[นิยายแปล]พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อม"หัวใจ"สู่ หัวใจ - ตอนที่ 112

บทที่６ตอนที่２９

 

 

 

 

「เอ่อ ตรงนี้คือ！？」

 

ลิซ่า เฮาวด์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับบางอย่างที่ผูกมัดตัวเธอเอาไว้

 

 

ตอนแรกลิซ่าก็ตกตะลึงเมื่อลืมตาขึ้นมา แต่เธอก็ตื่นขึ้นมาได้เพราะสิ่งที่เกิดขึ้น

 

 

เบื้องหน้าของเธอมีความมืดราวกับขุมนรกแพร่กระจายไปทั่ว

 

 

 

「โนโซมุ……」

 

เธอหมอบอยู่ราวกับเด็กที่ถูกกักขังอยู่ในที่มืดอย่างแท้จริง ซึ่งแม้แต่ความรู้สึกด้านลบที่เธอมีในตอนนี้ก็ทำให้เป็นบ้าได้

 

 

ความรู้สึกเหงาที่เกิดขึ้นในใจถูกทิ้งให้อยู่ในโลกเพียงคนเดียว มันกัดเซาะกินใจเธอ

 

 

 

「ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ……」

 

คำขอโทษหลุดออกมาจากปากลิซ่า

 

 

เธอไม่รู้ว่าเธอทำร้ายเขาไปมากขนาดไหน ฉันพูดว่าร้ายเขาไปตั้งมากมาย

 

 

โนโซมุนั้นโดดเดี่ยวแค่ไหน ฉันน่าจะรู้ดีมากกว่าใครๆ

 

 

ลิซ่ารู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง แต่ทำได้เพียงขออภัยกับสิ่งที่เธอได้ทำกับเขาลงไป

 

 

ในขณะนั้น มีบางสิ่งบิดตัวไปมาเหนือความมืดของขุมนรก

 

 

 

「เอ๋ ! ใครน่ะ！？」

 

บางทีอาจจะตอบสนองต่อเสียงเรียกของเธอ พื้นที่สีดำสนิทก็พองตัวราวกับอ่างน้ำ สิ่งที่โผล่มาจากอีกฝากหนึ่งของวังวน ซึ่งเป็นเปลี่ยนเป็นสีแดงและดำ กลับกลายเป็นเงาที่มืดมิดอย่างความมืดมิดของขุมนรกที่ล้อมรอบมัน

 

 

เงาที่ใกล้เข้ามาราวกับคลานไปทีละก้าว ลิซ่ารู้สึกหนาวสั่นและถอยหนีออกมา

 

 

ในที่สุดเงาดำนั้นก็มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ และชายคนหนึ่งก็คลานออกมาจากเงานั่น

 

 

 

「คะเคน……？」

 

เพื่อนสมัยเด็กปรากฏตัวขึ้นมาในสถานที่แห่งนี้ ลิซ่าส่ายหน้า เขาไม่น่าจะอยู่ที่นี่ได้

 

 

เคนเข้าโจมตีขณะที่ตาแดงก่ำและเปล่งเสียงแปลกๆลิซ่าจำได้ว่าเขาถูกของเหลวสีดำกลืนกินเข้าไปซึ่งไม่ใช่เลือดของมนุษย์

 

 

ในทางกลับกันเคนที่คลานออกมาจากเงามืดนั้นมีรอยยิ้มกว้างๆขณะมองดูลิซ่า

 

 

มันเป็นรอยยิ้มที่เหมือนกับออกมาจากใจ อย่างไรก็ตามลิซ่าคิดได้ว่ามันเป็นแค่ภาพลวงตา

 

 

 

「ลิซ่า….เท่านี้เธอก็อยู่กับข้าตลอดไป……」

 

「กำลังพูดอะไรน่ะ…..แล้วแขนนั่นมัน……」

 

เหนือสิ่งอื่นใด ภาพของเคนที่พุ่งเข้ามาในตาของเธอ ทำให้รู้สึกได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น

 

 

มันคือแขนขวาที่โนโซมุทำบาดแผลลึกๆเอาไว้มันมีก้อนเนื้อสีแดงดำคล้ายกับอะไรสักอย่างงอกมาทั่วแขน

 

 

อย่างไรก็ตาม เคนดูจะไม่แปลกใจเลยกับก้อนเนื้อสุดน่ารังเกียจชวนอ้วกนั่น ตรงกันข้ามเขากลับมองมันด้วยสายตาเอ็นดู

 

 

 

「อา มันคือพลังของข้า ด้วยสิ่งนี้จะใช้มันปกป้องเธอ」

 

「ไม่นะ หยุดนะ！」

 

ลิซ่าปฏิเสธออกมาขณะที่เคนเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับแขนขวาที่ผิดรูป อย่างไรก็ตาม เคนยังเดินต่อมาไม่หยุด

 

「ไม่ต้องกังวลไปหรอก ข้าได้พลังมาแล้ว พลังนี้มันไม่เป็นรองใคร เพราะงั้นแล้วเพื่อปกป้องลิซ่า ข้าถึงได้รับมันมา……」

 

「ไม่นะ มันไม่ใช่เลย ฉันน่ะ จริงๆแล้วฉัน……」

 

ลิซ่าส่ายหัวด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยขณะจ้องมองไปที่เคน ซึ่งรับรู้ได้เพียงถึงการมีอยู่ของลิซ่า

 

「ทำไม ทำไมล่ะ……」

 

「นายกำลังพูดอะไรน่ะสิ่งที่นายทำอยู่ทั้งหมดมันผิดบาปไปหมดเลยนะ？」

 

ลิซ่าเงยหน้าขึ้นตามเสียงที่ได้ยิน ดวงตาสีแดงที่ปรากฏอยู่ในแขนขวาก็มองมาที่เธอ

 

「อ่า ฉัน……？」

 

「เหอะ เอาอีกแล้วงั้นเหรอปฏิเสธผู้ชายมากี่คนแล้วล่ะ เธอจะต้องย่ำยีจิตใจผู้ชายอีกกี่คนถึงจะพอใจ คิดว่ามันจะกลับไปเป็นดั่งเดิมได้งั้นเหรอ？」

 

ตอนนี้ก็ไม่สามารถกลับคืนความสัมพันธ์กับโนโซมุได้แล้ว สิ่งที่รู้อยู่ในหัวก็คือเสียงที่ชัดเจนของผู้อื่นที่ทำให้จิตใจของลิซ่าต้องแตกสลาย

 

「ทุกอย่างคือความผิดของเธอ ทุกอย่างก็เพราะเธอ ทุกอย่างนั่นแหละ……」

 

「อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา……」

 

เสียงกล่าวโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกครั้งที่ดวงตาสีแดงจ้องมองมาที่เธอ ตัวเธอก็จะโดนด่ามากมายสารพัด

 

 

เสียงเย็นชาที่เล็ดลอดออกมาจากตานั่นทำให้จิตใจของลิซ่าเริ่มแตกสลาย และตัวเธอก็เริ่มค่อยๆถูกดูดพลังวิญญาณไปทีละนิด

 

 

วิสัยทัศน์ของลิซ่าเริ่มจางลงต่อหน้าเคนที่มีอะไรแปลกๆอยู่ที่่แขนกำลังใกล้เข้ามา ขณะพึมพำสารภาพกับการที่ตัวเองทำร้ายโนโซมุมา

มากมายขนาดไหน

 

 

◆◇◆

 

 

โนโซมุยืดหยัดอย่างมั่นคง ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกได้ถึงอันตรายตรงหน้าก็ตาม

 

「นี่คือขอบเขตของนักล่าสินะ……」

 

ขณะที่จ้องมองไปยังส่วนลึกของความมืดที่มองไม่เห็น โนโซมุพูดกับความมืดที่แพร่ขยายออกไปตรงหน้า

 

「ลิซ่าอยู่ไหน……..บ้าเอ้ยแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย」

 

ความมืดที่แพร่กระจายตรงหน้าไม่ว่ามองตรงไหนก็หาไม่เจอ

 

 

ตามคำบอกของซอนเน่ ว่ากันว่าภายในรังไหมจะเป็นโลกที่ต่างจากความเป็นจริงแล้วก็ไม่รู้เลยว่าโลกนั้นถูกล้อมไปด้วยความมืดมากแค่ไหน

 

“โนโซมุคุง ได้ยินฉันไหม？”

 

「ซีน่าเหรอ？」

 

“อืม ดีใจนะที่การเชื่อมต่อยังใช้ได้”

 

เสียงโล่งใจดังก้องไปทั่งหัวโนโซมุ เห็นได้ชัดว่าซีน่ากำลังตรวจเส้นทางเชื่อมต่อของวงจรเวทย์พันธสัญญา โนโซมุเองก็โล่งใจ

 

 

นี่คือพื้นที่ของสัตว์อสูรตัวนั้น บอกตรงๆไม่แปลกใจเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น และมีความเสี่ยงที่จะถูกโจมตีขณะพูดคุยกันอยู่

 

 

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ โนโซมุประหม่าเล็กน้อย บางทีอาจจะมีบางอย่างที่คั่งค้างอยู่ในใจ เลยมีรอยยิ้มเล็กน้อย

 

 

 

「……ไม่รู้เลยว่าลิซ่าอยู่ตรงไหน มืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย」

 

“รอสักครู่นะ ขอฉันดูแปป……”

 

ณ ตอนนี้โนโซมุได้เชื่อมต่อกับเพื่อนๆด้วยเวทย์พันธสัญญา

 

 

ซีน่าพยายามสำรวจแนวกั้นนักล่าผ่านสายตาของโนโซมุ แต่เสียงของซอนเน่ก็เข้ามาขัดจังหวะก่อนที่จะเจอกับลิซ่า

 

 

 

“พ่อหนุ่ม รีบเข้าไปเลยเดี๋ยวนี้ มันมีสัญลักษณ์อันแข็งแกร่งที่ว่าอบีตอยู่ในนั้น สาวผมแดงเองก็น่าจะอยู่ในนั้นเช่นกัน”

 

 

 

โนโซมุตกใจเล็กน้อยที่เสียงของซอนเน่เข้ามาขัดจังหวะ แต่เขาก็ยังพูดต่อไป

 

“สำหรับสัตว์อสูรตัวนั้น แม่สาวผมแดงนั่นก็จำเป็นในการรักษาเสถียรภาพของร่างหลักเช่นกัน เธอไม่ใช่แค่อาหารที่จะเติมเต็มท้องของมัน อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ใช่สิ่งที่มันจะกินลงไปได้ แม่สาวเอลฟ์ก็คงสัมผัสสัญญาณของอบีตได้ใช่ไหม？”

 

“……ก็จริงนะคะ แน่นอนว่าสัมผัสได้อย่างชัดเจนเลยหากเทียบกับก่อนหน้านี้……”

 

「เข้าใจด้วยเหรอ？」

 

“ยังไงก็เถอะ….ฉันเองก็กังวลเกี่ยวกับเหล่าภูติมากขึ้นเมื่อเราสู้กันก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าเข้าใจสถานการณ์แล้วล่ะ”

 

ขระฟังคำพูดของซีน่า การคาดเดาต่างๆก็หายไปในใจของโนโซมุ

 

 

เธอนั้นอ่อนไหวต่อการมีอยู่ของอบีต แม้ว่าเธอจะเคยพบมันในป่ามาก่อน จากนั้นก็เลยไม่มีข้อสงสัยกับคำพูดของเธอ

 

 

อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าซีน่าตอบสนองต่อเหล่าภูติ เหล่าภูติเองก็รู้สึกได้ถึงสัตว์อสูรเช่นเดียวกัน

 

 

 

「……ตาแก่ หรือว่าสัตว์อสูรตัวนั้นเองก็เป็นภูติชนิดหนึ่ง？」

 

“ก็ใกล้เคียงเลยแหละ ร่างกายที่ได้ครอบครองจากการสถิตย์ร่างของเหยื่อ แต่ว่าสาระสำคัญก็เหมือนๆกันหมด”

 

ซอนเน่กล่าวต่อไปว่าแก่นแท้ก็คือโครงสร้างร่างกายมันสร้างขึ้นมาเช่นเดียวคล้ายกับเหล่าภูติ

 

 

คำพูดที่ชัดเจนทำให้เกิดข้อสงสัยเกี่ยวกับซอนเน่อีกครั้ง

 

 

ไม่สิต้องบอกว่าทุกคนนั้นต้องสงสัยแน่นอน เพราะมีความรู้แปลกประหลาดเกินไป

 

 

แม้ว่าจะไม่เคยพูดถึงตัวเองเลย แต่เขาก็ให้คำแนะนำแก่โนโซมุและคนอื่นๆ นอกจากนี้คำแนะนำทั้งหลายก็เป็นสิ่งที่จิฮัดไม่รู้ด้วย

 

 

ยิ่งไปกว่านั้นความสามารถของตัวเขาเองยังไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด และความสามารถนั่นก็ไม่ใช่เล่นๆด้วย จะเห็นได้ว่าจิฮัดยังต้องสยบ

 

 

และแม้กระทั่งตอนนี้ซอนเน่ก็รู้สึกถึงอบีตได้เร็วกว่าซีน่า มันเต็มไปด้วยเรื่องลึกลับมากมาย

 

 

อย่างไรก็ตามโนโซมุส่ายหัวเพื่อระงับความสงสัยและหายใจออกราวกับเปลี่ยนใจ

 

 

 

「……ดูเหมือนว่าจะมาถึงทางตันแล้วสินะ」

 

ผมเองก็ห่วงซอนเน่ แต่ตอนนี้ขอเน้นไปที่ช่วยลิซ่าก่อน

 

 

เมื่อคิดแบบนั้น ทันทีที่โนโซมุก้าวไป ทันใดนั้นก็มีอาการปวดหัวอย่างรุนแรง

 

“อ๊ากกกก ปล่อยข้าออกไป ปล่อยข้าออกไปซะ ข้าจะฆ่าหมอนั่น！！”

 

「อึก ! พูดบ้าอะไรวะเนี่ย……」

 

เทียแมตเริ่มอาละวาดอีกครั้ง โนโซมุกัดฟันแน่นเพื่ออดทนกับความเจ็บปวด

 

 

เสียงกรีดร้องของเทียแมตค่อยๆหายไปขณะที่เขาอดทนต่อความเจ็บปวดครู่หนึ่ง สาปแช่งในส่วนลึกของหัวใจว่า “หยุดทำตัวไร้สาระ”ได้แล้ว

 

「ฮะฮ…..ช่วยอยู่เงียบๆหน่อยเหอะ ขอร้อง」

 

ไม่นานความเจ็บปวดก็ลดลงแต่ว่า หัวยังหนักอยู่เลย

 

 

อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก้าวเข้าไปในขุมนรกนี่

 

 

 

「ลิซ่า อยู่ที่ไหน！」

 

เขาขึ้นเสียงและตะโกนเรียกลิซ่า มีบางอย่างบิดไปมาในความมืด อาจจะตอบสนองต่อเสียงนั่น

 

 

โนโซมุค่อยๆเข้าใกล้ทีละขั้นขณะหรี่ตามอง มือนั้นจับดาบไว้ตลอด

 

 

ในที่สุดก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่สูงเท่ากับโนโซมุ

 

 

โนโซมุขมวดคิ้วกับรูปร่างที่คุ้นเคย ชายหนุ่มที่ครึ่งซ้ายของเขาอยู่ไม่ต้องสงสัย ว่า เป็นเคน โนทิส

 

 

 

「โนโซมุ……」

 

「เคน….ลิซ่าอยู่ไหน」

 

โนโซมุถามเคนเกี่ยวกับลิซ่าด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ สายตาของเขานั้นเฉียบแหลมกว่าที่เคยและความโกรธก็เริ่มปะทุออกมาจากร่างกายของเขา

อย่างไรก็ตามเมื่อเคนเหลือบมองโนโซมุ เขาก็มีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า

 

 

เมื่อหันไปมองโนโซมุจากด้านหน้า ครึ่งขวาของเคนก็เปิดออกมา

 

 

ครึ่งขวาที่ปกคลุมไปด้วยเนื้อแดงดำมีเส้นเลือดแดงดำและเต้นเป็นจังหวะ

 

 

และที่สะดุดตาที่สุดคือตาสีแดงขนาดใหญ่ที่เเปิดไปทางขวา

 

 

ความรู้สึกหิวโหยและความเกลียดชังพยายามจะฆ่าและกินทุกสิ่งที่เห็น ความหมกหมุ่นในเชิงลบอย่างรุนแรง

 

 

มันเป็นสัตว์อสูรสีดำที่พบในป่าอย่างแน่นอน อบีต

 

 

 

「โชคไม่ดีเลยนะ……」

 

โนโซมุขมวดคิ้วกับคำพูดนั่นขณะที่เขาพยายามตามหาลิซ่า

 

「เดี๋ยวแกก็จะโดนกลืนกินอย่างสมบูรณ์ แกน่ะ……」

 

ดูเหมือนว่าจะไม่สนใจกับตัวเขาเท่าไร มันเป็นเพียงแค่สัตว์อสูรที่มีรอยยิ้มอยู่บนหน้า

 

 

เหงื่อเย็นๆไหลออกมาจากหลังโนโซมุ แม้ว่าสีหน้าของคนตรงหน้าจะเป็นเคน แต่ก็สัมผัสอารมณ์ด้านลบที่เหนือกว่านั้นได้

 

 

ความหลงใหลที่หาที่ใดเปรียบไม่ได้กับความเศร้าโศกที่ลึกล้ำที่เคยพบในป่ามาก่อน เมื่อเทียบกับความแค้นที่เล็ดลอดออกมาจากร่างเคนปัจจุบัน สัตว์อสูรในขณะนั้นเปรียบเสมือนหมาน้อยเลย

 

 

 

「ลิซ่าน่ะเป็นของข้าาาาา」

 

และดวงตาที่ย้อมไปด้วยความหลงใหลก็หันไปหาโนโซมุ ในเวลาเดียวกัน ก็เข้าโจมตีทันทีเพื่อจะได้ปลดปล่อยความแค้นที่เบิกกว้าง

 

「อึก！」

 

ก่อนที่โนโซมุจะคิดอะไรร่างกายของเขาก็เคลื่อนไหวอย่างอิสระ

 

 

ในขณะที่หันหัวออกไป ดาบเล่มใหญ่ก็ผ่านไปพร้อมกับลมแรงๆ ใบมีดที่เคลือบไปด้วยสีดำสนิท มันยื่นออกมาจากแขนขวาสีดำแดง

 

 

ปลายที่ยื่นออกมาราวกับแส้จากแขนขวาเปลี่ยนเป็นใบมีดที่หนาเหมือนขวาน และรูปลักษณ์ก็คล้ายกับหางของอบีตที่เห็นในป่ามาก

 

 

 

「ชิ!」

 

พลังคิที่เพิ่มขึ้นชั่วขณะนั้นพุ่งไปทั่วร่างกายของเขาราวกับกระแสน้ำที่โหมกระหน่ำ และร่างกายของเขาก็ร้อนรุ่มราวกับไฟไหม้

 

 

เคนเหวี่ยงแขนขวาที่ยื่นออกมาของเขา และคราวนี้เขาพยายามจะเป่าสมองของโนโซมุ

 

 

โนโซมุกระโดดไปด้านข้างอย่างรวดเร็วและหลบหนีจากวิถีของใบมีดที่ตกลงมา วินาทีถัดมา ตู้ม ! ใบมีดขนาดใหญ่กระทบพื้นพร้อมกับส่งเสียงดังก้อง

 

 

โนโซมุลอยไปด้านหลังและก็ต้องเว้นระยะห่าง

 

 

ทั้งสองสบตากันเป็นจังหวะเดียว ในขณะนั้น ความมืดที่ปกคลุมพื้นที่ค่อยๆหายไป

 

 

สิ่งรอบข้างค่อยๆปรากฏให้เห็น และเมื่อภาพทั้งหมดของพื้นที่ถูกเปิดเผย โนโซมุก็ถึงกับปิดปาก

 

 

 

「อึก！？」

 

“นี่มัน……”

 

“แหวะ！”

 

พูดได้คำเดียวว่ามันเป็นพื้นที่ที่ปกคลุมด้วยกำแพงเนื้อ

 

 

จากสัตว์สี่ขาเช่นหมาป่าไปจนถึงพวกก็อบลินและออร์ค พวกมันรวมกันเป็นรูปปั้นดินเผาของเหล่าเด็กๆและกรีดร้องด้วยความอาฆาตแค้น

ดูเหมือนว่าสัตว์อสูรจะกลืนกินและคร่ำครวญ

 

 

 

“……นี่สินะถึงเรียกว่าพื้นที่นักล่า”

 

เสียงของจิฮัดซึ่งเขาพึมพำอย่างหนัก ก้องอยู่ในหูของโนโซมุ บางทีเพื่อนๆคนอื่นยังพูดไม่ออก ผมสัมผัสได้เพียงสิ่งที่พูดไม่ได้

 

 

ในโลกอันแสนเลวร้ายเช่นนี้ มีเพียงเคนเท่านั้นที่พยายามรักษาร่างของคนไว้เพียงครึ่งเดียวของร่างกาย มันดูแปลกและดูเหมือนว่าจะเป็นสัญลักษณ์แห่งความวุ่นวาย

 

 

 

「คราวนี้แหละ ลิซ่าจะเป็นของข้า……」

 

เมื่อเคนยกมือขึ้นไปบนท้องฟ้า วัตถุทรงกลมก็ลอยขึ้นมาจากพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยเนื้อ

 

 

เช่นเดียวกับอบีต ทรงกลมสีดำที่เหมือนกับตะกอนซึ่งสูงเท่ากับร่างของเคน ตอนที่ผมเห็นมัน ก็ราวกับว่าทั่วทั้งร่างช็อคไปเลย

มีใครบางคนอยู่ในทรงกลมสีดำ แขนขาเรียวและเอวแน่น

 

 

เธอลอยอยู่ในทรงกลมสีดำ คุกเข่าลงและเผยให้เห็นแขนขาที่สวยงามของเธออย่างเปิดเผย

 

 

เหนือสิ่งอื่นใด ผมยาวสีแดงเข้มที่มีลักษณะเฉพาะนั้นเป็นผู้หญิงที่โนโซมุกำลังมองหา มันเป็นร่างของลิซ่า  

 

 

เคนลูบลูกแก้วที่ลิซ่าติดอยู่ด้วยแขนซ้ายของเขา อย่างไรก็ตามสีหน้าของลิซ่านั้นว่างเปล่าและไม่ขยับอะไรเลย

 

 

ใบหน้าของลิซ่าสูญเสียความรู้สึกของเธอไปโดยสิ้นเชิง ไม่มีรูปลักษณ์ที่ดึงดูดอีกต่อไปแล้ว

 

 

 

「อึก！！」

 

โนโซมุของขึ้นทันที เขาพยายามตอบสนองต่อความโกรธของเขา คิเริ่มเอ่อล้นจากร่างกาย

 

 

มือที่ถือฝักส่งเสียงดัง และร่างกายของโนโซมุก็สั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ

 

 

ในเวลาต่อนั้นโนโซมุพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง

 

 

ดาบในมือของเขามีใบมีดที่บีบอัดพลังคิอย่างมาก

 

 

 

「แกเองก็จะเป็นเหยื่อของข้าเช่นกัน……」

 

น้ำเสียงนั่นไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว อาจเป็นเพราะจิตสำนึกนั่นเริ่มหลอมรวมกัน

 

 

พื้นดินที่เท้าเคนพองตัวขึ้น ก้อนเนื้อรูปไข่ที่มีขนาดใหญ่เท่ากับส่วนล่างของร่างกายคน มันมากกว่าหนึ่ง

 

 

และเมื่อผิวของก้อนเนื้อนั้นมีรอยแตกร้าว มีบางอย่างปรากฏขึ้นจากสิ่งนั้น

 

 

ปีศาจสีดำปรากฏตัวขึ้น บางตัวดูเหมือนสัตว์เดรัจฉานในขณะที่บางตัวดูเหมือนก็อบลิน

 

 

มีสิ่งมีชีวิตที่มีร่างกายเหมือนกับตั๊กแตนและยังมีสัตว์อสูรเช่นนกที่มีร่างกายใหญ่เท่ากับแขนมนุษย์

 

 

อย่างไรก็ตาม พวกมันทั้งหมดมีผิวกายสีดำเหมือนอบีตและตาข้างเดียวที่ย้อมสีแดงเหมือนเลือด

 

 

 

「เกี๊ยกกกกก！」

 

「กร๊ากกกกกก！」

 

ในขณะที่ส่งเสียงที่สั่นสะเทือน เหล่าปีศาจได้ติดตามผู้สร้างของพวกมันและโจมตีโนโซมุทั้งหมดในคราวเดียว

 

 

สัตว์อสูรใกล้เข้ามาหาเขา

 

 

 

「อ่าาาา！」

 

เขาตัดฝักดาบแล้วดึงดาบออกมา

 

 

โนโซมุฟันสัตว์อสูรสี่ขาสามตัวที่พุ่งเข้าหาเขาด้วยดาบ

 

 

ร่างของสัตว์ร้ายที่อยู่ตรงหน้าผมนั้นเปราะบางมากกว่าที่คิดกับอบีตกับที่เคยต่อสู้ในป่ามาก่อน อาจจะเป็นเหมือนพวกมดงานก็ได้มั้ง

 

 

หลังจากเหยียบซากศพของเพื่อนที่ถูกฟันแล้ว พวกสัตว์อสูรก็รีบกระโดดเข้าหาโนโซมุ

 

 

ดาบที่สองถูกปลดปล่อยออกมาจากโนโซมุพร้อมกับการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหล

 

 

จากนั้นเอง “คมดาบมายา-หวนคืน-”ที่กำลังจัดการสัตว์อสูรไปทีละตัว

 

 

อย่างไรก็ตาม จำนวนฝ่ายตรงข้ามก็มีมากเกินไป นกสีดำก็พุ่งเข้าหาโนโซมุที่กำจัดสัตว์อสูรไปหมดแล้ว

 

 

โนโซมุคิดว่าไม่สามารถจัดการทีละตัวอยู่แล้ว เขาจึงพยายามฝ่าฝูงนกสีดำที่กำลังเข้ามา

 

 

 

「เจ็บ ! อึก！」

 

กรงเล็บและจะงอยปากของนกสีดำที่กระโจนเข้ามาฉีกกระฉากเสื้อผ้าและผิวหนังของโนโซมุ

 

 

อย่างไรก็ตาม โนโซมุไม่ได้มาหยุดเพราะการโจมตีเพียงแค่นี้ กระทืบเท้าทั้งสองข้างและพุ่งเข้าหาฝูงนกสีดำราวกับเรือที่แล่นผ่านทะเลที่ยากลำบาก

 

 

เมื่อฝูงนกสีดำผ่านไป สิ่งต่อไปที่ปรากฏขึ้นคือแมลงสีดำที่มีเคียวขนาดใหญ่ที่ขาหน้า

 

 

 

「ชาห์！」

 

ตั้กแตนตำข้าวสีดำใช้ขาหลังประคองร่างและใช้คาหน้าที่กางเคียวออกมาเพราะอวดความสง่างามของตัวเอง

 

 

และเคียวที่แขนทั้งสองข้างก็ถูกกวาดไปทางซ้ายและขวาเพื่อประกบร่างของโนโซมุ

 

 

เคียวขนาดใหญ่เข้าใกล้โนโซมุ อย่างไรก็ตามเคียวที่ถูกปัดมาไม่ได้จับร่างของโนโซมุและหวืดไป

 

 

วินาทีถัดมาเกิดแสงสว่างวาบ และเคียวของตั๊กแตนตำข้าวก็บินขึ้นไปในอากาศ ด้วยการใช้ “คมดาบมายา-บทสุดท้าย-” นอกจากนี้คมดาบที่ซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากเคียวพร้อมดาบที่ตัดผ่าน ผ่าครึ่งตัวตั๊กแตนตำข้าว

 

 

โนโซมุที่ฝ่าฝูงสัตว์อสูรได้วิ่งตรงไปยังเคนแบบไม่หยุด

 

 

 

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก！」

 

พลังงานที่เหลือเล็กน้อยถูกใช้ไปในคราวเดียว และลมหายใจของโนโซมุเริ่มรุนแรงขึ้น

 

 

เคนเหวี่ยงแขนขวาที่บิดเบี้ยวขึ้นลง ความเร็วของมันไม่เหมือนกับตอนที่มันต่อสู้นอกรังไหม

 

 

 

「อึก！」

 

เขาพยายามหลีกเลี่ยงดาบที่เข้าใกล้ด้วยความเร็วสูงกว่า  จากนั้นโนโซมุก็พุ่งด้วย “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-”

 

 

ใบมีดกระแทกกับพื้นเนื้อในบริเวณใกล้เคียงกระจายของเหลวสีดำที่โดนชิ้นเนื้อจำนวนนับไม่ถ้วน โนโซมุขมวดคิ้วกับกลิ่นแปลกๆที่ดูเหมือนจะทำให้จมูกนั้นรับกลิ่นเสียๆเข้าไป

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น แขนขวาที่ถูกกระแทกลงไปอีก แตกออก และใบมีดที่เหมือนเข็มนับไม่ถ้วนถือกำเนิดขึ้นราวกับพุ่งเข้าหา

 

 

 

「ชิ！」

 

เมื่อเห็นฉากเดจาวูอีกครั้ง โนโซมุก็ฟันดาบของเขาก่อนจะคิด

 

 

 

 

ในเวลาเดียวกันดาบของโนโซมุก็วาดออกเป็นวงกลม แขนขวาของเคนก็ระเบิดออก และปล่อย เข็มสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนไปรอบๆ

 

 

แน่นอนว่ามันเป็นความสามารถของเคน

 

 

 

「อึก ! บ้าเอ้ย ! แม้แต่เวทย์ของเคนก็ใช้ได้เหรอ！」

 

เข็มนับไม่ถ้วนเจาะเยื่อหุ้มอากาศที่ทำจาก “พัดใบบัว” ของโนโซมุได้อย่างง่ายดายและเจาะร่างกายของเขา เห็นได้ชัดว่ามันแรงกว่าเดิม

นอกจากนี้แขนขวาของเคนซึ่งติดอยู่กับพื้นเนื้อนั้นพองตัวและระเบิดออก หลังจากหลีกเลี่ยงได้ไม่นาน ร่างของโนโซมุก็ถูกเหวี่ยงไปด้วยแขนขวาของเคน

 

「อึก！」

 

แรงช็อคนั่นแล่นไปทั่วร่างกายและอากาศรั่วไหลออกจากปอด

 

 

แม้ว่าจะเป็นจิตวิญญาณที่ไม่มั่นคง โนโซมุก็รู้สึกได้ว่าพลังมากกว่าที่เป็นมา

 

 

อย่างไรก็ตาม โนโซมุไม่สามารถเลือกที่จะยอมแพ้ได้ เขาสามารถหลบเลี่ยงผลกระทบจากการที่ถูกกระแทกกับพื้นและลุกขึ้นยืนได้

 

 

อย่างไรก็ตาม เคนอยู่ในฐานะไล่ตามได้อยู่แล้ว

 

 

หยาดน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วนถูกย้อมด้วยสีดำในอากาศ ไม่ต้องสงสัยว่านี่คือเวทย์ของเคน

 

 

น้ำแข็งที่ลอยอยู่ในอากาศโจมตี โนโซมุอย่างรวดเร็ว

 

 

โนโซมุพยายาหลบเลี่ยงด้วย “ก้าวพริบตา-ดาบเริงระบำ-” แต่โนโซมุก็ไม่สามารถปิดช่องว่างของแท่งน้ำแข็งที่กำลังใกล้เข้ามาได้โดยไม่มีช่องว่างใดๆ

 

 

ไม่แม้ว่าจะก้าวเข้าไปในขณะที่หลบฝนจากเข็มน้ำแข็งได้ และจากนั้นเอง “ดาบเขี้ยวงู”ก็พุ่งเข้ามาไม่สามารถป้องกันได้ด้วยพัดใบบัว

 

 

ความจริงที่ว่าพัดใบบัวไม่สามารถป้องกันการโจมตีของเข็มที่พุ่งเข้ามามากมาย โนโซมุก็ไม่มีวิธีการปิดช่องว่างอีกแล้ว

 

 

นอกจากนี้ตอนนี้ถูกต้อนให้จนมุมแล้ว

 

 

พื้นเนื้อนั้นเพิ่มขึ้นอีกครั้งและพวกสัตว์อสูรก็โผล่ออกมา สัตว์อสูรที่โผล่มานั้นดูน่ากลัวกว่าแต่ก่อนมาก

 

 

สิ่งที่ปรากฏตัวโนโซมุคือสิ่งที่สูงกว่าเขาสามเท่าของโนโซมุ มีแขนขาหนาเท่าท่อนซุง ยักษ์สามตาซึ่งเคยเผชิญหน้ากับโนโซมุกำลังคำราม

 

「กร๊ากกกกกกกกก！」

 

「ชิ มีกระทั่งไซคลอปส์ด้วยเหรอเนี่ย！」

 

ยักษ์ตาแดงพุ่งเข้าหาโนโซมุที่กำลังลังเล

 

 

เคนเข้าใจการเคลื่อนไหวของไซคลอปส์ได้อย่างสมบูรณ์และใช้เวทย์ผสานต่อสู้ร่วมกับมัน

 

 

ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากพุ่งเข้าใส่ไซคลอปส์แล้วมันมาขัดขวาง จากนั้นไม่ถูกแทงด้วยเข็มน้ำแข็งจำนวนมาก ก็กลายเป็นโดนแขนยักษ์นั่นทุบจนเป็นเนื้อบด

 

 

โนโซมุถูกบังคับให้เข้าสู่สถานการณ์สุดอันตายในเวลาเพียงไม่นาน เหลือเพียงทางเดียวคือต้องปลดปล่อย “พันธนาการ”

 

 

โนโซมุคว้าโซ่ล่องหนด้วยมือของเขาและพยายามกระชากมันออกมา

 

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อมาถึงขั้นนี้เทียแมตก็เริ่มอาละวาดอีกครั้ง

 

 

 

“กร๊ากกกกกกกกกกกกก ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามันนนน！！”

 

「หนวกหู！」

 

โนโซมุอดทนต่อแรงกดดันของเทียแมตอย่างหมดท่ามันพยายามจะเข้ายึดร่างโนโซมุเพื่อเป็นอิสระ ในขณะที่เขาหายใจออกมาด้วยความเจ็บปวด

 

 

อย่างไรก็ตาม มังกรที่ยังอาละวาดในตัวโนโซมุทำให้มือโนโซมุแข็งทื่อไปชั่วคราว ขณะพยายามจะปลด “พันธนาการ”

 

 

และเมื่อโนโซมุสังเกตเห็น มันก็สายไปแล้ว ไซคลอปส์เหวี่ยงแขนขึ้นต่อหน้าโนโซมุ

 

 

 

「ชิ……」

 

จากนั้นเองเขาก็ต้องหลีกเลี่ยงการโจมตีขณะถอยกลับครึ่งก้าว

 

「ก๊ากกกกกก……！」

 

แรงกระแทกที่ดูเหมือนว่ารุนแรงอย่างมากราวกับมังกรเข้าโจมตี

 

 

“ไร้นาม” หลุดออกจากมือโนโซมุ ร่างของเขาปลิวไปและถูกกระแทกเข้าที่ผนังของรังไหม

 

 

ในเวลาเดียวกันผนังเนื้อก็พองตัวและพยายามกลืนกินโนโซมุ

 

 

 

「ปิดท้ายด้วยเจ้านี่…..เพียงเท่านี้…..ลิซ่าก็จะอยู่ข้างข้า……」

 

โนโซมุพยายามดิ้นรนออกจากผนังเนื้อที่พยายามกลืนกินร่างของเขา  

 

 

อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะพยายามดิ้นรนขนาดไหน โนโซมุที่โดนไซคลอปส์ซัดปลิวมา เขากก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามต้องการ นอกจากนี้โนโซมุที่สู้มาอย่างต่อเนื่องร่างกายก็เริ่มถึงขีดจำกัด

 

 

ความเหนื่อยล้าเริ่มกัดกินร่างกายของโนโซมุ นอกจากนี้เทียแมตยังอาละวาดอยู่ในโลกวิญญาณ ทัศนวิสัยเริ่มพร่ามัวและลำคอที่เจ็บปวดเนื่องจากหายใจเร็วเกินไป

 

 

 

“นี่ โนโซมุคุง ได้ยินไหม！？”

 

ในจิตสำนึกอันเลือนลาง สิ่งที่ได้ยินคือเสียงของจิฮัดที่อยู่ด้านนอก

 

「อาจารย์จิฮัด..？」

 

หูของโนโซมุนั้นได้ยินเสียงอันทรงพลังก้องกังวาล

 

“ยังไงก็ตาม นายต้องแยกลิซ่าออกมาจากตัวอบีตให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตามพวกเราจำเป็นต้องทำลายเขตผู้ล่าจากด้านนอก！”

 

บางทีอาจจะช่วยลิซ่าได้ ความเป็นไปได้ทั้งหมด โนโซมุก็มองลงไปที่โซ่ที่ผูกมัดเขาไว้

 

 

หากทำลายสิ่งนี้ ก็สามารถเอาชนะสถานการณ์นี้ได้

 

 

แน่นอน ถ้าปลด “พันธนาการ” เทียแมตเองก็จะพยายามเข้ายึดร่างโนโซมุ และปลดปล่อยความเกลียดชังออกมา

 

 

มังกรยักษ์ที่มีความเกลียดชังอย่างมาก มากขึ้นกว่าแต่ก่อนโนโซมุที่หมดแรงจะรับมือกับมันได้ไหม

 

 

อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวของมือโนโซมุที่คว้าโซ่ล่องหนก็ไม่มีความลังเลใจ

 

 

ใช่ โนโซมุตัดสินใจจะปกป้องลิซ่าถึงได้มาที่นี่ เคยเป็นสัญญาและข้ออ้างที่ใช้หลบหนีมาตลอด แต่ตอนนี้ถึงเวลาทำตามสัญญานั่นแล้ว

 

 

ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นใดผมก็พร้อมที่น้อมรับมัน ผมจะเดิมพันด้วยทุกสิ่งที่ผมมีเพื่อก้าวเดินออกไปข้างหน้า

 

 

ขณะที่เขาใส่พลังไปที่มือขวานั้น ซอนเน่ก็ระงับความตั้งใจของเขา

 

 

 

“รอก่อนพ่อหนุ่ม อย่าปลดปล่อย “พันธนาการ” นะ！”

 

ในขณะที่สงสัยว่าทำไมซอนเน่ถึงรู้เรื่องนี้ โนโซมุก็ถาม

 

「กำลังพูดอะไรหะ ? ถ้าไม่ใช้ตอนนี้แล้วจะไปใช้ตอนไหน?」

 

“ไม่ใช่โว้ย ไม่ใช่ว่าไอ้『จิ้งจก』กำลังอาละวาดอยู่ในตัวเจ้าหรอกรึ? ยิ่งกว่านั้นจิตวิญญาณของเจ้ายังโดนกัดกินจากการอยู่ในนั้นอีก หากปลด “พันธนาการ” ตอนนี้ จิตวิญญาณของเจ้าก็จะถูกบดขยี้จากภายในและหากมันเกิดขึ้น ! มันจะย้อนกลับมาไม่ได้แล้วนะ！”

 

ตาแก่ก็ไม่ได้พูดผิดซะทีเดียวเพราะตอนนี้เทียแมตอาละวาดหนักมาก

 

 

ก่อนหน้านี้ก็พยายามจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาโดยให้โนโซมุเห็นภาพลวงตา แต่ตอนนี้มันหนักข้อยิ่งขึ้น

 

 

และความกดดันก็รุนแรงเกินคำบรรยาย

 

 

อาการปวดอย่างรุนแรงราวกับหัวถูกบีบรัดแน่นและความเจ็บปวดที่อวัยวะภายในก็รุนแรงขึ้น มันยังคงทำลายตัวตนของโนโซมุ

 

 

นอกจากนี้ จากภายนอกยังมีอบีตที่พยายามกินร่างกายและจิตวิญญาณของโนโซมุ

 

 

 

“จากนั้น เจ้าต้องช่วยแม่สาวคนนั้นโดยไม่ปลด “พันธนาการ”ออก！”

 

โนโซมุสงสัยในคำพูดแสนไร้สาระของซอนเน่

 

 

กำลังพูดอะไรอยู่ หากปลดปล่อยพลังก็สามารถช่วยลิซ่าได้มันน่าจะเป็นแบบนั้นนี่

 

 

 

“ถ้าจะให้บอกเหตุผลดีๆละก็ ! การเชื่อมต่อวิญญาณนั้นลึกซึ้งกว่าเวทย์พันธสัญญาทั่วไปมาก ! อิทธิพลร่วมกันมันมากกว่าที่คิดไว้เยอะ! หากพ่อหนุ่มไม่สามารถควบคุมพลังได้ และวิญญาณของแม่สาวนั่นก็จะถึงขีดจำกัดแล้ว! หากจิตใจอันอ่อนแอของพ่อหนุ่มต้องโดนความเกลียดชังและความแค้นเข้ากลืนกิน หากมันหลุดออกมาจากตัวเจ้า วิญญาณของแม่หนูนี่แตกสลายแน่นอน！”

 

 

 

คำพูดนั้นทำให้โนโซมุลังเลใจขึ้นมา

 

 

ลิซ่าอาจตายได้ถ้าปลดปล่อยพลังออกมา

 

 

แม้ว่าเขาควรจะมาช่วยลิซ่า แต่พลังที่มีนั้นกลับเป็นเหมือนดาบสองคมที่ทิ่มแทงทั้งตัวเขาและลิซ่าไปพร้อมกัน มันน่าขันสิ้นดี

 

 

 

「แล้ว จะให้ทำยังไง！」

 

ด้วยความเสียใจโนโซมุกัดฟันแน่น ความสิ้นหวังเข้าเติบเต็มจิตใจของโนโซมุ

 

 

 

“ฮึดไว้พ่อหนุ่ม ! จำสิ่งที่ข้าเคยพูดได้ไหม！」

 

โนโซมุโดนตาแก่บอกว่ามีพลังอื่นที่ไม่ใช่พลังของเทียแมตแฝงอยู่ในตัวเขา

 

 

จิตสำนึกนั้นคลุมเครือจนทำอะไรไม่ถูก

 

 

ซอนเน่หงุดหงิดราวกับความงุ่มง่ามของโนโซมุ

 

 

 

「นี่ไม่ใช่เวลามามัวถูกฝังอยู่ในกำแพงน่าขนลุกนี่นะ หรือมีงานอดิเรกแบบนั้นรึไง นี่เจ้าเป็นคนแบบนั้นงั้นเหรอเนี่ย！」

 

คำพูดนี้ทำเอามีอารมณ์ขันแปลกๆ

 

「……สำหรับตาแก่ไม่อยากโดนบอกแบบนั้นหรอกนะโว้ย」

 

“คุณโนโซมุ ไม่เป็นไรนะคะ！？”

 

“โนโซมุ ! อย่าทำอะไรผลีผลาม ถ้านายตายไป ก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว”

 

พี่น้องฟรานซิสต่างส่งเสียงโกรธออกมา เมื่อพิจารณาจากเสียงของพวกเธอ พวกเธอเองอาจจะไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของซอนเน่

 

 

ปากของโนโซมุยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติให้กับความคิดของเพื่อนๆที่ห่วงเขา

 

 

 

「ตาแก่ อย่าพูดอะไรไร้สาระสิฟะ อย่าทำตัวไร้เหตุผลเหมือนอาจารย์จะได้ไหม……」

 

ความตั้งใจทั้งหมดของโนโซมุถูกตัดสินลงแล้ว เขาหายใจออกราวกับว่าจะทุ่มพลังทั้งหมด จากนั้นก็ผ่อนคลายร่างกายเล็กน้อย

 

 

 

「……ก็ได้ จะทำตามแผนของตาแก่ก็ได้」

 

“โนโซมุ!? หยุดเลยนะ！！”

 

“นั่นสิ ! พูดอะไรออกมาน่ะ ! คิดให้ดีก่อนสิ！”

 

เสียงอันดังของไอริสและซีน่าก้องอยู่ในหัวของโนโซมุ

 

 

อย่างไรก็ตาม ไม่คิดว่ามีวิธีอื่นอีกแล้ว ไม่ว่าจะเชื่อมตัวด้วยเวทย์สัญญามากแค่ไหน ก็เป็นเรื่องยากที่จะแทรกแซงตัวรังไหมโดยตรง

 

 

 

 

ขณะขอโทษพวกไอริสที่ทำให้ต้องกังวลอีกครั้ง โนโซมุปล่อยมือจากโซ่

 

 

เทียแมตและอบีตกำลังจะกัดกินวิญญาณของโนโซมุราวกับรอคอย

 

 

 

「แต่ว่า ! อึก……」

 

แรงระเบิดยังคงกระทบร่างกายโนโซมุต่อไป

 

 

มันทั้งเจ็บและแสบ

 

 

ความเจ็บปวดที่แผ่ขยายออกไปทั่วทั้งร่างนั้นเพิ่มขึ้น และความรู้สึกทั้งหมดก็ถูกพรากออกไปจากร่างโนโซมุ

 

 

หูอื้อเหมือนการได้ยินจะกลายเป็นอัมพาตและสิ่งที่อยู่ในสายตาก็กลายเป็นสีขาวไปหมดแล้ว

 

 

หัวใจที่เต้นแรงยังคงเต้นด้วยแรงที่เหมือนกับระเบิด และร่างกายก็ร้อนแรงดุจเพลิงไหม้

 

 

 

“ซีน่า! เชื่อมต่อทางจิตวิญญาณให้เข้าใกล้กับโนโซมุมากกว่านี้อีก พวกเราจะแบ่งปันความรู้สึกของเราและสร้างกำแพงล้อมรอบจิตใจโนโซมุเพื่อแบ่งเบาภาระเขาให้มากที่สุด！”

 

“อืม ! ถ้าทำแบบนั้น……”

 

“ทำตามที่อินด้าบอก ไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่จะปลดความเครียดอันหนักอึ้งของเขาได้มากที่สุด！”

 

อินด้าและจิฮัดพูดแบบนั้น

 

 

อินด้าและจิฮัดเสนอการสร้างกำแพงขวางกั้นจิตใจโนโซมุผ่านการเชื่อมต่อและลดภาระทางจิตให้มากที่สุด

 

 

เป็นไปได้อย่างแน่นอนหากจิตใจนั้นสอดคล้องต้องกัน

 

 

อย่างไรก็ตาม หากอัตราการเชื่อมต่อยิ่งใกล้กันมากเท่าไร ความเจ็บปวดของโนโซมุก็จะได้รับจากคนที่สร้างกำแพงขึ้นมาด้วยเช่นกัน

 

 

ความรู้สึกที่วิญญาณถูกมังกรยักษ์ในตำนานและอบีตกลืนกิน หากทำพลาดแม้แต่น้อยก็คือเขาคลั่งทันที

 

 

นอกจากนั้นหากเพิ่มปัจจัยวิตกกังวลต่างๆมากขึ้น มันก็จะไม่สิ้นสุด บอกตามตรงไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน

 

 

 

“ไม่เป็นไรไม่ใช่แค่อินด้า แต่ข้าเองก็จะปรับตามไปด้วยและแบ่งเบาภาระของเจ้า อะไร ไม่ต้องกังวลหรอกถึงข้าจะแก่แบบนี้แต่ก็ยังฟิตนะ”

 

“แล้วเดี๋ยวจะรับช่วงต่อจากซีน่าเอง เพราะงั้นรักษามันไว้ให้ได้”

 

นอกจากนี้เมื่อจิฮัดเสนอว่าให้เอาตัวเขาเข้าร่วมด้วยและปรับเส้นวิญญาณให้เข้ากับโนโซมุ ไอริสเองก็ตามไปด้วย

 

 

นอกจากนี้ยังมีเสียงของคนอื่นๆ

 

 

ตามที่คาดไว้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปรับแต่งคลื่นวิญญาณทุกคนที่เพียงไอริสคนเดียวที่ทำได้ ยกเว้นพวกจิฮัด

 

 

 

“มาร์ ในกรณีฉุกเฉิน……”

 

“เข้าใจแล้ว ควรจะทำลายกำแพงกั้นระหว่างใช้งานพร้อมกับเวทย์ของทิม่าใช่ไหม？”

 

มาร์และทิม่านั้นถูกทิ้งเอาไว้เบื้องหลงเพราะสองคนนี้ต่างมีพลังทำลายล้างอันรุนแรง

 

 

เทคนิคสกิลผสานของมาร์และเวทย์โจมตีของทิม่าที่ควบคุมได้ยาก แต่ในกรณีฉุกเฉินต้องทำลายรังไหมตรงหน้า

 

 

 

“เอ้า ต่างคนต่างพูดเห็นแก่ได้ทั้งนั้น！”

 

ซีน่าโกรธมาก แค่ก็ค้นหาเส้นทางของทั้งสี่และระมัดระวังในการเชื่อมต่อจิตวิญญาณเข้ากับตัวโนโซมุ

 

 

จิตวิญญาณของทั้งสี่เริ่มประสานกันอย่างลึกซึ้งบางทีอาจเป็นเพราะความเจ็บปวดของโนโซมุที่ถูกส่งผ่านมาทำให้เกิดรอยย่นบนสีหน้า และเหงื่อก็ไหลออกมาทันที

 

 

 

“โนโซมุคุง ! เดี๋ยวจะบอกเองว่าตอนไหนที่ทุกคนคิดว่ามันถึงขีดจำกัดแล้ว จะทำลายรังไหมนั่นโดยไม่ถามความเห็นนะ ถึงจะถามก็ไม่ฟังคำตอบด้วย！”

 

ขณะที่ซีน่าบ่นไปแบบนั้นแก้มของโนโซมุก็ผ่อนคลายลง

 

 

ด้วยกำลังใจจากเพื่อนๆของเขา โนโซมุหลับตาและโน้มตัวเข้าหาตัวเองขณะที่อดทนต่อความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่าง

 

 

หูนั้นอื้อราวกับจมดิ่งสู่ก้นน้ำ

 

 

มองเห็นแสงสลัวอีกด้านหนึ่งของการเต้นของหัวใจที่เป็นจังหวะ

 

 

ลูกบอลสีอ่อนในบรรดาห้าสี เป็นดั่งหลอดไฟขนาดเล็กที่พอดีกับฝ่ามือ แต่ถ้าสัมผัสก็จะรับรู้ได้ถึงพลังที่ไร้ก้นบึ้ง

 

 

เป็นพลังของเทียแมตที่ทรมานเขามาหลายครั้งและช่วยเขาอีกครั้ง

 

 

อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่พลังที่โนโซมุต้องการในตอนนี้

 

 

ลึกกว่านั้นโนโซมุจมลงไปที่ก้นทะเลสาบ

 

 

ไปได้ลึกแค่ไหนกัน หูนั้นไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไป และเสียงของเพื่อนๆก็หายไปแล้ว มีเพียงความเงียบและความมืดเท่านั้นที่ครอบงำพื้นที่โดยรอบ

 

 

อย่างไรก็ตาม ในความเงียบนั้นมีบางสิ่งบางอย่างปรากฏให้เห็น

 

 

สิ่งที่เห็นก็คือ ตัวเองที่หมอบอยู่ในห้องพัก อายุน้อยกว่าปัจจุบันเล็กน้อย เขาคุกเข่าอยู่ด้วยท่าทางที่ไร้วิญญาณ

 

 

 

“ทำไมกัน ทำไมกัน……”

 

「นี่มัน……」

 

เมื่อโนโซมุเอื้อมมือไปหา ฉากตรงหน้าก็หายไปราวกับฟองสบู่

 

 

และภายในไม่กี่วินาทีถัดมา ฉากต่อไปก็แพร่กระจายหน้าโนโซมุ

 

 

 

“กำลังจะทำอะไร……”

 

ภาพต่อมาที่แผ่ขยายไปในดวงตาของโนโซมุก็คือตอนที่โนโซมุอยู่ในป่า

 

 

ต่อหน้าโนโซมุที่จมลงสู่พื้น มีอาจารย์ที่ยืนอยู่ต่อหน้าฝูงหมาป่านับไม่ถ้วน

 

 

 

“คุณยายเป็นใคร……”

 

“ไม่มีความเคารพผู้ใหญ่เสียเลยนะ”

 

ฉากการพบกันของโนโซมุกับชิโนะ และเหตุการณ์ที่ทำให้โนโซมุเริ่มฝึกเพลงดาบสไตล์มิคางุระอันแสนดุเดือด และหนึ่งในจุดเปลี่ยนของชีวิตเขา

 

 

 

「ความทรงจำเก่าๆของผม」

 

ขณะที่โนโซมุพึมพำ ฉากเก่าๆก็ค่อยๆหายไปทีละภาพ

 

 

วันแห่งการฝึกอย่างทรหด และใช้ข้ออ้างมันในการหนีความจริง

 

 

การต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่ต้องห่ำหั่นกันด้วยชีวิตกับชิโนะ โนโซมุนั้นเริ่มทำตามความต้องการของอาจารย์ซึ่งเป็นคำขอสุดท้ายในชีวิต

 

 

ได้พบปะสังสรรค์กับเหล่าเพื่อนและขยายความสัมพันธ์ หลังจากที่ห่างหายจากการพบปะผู้คนมานาน อย่างไรก็ตามตอนนั้นเขายังไม่กล้าบอกความลับของตัวเอง

 

 

อย่างไรก็ตามถึงกระนั้นตัวตนของโนโซมุก็ไม่ได้แตกสลาย

 

 

ต่างจากตอนที่อยู่กับลิซ่าและคนอื่นๆ ตอนนี้เขามีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงมากขึ้น

 

 

อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่ฉากเดียวที่อยู่ตรงหน้า

 

 

โนโซมุที่เป็นเพื่อนกับพวกลิซ่าตั้งแต่เด็กมีเคนที่มองลิซ่า

 

 

เคนชอบลิซ่ามาตั้งแต่เด็ก แต่ว่าที่ตรงนั้นดันเป็นของเพื่อนสนิทที่ไม่ใช่เขา

 

 

ทุกครั้งที่เห็นเธอเดินอยู่ข้างโนโซมุ ความรู้สึกมืดมนมันก็เกิดขึ้นกัดกินจิตใจเคนทีละน้อย ถึงกระนั้นก็ยังปกปิดความลับนั้นเอาไว้

 

 

และฉากนั้นก็เปลี่ยนมาตอนที่ผมมายังสถาบันโซลมินาติ

 

 

 

“ไงเคน ลำบากเนอะ ที่ต้องเห็นไอขยะนั่นอยู่กับคนสวยๆอย่างลิซ่า……”

 

“นาสเวล……”

 

นาสเวล ซึ่งเสียชีวิตในปีแรกกำลังพูดคุยกับเคน ในเวลานี้ความหึงหวงนั่นก็เริ่มเกิดขึ้นกับเขา

 

 

ถึงอย่างนั้นเคนก็ไม่สามารถจะรับมือกับโนโซมุและเพื่อนของเขาได้ เขาไม่มีทางที่จะคืนดีกับความรู้สึกนั่นได้นอกจากต้องอดทนอดกลั้น

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าโถมันจะใหญ่ขนาดไหน หากเทน้ำไปเรื่อยๆมันก็จะล้น

 

 

และเมื่อนาสเวลถูกพวกสัตว์อสูรฆ่าตาย และความกังวลว่าลิซ่าจะตายไปด้วย ในที่สุดเคนก็เริ่มเดินออกนอกเส้นทาง

 

 

 

“โนโซมุ……”

 

ร่างของลิซ่าที่วิ่งไปรอบๆเมืองด้วยใบหน้าไม่สบายใจปรากฏขึ้น

 

 

ขระหายใจออกอย่างแรง เธอมองหาโนโซมุ

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะ โอเคไหม….ก็สัญญากันไว้แล้วนี่……”

 

เป็นฉากที่ลิซ่ากำลังตามหาโนโซมุตามข่าวลือที่เกิดขึ้น

 

 

ลิซ่าส่ายหัวพยายามปฏิเสธเรื่องข่าวลือ

 

 

อย่างไรก็ตามต่อหน้าเธอมีเคนที่ปลอมตัวเป็นเขากำลังจูบกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้

 

 

สิ่งต่อไปที่สะท้อนออกมาคือในห้องที่ปิดผ้าม่าน ในห้องที่มีแสงสลัว แม้จะเป็นตอนกลางวัน ก็ยังเห็นลิซ่านั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับกอดเข่า เธอเพียงแค่จ้องมองลงไปที่พื้นด้วยแววตาที่ไม่สั่นคลอน

 

 

เคนกับคามิลล่าพังประตูห้องเข้าไป

 

 

และมันก็เป็นที่ช่วงเวลาที่ทั้งสามคนต้องแตกหัก และความสัมพันธ์จอมปลอมของเคนก็เริ่มต้นขึ้น

 

 

 

「นี่มัน……」

 

อาจจะกล่าวได้ว่าสิ่งที่ไหลเข้ามาในหัวโนโซมุคือความทรงจำที่เหลืออยู่

 

 

วิญญาณของ โนโซมุ ลิซ่า และเคนนั้นเชื่อมโยงกันและนี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของความทรงจำ

 

 

อดีตของทั้งสามคนที่สะท้อนออกมาราวกับตะเกียงวิเศษและหายไป

 

 

ขณะดูภาพเหตุการณ์ โนโซมุก็รู้สึกช็อค

 

 

ความคิดถึง ความเศร้า ความเกลียดชัง และความรัก

 

 

ทุกๆอย่างเป็นความคิดถึง ทุกๆอย่างเป็นความขุ่นเคือง ทุกอย่างคือความเศร้า และมีเพียงอารมณ์เท่านั้นที่ออกมาจากใจ

 

 

ในที่สุดทุกสิ่งที่สะท้อนอยู่ตรงหน้าก็หายไป และพื้นที่สีดำสนิทก็กลับคืนมา

 

 

อย่างไรก็ตามไม่เหมือนความมืดจนถึงตอนนี้ มีบางอย่างสะท้อนอยู่ในดวงตาของโนโซมุ บางสิ่งที่ถูกยืดออกไปในอากาศราวกับใยแมงมุม

 

「นี่มัน โซ่？」

 

หากมองใกล้ๆโซ่นั้นมีแสงสลัว อย่างไรก็ตาม จำนวนมันผิดปกติ

 

 

 

ที่นี่มีโซ่มากมายขนาดไหนกัน โซ่ที่ส่องแสงแวววาวไปรอบๆครอบคลุมไปไกลเกินกว่าพื้นที่สีดำสนิท

 

「นานแค่ไหนกันเนี่ย นั่นก็ด้วย แล้วโซ่นี่มัน?……」

 

ถ้ามองดีๆก็เป็นสิ่งที่คุ้นเคยสำหรับเขา มันเป็นโซ่เช่นเดียวกับที่ “พันธนาการ” ความสามารถของเขามาตลอดหลายปี

 

「พลังของตัวเองงั้นเหรอ…」

 

เหนือกว่านั้นใช่ไหม?

 

 

เสียงของซอนเน่และคนอื่นๆหายไปก่อนที่จะรู้ตัวและคำพูดของโนโซมุก็หายไปในความมืด

 

 

มันช่วยไม่ได้แม้ว่าจะคิดเกี่ยวกับมัน จะช่วยลิซ่าไม่ได้หากหมกมุ่นอยู่แต่ตรงนี้

 

 

โนโซมุผลักโว่ที่ส่องแสงแวววาวและพยายามเข้าไปข้างใน

 

 

อย่างไรก็ตามทันทีที่โนโซมุสัมผัสโว่ มันก็ส่องแสงขนาดใหญ่เป็นพิเศษและสั่นไหวเป็นจังหวะ

 

 

วินาทีต่อมา โซ่ที่ยืดออกไปในอากาศก็บินไปหาโนโซมุและพันรอบร่างเขา

 

 

 

「มันคืออะไรเนี่ย !? อึก？」

 

โซ่ที่ส่งเสียงดังเอี๊ยดและกระชับร่างกาย ลมหายใจรั่วออกมาจากปากโนโซมุ

 

 

โนโซมุเอื้อมมือไปจับโซ่ที่พันรอบตัวเขา พยายามถอดโซ่ที่รัดแน่นไปทั่วร่าง แต่โนโซมุก็หยุดเพราะเสียงที่ดังก้องขึ้นในใจ

 

 

 

“ขอโทษ……”

 

น้ำเสียงที่แผ่วเบาแตกต่างจากเทียแมตอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงที่ไหลเข้ามาในความคิดของโนโซมุ ทำให้เขามองไปในความว่างเปล่า

 

「เสียงนี้มัน ลิซ่าเหรอ？」

 

โนโซมุตกใจที่เสียงของลิซ่าก้องไปในหัวของเขา ในเวลาเดียวกันก็เห็นลิซ่าร้องไห้ คุกเข่าต่อหน้าและนอนลงไป

 

“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”

 

「ลิซ่า ! เฮ้！」

 

ลิซ่ายังคงกล่าวขอโทษต่อไปอย่างจริงจัง เมื่อโนโซมุขึ้นเสียง ร่างของลิซ่าก็ก้มหน้าลงขอโทษอย่างแรง

 

 

ลิซ่ามองไปรอบๆเงยหน้าขึ้นด้วยความหวาดกลัว อย่างไรก็ตาม เธอมองไม่เห็นโนโซมุ

 

 

เธอมองไปรอบๆและก็ส่งน้ำเสียงผิดหวังออกมา

 

“ฮะฮะ มีเสียงโนโซมุลอยมาด้วย….นี่ตัวฉันคงจะเพี้ยนไปแล้วสินะ……”

 

เสียงทุ้มต่ำ รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าของลิซ่า ใบหน้าที่อ่อนล้าและซีดเผือกเหมือนกับคนใกล้ตาย

 

“แต่ว่ามันคงไม่ใช่หรอก คงเป็นแค่ภาพลวงตา เพราะได้ยินเสียงโนโซมุในตอนท้ายนี่น่า ตอนท้ายของชีวิตมันคงจะเป็นแบบนี้ใช่ไหม……”

 

รอยยิ้มของลิซ่าดูเศร้า แต่เธอก็ค่อนข้างพอใจและใบหน้าของเธอก็มัวหมอง

 

 

ลิซ่าหายไปในความมืดราวกับละลายหายไปในน้ำ เหนือความมืดมิดนั่น มีบางอย่างกำลังยกปากขึ้นมา

 

 

ดวงตาสีแดงนับไม่ถ้วนที่ปรากฏในความมืดมิด ตามองไปที่ลิซ่าที่กำลังจะหายไปด้วยความพึงพอใจ

 

 

แน่นอนว่าเป็นอบีตที่พยายามกลืนกินลิซ่า

 

 

ในสายตาที่มองนับไม่ถ้วน ลิซ่าขดตัวเหมือนเด็กทารกและบีบมือของเธอแน่นที่อกราวกับว่าไม่อยากละทิ้งสิ่งสำคัญ

 

 

เป็นคำพูดของโนโซมุก่อนหน้านี้ หรือเป็นวันวานที่ได้ใช้ความสุขอยู่ด้วยกัน?

 

 

โนโซมุมองไม่เห็นหน้าของเธอ ทั้งหมดที่เขารู้คือ วิญญาณของลิซ่า ซึ่งกำลังเก็บตัวเองไว้ด้วยการปิดกั้นหัวใจได้หยุดต่อต้านโดยสมบูรณ์แล้ว

 

「ลิซ่า ! อดทนเอาไว้ ! อย่ายอมแพ้เด็ดขาดนะ……！」

 

“แต่สุดท้าย ยังไงฉันก็ต้องขอโทษอยู่ดี”

 

คำพูดสุดท้ายที่รั่วไหลออกมาจากปากของเธอก็ยังไม่พ้นคำขอโทษพร้อมกับตัวเธอที่จะละลายหายไปในความมืด

 

“ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ….ฉันขอโทษนะ”

 

ทันทีที่คำพูดนั้นดังก้องอยู่ในหูของเขา วิญญาณที่เป็นดั่งอัมพาตจนถึงตอนนี้ของโนโซมุก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมา

 

 

ยกกำปั้นขึ้นแล้วชกตัวเอง

 

 

มีแสงสีขาวส่องมาข้างหน้าเขา และในขณะที่รู้สึกเจ็บจนชาโนโซมุก็จ้องมองไปที่โซ่ที่อยู่ด้านหน้า

 

 

 

「โอ้วววววววววววววววววว! อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา！」

 

เปล่งเสียงจากส่วนล่างของช่องท้อง เอื้อมมือออกไปคว้าโซ่ที่ยืดออกไปด้านหน้าสุดกำลัง

 

 

วินาทีถัดมาที่คว้าโซ่ โซ่นั้นสั่นไหว และแสงสลัวก็กลายเป็นแสงสว่างวาบเติมลงบนพื้นที่ๆดำสนิท

 

 

 

「อะไรเนี่ย！？」

 

โว่ที่พันอย่างประณีตกับโนโซมุที่สับสนถูกคลายออกทันที และก็มีเสียงดังลั่น เสียงคำรามแล่นผ่านอากาศ

 

“ก๊าซซซซซซซซซซซซซ！”

 

โซ่ที่ปลิวไปตามความมืดด้วยแสงอันแรงกล้า ความมืดและดวงตาสีแดงที่โอบล้อมโนโซมุสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว และโซ่ก็ถูกฉีกกระชากไปทีละอัน  

 

 

เมื่อความมืดทั้งหมดที่ปกคลุมถูกขับไล่ออกไป โซ่ที่ส่องประกายก็พุ่งไปที่จุดใดจุดหนึ่งในอากาศราวกับฝูงปลาที่ล่าเหยื่อ

 

 

ในที่สุด เสียงกระจกที่แตกก็ดังลั่นปรากฏรอยร้าวขึ้นในอากาศ

 

 

เมื่อโซ่ที่พุ่งออกไปไกลกระโดดเข้าไปในรอยแยก มันจะดึงร่างของโนโซมุพาไปที่รอยแยกในอากาศ

 

 

 

「ว้าาาาาาาาาาาา ! อะไรเนี่ย เกิดอะไรขึ้น！？」

 

จู่ๆโนโซมุก็ลอยไปพร้อมกับส่งเสียงประหลาดใจ

 

 

เบื้อหลังรอยแยกที่ฉีกขาดคือโลกที่ปกคลุมไปด้วยกำแพงเนื้อและ เคน โนทิส  เคนที่โดนอบีตกลืนกิน ดวงตาของเขาเบิกกว้าง นอกจากนั้นมีร่างของลิซ่าที่ยืนอยู่ในลูกบอลสีดำ

 

 

 

「แก ! หนีออกมาได้ยังไง！」

 

สายตามุ่งตรงลงไปที่โนโซมุซึ่งตกลงบนพื้นเนื้อ ความประหลาดใจและความกลัวสัมผัสได้ในดวงตาของหมอนั่น

 

 

เป็นเพราะเหลือบไปเห็นความทรงจำของเคนรึเปล่า? การปรากฏตัวของเคนถึงได้เปลี่ยนแปลงไปพยายามตามหาลิซ่าด้วยความผิดปกติ

แต่ก็ยังคง……。

 

 

อาจารย์ทำให้รู้ที่ว่าผมกำลังวิ่งหนีและเพื่อนๆที่สอนให้ผมได้ก้าวไปข้างหน้า

 

 

ช่วยลิซ่าอีกครั้ง ครั้งนี้จะขอทำตามสัญญาที่ให้ไว้

 

 

ด้วยความตั้งใจอันแน่วแน่ โนโซมุจึงรีบมุ่งหน้าไปหาลิซ่า

 

 

ตาของลิซ่ายังคงแสดงสีหน้าว่างเปล่าเขาหยิบ “ไร้นาม”ที่ตกลงบนพื้นพร้อมกับออกวิ่งไป

 

 

ตอนหน้าตอนจบของบท 6 และอีกตอนจะเป็นคุยท้ายบท 6 ซึ่งคุยท้ายบท 6 ยาวกว่า ตอนจบอีก~

แล้วก็วันอาทิตย์งดอัพเดทผลงานหนึ่งวันเนื่องจากไปเรียน ม. วันอาทิตย์ เลิก 6 โมงเย็น

แต่ว่าจะอัพเรื่องดาร์กฮีลเลอร์ให้อ่านฆ่าเวลาเล่นๆหลังกลับบ้านในวันอาทิตย์  เพราะกลับบ้านมาคงไม่มีแรงทำอะไรแล้วล่ะ