พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 905 จ้องไป

บทที่905 จ้องไป

“เป็นไปได้ไง!”

ทัดธนตะลึง แล้วถอยหลังด้วยสัญชาตญาณตัวเอง แต่พลังจิตของรพีพงษ์เร็วมาก เป็นแค่แว็บเดียวเท่านั้น เขาก็รู้สึกได้ว่าพลังจิตอันนิดเดียวของตัวเองนั้นถูกย้อนกลับมา จากนั้น พลังจิตที่น่าเกรงขามได้เข้ามาในสมองของเขา

ทัดธนรู้สึกเพียงในหัวของเขากำลังจะระเบิดออก แล้วล้มลงกับพื้น กระอักเป็นเลือดออกมา หน้าซีดราวกับคนตาย

เห็นจุดจบของทัดธน รพีพงษ์ก็ตกใจ คิดไม่ถึงว่าพลังจิตของตัวเองจะเก่งกาจได้ขนาดนี้

เขาเก็บพลังจิตของตัวเองกลับมา แม้วิธีนี้จะจู่โจมคู่ต่อสู้โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ระวังตัว และผลลัพธ์ก็ค่อนข้างคาดไม่ถึง แต่สำหรับพลังงานที่ใช้ไป ถ้ารักษาระดับแบบนี้ไว้ ใช้ไปสักแป๊ป จิตใจของรพีพงษ์จะห่อเหี่ยวได้

ผู้คนรอบๆมองทัดธนที่ล้มลงกับพื้นอยู่อ้าปากค้าง ในสายตาของพวกเขา รพีพงษ์แค่จ้องไปที่ทัดธนเท่านั้น

ฝีมือแบบนี้ น่ากลัวกว่าวิชาสะกดจิตอะไรนั่นของทัดธนอย่างมาก

“ไม่……ไม่ใช่ว่ารพีพงษ์โดนวิชาเข้าแล้วหรอ? ทำไมมันแค่มอง ท่านทัดธนก็กลายเป็นแบบนี้แล้วล่ะ?”

“เหมือนว่าพวกเราจะประเมินรพีพงษ์ต่ำไปนะ ฝีมือของทัดธน ทำอะไรรพีพงษ์ไม่ได้เลย และฝีมือของรพีพงษ์ เก่งกว่าท่านทัดธนอย่างมาก”

“แฮ่มแฮ่ม ที่รพีพงษ์ถูกขนาดนามว่าเป็นอันดับหนึ่งของวงการบู๊ประเทศจีน ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล แม้แต่ท่านทัดธน ยังทำอะไรมันไม่ได้เลย”

……

หงส์ตอนแรกที่คิดว่ารพีพงษ์โดนวิชาเข้าแล้ว ก็โมโหอยู่พักใหญ่เห็นเหตุการณ์นี้ก็ตะลึงขึ้นมา เธอต่อสู้มายาวนาน สุดท้ายยังถูกทัดธนแซวอีก คิดไม่ถึงว่าจะโดนสายตาของรพีพงษ์จ้องจนกระอักเลือดออกมา ความสามารถแบบนี้ แม้แต่เจ้าสำนักก็น่าจะทำไม่ได้นะ?

คนนี้มันปกปิดความสามารถของตัวเองไว้หรอ? แต่จากอายุของเขา แม้เขาจะเป็นเทพกลับชาติมาเกิด ก็ไม่มีทางจ้องแล้วทำให้คนกระอักเลือดออกมาระดับนี้ได้ในระยะเวลาอันสั้นนะ

ดังนั้นหงส์จึงสงสัย เมื่อกี้รพีพงษ์น่าจะใช้วิชาที่คล้ายๆพลังจิตของทัดธน ทำให้ทัดธนเจ็บหนัก มิเช่นนั้นแค่การจ้องคงไม่สามารถทำให้หนักได้ขนาดนี้

สายตาเธอมองไปที่รพีพงษ์ ด้วยความซับซ้อน แม้ตอนแรกเธอจะรู้สึกแย่ต่อเขา แต่พรสวรรค์และความสามารถของเขาทำให้คนประหลาดใจได้จริงๆ และไม่มีใครรู็ว่ารพีพงษ์มีไม้ตายมากมายขนาดไหน อย่างน้อยข้อมูลที่กลุ่มสิงโตประกาศออกมา ก็ไม่มีพลังจิตวิชานี้รวมอยู่ด้วย

“สายตาของเจ้าสำนักไม่ผิดจริงๆ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจะยกโทษให้กับท่าทีก่อนหน้านี้ของคุณที่ทำต่อฉัน” หงส์พูดกับตัวเอง

ถ้ามังกรสามพี่น้องรู้ว่าหงส์พูดคำนี้ออกมา จะต้องตะลึงจนตาถลุงออกมาแน่นอน พวกเขารู้จักหงส์มานานหลายปี ไม่เคยเห็นหงส์ยกโทษให้ใครมาก่อน แม้ว่าจะทำผิดจริงๆ ด้วยนิสัยของหงส์ ก็ไม่มีทางพูดคำว่าขอโทษสองคำนี้ออกมาแน่นอน

แต่ตอนนี้หงส์ยกโทษให้รพีพงษ์แล้ว ด้วยความคิดของมังกรทั้งสามพี่น้อง ที่หงส์เป็นแบบนี้ จะต้องเป็นเพราะชอบรพีพงษ์

“เอิ่ม ท่านทัดธน ผมนึกขึ้นได้ว่าที่บ้านมีธุระ ต้องรีบกลับไป ไม่รบกวนแล้ว” อาจารย์ฮวงจุ้ยที่ดูเหตุการ์คนหนึ่งพอจะเดาจุดจบของเหตุการณ์ในวันนี้ออกแล้ว รู้ว่าถ้าอยู่ต่อไปจะเจอกับอะไร ดังนั้นจึงไม่อยู่ต่ออีกแล้ว

เขาไม่สนว่าทัดธนจะตอบหรือไม่ตอบกลับ พูดจบ ก็รีบเดินออกจากคฤหาสน์ไป

อาจารย์ฮวงจุ้ยที่เหลือเห็นเหตุการณ์ ก็รีบพูดเหมือนๆกัน ออกจากคฤหาสน์ตระกูลปิยศักดิ์อย่างรวดเร็ว ถ้าตอนนี้ไม่ไป เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสได้ไปแล้วจริง

รพีพงษ์ไม่สนใจคนเหล่านั้น เขาเข้ามาก็รู้แล้วว่าคนพวกนั้นเป็นเพียงคนธรรมดา และมาพูดประจบประแจงทัดธน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องสวนใจคนเหล่านั้น

ทัดธนมองรพีพงษ์อย่างหวาดผวา เหมือนกับกำลังดูปีศาจอย่างไรอย่างนั้น เพราะหลายปีมานี้มีพลังจิต ทัดธนได้ตรวจสอบเรื่องด้านนี้มา แต่ระหว่างที่เขาตรวจสอบ ผู้ที่มีพลังจิต โดยทั่วไปก็ทำได้ประมาณเขา

เพราะการที่สามารถใช้พลังจิตได้ก็น่ากลัวมากพอแล้ว ถ้าสามารถไปถึงระดับเทพเซียนได้ ก็น่ากลัวเกินไปแล้ว มีหลายเหตุผลและหลายปัจจัยทำให้พลังจิตไม่เก่งกาจพอ

แต่วันนี้ทัดธนได้รู้จากรพีพงษ์ว่าอะไรคือพลังจิตที่ร้ายกาจ พลังจิตของรพีพงษ์ที่ไปควบคุมเขาเมื่อกี้ เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาอยู่ในมือของรพีพงษ์แล้ว

และถ้ารพีพงษ์ไม่เบามือล่ะก็ ตอนนี้เขาน่าจะกลายไปคนบ้าไปแล้ว

แม้เป็นแบบนี้ สมองของเขาก็เหมือนกับมีเข็มทิ่มแทงอยู่ตลอด เจ็บปวดเป็นครั้งคราวที่ออกมาจากจิตใจอย่างไม่หยุด ทำให้หัวของเขามีเหงื่อไหลไม่หยุด

รพีพงษ์เดินไปที่ทัดธน ด้วยรอยยิ้มเลศนัย แล้วถาม “ไง ตอนนี้แกยังคิดว่าความสามารถแค่นั้นของแกยังพออีกมั้ย?”

ทัดธนสูดหายใจลึกๆ กัดฟันแล้วถาม “ทำไม? ทำไมมึงต่อต้านสะกดจิตของกูได้? แล้วตอนนี้กูยังรับรู้ได้ถึงพลังของพลังจิตที่แข็งแกร่งอีกด้วย มึงมีพลังจิตด้วยหรือไง?”

รพีพงษ์หัวเราะ กล่าว “เป็นพลังจิตมั้ยกูไม่รู้ แต่พลังของกูแข็งแกร่งกว่าสะกดจิตที่มึงว่านั่นอีก แล้วมึงก็เป็นแค่แดนปรมาจารย์ ยังกล้าคุยโวต่อหน้ากูอีก กล้านักนะมึง”

พูดจบ ในมือของรพีพงษ์ก็ปรากฏแสงขึ้นมา เขาอยู่ข้างๆรพีพงษ์ มือนั้นตบไปที่ขาของทัดธน จากนั้นทัดธนก็ร้องโอดครวญขึ้นมา

ทำลายขาของทัดธนทั้งสองข้างทิ้ง หลังจากป้องกันเขาหนีไปแล้ว รพีพงษ์หันไปดูหงส์ที่กำลังตะลึงอยู่ แล้วกล่าว “มันเป็นของคุณแล้ว”

หงส์เพิ่งจะรู้สึกตัว เห็นทัดธนที่ไร้ซึ่งความสามารถในการหลบหนี และเจ็บหนัก หงส์นึกย้อนกลับไปตอนที่ตนถูกทัดธนแซว ก็เกิดความอาฆาตเข้ามา

ไม่ว่าจะยังไง หงส์ก็เป็นหนึ่งในยอดฝีมือทั้งสี่ของกลุ่มสิงโต บวกกับตั้งแต่เล็กจนโตถูกแดนดั่งเทพทั้งสามตามใจ เธอจะทนกับการแซวแบบนี้ได้ไงกัน

ทัดธนเห็นสายตาของหงส์ ตัวสั่นทันใด ในเวลานี้ เหมือนเขาจะเห็นด้านหน้าของเขามีเสือสาวปรากฏอยู่ตรงหน้า