล่านั้นอีกครั้ง

 

เมื่อมันเกิดขึ้น เจ้าจะเป็นคนเดียวที่สามารถหยุดเขาได้?

 

ในการทำเช่นนั้น เขาเริ่มคิดว่าต้องก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองและเผชิญหน้ากับพลังของเด็กคนนี้

 

「อึก！」

 

เลือดกระเซ็นออกจากแขนของโนโซมุ บาดแผลที่ฉีกขาดตามร่างค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

 

อย่างไรก็ตาม ด้วยค่าแลกเปลี่ยนดังกล่าวก็ทำให้โนโซมุเข้าสู่โซนของตัวเอง

 

「ฟู่ว！」

 

ครั้งหนึ่งการโจมตีที่เคยปัดป้องดาบของคู่ต่อสู้กลับทำร้ายตัวเอง

 

และทันทีที่โนโซมุฟาดดาบออกไป เขาก็ยื่นมือข้างหนึ่งไปจับฝักดาบที่อยู่ตรงเอว

 

 

「ฮ่าห์！」

 

โนโซมุเข้ารุกทันที

 

ดาบและฝัก ด้วยอาวุธทั้งสองในมือของเขา เขาเริ่มทุ่มสุดแรงเพื่อจิฮัด

 

การฟาดราวกับดาบคู่ที่ถูกปลดปล่อยออกอย่างต่อเนื่องจากแขนทั้งสองข้าง เขาเข้าโจมตีใส่จิฮัดราวกับดาวตก

 

จิฮัดยกดาบยักษ์และอัดคิเข้าไปสุดกำลัง

 

ผ่านดาบยักษ์แรงกระแทกและแรงกดดันที่ทำให้แขนของเขาชาไปอย่างรวดเร็ว

 

 

「หนอยยยยยยยย！」

 

ร่างกายขนาดมหึมาของจิฮัดเริ่มล่าถอยและโดนรุกอย่างต่อเนื่อง

 

การรุกถูกพลิกกลับ จิฮัดที่เป็นฝ่ายได้เปรียบมาจนถึงตอนนี้ ต้องกลายเป็นฝ่ายรับอยู่ฝั่งเดียว

 

หากเป็นแบบนี้ต่อไปโดนคุมเกมแน่ จิฮัดตัดสินใจเช่นนั้น ยกระดับคิทั้งร่างและระเบิดมันออกมา

 

 

「ย๊าาาาาาาาาาาาาาก！」

 

คิจำนวนมากถูกปลดปล่อยออกจากร่างของจิฮัดทำให้แรงกระแทกจากการโจมตีของโนโซมุเบาลงเล็กน้อย

 

นอกจากนี้หมัดของจิฮัดยังตัดผ่านช่องว่างซัดเข้าที่แก้มของโนโซมุ

 

 

「อุกกกกก！」

 

เสียงที่ดังก้องกังวานจนยากที่จะเชื่อว่าเป็นการโจมตีใส่คนอื่น

 

ร่างของโนโซมุที่โดนซัดเข้าที่แก้มปลิวกระเด็นไปไกลหลายเมตรก่อนจะล้มลงกับพื้น

 

เมื่อสติของเขาดับไปชั่วครู่ โนโซมุก็นอนนิ่งก็กระโดดขึ้นยืน

 

อย่างไรก็ตามด้วยการใช้ประโยชน์จากช่องว่างเล็กน้อยนั่น อินด้าก็กลับมาสนับสนุนต่อ

 

 

「เอาไปกินซะ！」

 

เทพลังเวทย์ลงในหนังสือเวทย์ในมือ จากนั้นเปิดใช้งานวงเวทย์ เถาวัลย์ต้นไม้ปรากฏขึ้นที่เท้าของโนโซมุและยับยั้งมือและเท้าของเขา

 

「อยู่นิ่งๆแบบนั้นแหละ！」

 

อินด้าใช้เวทย์พันธนาการ จากนั้นก็สร้างลูกไฟขนาดมหึมายิงใส่โนโซมุ

 

「ฮ่าห์！」

 

โนโซมุระเบิดพลังด้วยดาบและฝักของเขา

 

คิ “ปัดฝุ่น”

 

คมดาบพลังคิจำนวนมากนับไม่ถ้วนได้พัดปลิวพันธนาการของอินด้าออกไป

 

นอกจากนี้โนโซมุยังวาดวงกลมขึ้นไปในอากาศด้วยดาบในมือขวาของเขาก่อตัวเป็นฟิลม์พลังงาน

 

 

　คิ “พัดใบบัว”

 

พัดใบบัวของโนโซมุรับการโจมตีของอินด้า

 

ยิ่งกว่านั้นเขากระแทกฝักดาบไปที่พัดเพื่อเป็นการสะท้อนลูกไฟกลับไป

 

 

「หาาาาาาาาาาาา！？」

 

เปลวไฟขนาดมหึมาย้อนกลับไป 180 องศาแล้วพุ่งเข้าหาเป้าหมาย

 

เสียงที่น่ารำคาญหลุดออกมาจากปากของอินด้าราวกับว่าไม่คิดเลยว่าเวทย์ของตัวเองจะเข้าทำร้ายเจ้าของ

 

ถึงอย่างนั้นก็เป็นไปตามที่คิด เปิดใช้เวทย์ป้องกันที่สลักอยู่บนหนังสืออย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันลูกบอลเพลิง

 

 

「อึก มุมมองของฉัน……」

 

อย่างไรก็ตาม มุมมองถูกปิดกั้นเพราะแรงระเบิดของลูกไฟ

 

ไม่ดีแน่ถ้าอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ตัดสินและพยายามร่ายเวทย์ต่อไป แต่ก็สายเกินไป

 

 

「ฟู่วววว！」

 

「อะ！」

 

เมื่อพุ่งตัดผ่านเปลวเพลิงที่ลุกโ๙น โนโซมุปรากฏตัวต่อหน้าอินด้า ดาบที่เขาถืออยู่ในมือมีคิที่อัดอยู่แน่นมาก

 

อินด้าเทพลังเวทย์ลงไปในบาเรียป้องกันเพิ่มทันทีเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของบาเรียน แต่โนโซมุก็ตัดบาเรียทิ้งได้เหมือนเศษกระดาษ

 

นอกจากนี้ โนโซมุยังโจมตีใส่ท้องของอินด้าด้วย คิ “ปืนใหญ่”

 

คลื่นกระแทกทรงพลังพัดพาร่างอินด้าออกไปโดยไม่ส่งเสียงใดๆ และเธอก็กระแทกเข้ากับพื้นจนไม่สามารถป้องกันตัวเองได้

 

อินด้าสามารถลุกขึ้นได้แต่ผลกระทบนั่นก็ทำให้เธอหายใจไม่สะดวกและไอออกมา

 

ตอนนี้เหลือแค่เขากับจิฮัด

 

โนโซมุหันไปเผชิญหน้ากับจิฮัดเป็นคนสุดท้าย

 

 

「แค่ใจสู้มันคงไม่พอสินะ……」

 

หลังจากพูดแบบนั้นจิฮัดก็ค่อยๆปลดตะขอของเกราะที่เขาสวมอยู่

 

ด้วยเสียงที่สั่นสะเือนชุดเกราะของจิฮัดก็หลุดออกจากกันและกลิ้งไปบนพื้น

 

ร่างกายที่เปลือยเปล่า แม้ว่าควรจะเล็กลงหลังจากถอดเกราะแล้ว แต่ร่างของจิฮัดก็ดูใหญ่กว่าเมื่อก่อน

 

 

「ในสภาพนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆจนทะลุขีดจำกัดของพลัง ถ้าได้เจอหน้าแบบนี้ก็ต้องปลดลิมิตตัวเองเหมือนกัน」

 

หลังจากพูดแบบนั้นจิฮัดก็ยืนนิ่งราวกับถือดาบยักษ์แล้วเอนหลัง

 

ขาที่เหมือนท่อนซุงของเขาเหยียบพื้นอย่างแน่นหนาและร่างกายที่ใหญ่ผิดปกติและดาบยักษ์ที่สามารถทะลวงสวรรค์ได้

 

ราวกับภูเขาไฟที่ใกล้จะปะทุ

 

 

「ถ้างั้นก็มาปลดปล่อยขั้นสุดยอด แล้วก็ระวังอย่าตายล่ะ……」

 

พลังงานมากกว่าที่เคยถูกปลดปล่อยออกจากร่างของจิฮัด

 

พลังงานที่ถูกปล่อยออกมาทำให้อากาศรอบๆหมุนวนและพื้นเริ่มแตก

 

 

「ฮ่าห์……」

 

แรงกดดันมหาศาลที่ทำให้เลือดเดือดพล่าน ผิวหนังนั้นพองตัว หัวใจเต้นแรง

 

กล้ามเนื้อโตขึ้นและดาบยักษ์ก็เริ่มคำราม

 

ท่าทางที่กัดฟันนั้นเหมือนกับปีศาจ ไม่พบคำว่า สบายๆแม้แต่คำเดียว

 

 

「อะ！」

 

โนโซมุรู้สึกถึงการข่มขู่อย่างรุนแรง วางดาบของเขาแล้วย่อลง

 

การระเบิดที่จิฮัดปลดปล่อยจากนี้ไปอาจจะทรงพลังที่สุดที่โนโซมุเคยประสบมา

 

อย่างไรก็ตาม มันง่ายที่จะคาดเดาว่ามันเป็นระเบิดพลังแบบไหน

 

 

「อึก！」

 

พร้อมกับความเจ็บปวด น้ำตาก็ไหลผ่านร่างของโนโซมุอีกครั้ง

 

ความเจ็บปวดในร่างกายของเขาถูกทำลายโดยพลังที่มากเกินไปค่อยๆกระจายไปทั่วร่างกายของเขา

 

มันไม่ดีที่จะยืดเยื้ออีกต่อไป

 

โฯโซมุตัดสินใจที่จะจบมันในการโจมตีครั้งนี้

 

 

「ฟู่วววววววว……」

 

เขาหายใจเข้าลึกๆและปล่อยให้ร่างกายผ่อนคลาย

 

ความพยายามมากเกินไปจะทำให้ความแม่นยำของวิชาดาบลดลง

 

จนกว่าจะถึงเวลาที่เขาชักดาบออกมา โนโซมุพยายามผ่อนร่างกายให้มากที่สุด

 

จากไหล่ที่รองรับคอถึงแขนทั้งสองข้างและจากเอวถึงลำตัวส่วนล่าง

 

เขาผ่อนคลายทั้งกล้ามเนื้อ เปิดหลอดเลือด และส่งเลือดให้เวียนไปทั่วร่างกาย

 

เพื่อให้เข้ากับสิ่งนี้ เขาผ่อนคลายร่างกายให้ได้มากที่สุด

 

คิที่ปลดปล่อยมาอัดแน่นและเอ่อล้น โนโซมุทุ่มเททั้งหมดลงไปในพลังนั่น และพยายามควบคุมมันให้ดีที่สุด

 

ถึงกระนั้น แรงกระตุ้นที่ควบคุมไม่ได้ก็ทำร้ายร่างกายเขาอยู่ดี

 

 

「ฮ่าาาาาา……」

 

「โอววววววววว……」

 

โนโซมุถอนหายใจแรงๆและจิฮัดยังคงอัดพลังคิไปที่ดาบยักษ์ของเขา

 

อากาศที่ปล่อยออกมาจากทั้งสองชนกันที่จุดกึ่งกลางระหว่างพวกเขาและบรรยากาศโดยรอบก็เกิดพายุรุนแรง

 

อย่างไรก็ตามพายุสิ้นสุดลงในทันใด

 

 

「…………」

 

「…………」

 

เงียบไปทันที พายุที่โหมกระหน่ำก่อนหน้านี้ได้หายไปและมีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ครอบครอง

 

โนโซมุยืนนิ่งโดยถือ “ไร้นาม”ที่มีฝักอยู่ในมือซ้ายและมือขวาเป็นด้าม

 

จิฮัดเองก็แข็งกระด้างราวกับรูปปั้นขณะถือดาบยักษ์ที่ส่องแสงราวกับดวงอาทิตย์

 

ไม่กี่วินาทีหรือชั่วนิรันดร์ผ่านไประหว่างพวกเขาทั้งสอง

 

 

「……ลุยล่ะนะ」

 

จิฮัดเริ่มลงมือ

 

ดาบที่ยกขึ้นถูกเหวี่ยงลงมาราวกับดาวหางตกลงมาจากท้องฟ้า และในขณะเดียวกัน ดาบขนาดมหึหาก็ปรากฏขึ้น

 

　คิ“หนึ่งดาบฟาดฟัน”。

 

คิที่หนามากส่งเสียงกรีดพื้นรอบๆจนพุ่งไปข้างหน้านอกจากนี้ คมดาบสุญญากาศที่เกาะอยู่รอบๆจะบดขยี้พื้นโลกให้กลายเป็นฝุ่น

 

ในสายตาของโนโซมุ มันดูเหมือนกำแพงขนาดมหึมาใกล้เข้ามา

 

กำแพงปราสาทที่สร้างขึ้นจากคมดาบแสงเดียวที่ไหลในแนวตั้ง พลังที่ไม่มีใครเทียบได้ “หนึ่งดาบฟาดฟัน”ที่เคยแสดงให้เห็นในลานประลอง

 

มันไม่ใช่ “การฟัน” เพื่อโค่นล้มบุคคลอีกต่อไป แต่เป็น “อาวุธ” สำหรับต่อต้านกองทัพ

 

ในขณะนั้น สติของโนโซมุก็เปลี่ยนไป

 

วิสัยทัศน์ที่เสียงและสีหายไป

 

ในขณะที่ทุกอย่างสะท้อนออกมาอย่างช้าๆ โนโซมุได้เค้นกล้ามเนื้อทั้งหมดที่คลายออกในคราวเดียว และเน้นพลังทั้งหมดไปที่ขาขวาเพื่อเป็นที่ยึด

 

ตั้งแต่ก้าวขาขวาไปจนถึงสะโพกและแขน การเคลื่อนไหวเชื่อมต่อกันโดยไม่เสียเปล่า และในขณะเดียวกัน การเพิ่มความแข็งแกร่งอย่างสุดขั้วก็ถูกถ่ายโอนไปยังกล้ามเนื้อที่ประสานกันทั้งหมด

 

จุดมุ่งหมายคือดาบมหึมาที่อยู่ตรงหน้า

 

「อะไรกัน！」

 

ชักดาบออกมาจากฝัก

 

ชั่วพริบตา

 

ในเวลาต่อมาดาบของจิฮัดก็ได้บดขยี้ป่าในทิศทางที่กำลังมุ่งไป

 

 

「คิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาห！」

 

「ว๊ากกกกกกกกก！」

 

ไอริสและคนอื่นๆ กรีดร้องโดยไม่ตั้งใจด้วยแสงเป็นประกาย เสียงคำรมและลมกรรโชกแรง

 

แสงสีขาวแผดเผาดวงตาของทุกคน ลมพัดทรายและหิน

 

ไม่นานความเงียบก็กลับมา

 

เมื่อไอริสและคนอื่นๆลืมตาขึ้นช้าๆ ภาพที่ไม่น่าเชื่อก็ปรากฏต่อหน้าพวกเขา

 

 

「เฮ้อ……」

 

มีคนถอนหายใจออกมา

 

ทุกคนต่างนิ่งอึ้งกับภาพตรงหน้า

 

บาดแผลเดียวที่สลักลงบนพื้นดิน พื้นดินที่เซาะร่องลึกทั้งสองข้างเหมือนกับคูน้ำ พื้นดินที่แตกระแหงและเป็นหลุมเป็นบ่อตัดผ่านผืนป่าเป็นเส้นตรงต่อไป

 

จากนั้น กลางป่าที่ถูกตัดออก โนโซมุยืมอยู่ด้วยดาบที่ถือไว้แบบหลวมๆ

 

แผลเป็นชิ้นเดียวที่สลักลงบนพื้นแยกออกเป็นสองส่วนต่อหน้าโนโซมุและไหลตามหลังโนโซมุไป

 

โนโซมุใช้ “คมดาบมายา-ชั่วพริบตา-” ตัด “ดาบ” ของจิฮัดไปอย่างแน่นอน

 

อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ที่จะป้องกันผลพวงของ “หนึ่งดาบฟาดฟัน” และโนโซมุก็ไม่น่าจะไล่ตามต่อไปได้

 

จิฮัดไม่ได้เปลี่ยนท่าทีของเขา แต่เขารู้สึกอยากจะถอนหายใจ

 

เมื่อโนโซมุเก็บดาบเข้าฝักเขาก็หันกลับมาอย่างแปลกใจ

 

 

「หวาาาาา……..เกิดคูน้ำในป่าเลย」

 

10ปีที่แล้ว โนโซมุฟันฝ่าการโจมตีของจิฮัดที่บดขยี้สัตว์อสูรทั้งหมด

 

และจิฮัดที่สู้กับโนโซมุตรงๆ ที่ปลดพันธนาการของเขา

 

ทั้งสองอ้าปากพร้อมกันราวกับจะพูดเป็นเสียงเดียวกัน

 

 

「ชิบล่ะ……」「ไร้สาระโครตๆ」

 

 

น่าแปลกที่เสียงของโนโซมุและจิฮัดพูดออกมาเกิดคาบเกี่ยวกัน

 

 

บวกกันเดือดขนาดนี้ ป่าจะเป็นไงฟะเนี่ย