พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 1559 ที่ไปของจิตมาร

ที่จริงนราธิปก็คิดไม่ถึงว่า บวรวิทย์จะใจสู้อย่างนี้ เขาคิดว่า ต้องใช้ผลการฝึกตนมากแค่ไหนถึงจะสามารถปรามได้ คิดไม่ถึงว่าได้รับความร่วมมือจากบวรวิทย์ ไม่เพียงแค่ปราบจิตมารได้ แต่ยังบีบเขาออกมาได้

ตั้งแต่นี้ไป เขามีตัวตนใหม่แล้ว เรื่องเลวร้ายทั้งหลายก่อนหน้านี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับบวรวิทย์อย่างเขาแล้ว

เขาเพียงแค่ฝึกตนให้ดีๆ ร่วมมือกับรพีพงษ์ช่วยกันจัดการนรเทพ ความน่าจะเป็นที่ทั้งสองจะเอาชนะนรเทพก็มีสูงมาก

เมื่อคิดเช่นนี้ได้ ในใจของเขาอดดีใจไม่ได้ พระอาทิตย์ส่องแสงบนยอดเขา ดวงตาของบวรวิทย์เจ็บเพราะโดนแสงแดด เปิดดวงตาและขยี้ มองเห็นเทวเทพและนราธิปอยู่ข้างกายเขา

เทวเทพถาม: “ลูก รู้สึกยังไงบ้าง?”

บวรวิทย์นึกถึงเรื่องเมื่อวาน และยิ้มเบาๆ: “มีอาจารย์อยู่ผมก็ไม่เป็นอะไรหรอกครับ พ่อ วางใจได้ ผมไม่เป็นไร”

เขาต้องการลุกขึ้น พบว่าทั้งร่างกายต่างก็เจ็บปวดไปหมด พูดอย่างเหลืออดว่า: “ฉันเป็นอะไรไป อาจารย์?”

“กำลังของแกเสียไปไม่น้อย กลับมาที่ตำหนักวิหารฉันจะรักษาให้แก”

“ฉันเกรงว่าสถานการณ์ทางฝั่งรพีพงษ์ไม่ค่อยดี ฉันจะไปหารพีพงษ์”

เทวเทพได้ยินดังนั้น รีบห้ามทันที: “ตอนนี้ฟื้นขึ้นมา ยังไม่ฟื้นฟูดี แกไปหารพีพงษ์ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก”

“สองคนดีกว่าหนึ่งคนนะ อีกอย่างคุณอาธรยังอยู่ที่นั่น ผลินเกิดเรื่องขึ้น และพวกเราตระกูลภูสรีดาวก็มีส่วนเกี่ยวข้อง ถ้าไม่ใช่พ่อบ้านเตชิต เรื่องนี้ผลินอาจไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย

บวรวิทยไม่ต้องคิดมากแบบนี้แล้ว ที่รพีพงษ์ไป ไม่ใช่แค่ผลินจะเกิดเรื่อง เขาจำเป็นต้องไปจากที่นี่?

เทวเทพเปลี่ยนความคิดของบวรวิทย์ไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าหลังจากที่บวรวิทย์ลุกขึ้นนั้น เขาก็เปลี่ยนเป็นอีกคน

บวรวิทย์กลับไปที่ตำหนักพระวิหาร นราธิปร่ายคาถารักษาเขา ต่อด้วยยาอายุวัฒนะ 1 เม็ด กล่าว: “กินแล้ว ก็ออกเดินทางเถอะ”

บวรวิทย์รับยาอายุวัฒนะ เขาอยู่ข้างกายนราธิปมานานแล้ว แต่นราธิปไม่ค่อยให้ยาอายุวัฒนะแก่เขา

ความทรงจำของเขาชัดเจนมาก ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ที่ตกหน้าผาด้านนอกของตำหนักนี้เล็กน้อย ไม่ได้ฟื้นขึ้นมานาน พอฟื้นขึ้นมาก็กินยาอายุวัฒนะ 1 เม็ด และวันนี้ก็เป็นเม็ดที่ 2

เด็กสองคนที่นี่นอกจากดูแลดอกไม้ใบหญ้าของนราธิป โดยปกติมีคนมาเพื่อรอเรียนที่ภูเขาสองกระบี่ เวลาส่วนใหญ่ต่างก็กลั่นยาในห้องกลั่นยา

ยาเซียน ไม่อาจเกิดขึ้นได้ง่าย เมื่อกินยาเซียนเข้าไปแล้ว เขารู้สึกได้ชัดเจนว่าพลังของตนเองนั้นเพิ่มขึ้นไม่น้อย บอกลานราธิปและมุ่งหน้าไปยังเมืองแฟรี่

เทวเทพมองถุงในมือนราธิป กล่าว: “ควรจะทำอย่างไรกับจิตมาร”

“และเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายด้วย ตอนนี้ฉันยังไม่พบวิธีแก้ปัญหาที่เหมาะสมในขณะนี้ รอให้พวกเขาได้ฝึกตนจนถึงระดับหนึ่งแล้ว จิตมารก็ไม่มีผลอะไรต่อพวกเขามาก พวกเขากลับมาอีกครั้ง ถึงจะถือได้ว่าเป็นจิตวิญญาณที่สมบูรณ์แบบ”

“จิตมารสามารถควบคุมคน ทำไมไม่กำจัดซะเลยล่ะ?”

“กำจัดไม่ได้ ความโลภ อำนาจบนโลกมนุษย์ ต่างก็สามารถทำให้จิตมารฝึกตนได้แข็งแกร่งขึ้น มีคนมาที่ภูเขาสองกระบี่ของฉันน้อยลง ความปรารถนาเหล่านั้นจะไม่ปรากฏที่นี่ ที่นี่คือสิ่งที่ดีที่สุด”

ขณะที่นราธิปกล่าวอยู่นั้น ให้เด็กทั้งสองคนพาจิตมารของบวรวิทย์ไปดูในห้องกลั่นยาอย่างเต็มที่

ในตอนนี้ รพีพงษ์มาถึงเมืองแฟรี่แล้ว เขาก็ตรงไปที่อยู่อาศัยของผลิน

มองเห็นแม่ของผลิน แม่ของผลินเห็นรพีพงษ์มาแล้ว ก็ราวกับว่ามองเห็นผู้พิทักษ์โลก แล้วกล่าว: รพีพงษ์ คุณมาได้สักที ผลินถูกพ่อบ้านจับตัวไปแล้ว คุณต้องไปช่วยเธอนะ”

“สิ่งนี้เกิดขึ้นเพราะผม ผมจะต้องช่วยออกมาแน่ ขอเพียงแค่ คุณป้า ท่านอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ผมจัดหาสถานที่ใหม่ให้ท่านแล้ว คุณวางใจได้ เหมือนที่นี่มาก สรุปคือจะให้คนของพ่อบ้านเตชิต หาคุณเจอไม่ได้”

แม่ของผลินพยักหน้า รับปาก ตอนนี้เธอไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น เชื่อเพียงแค่รพีพงษ์

ถ้าไม่ใช่รพีพงษ์ คนแก่อย่างเธอ จะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างปลอดภัยจนถึงทุกวันนี้ได้ซะที่ไหนละ

และรพีพงษ์ได้สร้างโลกเช่นเดียวกันกับผลินและคนอื่นๆที่นี่ จัดให้แม่ของผลินอยู่ข้างใน เงียบสงบ แบบนี้ก็ไม่มีกังวลแล้ว

เดินบนถนนเมืองแฟรี่ ทันใดนั้นก็มีม้าสีดำรีบวิ่งพุ่งเข้ามา ลมแรงพัดผ่าน เกือบจะเหยียบเด็กที่เล่นอยู่ข้างถนน

รพีพงษ์ตาไวมือไว อุ้มเด็กคนนั้นในอ้อมแขนของเขา เด็กตัวสั่น สีหน้าม่วง

เจ้าของม้าตัวนั้นยังเป็นเด็ก และอายุยังไม่เกิน 20 ปีเท่านั้น

เขากระชับบังเหียน ม้าถึงจะหยุดลง สักพักเด็กหันกลับมา ตกใจกลัวจนร้องไห้ เด็กชายคนนั้นลงจากม้าและมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความขอโทษ

เขาย่อตัวลง ถามอย่างอ่อนโยนว่า: “เด็กคนนี้ไม่เป็นไรนะ”

“เด็กไม่เป็นไร เพียงแต่ไอ้น้อง นายก็เห็นแล้ว ถนนใหญ่ขนาดนี้มีคนไปมาไม่ขาดสาย ไม่ใช่แค่เด็ก ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะทำให้คนอื่นบาดเจ็บ ถึงเจอเรื่องด่วนก็ทำแบบนี้ไม่ได้”

“ผมไม่คุยกับคุณแล้ว ข้างหลังมีคนตามผมมาอยู่”

เขาเห็นว่าเด็กไม่เป็นไร ควบม้าขี่ออกไปอีกครั้ง เขาไม่ได้สนใจคำพูดของรพีพงษ์เลย รพีพงษ์สับสน

เขาดูไม่เหมือนคนไม่มีเหตุผล ในขณะนี้ กลุ่มชายชุดดำก็จับดาบในมือและไล่ตามทางที่ชายหนุ่มกำลังหลบหนี ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าท่าไม่ดีแล้ว

แม่ของเด็กมา เด็กโถมตัววิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของแม่ ได้ยินแม่ของเด็กกล่าวขอบคุณ จากนั้นรพีพงษ์ก็ตามไป

ตอนนี้เรื่องเล็กเรื่องหนึ่งในเมืองแฟรี่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว บางทีอาจจะเกี่ยวข้องกับเขาก็ได้

ตอนนี้ไม่รู้ว่า พ่อบ้านเตชิตอยู่ที่ไหน ขอเพียงแค่หาพ่อบ้านเตชิตให้พบก็สามารถหาผลินเจอ ตอนนี้ไม่รู้รายละเอียดสถานที่ชัดเจน ทำได้เพียงลงมือกับคนชุดดำเหล่านั้น

บังหน้าแล้วไม่กล้าเปิดเผยความบริสุทธิ์ แสดงว่าต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ ๆ

เขาตามไป ไปถึงป่าแห่งหนึ่ง เห็นผ้าชิ้นหนึ่งบนเสื้อผ้าของเด็กชายหล่นลง มีรอยเกือกม้าอยู่บนพื้น มองดูไปในป่าตรงหน้า ได้เดินตามรอยเข้าไป

ได้ยินเสียงหนึ่ง: “พ่อหนุ่ม เอาของมา มิฉะนั้นอย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจนะ”

ไม่ได้ยินเสียง เห็นได้ชัดว่าเด็กชายต้องซ่อนตัวอยู่ คนชุดดำพวกนี้รู้ว่าเขาอยู่แถวนี้ ดังนั้นจึงพูดกับเขา

รพีพงษ์ได้ยินเสียงหายใจหอบเสียงดัง ตามเสียงนั้นไปอย่างเงียบๆ เพื่อป้องกันไม่ให้คนชุดดำค้นพบ สร้างข่ายอาคมขึ้นโดยทันที

เด็กหนุ่มคนนั้นเห็นรพีพงษ์ ประหลาดใจและถามว่า: “คุณมาได้ยังไง?”

“นายทำล่วงเกินใครมากี่คนแล้ว?”

“เปล่า ผมไม่ได้ล่วงเกินพวกเขา พวกเขาเป็นโจร ต้องการชิงของจากบ้านของผม”

“เมืองแฟรี่ยังมีโจรอีกเหรอ?”

“นี่มันไม่น่าแปลกอะไร เมื่อก่อนตระกูลภูสรีดาวข่มเหงรังแกผู้คน ตอนนี้ตระกูลภูสรีดาวตกอับแล้ว ก็ไม่มีโจรอะไร แต่คนของนรเทพมา นั่นไม่ใช่พวกโจรหรอกเหรอ?”

“เจ้าหนุ่ม นายคือ……”

“ผมคือคุณชายแห่งตระกูลนฤวัตปกรณ์ ปริตร! พวกเขาต้องการแย่งกระบี่อวกาศของบ้านผมไป ตามฆ่าผมจนถึงนี่……”